Intensieve taalcursus Italiaans

Audio-Lingual Method (ALM) (Army Method/New Key)

Bedacht door wie en wanneer

De audiolinguale methode was reeds in de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw ontwikkeld in Engeland en Amerika, onder andere door de Amerikaanse taalkundige Leonard Bloomfield. Door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog was het noodzakelijk om de (Amerikaanse) soldaten van elementaire verbale communicatieve vaardigheden te voorzien. Hierdoor stond de audiolinguale methode ook bekend als de ‘legermethode’.

Kenmerken van de Audio-Lingual Method (ALM)

De audiolinguale methode kan als een antwoord op de grammatica-vertaalmethode worden gezien. Nieuw was dat de lessen geheel in de doeltaal (bijvoorbeeld Italiaans) werden gegeven. Kunnen spreken en luisteren (in het Italiaans) zijn de belangrijkste vaardigheden en (Italiaanse) grammaticale structuren worden geleerd middels mondelinge structuuroefeningen. De bedoeling is zonder fouten Italiaans kunnen spreken en verstaan; het begint bij een Italiaanssprekende leren naspreken. Het middel hiervoor is herhaling; er wordt met driloefeningen gewerkt om Italiaanse zinnen en structuren goed aan te leren, zodat reacties spontaan en als het ware automatisch worden. De taaltaaltrainer Italiaans kan een zin bijvoorbeeld 10 keer herhalen en daarna een extra Italiaans woord hieraan toevoegen. De methode werkt veel in de zogeheten talenpractica, waarbij lerenden een koptelefoon dragen en naar deze zinnen luisteren en deze naspreken. Geschreven Italiaans wordt pas behandeld wanneer het mondelinge Italiaans inmiddels vertrouwd is geworden. Er wordt wel gebruikgemaakt van afbeeldingen voor het introduceren van nieuwe woorden in het Italiaans.

Populariteit

In ons land werd de methode pas geïntroduceerd omstreeks het jaar 1970 toen de Mammoetwet inging. Al snel kwamen er grote bezwaren tegen deze inhoudsloze driloefeningen. Het kwam af en toe voor dat de techniek haperde, waardoor de talenpractica al vrij snel in onbruik raakten. In plaats van de talenpractica werden de mondelinge structuuroefeningen schriftelijk gemaakt. Leerboekenschrijvers wonnen weer aan populariteit en boden zoals gebruikelijk expliciete grammaticaregels aan. De audiolinguale methode heeft wel sporen nagelaten Het was nu breed aanvaard dat het bij een taal (zoals Italiaans) leren niet om het uit het hoofd leren van de (Italiaanse) grammatica gaat, maar om het gebruik van de grammatica. De luistervaardigheid (Italiaans), waar het merendeel van docenten vóór de jaren zeventig geen aandacht aan besteedden, was ontdekt.

Voor- en nadelen van de Audio-Lingual Method

De audiolinguale methode is voor mensen die Italiaans beginnen te leren effectief. Direct van het begin wordt een goede uitspraak Italiaans aangeleerd. De audiolinguale methode is een docentgestuurde methode en en biedt daardoor een efficiënte en vlotte overdracht van kennis. Deze methode kan ook bij grote(re) groepen toegepast worden.

Deze docentgestuurde kant is tegelijk een nadeel; er wordt geen eigen input verlangd van de studenten, waardoor het risico op passiviteit en onvoldoende betrokkenheid en motivatie op de loer ligt. Een bijkomend bezwaar van de methode is dat de geoefende drills niet zo eenvoudig in levend taalgebruik Italiaans om te zetten zijn.

GoldList Method (GLM)

Bedacht door wie en wanneer

De GoldList Method (‘gouden lijst-methode’) is door David J. James, alias Viktor Dmitrievitch Huliganov of Uncle Davey ontwikkeld.

Kenmerken van de GoldList Method (GLM)

De GoldList Method is een methode om woorden of zinnen in een vreemde taal (bijvoorbeeld Italiaans) zodanig te leren dat ze plaatsnemen in het langetermijngeheugen van de student. Deze methode werkt middels zelfgeschreven woordenlijsten (Italiaans) die nadien worden herhaald. Deze Italiaanse woorden en zinnen van de woordenlijst worden door de student hardop gelezen. Deze woorden uit het hoofd te leren, is niet het idee, maar door de blootstelling gaat dit vanzelf. Deze woordenlijst wordt telkens bijgewerkt; Italiaanse woorden die aangeleerd zijn, gaan van de lijst af. Die Italiaanse woorden die nog steeds problemen geven, blijven op de lijst staan.

Populariteit

Aanhangers van de GoldList Method beweren dat de woorden en zinnen in het Italiaans spontaan worden opgeslagen in het langetermijngeheugen, iets dat door geheugenwetenschappers wordt betwijfeld. Volgens deze geheugenwetenschappers wordt (taal)kennis in het algemeen onthouden als deze kennis ook betekenisvol en relevant is voor de lerende. De methode kan dus alleen goed functioneren voor Italiaanse woorden die van betekenis en relevant zijn voor de lerende.

Voor- en nadelen van de GoldList Method

Deze GoldList-methode kan goed functioneren voor studenten die baat hebben bij bijvoorbeeld Post-its^® als geheugensteuntje. Doordat het fysieke gedeelte van het geheugen door het schrijven wordt aangesproken en meewerkt, functioneert het met de hand schrijven beter dan typen of, zelfs behoorlijk zinloos: een fotootje maken. Het gebrek aan context is een nadeel. Talen bestaan uit uiteraard veel meer dan een serie losse woorden en zinnen. Deze methode is daarnaast nogal tijdrovend omdat steeds met de hand geschreven lijsten moeten worden gemaakt.

De Natural Method

Bedacht door wie en wanneer

De Natural Method, ook de Natural Approach (de ‘natuurlijke aanpak’) genaamd, is door Tracy Terrell en Stephen D. Krashen ontwikkeld in 1983.

Kenmerken van de Natural Method

De Natural Method richt zich op een natuurlijke wijze van het verwerven van de taal (zoals bijvoorbeeld Italiaans). De methode probeert het Italiaans aan te leren op de wijze waarop mensen als kind hun moedertaal leerden spreken. Op die manier leert men onbewust eveneens de taalregels van het Italiaans. Alleen het Italiaans wordt hiervoor gebruikt met de nodige visuele hulpmiddelen. Er wordt gestreefd naar een stressvrije leeromgeving voor de studenten. Een grote hoeveelheid begrijpelijke input wordt blootgesteld aan de lerenden. De taalproductie Italiaans mag spontaan ontstaan en wordt niet geforceerd. De methode legt de nadruk op communicatie en niet zo zeer op expliciete Italiaans grammatica en het corrigeren van vormfouten.

Als de lerende in het Italiaans wordt ondergedompeld, werkt de leermethode het meest effectief. Om te zorgen dat de student van de ervaring kan genieten, moeten de leeractiviteiten in het Italiaans stimulerend zijn.

De Natural Method heeft vrij veel overeenkomsten met de Directe Methode. Het idee van natuurlijke taalverwerving is het uitgangspunt van beide methoden; het verschil tussen de beide methoden is dat de Directe Methode meer de nadruk op de praktijk legt en de Natural Method meer op de blootstelling aan taalinput en het verminderen van spreekangst.

Populariteit

Het is veelvuldig bewezen dat onderdompeling een heel effectieve methode is. Omdat de methode vrij eenvoudig te begrijpen is, is de Natural Approach een populaire wijze van lesgeven onder taaldocenten Italiaans. Kritiek kent de natuurlijke aanpak ook. De nadruk wordt vooral op het impliciet leren van de Italiaanse grammatica gelegd. De lerende zou inderdaad leren om te communiceren, maar door onvoldoende kennis van de grammatica in een wat gebrekkige, vereenvoudigde versie van de taal blijven steken.

Voor- en nadelen van de Natural Method

Het wordt als prettig ervaren om op een natuurlijke manier een taal aan te leren. Lerenden wordt de mogelijkheid geboden voor het opbouwen van een persoonlijke band met het Italiaans. Omdat er niet ‘uit het hoofd geleerd hoeft te worden’, beklijft het geleerde Italiaans langer.

Een minpunt kan zijn dat het langer duurt voor er resultaten geboekt worden, doordat er bijna geen druk op de taalproductie ligt. Ook bereidt de methode studenten niet per se op een specifiek Italiaans examen voor.

Structurele Aanpak

Bedacht door wie en wanneer

De Structural Approach (afgekort SA) ofwel ‘Structurele Aanpak’ is in de begin jaren 50 door Charles Fries, oprichter en directeur van de English Language Institute aan de Universiteit van Michigan en één van zijn studenten Robert Lado ontwikkeld.

Kenmerken van de Structurele Aanpak (SA)

De Structurele Aanpak is een methode om vreemde talen te leren die als doel heeft om lerenden vertrouwd te laten raken met de fonologische en grammaticale structuren van de taal (bijvoorbeeld het Italiaans). De beheersing van deze structuren levert volgens de Structurele Aanpak meer op dan het leren van het Italiaans. Bij de Structurele Aanpak draait het om het kunnen herkennen en toepassen van vaste combinaties van Italiaanse woorden en woordgroepen in de correcte woordvolgorde. Deze vaste combinaties van woorden worden gepresenteerd aan de lerenden in reële situaties door middel van visualisaties, dramatiseringen, handelingen en gezichtsuitdrukkingen. Bij de leermethode worden de structuren die in de praktijk het vaakst gebruikt worden, eerst aangeboden. De mondelinge vaardigheid Italiaans (de luistervaardigheid en de spreekvaardigheid) wordt hierbij in eerste instantie gebruikt; daaruit volgen de leesvaardigheid en de schrijfvaardigheid volgt daaruit. Bij het aanleren en verbeteren van de productieve vaardigheid Italiaans (spreken en schrijven), krijgt de grammatica een grote plaats. Structural-Situational Approach (structurele-situationele benadering) en de Structural-Oral-Situational Approach (structurele-mondeling-situationele benadering) zijn andere namen voor de Structurele Aanpak.

Populariteit

De Structurele Aanpak werd in de jaren vóór 1970 op grote schaal gebruikt om Engels te leren in Engelssprekende landen, voormalige Britse koloniën alsook in Maleisië.

Voor- en nadelen van de Structurele Aanpak

De sterke kant van de Structurele Aanpak is dat de studenten het Italiaans op een nauwkeurige wijze leren. Studenten krijgen inzicht in de grammatica van het Italiaans en leren eveneens in welke situatie bepaalde Italiaanse woorden of woordcombinaties wel of niet passend zijn. De methode van de Structural Approach gebruikt alledaagse taal. Aan de Structural Approach kleven ook nadelen. De methodiek is tamelijk tijdverslindend en zorgt niet direct voor ervaringen van succes. De eigen inbreng van lerenden is behoorlijk beperkt; het is niet echt creatief.

Communicatief taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT)

Bedacht door wie en wanneer

Het communicatief Taalonderwijs (Engelse naam: Communicative Language Teaching, afkorting: CLT), of ook wel ‘De Communicatieve benadering’ (Engelse naam: Communicative Approach, afkorting: CA) genoemd, is in de jaren zestig van de vorige eeuw ontstaan onder invloed van de ideeën van taalkundige Noam Chomsky, die de nadruk legde op competenties bij het leren van een taal. De taalkundige Dell Hymes was de grondlegger in het jaar 1966 van het concept communicatieve vaardigheden.

Kenmerken van Communicatief taalonderwijs (CLT)

Communicatief talenonderwijs is gestoeld op de opvatting dat interactie de uiteindelijke doelstelling is bij het leren van talen (zoals Italiaans).

De studenten leren het Italiaans in praktijk te brengen met gebruik van de CLT-technieken door de interactie met elkaar en de docent Italiaans. Er wordt gebruikgemaakt van authentieke teksten in het Italiaans of ander materiaal uit de werkomgeving en/of het dagelijks leven. Zowel tijdens als buiten de les wordt het Italiaans gebruikt.

Studenten praten over persoonlijke gebeurtenissen met medestudenten en taaltrainers Italiaans dragen onderwerpen aan die buiten het domein van de traditionele grammatica liggen, om de taalvaardigheid Italiaans in verschillende realistische situaties te oefenen. De Italiaanse grammatica wordt inductief onderwezen, dit betekent aan de hand van de praktijk, van waaruit de regel volgt.

Bij communicatief taalonderwijs is de taaldocent Italiaans echt een trainer, die de student helpt in het Italiaans te communiceren.

Populariteit

Communicatief taalonderwijs werd erg populair in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw, deels omdat de traditionele taalonderwijsmethodes niet heel succesvol waren gebleken. Binnen het verenigde Europa was er meer vraag om een taal te leren middels een methode die meteen toepasbaar was.

Voor- en nadelen van Communicatief taalonderwijs

Het communicatief taalonderwijs (CLT) heeft veel goede aspecten. Lerenden ‘kunnen’ al snel ‘iets’ in het Italiaans; deze methode van leren is studentgericht en functioneel. Door het gebruik van authentieke materialen, leren de studenten de Italiaanse woorden die voor hen nodig zijn. De methode is efficiënt. Voor de studenten werkt deze methode stimulerend, omdat zij gauw succes ervaren. Foutjes mogen worden gemaakt; al doende wordt de vaardigheid geleerd en verder verbeterd. Een nadeel van deze communicatieve benadering is dat er niet zo veel aandacht wordt besteed voor grammatica, vocabulaire dat niet meteen toepasbaar is en uitspraak. De voorbereiding en de planning vereist veel meer tijd van de trainer en vraagt een actieve deelname van studenten. Deze manier van leren is voor sommige studenten lastig of ongebruikelijk, afhankelijk van welke achtergrond zij hebben. Communicatief taalonderwijs (CLT) draait om het trainen van taalvaardigheden; het gaat vooral om de functie en minder om de vorm en het biedt als zodanig geen samenhangend geheel.

Grammatica-/vertaalmethode (GVM) (Engels: Grammar-Translation Method; GTM)

Bedacht door wie en wanneer

In de 18^de en de 19^de eeuw was het taalonderwijs vooral gefocust op praktisch taalgebruik. Taaldocenten leerden de studenten om gebruiksklare zinnen, dialogen, idiomatische uitdrukkingen, woordenlijsten enzovoort na te spreken, uit het hoofd te leren en daarna vervolgens op te zeggen. Dit werd op een andere manier gedaan door docent Frans en Italiaans uit Duitsland; Johann Valentin Meidinger. Omstreeks het jaar 1783 ontwikkelde hij een leermethode waarin de grammatica centraal stond. Meidinger wordt als de grondlegger gezien van de zogenaamde grammatica-vertaalmethode (Engels: Grammar-Translation Method, afgekort GTM).

Kenmerken van de Grammatica-/vertaalmethode (GVM)

Deze methode was op het onderwijs in het Latijn gestoeld; de taal van de wetenschap, de cultuur en de religie. Onderwijs in Latijn was natuurlijk op geschreven teksten van klassieke schrijvers gericht en was geheel op vertalen en grammatica gericht. Dat werd destijds als een degelijke en wetenschappelijke aanpak beschouwd. De Grammatica-/vertaalmethode (GVM) gaat van de analyse van taalvormen en taalstructuren (van bijvoorbeeld Italiaans) uit waarbij de student inzicht ontwikkelt. Bij deze methode zijn de lees- en schrijfvaardigheid Italiaans dus belangrijk. De nadruk ligt op literatuur, vertalen en uit het hoofd leren van woordenlijsten. De docenten dragen de kennis Italiaans over, de studenten memoriseren.

Populariteit

Tegengeluiden waren reeds al sinds halverwege de negentiende eeuw ook te horen. Desondanks is de grammatica-/vertaalmethode tot recente datum van grote invloed geweest op het taalonderwijs.

Voor- en nadelen van de Grammatica-/vertaalmethode

Aan personen die het een uitdaging vinden om dingen uit het hoofd te leren, biedt deze grammatica-/vertaalmethode biedt een aardige mentale training. Ook biedt de methode inzicht in de structuur van het Italiaans, omdat de nadruk op de grammatica gelegd wordt.

De keerzijden zijn echter talrijker dan de positieve kanten. De belangrijkste keerzijde is dat de spreek- en luistervaardigheid Italiaans ver achterblijft, waardoor de taal zelfs na jaren studie weinig mondeling kan worden toegepast. De leermethode staat ver van het dagelijks gebruik van het Italiaans af, ook in de context die wordt aangeboden, omdat het over het algemeen om literair taalgebruik gaat. Bij het leren in een groep biedt de leermethode niet de mogelijkheid tot differentiatie of een eigen creatief proces voor de lerenden. De studenten zijn slechts toehoorders en uitvoerders.

Onderdompeling (Engels: immersion)

Bedacht door wie en wanneer

Onderdompeling (Engelse naam: language immersion of alleen immersion) wordt over de hele wereld gebruikt sinds de jaren 70, voornamelijk op de middelbare school waarbij een schoolvak (zoals wiskunde) in de vreemde taal wordt gegeven. Binnen Nederland is ‘onderdompeling’ bekend als de methode die bij onze bekende collega’s van Taleninstituut Regina Coeli in de provincie Brabant, ‘de nonnen van Vught’ wordt gebruikt. De leermethode is daar ontstaan in 1963 met Franse nonnen die Franse les aan rijke vrouwen uit Vught gaven.

Kenmerken van onderdompeling

De methode van onderdompeling behelst dat degene die de taal (zoals het Italiaans) leert, vanaf het begin is omgeven door de nieuwe taal. Alle instructies vinden in de doeltaal (Italiaans) plaats; in het begin langzaam en met veel herhalingen en later op een meer natuurlijke manier. De lerenden worden ook vanaf het begin uitgedaagd om in het Italiaans te spreken. Bij onderdompeling gewerkt met rollenspellen en simulaties. De omgeving op onderwijsinstellingen die met onderdompeling werken, wordt veelal ingericht in de stijl van het land van de Italiaanse taal om een situatie te creëren alsof de lerenden in Italië zijn. De lerenden oefenen één-op-één of in kleine groepjes met Italiaans spreken. Daadwerkelijk naar Italië reizen en daar bijvoorbeeld verblijven in een gastgezin, is een andere manier om onderdompeling te bereiken.

Populariteit

Onderdompeling wordt als een zeer goede methode om vreemde talen te leren gezien. Vooral de mondelinge taalbeheersing Italiaans kan zeer goed worden aangeleerd met onderdompeling.

Voor- en nadelen van onderdompeling

Het belangrijkste voordeel is dat met deze methode snel resultaat wordt bereikt, doordat de leermethode behoorlijk intensief is. Het is ‘sink or swim’, de lerenden moeten wel gaan communiceren in het Italiaans omdat zij erdoor worden omgeven. De studenten zijn feitelijk 24 uur per dag Italiaans aan het leren. Door samen te oefenen in groepen wordt de sociale interactie versterkt. De studenten ervaren dit als motiverend.

Een minpunt is dat de bereikte resultaten niet altijd wordt vastgehouden. De mogelijkheid is reëel dat het nieuw geleerde snel weer wegzakt als iemand in een korte tijd Italiaans leert, door in Italië te zijn of door te zijn ondergedompeld in een kunstmatig gecreëerde omgeving, maar daarna weer tot de orde van de dag overgaat. Het feit dat een dergelijke taaltraining Italiaans nogal intensief is, kan een ander minpunt zijn. Niet alle lerenden hebben genoeg conditie om deze wijze van leren vol te houden.

Suggestopedie (Suggestopedia)

Bedacht door wie en wanneer

Suggestopedia is een (taal)leermethode die uit de zeventig jaren van de vorige eeuw stamt. De methode is ontwikkeld door de Bulgaarse wetenschapper en psychotherapeut Georgi Lozanov.

Kenmerken van Suggestopedie

Suggestopedie is gebaseerd op het principe van de suggestie. Positieve suggestie is volgens Georgi Lozanov een voorwaarde om (een taal; bijvoorbeeld Italiaans) te leren. Hiervoor is het essentieel dat er een ontspannen sfeer en wederzijds vertrouwen is tussen de lerende en de trainer (Italiaans). Hiervoor is de voorwaarde dat studenten zich ontspannen en veilig voelen. Een leslokaal met een rijopstelling was niet geschikt om dit te kunnen bereiken. In de les zaten lerenden in comfortabele stoelen die in een halve cirkel waren gezet en er werd ook altijd muziek tijdens de klas gespeeld. De leermethode zoals Georgi Lozanov die beoogde, bestond uit het voorlezen van verschillende teksten, terwijl op de achtergrond natuurgeluiden waren te horen of klassieke muziek werd gespeeld. Er bestonden woordenlijsten bij deze teksten en opmerkingen over de (Italiaanse) grammatica. Het voorlezen werd gedaan met gebaren en veel expressies in stem. Studenten werden zo verleid om te luisteren en de (Italiaanse) woorden die nieuw waren voor de studenten, konden gemakkelijk door ze worden begrepen en opgenomen. In de lessen werd veel aandacht geschonken voor de cultuur en kennis over het land van de doeltaal (Italië). Er werden rollenspellen gespeeld en ook (Italiaanse) streekgerechten werden in de klas bereid en geproefd.

Populariteit

De leermethodiek Suggestopedia was omstreden en de leermethodiek is in de vergetelheid geraakt. Sommige elementen zoals het gebruikmaken van stemexpressie en gebaren bij het lezen van teksten, worden nog steeds gebruikt.

Voor- en nadelen van Suggestopedie

De methode van Suggestopedie zorgt voor een ontspannen en veilige sfeer in de les, waardoor studenten geen last zullen krijgen van frustratie of faalangst. Voor een immigrant kan deze sfeer aan een positieve associatie met het nieuwe thuisland bijdragen. Muziek werkt vaak motiverend en draagt aan betere leerprestaties bij. Een bijkomend pluspunt van de methodiek is dat de lerende wordt gestimuleerd om actief mee te doen en zich in de situatie in te leven, wat voor sommigen een nieuwe ervaring is. Tegelijkertijd is dit voor sommigen een keerzijde, omdat niet iedereen hiertoe in staat is. Ook kan muziek bij sommige mensen eerder afleiden en zelfs verstorend werken in tegenstelling tot stimulerend of ontspannend. Een ander zwak punt is dat de relatie taaldocent-student niet gelijkwaardig is; alle inbreng komt van de zijde van de Italiaanse taaldocent waarbij de student steeds de ontvangende partij is.

Community Language Learning (CLL)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse priester en psycholoog Charles Curran en professor Paul La Forge ontwikkelden Community Language Learning, ook wel Counseling Language Learning
genoemd in het jaar 1976.

Kenmerken van Community Language Learning (CLL)

Community Language Learning is een methode om een taal te leren waarbij de studenten samenwerken om te bepalen welke aspecten van de vreemde taal zij willen leren. CLL baseert zich op de counseling-benadering waarbij de docent als counselor optreedt die de zinnen van lerenden omschrijft. Lerenden beginnen het gesprek. Zij spreken in hun moedertaal als de lerenden de taal (Italiaans) nog niet voldoende machtig zijn. De taaltrainer (Italiaans) vertaalt en geeft uitleg, waarna de lerenden de uitspraken van de trainer zo goed mogelijk herhalen. De gesprekken in het Italiaans worden opgenomen om nadien opnieuw te kunnen beluisteren.

De methode stimuleert het gemeenschapsgevoel in de leergroep en ziet de wisselwerking tussen de studenten onderling als middel om de Italiaanse taal te leren. Het zijn de studenten zelf die het lesmateriaal bepalen met behulp van betekenisvolle gesprekken. Een leerboek Italiaans wordt niet gebruikt.

Populariteit

Het slagen van CLL hangt erg af van de kunde van de trainer-counselor. De docent dient naast sociaal-cultureel kundig ook taalkundig te zijn. De trainer dient zowel het Italiaans als de moedertaal van de student erg goed te beheersen om de taaluitingen van de student te kunnen vertalen. Deze methode kan goed functioneren wanneer deze correct gebruikt wordt. Voor grote klassen is deze methode niet geschikt.

Voor- en nadelen van Community Language Learning

Deze methode biedt de lerenden veel autonomie. Vaak vinden lerenden het analyseren van de eigen gesprekken zinvol. Niet alleen tijdens de lessen Italiaans, maar eveneens daarbuiten wordt de groep vaak heel hecht. Lerenden worden zich zo een stuk bewuster van anderen in de groep, hun sterke en zwakke punten en leren om als team samen te werken. Het bespreken van hun foutjes en het evalueren van de taallessen Italiaans is heel leerzaam voor de studenten. Vaak blijven dergelijke verbeteringen in het geheugen gegrift en worden onderdeel van de actieve woordenschat van de lerenden.

Het kan een keerzijde zijn dat de trainer niet sturend is, terwijl een aantal lerenden wel sturing nodig heeft. Er is geen lesboek en er zijn geen toetsen Italiaans. Het succes van de les is daardoor lastig meetbaar. Een aantal studenten wordt in hun Italiaans spreken geremd als zij opgenomen worden.

Lexicografische benadering (Engels: Dynamic Lexicographic Approach; DLA)

Bedacht door wie en wanneer

De Lexicografische benadering (Engelse benaming: Lexical Approach; LA) is een methode om een taal te leren die door Michael Lewis in het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw is ontwikkeld.

Kenmerken van de Lexicografische benadering (DLA)

De benadering is gebaseerd op het idee dat een belangrijk deel van het leren van een taal (zoals het Italiaans) bestaat uit het begrijpen en produceren van ‘lexicale eenheden’. Dit zijn brokjes taal die uit (Italiaanse) woorden, woordcombinaties alsook uitdrukkingen bestaan. Lerenden verwerven al doende inzicht in patronen van het Italiaans (de grammatica) en betekenisvolle groepen met woorden. Zo leren ze hoe het Italiaans ‘in het echt’ gebruikt wordt. In deze benadering is woordenschat Italiaans belangrijker dan Italiaanse grammatica. De instructies zijn op situaties en Italiaanse uitdrukkingen die regelmatig voorkomen in dialogen gericht. Er wordt aandacht geschonken aan interactie maar ook aan exposure; aan de zogenaamde receptieve vaardigheden van de lerende (luisteren/begrijpen, lezen/begrijpen). Er wordt veel mogelijkheid gegeven voor studenten om zelfstandig de Italiaanse taal te ontdekken.

Het is de rol van de trainer Italiaans om te zorgen voor genoeg input en het faciliteren van het leertraject van de lerende.

Populariteit

Onder invloed van de ideeën over taal van (onder andere) Michael Lewis zijn in de laatste dertig jaar lesboeken duidelijk veranderd. Veel meer aandacht wordt aan de woordenschat besteed die aangeboden wordt in chunks, in betekenisvolle brokjes. Iets waarnaar Michael Lewis streefde; de vergaande omwenteling in de wijze waarop talen worden onderwezen, bleef echter uit.

Voor- en nadelen van de Lexicografische benadering

Door het werken met ‘chunks’ (brokjes taal); met ‘echte’ taal, leren de studenten op een heel natuurlijke wijze het Italiaans te gebruiken. Zo ontstaat souplesse in het het gebruik van het Italiaans.

Dat de werkelijkheid altijd weer afwijkend is van de aangeleerde taalsituaties, is het nadeel. Met het zelf leren herkennen van de patronen van de Italiaanse taal heeft een aantal lerenden moeite en deze lerenden hebben meer aan een taaldocent Italiaans die hen de weg wijst, dan aan een docent taal-facilitator.

Series Method

Bedacht door wie en wanneer

De Series method, ook wel ‘seriemethode van taalverwerving’ (Frans: La Méthode naturelle) genoemd, is ontwikkeld door de Fransman François Gouin in het jaar 1880.

Kenmerken van de Series Method

Een serie van verbonden zinnen die gemakkelijk te begrijpen zijn en weinig kennis van grammatica van de doeltaal vereisen, is het uitgangspunt van de seriemethode (Engelse naam: The Series Method of language acquisition) van Gouin. De studenten leren zinnen op basis van een actie, bijvoorbeeld het huis verlaten in de volgorde waarin deze zou worden uitgevoerd. Deze reeksen of series behandelden onderwerpen als mens in de samenleving, leven in de natuur, beroep en wetenschap, vanuit het verschil tussen objectief, subjectief en figuurlijk taalgebruik ontwikkeld. De leermethode van Gouin maakt geen gebruik van moedertaal. Studenten gaan heel snel in de nieuwe taal (bijvoorbeeld het Italiaans) denken doordat een soort eentalige leermethode is, die niet van ‘vertalen’ en ‘uitleggen’ uitgaat maar van ‘demonstreren’ en ‘handelen’.

Populariteit

De seriemethode van Gouin was zijn tijd ver vooruit. Gouin’s leermethodiek was toch enige tijd succesvol, ondanks de afwijkende aanpak. Deze methode van Gouin werd echter door Berlitz’ Directe Methode overschaduwd.

Voor- en nadelen van de Series Method

François Gouin’s Series method ontwikkelt sterk de mondelinge vaardigheden Italiaans en zorgt voor een sfeer die harmonieus, natuurlijk en gelijkwaardig is.

François Gouin’s methode biedt levendig onderwijs. Dit type taalonderwijs Italiaans wekt de leermethode enthousiasme van de studenten op door gebruik te maken van visuele leermiddelen, bijvoorbeeld afbeeldingen, grafieken, enzovoort. Het leren werd tastbaar; dit was iets dat totaal nieuw was. De leermethode maakt Italiaanslerenden nieuwsgierig, wat goed werkt om het leergeheugen te helpen ontwikkelen, de prestatiedruk te verminderen en het zelfvertrouwen te verbeteren. de methode van François Gouin stimuleert de communicatieve competenties Italiaans van de studenten sterk.

De methode van François Gouin heeft echter als nadeel dat taal die iets subjectiever of abstracter wordt, wat moeilijk met bewegingen en expressies in één concrete ervaring te vangen is. De bewerkelijkheid voor de trainer, die een hele reeks aan series dient voor te bereiden, is een ander nadeel van de leermethodiek. Als derde punt is de Gouin-seriemethode vooral gericht op het mondelinge taalgebruik, terwijl het reguliere onderwijssysteem nog meestal draait om examens voor het toetsen van de competentie van lezen en schrijven.

Task-Based Language Teaching (TBLT)

Bedacht door wie en wanneer

Task-Based Language Teaching (Taakgericht taalonderwijs) is in de jaren 80 van de vorige eeuw ontwikkeld. De grondleggers zijn de Indiase taalkundige professor N.S. Prabhu, de Amerikaanse hoogleraar Teresa P. Pica en de Britse hoogleraren Michael H. Long en Graham V. Crookes.

Kenmerken van de Task-Based Language Teaching (TBLT)

Het taakgericht taalonderwijs past binnen een Communicatieve Benadering/het Communicatief Taalonderwijs. De gedachte erachter is dat het verwerven van de te leren taal (zoals het Italiaans) geen op zichzelf staand doel, maar een hulpmiddel om bepaalde taken uit te kunnen voeren. De studenten krijgen motiverende taken voorgeschoteld. Hiervoor is taalkennis (Italiaans) vereist. Om deze taken goed uit te kunnen voeren, is het nodig dat zij over woordenschat en regels van het Italiaans beschikken. De taken zijn zaken uit het dagelijks leven, bijvoorbeeld het schrijven van e-mails, boodschappen doen, bellen met de klantenservice, een krant lezen of iets te drinken bestellen. De taak wordt in drie fasen verdeeld: vóór, tijdens en na de taak, waarbij de studenten zich eerst voorbereiden op de taak, vervolgens de taak uitvoeren en tot slot hierop terugblikken. De lerenden moeten samenwerken om de opdrachten uit te voeren. Om leereffect te hebben, moeten de taken iets boven het taalniveau Italiaans van de lerenden liggen.

Populariteit

Task-Based Language Teaching (TBLT) heeft aan populariteit gewonnen vanaf het begin van de jaren 90 en zeker in het taalonderwijs. Het lijkt de meest praktisch bruikbare vorm te zijn om de taalvaardigheden van de lerenden (hoofdzakelijk de lerenden met een achterstand) in het lager en secundair onderwijs te verhogen.

Voor- en nadelen van Task-Based Language Teaching

Taakgericht taalonderwijs (Italiaans) biedt duidelijke voordelen. Het taakgericht taalonderwijs is een activerende werkvorm, waarbij lerenden worden uitgedaagd om hun taalvaardigheden (Italiaans) te gebruiken. Zolang de taak goed aansluit bij de lerende, is de leermethode een op de persoon gerichte, relevante en efficiënte aanpak. Studenten komen op een natuurlijke, dagelijkse wijze in contact met het Italiaans en leren op deze manier authentieke Italiaanse woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen. De studenten leren bovendien om met andere studenten Italiaans samen te werken. De studenten ervaren taakgericht taalonderwijs als motiverend en prettig.

Als nadeel kan gezien worden dat de communicatie voorop staat en niet de correcte vorm van het Italiaans, waardoor de studenten die niet zeer precies leren.

De Dogme benadering (Engels: Dogme Language Teaching; Dogme ELT)

Bedacht door wie en wanneer

Scott Thornbury; een Nieuw-Zeelandse docententrainer en linguïst op het gebied van Engels taalonderwijs ontwikkelde in 2000 Dogme Language Teaching/Dogme ELT (de ‘Dogmabenadering’).

Kenmerken van de Dogme benadering (ELT)

‘Dogme 95’ was een beweging uit 1995 van een groep filmmakers uit Denemarken onder wie de filmregisseur Lars von Trier, was de inspiratie voor Dogme Language Teaching (DLT). De deelnemers houden zich aan 10 strenge regels (dogma’s) bij het filmmaken die samen ‘de eed van zuiverheid’ (Deens: kyskhedsløfter; Engels: Vows of Chastity) behelzen. Iets dergelijks is bij het Dogme-taalonderwijs aan de hand. De aanhangers van de Dogme benadering streven naar een vorm van communicatief taalonderwijs die onbelast is door voorgedrukt materiaal. Het doeleinde van de Dogme-methode is het beginnen van echte inhoudelijke conversaties over praktische onderwerpen. Hierbij draait het om communicatie als drijvende kracht van een taal leren (bijvoorbeeld Italiaans). Daarom is de Dogme-benadering een communicatieve aanpak van onderwijs, die taalonderwijs wil bieden zonder het gebruik van leerboeken of overig lesmateriaal en zich in plaats daarvan richt op het communiceren tussen taaldocent en studenten. Het Dogme-taalonderwijs heeft, net als de Dogme-beweging van de filmmakers, tien dogma’s (uitgangspunten).

Populariteit

Ondanks dat er niet veel onderzoek naar het succes van Dogme is gedaan, stelt Thornbury dat de parallellen met het taakgericht leren van een taal (zoals Italiaans) erop wijzen dat Dogme waarschijnlijk tot vergelijkbare resultaten leidt.

Voor- en nadelen van de Dogme benadering

Dat er zo goed als geen voorbereiding nodig is, is een pluspunt voor de docent Italiaans. Het kan heel motiverend zijn dat de lerenden de verantwoording dragen voor het eigen leerproces. Zo zijn de lessen Italiaans nooit voorspelbaar. Het zorgt voor spontane communicatie en verveling krijgt geen kans. Vrijwel elk item kan besproken worden in een Dogme-les. Op deze manier blijven lerenden alert en betrokken.

Als ze zo weinig bij de hand worden genomen door de taaldocent, kunnen de studenten zich echter iets ongemakkelijk voelen. Voor deze manier van lesgeven zijn ook niet alle taaltrainers Italiaans voldoende flexibel. Dat de lerenden zich vaak op een specifiek examen Italiaans moeten voorbereiden en het niet zeker is dat de hiervoor benodigde lesstof hiervoor in de lessen wordt behandeld, kan een bijkomend minpunt vormen.

Growing Participator Approach (GPA)

Bedacht door wie en wanneer

The Growing Participator Approach (GPA) is in het jaar 2007 ontwikkeld door Language consultants Greg en Angela Thomson.

Kenmerken van de Growing Participator Approach (GPA)

Deze GPA-benadering is een alternatieve visie op het leren van een vreemde taal (zoals het Italiaans). Het primaire uitgangspunt van deze methode is dat taal en cultuur niet los van elkaar staan. Bij GPA gaat het om veel meer dan alleen het leren van het Italiaans; het doel is uitgroeien tot deelnemers aan het leven in de gastcultuur (van Italië). Daarom gebruikt GPA de benamingen ‘groeiende deelnemers’ in plaats van ‘taallerenden’ en ‘verzorger’ in plaats van ‘docenten of leraren’. De Growing Participator Approach (GPA) vertoont overeenkomsten met, en is deels gebaseerd op, de Natural Approach (natuurlijke aanpak) van Stephen Krashen en Tracy Terrell.

De GPA-benadering kent zes fasen van activiteiten. De lerende met een verzorger uit Italië voeren deze activiteiten uit. Begrip is belangrijker dan productiviteit. De nadruk ligt op Italiaanse woordenschat en cultuur. Fase 1 van de leermethode is de hier-en-nu-fase. Deze duurt ruwweg 100 uur. De ‘groeiende deelnemer’ concentreert zich in deze fase 1 op het luisteren en het non-verbale feedback geven.

Fase 2 van de methode van de leermethode is de verhaalopbouwfase. Deze duurt ruwweg 150 uur en de deelnemer begint het Italiaans nu ook te produceren. In fase 3 van de methode ligt de nadruk op zogenaamde ‘gedeelde verhalen’. ‘Gedeelde verhalen’ zijn verhalen die over dagelijkse gebeurtenissen gaan, verhalen die worden gedeeld tussen culturen en verhalen die over gedeelde ervaringen gaan. Fase 4 is de fase van het zogenaamde ‘diepe delen’. De deelnemer en de verzorger beginnen nu meer diepgaande gesprekken over het leven in de Italiaanse cultuur te voeren. In fase 5 van de methode beginnen de deelnemers zich te richten op taalgebruik van moedertaalsprekers Italiaans door middel van films, televisie, nieuws en literatuur. Het Italiaans dat voor het werk is vereist, wordt ook geleerd. Fase 6 van de methode is de ‘zelfvoorzienende groeifase’. Deze fase heeft geen eindpunt. Het gaat het hierbij om de groei buiten de formele taalsessies Italiaans.

Populariteit

De leermethode van Greg en Angela Thomson is nog redelijk nieuw en er is nog weinig bekend over het succes van deze methode. De deelnemers zijn vrij enthousiast over de leermethode.

Voor- en nadelen van de Growing Participator Approach

Met GPA wordt een duidelijk inzicht op het proces van de taalverwerving Italiaans geboden. De zes afzonderlijke fasen van de leermethode bieden haalbare doelen alsook een duidelijk tijdsschema. Er wordt door de lerende niet alleen kennis van de Italiaanse taal verworven, maar ook van de omgeving en de lerenden verwerven eveneens een nieuw sociaal netwerk.

Een keerzijde van deze leermethode is dat voor iedere deelnemer of iedere groepje deelnemers een ‘verzorger’ gezocht moet worden die veel tijd wil investeren.

Shadowing Technique

Bedacht door wie en wanneer

De Shadowing technique of kortweg Shadowing (‘schaduwen’) is in de vroege jaren 2000 bedacht door de Amerikaanse taalkundige en polyglot Prof. Alexander Argüelles.

Kenmerken van de Shadowing Technique

Shadowing is een methode die taallerenden zelfstandig kunnen toepassen om de intonatie (Italiaans) en uitspraak te verbeteren en vloeiendheid in het spreken te verwerven. De methode is eenvoudig: de lerende luistert naar een audio-opname, bij voorkeur een dialoog en herhaalt wat hij of zij hoort. Het gaat in de eerste plaats om de klanken; de Italiaanse tekst begrijpen is niet van belang. Luisteren en herhalen wordt geoefend tot dit heel gemakkelijk gaat en de lerende simultaan met de audio-opname Italiaans kunnen spreken. De lerenden gebruiken na enige tijd een transcript om te kunnen lezen (en te begrijpen) wat zij hebben uitgesproken. Zolang de boeken dialogen bevatten of stukken samenhangende tekst, zijn diverse lesboeken voor deze techniek geschikt. De Italiaanse audio-opname dient ideaal bezien iets boven het niveau van de student te zijn. De ideale lengte van een audio-opname is ongeveer één pagina, zonder kunstmatige pauzes in te lassen en op natuurlijke snelheid. De aanbeveling van Alexander Argüelles is om tijdens het spreken te lopen, liefst in de buitenlucht, en niet te zitten, doordat lichamelijke beweging de opname versterkt van de nieuwe taal (het Italiaans) in het zenuwstelsel. Dat de lerenden minder snel worden afgeleid als zij bewegen, zodat het leren van het Italiaans veel effectiever gaat, is een andere grond.

Shadowing vertoont veel overeenkomsten met de audiolinguale methode uit de twintigste eeuw, maar bij de audiolinguale methode werden grammaticale drills toegepast in plaats van dialoog of samenhangende tekst. Bij Shadowing is simultaan spreken ook verschillend.

Populariteit

In de afgelopen jaren is veel onderzoek naar Shadowing gedaan waarin is aangetoond dat de techniek zowel de uitspraak als de luistervaardigheid aanzienlijk verbetert. Ook het algemene begrip van het Italiaans wordt vergroot.

Voor- en nadelen van de Shadowing Technique

Het praktische voordeel van Shadowing dat het in een groep lerenden kan worden toegepast, waarbij alle deelnemers actief aan het leren zijn. Het rendement van de Shadowing-methode is hoog.

De Shadowing-techniek heeft als keerzijde is dat de lerenden het wellicht wat saai vinden om dezelfde Italiaanse tekst steeds te blijven herhalen. De tekst kiezen is dus van groot belang.

Total Physical Response (TPR^®)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse psycholoog James Asher ontwikkelde in de jaren zestig van de vorige eeuw de taalverwervingsmethode Total Physical Response, ook wel TPR^® genoemd.

Kenmerken van Total Physical Response (TPR^®)

TPR^® is een taalleermethode (voor bijvoorbeeld Italiaans) die op het idee gebaseerd is dat mensen door middel van handelingen en bewegingen leren. Men leert door te doen, en wel op de manier zoals een kind de moedertaal leert. Ouders geven continu taken aan hun (jonge) kinderen en belonen hen als ze die uitvoeren (“kijk naar mama”, “goed zo”). “Pak de lepel”, “Mooi!”, “Trek je schoenen maar aan”, enz.). Het is in de eerste plaats de bedoeling dat de kinderen begrijpen wat de ouders zeggen, de kinderen gaan in een later stadium verbaal reageren. De luistervaardigheid Italiaans vormt dus de basis, daarna volgt de spreekvaardigheid.

TPR^® past deze grondslagen van de moedertaalverwerving versneld toe bij het leren van het Italiaans. De trainer geeft op een vriendelijke en begrijpelijke manier taken, bijvoorbeeld: “pak het boek” en doet de taken zelf voor; de studenten doen na. In het begin wordt nog niet van de studenten verwacht dat ze Italiaans spreken; in een later stadium geven de studenten de taken. Opdrachten die bekend zijn worden uitgebreid of deels aangepast.

Door het combineren van beweging en spraak, appelleert de methode van TPR^® aan beide hersenhelften. Hierdoor kost het minder moeite om iets te leren en het geleerde Italiaans beklijft ook beter.

Populariteit

Vooral wordt TPR^® toegepast binnen het NT2-onderwijs (Nederlands als tweede taal), zeker bij beginnende lerenden en ook wel op de basisschool bij Engels. Maar ook middelbare scholieren of volwassenen werken met plezier met Total Physical Response en behalen hierbij goede resultaten.

Voor- en nadelen van Total Physical Response

Total Physical Response heeft veel voordelen. Doordat de student veel begrijpelijke inbreng krijgt aangeboden in ‘chunks’ (woorden die bij elkaar horen), krijgt hij of zij snel begrip van de doeltaal. De leermethode van Total Physical Response zorgt voor een snelle succeservaring, wat het plezier in het leren van het Italiaans bevordert. Het zorgt een stressvrij leerproces. In principe is TPR^® bruikbaar voor elke doelgroep, ongeacht achtergrond of leeftijd en kan de leermethode ook in iets grotere klassen worden ingezet. Het verworven Italiaans wordt direct opgeslagen in het langetermijngeheugen van de lerende.

Het minpunt van TPR^® is dat niet elke taaluiting in TPR^®-opdrachten kan worden uitgedrukt. Dit is de reden dat de leermethode tot op een zeker taalniveau werkt en daarbij een andere leermethode nodig is. Ook is de leermethodiek niet heel creatief. Studenten leren niet hun meningen, gevoelens en ideeën in het Italiaans uit te drukken.

De Directe Methode (Engels: Direct Method; DM)

Bedacht door wie en wanneer

De Duits-Amerikaanse taalkundige Maximilian Delphinius Berlitz bedacht de Directe Methode, ook wel ‘de natuurlijke benadering’ genoemd, eind jaren 80 van de negentiende eeuw. De Directe Methode is ontwikkeld als antwoord op de dominante grammatica-vertaalmethode.

Kenmerken van de Directe Methode (DM)

Omstreeks het jaar 1900 ontstond een Reformbeweging met nieuwe ideeën over vreemde talen leren dat zelfontdekkend en inductief diende te zijn. Deze Reformbeweging betrof overigens niet alleen het leren van een taal, maar eveneens voeding, kleding, natuurgeneeskunde en naturisme. De mensen streefden, net zoals in de jaren zestig van de vorige eeuw, rond 1900 naar meer natuurlijke leefwijzen en bevrijding van keurslijven. In het taalonderwijs kwam veel aandacht voor de gesproken, ‘levende’ taal. Hierbij werd de grammatica vooral inductief onderwezen, met voorbeeldzinnen. Hieruit dienden de lerenden de taalregels af te leiden. Er waren meer mondelinge oefeningen en met meer aandacht voor de uitspraak van de taal (zoals het Italiaans). Het werd gestimuleerd de lerenden veel in het Italiaans te laten spreken. Het was eveneens een nieuw verschijnsel dat de les in het Italiaans werd gegeven. Tijdens de taalles werd nadrukkelijk niet vertaald. Het leren van (Italiaanse) vocabulaire gebeurde door middel van voorbeelden en afbeeldingen. Abstracte vocabulaire werd door studenten aangebracht voor het associëren van ideeën.

Populariteit

Deels door invloed van de oorlogen en crises ebde deze golf van vernieuwing van begin twintigste eeuw weg, om in de jaren zestig weer een andere vorm te krijgen.

Met (een moderne versie van) de Directe Methode wordt nog steeds gewerkt door taleninstituten als Berlitz en Interlingua.

Voor- en nadelen van de Directe Methode

Het pluspunt van de Directe Methode is dat de methode een vrij natuurlijke manier is om Italiaans te leren. Er wordt veel aandacht besteed aan luisteren en spreken, waardoor de lerenden zelfvertrouwen en vloeiendheid in het Italiaans krijgen. Keerzijden kent de leermethode echter ook. Voor de schrijfvaardigheid (Italiaans) is bij deze methode vrijwel geen aandacht en voor lezen in de vreemde taal ook relatief veel minder. De methode biedt voor de meer gevorderde studenten Italiaans niet genoeg uitdagingen. De Directe Methode is tevens niet zeer geschikt voor de langzaam lerende studenten, doordat deze leermethode uitgaat van een dynamische inzet van de studenten.

De Manesca-methode (Engels: Manesca Method)

Bedacht door wie en wanneer

Jean Manesca publiceerde in 1835 An Oral System of Teaching Living Languages Illustrated by a Practical Course of Lessons in the French through the Medium of the English (“Een mondelinge methode voor het onderwijzen van levende talen, aan de hand van een praktische cursus Frans door middel van het Engels”). In 2015 is An oral system of teaching living languages in herdruk gegaan.

Kenmerken van de Manesca-methode

Manesca is gebaseerd op hetzelfde principe als de Natural Approach (‘natuurlijke aanpak’): de beste manier om een taal te leren, is die waarop een kind de moedertaal leert. Een vreemde taal (zoals Italiaans) leren moet gemakkelijk en veilig zijn. Om die reden wil Manesca niet met abstracte regels en woordenlijstjes met Italiaanse woorden werken die uit het hoofd geleerd dienen te worden.

De Manesca-methode geldt als de oudste, bekende, volledige taalcursus. De Manesca-methode is gebaseerd op het werken met een groep van lerenden en een taaltrainer Italiaans, die maar één Italiaans woord tegelijk introduceert. Er hoort een bepaalde beweging bij ieder woord. De studenten herhalen daarna na elkaar het Italiaanse woord en deze beweging. De herhalingen helpen de studenten deze Italiaanse woorden te onthouden, zonder dat uit het hoofd geleerd hoeft te worden. Deze woorden vormen stap voor stap zinnen en variaties op deze Italiaanse zinnen. De Italiaanse spelling wordt in een later stadium met leesteksten aangeboden.

De Manesca-methode is reeds enkele jaren later door de Duitse grammaticaschrijver en taaldocent Heinrich Gottfried Ollendorff overgenomen en aangepast en staat ook wel bekend als de Ollendorff-methode.

Populariteit

Manesca is twee jaar na de publicatie van zijn methode overleden. Het werk van Manesca is door anderen opgepakt en verder ontwikkeld, onder meer door Ollendorff. Een groot deel van de ideeën van Manesca zijn nog steeds actueel en worden nog altijd in het moderne vreemdetalenonderwijs gebruikt.

Voor- en nadelen van de Manesca-methode

De combinatie van spreken en bewegingen maken, waardoor het fysieke geheugen meewerkt en de geleerde stof gemakkelijker en langduriger door de lerenden wordt onthouden, geldt als de sterke kant van de Manesca- of Ollendorff-methode. Het vele herhalen draagt daar eveneens aan bij. Dat dit wat saai kan worden om dezelfde Italiaanse woordjes en zinnen te blijven herhalen, kan door studenten als een keerzijde worden gezien.

Silent Way

Bedacht door wie en wanneer

The Silent way (‘de stille manier’) is ontwikkeld door de Egyptenaar Caleb Gattegno in het jaar 1963.

Kenmerken van de Silent Way

De stille manier is een taalleermethode (voor bijvoorbeeld Italiaans) die gebruikmaakt van stilte als instructiemiddel. Gattegno’s methode gaat uit van de autonomie van de lerenden en hun actieve deelname.

De trainer Italiaans gebruikt een combinatie van stilte en gebaren om de aandacht te trekken van de lerende, reacties uit te lokken en hem of haar aan te moedigen om foutjes te corrigeren. Er wordt veel tijd aan de uitspraak (Italiaans) besteed.

Caleb Gattegno, die wiskundige was, hechtte er veel waarde aan om onderwijs te geven op een wijze die efficiënt voor de energievoorraad van zijn studenten was. Gattegno ontdekte dat het relatief weinig energie kost om een auditief of visueel beeld te onthouden, veel minder energie dan wanneer studenten proberen iets uit het hoofd te leren. Caleb Gattegno zei dat taaldocenten niet zozeer naar kennisoverdracht dienen te streven, maar bewustzijn dienen aan te boren, omdat alleen het bewustzijn het mogelijk maakt om dingen te kunnen leren.

Gekleurde blokjes die voor allerlei dingen kunnen worden gebruikt, zijn één van de hulpmiddelen die The Silent Way van Gattegno gebruikt. De methode maakt eveneens gebruik van Words in Colour; een kleurenkaart voor geluiden waarbij elke kleur voor een bepaalde klank van het Italiaans staat, gekleurde woordgrafieken voor het werken aan zinnen en gekleurde grafieken die gebruikt worden om spelling te leren.

Populariteit

Met name bij het aanleren van de uitspraak zijn de ideeën van Gattegno wel van betekenis geweest, alhoewel de Stille Manier in zijn originele vorm niet veel wordt gebruikt.

Voor- en nadelen van de Silent Way

Dat zijn aanpak niet-bedreigend is voor de student, die immers als autonoom wordt gezien, is het pluspunt van de benadering van Caleb Gattegno. De taaldocent Italiaans is bij deze methode in principe aan de lerenden dienstbaar en niet andersom. De leermethodiek van The Silent Way stimuleert het leren van het Italiaans op een natuurlijke manier. Door lerenden een uitdaging te geven om nieuwe dingen te ontdekken, wordt het geleerde doorgaans goed verwerkt en onthouden. Fouten maken magwat bijdraagt aan het leerproces.

Het kan een minpunt zijn dat een aantal studenten wat meer begeleiding nodig heeft dan de methode voorstaat. Door het gebrek aan inbreng van de trainer Italiaans zouden lerenden gefrustreerd kunnen raken. Met kleuren en grafieken werken, heeft als limiterende factor dat de nieuwheid er snel af gaat. Hierdoor verdwijnt het effect van de leermethode.

TPR Storytelling

Bedacht door wie en wanneer

TPR Storytelling, afgekort ‘TPRS’ staat voor Teaching Proficiency through Reading and Storytelling. Deze methode is ontwikkeld door Blaine Ray in 1990, een Amerikaanse docent Spaans, en is van de TPR-techniek (Total Physical Response) afgeleid.

Kenmerken van TPR Storytelling

TPR Storytelling is een taalverwervingsmethode die gebruikmaakt van verhalen om een taal (bijvoorbeeld Italiaans) te leren. Het principe is een natuurlijke methode van taalverwerving: een vreemeen taal leren zoals kinderen hun moedertaal leren. Om dit te bereiken, worden studenten aan een grote hoeveelheid begrijpelijke input blootgesteld. Door de taaldocent Italiaans wordt een verhaal verteld waarin nieuw te leren Italiaanse woorden diverse keren voorkomen. De verhalen zijn nooit te lang en interessant of humoristisch. De studenten ontspannen zich omdat deze verhalen van de docent vrij gemakkelijk zijn te begrijpen. Italiaanse woorden en structuren worden op deze manier ongemerkt opgeslagen in het langetermijngeheugen. De taaldocent wijst de student op grammaticale verschijnselen van het Italiaans, zonder dat lerenden regels van het Italiaans uit het hoofd hoeven te leren.

De studenten zullen na enige tijd ‘vanzelf’ Italiaans gaan spreken en de Italiaanse grammaticale structuur van de nieuwe taal imiteren. Dit is een natuurlijk proces. Samen met een groepje studenten een verhaal opbouwen, is een variant. De taaldocent Italiaans schrijft hierbij eerst nieuwe woorden en structuren op een bord of flipchart, met de Italiaanse vertalingen erbij, om daarna hier een verhaal van te maken samen met de studenten. Tot slot wordt het verhaal door de studenten naverteld. Lezen in het Italiaans is een belangrijk onderdeel van TPR Storytelling, omdat dit zorgt voor input. Schrijven in het Italiaans volgt in een later stadium.

Populariteit

Er zijn veel onderzoeken gedaan die uitwijzen dat TPR Storytelling een succesvolle manier is om een nieuwe taal te verwerven. Er zijn wel randvoorwaarden: de docent moet ervoor getraind zijn en de setting moet geschikt zijn.

Voor- en nadelen van TPR Storytelling

TPRS is taalverwerving op een laagdrempelige manier en de taalkennis wordt goed onthouden. TPRS spreekt ook de creatieve intelligentie aan; TPRS is een breinvriendelijke leermethode. Het is plezierig voor lerenden en het is niet moeilijk om bij te les te blijven. Voor de lerenden werkt de methode heel motiverend om zelf een verhaal te maken.

Een nadeel is dat TPR Storytelling veel voorbereiding van de taaltrainer vraagt.

De Rosetta Stone methode

Bedacht door wie en wanneer

De Rosetta Stone-methodiek is naar de zogenaamde de Steen van Rosetta vernoemd, een steen met een tekst in twee talen die in Egypte is gevonden, met behulp waarvan uiteindelijk de hiërogliefen ontcijferd zijn. Rosetta Stone is ook de naam van het softwarebedrijf dat de taaltrainingen op de markt brengt. De eerste versie is uitgebracht in 1996.

Kenmerken van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone methode is een wijze om een vreemde taal (bijvoorbeeld Italiaans) te leren achter een computer. Deze taalcursussen zijn in meer dan dertig talen beschikbaar en de taalcursussen zijn te volgen vanuit al deze talen.

De Rosetta Stone-methode is een zogenaamde communicatieve leermethode, die de manier nabootst waarop kinderen hun moedertaal leren. Dit houdt in ‘leren door onderdompeling’, door veel te luisteren en na te spreken. Het programma gebruikt hiervoor foto’s alsook stemmen van moedertaalsprekers Italiaans om de betekenis van nieuwe (Italiaanse) woorden over te brengen. De methode maakt gebruik van spraakherkenningsprogramma dat de Italiaanse uitspraak registreert en daar een schematische weergave van maakt. Zo kunnen de lerenden hun uitspraak met de uitspraak van een moedertaalspreker Italiaans (native speaker) vergelijken. Verbetering van de uitspraak kan behaald worden door de voorbeeldstem langzamer te laten praten en daarna veel na te spreken.

Voor de schrijfvaardigheid Italiaans zijn er dictee-oefeningen. De software controleert de Italiaanse spelling en grammatica en wijst op fouten met de mogelijkheid om deze fouten van de studenten te verbeteren.

Het programma omvat eveneens leesteksten. De teksten gaan over dagelijkse onderwerpen, activiteiten en ideeën.

Populariteit

Wereldwijd wordt Rosetta Stone veelvuldig gebruikt en zeker niet door de minsten. Onder andere de NASA en het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse zaken maken gebruik van de Rosetta Stone-methode. De methode van Rosetta Stone wordt in Nederland door een aantal ministeries en verschillende hogescholen en universiteiten toegepast, alsook door sommige internationale organisaties.

Voor- en nadelen van de Rosetta Stone methode

Rosetta Stone is zeer makkelijk in gebruik en de student kan de methode op ieder moment gebruiken. Welke onderdelen van de leermethode meer of minder aandacht nodig hebben, kan de student zelf bepalen. Veel mensen vinden het prettig om met de leermethode te werken. Voor onderwijsinstellingen kan de methode van Rosetta Stone een oplossing zijn bij een gebrek aan docenten. Het feit dat geen taaldocent is die studenten motiveert of wat extra’s kan bieden, kan een nadeel van de methode zijn.

De Pimsleur methode

Bedacht door wie en wanneer

De Pimsleur taalcursussen zijn ontwikkeld door Amerikaans taalkundige Dr. Paul M. Pimsleur. Zijn eerste taalcursus was een cursus Grieks, die Pimsleur op de markt bracht in 1963.

Kenmerken van de Pimsleur methode

De methode van Pimsleur is een computerprogramma om vreemde talen (bijvoorbeeld Italiaans) te leren.

De taalcursussen bestaan uit zinnen/dialogen die door studenten worden nagesproken en herhaald. Deze Italiaanse voorbeeldzinnetjes van de cursus zijn ingesproken door native speakers. De cursussen zijn op herhaling, anticipatie, woordenschat en herhaling gebaseerd. De lessen bieden een halfuur audio-opname die nieuwe woordenschat en structuur bevat. De grammaticale structuur van het Italiaans wordt niet apart uitgelegd maar aangeboden via uitbreiding van, en variaties op, deze zinnen.

Dr. Pimsleur heeft onderzoeken gedaan naar het meest optimale interval waarin geleerde informatie van het kortetermijngeheugen overgaat naar het langetermijngeheugen. In de Pimsleur cursussen is dit (gemiddelde) interval verwerkt.

Populariteit

Onder andere in de Verenigde Staten worden de cursussen van Pimsleur gebruikt en de ervaringen lopen uiteen. In het algemeen zijn de lerenden tevreden over de aangeleerde uitspraak van het Italiaans.

Voor- en nadelen van de Pimsleur methode

Als uitspraakverbeteraar werkt de methode van Pimsleur heel goed, omdat de insprekers allemaal moedertaalsprekers (native speakers) zijn en op een natuurlijke manier Italiaans praten op een normaal tempo.

Dat niets wordt uitgelegd, is een keerzijde. De student leert geen bouwstenen van de Italiaanse taal om zelf een zin te maken, maar moet het met duizenden voorbeeldzinnen doen die uit het hoofd worden geleerd.

De Michel Thomas methode

Bedacht door wie en wanneer

De Michel-Thomas-methode is, niet verwonderlijk, bedacht door Michel Thomas (geboren als Moniek Kroskof); een genaturaliseerde Amerikaandie oorspronkelijk in Polen is geboren. Kort na de Tweede Wereldoorlog ontwikkelde hij zijn methode in een eigen taleninstituut in Beverly Hills in Los Angeles, met beroemdheden zoals Diana Ross, Barbra Streisand, Emma Thompson, Mel Gibson, Pierce Brosnan en Bob Dylan in zijn klantenkring.

Kenmerken van de Micheal Thomas methode

Het principe van Michel Thomas was dat iemand alleen in staat is om te leren als diegene geen stress heeft. Michel Thomas begon met zijn studenten duidelijk te maken dat ze zich geen zorgen hoefden te maken dat ze dingen zouden vergeten.

De cursussen zijn audiolessen (Italiaans), door twee stemacteurs ingesproken; een mannelijke en een vrouwelijke. De setting is een virtueel klaslokaal, waarin de student zich voorstelt als de derde student. Deze student luistert mee met de les van de stemacteurs. Als een vraag aan de acteurs wordt gesteld, is het idee dat de cursist op pauze drukt en deze vraag eerst zelf beantwoordt. Er is geen huiswerk, geen uit-het-hoofd-leren. Bij de methode worden de lessen in kleine stapjes opgebouwd en Italiaanse lesstof die nieuw is, wordt afgewisseld met Italiaanse lesstof die al bekend is. De uitleg wordt in de Engelse taal gegeven. Er wordt bijvoorbeeld op verbanden gewezen tussen het Engels en het Italiaans, als die er zijn. De methode geeft ook grammaticale uitleg. Bij de methodiek van Michel-Thomas wordt makkelijke lesstof eerst aangeleerd, moeilijkere lesstof volgt pas nadat de studenten Italiaans het voorgaande begrepen en verworven hebben. Naast Italiaanse woorden en zinnen in de doeltaal worden ook bouwstenen aangeleerd zodat de gebruikers zelf zinnen kunnen maken. De methodiek maakt ook gebruik van flashcards zodat de gebruikers zelf hun woordenschat Italiaans kunnen toetsen alsook online oefeningen kunnen maken om hun eigen voortgang te kunnen meten.

Populariteit

Veel lerenden vinden de cursus prettig werken en ze zijn tevreden over de uitleg van de structuur van de Italiaanse taal. Gebruikers die wat verder zijn met de taal, vinden de cursussen minder leerzaam.

Voor- en nadelen van de Micheal Thomas methode

De taalcursussen trainen de uitspraak en de luistervaardigheid Italiaans op een efficiënte wijze en zijn heel toegankelijk. Een keerzijde van de methode is dat deze cursussen Italiaans niet voorzien in schrijfvaardigheid. Een echte interactie is er ook niet doordat de leermethode uit een audiocursus bestaat.

De Assimil methode

Bedacht door wie en wanneer

Assimil is een Frans bedrijf, dat in 1929 door polyglot en schrijver Alphonse Chérel is opgericht. Dit bedrijf maakt en publiceert taalcursussen en het begon met het eerste boek Anglais sans Peine.

Kenmerken van de Assimil methode

‘Assimileren’ of ‘assimilatie’ betekent ‘opgaan in een andere groep, mengen met’, wat voor een taalcursus (zoals Italiaans) wel een hooggegrepen uitgangspunt is. De taalcursussen van Assimil zijn zelfstudielessen die uit een leerboek Italiaans en audio-CD’s en een USB-stick bestaan. Idealiter werken de cursisten ruwweg twintig minuten per dag.

De lessen van Assimil bestaan uit Italiaanse dialogen die worden beluisterd, nagesproken en gelezen. De Italiaanse vertaling staat ernaast, samen met de toelichting van de grammatica. Voor het oefenen van de uitspraak van het Italiaans, maakt de methode gebruik van zinnetjes die zijn ingesproken door native speakers en die de gebruiker herhaalt. De opbouw van de les is van receptief naar productief: in de eerste lessen wordt nog geen taalproductie verwacht van de gebruiker; dit komt pas na ruwweg vijftig lessen.

Populariteit

De cursussen van Assimil zijn populair. Ze zijn relatief voordelig en er is een ruim aanbod aan talen.

Voor- en nadelen van Assimil

Dat de cursisten Italiaans in hun eigen snelheid kunnen leren op het moment dat dit het beste past, is het voordeel van de Assimil-methode. Het nadeel hierbij is, wat voor alle taalcursussen met een computer geldt, dat de cursisten aan zichzelf zijn overgeleverd. Er is geen taaldocent Italiaans om studenten te motiveren of te begeleiden.