Cursus Spaans Vlaardingen

Audio-Lingual Method (ALM) (Army Method/New Key)

Bedacht door wie en wanneer

De audiolinguale methode was al in de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw ontwikkeld in Engeland en in Amerika, onder meer door de Amerikaanse taalkundige Leonard Bloomfield. Doordat de Tweede Wereldoorlog uitbrak, werd het noodzakelijk om (Amerikaanse) soldaten de elementaire verbale communicatieve vaardigheden te leren. Door de invloed van het leger werd de audiolinguale methode ook wel de ‘legermethode’ genoemd.

Kenmerken van de Audio-Lingual Method (ALM)

De audiolinguale methode kan beschouwd worden als antwoord op de grammatica-vertaalmethode. Het was nieuw dat de taalles volledig in de doeltaal (bijvoorbeeld Spaans) plaatsvond. De belangrijkste vaardigheden zijn spreken en luisteren (in het Spaans) en de (Spaanse) grammaticale structuur worden door middel van mondelinge structuuroefeningen geleerd. Het doel is foutloos Spaans kunnen spreken en verstaan, wat begint bij een Spaanssprekende na kunnen spreken. Herhaling is hiertoe het middel; er wordt met drills gewerkt om Spaanse zinnen alsook structuren goed te leren beheersen, zodat reacties spontaan en automatisch gaan worden. De taaltrainers Spaans kunnen zo bijvoorbeeld een bepaalde zin tien keer herhalen om daarna een nieuw Spaans woord of meerdere nieuwe Spaanse woorden toe te voegen Er wordt veel in zogenaamde talenpractica gewerkt, waar lerenden een koptelefoon dragen en zinnen beluisteren en deze zinnen nazeggen. Het geschreven Spaans wordt pas behandeld als het mondelinge Spaans inmiddels vertrouwd is. Er worden wel afbeeldingen gebruikt voor het introduceren van nieuwe woorden in het Spaans.

Populariteit

In Nederland werd de methode pas rond 1970 geïntroduceerd toen de Mammoetwet van kracht werd. Al snel waren er grote bezwaren tegen deze inhoudsloze driloefeningen. Het gebeurde wel eens dat de techniek haperde, waardoor de talenpractica vrij gauw in onbruik raakten. In plaats van de talenpractica werden de voor mondeling gebruik bedoelde structuuroefeningen schriftelijk gemaakt. Leerboekenschrijvers namen de markt weer over en boden zoals gebruikelijk expliciete grammaticaregels aan. Toch heeft de audiolinguale methode haar sporen nagelaten. Het was nu alom aanvaard dat het bij het leren van een taal (zoals Spaans) niet om het uit het hoofd leren van de regels van de (Spaanse) grammatica gaat, maar om het gebruik van de grammatica. De luistervaardigheid (Spaans), die vóór de jaren zeventig voor het merendeel van docenten niet bestond, was ontdekt.

Voor- en nadelen van de Audio-Lingual Method

De audiolinguale methode is voor beginnende studenten Spaans effectief. Direct van het begin wordt een correcte uitspraak Spaans aangeleerd. De audiolinguale methode is docentgestuurd en en biedt daardoor een efficiënte en snelle overdracht van taalkennis. Ook voor grote(re) groepen is de audiolinguale methode geschikt.

Deze docentgestuurde kant is tegelijk een nadeel; er wordt geen eigen inbreng verlangd van de studenten, waardoor het gevaar van enige passiviteit en onvoldoende betrokkenheid en motivatie op de loer ligt. Een bijkomend bezwaar is dat de geoefende driloefeningen niet zo eenvoudig om te zetten zijn in levend taalgebruik Spaans.

GoldList Method (GLM)

Bedacht door wie en wanneer

De GoldList Method (‘gouden lijst-methode’) is door polyglot David J. James, alias Viktor Dmitrievitch Huliganov of Uncle Davey ontwikkeld.

Kenmerken van de GoldList Method (GLM)

Deze GoldList Method is een leermethode om woorden of zinnen in een vreemde taal (bijvoorbeeld Spaans) te leren op een zodanige manier dat deze plaatsnemen in het langetermijngeheugen. Deze methode werkt middels zelfgeschreven woordenlijsten (Spaans) die worden herhaald na verloop van tijd. De zinnen of woorden op de woordenlijst worden door de lerenden hardop gelezen. Het idee is niet om deze woorden uit het hoofd te leren, maar door blootstelling gaat dit eigenlijk automatisch. De woordenlijst wordt telkens bijgewerkt; Spaanse woorden die aangeleerd zijn, gaan van de lijst af. Die Spaanse woorden die nog altijd problemen geven, blijven op de woordenlijst staan.

Populariteit

Aanhangers van de GoldList-methode stellen dat de woorden op de woordenlijst of zinnen spontaan in het langetermijngeheugen van de student opgeslagen worden, iets dat door veel geheugenwetenschappers betwijfeld wordt. In het algemeen wordt (taal)kennis opgeslagen als de kennis ook van betekenis en relevant is voor de lerende. De GoldList-methode kan dus alleen werken voor Spaanse woorden en zinnen die relevant en betekenisvol zijn.

Voor- en nadelen van de GoldList Method

Bij lerenden die het fijn vinden om bijvoorbeeld Post-its^® als geheugensteun te gebruiken, kan deze GoldList-methode goed functioneren. Omdat het fysieke gedeelte van het geheugen door het schrijven aangesproken wordt en meewerkt, functioneert het met de hand schrijven effectiever dan typen of, redelijk zinloos: een foto maken. Een keerzijde van deze methode is het ontbreken van context. Taal is veel meer dan alleen een reeks losse woorden en/of zinnen. De methode is bovendien nogal tijdrovend omdat er steeds handgeschreven woordenlijsten gemaakt moeten worden.

De Natural Method

Bedacht door wie en wanneer

De Natural Method, ook de Natural Approach (de ‘natuurlijke aanpak’) genoemd, is door Tracy D. Terrell en Stephen D. Krashen in 1983 ontwikkeld.

Kenmerken van de Natural Method

De Natural Method is gericht op een natuurlijke wijze van het verwerven van een vreemde taal (zoals bijvoorbeeld Spaans). Op de manier waarop iemand als kind zijn of haar moedertaal leerde spreken, probeert de methode het Spaans te leren. De taalregels van het Spaans leert men ook onbewust op die manier. Alleen het Spaans wordt hiervoor gebruikt met de nodige visuele hulpmiddelen. Er wordt gestreefd naar een stressvrije leeromgeving. Een grote hoeveelheid begrijpelijke input wordt aan de studenten blootgesteld. Bij de deze methode wordt de taalproductie Spaans niet geforceerd, maar mag spontaan ontstaan. De methode legt de nadruk op communicatie en minder op expliciete Spaans grammatica en het corrigeren van vormfouten.

De leermethode is het meest effectief als de studenten worden ondergedompeld in het Spaans. Om te zorgen dat de student van de ervaring kan genieten, moeten de leeractiviteiten die in het Spaans worden aangeboden, stimulerend zijn.

De Natural Method leermethode heeft veel overeenkomsten met de Directe Methode. De methoden gaan beide uit van het idee van natuurlijke taalverwerving; het onderscheid tussen deze twee methoden is dat de Directe Methode meer nadruk op de praktijk legt en de Natural Method meer op blootstelling aan taalinput en het verminderen van spreekangst.

Populariteit

Het is vaak bewezen dat onderdompeling zeer effectief is. De methode is een populaire wijze van lesgeven bij taaldocenten Spaans, doordat de methode vrij eenvoudig te begrijpen is voor studenten. Kritiek kent de natuurlijke aanpak ook. De nadruk wordt vooral gelegd op het impliciet aanleren van de Spaanse grammatica. Lerenden zouden weliswaar leren in het Spaans te communiceren, maar in een wat gebrekkige, versimpelde versie van de taal blijven hangen door onvoldoende kennis van de grammatica.

Voor- en nadelen van de Natural Method

Op een natuurlijke manier leren, wordt een prettige manier gevonden om Spaans te leren. De studenten wordt de mogelijkheid geboden een persoonlijke band met het Spaans te krijgen. Het geleerde beklijft voor een langere tijd, omdat studenten niet ‘uit het hoofd hoeven te leren’.

Doordat bijna geen druk ligt op de taalproductie, kan het nadeel zijn dat het langer duurt voor er resultaat geboekt wordt. Ook bereidt de methode lerenden niet per se op een bepaald Spaans examen voor.

Structurele Aanpak

Bedacht door wie en wanneer

De ‘Structurele Aanpak’ (Engels: Structural Approach; ‘SA’) is in de begin jaren 50 door Charles Fries, oprichter en directeur van de English Language Institute aan de Universiteit van Michigan en één van zijn studenten Robert Lado ontwikkeld.

Kenmerken van de Structurele Aanpak (SA)

De Structurele Aanpak is een methode van taalverwerving die als doel heeft om de lerende met de fonologische en grammaticale structuren van de taal (bijvoorbeeld het Spaans) vertrouwd te maken. De beheersing van deze structuren levert volgens de Structurele Aanpak meer op dan het leren van woordenschat van het Spaans. Het herkennen en kunnen toepassen van bepaalde Spaanse woordcombinaties en groepen woorden in de correcte woordvolgorde is waar het bij de leermethode om draait. Deze combinaties worden in reële situaties door middel van visualisaties, gezichtsuitdrukkingen, dramatiseringen en handelingen gepresenteerd aan studenten. Bij de leermethode worden de structuren die het meest worden gebruikt, als eerste aangeboden. De mondelinge vaardigheden Spaans (luistervaardigheden en spreekvaardigheden) worden hierbij in eerste instantie gebruikt; daaruit volgen leesvaardigheden en schrijfvaardigheden. Bij het aanleren en verbeteren van de productieve vaardigheid Spaans (spreekvaardigheden en schrijfvaardigheden), krijgt de grammatica een grote plaats. De Structurele Aanpak wordt ook wel Structural-Situational Approach (structurele-situationele benadering) en de Structural-Oral-Situational Approach (structurele-mondeling-situationele benadering) genoemd.

Populariteit

In de jaren vóór 1970 werd de Structurele Aanpak op grote schaal ingezet om Engels te leren in Engelssprekende landen, de voormalige Britse koloniën en in Maleisië.

Voor- en nadelen van de Structurele Aanpak

De sterke kant van een structurele aanpak is dat geleerd wordtden het Spaans op een nauwkeurige manier geleerd wordt. De leren eveneensde krijgt inzicht in de Spaanse grammatica leert eveneens in welke situatie bepaalde Spaanse woorden of combinaties van woorden wel of niet geschikt zijn. De methode gebruikt alledaagse taal. Aan de methode van de Structurele Aanpak kleven ook nadelen. Deze manier van werken is tamelijk tijdrovend en biedt niet onmiddellijk succeservaringen. De eigen inbreng van lerenden is behoorlijk beperkt; de methode is niet echt creatief.

Communicatief taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT)

Bedacht door wie en wanneer

Het communicatief Taalonderwijs (Engelse naam: Communicative Language Teaching, afkorting: CLT), of ook wel ‘De Communicatieve benadering’ (Engelse naam: Communicative Approach, afkorting: CA) genoemd, is ontstaan in de jaren 60 van de vorige eeuw onder invloed van de ideeën van Noam Chomsky, die de nadruk legde op competenties bij het leren van talen. De taalkundige Dell Hymes was in 1966 de grondlegger van het concept van communicatieve vaardigheden.

Kenmerken van Communicatief taalonderwijs (CLT)

Het communicatief talenonderwijs gaat uit van de gedachte dat interactie het uiteindelijke streven is van het leren van vreemde talen (zoals Spaans).

Middels CLT-technieken leren de studenten het Spaans in praktijk te brengen door de interactie met de taaldocent Spaans en met elkaar. Er wordt gebruikgemaakt van authentieke teksten in het Spaans of ander materiaal uit het dagelijks leven of de werksituatie. Het Spaans wordt zowel tijdens als buiten de les gebruikt.

Studenten praten over persoonlijke gebeurtenissen met medestudenten en trainers Spaans dragen onderwerpen aan buiten het gebied van de traditionele grammatica, om de taalvaardigheid Spaans in alle soorten realistische situaties te oefenen. De Spaanse grammatica leren studenten inductief, dat wil zeggen aan de hand van de praktijk, waaruit de regel volgt.

Bij CLT is de docent Spaans echt een trainer, die de student helpt communiceren in het Spaans.

Populariteit

Communicatief taalonderwijs werd erg populair in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw, deels omdat de traditionele taalonderwijsmethodes geen groot succes waren gebleken. Binnen het verenigde Europa ontstond meer vraag aan het leren van talen middels een methode die meteen toepasbaar was.

Voor- en nadelen van Communicatief taalonderwijs

De CLT (communicatief taalonderwijs) heeft veel pluspunten. Lerenden ‘kunnen’ al snel ‘iets’ in het Spaans; deze methode van leren is studentgericht en functioneel. Door het gebruik van authentieke materiaal, leren de studenten de Spaanse woorden die voor hen nodig zijn. De methode is efficiënt. Voor de student werkt deze methode stimulerend, omdat hij of zij vlug succeservaringen heeft. Foutjes mogen worden gemaakt; de vaardigheid wordt al doende geleerd en daarna geperfectioneerd. Een nadeel van de communicatieve benadering is dat er niet zo veel aandacht is voor grammatica, vocabulaire dat niet meteen toepasbaar is en uitspraak. De voorbereiding en planning vragen veel tijd van de docent en vereist een actieve deelname van de studenten. Afhankelijk wat voor achtergrond zij hebben, is voor sommige studenten deze manier van leren moeilijk of afwijkend. De methode Communicatief taalonderwijs traint vaardigheden; daarbij gaat het om de functie en niet zo zeer om de vorm en deze methode biedt als leermethode geen samenhangend geheel.

Grammatica-/vertaalmethode (GVM) (Engels: Grammar-Translation Method; GTM)

Bedacht door wie en wanneer

In de 18^de en de 19^de eeuw was het taalonderwijs vooral gefocust op praktisch taalgebruik. Er word geleerd om gebruiksklare zinnen, idiomatische uitdrukkingen, dialogen, woordenlijsten enzovoort na te spreken, uit het hoofd te leren en op te zeggen. Een Duitse docent Frans en Italiaans en eveneens leerboekenschrijver; Johann Valentin Meidinger, deed dit op een andere wijze. Meidinger ontwikkelde een methode waarin de grammatica van de taal in het middelpunt stond rond het jaar 1783. Meidinger wordt als de grondlegger van de zogenaamde grammatica-vertaalmethode (Engels: Grammar-Translation Method, afgekort GTM) beschouwd.

Kenmerken van de Grammatica-/vertaalmethode (GVM)

Deze methode was op het onderwijs in het Latijn gebaseerd; de taal van de wetenschap, de cultuur en de religie. Onderwijs in Latijn was vanzelfsprekend gericht op geschreven teksten van klassieke schrijvers en was geheel gericht op het vertalen en de grammatica (van bijvoorbeeld Spaans). Dat werd als een wetenschappelijke en degelijke aanpak beschouwd. De Grammatica-/vertaalmethode gaat uit van de analyse van taalstructuren en taalvormen (van bijvoorbeeld Spaans) waarbij de studenten zelf inzicht ontwikkelen. Bij de Grammatica-vertaalmethode zijn de lees- en schrijfvaardigheid Spaans dus belangrijk. Literatuur, vertalen en uit het hoofd leren van woordenlijsten hebben de nadruk. De docenten dragen taalkennis Spaans over, de lerenden memoriseren.

Populariteit

Al vanaf halverwege de negentiende eeuw was er ook tegengeluid te horen. Desondanks heeft de grammatica-/vertaalmethode tot recente datum een grote invloed op het taalonderwijs gehad.

Voor- en nadelen van de Grammatica-/vertaalmethode

Deze grammatica-/vertaalmethode vormt een aardige mentale training aan personen die het een uitdaging vinden om dingen uit het hoofd te leren. Deze methode biedt eveneens inzicht in de structuur van het Spaans, omdat de nadruk wordt gelegd op de grammatica.

Er zijn echter meer nadelen dan voordelen. Het grootste nadeel is dat de spreekvaardigheid en luistervaardigheid Spaans behoorlijk achterblijft, waardoor de taal zelfs na jaren studeren zelden mondeling toegepast kan worden. De leermethode staat ver af van het dagelijks gebruik van het Spaans, ook in de context die wordt aangeboden, omdat het meestal gaat om literair taalgebruik. Bij het leren in groepsverband geeft de methode niet de mogelijkheid tot differentiatie of een eigen creatief leerproces bij lerenden. De lerenden zijn slechts toehoorders en uitvoerders.

Onderdompeling (Engels: immersion)

Bedacht door wie en wanneer

Onderdompeling (Engelse naam: language immersion of alleen immersion) wordt sinds de jaren 70 over de hele wereld gebruikt, hoofdzakelijk op middelbare scholen waarbij een schoolvak (zoals het vak wiskunde) wordt onderwezen in een vreemde taal. In Nederland is ‘onderdompeling’ bekend als de leermethode die bij Taleninstituut Regina Coeli, ‘de nonnen van Vught’ gebruikt wordt. De methode is daar ontstaan in 1963 met Franse nonnen die Franse les onderwezen aan rijke dames uit Vught en omgeving.

Kenmerken van onderdompeling

Onderdompeling zorgt ervoor dat degene die de taal (zoals het Spaans) leert, vanaf het eerste moment omgeven wordt door de te leren taal. De instructies vinden plaats in de doeltaal (Spaans); in het begin langzaam en met veel herhaling en later op een meer natuurlijke manier. De lerende wordt ook vanaf het begin uitgedaagd om in het Spaans te spreken. Er wordt gewerkt met simulaties en rollenspellen. Scholen die werken met onderdompeling, richten de omgeving vaak in de stijl van het Spaans om een situatie te creëren alsof lerenden in Spanje zijn. Studenten oefenen één-op-één of in kleine groepjes met Spaans spreken. Een andere wijze om een taal te leren door middel van onderdompeling, is daadwerkelijk te reizen naar Spanje en daar bijvoorbeeld te verblijven in een gastgezin.

Populariteit

De methode van onderdompeling wordt beschouwd als een erg goede methode om vreemde talen te leren. Voornamelijk de mondelinge taalbeheersing Spaans kan op deze manier uitstekend worden ontwikkeld.

Voor- en nadelen van onderdompeling

Het wezenlijke voordeel is dat met deze methode snel resultaat wordt bereikt, doordat de leermethode zo intensief is. Omdat de lerende wordt erdoor omgeven, is de leermethode een kwestie van ‘sink or swim’; hij of zij moet wel gaan communiceren in het Spaans. Feitelijk zijn de studenten 24 uur per dag Spaans aan het leren. Het samen oefenen in groepsverband versterkt de sociale interactie. Dit wordt door de studenten als motiverend ervaren.

Dat het bereikte resultaat niet altijd wordt vastgehouden, is een minpunt. De kans is groot dat het nieuw geleerde relatief snel wegzakt als studenten in een korte tijd Spaans leren, door in Spanje te zijn of door te zijn ondergedompeld in een kunstmatig gecreëerde omgeving, maar daarna weer tot de orde van de dag overgaan. Het feit dat een dergelijke training Spaans nogal intensief is, kan een bijkomend nadeel zijn. Niet alle lerenden hebben de conditie om deze methode van leren vol te houden.

Suggestopedie (Suggestopedia)

Bedacht door wie en wanneer

Suggestopedia is een methode om een vreemde taal te leren uit de jaren 70 van de vorige eeuw. Suggestopedia is ontwikkeld door de Bulgaarse wetenschapper en psychotherapeut Georgi Lozanov.

Kenmerken van Suggestopedie

Zoals de naam al doet vermoeden, is Suggestopedia gebaseerd op het principe van de suggestie. Volgens Lozanov is positieve suggestie een voorwaarde om (een taal; bijvoorbeeld Spaans) te kunnen leren. Hiervoor zijn een ontspannen sfeer en wederzijds vertrouwen tussen de taaldocent (Spaans) en de lerenden essentieel. Hiervoor dienen lerenden ontspannen te zijn en zich veilig te voelen. Een leslokaal met een rijopstelling was uit den boze om deze situatie te creëren. Studenten zaten in comfortabele stoelen tijdens de lessen die in een halve cirkel waren opgesteld en er was altijd muziek tijdens de klas. De methodiek zoals Lozanov die beoogde, bestond uit het voorlezen van teksten, terwijl op de achtergrond klassieke muziek werd gespeeld of natuurgeluiden waren te horen. Bij deze teksten waren woordenlijsten alsook opmerkingen over de (Spaanse) grammatica. Het voorlezen gebeurde met gebaren en veel expressie in stem. Lerenden werden zo overgehaald om te luisteren en ze konden de (Spaanse) woorden die nieuw waren, gemakkelijk begrijpen en opnemen. Er was veel aandacht tijdens de lessen voor de cultuur en kennis over het land van de doeltaal (Spanje). In de klas werden rollenspellen gespeeld en ook (Spaanse) streekgerechten werden in de klas gemaakt en gegeten.

Populariteit

De methode Suggestopedia was enigszins omstreden en de methode is in de vergetelheid geraakt. Sommige elementen van de methode worden nog steeds toegepast, zoals het gebruikmaken van stemexpressies en gebaren bij het lezen van teksten in de te leren taal.

Voor- en nadelen van Suggestopedie

De methode van Suggestopedia zorgt voor een ontspannen en veilige sfeer. Hierdoor hebben de lerenden minder last zullen van frustratie of faalangst. Deze sfeer kan voor nieuwkomers aan een positieve associatie met het nieuwe thuisland bijdragen. Muziek werkt vaak motiverend en draagt muziek bij aan betere leerprestaties. Dat de lerende gestimuleerd wordt om actief mee te doen en zich in de situatie in te leven, wat voor sommigen een nieuwe ervaring is, is een bijkomend voordeel van de methodiek. Tegelijk vormt dit voor sommige lerenden een nadeel, want elke lerende is hiertoe in staat. Muziek kan bij sommigen ook afleiden en verstorend zijn en niet ontspannend of stimulerend. Een andere zwakke zijde is dat de relatie trainer-lerende niet echt gelijkwaardig is; alle input komt van de zijde van de Spaanse trainer waarbij de lerende steeds de ontvangende partij is.

Community Language Learning (CLL)

Bedacht door wie en wanneer

Community Language Learning, ook wel Counseling Language Learning
genoemd, is in het jaar 1976 ontwikkeld door de Amerikaanse priester en psycholoog Charles Curran.

Kenmerken van Community Language Learning (CLL)

CLL (Community Language Learning) is een methode om een taal te verwerven waarbij studenten samenwerken om te bepalen welke aspecten van de vreemde taal zij willen leren. Community Language Learning is gebaseerd op de counseling-benadering waarbij de taaldocent als counselor optreedt die de zinnen van de lerenden kenschetst. Studenten beginnen het gesprek. Zij spreken in de moedertaal als de lerenden de taal (Spaans) nog onvoldoende machtig zijn. De docent (Spaans) vertaalt en legt uit, waarna de studenten de uitingen van de docent zo goed mogelijk herhalen. Deze gesprekken in het Spaans worden opgenomen om nadien opnieuw te beluisteren.

De methode bevordert het gemeenschapsgevoel in de leergroep en ziet de interactie tussen de lerenden als middel om het Spaans te leren. Er wordt geen lesboek Spaans gebruikt; de studenten bepalen zelf het lesmateriaal middels zinvolle gesprekken.

Populariteit

Het slagen van CLL hangt grotendeels af van de kunde van de docent-counselor. De taaltrainer dient naast sociaal-cultureel kundig eveneens taalkundig onderlegd te zijn. De trainer dient zowel het Spaans als de moedertaal van de lerenden zeer goed te beheersen om in staat te zijn om de taaluitingen van de lerenden te vertalen. CLL kan prima werken indien deze correct gebruikt wordt. CLL is niet geschikt voor grote klassen.

Voor- en nadelen van Community Language Learning

CLL biedt lerenden veel autonomie. Het analyseren van de eigen gesprekken vinden de lerenden vaak zinvol. De leergroep wordt vaak zeer hecht, niet alleen tijdens de lessen Spaans, maar eveneens daarbuiten. Met CLL worden de lerenden zich veel meer bewust van anderen in de groep, hun sterke en zwakke punten en ze leren om als een team samen te werken. Studenten leren vaak veel door het bespreken door de foutjes en het evalueren van de les Spaans. Dergelijke verbeteringen blijven vaak in het geheugen gegrift en worden zo onderdeel van het actieve vocabulaire van de student.

Het kan een keerzijde zijn dat de taal docent niet sturend is, terwijl een aantal studenten wel sturing nodig heeft. Bij deze methode wordt geen gebruikgemaakt van een lesboek en er worden ook geen toetsen Spaans gehouden. Daarom is het succes moeilijk te meten. Een aantal lerenden wordt belemmerd in hun Spaans spreken als zij worden opgenomen.

Lexicografische benadering (Engels: Dynamic Lexicographic Approach; DLA)

Bedacht door wie en wanneer

De Lexicografische benadering (In het Engels: Lexical Approach; LA) is een methode om vreemde talen te leren die door Michael Lewis in de vroege jaren 90 van de vorige eeuw is ontwikkeld.

Kenmerken van de Lexicografische benadering (DLA)

Deze lexicografische benadering gaat uit van het idee dat een belangrijk deel van het leren van een taal (zoals het Spaans) bestaat uit het begrijpen en produceren van ‘lexicale eenheden’, brokjes taal die uit (Spaanse) woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen bestaan. Studenten verwerven al doende inzicht in patronen van het Spaans (grammatica) en betekenisvolle groepen met woorden. Zo wordt geleerd hoe het Spaans ‘in het echt’ gebruikt wordt. In deze benadering is de woordenschat Spaans belangrijker dan de Spaanse grammatica. Instructies zijn op situaties en Spaanse uitdrukkingen die regelmatig voorkomen in dialogen gericht. Aan interactie wordt aandacht besteed maar ook aan exposure; aan de zogenaamde receptieve vaardigheden (luisteren en begrijpen, lezen en begrijpen). Er is veel ruimte voor het zelf ontdekken van de Spaanse taal.

De taak van de trainer Spaans is te zorgen voor voldoende input en het faciliteren van het leerproces van de student.

Populariteit

In de afgelopen dertig jaar zijn de leerboeken aanmerkelijk veranderd door de invloed van (onder andere) de ideeën over taal van Michael Lewis. Er is veel meer aandacht voor woordenschat die wordt aangeboden in zogenaamde chunks, in betekenisvolle brokjes. De vergaande wending in de manier waarop een vreemde taal wordt onderwezen, iets waarnaar Lewis streefde, bleef echter uit.

Voor- en nadelen van de Lexicografische benadering

Door het werken met ‘chunks’ (brokjes taal); met ‘echte’ taal, leren studenten het Spaans op een natuurlijke manier te gebruiken. Er ontstaat souplesse in het taalgebruik Spaans.

Het nadeel is dat de werkelijkheid altijd weer anders is dan de geleerde taalsituaties. Sommige studenten hebben meer aan een taaldocent Spaans die hen de weg wijst, dan aan een docent taal-facilitator omdat ze meer moeite hebben met het zelf leren herkennen van de taalpatronen.

Series Method

Bedacht door wie en wanneer

De Series method, ook wel ‘seriemethode van taalverwerving’ genoemd, is in 1880 door de Franse taaldocent François Gouin ontwikkeld.

Kenmerken van de Series Method

De seriemethode (Engelse naam: The Series Method of language acquisition) van François Gouin gaat uit van een serie van verbonden zinnen die gemakkelijk te begrijpen zijn en weinig kennis van de grammatica vereisen. Studenten leren zinnen op basis van een actie, bijvoorbeeld het verlaten van een huis in de volgorde waarin deze uitgevoerd zou worden. Deze reeksen of series gingen over onderwerpen als mens in de samenleving, beroep en wetenschap, leven in de natuur, ontwikkeld vanuit het verschil tussen objectief, subjectief en figuurlijk gebruik van de taal. De leermethode van Gouin maakt geen gebruik van moedertaal. Het is een soort eentalige methode, die niet van ‘vertalen’ en ‘uitleggen’ uitgaat maar uitgaat van ‘demonstreren’ en ‘handelen’, waardoor lerenden al gauw in de te leren taal (bijvoorbeeld het Spaans) gaan denken.

Populariteit

Gouin’s denkwijzen over het leren van een vreemde taal waren bijzonder vooruitstrevend. De seriemethode van François Gouin was enige tijd een succes, ondanks de ongebruikelijke aanpak. De leermethode werd echter door Berlitz’ Directe Methode overschaduwd.

Voor- en nadelen van de Series Method

Door de Series method van Gouin worden de mondelinge vaardigheid Spaans van de lerende sterk ontwikkeld en het creëert een harmonieuze, natuurlijke en gelijkwaardige sfeer in de taalles.

De methode biedt levendig taalonderwijs. Dit type onderwijs Spaans wekt het enthousiasme van de lerenden op doordat het gebruikmaakt van visuele leermiddelen, bijvoorbeeld afbeeldingen, grafieken, en dergelijke. Het leren wordt tastbaar; dit was iets dat geheel nieuw was. De studenten Spaans worden nieuwsgierig, wat goed werkt om het leergeheugen te helpen ontwikkelen, de prestatiedruk te verminderen alsook het zelfvertrouwen te verbeteren. Door de methode van François Gouin worden de communicatieve competenties Spaans van de studenten goed gestimuleerd.

De methode heeft als nadeel dat taal die wat meer subjectief of abstract wordt, wat moeilijk met beweging en expressie in één duidelijke ervaring te vangen is. Een bijkomend minpunt is de bewerkelijkheid voor de docent, die immers een hele reeks aan series moet voorbereiden. Als derde punt richt de Gouin-seriemethode zich vooral op het mondelinge taalgebruik, terwijl het onderwijssysteem nog veelal draait om examens die de lees- en schrijfvaardigheden toetsen.

Task-Based Language Teaching (TBLT)

Bedacht door wie en wanneer

Taakgericht taalonderwijs (Engels: Task-Based Language Teaching) is in de jaren 80 van de vorige eeuw ontwikkeld. De grondleggers van deze methode waren de Indiase taalkundige professor N.S. Prabhu, de Amerikaanse hoogleraar Teresa P. Pica en de Britse hoogleraren Michael Hugh Long en Graham V. Crookes.

Kenmerken van de Task-Based Language Teaching (TBLT)

Taakgericht taalonderwijs past binnen een Communicatieve Benadering/het Communicatief Taalonderwijs. De gedachte erachter is dat de verwerving van de te leren taal (zoals de Spaanse taal) geen doel op zich is, maar een middel om specifieke taken uit te kunnen voeren. Studenten krijgen verschillende motiverende taken aangeboden. Hiervoor is taalkennis (Spaans) nodig. Voor het goed uitvoeren van deze taken, is het nodig dat zij over woordenschat en regels van het Spaans beschikken. De taken zijn alledaagse taken, bijvoorbeeld een e-mail schrijven, een boodschap doen, met de klantenservice bellen, een krant lezen of een drankje bestellen. De opdracht wordt in drie fasen opgedeeld: vóór, tijdens en na de taak, waarbij de lerende zich eerst op de taak voorbereidt, daarna de taak uitvoert en tot slot erop terugblikt. Studenten moeten samenwerken om de taken uit te kunnen voeren. De taken dienen iets boven het niveau van de studenten Spaans te liggen om leereffect te hebben.

Populariteit

Vanaf het begin van de jaren negentig is taakgericht onderwijs erg populair geworden, zeker in het taalonderwijs. Het lijkt de meest bruikbare vorm te zijn om de taalvaardigheden bij studenten (hoofdzakelijk studenten in een achterstandspositie) in het lager en secundair onderwijs te verbeteren.

Voor- en nadelen van Task-Based Language Teaching

Taakgericht taalonderwijs (Spaans) heeft duidelijke voordelen. Het taakgericht taalonderwijs is een activerende werkvorm, waarbij studenten worden uitgedaagd om hun vaardigheid (Spaans) te gaan gebruiken. Zolang de opdracht goed bij de student aansluit, is het een op de persoon gerichte, efficiënte en relevante aanpak. De student komt op een dagelijkse, natuurlijke wijze in contact met het Spaans en leert op deze manier authentieke Spaanse woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen. Bovendien leren studenten om samen te werken. De studenten ervaren taakgericht taalonderwijs als motiverend en plezierig.

Als nadeel kan worden genoemd dat de communicatie voorop staat en niet zozeer de correcte vorm van het Spaans, waardoor studenten die niet zozeer precies leren.

De Dogme benadering (Engels: Dogme Language Teaching; Dogme ELT)

Bedacht door wie en wanneer

Scott Thornbury; een Nieuw-Zeelandse taalkundige en docententrainer op het gebied van taalonderwijs Engels bedacht in het jaar 2000 Dogme Language Teaching/Dogme ELT (de ‘Dogmabenadering’).

Kenmerken van de Dogme benadering (ELT)

‘Dogme 95’; een beweging van een groep van Deense filmmakers waaronder Deense filmregisseur Lars von Trier uit 1995, vormde de inspiratie voor Dogme Language Teaching. Voor het filmmaken, confirmeren de deelnemers zich aan tien strikte regels (dogma’s). Deze dogma’s vormen samen ‘de eed van zuiverheid’ (In het Deens: kyskhedsløfter; in het Engels: Vows of Chastity). Iets soortgelijks is bij het Dogme-taalonderwijs aan de hand. De aanhangers van de Dogme benadering zoeken naar een methode van communicatief onderwijs van vreemde talen die niet door voorgedrukt materiaal is belast. Het doel van de Dogme-methode is het starten van inhoudelijke conversaties die over praktische onderwerpen gaan, waarin het om de communicatie draait als drijvende kracht van het leren. Deze leermethode is daarom een communicatieve aanpak voor onderwijs, die taalonderwijs biedt zonder het gebruik van lesboeken of ander lesmateriaal en zich in plaats daarvan richt op de communicatie tussen taaldocent en studenten. Het Dogme-taalonderwijs heeft 10 uitgangspunten (dogma’s), net als de Dogme-beweging van de filmmakers.

Populariteit

Ondanks dat er niet veel onderzoek naar het succes van Dogme is gedaan, stelt Scott Thornbury dat de overeenkomsten met taakgericht leren van een taal (zoals Spaans) suggereren dat Dogme waarschijnlijk vergelijkbare resultaten oplevert.

Voor- en nadelen van de Dogme benadering

Een voordeel voor de taaltrainer Spaans is dat voorbereiding vrijwel niet is vereist. Het kan heel motiverend zijn dat de studenten de verantwoording dragen voor hun eigen leerproces. De taalles Spaans is niet voorspelbaar. Dit garandeert spontane communicatie en de verveling krijgt geen kans. Tijdens een taalles volgens de Dogme-methode is bijna elk item bespreekbaar. Dit zorgt ervoor dat studenten betrokken en alert blijven.

Studenten kunnen zich daarentegen wel iets minder op hun gemak voelen als ze zo weinig door de docent bij de hand worden genomen. Voor dit type van onderwijs zijn ook niet alle taaldocenten Spaans voldoende flexibel. Een ander minpunt kan vormen dat lerenden zich vaak dienen voor te bereiden op een specifiek examen Spaans en het niet zeker is dat de leerstof daarvoor aan bod komt tijdens de lessen.

Growing Participator Approach (GPA)

Bedacht door wie en wanneer

The Growing Participator Approach (GPA) is ontwikkeld door Language consultants Greg en Angela Thomson in 2007.

Kenmerken van de Growing Participator Approach (GPA)

Deze GPA-benadering geldt als een alternatieve kijk op het leren van een nieuwe taal (zoals het Spaans). De primaire aanname van deze leermethode is dat taal en cultuur onlosmakelijk zijn. Bij GPA gaat het om veel meer dan alleen het leren van het Spaans; het uiteindelijke doel is uitgroeien tot een volwaardige deelnemer aan het leven in de gastcultuur (van bijvoorbeeld Spanje). GPA gebruikt daarom de benaming ‘groeiende deelnemer’ in plaats van ‘taallerende’ en ‘verzorger’ in plaats van ‘leraar of docent’. De Growing Participator Approach vertoont overeenkomsten met, en is deels gebaseerd op, de Natural Approach (natuurlijke aanpak) van Stephen Krashen en Tracy Terrell.

De GPA-benadering kent zes fasen van activiteiten. De lerende met een verzorger uit Spanje voeren deze activiteiten uit. Begrip gaat boven productie. De Spaanse woordenschat en de cultuur krijgen de nadruk. Fase 1 van de leermethode is de hier-en-nu-fase. Deze neemt ruwweg 100 uur in beslag. De ‘groeiende deelnemer’ richt zich in fase 1 op het luisteren en het geven van non-verbale feedback.

Fase 2 is de ‘verhaalopbouwfase’. Deze duurt ongeveer 150 uur en de deelnemer begint nu ook Spaans te produceren. In fase 3 ligt de nadruk op zogenaamde ‘gedeelde verhalen’. ‘Gedeelde verhalen’ zijn verhalen over dagelijkse gebeurtenissen, verhalen die tussen culturen gedeeld worden en verhalen over gedeelde ervaringen. Fase 4 van de methode is de fase van het ‘diepe delen’. De deelnemers en verzorgers beginnen nu diepere gesprekken over het leven in de Spaanse cultuur te voeren. In fase 5 van de leermethode beginnen de deelnemers zich te richten op het taalgebruik van moedertaalsprekers Spaans door middel van films, televisie, nieuws en literatuur. Het Spaans dat voor het werk van de deelnemers is vereist, wordt ook geleerd. Fase 6 is de ‘zelfvoorzienende groeifase’. Deze fase heeft geen eindpunt. Hier gaat het om de groei buiten de formele taalsessies Spaans.

Populariteit

Omdat de methode van Thomson nog tamelijk nieuw is, is nog niet veel bekend over het succes van de methode. Deelnemers zijn enthousiast over de methode.

Voor- en nadelen van de Growing Participator Approach

De GPA-methode biedt een duidelijk inzicht op het proces van taalverwerving Spaans. Deze zes fasen van de methode bieden realistische doelstellingen en een duidelijk tijdsschema. De lerende verwerft niet alleen taalkennis Spaans, maar eveneens van de omgeving en de lerende verwerft daarnaast een nieuw sociaal netwerk.

Dat voor iedere deelnemer of minimaal iedere groepje deelnemers een ‘verzorger’ gezocht moet worden die bereid is om behoorlijk veel tijd te investeren, is een keerzijde van deze methode.

Shadowing Technique

Bedacht door wie en wanneer

De Shadowing technique of Shadowing (‘schaduwen’) is bedacht door Alexander Argüelles; een Amerikaanse polyglot en taalkundige in de vroege jaren 2000.

Kenmerken van de Shadowing Technique

Shadowing is een methode die studenten zelfstandig kunnen gebruiken voor het verbeteren van de uitspraak en de intonatie (Spaans) en het verwerven van vloeiendheid in het spreken. De methode werkt eenvoudig: lerenden luisteren naar een audio-opname, bij voorkeur een dialoog en herhalen wat zij horen. Het is niet van belang om de Spaanse tekst ook te begrijpen; in eerste instantie gaat het om de klank. Het luisteren en herhalen oefent men net zo veel totdat het soepel gaat en de lerenden simultaan Spaans kunnen spreken met de opname. Na enige tijd zal de lerende een transcript gebruiken om te kunnen lezen (en begrijpen) wat hij of zij gezegd heeft. Veel leerboeken zijn voor deze methode geschikt, zolang de boeken dialogen of delen met samenhangende tekst bevatten. De Spaanse audio-opname dient idealiter wat boven het niveau van de lerende te zijn. De ideale lengte van een audio-opname is ruwweg één pagina, op een natuurlijke snelheid en zonder kunstmatige pauzes. Omdat beweging de opname van de te leren taal (het Spaans) in het zenuwstelsel versterkt, doet Argüelles de aanbeveling om te gaan lopen tijdens het spreken, het liefst in de buitenlucht, en niet te gaan zitten. Dat de studenten minder gauw afgeleid worden als zij in beweging zijn, waardoor het werken aan het Spaans veel effectiever gaat, is een andere grond.

De techniek van Shadowing vertoont veel overeenkomsten met de audiolinguale methode uit de twintigste eeuw, maar het verschil is dat de audiolinguale methode gebruikmaakte van grammaticale drills in plaats van dialogen of samenhangende tekst. Bij Shadowing is simultaan spreken eveneens anders.

Populariteit

In de afgelopen jaren is veel onderzoek gedaan naar Shadowing dat aantoont dat de techniek zowel de uitspraak als de luistervaardigheid aanzienlijk verbetert. Het algemene begrip van het Spaans wordt ook vergroot.

Voor- en nadelen van de Shadowing Technique

Shadowing heeft als praktisch voordeel dat het in een groep met studenten kan worden toegepast, waarbij elke deelnemer individueel actief leert. De methode heeft een hoog rendement.

De techniek heeft als nadeel is dat studenten het wellicht een beetje saai vinden om dezelfde Spaanse tekst te blijven herhalen. De keuze van de teksten is dus heel belangrijk.

Total Physical Response (TPR^®)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse psycholoog James J. Asher ontwikkelde in de jaren 60 van de vorige eeuw de taalverwervingsmethode Total Physical Response, ook wel TPR^® genoemd.

Kenmerken van Total Physical Response (TPR^®)

TPR^® is een methode om talen (bijvoorbeeld Spaans) te leren die uitgaat van het idee dat mensen leren door middel van beweging en handelingen. Al doende leert men, en wel op de manier zoals een kind zijn moedertaal leert. Ouders geven hun jonge kinderen continu opdrachten en belonen hen als ze die uitvoeren (“kijk naar mama”, “goed zo”). “Pak de lepel”, “Mooi!”, “Trek je schoentjes maar aan”, enz.). In de eerste instantie is het de bedoeling dat het kind begrijpt wat de ouder zegt, het kind gaat in een later stadium verbaal reageren. De luistervaardigheid Spaans is dus de basis, daarna komt de spreekvaardigheid.

TPR^® past deze principes van de moedertaalverwerving bij het leren van het Spaans versneld toe. De taaldocent geeft opdrachten op een vriendelijke en begrijpelijke wijze, zoals: “pak het boek” en doet zelf de opdrachten voor; de student doet na. Aanvankelijk wordt van de studenten nog niet verwacht dat ze Spaans spreken; de studenten geven de taken in een later stadium. Bekende opdrachten worden uitgebreid of deels aangepast.

TPR^® appelleert aan de beide hersenhelften door de combinatie van beweging en spraak. Het kost daardoor minder moeite om iets te leren en de geleerde Spaanse taalkennis beklijft ook beter.

Populariteit

Vooral wordt TPR^® toegepast binnen het NT2-onderwijs (Nederlands als tweede taal), zeker bij beginnende studenten en ook wel op de basisschool bij Engels. Maar eveneens middelbare scholieren en volwassenen werken met plezier met TPR^® en behalen goede resultaten.

Voor- en nadelen van Total Physical Response

Total Physical Response biedt veel voordelen. Doordat de lerende veel begrijpelijke input krijgt aangeboden in ‘chunks’ (woorden die bij elkaar horen), krijgt hij of zij snel begrip van de doeltaal. De methode zorgt voor een snelle succeservaring. Dit bevordert het plezier in het leren van het Spaans. Het zorgt een stressvrij leerproces. De methode van TPR^® is in principe voor alle doelgroepen geschikt, ongeacht leeftijd en achtergrond en de methode kan eveneens worden gebruikt in grotere klassen. Het Spaans wordt direct opgeslagen in het langetermijngeheugen van de studenten.

Het minpunt van TPR^® is dat niet elke taaluiting in TPR^®-taken uit te drukken is. Dit is de reden dat de leermethodiek tot op een bepaald niveau werkt en daarbij een andere leermethodiek nodig is. Ook is de methodiek niet bijzonder creatief. De studenten leren niet om hun meningen, gevoelens en ideeën in het Spaans uit te drukken.

De Directe Methode (Engels: Direct Method; DM)

Bedacht door wie en wanneer

Eind jaren 80 van de negentiende eeuw bedacht de Duits-Amerikaanse taalkundige Maximilian Delphinius Berlitz de Directe Methode. Deze methode wordt ook wel ‘de natuurlijke benadering’ genoemd. De Directe Methode is ontwikkeld als antwoord op de dominante grammatica-vertaalmethode.

Kenmerken van de Directe Methode (DM)

Er ontstond een Reformbeweging omstreeks 1900 met nieuwe ideeën dat het leren zelfontdekkend en inductief moest zijn. Overigens ging deze Reformbeweging niet alleen over het leren van een taal, maar eveneens over voeding, natuurgeneeskunde, kleding en naturisme. Men streefde, net zoals in de jaren zestig van de vorige eeuw, rond 1900 naar meer natuurlijke leefwijzen en een bevrijding van keurslijven. Binnen het taalonderwijs werd nu veel aandacht besteed aan de gesproken, ‘levende’ taal. Hierbij werd de grammatica meer inductief onderwezen, door middel van voorbeeldzinnen. De taalregels moesten lerenden hieruit afleiden. Er waren veel mondelinge oefeningen met veel aandacht voor de uitspraak van de taal (zoals het Spaans). Studenten werden aangemoedigd vaak Spaans te praten. Het was ook nieuw dat de taalles in het Spaans gegeven werd. Er werd nadrukkelijk niet vertaald. Door middel van voorbeelden en afbeeldingen werd de (Spaanse) vocabulaire aangeleerd. Abstracte vocabulaire werd door de lerenden aangeboden voor het associëren van ideeën.

Populariteit

De golf van vernieuwing van het begin van de twintigste eeuw ebde weg, mede onder invloeden van de crises en oorlogen, om weer in een andere vorm terug te keren in de jaren 60.

Met (een moderne vorm van) de Directe Methode wordt nog altijd gewerkt door taleninstituten zoals Berlitz en Interlingua.

Voor- en nadelen van de Directe Methode

Dat het een vrij natuurlijke manier is om Spaans te leren, is het grote voordeel van de Directe Methode. Bij de methode wordt veel aandacht geschonken aan spreken en luisteren, waardoor studenten vloeiendheid en zelfvertrouwen ontwikkelen. De methode heeft eveneens nadelen. De methode besteedt zeer weinig aandacht aan schrijfvaardigheid (Spaans) en ook relatief weinig aan lezen. Voor lerenden die verder meer gevorderd zijn in het Spaans, biedt de methode niet genoeg uitdaging. De Directe Methode is ook niet heel geschikt voor minder snel lerende studenten, omdat deze methode een actieve inzet door de student verwacht.

De Manesca-methode (Engels: Manesca Method)

Bedacht door wie en wanneer

Jean Manesca publiceerde in 1835 An Oral System of Teaching Living Languages Illustrated by a Practical Course of Lessons in the French through the Medium of the English (“Een mondelinge methode voor het onderwijzen van levende talen, aan de hand van een praktische cursus Frans door middel van het Engels”). In 2015 is An oral system of teaching living languages in herdruk gegaan.

Kenmerken van de Manesca-methode

Manesca is gebaseerd op hetzelfde principe als de Natural Approach (‘natuurlijke aanpak’): de beste manier om een taal te leren, is de manier waarop een kind zijn moedertaal leert. Het leren van een taal (zoals Spaans) moet veilig en gemakkelijk zijn. Manesca wil om die reden niet werken met abstracte regels of woordenlijstjes met Spaanse woorden die uit het hoofd geleerd moeten worden.

De Manesca-methode is de eerst bekende, volledige taalcursus. De methode is op het werken met een groep van studenten en een docent Spaans gebaseerd, die steeds één Spaans nieuw woord tegelijk introduceert. Bij elk woord hoort een specifieke beweging. Het Spaanse woord en de beweging worden daarna door de studenten afzonderlijk herhaald. Door deze herhaling onthouden de lerenden deze Spaanse woorden, zonder dat uit het hoofd geleerd hoeft te worden. Stap voor stap vormen deze woorden zo zinnen en weer variaties op de Spaanse zinnen. Spaanse spelling wordt in een later stadium met leesteksten aangeboden.

De Manesca-methode is reeds een aantal jaren later door grammaticaschrijver en taaldocent Heinrich Gottfried Ollendorff overgenomen en aangepast en staat dan ook wel als de Ollendorff-methode bekend.

Populariteit

Manesca overleed twee jaar na de publicatie van zijn leermethode. Het werk van Jean Manesca is door anderen overgenomen en verder ontwikkeld, onder wie Ollendorff. Een groot deel van de ideeën van Manesca zijn actueel en worden nog altijd toegepast in het moderne vreemdetalenonderwijs.

Voor- en nadelen van de Manesca-methode

De combinatie van spreken en bewegen, waardoor het fysieke geheugen wordt aangesproken en het geleerde gemakkelijker en langduriger kan worden onthouden, is de sterke kant van de Manesca- of Ollendorff-methode. Wat daar eveneens aan bijdraagt, is het vele herhalen. Dat het wat saai kan zijn om dezelfde Spaanse woorden en zinnetjes steeds te herhalen, kan een minpunt zijn.

Silent Way

Bedacht door wie en wanneer

The Silent way (‘de stille manier’) is ontwikkeld in 1963 door de Egyptenaar Caleb Gattegno.

Kenmerken van de Silent Way

The Silent Way is een methode om een vreemde taal (bijvoorbeeld Spaans) te leren die gebruikmaakt van stilte als instructiemiddel. Gattegno’s methode gaat uit van de autonomie van de student en diens actieve deelname.

De trainers Spaans gebruiken een combinatie van stilte en gebaren om de aandacht van de lerenden te trekken, reacties uit te lokken en hen aan te moedigen om fouten te verbeteren. Er wordt veel tijd aan de uitspraak (Spaans) besteed.

Gattegno, die van oorsprong wiskundige was, vond het essentieel om taalles te geven door middel van een methode die efficiënt voor de energievoorraad van zijn studenten was. Caleb Gattegno ontdekte dat het relatief weinig energie kost om een auditief of visueel beeld te onthouden, veel minder energie dan als we proberen iets uit het hoofd te leren. Het betoog van hem was dat de taaldocenten niet zozeer dienen te streven naar het overbrengen van kennis, maar het bewustzijn dienen aan te boren, want alleen het bewustzijn maakt het mogelijk om dingen te kunnen leren.

The Silent Way van Gattegno gebruikt onder andere staafjes met verschillende kleuren, die voor allerlei dingen kunnen worden gebruikt. De leermethodiek maakt ook gebruik van Words in Colour. Words in Colour is een kleurenkaart voor geluiden waarin elke kleur een bepaalde klank van het Spaans vertegenwoordigt, gekleurde woordgrafieken om aan zinnen te werken en gekleurde grafieken die gebruikt worden om spelling te leren.

Populariteit

Hoewel de Stille Methode in zijn originele vorm niet veel wordt gebruikt, zijn Gattegno’s ideeën van belang geweest, hoofdzakelijk bij het leren van de uitspraak.

Voor- en nadelen van de Silent Way

Dat zijn aanpak voor de student niet-bedreigend is, die immers gezien wordt als autonoom, is het voordeel van de leermethode van Gattegno. In feite is de taaltrainer Spaans dienstbaar aan de lerende en niet andersom. Met de leermethodiek van The Silent Way wordt het leren van het Spaans op een natuurlijke wijze gestimuleerd. Door taallerenden uit te dagen nieuwe dingen te ontdekken, wordt het geleerde vaak goed verwerkt en onthouden. De studenten ‘mogen’ foutjes maken. Dit draagt bij aan het leerproces.

Dat een aantal studenten meer begeleiding nodig heeft dan de leermethode voorziet, kan een minpunt zijn. Door het gebrek aan input van de taaldocent Spaans zouden de lerenden gefrustreerd kunnen raken. Het gebruik van kleuren en grafieken heeft als beperking dat ‘het nieuwe’ er vrij snel af gaat. Hierdoor kan verdwijnen het effect.

TPR Storytelling

Bedacht door wie en wanneer

TPR Storytelling of ‘TPRS’ houdt in Teaching Proficiency through Reading and Storytelling. Deze methode is in 1990 ontwikkeld door Blaine Ray, een Amerikaanse docent Spaans, en is afgeleid van de TPR-methode (Total Physical Response).

Kenmerken van TPR Storytelling

TPRS is een taalverwervingsmethode die gebruikmaakt van verhalen om een taal (bijvoorbeeld Spaans) te leren. Het uitgangspunt is natuurlijke taalverwerving: de taal leren zoals kinderen hun moedertaal leren. Om dit te bereiken, worden de studenten aan veel begrijpelijke input blootgesteld. De taaldocent Spaans vertelt een verhaal, waarin nieuwe Spaanse woorden meerdere keren voorkomen. Deze verhalen zijn niet te lang en interessant of humoristisch. Omdat de verhalen vrij eenvoudig zijn te begrijpen, ontspannen studenten zich. Spaanse woorden en structuren worden op deze manier vrijwel ongemerkt opgeslagen in het langetermijngeheugen van de lerende. De lerenden worden door de trainer op grammaticale fenomenen van het Spaans gewezen, zonder dat lerenden taalregels uit het hoofd hoeven te leren.

De studenten zullen na enige tijd ‘automatisch’ Spaans gaan spreken en de Spaanse grammaticale structuren van de nieuwe taal nadoen. Dit is een natuurlijk proces. Samen met een groepje van studenten een verhaal opbouwen, is een variant. Bij deze methode schrijft de taaldocent Spaans eerst nieuwe woorden en structuren op het schoolbord, met de Spaanse vertaling erbij, om daarna samen met de studenten hier een verhaal van te maken. Tot slot vertellen de studenten het verhaal na. Lezen in het Spaans is een belangrijk onderdeel van TPR Storytelling, doordat dit voor input zorgt. Schrijven in het Spaans volgt in een later stadium.

Populariteit

Er zijn veel onderzoeken gedaan die uitwijzen dat TPRS een succesvolle manier is om een nieuwe taal te verwerven. Randvoorwaarden zijn er wel: de docent dient goed getraind te zijn en de setting dient geschikt te zijn.

Voor- en nadelen van TPR Storytelling

TPRS is een laagdrempelige wijze om Spaans te leren en de geleerde stof wordt goed onthouden. TPRS spreekt eveneens de creatieve intelligentie aan; er is sprake van breinvriendelijk leren. Het is plezierig voor de lerenden en het is relatief gemakkelijk om de focus te behouden. Zelf verhalen maken, werkt zeer motiverend voor de lerenden.

Dat TPRS veel voorbereiding van de traineren vraagt, is een minpunt.

De Rosetta Stone methode

Bedacht door wie en wanneer

De Rosetta Stone-leermethode is naar de Steen van Rosetta vernoemd, een steen die in Egypte werd gevonden met een tweetalige tekst, waarmee uiteindelijk de hiërogliefen konden worden ontcijferd. Rosetta Stone is ook de naam van het softwarebedrijf dat deze taalcursussen aanbiedt. De eerste versie is uitgebracht in 1996.

Kenmerken van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone cursus is een manier om vreemde talen (bijvoorbeeld Spaans) te leren met behulp van een computer. Deze taalcursussen zijn in meer dan dertig talen beschikbaar en ze zijn te volgen vanuit elk van deze talen.

De Rosetta Stone-methode is een communicatieve methode, die de manier imiteert waarop een kind de moedertaal leert. Dit wil zeggen ‘leren door onderdompeling’, leren door veel te luisteren en na te spreken. Rosetta Stone gebruikt hiervoor stemmen van moedertaalsprekers Spaans en foto’s om de betekenis over te brengen van nieuwe (Spaanse) woorden. Er is een spraakherkenningsprogramma. Dit programma registreert de Spaanse uitspraak en maakt hier een schematische weergave van. Dit maakt het mogelijk voor de lerende om zijn of haar uitspraak met de uitspraak van een moedertaalspreker Spaans (native speaker) te vergelijken. Verbetering van de uitspraak kan bereikt worden door de voorbeeldstem minder snel te laten spreken en de lerenden vervolgens veel na te laten spreken.

Voor de schrijfvaardigheid Spaans van de lerende biedt de methode dictee-oefeningen. De software van de methode controleert de Spaanse spelling en de grammatica en geeft fouten aan, waarbij mogelijkheid is om de fouten van de student te corrigeren.

Het programma omvat eveneens leesteksten. Deze gaan over dagelijkse onderwerpen, activiteiten en ideeën.

Populariteit

Rosetta Stone wordt veel toegepast wereldwijd, ook door grote en bekende organisaties. Onder meer de NASA en het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse zaken gebruiken de methode van Rosetta Stone. De methode van Rosetta Stone wordt in Nederland gebruikt door enkele ministeries en diverse universiteiten en hogescholen, alsook door een aantal internationaal opererende organisaties.

Voor- en nadelen van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone-methode is erg makkelijk om te gebruiken en kan door de student ingezet worden op elk moment. Welke onderdelen meer of wellicht minder aandacht nodig hebben, wordt door de lerenden zelf bepaald. Veel lerenden vinden het leuk om de methodiek te gebruiken. Bij een gebrek aan docenten kan Rosetta Stone voor scholen een oplossing zijn. Een keerzijde is dat er geen docent is om de studenten te motiveren of iets extra’s te bieden.

De Pimsleur methode

Bedacht door wie en wanneer

De Pimsleur taalcursussen zijn ontwikkeld door Amerikaans taalkundige Dr. Paul Pimsleur. De eerste Pimsleur taalcursus was een cursus Grieks, die hij in het jaar 1963 introduceerde.

Kenmerken van de Pimsleur methode

De methode van Pimsleur is een Amerikaans computerprogramma om een nieuwe taal (bijvoorbeeld Spaans) te leren.

De cursussen bestaan uit zinnen en dialogen die nagesproken worden en herhaald worden. Deze Spaanse zinnetjes zijn door moedertaalsprekers (native speakers) ingesproken. De cursussen zijn gebaseerd op herhaling, anticiperen, woordenschat en herhaling. Elke les biedt een audio-opname van dertig minuten met nieuwe vocabulaire en structuur. De grammaticale structuur van het Spaans wordt niet apart uitgelegd maar door middel van uitbreiding van, en variaties op, deze zinnetjes aangeboden.

Dr. Pimsleur heeft het optimale interval onderzocht waarin informatie overgaat van het kortetermijngeheugen naar het langetermijngeheugen. Dit (gemiddelde) interval is geïntegreerd in de Pimsleur taalcursussen.

Populariteit

Onder andere Amerikanen volgen de Pimsleur taalcursussen en de ervaringen met Pimsleur variëren. De studenten zijn over het algemeen tevreden over de aangeleerde uitspraak.

Voor- en nadelen van de Pimsleur methode

Om de uitspraak te verbeteren werkt de methode van Pimsleur erg goed, omdat de insprekers van de zinnen allemaal moedertaalsprekers (native speakers) zijn en op een natuurlijke wijze op een normaal tempo Spaans spreken.

Een keerzijde van de leermethodiek van Pimsleur is dat niets wordt uitgelegd. De studenten leren geen bouwstenen van het Spaans om zelf een zin te maken, maar moeten het doen met duizenden voorbeeldzinnen die uit het hoofd worden geleerd.

De Michel Thomas methode

Bedacht door wie en wanneer

De Michel-Thomas-methode is, niet geheel verwonderlijk, bedacht door Michel Thomas (geboren als Moniek Kroskof); een in Polen geboren genaturaliseerde Amerikaan. Michel Thomas ontwikkelde zijn leermethode in zijn eigen taleninstituut in Beverly Hills, Los Angeles, kort na de Tweede Wereldoorlog met beroemdheden zoals Diana Ross, Barbra Streisand, Emma Thompson, Mel Gibson, Pierce Brosnan en Bob Dylan in zijn klantenkring.

Kenmerken van de Micheal Thomas methode

Michel Thomas had als principe dat iemand alleen in staat is om te leren als diegene geen stress heeft. Michel Thomas maakte zijn studenten duidelijk dat ze zich geen zorgen hoefden te maken dat ze dingen zouden vergeten.

De taalcursussen zijn audiolessen (Spaans), door twee acteurs ingesproken; een mannelijke en een vrouwelijke. De setting is een virtueel klaslokaal, waarin de student zich voorstelt als de derde student. Deze student luistert mee met de lessen van de acteurs. Wanneer de stemacteurs een vraag wordt gesteld, is het idee dat de lerende op de pauzeknop drukt en deze vraag eerst zelf beantwoordt. Er zijn geen huiswerkopdrachten, geen uit-het-hoofd-leren. De les wordt in kleine stappen opgebouwd en nieuwe Spaanse lesstof wordt met reeds bekende Spaanse lesstof afgewisseld. De uitleg wordt steeds in het Engels gegeven. Er wordt gewezen op verbanden tussen het Engels en het Spaans, als deze verbanden er zijn. Grammaticale uitleg wordt ook gegeven. Makkelijke stof wordt eerst aangeleerd, moeilijkere stof volgt pas nadat de makkelijke stof door de student Spaans begrepen en verworven is. Behalve Spaanse woorden en zinnetjes worden eveneens bouwstenen aangeleerd. Hiermee kunnen de studenten zelf zinnetjes bouwen. De methodiek maakt ook gebruik van flashcards zodat gebruikers zelf hun vocabulaire Spaans kunnen toetsen en online oefeningen kunnen maken om hun eigen vooruitgang te kunnen meten.

Populariteit

Veel gebruikers zijn over het algemeen tevreden over de uitleg van de structuren van het Spaans en vinden de cursus plezierig werken. De gebruikers die wat verder zijn met de taal, ervaren de methode van Michel Thomas soms als wat minder nuttig.

Voor- en nadelen van de Micheal Thomas methode

De cursus van Michel Thomas zijn toegankelijk en trainen luistervaardigheid en uitspraak Spaans uitspraak Spaans op efficiënte wijze. Een keerzijde van de Michel Thomas-methode is dat deze taalcursussen Spaans niet in schrijfvaardigheid voorzien. Er is ook geen daadwerkelijke interactie, omdat de Michel Thomas-methode uit een audiocursus bestaat.

De Assimil methode

Bedacht door wie en wanneer

Assimil is een Frans bedrijf, dat in 1929 is opgericht door schrijver en polyglot Alphonse Chérel. Het bedrijf Assimil maakt en publiceert cursussen voor vreemde talen. Dit begon met hun eerste boek Anglais sans Peine.

Kenmerken van de Assimil methode

‘Assimileren’ of ‘assimilatie’ betekent letterlijk ‘mengen met, opgaan in een andere groep’, wat voor taalcursussen (zoals Spaans) wel een hooggegrepen uitgangspunt is. De Assimil-taalcursussen zijn zelfstudielessen die uit een lesboek Spaans, audio-CD’s en een USB-stick bestaan. De gebruikers besteden idealiter ruwweg twintig minuten per dag aan de cursus.

De lessen van Assimil bestaan uit Spaanse dialogen die worden beluisterd, nagesproken en gelezen. Naast de dialoog staat de Spaanse vertaling, alsook de uitleg van de grammatica. Om de uitspraak van het Spaans te trainen, maakt de methode gebruik van zinnetjes die zijn ingesproken door native (moedertaal) speakers en die de cursist dient te herhalen. De opbouw van de les verloopt van receptief naar productief: tijdens de eerste lessen wordt nog geen taalproductie verwacht van de gebruiker; dit komt pas na ongeveer 50 lessen.

Populariteit

De Assimil-cursussen zijn gewaardeerd. Ze zijn relatief betaalbaar en er is een ruim aanbod aan talen.

Voor- en nadelen van Assimil

Dat de lerende op zijn of haar eigen tempo kan leren op het moment dat dit het beste uitkomt, is het voordeel van de Assimil-methode. Het nadeel hierbij is, geldt wat voor alle computertaalcursussen, dat de cursisten op zichzelf zijn aangewezen. Er is geen trainer Spaans beschikbaar om de lerenden te motiveren of te begeleiden.