Cursus Spaans Tiel

Audio-Lingual Method (ALM) (Army Method/New Key)

Bedacht door wie en wanneer

De audiolinguale methode was al in de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw in Engeland en Amerika ontwikkeld, onder andere door de Amerikaanse taalkundige Leonard Bloomfield. Door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog moesten de (Amerikaanse) soldaten de elementaire verbale communicatieve vaardigheden leren. Vanwege de invloed van het leger werd deze audiolinguale methode ook wel de ‘legermethode’ genoemd.

Kenmerken van de Audio-Lingual Method (ALM)

De audiolinguale methode kan beschouwd worden als reactie op de grammatica-vertaalmethode. Een nieuw verschijnsel was dat de taalles geheel werd gegeven in de doeltaal (bijvoorbeeld Spaans). De belangrijkste vaardigheden zijn kunnen spreken en luisteren (in het Spaans) en (Spaanse) grammaticale structuur worden met behulp van mondelinge structuuroefeningen geleerd. Het doel is om zonder fouten Spaans te leren spreken en verstaan, wat begint bij een Spaanssprekende leren naspreken. Het middel hiertoe is herhaling; er wordt gewerkt met drills om Spaanse zinnen alsook structuren te leren beheersen, zodat reacties spontaan en als het ware automatisch worden. De taaltrainer Spaans kan bijvoorbeeld een zin 10 keer herhalen en daarna een extra Spaans woord hieraan toevoegen. Bij de audiolinguale methode wordt veel gewerkt in de zogeheten talenpractica, waarbij studenten Spaans een hoofdtelefoon op hebben en zinnen beluisteren en nazeggen. Het geschreven Spaans komt pas aan bod wanneer het mondelinge Spaans al vertrouwd is. Er worden wel afbeeldingen gebruikt voor het introduceren van nieuwe woorden in het Spaans.

Populariteit

In Nederland werd de audiolinguale methode pas rond 1970 geïntroduceerd bij het ingaan van de Mammoetwet. Er waren al snel grote bezwaren tegen deze inhoudsloze drills. De techniek wilde wel eens problemen geven. Daardoor raakten de talenpractica al snel in onbruik. In plaats daarvan maakte men de voor mondeling gebruik bedoelde structuuroefeningen schriftelijk. Schrijvers van leerboeken namen de markt weer over en boden weer expliciete grammaticaregels aan. Toch liet de audiolinguale methode wel sporen na. Het was nu breed geaccepteerd dat het bij een taal (zoals Spaans) leren niet gaat om het memoriseren van de (Spaanse) grammatica, maar om de toepassing ervan. Luistervaardigheid (Spaans), waar de meeste taaldocenten vóór 1970 geen of nauwelijks aandacht aan schonken, was ontdekt.

Voor- en nadelen van de Audio-Lingual Method

De audiolinguale methode is effectief voor beginnende studenten Spaans. Vanaf het begin wordt een juiste uitspraak Spaans aangeleerd. De audiolinguale methode is een docentgestuurde methode en en biedt daardoor een efficiënte en snelle overdracht van kennis. De audiolinguale methode kan ook bij grotere groepen gebruikt worden.

Dit docentgestuurde aspect is tegelijk een nadeel; eigen input wordt niet verlangd van de studenten. Hierdoor ligt het gevaar van passiviteit en onvoldoende betrokkenheid en motivatie op de loer. Een bijkomend bezwaar van de audiolinguale methode is dat de geoefende drills niet zo eenvoudig om te zetten zijn in levend taalgebruik Spaans.

GoldList Method (GLM)

Bedacht door wie en wanneer

De GoldList Method (‘gouden lijst-methode’) is door polyglot David J. James, alias Viktor Dmitrievitch Huliganov of Uncle Davey ontwikkeld.

Kenmerken van de GoldList Method (GLM)

Deze GoldList Method is een leermethode om woorden of zinnen in een vreemde taal (bijvoorbeeld Spaans) zodanig te leren dat deze worden opgeslagen in het langetermijngeheugen van de student. De GoldList-methode werkt middels zelfgeschreven woordenlijsten (Spaans) die nadien herhaald worden. Deze Spaanse woorden en zinnen van de woordenlijst worden hardop gelezen door de studenten. De woorden en/of zinnen of zinnen uit het hoofd te leren, is niet de bedoeling, maar dit gebeurt automatisch door de blootstelling. Deze woordenlijst wordt steeds aangepast; Spaanse woorden die zijn geleerd, gaan van de woordenlijst af. De Spaanse woorden die nog steeds problemen opleveren, blijven op de lijst staan.

Populariteit

Aanhangers van de GoldList-methode claimen dat deze zinnen of woorden in het Spaans spontaan worden opgeslagen in het langetermijngeheugen, iets dat door geheugenwetenschappers wordt betwijfeld. Volgens deze geheugenwetenschappers wordt (taal)kennis in het algemeen opgeslagen als de kennis relevant en van betekenis is. Voor Spaanse woorden en zinnen die relevant en betekenisvol zijn voor de student, kan deze methode werken.

Voor- en nadelen van de GoldList Method

Bij lerenden die het prettig vinden om bijvoorbeeld Post-its^® als geheugensteuntje te gebruiken, zou deze GoldList-methode goed kunnen functioneren. Met de hand schrijven functioneert beter dan typen of, redelijk zinloos: een foto maken, doordat het fysieke deel van het geheugen door het schrijven aangesproken wordt en meewerkt. Een nadeel van deze leermethode is het ontbreken van context. Taal bestaat uit veel meer dan alleen een serie losse woorden en zinnen. Daarnaast is deze methode nogal tijdrovend; er dienen steeds handgeschreven lijsten te worden aangemaakt.

De Natural Method

Bedacht door wie en wanneer

De Natural Method, ook wel de Natural Approach (de ‘natuurlijke aanpak’) genoemd, is door Tracy Terrell en Stephen D. Krashen ontwikkeld in 1983.

Kenmerken van de Natural Method

De Natural Method is gericht op een natuurlijke manier van taalverwerving (van bijvoorbeeld Spaans). De leermethode probeert het Spaans te leren op de manier waarop iemand als kind zijn of haar moedertaal leerde spreken. De taalregels van het Spaans leert studenten ook onbewust op die manier. Hiervoor wordt alleen het Spaans gebruikt met de nodige visuele hulpmiddelen. Er wordt gestreefd naar een stressvrije leeromgeving voor de studenten. Een grote hoeveelheid begrijpelijke input wordt aan de lerenden blootgesteld. Bij de Natural Approach wordt de taalproductie Spaans niet geforceerd, maar mag spontaan ontstaan. De methode legt de nadruk op communicatie en minder op het corrigeren van vormfouten en expliciete Spaans grammatica.

De methode heeft het meeste rendement als de lerenden worden ondergedompeld in het Spaans. De leeractiviteiten die in het Spaans worden aangeboden, moeten stimulerend zijn zodat de student van de ervaringen kan genieten.

De Natural Method heeft vrij veel overeenkomsten met de Directe Methode. Beide methoden zijn gebaseerd op het idee van natuurlijke taalverwerving; het onderscheid is dat de Directe Methode meer nadruk legt op de praktijk en de Natural Method meer op blootstelling aan taalinput en het verminderen van spreekangst.

Populariteit

Het is vaak bewezen dat onderdompeling een erg effectieve methode is. De natuurlijke aanpak is een populaire methode van lesgeven bij taaltrainers Spaans, omdat de methode vrij eenvoudig is om te begrijpen voor studenten. Minpunten heeft de Natural Method ook. De methode richt zich vooral op het impliciet aanleren van de grammatica van het Spaans. Lerenden zouden weliswaar leren communiceren, maar blijven hangen in een wat gebrekkige, versimpelde versie van de taal door onvoldoende kennis van de grammatica.

Voor- en nadelen van de Natural Method

Op een natuurlijke manier leren, wordt als een prettige manier ervaren om een taal aan te leren. Lerenden krijgen de kans om een persoonlijke band met het Spaans op te bouwen. Omdat er niet ‘uit het hoofd geleerd hoeft te worden’, beklijft het geleerde voor een langere tijd.

Doordat er vrijwel geen druk op de taalproductie ligt, kan het nadeel zijn dat het wat langer duurt voor er resultaat geboekt wordt. De methode bereidt lerenden ook niet per se voor op een bepaald Spaans examen.

Structurele Aanpak

Bedacht door wie en wanneer

De Structural Approach (afgekort SA) oftewel ‘Structurele Aanpak’ is in de jaren 50 ontwikkeld door Charles Fries, oprichter en directeur van de English Language Institute aan de Universiteit van Michigan en één van zijn studenten Robert Lado.

Kenmerken van de Structurele Aanpak (SA)

Deze Structurele Aanpak is een methode om vreemde talen te leren die als doel heeft om de student vertrouwd te laten raken met de fonologische en grammaticale structuur van de taal (bijvoorbeeld het Spaans). De beheersing van deze structuren levert volgens de Structurele Aanpak meer op dan het leren van woordenschat Spaans. Het herkennen en kunnen toepassen van vaste combinaties van Spaanse woorden en groepen woorden in de correcte woordvolgorde is waar het bij de methode om draait. De vaste combinaties van woorden worden aan de lerende gepresenteerd in herkenbare situaties middels visualisatie, dramatisering, handelingen en gezichtsuitdrukking. De taalstructuren die het meest worden gebruikt, worden als eerste geleerd. De mondelinge vaardigheden Spaans (luisteren en spreken) worden hierbij in de eerste instantie gebruikt; lezen en schrijven volgen hieruit. Bij het aanleren en verbeteren van de productieve vaardigheden Spaans (spreken en schrijven), krijgt de grammatica een grote plek. Andere namen voor de Structurele Aanpak zijn de Structural-Situational Approach (structurele-situationele benadering) en de Structural-Oral-Situational Approach (structurele-mondeling-situationele benadering).

Populariteit

De Structurele Aanpak werd in de jaren vóór 1970 op grote schaal gebruikt om Engelse les te geven in Engelssprekende landen, de voormalige Britse koloniën alsook in Maleisië.

Voor- en nadelen van de Structurele Aanpak

Een structurele aanpak heeft als voordeel dat de lerenden het Spaans op een nauwkeurige manier leren. De student krijgt inzicht in de Spaanse grammatica leert in welke situatie bepaalde Spaanse woorden en combinaties van woorden wel of niet geschikt zijn. De methode gebruikt alledaagse taal. De methode van de Structurele Aanpak heeft ook minpunten. De werkwijze kost tamelijk veel tijd en biedt niet direct succeservaringen. De eigen inbreng van de studenten is beperkt; het is weinig creatief.

Communicatief taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT)

Bedacht door wie en wanneer

Communicatief taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT), of ook wel ‘De Communicatieve benadering’ (Engels: Communicative Approach; CA) genoemd, ontstond in de jaren zestig van de vorige eeuw onder invloed van de ideeën van taalkundige Noam Chomsky, die de nadruk legde op competenties bij het leren van een taal. Taalkundige Dell Hymes was in 1966 de grondlegger van het concept van communicatieve vaardigheden.

Kenmerken van Communicatief taalonderwijs (CLT)

Het communicatief talenonderwijs gaat uit van de opvatting dat interactie de uiteindelijke doelstelling is bij het leren van talen (zoals Spaans).

De met leren middels CLT-technieken het Spaans in praktijk te brengen door de interactie met de taaldocent Spaans en onderling. Er wordt gebruikgemaakt van authentieke teksten, geschreven in het Spaans of ander materiaal uit de werksituatie en het dagelijks leven. Het Spaans wordt zowel tijdens als buiten de les gebruikt.

Studenten praten over persoonlijke gebeurtenissen met medestudenten en docenten Spaans dragen onderwerpen aan buiten het gebied van de traditionele grammatica, om de taalvaardigheid Spaans in diverse realistische situaties te oefenen. Spaanse grammatica wordt inductief geleerd, dit betekent aan de hand van de praktijk, waaruit de regel volgt.

Bij CLT is de docent Spaans echt een trainer, die de student helpt communiceren in het Spaans.

Populariteit

Het communicatief taalonderwijs werd heel populair in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Dit kwam deels doordat de traditionele taalonderwijsmethodes niet heel succesvol waren gebleken. Door de verdere eenwording van Europa kwam meer vraag om een taal te leren middels een methode die direct toepasbaar was.

Voor- en nadelen van Communicatief taalonderwijs

Het communicatief taalonderwijs (CLT) kent veel pluspunten. Studenten ‘kunnen’ al snel ‘iets’ in het Spaans; deze methode van leren is functioneel en studentgericht. Vanwege het gebruik van authentieke materiaal, leren studenten de Spaanse woorden die zij moeten weten. De methode is efficiënt. Voor de lerende werkt deze methode stimulerend, omdat hij of zij vlug succeservaringen heeft. Foutjes mogen worden gemaakt; de taalvaardigheden wordt al doende geleerd en geperfectioneerd. Een keerzijde van deze communicatieve benadering is dat voor grammatica, vocabulaire dat niet direct toepasbaar is en uitspraak minder aandacht wordt geschonken. Het plannen en voorbereiden vraagt veel tijd van de docent en vereist een actieve deelname van de lerenden. Afhankelijk wat voor achtergrond zij hebben, is voor sommige lerenden deze manier van leren moeilijk of ongewoon. Communicatief taalonderwijs (CLT) draait om het trainen van vaardigheden; het gaat om de functie en in mindere mate om de vorm en het biedt geen echt samenhangend geheel.

Grammatica-/vertaalmethode (GVM) (Engels: Grammar-Translation Method; GTM)

Bedacht door wie en wanneer

Het taalonderwijs was in de 18^de en de 19^de eeuw vooral gefocust op praktisch taalgebruik. Men leerde om gebruiksklare zinnetjes, idiomatische uitdrukkingen, dialogen, woordenlijsten etcetera na te spreken, uit het hoofd te leren en daarna vervolgens op te zeggen. Dit werd anders gedaan door docent Frans en Italiaans uit Duitsland en eveneens leerboekenschrijver; Johann Valentin Meidinger. Rond het jaar 1783 ontwikkelde Meidinger een leermethode waarin de grammatica in het middelpunt stond. Meidinger wordt als grondlegger van de grammatica-vertaalmethode (Engels: Grammar-Translation Method; GTM) gezien.

Kenmerken van de Grammatica-/vertaalmethode (GVM)

Deze methode was gebaseerd op het onderwijs in het Latijn, wat de taal van wetenschap, cultuur en religie was. Onderwijs in Latijn was uiteraard gericht op geschreven teksten van klassieke schrijvers en was volledig gericht op de grammatica en het vertalen. Dat werd destijds gezien als een degelijke en wetenschappelijke aanpak. De Grammatica-/vertaalmethode (GVM) gaat van de analyse van de taalvormen en de taalstructuren (van bijvoorbeeld Spaans) uit waarbij studenten inzicht ontwikkelen. De lees- en schrijfvaardigheid Spaans dus belangrijk bij deze methode. Literatuur, vertalen en uit het hoofd leren van woordenlijsten in het Spaans krijgen de nadruk. De taaltrainer draagt kennis Spaans over, de student memoriseert.

Populariteit

Al sinds halverwege de negentiende eeuw waren er ook tegengeluiden te horen. Desondanks heeft de grammatica-/vertaalmethode tot recente datum een grote invloed op het taalonderwijs gehad.

Voor- en nadelen van de Grammatica-/vertaalmethode

Aan personen die het een uitdaging vinden om dingen uit het hoofd te leren, is deze grammatica-/vertaalmethode is een aardige mentale training. De methode biedt eveneens inzicht in de structuur van de Spaanse taal, doordat de nadruk wordt gelegd op de grammatica.

De methode heeft echter meer minpunten dan pluspunten. Het grootste minpunt is dat de spreekvaardigheid en luistervaardigheid Spaans ver achterblijft, waardoor de geleerde taal zelfs na jaren studie weinig mondeling kan worden toegepast. Omdat het meestal om literair taalgebruik gaat, staat de methode ver af van het dagelijks gebruik van het Spaans, ook in de context die aangeboden wordt. De methode biedt geen mogelijkheid tot een eigen creatief proces of tot differentiatie bij lerenden bij het werken in een groep. De lerende fungeert slechts als toehoorder en uitvoerder.

Onderdompeling (Engels: immersion)

Bedacht door wie en wanneer

Sinds de jaren 70 wordt onderdompeling (In het Engels: language immersion of alleen immersion) wereldwijd gebruikt, en dan met name op middelbare scholen waarbij een vak (bijvoorbeeld het vak wiskunde) wordt onderwezen in een vreemde taal. In Nederland is ‘onderdompeling’ ook wel bekend als de methode die bij Taleninstituut Regina Coeli in Brabant, ‘de nonnen van Vught’ wordt gebruikt. De methode is daar ontstaan in 1963 met Franse nonnen die taalles Frans onderwezen aan welgestelde dames uit Vught.

Kenmerken van onderdompeling

Onderdompeling behelst dat degenen die de taal (zoals het Spaans) leren, direct vanaf het begin wordt omgeven door de nieuwe taal. Alle instructies worden gegeven in de doeltaal (Spaans); in het begin langzaam en met veel herhaling, later op een meer natuurlijke manier. De lerenden worden ook vanaf het begin uitgedaagd om in het Spaans te spreken. De methode werkt met rollenspellen en simulaties. De omgeving op scholen die met onderdompeling werken, wordt vaak ingericht in de stijl van het land van de Spaanse taal om een situatie te creëren alsof de studenten in Spanje zijn. Studenten oefenen één-op-één of in een klein groepje met Spaans spreken. Een andere wijze om onderdompeling te bereiken, is te reizen naar Spanje en daar bijvoorbeeld te verblijven in een gastgezin.

Populariteit

Onderdompeling wordt als een uitstekende leermethode voor vreemde talen gezien. Vooral de mondelinge taalbeheersing Spaans kan op deze manier uitstekend worden aangeleerd.

Voor- en nadelen van onderdompeling

Het belangrijkste voordeel is dat met deze methode snel resultaat wordt bereikt, omdat de leermethode nogal intensief is. Het is ‘sink or swim’, de lerenden moeten echt in het Spaans gaan communiceren omdat zij erdoor worden omgeven. De student is feitelijk 24 uur per dag Spaans aan het leren. De sociale interactie wordt versterkt door het samen oefenen in groepsverband. Dit wordt door studenten als motiverend ervaren.

Een keerzijde is dat het bereikte resultaat niet altijd vastgehouden wordt. Als iemand in een korte tijd de Spaanse taal leert, door in Spanje te zijn of door te zijn ondergedompeld in een kunstmatig gecreëerde omgeving, maar vervolgens weer tot de orde van de dag overgaat, is de kans groot dat het nieuw geleerde snel weer wegzakt. Een bijkomend nadeel van de leermethode kan zijn dat een dergelijke taaltraining Spaans erg intensief is. Niet elke lerende heeft de conditie om deze methode van leren vol te houden.

Suggestopedie (Suggestopedia)

Bedacht door wie en wanneer

Suggestopedia is een (taal)leermethode uit de jaren 70 van de vorige eeuw. Deze methode is door de Bulgaarse psychotherapeut Georgi Lozanov ontwikkeld.

Kenmerken van Suggestopedie

Zoals de naam al doet vermoeden, is de methode van Suggestopedia gebaseerd op de kracht van de suggestie. Lozanov was van mening dat positieve suggestie een voorwaarde is om (een vreemde taal; bijvoorbeeld Spaans) te kunnen leren. Hiervoor is het essentieel dat er tussen de trainer (Spaans) en de student een ontspannen sfeer alsook een wederzijds vertrouwen is. Dat de student zich veilig en ontspannen voelt, is de voorwaarde hiervoor. Om dit te bereiken, was een leslokaal met een rijopstelling niet geschikt. Lerenden zaten in de lessen in comfortabele stoelen die waren gezet in een halve cirkel en er was altijd muziek in de klas. De methode die Lozanov voorstond, bestond uit teksten voorlezen, terwijl op de achtergrond natuurgeluiden te horen waren of klassieke muziek werd gedraaid. Er waren opmerkingen over de grammatica van de doeltaal (het Spaans) en woordenlijsten bij de teksten. Het voorlezen gebeurde met veel expressie in stem en gebaren. De studenten werden op deze manier overgehaald om te luisteren en ze konden de (Spaanse) woorden die nieuw waren, gemakkelijk begrijpen en opnemen. Voor cultuur en kennis over het land van de vreemde taal (Spanje) was veel aandacht tijdens de lessen. Er werden rollenspellen gespeeld en er bijvoorbeeld (Spaanse) streekgerechten werden gemaakt en gegeten.

Populariteit

De leermethode was enigszins omstreden en is niet erg bekend meer. Sommige elementen zoals het gebruiken van stemexpressie en gebaren bij het lezen van teksten, worden nog steeds gebruikt.

Voor- en nadelen van Suggestopedie

Suggestopedia creëert een ontspannen en veilige sfeer, waardoor de lerende geen last krijgt van frustratie of faalangst. Deze gemoedelijke sfeer kan voor een nieuwkomer bijdragen aan een positieve associatie met het nieuwe thuisland. Vaak werkt muziek motiverend en draagt aan betere leerprestaties bij. Dat de lerende wordt gestimuleerd om zich in te leven in de situaties en actief mee te doen, wat voor sommige mensen een nieuwe ervaring is, is een ander pluspunt van de leermethode. Tegelijk vormt dit voor sommigen een nadeel, want niet iedereen is hiertoe in staat. Ook kan muziek bij sommigen afleiden en zelfs verstorend zijn in tegenstelling tot ontspannend of stimulerend. Een ander zwak punt is dat de verhouding trainer-lerende niet echt gelijkwaardig is; alle input komt van de Spaanse trainer en de lerende is altijd de ontvangende partij.

Community Language Learning (CLL)

Bedacht door wie en wanneer

In het jaar 1976 ontwikkelden de Amerikaanse priester en psycholoog Charles Curran en professor Paul La Forge Community Language Learning, ook wel Counseling Language Learning
(CLL) genoemd.

Kenmerken van Community Language Learning (CLL)

Community Language Learning is een taalverwervingsmethode waarbij studenten samenwerken om te bepalen welke aspecten van de vreemde taal zij willen leren. Community Language Learning is op de counseling-benadering gebaseerd waarbij de trainer optreedt als een counselor die de zinnen van lerenden parafraseert. De studenten beginnen een gesprek. Als de lerenden de taal (Spaans) nog niet voldoende machtig zijn, spreken de lerenden in hun moedertaal. De docent (Spaans) geeft uitleg en vertaalt. Hierna herhalen de lerenden de uitingen van de docent zo nauwkeurig mogelijk. Deze gesprekken in het Spaans worden opgenomen om nadien daarna te kunnen herbeluisteren.

De methode bevordert het gemeenschapsgevoel in de leergroep en beschouwt de interactie tussen de studenten onderling als middel om het Spaans te leren. Er wordt geen lesboek Spaans gevolgd; de lerenden bepalen zelf de inhoud van de les middels zinvolle gesprekken.

Populariteit

Of CLL succesvol is, hangt sterk af van de kunde van de docent-counselor. De docent dient naast sociaal-cultureel kundig ook taalkundig onderlegd te zijn. De trainer dient zowel het Spaans als de moedertaal van de lerenden zeer goed te beheersen om de taaluitingen van de lerenden te kunnen vertalen. Deze methode kan goed functioneren wanneer deze correct wordt toegepast. Voor grote klassen is Community Language Learning niet bruikbaar.

Voor- en nadelen van Community Language Learning

De methode biedt de lerenden een hoge mate van autonomie. Vaak vinden studenten het analyseren van eigen gesprekken nuttig. Niet alleen tijdens de lessen Spaans, maar ook buiten de lessen wordt de groep vaak heel hecht. Met deze methode worden studenten zich zo een stuk bewuster van de groepsgenoten, de sterke en minder sterke punten en leren om als team te werken. Van het bespreken van hun foutjes en het evalueren van de taalles Spaans leren studenten vaak veel. Vaak blijven zulke correcties in het geheugen gegrift en worden onderdeel van de actieve woordenschat van de student.

Het kan een nadeel zijn dat de taal docent niet sturend is, terwijl sommige studenten deze sturing wel nodig hebben. Er is geen lesboek en er zijn geen toetsen Spaans. Het succes van de les is hierdoor moeilijk meetbaar. Sommige lerenden worden belemmerd in hun Spaans spreken wanneer zij worden opgenomen.

Lexicografische benadering (Engels: Dynamic Lexicographic Approach; DLA)

Bedacht door wie en wanneer

De Lexicografische benadering (Engels: Lexical Approach; LA) is een methode om vreemde talen te leren ontwikkeld door Michael Lewis in de vroege jaren 90 van de vorige eeuw.

Kenmerken van de Lexicografische benadering (DLA)

Deze lexicografische benadering gaat uit van het idee dat een belangrijk deel van het leren van een taal (zoals het Spaans) bestaat uit het begrijpen en produceren van zogenaamde ‘lexicale eenheden’, brokjes taal die bestaan uit (Spaanse) woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen. Studenten verwerven al doende inzicht in de patronen van het Spaans (grammatica) en betekenisvolle groepen met woorden. Zo wordt geleerd hoe het Spaans ‘in het echt’ wordt gebruikt. Woordenschat Spaans is in deze benadering belangrijker dan Spaanse grammatica. De instructies zijn gericht op situaties en Spaanse uitdrukkingen die vaak in dialogen voorkomen. Aan interactie wordt aandacht geschonken maar ook aan exposure; aan de receptieve vaardigheden van de lerende (luisteren en begrijpen, lezen en begrijpen). Er is veel mogelijkheid voor het zelfstandig ontdekken van de Spaanse taal.

Het is de rol van de taaldocent Spaans om te zorgen voor voldoende input en het faciliteren van het leerproces van de lerenden.

Populariteit

In de afgelopen dertig jaar zijn door de invloed van de ideeën over taal van (onder andere) Michael Lewis leerboeken aanmerkelijk veranderd. Er is veel meer aandacht voor woordenschat van de te leren taal die wordt aangeboden in chunks, in betekenisvolle brokjes. De drastische omwenteling in de manier waarop vreemde talen worden onderwezen, waar Lewis streefde, bleef echter uit.

Voor- en nadelen van de Lexicografische benadering

Studenten leren op een natuurlijke manier het Spaans te gebruiken door het werken met ‘chunks’ (brokjes taal); met ‘echte’ taal. Dit zorgt voor souplesse in het taalgebruik Spaans.

Het nadeel is dat de werkelijkheid toch altijd weer afwijkend is van de aangeleerde taalsituaties. Een aantal studenten heeft meer aan een taaldocent Spaans die hen wegwijs maakt, dan aan een docent taal-facilitator omdat deze studenten meer moeite hebben met het zelf leren herkennen van de taalpatronen.

Series Method

Bedacht door wie en wanneer

De Series method, ook wel ‘seriemethode van taalverwerving’ genoemd, is in 1880 door de Franse taaldocent François Gouin ontwikkeld.

Kenmerken van de Series Method

De seriemethode (Engelse naam: The Series Method of language acquisition) van Gouin is gebaseerd op een serie verbonden zinnen die gemakkelijk te begrijpen zijn en niet veel kennis van grammatica vereisen. Op basis van een handeling, zoals het huis verlaten in de volgorde waarin deze zou worden uitgevoerd, leren studenten zinnetjes. Deze series of reeksen gingen over onderwerpen als de mens in de samenleving, het leven in de natuur, wetenschap en beroep, vanuit het onderscheid tussen objectief, subjectief en figuurlijk gebruik van de taal ontwikkeld. In de François Gouin-serie wordt geen moedertaal gebruikt. De studenten gaan snel in de doeltaal (bijvoorbeeld het Spaans) denken omdat een soort eentalige leermethode is, die niet van ‘vertalen’ en ‘uitleggen’ uitgaat maar van ‘demonstreren’ en ‘handelen’.

Populariteit

De concepten van Gouin over taalonderwijs waren hun tijd ver vooruit. De seriemethode van Gouin was enige tijd een succes, ondanks de ongebruikelijke aanpak. De leermethode werd echter overschaduwd door Maximilian Berlitz’ Directe Methode.

Voor- en nadelen van de Series Method

Door de Series method van Gouin worden de mondelinge vaardigheden Spaans sterk ontwikkeld en het zorgt voor een sfeer die harmonieus, natuurlijk en gelijkwaardig is.

De methode creëert levendig taalonderwijs. Dit type onderwijs Spaans wekt het enthousiasme van de studenten op door gebruik te maken van visuele leermiddelen, bijvoorbeeld afbeeldingen, grafieken, enzovoort. Een taal leren wordt tastbaar; iets wat volledig nieuw was. Spaanslerenden worden nieuwsgierig, wat goed werkt om het leergeheugen te helpen ontwikkelen, de prestatiedruk te verminderen en het zelfvertrouwen te verbeteren. De communicatieve competenties Spaans van de lerenden worden sterk gestimuleerd.

De methode heeft als nadeel dat taal die wat subjectiever of abstracter wordt, moeilijk in één concrete ervaring is te vangen met beweging en expressie. Een bijkomend minpunt is de bewerkelijkheid voor de docent, die tenslotte een scala aan series moet voorbereiden. Als derde punt richt de Gouin-seriemethode zich vooral op mondelinge taalgebruik, terwijl het onderwijssysteem nog veelal draait om examens die de lees- en schrijfvaardigheid toetsen.

Task-Based Language Teaching (TBLT)

Bedacht door wie en wanneer

Taakgericht taalonderwijs (Task-Based Language Teaching) is ontwikkeld in de jaren tachtig van de vorige eeuw. De grondleggers zijn de Indiase taalkundige professor N.S. Prabhu, de Amerikaanse hoogleraar Teresa P. Pica en de Britse hoogleraren Michael H. Long en Graham V. Crookes.

Kenmerken van de Task-Based Language Teaching (TBLT)

Het taakgericht taalonderwijs past binnen het Communicatief Taalonderwijs/een Communicatieve Benadering. De denkwijze erachter is dat de verwerving van de taal (zoals het Spaans) geen doel op zich is, maar een methode om bepaalde taken uit te kunnen voeren. De studenten krijgen motiverende taken aangeboden. Hiervoor is taalkennis (Spaans) vereist. Om deze taken goed uit te voeren, dienen zij over woordenschat en taalregels te beschikken. Deze taken zijn zaken uit het dagelijks leven, zoals een e-mail schrijven, bellen met een klantenservice, een boodschap doen, iets te drinken bestellen of een krant lezen. De opdracht wordt in drie fasen verdeeld: vóór, tijdens en na de taak, waarbij de student zich eerst voorbereidt op de taak, daarna de taak uitvoert en tot slot erop terugblikt. Studenten moeten samenwerken om de opdrachten uit te kunnen voeren. De opdrachten dienen net boven het taalniveau van de student Spaans te liggen om leereffect te hebben.

Populariteit

Task-Based Language Teaching heeft aan populariteit gewonnen vanaf het begin van de jaren 90 en zeker in het taalonderwijs. Het lijkt de meest praktisch bruikbare vorm te zijn om de taalvaardigheid bij studenten (hoofdzakelijk studenten in een achterstandspositie) in het lager en secundair onderwijs te verhogen.

Voor- en nadelen van Task-Based Language Teaching

Het taakgericht taalonderwijs (Spaans) heeft duidelijke voordelen. Taakgericht taalonderwijs is een activerende werkvorm, waarbij lerenden worden uitgedaagd om hun vaardigheid (Spaans) te gebruiken. Mits de taak goed bij de lerende aansluit, is de methode een op de persoon gerichte, relevante en efficiënte aanpak. De student komt op een natuurlijke, alledaagse wijze in contact met het Spaans en leert zo authentieke Spaanse woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen. Bovendien leren studenten om samen te werken. De lerenden ervaren taakgericht taalonderwijs als plezierig en motiverend.

Als nadeel kan genoemd worden dat de communicatie centraal staat en niet zozeer de correcte vorm van het Spaans, waardoor de studenten die niet zozeer precies leren.

De Dogme benadering (Engels: Dogme Language Teaching; Dogme ELT)

Bedacht door wie en wanneer

De Nieuw-Zeelandse linguïst en docententrainer Scott Thornbury ontwikkelde in 2000 Dogme Language Teaching/Dogme ELT (ook wel de ‘Dogmabenadering’ genoemd).

Kenmerken van de Dogme benadering (ELT)

Dogme Language Teaching is geïnspireerd op ‘Dogme 95’; een stroming van een groep filmmakers uit Denemarken onder wie de Deense filmregisseur Lars von Trier uit het jaar 1995. De deelnemers houden zich aan 10 strikte regels (dogma’s) bij het filmmaken die samen ‘de eed van zuiverheid’ (Deens: kyskhedsløfter; Engels: Vows of Chastity) vormen. Het Dogme-taalonderwijs werkt op een vergelijkbare manier. De aanhangers van de Dogme benadering zoeken naar een vorm van communicatief taalonderwijs die niet door enig voorgedrukt materiaal belast is. Het starten van inhoudelijke gesprekken die over praktische zaken gaan, is het oogmerk van de Dogme-methode. Hierbij gaat het om communicatie als de drijvende kracht van het leren. Daarom is deze leermethode een communicatieve aanpak voor onderwijs, die taalonderwijs biedt zonder een leerboek te gebruiken of andere lesmaterialen en zich in plaats daarvan op communicatie tussen docent en studenten focust. Het Dogme-taalonderwijs kent, net als de Dogme-beweging in de film, 10 dogma’s (uitgangspunten).

Populariteit

Ondanks dat onderzoek naar het succes van Dogme beperkt is, stelt Scott Thornbury dat de overeenkomsten met het taakgericht leren van een taal (zoals Spaans) erop wijzen dat Dogme waarschijnlijk vergelijkbare resultaten oplevert.

Voor- en nadelen van de Dogme benadering

Een positieve bijkomstigheid voor de taaldocent Spaans is dat hij of zij zich zo goed als geen hoeft voor te bereiden. Het kan heel motiverend werken dat de lerenden voor het eigen leerproces verantwoordelijk zijn. Voorspelbaar zijn de lessen Spaans zo niet. Het zorgt voor spontane communicatie en verveling krijgt geen kans. Bijna elk onderwerp kan worden besproken tijdens een taalles volgens de Dogme-benadering. Het houdt de lerenden alert en betrokken.

Als ze zo weinig door de docent bij de hand worden genomen, kunnen de lerenden zich daartegenover wat ongemakkelijk voelen. Ook zijn niet alle trainers Spaans in voldoende mate flexibel voor dit type van onderwijs. Dat lerenden zich vaak moeten voorbereiden op een bepaald examen Spaans, terwijl het niet zeker is dat de hiervoor benodigde leerstof daarvoor aan bod komt in de lessen, kan een bijkomend minpunt vormen van de methode.

Growing Participator Approach (GPA)

Bedacht door wie en wanneer

The Growing Participator Approach (GPA) is ontwikkeld door Language consultants Angela en Greg Thomson in het jaar 2007.

Kenmerken van de Growing Participator Approach (GPA)

De GPA-methode geldt als een alternatieve kijk op het verwerven van een vreemde taal (zoals het Spaans). Het primaire uitgangspunt van deze methode is dat taal en cultuur niet los van elkaar kunnen worden gezien. Bij GPA gaat het om veel meer dan alleen het verwerven van het Spaans; het uiteindelijke doel om tot een volwaardige deelnemer aan het leven in de gastcultuur (van bijvoorbeeld Spanje) uit te groeien. GPA gebruikt daarom de term ‘groeiende deelnemers’ in plaats van ‘taallerenden’ en ‘verzorger’ in plaats van ‘docenten of leraren’. De Growing Participator Approach (GPA) heeft overeenkomsten met, en is deels gebaseerd op, de Natural Approach (natuurlijke aanpak) van Stephen Krashen en Tracy Terrell.

De GPA-benadering bestaat uit zes fasen van activiteiten. De activiteiten worden uitgevoerd door de lerende met een verzorger uit Spanje. Begrip is belangrijker dan productie. De focus ligt op Spaanse woordenschat en cultuur. Fase 1 van de leermethode is de hier-en-nu-fase. Deze duurt ongeveer 100 uur. In fase 1 focust de ‘groeiende deelnemer’ zich op luisteren en non-verbale feedback geven.

Fase 2 is de zogenaamde ‘verhaalopbouwfase’. Deze fase duurt om en nabij 150 uur en de deelnemer begint het Spaans nu ook te produceren. In fase 3 van de methode ligt de nadruk op ‘gedeelde verhalen’. Dit zijn verhalen die over dagelijkse gebeurtenissen gaan, verhalen die worden gedeeld tussen culturen alsook verhalen die over gedeelde ervaringen gaan. Fase 4 van de methode is de fase van het zogenaamde ‘diepe delen’. De deelnemers en verzorgers beginnen nu diepere gesprekken te voeren over het leven in de Spaanse cultuur. In fase 5 van de leermethode beginnen deelnemers zich te richten op het taalgebruik van moedertaalsprekers Spaans aan de hand van films, televisie of nieuws en literatuur. Het Spaans dat voor het werk is vereist, wordt ook geleerd. Fase 6 van de methode is de ‘zelfvoorzienende groeifase’. Deze fase heeft geen eindpunt. Hier gaat het om de groei buiten de formele taalsessies Spaans.

Populariteit

Omdat de methode van Thomson nog relatief nieuw is, is nog niet veel bekend over het succes van de methode. De deelnemers zijn er in elk geval vrij enthousiast over.

Voor- en nadelen van de Growing Participator Approach

Met de GPA-benadering wordt een duidelijk inzicht op het proces van de taalverwerving Spaans geboden. De zes fasen van de methode bieden een duidelijk tijdspad en realistische doelstellingen. Er wordt door de lerende niet alleen kennis verworven van het Spaans, maar ook van de omgeving en de lerende verwerft eveneens een nieuw sociaal netwerk.

Een keerzijde van deze methode is dat voor iedere deelnemer of iedere kleine groep deelnemers een ‘verzorger’ gevonden moet worden die veel tijd wil investeren.

Shadowing Technique

Bedacht door wie en wanneer

De Shadowing technique of Shadowing (‘schaduwen’) is bedacht in de vroege jaren 2000 door Alexander Argüelles; een Amerikaanse polyglot en taalkundige.

Kenmerken van de Shadowing Technique

Shadowing is een methode die taallerenden zelfstandig kunnen gebruiken voor het verbeteren van de uitspraak en de intonatie (Spaans) en het verwerven van vloeiendheid in het spreken. De techniek is relatief eenvoudig: de student luistert naar een audio-opname, bij voorkeur een dialoog en herhaalt wat hij of zij hoort. Het gaat in eerste instantie om de klanken; de Spaanse tekst begrijpen is niet van belang. Luisteren en herhalen oefent men net zo vaak tot het gemakkelijk gaat en de lerende simultaan Spaans kan spreken met de opname. De lerenden gebruiken na enige tijd een transcript om te kunnen lezen (en te begrijpen) wat zij hebben gezegd. Zolang er maar dialogen in staan of delen met samenhangende teksten, zijn diverse leerboeken geschikt voor deze leermethode. De Spaanse audio-opname dient ideaal bezien iets boven het niveau van de studenten te zijn. De ideale lengte van een audio-opname is ruwweg één pagina, op natuurlijke snelheid en zonder kunstmatige pauzes. Argüelles raadt aan om te lopen tijdens het spreken, het liefst in de buitenlucht, en niet te zitten, omdat beweging de opname versterkt van de nieuwe taal (het Spaans) in het zenuwstelsel. Dat de lerende minder gauw wordt afgeleid als hij of zij beweegt, waardoor het werken aan het Spaans aanzienlijk effectiever wordt, is een andere grond.

Shadowing heeft veel gemeen met de audiolinguale methode uit de vorige eeuw, maar het onderscheid is dat bij de audiolinguale methode grammaticale driloefeningen gebruikt werden in plaats van dialogen of samenhangende tekst. Ook simultaan spreken is anders aan Shadowing.

Populariteit

Er is veel onderzoek gedaan de afgelopen jaren naar Shadowing dat aantoont dat de techniek naast de uitspraak ook de luistervaardigheid aanzienlijk verbetert. Ook het algemene begrip van het Spaans wordt vergroot.

Voor- en nadelen van de Shadowing Technique

Het praktische voordeel van Shadowing dat de methodiek in een groep studenten kan worden toegepast, waarbij iedere deelnemer in de groep individueel actief leert. Het rendement van de methode is hoog.

De keerzijde van de Shadowing-methode is dat studenten het wellicht een beetje saai vinden om dezelfde Spaanse tekst steeds te blijven herhalen. Het kiezen van de teksten is dus erg belangrijk.

Total Physical Response (TPR^®)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse psycholoog James Asher ontwikkelde in de jaren zestig van de vorige eeuw de taalverwervingsmethode Total Physical Response, ook wel TPR^® genoemd.

Kenmerken van Total Physical Response (TPR^®)

TPR^® is een taalleermethode (voor bijvoorbeeld Spaans) die op het idee is gebaseerd dat mensen leren door middel van handelingen en beweging. Al doende leert men, en wel op de manier zoals een kind zijn moedertaal leert. Ouders geven hun jonge kinderen voortdurend taken en belonen hen als ze die taken uitvoeren (“kijk naar mama”, “goed zo”). “Pak de lepel”, “Mooi!”, “Trek je schoenen maar aan”, enz.). Het is in de eerste plaats de bedoeling dat het kind begrijpt wat de ouder zegt, in een later stadium gaat het kind verbaal reageren. De luistervaardigheid Spaans is dus de basis, daarna komt de spreekvaardigheid.

TPR^® past deze principes van de moedertaalverwerving bij het leren van het Spaans versneld toe. De taaldocent geeft opdrachten op een begrijpelijke en vriendelijke manier, bijvoorbeeld: “pak het boek” en doet zelf de opdrachten voor; de student doet na. In het begin wordt nog niet van de lerenden verwacht dat ze Spaans praten; in een later stadium geven de lerenden de opdrachten. Opdrachten die bekend zijn worden uitgebreid of deels veranderd.

Door het combineren van beweging en spraak, appelleert de methode van TPR^® aan beide hersenhelften. Hierdoor kost het minder moeite om iets te leren en het geleerde Spaans beklijft ook beter.

Populariteit

Met name wordt de methode van TPR^® toegepast binnen het NT2-onderwijs (Nederlands als tweede taal), zeker bij beginners en ook wel op de basisschool bij Engels. Maar middelbare scholieren en volwassenen werken ook met plezier met TPR^® en behalen goede resultaten.

Voor- en nadelen van Total Physical Response

Total Physical Response biedt veel voordelen. Doordat de student veel begrijpelijke inbreng krijgt aangeboden in ‘chunks’ (woorden die bij elkaar horen), krijgt hij of zij snel begrip van de doeltaal. De methodiek zorgt voor vlotte succeservaringen, wat het plezier in het leren van het Spaans bevordert. Dit zorgt voor stressvrij leren. In principe is TPR^® voor alle doelgroepen inzetbaar, ongeacht welke leeftijd en achtergrond en kan de methode eveneens worden gebruikt in klassen die iets groter zijn. Het Spaans wordt direct opgeslagen in het langetermijngeheugen van de studenten.

De keerzijde van TPR^® is dat niet elke taaluiting in TPR^®-opdrachten uit te drukken is. Dit is de reden dat de leermethode tot op een zeker niveau werkt en daarnaast nog een andere leermethode (als aanvulling) nodig is. Daarnaast is de leermethode niet heel creatief. De student leert niet zijn of haar gevoelens, ideeën en meningen in het Spaans uit te drukken.

De Directe Methode (Engels: Direct Method; DM)

Bedacht door wie en wanneer

Eind jaren tachtig van de negentiende eeuw bedacht de Duits-Amerikaanse linguïst Maximilian Delphinius Berlitz (geboren als David Berlizheimer) de Directe Methode. Deze methode wordt ook wel ‘de natuurlijke benadering’ genoemd. De Directe Methode is als reactie op de dominante grammatica-vertaalmethode ontwikkeld.

Kenmerken van de Directe Methode (DM)

Er sprake van een Reformbeweging rond 1900 met nieuwe ideeën over leren dat zelfontdekkend en inductief zou moeten zijn. Overigens had de Reformbeweging niet alleen betrekking op het leren van een taal, maar ook op voeding, natuurgeneeskunde, kleding en naturisme. Net als in de jaren zestig van de vorige eeuw, streefde men rond het jaar 1900 naar natuurlijke manieren van leven en bevrijding van het keurslijf. Op het gebied van het taalonderwijs werd nu veel aandacht besteed aan de gesproken, ‘levende’ taal, waarbij grammatica eerder inductief werd aangeleerd, met voorbeeldzinnen. Hieruit dienden de lerenden de taalregels af te leiden. Er waren veel mondelinge oefeningen met veel aandacht voor de uitspraak van de vreemde taal (zoals het Spaans). Lerenden werden aangemoedigd vaak Spaans te spreken. Dat de lessen in het Spaans werden gegeven, was ook nieuw. In de taalles werd nadrukkelijk niet vertaald. Het leren van (Spaanse) vocabulaire werd gedaan aan de hand van voorbeelden en afbeeldingen. Abstracte vocabulaire werd aangeboden door de studenten voor het associëren van ideeën.

Populariteit

Deels door invloed van de crises en oorlogen ebde de vernieuwingsgolf van begin twintigste eeuw weg, om in de jaren 60 weer een andere vorm te krijgen.

Taleninstituten zoals Interlingua en Berlitz werken nog altijd met (een moderne vorm van) de Directe Methode.

Voor- en nadelen van de Directe Methode

Dat de Directe Methode een vrij natuurlijke manier is om Spaans te leren, is het grote voordeel. Luisteren en spreken komen ruimschoots aan bod, waardoor studenten vloeiendheid en zelfvertrouwen kunnen ontwikkelen. Aan de methode kleven echter ook nadelen. Deze leermethode schenkt nauwelijks aandacht aan schrijfvaardigheid (Spaans) en veel minder aan lezen in de vreemde taal. De Directe Methode biedt voor meer gevorderde lerenden Spaans niet genoeg uitdagingen. Doordat deze methode uitgaat van een daadkrachtige inzet van de kant van de studenten is de methode tevens niet zeer geschikt voor langzaam lerende studenten.

De Manesca-methode (Engels: Manesca Method)

Bedacht door wie en wanneer

Jean Manesca publiceerde An Oral System of Teaching Living Languages Illustrated by a Practical Course of Lessons in the French through the Medium of the English (“Een mondelinge methode voor het onderwijzen van levende talen, aan de hand van een praktische cursus Frans door middel van het Engels”) in 1835. In januari 2015 ging An oral system of teaching living languages in herdruk.

Kenmerken van de Manesca-methode

Manesca is op hetzelfde principe gebaseerd als de Natural Approach (‘natuurlijke aanpak’): de beste manier om vreemde talen te leren, is die waarop een kind de moedertaal leert. Een vreemde taal (zoals Spaans) leren moet veilig en gemakkelijk zijn. Manesca wil om die reden niet werken met abstracte regels of woordenlijstjes met Spaanse woorden die uit het hoofd geleerd moeten worden.

De Manesca-methode is de oudste, bekende, volledige taalcursus. De leermethode is gebaseerd op het werken met een groep van studenten en een taaldocent Spaans, die één Spaans nieuw woord tegelijk introduceert. Bij elk woord hoort een specifieke beweging. Het Spaanse woord en de bijbehorende beweging worden vervolgens door de studenten na elkaar herhaald. Door de herhaling onthouden de studenten deze Spaanse woorden, zonder dat uit het hoofd geleerd hoeft te worden. Deze woorden worden stap voor stap zinnen en vervolgens variaties op deze Spaanse zinnen. Spaanse spelling wordt in een later stadium met leesteksten aangeboden.

De Manesca-methode is reeds een aantal jaren later overgenomen en aangepast door grammaticaschrijver en taaldocent de Duitse grammaticaschrijver en taaldocent Heinrich Gottfried Ollendorff en wordt ook wel de Ollendorff-methode genoemd.

Populariteit

Manesca is twee jaar na publicatie van zijn leermethode overleden. Het werk van Jean Manesca is overgenomen en verder ontwikkeld door anderen, onder meer door Ollendorff. Veel van de ideeën van Manesca zijn actueel en worden nog altijd gebruikt in het moderne vreemdetalenonderwijs.

Voor- en nadelen van de Manesca-methode

De sterke kant van de Manesca of Ollendorff-leermethode geldt als het combineren van spreken en bewegingen maken, waardoor het fysieke geheugen wordt aangesproken en het geleerde gemakkelijker en langduriger door de lerenden wordt onthouden. Wat daar eveneens aan bijdraagt, is het vele herhalen. Dat het wat saai kan worden om steeds dezelfde Spaanse woorden en zinnen te blijven herhalen, kan door lerenden als een keerzijde worden gezien.

Silent Way

Bedacht door wie en wanneer

The Silent way (‘de stille manier’) is ontwikkeld in 1963 door de Egyptenaar Caleb Gattegno.

Kenmerken van de Silent Way

The Silent Way is een manier om een taal te leren (bijvoorbeeld Spaans) die stilte gebruikt als instructiemiddel. De autonomie van de student en diens actieve deelname is het uitgangspunt van de methode van Caleb Gattegno.

Een combinatie van gebaren en stilte wordt door de taaltrainer Spaans gebruikt om de aandacht van de lerende te trekken, reacties te krijgen en de lerende aan te moedigen om foutjes te corrigeren. Veel tijd wordt aan de uitspraak (Spaans) van de taal besteed.

Gattegno, die wiskundige was, vond het belangrijk om les te geven door middel van een methode die efficiënt was voor de energievoorraad van de studenten. Caleb Gattegno kwam erachter dat het relatief weinig energie kost om een auditief of visueel beeld te onthouden, veel minder energie dan als mensen proberen om dingen uit het hoofd te leren. Het betoog van hem was dat trainers niet zozeer zouden moeten streven naar het overbrengen van kennis, maar bewustzijn aan dienen te boren, want alleen bewustzijn maakt het mogelijk om dingen te kunnen leren.

The Silent Way gebruikt onder andere gekleurde blokjes (zogenaamde cuisenaire-staven), die kunnen worden gebruikt voor allerlei dingen. De ‘de stille manier’ maakt ook gebruik van Words in Colour; een kleurenkaart voor geluiden waarin elke kleur voor een specifieke klank van het Spaans staat, gekleurde woordgrafieken om aan zinnen te werken en gekleurde grafieken die gebruikt worden om spelling te leren.

Populariteit

Hoewel The Silent Way in de originele vorm niet veel wordt gebruikt, zijn de ideeën van Gattegno met name bij het leren van de uitspraak wel van belang geweest.

Voor- en nadelen van de Silent Way

Dat de benadering van Gattegno voor de lerende niet-bedreigend is, die tenslotte als autonoom wordt gezien, is de sterke kant van zijn leermethode. De taaltrainer Spaans is bij deze methode in principe dienstbaar aan de lerende, niet andersom. The Silent Way stimuleert het leren op een natuurlijke manier. Vaak wordt de geleerde stof goed verwerkt en onthouden door de studenten uit te dagen nieuwe dingen te ontdekken. De student ‘mag’ fouten maken. Dit draagt bij aan het leerproces.

Het kan een nadeel zijn dat een aantal studenten meer begeleiding nodig heeft dan de methode beoogt. Door het gebrek aan input van de taaltrainer Spaans zouden de studenten gefrustreerd kunnen raken. Werken met kleuren en grafieken heeft als beperking dat de nieuwheid er gauw af is, waardoor het effect verdwijnt.

TPR Storytelling

Bedacht door wie en wanneer

TPR Storytelling of ‘TPRS’ staat voor Teaching Proficiency through Reading and Storytelling. De methode van TPR Storytelling is ontwikkeld door Blaine Ray in 1990, van oorsprong een Amerikaanse docent Spaans, en is afgeleid van de TPR-techniek (Total Physical Response).

Kenmerken van TPR Storytelling

TPRS is een talenverwervingsmethode die verhalen gebruikt om talen (bijvoorbeeld Spaans) te leren. Het uitgangspunt is een natuurlijke manier van taalverwerving: de taal leren zoals een kind zijn of haar moedertaal leert. Om dit te bereiken, worden lerenden aan een grote hoeveelheid begrijpelijke input blootgesteld. De trainer Spaans vertelt een verhaal, waarin nieuwe Spaanse woorden meerdere keren voorkomen. Deze verhalen zijn niet te lang en interessant of humoristisch. Omdat de verhalen eenvoudig te begrijpen zijn, voelen de lerenden zich ontspannen. Zo worden Spaanse structuren en woorden van de nieuwe taal vrijwel ongemerkt in het langetermijngeheugen opgeslagen. De lerenden worden door de trainer op grammaticale verschijnselen van het Spaans gewezen, zonder dat lerenden regels uit hun hoofd leren.

De lerende zal na enige tijd ‘automatisch’ Spaans beginnen te spreken en de Spaanse grammaticale structuren van de nieuwe taal gaan imiteren. Dit is een natuurlijk proces. Samen met een groep lerenden een verhaal maken, is een variant. Bij deze variant schrijft de trainer Spaans eerst nieuwe woorden en structuren op een bord of flipchart, met de Spaanse vertalingen erbij, om vervolgens samen met de lerenden hier een verhaal van te maken. Tot slot vertellen de lerenden het verhaal na. Een belangrijk onderdeel van TPR Storytelling is lezen in het Spaans, omdat dit zorgt voor input. Schrijven in het Spaans volgt daarna.

Populariteit

Er zijn veel onderzoeken gedaan die uitwijzen dat TPRS een succesvolle manier is om een nieuwe taal te verwerven. Randvoorwaarden zijn er wel: de taaltrainer moet goed getraind zijn en de setting moet geschikt zijn.

Voor- en nadelen van TPR Storytelling

TPRS is een laagdrempelige wijze om Spaans te leren en de taalkennis wordt goed onthouden. TPRS spreekt ook de creatieve intelligentie aan; TPRS is een vorm van breinvriendelijk leren. Het is plezierig voor studenten en het is niet moeilijk om de aandacht erbij te houden. Voor lerenden werkt TPRS zeer motiverend om zelf een verhaal te verzinnen.

Een nadeel is dat de methode veel voorbereiding van de trainer vraagt.

De Rosetta Stone methode

Bedacht door wie en wanneer

De Rosetta Stone-leermethode is naar de Steen van Rosetta vernoemd, een steen die in Egypte werd gevonden met een tekst in twee talen, waarmee de hiërogliefen konden worden ontcijferd. Het is ook de naam van het softwarebedrijf dat deze taaltrainingen aanbiedt. In 1996 is de eerste versie van Rosetta Stone is uitgebracht.

Kenmerken van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone cursus is een manier om met behulp van een computer vreemde talen (bijvoorbeeld Spaans) te leren. Deze taalcursussen zijn beschikbaar in ruim dertig verschillende talen en de cursussen kunnen vanuit elk van deze talen worden gevolgd.

De Rosetta Stone-methode is een communicatieve methode, die de wijze nabootst waarop een kind zijn of haar moedertaal leert. Dat wil zeggen ‘leren door middel van onderdompeling’, door veel te luisteren en na te zeggen. Het programma gebruikt hiervoor stemmen van native speakers Spaans (moedertaalsprekers) en foto’s om de betekenis van nieuwe woorden in de doeltaal (het Spaans) over te brengen. De methode maakt gebruik van programma om spraak te herkennen dat de Spaanse uitspraak registreert en een schematische weergave daarvan maakt. Op deze manier kan de lerende de uitspraak met de uitspraak van een moedertaalspreker Spaans (native speaker) vergelijken. Verbetering van de uitspraak kan bereikt worden door de voorbeeldstem langzamer te laten spreken en de studenten daarna veel na te laten spreken.

Voor de schrijfvaardigheid Spaans biedt de methode dictee-oefeningen. De software controleert de Spaanse spelling en de grammatica en wijst op taalfouten, waarbij de mogelijkheid bestaat om deze taalfouten van de studenten te verbeteren.

Het programma omvat eveneens leesteksten. De teksten gaan over dagelijkse onderwerpen, activiteiten en ideeën.

Populariteit

Wereldwijd wordt de Rosetta Stone-methode veelvuldig gebruikt en niet door de minsten. Onder andere de NASA en het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse zaken gebruiken de methode van Rosetta Stone. In ons land wordt Rosetta Stone door enkele ministeries en verschillende universiteiten en hogescholen ingezet, alsook door sommige internationaal opererende organisaties.

Voor- en nadelen van de Rosetta Stone methode

Rosetta Stone is erg makkelijk in het gebruik en kan door de lerende worden ingezet op elk moment. Welke onderdelen meer of wellicht minder aandacht kunnen gebruiken, kunnen studenten zelf bepalen. Veel mensen vinden het plezierig om de leermethode te gebruiken. Bij een gebrek aan taaldocenten kan Rosetta Stone een oplossing zijn voor onderwijsinstellingen. Dat er geen taaldocent is om de lerenden te motiveren of iets extra’s te kunnen bieden, is een keerzijde van de methode.

De Pimsleur methode

Bedacht door wie en wanneer

De Pimsleur taalcursussen zijn Amerikaans taalkundige Paul Pimsleur ontwikkeld. De eerste taalcursus van Pimsleur was een cursus Grieks, die Pimsleur in het jaar 1963 op de markt bracht.

Kenmerken van de Pimsleur methode

De Pimsleur-methode is een Amerikaans computerprogramma om nieuwe talen (bijvoorbeeld Spaans) te leren.

De taalcursussen bestaan uit zinnetjes/dialoog die worden nagesproken en weer herhaald. De Spaanse zinnetjes zijn ingesproken door moedertaalsprekers (native speakers). De cursussen zijn gebaseerd op herhaling, anticipatie, woordenschat en herhaling. De lessen van de cursus bieden een audio-opname van 30 minuten die nieuwe vocabulaire en structuur bevat. De grammaticale structuur van het Spaans wordt niet apart uitgelegd maar via uitbreiding van, en variaties op, de zinnetjes aangeboden.

Dr. Pimsleur heeft onderzoek gedaan naar het meest optimale interval waarin geleerde kennis van het kortetermijngeheugen overgaat naar het langetermijngeheugen. In de Pimsleur taalcursussen is dit (gemiddelde) interval verwerkt.

Populariteit

De Pimsleur taalcursussen worden onder meer in Amerika gevolgd en de ervaringen met Pimsleur lopen uiteen. De gebruikers zijn in het algemeen tevreden over de aangeleerde uitspraak.

Voor- en nadelen van de Pimsleur methode

Om de uitspraak te verbeteren werkt de Pimsleur-methode heel goed doordat de insprekers van de zinnen moedertaalsprekers (native speakers) zijn en op een natuurlijke wijze op een normaal tempo Spaans spreken.

Een nadeel van de leermethodiek van Pimsleur is dat niets uitgelegd wordt. De studenten leren geen bouwstenen van het Spaans om zelf een zin te maken, maar moeten het doen met duizenden voorbeeldzinnen die uit het hoofd worden geleerd.

De Michel Thomas methode

Bedacht door wie en wanneer

De Michel-Thomas-methode is bedacht, niet verwonderlijk, door Michel Thomas (geboren als Moniek Kroskof); een genaturaliseerde Amerikaandie oorspronkelijk in Polen is geboren. Kort na de Tweede Wereldoorlog ontwikkelde hij zijn methode in zijn eigen taleninstituut in Beverly Hills, Los Angeles, die beroemdheden zoals Diana Ross, Barbra Streisand, Emma Thompson, Mel Gibson, Pierce Brosnan en Bob Dylan tot zijn klantenkring kan rekenen.

Kenmerken van de Micheal Thomas methode

Michel Thomas’ uitgangspunt was dat iemand alleen in staat is om te leren als hij of zij stressvrij is. Michel Thomas maakte zijn studenten duidelijk dat ze zich geen zorgen hoefden te maken dat ze dingen zouden vergeten.

De cursussen van Michel Thomas zijn audiolessen (Spaans), door twee stemacteurs ingesproken; een mannelijke en een vrouwelijke. De setting is een virtueel klaslokaal, waarin de student als de derde student fungeert. De student luistert mee met de les van de stemacteurs. Als een vraag aan de acteurs wordt gesteld, is het idee dat de cursisten op pauze klikken en deze vraag eerst zelf beantwoorden. Er is geen huiswerkstudenten hoeven niet uit het hoofd te leren. Bij de methode wordt de les in kleine delen opgebouwd en Spaanse lesstof die nieuw is, wordt afgewisseld met Spaanse lesstof die al bekend is. Bij de Michel Thomas-methode is de uitleg steeds in de Engelse taal. Er wordt op eventuele verbanden gewezen tussen de talen. Er wordt ook grammaticale uitleg gegeven. Bij de methode van Michel-Thomas wordt makkelijke lesstof eerst aangeleerd, moeilijkere lesstof wordt pas aangeboden nadat de studenten Spaans het voorgaande hebben begrepen en geleerd. Naast Spaanse woorden en zinnen in de doeltaal worden eveneens bouwstenen geleerd. Hiermee kan de student zelf zinnen maken. Ook gebruikt de leermethode van flashcards waarmee lerenden zelf hun vocabulaire Spaans kunnen toetsen en online oefeningen kunnen maken om hun eigen vooruitgang te kunnen meten.

Populariteit

Veel lerenden ze zijn tevreden over de uitleg van de structuren van het Spaans en vinden de methode van Michel Thomas prettig werken. Mensen die al wat verder zijn met de taal, ervaren de cursussen soms als wat minder leerzaam.

Voor- en nadelen van de Micheal Thomas methode

De Michel Thomas-methode traint luistervaardigheid en uitspraak Spaans op efficiënte wijze en de methode is ook zeer toegankelijk. Dat deze cursus Spaans niet in schrijfvaardigheid voorziet, is een keerzijde. Er is ook geen daadwerkelijke interactie, omdat de methode een audiocursus betreft.

De Assimil methode

Bedacht door wie en wanneer

Assimil is een Frans bedrijf, dat in het jaar 1929 is opgericht door polyglot en schrijver Alphonse Chérel. Dit bedrijf maakt taalcursussen en publiceert deze. Het eerste boek van Assimil was Anglais sans Peine.

Kenmerken van de Assimil methode

‘Assimileren’ betekent ‘opgaan in de andere groep, mengen met’, wat voor taalcursussen (zoals Spaans) wel een hooggegrepen streven is. De Assimil-taalcursussen zijn zelfstudielessen die bestaan uit een lesboek Spaans, audio-CD’s alsook een USB-stick. De gebruiker werkt bij voorkeur ruwweg twintig minuten per dag.

De taallessen bestaan uit verschillende Spaanse dialogen die beluisterd, nagesproken en gelezen worden. De Spaanse vertaling staat naast de dialoog, samen met grammaticale uitleg. Om de uitspraak Spaans te oefenen, maakt Assimil gebruik van zinnen die door native (moedertaal) speakers zijn ingesproken en die de gebruiker daarna dient te herhalen. De opbouw is van receptief naar productief: tijdens de eerste les wordt nog geen taalproductie van de cursist verwacht; dit komt pas na ongeveer 50 lessen.

Populariteit

De Assimil-cursussen zijn vrij gewaardeerd. Ze zijn betaalbaar en er is een groot aanbod aan verschillende talen.

Voor- en nadelen van Assimil

Het voordeel van de methode van Assimil is dat de cursisten Spaans in hun eigen tempo kunnen leren op het moment dat dit het beste past. Het nadeel hierbij is, wat geldt voor alle computertaalcursussen, dat de cursisten aan zichzelf zijn overgeleverd. Er is geen trainer Spaans beschikbaar om de student te motiveren of te begeleiden.