Cursus Spaans Breda

Audio-Lingual Method (ALM) (Army Method/New Key)

Bedacht door wie en wanneer

De audiolinguale methode was al in de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw in Amerika en Engeland ontwikkeld, onder andere door de Amerikaanse taalkundige Leonard Bloomfield. Door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd het noodzakelijk om (Amerikaanse) soldaten van elementaire verbale communicatieve vaardigheden te voorzien. Vanwege de invloed van het leger werd de audiolinguale methode ook wel de ‘legermethode’ genoemd.

Kenmerken van de Audio-Lingual Method (ALM)

De audiolinguale methode kan gezien worden als antwoord op de grammatica-vertaalmethode. Nieuw was dat de taallessen volledig in de doeltaal (bijvoorbeeld Spaans) plaatsvonden. De belangrijkste vaardigheden zijn spreken en luisteren (in het Spaans) en (Spaanse) grammaticale structuren worden met behulp van mondelinge structuuroefeningen geleerd. Het doel is vrijwel zonder fouten Spaans kunnen spreken en verstaan, wat begint met leren naspreken. Herhaling is hiervoor het middel; er wordt met driloefeningen gewerkt om Spaanse zinnen alsook structuren goed aan te leren, zodat reacties spontaan en als het ware automatisch worden. De taaldocent Spaans kan zo bijvoorbeeld een zin 10 keer herhalen en vervolgens een nieuw Spaans woord toevoegen. Bij de audiolinguale methode wordt veel gewerkt in de zogeheten talenpractica, waarbij studenten Spaans een koptelefoon op hebben en zinnen beluisteren en nazeggen. Geschreven Spaans komt pas aan bod als het mondelinge Spaans vertrouwd is. Er worden wel afbeeldingen gebruikt om nieuwe Spaanse woorden te introduceren.

Populariteit

In Nederland werd de audiolinguale methode pas rond het jaar 1970 geïntroduceerd toen de Mammoetwet van kracht werd. Er waren al gauw grote bezwaren tegen deze inhoudsloze drills. De techniek gaf wel eens problemen, waardoor de talenpractica vrij snel in onbruik raakten. In plaats daarvan werden de mondelinge structuuroefeningen schriftelijk gemaakt. Leerboekenschrijvers wonnen weer aan populariteit en boden zoals gebruikelijk expliciete grammaticaregels aan. De audiolinguale methode heeft wel sporen nagelaten Nu was alom geaccepteerd dat het bij het leren van een taal (zoals Spaans) niet gaat om het uit het hoofd leren van de regels van de (Spaanse) grammatica, maar om het gebruiken ervan. Luistervaardigheid (Spaans), waar de meeste docenten vóór 1970 geen aandacht aan schonken, was ontdekt.

Voor- en nadelen van de Audio-Lingual Method

De audiolinguale methode is effectief voor studenten Spaans die beginnen. Vanaf het begin wordt een correcte uitspraak Spaans aangeleerd. De audiolinguale methode is een docentgestuurde methode waardoor deze een snelle en efficiënte kennisoverdracht kan bieden. Ook voor grotere groepen is deze methode geschikt.

Deze docentgestuurde kant heeft tegelijkertijd een keerzijde; er wordt geen eigen input verwacht van de lerenden, waardoor het gevaar van passiviteit en onvoldoende motivatie en betrokkenheid op de loer ligt. Een bijkomend bezwaar van de audiolinguale methode is dat de driloefeningen niet zo gemakkelijk om te zetten zijn in levend taalgebruik Spaans.

GoldList Method (GLM)

Bedacht door wie en wanneer

De GoldList Method (‘gouden lijst-methode’) is door David J. James, alias Viktor Dmitrievitch Huliganov of Uncle Davey ontwikkeld.

Kenmerken van de GoldList Method (GLM)

Deze GoldList Method is een methode om woorden of zinnen (bijvoorbeeld in het Spaans) op een zodanige manier te leren dat ze opgeslagen worden in het langetermijngeheugen van de lerende. Deze methode werkt middels zelfgeschreven woordenlijsten (Spaans) die nadien herhaald worden. De zinnen of woorden van de woordenlijst worden door de studenten hardop gelezen. Het idee is niet om al deze woorden en/of zinnen en zinnen uit het hoofd te leren, maar dit eigenlijk gaat vanzelf door blootstelling. De woordenlijst wordt telkens veranderd; Spaanse woorden die zijn aangeleerd, worden van de woordenlijst gehaald. De Spaanse woorden die nog problemen geven, blijven op de lijst staan.

Populariteit

Aanhangers van de GoldList-methode claimen dat de woorden op de woordenlijst en zinnen in het Spaans spontaan worden opgeslagen in het langetermijngeheugen, iets dat door veel geheugenwetenschappers wordt betwijfeld. Volgens deze geheugenwetenschappers wordt kennis in het algemeen opgeslagen wanneer deze kennis relevant en van betekenis is voor de lerende. Voor Spaanse woorden en zinnen die relevant en van betekenis zijn voor de lerende, kan de methode goed functioneren.

Voor- en nadelen van de GoldList Method

Deze GoldList-methode kan werken voor mensen die het fijn vinden om bijvoorbeeld Post-its^® te gebruiken als geheugensteuntje. Omdat het fysieke gedeelte van het geheugen door het schrijven aangesproken wordt en meewerkt, functioneert het met de hand schrijven effectiever dan typen of, redelijk zinloos: een fotootje maken. Een keerzijde is het ontbreken van context. Taal bestaat uit veel meer dan alleen een serie losse woorden en/of zinnen. Bovendien is deze methode nogal tijdrovend omdat steeds handgeschreven lijsten gemaakt dienen te worden.

De Natural Method

Bedacht door wie en wanneer

De Natural Method, ook wel de Natural Approach (de ‘natuurlijke aanpak’) genoemd, is in 1983 ontwikkeld door de Amerikanen Tracy Terrell en Stephen Krashen.

Kenmerken van de Natural Method

De Natural Method is gericht op de natuurlijke manier van het verwerven van de taal (zoals bijvoorbeeld Spaans). De leermethode probeert het Spaans te leren op de manier waarop iemand als kind zijn of haar moedertaal leerde spreken. De taalregels van het Spaans leert de student ook onbewust op deze manier. Hiervoor wordt alleen het Spaans gebruikt met een aantal visuele hulpmiddelen. Een stressvrije leeromgeving is het streven van de methode. De lerenden worden blootgesteld aan een grote hoeveelheid begrijpelijke input. Bij de deze methode wordt de taalproductie Spaans niet geforceerd, maar mag spontaan ontstaan. De nadruk ligt op communicatie en niet zo zeer op expliciete Spaans grammatica en het corrigeren van vormfouten.

Als de student in het Spaans wordt ondergedompeld, is de methode het meest effectief. Om ervoor te zorgen dat de lerende plezier heeft van de ervaring, moeten de leeractiviteiten in het Spaans stimulerend zijn.

De Natural Method heeft veel overeenkomsten met de Directe Methode. Het idee van natuurlijke taalverwerving is het uitgangspunt van beide methoden; het verschil is dat de Directe Methode meer nadruk legt op de praktijk en de Natural Method meer op blootstelling aan taalinput en het verminderen van spreekangst.

Populariteit

Het is vaak bewezen dat onderdompeling een zeer effectieve methode is. Omdat de methode vrij eenvoudig is om te begrijpen, is de Natural Approach een populaire manier van lesgeven bij taaltrainers Spaans. Minpunten heeft de natuurlijke aanpak ook. De leermethode richt zich voornamelijk op het impliciet leren van de Spaanse grammatica. De lerenden zouden inderdaad leren in het Spaans te communiceren, maar blijven hangen in een wat gebrekkige, vereenvoudigde versie van de taal door onvoldoende kennis van de grammatica van de taal.

Voor- en nadelen van de Natural Method

Om op een natuurlijke manier een taal te leren, wordt als prettig ervaren. Studenten wordt de kans geboden voor het opbouwen van een persoonlijke band met de Spaanse taal. Doordat de studenten niet ‘uit het hoofd hoeven te leren’, blijft het geleerde Spaans langer onthouden.

Het nadeel kan zijn dat het wat langer duurt voor er resultaat geboekt wordt, omdat bijna geen druk ligt op de taalproductie. De methode bereidt studenten ook niet per se voor op een specifiek Spaans examen.

Structurele Aanpak

Bedacht door wie en wanneer

De Structural Approach (afgekort SA) oftewel de ‘Structurele Aanpak’ is in de jaren 50 ontwikkeld door de Amerikaanse taaldocent Charles en Robert Lado.

Kenmerken van de Structurele Aanpak (SA)

De Structurele Aanpak is een taalverwervingsmethode met als doel lerenden vertrouwd te maken met de fonologische en grammaticale structuur van de doeltaal (bijvoorbeeld het Spaans). Volgens de SA levert het beheersen van deze structuren meer op dan het verwerven van woordenschat van het Spaans. Bij de Structurele Aanpak gaat het om het kunnen herkennen en toepassen van bepaalde combinaties van Spaanse woorden en woordgroepen in de juiste woordvolgorde. Deze vaste combinaties worden aangeboden aan de studenten in herkenbare situaties met behulp van visualisatie, gezichtsuitdrukking, dramatisering en handelingen. De taalstructuren die het meest gebruikt worden, worden als eerste aangeboden. De mondelinge vaardigheid Spaans (luisteren en spreken) wordt hierbij in eerste instantie gebruikt; lezen en schrijven volgen hieruit. Bij het aanleren en verbeteren van de productieve vaardigheid Spaans (de spreekvaardigheid en de schrijfvaardigheid), krijgt grammatica een grote plek. Andere namen voor de Structurele Aanpak zijn de Structural-Situational Approach (structurele-situationele benadering) en de Structural-Oral-Situational Approach (structurele-mondeling-situationele benadering).

Populariteit

De Structurele Aanpak werd op grote schaal in de jaren vóór 1970 toegepast om Engels te leren in Engelssprekende landen, voormalige Britse koloniën alsook in Maleisië.

Voor- en nadelen van de Structurele Aanpak

Dat de studenten het Spaans op een nauwkeurige manier geleerd wordt, is de sterke kant van een structurele aanpak. De lerenden krijgen inzicht in de grammatica van het Spaans en ze leren in welke situatie bepaalde Spaanse woorden of combinaties van woorden wel of niet passend zijn. De methode gebruikt de taal van alle dag. Nadelen heeft de methode van de Structurele Aanpak ook. Deze manier van werken is tamelijk tijdrovend en geeft niet onmiddellijk succeservaringen. De eigen inbreng van lerenden is gelimiteerd; de methode is niet echt creatief.

Communicatief taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT)

Bedacht door wie en wanneer

Het communicatief Taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT), ook ‘De Communicatieve benadering’ (Engels: Communicative Approach; CA) genoemd, ontstond in de jaren 60 van de vorige eeuw onder invloed van de ideeën van taalkundige Noam Chomsky, die de nadruk legde op competenties bij het leren van een vreemde taal. Amerikaans taalkundige Dell Hymes was de grondlegger in het jaar 1966 van het concept communicatieve vaardigheden.

Kenmerken van Communicatief taalonderwijs (CLT)

Het communicatief talenonderwijs is gestoeld op de gedachte dat interactie het uiteindelijke streven is van het leren van een vreemde taal (zoals Spaans).

De studenten leren middels CLT-technieken het Spaans in praktijk te brengen door de interactie onderling en de taaldocent Spaans. Er wordt gebruikgemaakt van teksten, geschreven in het Spaans of ander materiaal uit de werksituatie en het dagelijks leven. Het Spaans wordt zowel tijdens en ook buiten de les gebruikt.

Studenten praten over persoonlijke gebeurtenissen met medestudenten en taaldocenten Spaans dragen onderwerpen aan buiten het gebied van de traditionele grammatica, om de taalvaardigheid Spaans in verschillende situaties uit de praktijk te oefenen. Spaanse grammatica leren studenten inductief, dit houdt in aan de hand van de praktijk, van waaruit de regel volgt.

Bij communicatief taalonderwijs is de docent Spaans echt een trainer, die de lerende helpt in het Spaans te communiceren.

Populariteit

In de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw werd het communicatief taalonderwijs erg populair, mede omdat de traditionele taalonderwijsmethodes niet erg succesvol bleken. Binnen een verenigd Europa was er meer behoefte om talen te leren op een wijze die meteen kon worden toegepast.

Voor- en nadelen van Communicatief taalonderwijs

CLT (communicatief taalonderwijs) heeft veel voordelen. Studenten ‘kunnen’ al snel ‘iets’ in het Spaans; het is functioneel en studentgericht. Doordat authentiek materiaal wordt gebruikt, leren studenten de Spaanse woorden die voor hen nodig zijn. CLT is efficiënt. Voor de lerenden is deze methode stimulerend omdat zij gauw succeservaringen hebben. Foutjes mogen worden gemaakt; de vaardigheid van de lerende wordt al doende geleerd en daarna geperfectioneerd. Een nadeel van de communicatieve benadering is dat er minder aandacht wordt besteed voor grammatica, vocabulaire dat niet direct toepasbaar is en uitspraak. De planning en de voorbereiding vragen veel tijd van de trainer en vereist een actieve deelname van de lerende. Afhankelijk van hun achtergrond, is voor bepaalde studenten deze manier van een vreemde taal leren afwijkend of moeilijk. CLT (communicatief taalonderwijs) traint vaardigheden; daarbij gaat het om de functie en niet zo zeer om de vorm en het biedt geen echt samenhangend geheel.

Grammatica-/vertaalmethode (GVM) (Engels: Grammar-Translation Method; GTM)

Bedacht door wie en wanneer

In de 18^de en de 19^de eeuw was het taalonderwijs vooral gericht op praktisch taalgebruik. Men leerde om gebruiksklare zinnen, idiomatische uitdrukkingen, dialogen, lijsten met woorden etcetera na te spreken, uit het hoofd te leren en vervolgens op te zeggen. Dit werd op een andere manier gedaan door Johann Valentin Meidinger; docent Frans en Italiaans uit Duitsland. Rond het jaar 1783 ontwikkelde hij een leermethode waarin de grammatica van de taal centraal stond. Meidinger wordt als grondlegger beschouwd van de grammatica-vertaalmethode (In het Engels: Grammar-Translation Method; GTM).

Kenmerken van de Grammatica-/vertaalmethode (GVM)

Deze methode was gebaseerd op het onderwijs in het Latijn; de taal van wetenschap, cultuur en religie. Onderwijs in Latijn was natuurlijk gericht op geschreven teksten van de klassieke schrijvers en geheel gericht op de grammatica en het vertalen. Deze aanpak werd destijds als degelijk en wetenschappelijk beschouwd. De Grammatica-vertaalmethode gaat van de analyse van taalvormen en taalstructuren (van bijvoorbeeld Spaans) uit waarbij de student zelf inzicht ontwikkelt. De lees- en schrijfvaardigheid Spaans dus belangrijk bij de Grammatica-vertaalmethode. Literatuur, vertalen en uit het hoofd leren van woordenlijsten hebben de nadruk. De docent draagt kennis Spaans over, de lerenden memoriseren.

Populariteit

Tegengeluiden waren al al sinds halverwege de negentiende eeuw ook te horen. Desondanks heeft de grammatica-/vertaalmethode tot vrij recent een grote invloed gehad op het talenonderwijs.

Voor- en nadelen van de Grammatica-/vertaalmethode

Aan mensen die het een uitdaging vinden om dingen uit het hoofd te leren, biedt de methode biedt een aardige mentale training. Ook biedt de methode inzicht in de structuur van het Spaans, omdat de nadruk wordt gelegd op de grammatica.

De methode kent echter meer keerzijden dan positieve kanten. De grootste keerzijde is dat de spreekvaardigheid en luistervaardigheid Spaans behoorlijk achterblijft, waardoor de taal zelfs na jaren studeren nauwelijks mondeling toegepast kan worden. Deze methode staat ver af van het dagelijks gebruik van het Spaans, ook in de context die wordt aangeboden, omdat het meestal gaat om literair taalgebruik. Bij het werken in groepen biedt de methode niet de mogelijkheid tot differentiatie of een eigen creatief proces voor lerenden. De lerende is alleen toehoorder en uitvoerder.

Onderdompeling (Engels: immersion)

Bedacht door wie en wanneer

Onderdompeling (In het Engels: language immersion of alleen immersion) wordt over de hele wereld toegepast sinds de jaren 70, en dan met name op de middelbare school waarbij een schoolvak (zoals wiskunde) wordt gegeven in een vreemde taal. In Nederland is ‘onderdompeling’ bekend als de leermethode die bij bijvoorbeeld Taleninstituut Regina Coeli in Brabant, ook wel ‘de nonnen van Vught’ of liefkozend ‘de nonnetjes (van Vught)’ genoemd, gebruikt wordt. De methode is daar in 1963 ontstaan met Franse nonnen die Franse les aan welgestelde vrouwen uit Vught gaven.

Kenmerken van onderdompeling

Onderdompeling houdt in dat degene die de taal (zoals het Spaans) leert, direct vanaf het begin door de nieuwe taal is omgeven. Alle instructies vinden in de doeltaal (Spaans) plaats; in het begin langzaam en met veel herhalingen, later op een meer natuurlijke wijze. De lerenden worden ook vanaf het begin uitgedaagd om in het Spaans te spreken. Er wordt gewerkt met simulaties en rollenspellen. Op scholen die met onderdompeling werken, wordt veelal de omgeving in de stijl van het land van de Spaanse taal ingericht om een situatie te creëren alsof lerenden in Spanje zijn. De studenten oefenen één-op-één of in kleine groepjes met Spaans spreken. Een andere manier om een taal te leren door middel van onderdompeling, is daadwerkelijk naar Spanje reizen en daar bijvoorbeeld verblijven in een gastgezin.

Populariteit

De methode van onderdompeling wordt gezien als een zeer goede methode om vreemde talen te leren. Hoofdzakelijk de mondelinge taalbeheersing Spaans kan op deze wijze zeer goed worden aangeleerd.

Voor- en nadelen van onderdompeling

Het grote voordeel is dat deze methode snel resultaten laat zien, omdat de methode behoorlijk intensief is. Omdat de lerende wordt erdoor omgeven, is het een kwestie van ‘sink or swim’; hij of zij moet wel in het Spaans gaan communiceren. De studenten zijn in principe 24 uur per dag Spaans aan het leren. De sociale interactie wordt versterkt door het samen oefenen in groepen. Dit wordt door studenten als motiverend ervaren.

Een nadeel van de methode is dat het bereikte resultaat niet altijd wordt vastgehouden. Als studenten in een korte tijd Spaans leren, door in Spanje te zijn of door te zijn ondergedompeld in een kunstmatig gecreëerde omgeving, maar daarna weer overgaan tot de orde van de dag, is de kans groot dat het nieuw geleerde relatief snel wegzakt. Het feit dat een dergelijke training Spaans nogal intensief is, kan een ander minpunt zijn. Niet alle lerenden hebben genoeg conditie om deze leermethode vol te houden.

Suggestopedie (Suggestopedia)

Bedacht door wie en wanneer

Suggestopedia is een (taal)leermethode die is ontwikkeld in de zeventig jaren van de vorige eeuw. Deze methode is ontwikkeld door de Bulgaarse psychotherapeut Georgi Lozanov.

Kenmerken van Suggestopedie

Suggestopedia is op de kracht van de suggestie gebaseerd. Positieve suggestie is volgens Lozanov een voorwaarde om (een taal; bijvoorbeeld Spaans) te kunnen leren. Daarvoor is het essentieel dat er tussen de trainer (Spaans) en studenten een ontspannen sfeer en wederzijds vertrouwen is. Hiervoor dient de lerende zich veilig en ontspannen te voelen. Om deze situatie te creëren, waren lesloken met rijopstellingen uit den boze. Studenten zaten in comfortabele stoelen tijdens de lessen die in een halve cirkel gezet werden en er werd ook altijd muziek in de klas gedraaid. De leermethodiek zoals Lozanov die beoogde, bestond uit het voorlezen van verschillende teksten, terwijl op de achtergrond klassieke muziek werd gespeeld of natuurgeluiden te horen waren. Bij de teksten waren lijsten met woorden alsook opmerkingen met betrekking tot de (Spaanse) grammatica. Het voorlezen werd gedaan met veel expressie in stem en gebaren. Lerenden werden zo verleid om te luisteren en ze konden de (Spaanse) woorden die nieuw waren, gemakkelijk begrijpen en opnemen. Er was veel tijd tijdens de lessen voor de cultuur en kennis over het land van de vreemde taal (Spanje). In de klas werden rollenspellen gespeeld en ook (Spaanse) streekgerechten werden in de les gemaakt en geproefd.

Populariteit

De leermethodiek Suggestopedie was omstreden en de leermethodiek is in de vergetelheid geraakt. Een aantal elementen zoals het gebruiken van stemexpressies en gebaren bij het lezen van teksten, wordt nog steeds gebruikt.

Voor- en nadelen van Suggestopedie

De leermethode van Suggestopedia zorgt voor een ontspannen en veilige sfeer in de les, waardoor de studenten minder hinder krijgen van frustratie of faalangst. Deze sfeer kan voor een immigrant bijdragen aan een positieve associatie met het nieuwe thuisland. Muziek werkt vaak motiverend en draagt muziek bij aan betere leerprestaties. Een bijkomend voordeel van de methodiek is dat de student gestimuleerd wordt om actief mee te doen en zich in de situatie in te leven. Dit is voor een aantal mensen een nieuwe ervaring. Tegelijk is dit voor sommige studenten een keerzijde, want niet iedereen is hiertoe in staat. Muziek kan bij sommige mensen ook eerder afleiden en verstorend werken in plaats van stimulerend en ontspannend. Een ander zwak punt is dat de relatie docent-student niet gelijkwaardig is; alle inbreng komt van de Spaanse docent en de student is steeds de ontvangende partij.

Community Language Learning (CLL)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse priester en psycholoog Charles A. Curran ontwikkelde Community Language Learning, ook wel Counseling Language Learning
(CLL) geheten in 1976.

Kenmerken van Community Language Learning (CLL)

Community Language Learning is een taalverwervingsmethode waarbij de studenten samenwerken om te bepalen welke aspecten van de vreemde taal zij willen leren. Deze CLL methode is op de counseling-benadering gebaseerd waarbij de taaldocent fungeert als counselor die de zinnen van de lerende omschrijft. De lerenden beginnen het gesprek. Zij spreken in hun moedertaal als de studenten de doeltaal (Spaans) nog niet genoeg machtig zijn. De taaldocent (Spaans) vertaalt en legt uit. Hierna herhalen de studenten de uitspraken van de docent zo nauwkeurig mogelijk. Deze gesprekken in het Spaans worden opgenomen om daarna opnieuw te kunnen beluisteren.

Community Language Learning bevordert het gemeenschapsgevoel in de leergroep en de methode ziet de interactie tussen de studenten onderling als middel om de Spaanse taal te leren. Er wordt geen lesboek Spaans gevolgd; de studenten bepalen zelf de lesstof met behulp van betekenisvolle gesprekken.

Populariteit

De mate van succes van CLL hangt sterk af van de expertise van de trainer-counselor. De taaldocent dient naast sociaal-cultureel kundig ook taalkundig te zijn onderlegd. Deze trainer dient zowel het Spaans als de moedertaal van de lerenden uitstekend te beheersen om de taaluitingen van de lerenden te kunnen vertalen. Deze methode kan prima werken indien deze op de juiste wijze wordt gebruikt. Voor grote klassen is deze methode niet geschikt.

Voor- en nadelen van Community Language Learning

De methode biedt de lerenden veel autonomie. Lerenden vinden het analyseren van hun eigen gesprekken vaak zinvol. De leergroep wordt vaak zeer hecht, niet alleen tijdens de lessen Spaans, maar eveneens daarbuiten. Met CLL worden de lerenden zich zo veel bewuster van anderen in de groep, hun sterke en zwakke punten en ze leren als team te werken. Studenten leren vaak veel van het bespreken van hun fouten en het evalueren van de taallessen Spaans. Vaak blijven deze verbeteringen in het geheugen gegrift en worden deel van de actieve woordenschat van de lerenden.

Dat de trainer niet sturend is, ondanks dat een aantal studenten wel sturing nodig heeft, kan een nadeel zijn. Bij CLL wordt geen lesboek gebruikt en ook geen toetsen Spaans afgenomen. Het succes van de taallessen is hierdoor lastig meetbaar. Sommige lerenden worden in hun Spaans spreken geremd als zij opgenomen worden.

Lexicografische benadering (Engels: Dynamic Lexicographic Approach; DLA)

Bedacht door wie en wanneer

De Lexicografische benadering (Engelse naam: Lexical Approach; LA) is een methode om een taal te leren ontwikkeld door Michael Lewis in het begin van de jaren 90 van de vorige eeuw.

Kenmerken van de Lexicografische benadering (DLA)

De lexicografische benadering is gebaseerd op het idee dat een belangrijk gedeelte van het leren van een taal (zoals het Spaans) bestaat uit het begrijpen en produceren van ‘lexicale eenheden’, brokjes taal die bestaan uit (Spaanse) woorden, woordcombinaties alsook uitdrukkingen. Lerenden verwerven al doende inzicht in patronen van het Spaans (grammatica) en betekenisvolle groepen woorden. Ze leren hoe het Spaans ‘in het echt’ wordt gebruikt. Woordenschat Spaans neemt in deze benadering een grotere plaats in dan Spaanse grammatica. De instructies zijn op situaties en Spaanse uitdrukkingen gericht die vaak voorkomen in dialogen. Er is aandacht voor interactie maar ook voor exposure; voor de receptieve vaardigheden van de lerenden (luisteren/begrijpen, lezen/begrijpen). Voor het zelf ontdekken van de Spaanse taal door de studenten wordt veel ruimte geboden.

De rol van de docent Spaans is voor voldoende input te zorgen en het faciliteren van het leertraject van de student.

Populariteit

Door de ideeën over taal van (onder meer) Michael Lewis zijn in de afgelopen dertig jaar de leerboeken aanmerkelijk anders geworden. Er wordt veel meer aandacht aan woordenschat geschonken die wordt aangeboden in zogenaamde chunks, in betekenisvolle brokjes. Een radicale wending in de manier waarop een vreemde taal wordt onderwezen, iets waarnaar Lewis streefde, is er echter niet van gekomen.

Voor- en nadelen van de Lexicografische benadering

Door het werken met ‘chunks’ (brokjes taal); met ‘echte’ taal, leren studenten op een natuurlijke manier het Spaans te gebruiken. Op deze manier ontstaat souplesse in het taalgebruik Spaans.

Het nadeel van deze methode is dat de werkelijkheid toch altijd weer afwijkt van de geleerde taalsituaties. Een aantal studenten heeft meer aan een taaltrainer Spaans die hen de weg wijst, dan aan een docent taal-facilitator omdat deze studenten meer moeite hebben met het zelf leren herkennen van de patronen van het Spaans.

Series Method

Bedacht door wie en wanneer

De Series method, ook wel ‘seriemethode van taalverwerving’ (Frans: La Méthode naturelle) genoemd, is in 1880 ontwikkeld door de Fransman François Gouin.

Kenmerken van de Series Method

Een serie van verbonden zinnen die gemakkelijk te begrijpen zijn en weinig kennis vereisen van de grammatica van de doeltaal, is het uitgangspunt van de seriemethode (Engelse naam: The Series Method of language acquisition) van Gouin. Studenten leren zinnen op basis van een actie, zoals het verlaten van een huis in de volgorde waarin deze zou worden uitgevoerd. Deze series of reeksen gingen over onderwerpen als mens in de samenleving, leven in de natuur, beroep en wetenschap, vanuit het onderscheid tussen objectieve, subjectieve en figuurlijke taal ontwikkeld. De leermethode van Gouin maakt geen gebruik van moedertaal. Het betreft een soort eentalige methode, die niet uitgaat van ‘vertalen’ en ‘uitleggen’ maar van ‘demonstreren’ en ‘handelen’, waardoor lerenden vanzelf snel in de te leren taal (bijvoorbeeld het Spaans) gaan denken.

Populariteit

François Gouin’s ideeën over taal waren bijzonder vooruitstrevend. Ondanks de afwijkende aanpak, was de seriemethode van François Gouin enige tijd een succes. De methode werd echter overschaduwd door de Directe Methode van Berlitz.

Voor- en nadelen van de Series Method

De Series method van Gouin ontwikkelt de mondelinge vaardigheden Spaans goed en zorgt voor het creëren van een natuurlijke, harmonieuze en gelijkwaardige sfeer.

De taalmethodiek garandeert een levendige manier van lesgeven. Doordat de leermethode gebruikmaakt van visuele leermiddelen, zoals afbeeldingen, grafieken, en dergelijke, wekt dit type onderwijs Spaans enthousiasme van de studenten op. Het leren werd tastbaar; iets wat geheel nieuw was. De leermethode maakt studenten Spaans nieuwsgierig, dit is een goede leermethode om om het leergeheugen te ontwikkelen, de druk om te presteren te verlagen en het zelfvertrouwen te verhogen. de methode van François Gouin stimuleert de communicatieve competenties Spaans van de lerenden sterk.

De leermethode heeft als nadeel dat taal die iets meer abstract of subjectief wordt, moeilijk in één duidelijke ervaring is te vangen met beweging en expressie. Een bijkomend nadeel is de bewerkelijkheid voor de taaldocent, die immers een hele reeks aan series dient voor te bereiden. Als derde punt richt de Gouin-seriemethode zich vooral op het mondelinge taalgebruik, terwijl het reguliere onderwijssysteem nog vaak draait om examens die de competentie van lezen en schrijven toetsen.

Task-Based Language Teaching (TBLT)

Bedacht door wie en wanneer

Taakgericht taalonderwijs (Engels: Task-Based Language Teaching) is in de jaren 80 van de vorige eeuw ontwikkeld. De grondleggers waren de Indiase taalkundige professor N.S. Prabhu, de Amerikaanse hoogleraar Teresa P. Pica en de Britse hoogleraren Graham V. Crookes en Michael H. Long.

Kenmerken van de Task-Based Language Teaching (TBLT)

Taakgericht taalonderwijs past binnen een Communicatieve Benadering/het Communicatief Taalonderwijs. De visie erachter is dat het verwerven van de taal (zoals het Spaans) geen doel op zich is, maar een methode om specifieke taken uit te kunnen voeren. De studenten krijgen motiverende taken voorgeschoteld, waarvoor taalkennis (Spaans) vereist is. Om deze taken goed uit te voeren, dienen zij over woordenschat en regels van het Spaans te beschikken. De taken zijn zaken uit het dagelijks leven, zoals het schrijven van een e-mail, met de klantenservice bellen, een boodschap doen, een drankje bestellen of een krant lezen. De opdracht wordt in drie verschillende fasen verdeeld: vóór, tijdens en na de taak, waarbij de lerende zich eerst op de taak voorbereidt, vervolgens de taak uitvoert en tot slot erop terugblikt. Om de taken uit te kunnen voeren, dienen studenten samen te werken. De opdrachten moeten net boven het niveau van de student Spaans liggen om leereffect te hebben.

Populariteit

Task-Based Language Teaching (TBLT) is vanaf het begin van de jaren negentig erg populair geworden, zeker in het taalonderwijs. Het lijkt de meest bruikbare vorm te zijn om de taalvaardigheden bij lerenden (met name lerenden in een achterstandspositie) te verhogen in het lager en secundair onderwijs.

Voor- en nadelen van Task-Based Language Teaching

Het taakgericht taalonderwijs (Spaans) heeft duidelijke voordelen. Het is een activerende werkvorm, waarbij lerenden worden uitgedaagd om hun vaardigheid (Spaans) toe te passen. Het is een op de persoon gerichte, relevante en efficiënte aanpak, mits de taak goed aansluit bij de student. Studenten komen op een natuurlijke, dagelijkse manier in aanraking met het Spaans en leren zo authentieke Spaanse woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen. Daarnaast leren studenten om met elkaar samen te werken. Taakgericht taalonderwijs wordt door lerenden als plezierig en motiverend ervaren .

Als nadeel kan worden gezien dat de communicatie het belangrijkst is en niet de correcte vorm van het Spaans, waardoor studenten die niet zeer nauwkeurig leren.

De Dogme benadering (Engels: Dogme Language Teaching; Dogme ELT)

Bedacht door wie en wanneer

Scott Thornbury; Nieuw-Zeelands taalkundige en docententrainer op het gebied van Engels taalonderwijs ontwikkelde Dogme Language Teaching/Dogme ELT (de ‘Dogmabenadering’) in het jaar 2000.

Kenmerken van de Dogme benadering (ELT)

‘Dogme 95’. Dogme 95 was een beweging van een groep van filmmakers uit Denemarken onder wie filmregisseur Lars von Trier uit 1995, vormde de inspiratie voor Dogme Language Teaching (DLT). Voor het filmmaken, houden de deelnemers zich aan 10 strikte regels (dogma’s). Samen behelzen ze ‘de eed van zuiverheid’ (In het Deens: kyskhedsløfter; in het Engels: Vows of Chastity). Iets dergelijks is bij het Dogme-taalonderwijs aan de hand. De aanhangers van deze methode streven naar een vorm van communicatief onderwijs van vreemde talen die onbelast is door enig voorgedrukt materiaal. Het doel van de Dogme-methode is het starten van inhoudelijke gesprekken over praktische zaken. Bij deze methode gaat het om communicatie als de inspirator van een taal leren (bijvoorbeeld Spaans). Deze leermethode is daarom een communicatieve aanpak voor onderwijs, die taalonderwijs biedt zonder lesboeken of ander lesmateriaal en zich in plaats daarvan op de communicatie tussen de student en de trainer focust. Het Dogme-taalonderwijs heeft 10 uitgangspunten (dogma’s), net als de Dogme-beweging in de film.

Populariteit

Ondanks dat er weinig onderzoek naar het succes van Dogme is gedaan, stelt Scott Thornbury dat de parallellen met taakgericht leren van een taal (zoals Spaans) erop wijzen dat Dogme waarschijnlijk vergelijkbare resultaten oplevert.

Voor- en nadelen van de Dogme benadering

Dat er zo goed als geen voorbereiding is vereist, is een positieve bijkomstigheid voor de taaldocent Spaans. Het kan erg motiverend zijn dat de lerenden verantwoordelijk zijn voor hun eigen leerproces. Voorspelbaar zijn de taallessen Spaans zo niet. Dit garandeert spontane communicatie en verveling krijgt geen kans. Zo goed als alles kan tijdens een taalles volgens de Dogme-methode worden besproken. Lerenden blijven zo alert en betrokken.

Als ze zo weinig door de trainer begeleid worden, kunnen lerenden zich daartegenover iets ongemakkelijk voelen. Voor deze manier van lesgeven zijn ook niet alle docenten Spaans in voldoende mate flexibel. Een bijkomend minpunt kan zijn dat lerenden zich vaak moeten voorbereiden op een bepaald examen Spaans, terwijl het niet zeker is dat de hiervoor benodigde stof aan bod komt tijdens de les.

Growing Participator Approach (GPA)

Bedacht door wie en wanneer

The Growing Participator Approach (GPA) is in het jaar 2007 door Language consultants Greg en Angela Thomson ontwikkeld.

Kenmerken van de Growing Participator Approach (GPA)

De GPA-benadering geldt als een alternatieve kijk op het verwerven van een nieuwe taal (zoals het Spaans). De primaire aanname van de leermethode is dat taal en cultuur niet los van elkaar staan. Het gaat bij GPA om veel meer dan alleen het leren van het Spaans; het doel is uitgroeien tot een volwaardige deelnemer aan het leven in de gastcultuur (van bijvoorbeeld Spanje). Daarom hanteert GPA de benamingen ‘groeiende deelnemer’ in plaats van ‘taallerende’ en ‘verzorger’ in plaats van ‘leraar of docent’. De GPA-benadering vertoont gelijkenissen met, en is ook deels gebaseerd op, de Natural Approach (natuurlijke aanpak) van Stephen Krashen en Tracy Terrell.

De methode kent zes fasen van activiteiten. De lerende met een verzorger uit Spanje voeren de activiteiten uit. Begrijpen is belangrijker dan produceren. De Spaanse woordenschat en de cultuur krijgen de nadruk. Fase 1 van de methode is de hier-en-nu-fase. Deze fase duurt ongeveer 100 uur. In fase 1 richten de ‘groeiende deelnemers’ zich op het luisteren en het geven van non-verbale feedback.

Fase 2 is de ‘verhaalopbouwfase’. Deze neemt ongeveer 150 uur in beslag en nu beginnen de deelnemers het Spaans ook te produceren. In fase 3 van de leermethode ligt de nadruk op zogenaamde ‘gedeelde verhalen’. ‘Gedeelde verhalen’ zijn verhalen over dagelijkse gebeurtenissen, verhalen die tussen culturen gedeeld worden en verhalen over gedeelde ervaringen. Fase 4 van de methode van de leermethode is de fase van het ‘diepe delen’. Tijdens deze fase beginnen de deelnemer en de verzorger diepere gesprekken te voeren over het leven in de Spaanse cultuur. In fase 5 van de leermethode begint de deelnemer zich te richten op het taalgebruik van moedertaalsprekers Spaans door middel van films, televisie, nieuws en literatuur. Het Spaans dat voor het werk nodig is, wordt ook geleerd. Fase 6 van de methode van de leermethode is de zogenaamde ‘zelfvoorzienende groeifase’. Deze fase kent geen eindpunt. Hier gaat het om de groei buiten de formele taalsessies Spaans om.

Populariteit

Er is nog vrij weinig bekend over het succes omdat de leermethode van Thomson nog redelijk nieuw is. Deelnemers zijn enthousiast over de methode.

Voor- en nadelen van de Growing Participator Approach

De GPA-methode biedt een duidelijke doorkijk op het proces van taalverwerving Spaans. De zes fasen van de leermethode bieden een duidelijk tijdsschema alsook haalbare doelen. Er wordt door de lerende niet alleen taalkennis Spaans verworven, maar eveneens van de omgeving en de lerenden verwerven daarnaast een nieuw sociaal netwerk.

Dat voor iedere deelnemer of tenminste iedere kleine groep deelnemers een ‘verzorger’ moet worden gevonden die bereid is om behoorlijk veel tijd te investeren, is een keerzijde van deze methode.

Shadowing Technique

Bedacht door wie en wanneer

De Shadowing technique of Shadowing (‘schaduwen’) is bedacht door Alexander Argüelles; een Amerikaanse polyglot en taalkundige in de vroege jaren 2000.

Kenmerken van de Shadowing Technique

Shadowing is een methode die studenten zelfstandig kunnen toepassen om de intonatie (Spaans) en uitspraak te verbeteren en vloeiendheid in het spreken te verwerven. De methode is eenvoudig: de student luistert naar een audio-opname, bij voorkeur een dialoog en herhaalt wat hij of zij hoort. Bij de methode is het niet belangrijk om de Spaanse tekst te begrijpen; het gaat in de eerste plaats om de klank van de te leren taal. Luisteren en herhalen oefent men net zo vaak tot het moment het heel soepel gaat en de lerenden simultaan met de audio-opname Spaans kunnen spreken. Na enige tijd zal de lerende een transcript gebruiken om te kunnen lezen (en te begrijpen) wat hij of zij uitgesproken heeft. Er zijn veel lesboeken voor deze techniek geschikt, zolang er maar dialogen in staan of stukken samenhangende teksten. De Spaanse audio-opnames dienen idealiter wat boven het niveau van de lerende te liggen. De ideale lengte is ongeveer één pagina, op een natuurlijke snelheid en zonder kunstmatige pauzes in te lassen. Doordat lichamelijke beweging de opname versterkt van de nieuwe taal (het Spaans) in het zenuwstelsel, doet Argüelles de aanbeveling lerenden om tijdens het spreken te lopen, liefst in de buitenlucht, en niet te zitten. Dat de lerende minder snel afgeleid wordt als hij of zij beweegt, zodat het leren van het Spaans veel effectiever gaat, is een andere reden.

De shadowing-techniek heeft veel overeenkomsten met de audiolinguale methode uit de vorige eeuw, maar het verschil is dat de audiolinguale methode gebruikmaakte van grammaticale driloefeningen in plaats van dialoog of samenhangende teksten. Ook simultaan spreken is anders aan Shadowing.

Populariteit

Er is veel onderzoek gedaan de afgelopen jaren naar de leermethode van Shadowing waaruit blijkt dat de leermethodiek naast de uitspraak ook de luistervaardigheid sterk verbetert. Het algemene begrip van het Spaans wordt ook vergroot.

Voor- en nadelen van de Shadowing Technique

Shadowing heeft als praktisch voordeel dat het kan worden toegepast in een groep met studenten, waarbij iedere deelnemer individueel actief aan het leren is. Het rendement is hoog.

Het nadeel van de techniek van Shadowing is dat studenten het soms wat saai vinden om dezelfde Spaanse tekst steeds te blijven herhalen. De tekst kiezen is dus van groot belang.

Total Physical Response (TPR^®)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse psycholoog James Asher ontwikkelde de taalverwervingsmethode Total Physical Response, ook wel TPR^® genoemd, in de jaren 60 van de vorige eeuw.

Kenmerken van Total Physical Response (TPR^®)

TPR^® is een methode om talen (bijvoorbeeld Spaans) te leren die uitgaat van het principe dat mensen leren door middel van beweging en handelingen. Al doende leert men, en wel op de manier zoals kinderen hun moedertaal leren. Ouders geven voortdurend taken aan hun jonge kinderen en belonen hen als ze die taken uitvoeren (“kijk naar mama”, “goed zo”). “Pak de lepel”, “Mooi!”, “Trek je schoenen maar aan”, enz.). Het is in de eerste plaats de bedoeling dat het kind begrijpt wat de ouder zegt, in een later stadium gaat het kind verbaal reageren. De luistervaardigheid Spaans vormt dus de basis, daarna komt de spreekvaardigheid.

De methode van TPR^® past deze principes van de moedertaalverwerving bij het leren van het Spaans versneld toe. De trainer geeft op een vriendelijke en begrijpelijke manier opdrachten, zoals: “pak het boek” en doet de opdrachten zelf voor; de student doet deze opdrachten na. Aanvankelijk wordt nog niet verwacht van de lerenden dat zij Spaans spreken; de lerenden geven in een later stadium de opdrachten. Bekende taken worden uitgebreid of gedeeltelijk veranderd.

Door de combinatie van bewegingen en spraak, spreekt TPR^® beide hersenhelften aan. Op deze manier kost het minder moeite om dingen te leren en de geleerde Spaanse taalkennis beklijft ook beter.

Populariteit

TPR^® wordt vooral binnen het NT2-onderwijs gebruikt (Nederlands als tweede taal), zeker bij beginners en ook wel bij Engels taalonderwijs op de basisschool. Maar ook middelbare scholieren of volwassenen werken met veel plezier met Total Physical Response en behalen hierbij goede resultaten.

Voor- en nadelen van Total Physical Response

Total Physical Response heeft veel voordelen. Doordat de student veel begrijpelijke input krijgt aangeboden in ‘chunks’ (woorden die bij elkaar horen), krijgt hij of zij snel begrip van de doeltaal. Total Physical Response levert vlotte succeservaringen op, wat het plezier in leren bevordert. Dit zorgt voor stressvrij leren. De methode van TPR^® is in principe voor elke doelgroep geschikt, ongeacht achtergrond of leeftijd en de leermethodiek kan ook in iets grotere klassen toegepast worden. Het verworven Spaans wordt direct in het langetermijngeheugen opgeslagen.

Het feit dat niet elke taaluiting in TPR^®-opdrachten is uit te drukken, is het nadeel van TPR^®. Dit is de reden dat de methode tot op een zeker niveau werkt en daarnaast een andere methode (ter aanvulling) nodig is. De methode is ook niet heel creatief. De studenten leren niet om ideeën, meningen en gevoelens in het Spaans uit te drukken.

De Directe Methode (Engels: Direct Method; DM)

Bedacht door wie en wanneer

De Duits-Amerikaanse linguïst Maximilian Delphinius Berlitz (geboren als David Berlizheimer) bedacht eind jaren tachtig van de negentiende eeuw de Directe Methode, ook wel ‘de natuurlijke benadering’ genoemd. De Directe Methode is als antwoord op de dominante grammatica-vertaalmethode ontwikkeld.

Kenmerken van de Directe Methode (DM)

Er was een Reformbeweging omstreeks het jaar 1900 met nieuwe ideeën over vreemde talen leren dat inductief en zelfontdekkend moest zijn. De Reformbeweging betrof overigens niet alleen het leren van een vreemde taal, maar ook voeding, kleding, natuurgeneeskunde en naturisme. Rond het jaar 1900 streefden de mensen, net zoals in de jaren zestig van de vorige eeuw, naar meer natuurlijke manieren van leven en bevrijding van keurslijven. Op het gebied van het taalonderwijs werd nu veel aandacht geschonken aan de ‘levende’, gesproken taal. Hierbij werd de grammatica meer inductief aangeleerd, met voorbeeldzinnen. Hieruit dienden de studenten de taalregels af te leiden. Er waren meer mondelinge oefeningen die meer aandacht voor de uitspraak (zoals het Spaans) hadden. Het werd gestimuleerd om de studenten vaak in het Spaans te laten praten. Nieuw was ook dat de les in het Spaans gegeven werd. Er werd nadrukkelijk niet vertaald in de les. Door middel van plaatjes en voorbeelden werd de (Spaanse) vocabulaire aangeleerd. Abstracte vocabulaire werd door lerenden aangeboden om ideeën te laten associëren.

Populariteit

De vernieuwingsgolf van begin twintigste eeuw ebde weg, mede onder invloed van de oorlogen en crises, om weer een andere vorm te krijgen in de jaren 60.

Taleninstituten zoals Interlingua en Berlitz werken nog steeds met een (moderne versie van) de Directe Methode.

Voor- en nadelen van de Directe Methode

Dat het een vrij natuurlijke manier is om Spaans te leren, is het belangrijkste voordeel van de Directe Methode. Bij de Directe Methode wordt veel aandacht geschonken aan spreken en luisteren, waardoor de studenten vloeiendheid in het Spaans en zelfvertrouwen ontwikkelen. Aan deze methode kleven echter ook minpunten. Deze methode besteedt vrijwel geen aandacht aan de schrijfvaardigheid (Spaans) en weinig aan lezen in de doeltaal. Voor studenten die verder meer gevorderd zijn in het Spaans, biedt de methode niet genoeg uitdaging. De Directe Methode is ook niet heel bruikbaar voor de langzaam lerende studenten, omdat de methode van een dynamische inzet vanuit de studenten uitgaat.

De Manesca-methode (Engels: Manesca Method)

Bedacht door wie en wanneer

Jean Manesca publiceerde in 1835 An Oral System of Teaching Living Languages Illustrated by a Practical Course of Lessons in the French through the Medium of the English (“Een mondelinge methode voor het onderwijzen van levende talen, aan de hand van een praktische cursus Frans door middel van het Engels”). An oral system of teaching living languages ging in herdruk in 2015.

Kenmerken van de Manesca-methode

De Manesca-methode is gebaseerd op hetzelfde principe als de Natural Approach (‘natuurlijke aanpak’): de beste manier om een taal te leren, is die waarop een kind zijn moedertaal leert. Een taal (zoals Spaans) leren dient gemakkelijk en veilig te zijn. Daarom wil Manesca niet met abstracte regels en woordenlijstjes met Spaanse woorden werken die uit het hoofd geleerd moeten worden.

De Manesca-methode staat bekend als de eerst bekende, volledige taalcursus. De Manesca-methode is op het werken met een groep van studenten en een taaldocent Spaans gebaseerd, die maar één Spaans woord tegelijk introduceert. Bij het woord hoort een specifieke beweging. Het Spaanse woord en de beweging worden vervolgens door de lerenden na elkaar herhaald. De herhaling helpt de lerenden deze Spaanse woorden te onthouden, zonder dat uit het hoofd geleerd hoeft te worden. Stap voor stap worden de woorden zo zinnen en weer variaties op de Spaanse zinnen. Spaanse spelling wordt aangeboden in een later stadium met leesteksten.

De Manesca-methode is al enkele jaren later door grammaticaschrijver en taaldocent Heinrich Gottfried Ollendorff overgenomen en aangepast en staat dan ook wel bekend als de Ollendorff-methode.

Populariteit

Manesca overleed twee jaar na publicatie van zijn methode. Zijn werk is overgenomen en verder ontwikkeld door anderen, onder meer door Ollendorff. Veel van de ideeën van Manesca zijn nog actueel en worden nog steeds in het moderne vreemdetalenonderwijs gebruikt.

Voor- en nadelen van de Manesca-methode

De sterke kant van de Manesca of Ollendorff-leermethode geldt als de combinatie van spreken en bewegen, waardoor het fysieke geheugen meewerkt en het geleerde gemakkelijker en langer door de lerende wordt onthouden. Het veelvuldige herhalen draagt daar eveneens aan bij. Het feit dat het wat saai kan zijn om dezelfde Spaanse woordjes en zinnen te blijven herhalen, kan als een keerzijde worden gezien.

Silent Way

Bedacht door wie en wanneer

The Silent way (‘de stille manier’) is in het jaar 1963 ontwikkeld door de Egyptenaar Caleb Gattegno.

Kenmerken van de Silent Way

The Silent Way is een manier om een taal te leren (bijvoorbeeld Spaans) die gebruikmaakt van stilte als instructiemiddel. De autonomie van de lerende en diens actieve deelname is het uitgangspunt van Gattegno’s methode.

De taaldocent Spaans gebruikt een combinatie van gebaren en stilte om de aandacht te trekken van de lerende, reacties los te krijgen en de lerende aan te moedigen om fouten te corrigeren. Veel tijd wordt aan de uitspraak (Spaans) besteed.

Gattegno, die wiskundige was, vond het essentieel om taalles te geven op een wijze die efficiënt voor de energievoorraad van de studenten was. Caleb Gattegno had ontdekt dat het relatief weinig energie kost om een visueel of auditief beeld te onthouden, veel minder dan wanneer we proberen om dingen uit het hoofd te leren. Caleb Gattegno verklaarde dat de trainers niet zozeer dienen te streven naar het overbrengen van kennis, maar bewustzijn dienen aan te spreken, omdat alleen het bewustzijn het mogelijk maakt om iets te kunnen leren.

The Silent Way van Gattegno hierbij gebruikt onder andere gekleurde staven, die voor allerlei verschillende dingen kunnen worden gebruikt. De methode maakt eveneens gebruik van Words in Colour; een kleurenkaart voor klanken waarin elke kleur een bepaalde klank van het Spaans vertegenwoordigt, gekleurde woordgrafieken om aan zinnen te werken en gekleurde grafieken die worden gebruikt om spelling te leren.

Populariteit

Gattegno’s ideeën zijn wel van betekenis geweest, met name bij het aanleren van de uitspraak van het Spaans, hoewel The Silent Way in de oorspronkelijke versie niet veel wordt gebruikt.

Voor- en nadelen van de Silent Way

De sterke kant van de methodiek van Caleb Gattegno is dat zijn benadering niet-bedreigend is voor lerenden, die immers worden beschouwd als autonoom. De taaltrainer Spaans is in feite aan de lerenden dienstbaar en niet omgekeerd. The Silent Way stimuleert het leren op een natuurlijke manier. Door taallerenden een uitdaging te geven om nieuwe dingen te ontdekken, wordt het geleerde doorgaans goed verwerkt en onthouden. Fouten maken mag, wat helpt bij het leerproces.

Het kan een nadeel van de methode zijn dat sommige studenten intensievere begeleiding nodig hebben dan de methode voorstaat. Een student zou gefrustreerd kunnen worden door het gebrek aan input van de docent Spaans. Met kleuren en grafieken werken, heeft als limiterende factor dat ‘het nieuwe’ er gauw af is, waardoor het effect verdwijnt.

TPR Storytelling

Bedacht door wie en wanneer

TPR Storytelling of ‘TPRS’ staat voor Teaching Proficiency through Reading and Storytelling. De methode is door Blaine Ray ontwikkeld in 1990, een Amerikaanse docent Spaans, en is afgeleid van de TPR-methode (Total Physical Response).

Kenmerken van TPR Storytelling

De TPRS-methode is een taalverwervingsmethode die gebruikmaakt van verhalen om een taal (bijvoorbeeld Spaans) te leren. Het principe van TPRS is een natuurlijke methode van taalverwerving: een vreemeen taal leren zoals een kind zijn of haar moedertaal leert. Om dit te bereiken, worden de lerenden aan veel begrijpelijke input blootgesteld. Door de taaltrainer Spaans wordt een verhaal verteld waarin nieuw te leren Spaanse woorden diverse keren voorkomen. De verhalen zijn niet te lang en interessant of humoristisch. Deze verhalen zijn vrij gemakkelijk te begrijpen, hierdoor zijn de studenten ontspannen. Op deze manier worden Spaanse structuren en woorden vanzelf opgeslagen in het langetermijngeheugen van de lerende. De studenten worden door de taaldocent op grammaticale verschijnselen van het Spaans gewezen, zonder dat studenten regels van het Spaans uit het hoofd leren.

De lerende zal na enige tijd ‘automatisch’ Spaans gaan spreken en de Spaanse grammaticale structuur nadoen. Dit is een natuurlijk proces. Samen met een groepje van studenten een verhaal maken, is een variant hiervan. Bij deze methode schrijft de docent Spaans eerst nieuwe woorden en structuren op het schoolbord, met de Spaanse vertaling erbij en vervolgens samen met de lerenden hiervan een verhaal te maken. Tot slot wordt het verhaal door de studenten naverteld. Lezen in het Spaans is een belangrijk deel van TPR Storytelling, omdat dit voor inbreng zorgt. In een later stadium volgt schrijven in het Spaans.

Populariteit

Er zijn veel onderzoeken gedaan die uitwijzen dat TPR Storytelling een succesvolle manier is om een nieuwe taal te verwerven. Er zijn wel randvoorwaarden: de setting dient geschikt te zijn en de taaltrainer dient goed getraind te zijn.

Voor- en nadelen van TPR Storytelling

Het is een laagdrempelige manier om Spaans te leren en de taalkennis wordt goed onthouden. TPRS spreekt ook de creatieve intelligentie aan; TPRS is een breinvriendelijke leermethode. Voor studenten is het een plezierige methode en het is relatief gemakkelijk om de focus te behouden. Zelf een verhaal verzinnen, werkt zeer motiverend voor de student.

Een minpunt is dat TPRS veel voorbereiding van de docenten vraagt.

De Rosetta Stone methode

Bedacht door wie en wanneer

De Rosetta Stone-methodiek is vernoemd naar de zogenaamde de Steen van Rosetta, een steen die is gevonden in Egypte met een tekst in twee talen, met behulp waarvan uiteindelijk de hiërogliefen konden worden ontcijferd. Het is ook de naam van het softwarebedrijf dat deze taalcursussen aanbiedt. De eerste versie is in het jaar 1996 uitgebracht.

Kenmerken van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone cursus is een wijze om achter een computer een vreemde taal (bijvoorbeeld Spaans) te leren. De taalcursussen zijn beschikbaar in ruim dertig talen en de taalcursussen zijn vanuit elk van deze talen te volgen.

De Rosetta Stone-methode is een communicatieve leermethode, die de wijze nabootst waarop een kind de moedertaal leert. Dit wil zeggen ‘leren door onderdompeling’, leren door veel te luisteren en na te zeggen. Rosetta Stone gebruikt hiervoor foto’s en stemmen van native speakers Spaans (moedertaalsprekers) voor het overbrengen van de betekenis van nieuwe (Spaanse) woorden. Er is een spraakherkenningsprogramma dat de Spaanse uitspraak registreert en een schematische weergave hiervan maakt. Dit maakt het mogelijk voor de lerende om zijn of haar uitspraak met de uitspraak van een native speaker (moedertaalspreker Spaans) te vergelijken. Verbetering van de uitspraak kan worden bereikt door de voorbeeldstem iets langzamer te laten spreken en de studenten daarna veel na te laten spreken.

Voor de schrijfvaardigheid Spaans biedt de methode dictee-oefeningen. De software controleert de Spaanse spelling en de grammatica en wijst op eventuele fouten, waarbij de mogelijkheid bestaat om deze fouten van de lerenden te verbeteren.

Het programma omvat eveneens leesteksten. Deze gaan over dagelijkse onderwerpen, activiteiten en ideeën.

Populariteit

De Rosetta Stone-methode wordt wereldwijd veel toegepast, ook door grote en bekende organisaties. Onder meer het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse zaken en de NASA gebruiken de methode van Rosetta Stone. In ons land wordt Rosetta Stone ingezet door enkele ministeries en diverse universiteiten en hogescholen, alsook door een aantal internationale organisaties.

Voor- en nadelen van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone-methode is zeer makkelijk in gebruik en de methode kan op ieder moment door de student worden gebruikt. De student bepaalt zelf welke delen meer of minder aandacht nodig hebben. Veel lerenden ervaren het als leuk om te werken met de leermethode. Bij een gebrek aan taaldocenten kan de Rosetta Stone-methode voor onderwijsinstellingen een oplossing bieden. Dat er geen trainer is om de studenten te motiveren of iets extra’s te bieden, kan een nadeel zijn.

De Pimsleur methode

Bedacht door wie en wanneer

De Pimsleur taalcursussen zijn Amerikaans taalkundige Paul M. Pimsleur ontwikkeld. De eerste taalcursus van Pimsleur was een cursus Grieks, die hij op de markt bracht in het jaar 1963.

Kenmerken van de Pimsleur methode

De Pimsleur-methode is een computerprogramma om vreemde talen (bijvoorbeeld Spaans) te leren.

Deze cursussen bestaan uit zinnetjes en dialogen in de doeltaal die door lerenden vervolgens worden nagesproken en worden herhaald. Deze Spaanse zinnetjes zijn door moedertaalsprekers ingesproken. De cursussen van Pimsleur zijn gebaseerd op herhaling, anticipatie, woordenschat en wederom herhaling. De les van de cursus omvat een audio-opname van een half uur met nieuwe vocabulaire en taalstructuren in het Spaans. De grammaticale structuren van het Spaans worden niet apart uitgelegd maar aangeboden via uitbreiding van, en variaties op, de zinnen.

Dr. Pimsleur heeft onderzoek gedaan naar het meest optimale interval waarin geleerde informatie van het kortetermijngeheugen overgaat naar het langetermijngeheugen. In de Pimsleur cursussen is dit (gemiddelde) interval geïntegreerd.

Populariteit

Onder andere Amerikanen gebruiken de taalcursussen van Pimsleur en de ervaringen met de methode lopen uiteen. In het algemeen zijn lerenden tevreden over de aangeleerde uitspraak.

Voor- en nadelen van de Pimsleur methode

De methodiek van Pimsleur werkt zeer goed om de uitspraak te verbeteren, omdat de insprekers allemaal native speakers (moedertaalsprekers) zijn en op een natuurlijke manier op een normaal tempo Spaans spreken.

Het feit dat er niets wordt uitgelegd, is het nadeel van de methode van Pimsleur. De gebruikers leren geen bouwstenen van de Spaanse taal om zelf een zin te maken, maar moeten het met duizenden voorbeeldzinnen doen die uit het hoofd worden geleerd.

De Michel Thomas methode

Bedacht door wie en wanneer

De Michel-Thomas-methode is bedacht, niet geheel verwonderlijk, door Michel Thomas (Poolse naam: Moniek Kroskof); een in Polen geboren genaturaliseerde Amerikaan. Michel Thomas ontwikkelde zijn leermethode in zijn eigen taleninstituut in Beverly Hills, Los Angeles, kort na de Tweede Wereldoorlog met beroemdheden als Diana Ross, Barbra Streisand, Emma Thompson, Mel Gibson, Pierce Brosnan en Bob Dylan in zijn klantenkring.

Kenmerken van de Micheal Thomas methode

Michel Thomas’ uitgangspunt was dat iemand alleen in staat is om te leren als hij of zij stressvrij is. Hij begon met de studenten duidelijk te maken dat ze zich geen zorgen hoefden te maken dat ze iets zouden vergeten.

De taalcursussen zijn audiolessen (Spaans) die zijn ingesproken door twee acteurs; een mannelijke en een vrouwelijke. De setting is een virtueel klaslokaal, waarin de student als de derde student fungeert. De student luistert met de les van de stemacteurs mee. Als een vraag aan de acteurs gesteld wordt, is het de bedoeling dat de cursisten op pauze drukken en eerst zelf de vraag beantwoorden. Er wordt geen huiswerk gegeven en er hoeft niet uit-het-hoofd te worden geleerd. Bij de methode worden de lessen opgebouwd in stapjes en nieuwe Spaanse lesstof wordt afgewisseld met bekende Spaanse lesstof. De uitleg wordt in de Engelse taal gegeven. Er wordt bijvoorbeeld op verbanden gewezen tussen de Engelse taal en het Spaans, als deze er zijn. Bij de Michel Thomas-methode wordt ook grammaticale uitleg gegeven. Eerst wordt makkelijke lesstof aangeleerd, moeilijkere lesstof wordt pas aangeboden nadat de studenten Spaans het voorgaande hebben begrepen en geleerd. Behalve Spaanse woorden en zinnetjes worden eveneens bouwstenen geleerd. Hiermee kan de gebruiker zelf zinnetjes bouwen. De methode maakt eveneens gebruik van flashcards waarmee studenten zelf hun woordenschat Spaans kunnen toetsen en online oefeningen kunnen maken om hun eigen voortgang te meten.

Populariteit

Veel mensen vinden de methode van Michel Thomas fijn om mee te werken en ze zijn over het algemeen tevreden over de uitleg van de structuren van de Spaanse taal. Gebruikers die met de taal wat verder zijn, ervaren de methode van Michel Thomas soms als wat minder nuttig.

Voor- en nadelen van de Micheal Thomas methode

De methode van Michel Thomas is erg toegankelijk en traint luistervaardigheid en uitspraak Spaans op een efficiënte manier. Dat deze taalcursussen Spaans niet in schrijfvaardigheid voorzien, kan als een minpunt worden gezien. Er is ook geen daadwerkelijke interactie doordat de methode van Michel Thomas een audiocursus is.

De Assimil methode

Bedacht door wie en wanneer

Assimil is een Frans bedrijf, dat door Alphonse Chérel is opgericht in het jaar 1929. Assimil maakt cursussen voor vreemde talen en publiceert deze en het begon met het eerste boek Anglais sans Peine.

Kenmerken van de Assimil methode

‘Assimileren’ betekent letterlijk ‘mengen met, opgaan in de andere groep’, wat voor taalcursussen (zoals Spaans) wel een hooggegrepen streven is. De Assimil-taalcursussen zijn zelfstudielessen die bestaan uit een lesboek Spaans, audio-CD’s alsook een USB-stick. De lerende werkt bij voorkeur ongeveer twintig minuten per dag.

De taallessen bestaan uit Spaanse dialogen die beluisterd, nagesproken en gelezen worden. De Spaanse vertaling staat naast de dialoog, alsook uitleg van de grammatica. Om de uitspraak Spaans te oefenen, maakt Assimil gebruik van zinnen die door moedertaal (native) speakers zijn ingesproken en die de lerende herhaalt. De opbouw is van receptief naar productief: in de eerste les wordt nog geen taalproductie verwacht van de cursisten; dit komt pas na ruwweg vijftig taallessen.

Populariteit

De Assimil-cursussen zijn vrij populair. De taalcursussen zijn relatief voordelig en het aanbod aan talen is groot.

Voor- en nadelen van Assimil

Het pluspunt van de methode van Assimil is dat de cursist Spaans in zijn of haar eigen tempo kan leren wanneer dit het beste uitkomt. Het nadeel hierbij is, geldt wat voor alle computertaalcursussen, dat de student is overgeleverd aan zichzelf. Er is geen taaltrainer Spaans om de lerende te motiveren of te begeleiden.