Cursus Spaans Alkmaar

Audio-Lingual Method (ALM) (Army Method/New Key)

Bedacht door wie en wanneer

De audiolinguale methode was reeds in de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw in Engeland en in Amerika ontwikkeld, onder andere door de Amerikaanse taalkundige Leonard Bloomfield. Door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd het noodzakelijk om (Amerikaanse) soldaten elementaire verbale communicatieve vaardigheden te leren. Door de invloed van het leger werd deze audiolinguale methode ook bekend als de ‘legermethode’.

Kenmerken van de Audio-Lingual Method (ALM)

De audiolinguale methode kan als een reactie op de grammatica-vertaalmethode worden beschouwd. Een nieuw verschijnsel was dat de lessen geheel werden gegeven in de doeltaal (bijvoorbeeld Spaans). De belangrijkste vaardigheden zijn kunnen spreken en luisteren (in het Spaans) en (Spaanse) grammaticale structuren worden geleerd door middel van mondelinge structuuroefeningen. Het doel is om zonder fouten Spaans te leren verstaan en spreken; dit begint bij een Spaanssprekende na kunnen spreken. Het middel hiervoor is herhaling; drills worden gebruikt om Spaanse zinnen alsook structuren goed te leren beheersen, zodat reacties spontaan en als het ware automatisch worden. De taaltaaltrainers Spaans kunnen zo een zin bijvoorbeeld tien keer herhalen en dan een nieuw Spaans woord hieraan toevoegen. Er wordt vaak gewerkt in de zogeheten talenpractica, waar lerenden een koptelefoon dragen en zinnen beluisteren en naspreken. Geschreven Spaans wordt pas behandeld wanneer het mondelinge Spaans al vertrouwd is geworden. Er wordt wel gebruikgemaakt van afbeeldingen om nieuwe Spaanse woorden te introduceren.

Populariteit

In ons land werd de audiolinguale methode pas omstreeks 1970 geïntroduceerd bij het ingaan van de Mammoetwet. Er kwamen al gauw grote bezwaren tegen deze betekenisloze driloefeningen. Het kwam wel eens voor dat de techniek haperde, waardoor de talenpractica vrij snel in onbruik raakten. In plaats hiervan werden de voor mondeling gebruik bedoelde structuuroefeningen schriftelijk gemaakt. Leerboekenschrijvers wonnen weer aan populariteit en boden zoals gebruikelijk expliciete grammaticaregels aan. De audiolinguale methode heeft wel sporen nagelaten Het was nu alom geaccepteerd dat het bij het leren van een taal (zoals Spaans) niet om het uit het hoofd leren van de (Spaanse) grammaticaregels gaat, maar om het gebruik van de grammatica. Luistervaardigheid (Spaans), die vóór de jaren zeventig voor het merendeel van docenten niet bestond, was ontdekt.

Voor- en nadelen van de Audio-Lingual Method

De audiolinguale methode is voor beginners Spaans effectief. Een juiste uitspraak Spaans wordt vanaf het begin aangeleerd. Deze audiolinguale methode is docentgestuurd en kan daardoor voor een vlotte en efficiënte overdracht van taalkennis zorgen. Ook voor grote(re) groepen is deze methode geschikt.

Dit docentgestuurde aspect heeft tegelijkertijd een keerzijde; eigen inbreng wordt niet verwacht van de studenten, waardoor het risico op passiviteit en onvoldoende betrokkenheid en motivatie dreigt. Een ander bezwaar van de methode is dat de geoefende drills niet zo eenvoudig zijn om te zetten in levend taalgebruik Spaans.

GoldList Method (GLM)

Bedacht door wie en wanneer

De GoldList Method (‘gouden lijst-methode’) is door polyglot David J. James, alias Viktor Dmitrievitch Huliganov of Uncle Davey ontwikkeld.

Kenmerken van de GoldList Method (GLM)

Deze GoldList Method is een leermethode om woorden of zinnen in een vreemde taal (bijvoorbeeld Spaans) op een zodanige manier te leren dat ze opgeslagen worden in het langetermijngeheugen van de student. De methode werkt aan de hand van zelfgeschreven woordenlijsten (Spaans) die nadien herhaald worden. Deze Spaanse zinnen of woorden van de woordenlijst worden door de student hardop gelezen. Het idee is niet om deze woorden en zinnen uit het hoofd te leren, maar door de blootstelling gaat dit eigenlijk vanzelf. De woordenlijst wordt telkens herzien; Spaanse woorden die zijn geleerd, gaan van de lijst af. Die Spaanse woorden die nog altijd problemen geven, blijven op de lijst staan.

Populariteit

Aanhangers van de GoldList Method stellen dat de woorden op de woordenlijst en zinnen spontaan in het langetermijngeheugen van de student worden opgeslagen, iets dat door veel geheugenwetenschappers betwijfeld wordt. In het algemeen wordt kennis onthouden wanneer deze kennis ook relevant en betekenisvol is. Voor Spaanse woorden die relevant en van betekenis zijn, kan de GoldList-methode functioneren.

Voor- en nadelen van de GoldList Method

Voor studenten die voordeel hebben bij bijvoorbeeld Post-its^® als geheugensteun zou deze GoldList-methode goed kunnen functioneren. Met de hand schrijven functioneert beter dan typen of, zelfs redelijk zinloos: een fotootje maken, omdat het fysieke deel van het geheugen door het schrijven aangesproken wordt en meewerkt. Het gebrek aan context is een keerzijde van deze leermethode. Talen zijn uiteraard veel meer dan alleen een reeks losse woorden of zinnen. De GoldList-methode is bovendien bijzonder tijdrovend omdat steeds handgeschreven woordenlijsten moeten worden aangelegd.

De Natural Method

Bedacht door wie en wanneer

De Natural Method, ook de Natural Approach (de ‘natuurlijke aanpak’) genaamd, is door Tracy D. Terrell en Stephen Krashen ontwikkeld in 1983.

Kenmerken van de Natural Method

De Natural Method is gericht op een natuurlijke manier van taalverwerving (van bijvoorbeeld Spaans). De methode probeert het Spaans aan te leren op de manier waarop mensen als kind hun moedertaal leerden. Zo leert de student onbewust ook de taalregels van het Spaans van het Spaans. Hiervoor wordt alleen het Spaans gebruikt met de nodige visuele hulpmiddelen. Het streven is een leeromgeving zonder stress. Een grote hoeveelheid begrijpelijke input wordt blootgesteld aan de lerenden. De taalproductie Spaans mag spontaan ontstaan en wordt niet geforceerd. De methode legt de nadruk op communicatie en niet zo zeer op expliciete Spaans grammatica en het corrigeren van vormfouten.

Als de lerende in het Spaans wordt ondergedompeld, werkt de leermethode het meest effectief. De leeractiviteiten die in de Spaanse taal worden aangeboden, moeten stimulerend zijn, om te zorgen dat de lerenden van de ervaring kunnen genieten.

De Natural Method heeft veel overeenkomsten met de Directe Methode. Beide methoden zijn gebaseerd op het idee van natuurlijke taalverwerving; het onderscheid is dat de Directe Methode meer nadruk legt op de praktijk en de Natural Method meer op de blootstelling aan taalinput en het verminderen van spreekangst.

Populariteit

Het is vaak bewezen dat onderdompeling een erg effectieve leermethode is. Doordat de methode betrekkelijk eenvoudig is om te begrijpen, is de natuurlijke aanpak een populaire wijze van lesgeven bij taaltrainers Spaans. Er kleven eveneens nadelen aan de Natural Method. De leermethode is vooral gericht op het impliciet leren van de Spaanse grammatica. De lerende zou weliswaar leren in het Spaans te communiceren, maar blijven hangen in een wat gebrekkige, vereenvoudigde versie van de taal door onvoldoende kennis van de grammatica van de taal.

Voor- en nadelen van de Natural Method

Op een natuurlijke manier leren, wordt als een prettige manier ervaren om een taal te leren. Studenten wordt de mogelijkheid geboden om een persoonlijke band met het Spaans te creëren. Doordat de studenten niet ‘uit het hoofd hoeven te leren’, beklijft het geleerde Spaans langer.

Het nadeel kan zijn dat het wat langer duurt voor er resultaat geboekt wordt, omdat er bijna geen druk op de taalproductie ligt. Ook bereidt de methode studenten niet per se op een specifiek Spaans examen voor.

Structurele Aanpak

Bedacht door wie en wanneer

De Structural Approach (afgekort SA) oftewel ‘Structurele Aanpak’ is door Charles Fries, oprichter en directeur van de English Language Institute aan de Universiteit van Michigan en één van zijn studenten Robert Lado ontwikkeld in de jaren 50.

Kenmerken van de Structurele Aanpak (SA)

De Structurele Aanpak is een methode van taalverwerving die als doel heeft om studenten vertrouwd te maken met de grammaticale en fonologische structuren van de taal (bijvoorbeeld het Spaans). Volgens de Structurele Aanpak levert de beheersing van deze structuren meer op dan het verwerven van woordenschat Spaans. Bij de Structurele Aanpak gaat het om het herkennen en kunnen toepassen van vaste combinaties van Spaanse woorden en groepen woorden in de juiste woordvolgorde. De vaste combinaties worden aan de lerenden aangereikt in betekenisvolle situaties met gebruik van visualisatie, dramatisering, gezichtsuitdrukking en handelingen. De structuren die het vaakst in het Spaans worden gebruikt, worden eerst geleerd. De mondelinge vaardigheden Spaans (luisteren en spreken) worden hier in de eerste instantie bij gebruikt; lezen en schrijven volgen daaruit. Bij het aanleren en verbeteren van de productieve vaardigheden Spaans (spreken en schrijven), krijgt grammatica een grote plek. Structural-Situational Approach (structurele-situationele benadering) en de Structural-Oral-Situational Approach (structurele-mondeling-situationele benadering) zijn andere namen voor de Structurele Aanpak.

Populariteit

De Structurele Aanpak werd in de jaren vóór 1970 op vrij grote schaal toegepast om Engels te leren in Engelssprekende landen, de voormalige Britse koloniën en in Maleisië.

Voor- en nadelen van de Structurele Aanpak

Dat de studenten het Spaans op een nauwkeurige manier leren, is de sterke kant van een structurele aanpak. De studenten krijgen inzicht in de grammatica van het Spaans en leren in welke situatie bepaalde bepaalde Spaanse woorden of woordcombinaties geschikt zijn of niet. De methode van de Structural Approach gebruikt alledaagse taal. De Structurele Aanpak kent ook keerzijden. De manier van werken is tamelijk tijdverslindend en biedt niet direct een succeservaring. De eigen input van de student is gelimiteerd; het is weinig creatief.

Communicatief taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT)

Bedacht door wie en wanneer

Het communicatief Taalonderwijs (In het Engels: Communicative Language Teaching, afgekort: CLT), ook wel ‘De Communicatieve benadering’ (In het Engels: Communicative Approach, afgekort: CA) genoemd, ontstond in de jaren 60 van de vorige eeuw onder invloed van ideeën van Noam Chomsky, die de nadruk op competenties bij het leren van vreemde talen legde. De taalkundige Dell Hymes was in het jaar 1966 de grondlegger van het concept communicatieve vaardigheden.

Kenmerken van Communicatief taalonderwijs (CLT)

Het communicatief talenonderwijs gaat uit van de opvatting dat interactie het uiteindelijke doel is van het leren van een vreemde taal (zoals Spaans).

De studenten leren het Spaans in de praktijk te brengen middels de CLT-technieken door de interactie met elkaar en de taaltrainer Spaans. Teksten, geschreven in het Spaans of ander materiaal uit het dagelijks leven en/of de werkomgeving worden gebruikt. Het Spaans wordt zowel tijdens en ook buiten de les om gebruikt.

Studenten praten met medestudenten over persoonlijke gebeurtenissen en taaltrainers Spaans dragen onderwerpen aan buiten het domein van de traditionele grammatica, om de taalvaardigheid Spaans in allerlei soorten realistische situaties te oefenen. Spaanse grammatica leren studenten inductief, dat wil zeggen aan de hand van de praktijk, van waaruit de regel volgt.

Bij communicatief taalonderwijs zijn docenten Spaans echt trainers, die de studenten helpen in het Spaans te communiceren.

Populariteit

De CLT werd heel populair in de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw, mede doordat de traditionele taalonderwijsmethodes niet zo succesvol waren gebleken. Door de verdere eenwording van Europa was er een grotere behoefte om een vreemde taal te leren door middel van een methode die direct kon worden toegepast.

Voor- en nadelen van Communicatief taalonderwijs

CLT (communicatief taalonderwijs) heeft veel voordelen. Studenten ‘kunnen’ al snel ‘iets’ in het Spaans; deze methode van leren is functioneel en studentgericht. Omdat authentieke materialen worden gebruikt, leren studenten de Spaanse woorden die voor hen nodig zijn. De methode is efficiënt. De methode werkt voor de studenten stimulerend, omdat zij snel succeservaringen hebben. Fouten maken mag; al doende wordt de vaardigheid geleerd en geperfectioneerd. Een nadeel van deze communicatieve benadering is dat er veel minder aandacht is voor grammatica, vocabulaire dat niet direct toepasbaar is en uitspraak. Het plannen en voorbereiden vereist veel tijd van de docent en vraagt een actieve deelname van de studenten. Afhankelijk van welke achtergrond zij hebben, is voor sommige studenten deze manier van leren lastig of afwijkend. De methode CLT traint taalvaardigheden; hierbij gaat het om de functie en in mindere mate om de vorm en deze methode biedt geen samenhangend geheel.

Grammatica-/vertaalmethode (GVM) (Engels: Grammar-Translation Method; GTM)

Bedacht door wie en wanneer

Het taalonderwijs was in de 18^de en de 19^de eeuw vooral op praktisch taalgebruik gefocust. Er word geleerd om gebruiksklare zinnetjes, idiomatische uitdrukkingen, dialogen, woordenlijsten enzovoort na te spreken, uit het hoofd te leren en vervolgens op te zeggen. Dit werd anders gedaan door docent Frans en Italiaans uit Duitsland en eveneens lesboekenschrijver; Johann Valentin Meidinger. Rond 1783 ontwikkelde Meidinger een methode waarin de grammatica in het middelpunt stond. Meidinger wordt als grondlegger van de grammatica-vertaalmethode (Grammar-Translation Method; GTM) beschouwd.

Kenmerken van de Grammatica-/vertaalmethode (GVM)

Deze methode was gestoeld op het onderwijs in het Latijn, wat de taal van wetenschap, cultuur en religie was. Onderwijs in Latijn was vanzelfsprekend op geschreven teksten van klassieke schrijvers gericht en was geheel op grammatica en vertalen (van bijvoorbeeld Spaans) gericht. Dat werd beschouwd als een wetenschappelijke en degelijke aanpak. De Grammatica-vertaalmethode gaat van de analyse uit van taalvormen en taalstructuren (van bijvoorbeeld Spaans) waarbij de lerenden inzicht ontwikkelen. De lees- en schrijfvaardigheid Spaans dus belangrijk bij de Grammatica-vertaalmethode. Literatuur, vertalen en uit het hoofd leren van woordenlijsten hebben de nadruk. De trainer draagt kennis Spaans over, de lerende memoriseert.

Populariteit

Hoewel al vanaf halverwege de negentiende eeuw ook tegengeluiden te horen waren, heeft tot recente datum de grammatica-/vertaalmethode een grote invloed op het taalonderwijs gehad.

Voor- en nadelen van de Grammatica-/vertaalmethode

Deze grammatica-/vertaalmethode biedt een aardige mentale training voor diegenen die het een uitdaging vinden om dingen uit het hoofd te leren. Ook biedt de methode inzicht in de structuur van het Spaans, omdat de nadruk op de grammatica wordt gelegd.

De keerzijden zijn echter talrijker dan de positieve kanten. De grootste keerzijde is dat de spreek- en luistervaardigheid Spaans bij de methode ver achterblijft, waardoor de taal zelfs na jaren studeren zelden mondeling toegepast kan worden. De methode staat ver van het dagelijks gebruik van het Spaans af, ook in de context die wordt aangeboden, omdat het over het algemeen om literair taalgebruik gaat. Bij het werken in een groep biedt de methode geen mogelijkheid tot een eigen creatief proces of tot differentiatie bij de lerenden. Lerenden zijn slechts toehoorders en uitvoerders.

Onderdompeling (Engels: immersion)

Bedacht door wie en wanneer

De leermethode ‘Onderdompeling’ (In het Engels: language immersion) wordt wereldwijd toegepast sinds de jaren 70, en dan met name op middelbare scholen waarbij een schoolvak (zoals wiskunde) in de vreemde taal wordt onderwezen. Binnen Nederland is ‘onderdompeling’ bekend als de leermethode die toegepast wordt bij Taleninstituut Regina Coeli in Brabant, ‘de nonnen van Vught’. De leermethode is daar ontstaan in 1963 met Franse nonnen die taalles Frans gaven aan welgestelde vrouwen uit Vught.

Kenmerken van onderdompeling

De methode van onderdompeling houdt in dat degenen die de taal (zoals het Spaans) leren, vanaf het begin wordt omgeven door de nieuwe taal. De instructies worden gegeven in de doeltaal (Spaans); in het begin langzaam en met veel herhaling en later op een meer natuurlijke wijze. De lerenden worden ook vanaf het begin uitgedaagd om in het Spaans te spreken. De methode werkt met simulaties en rollenspellen. Op onderwijsinstellingen die met onderdompeling werken, wordt de omgeving veelal ingericht in de stijl van het land van de Spaanse taal om een situatie te creëren alsof de lerenden in Spanje zijn. De studenten oefenen één-op-één of in kleine groepjes met Spaans spreken. Een andere methode om onderdompeling te bereiken, is naar Spanje reizen en daar bijvoorbeeld in een gastgezin verblijven.

Populariteit

De methode van onderdompeling wordt als een zeer goede methode om vreemde talen te leren gezien. Hoofdzakelijk de mondelinge taalvaardigheid Spaans kan met de methode van onderdompeling uitstekend worden ontwikkeld.

Voor- en nadelen van onderdompeling

Omdat de methode behoorlijk intensief is, is het belangrijkste voordeel dat met deze methode snel resultaat wordt bereikt. De methode is ‘sink or swim’, de lerenden moeten wel gaan communiceren in het Spaans omdat zij erdoor worden omgeven. De student is feitelijk 24 uur per dag Spaans aan het leren. De sociale interactie wordt versterkt door het samen oefenen in een groep. De studenten ervaren dit als motiverend.

Dat de bereikte resultaten niet altijd wordt vastgehouden, is een nadeel van de methode. Als iemand in een vrij korte tijd Spaans leert, door in Spanje te zijn of door te zijn ondergedompeld in een kunstmatig gecreëerde omgeving, maar daarna weer tot de orde van de dag overgaat, is de kans groot dat het nieuw geleerde snel weer wegzakt. Dat een dergelijke taaltraining Spaans erg intensief is, kan een ander nadeel van de methode zijn. Niet alle lerenden hebben genoeg conditie om deze methode van leren vol te houden.

Suggestopedie (Suggestopedia)

Bedacht door wie en wanneer

Suggestopedia is een methode om vreemde talen te leren uit de jaren 70 van de vorige eeuw. De leermethode is ontwikkeld door de Bulgaarse psychotherapeut Georgi Lozanov.

Kenmerken van Suggestopedie

Suggestopedia is gebaseerd op het principe van de suggestie. Positieve suggestie is volgens Georgi Lozanov een voorwaarde om (een taal; bijvoorbeeld Spaans) te leren. Daarvoor is het essentieel dat er een ontspannen sfeer en wederzijds vertrouwen is tussen de studenten en de trainer (Spaans). Hiervoor moet de student zich veilig en ontspannen voelen. Leslokalen met rijopstellingen waren uit den boze om dit te bereiken. De lerenden zaten tijdens de les in comfortabele stoelen die waren geplaatst in een halve cirkel en in de les werd altijd muziek gedraaid op de achtergrond. De methode zoals Georgi Lozanov voorstond, bestond uit teksten voorlezen, ondertussen werd op de achtergrond klassieke muziek gedraaid of waren natuurgeluiden te horen. Er waren lijsten met woorden bij de teksten en opmerkingen met betrekking tot de grammatica van de doeltaal (het Spaans). Dit voorlezen gebeurde met veel expressie in stem en gebaren. De lerenden werden zo verleid om te luisteren en ze konden de nieuwe (Spaanse) woorden gemakkelijk begrijpen en opnemen. Tijdens de lessen was veel aandacht voor cultuur en kennis over het land van de doeltaal (Spanje). Er werden rollenspellen gespeeld en er werden bijvoorbeeld ook (Spaanse) streekgerechten bereid en gegeten.

Populariteit

De leermethodiek Suggestopedia was enigszins omstreden en is niet erg bekend meer. Sommige elementen van de methode bijvoorbeeld het gebruiken van stemexpressie en gebaren bij het lezen van teksten, worden nog steeds toegepast.

Voor- en nadelen van Suggestopedie

Suggestopedie creëert een ontspannen en veilige sfeer in de les, waardoor de lerenden geen hinder hebben van faalangst of frustratie. Deze sfeer kan voor immigranten aan een positieve associatie met het nieuwe thuisland bijdragen. Muziek werkt vaak motiverend en draagt muziek bij aan betere leerprestaties. Dat de student gestimuleerd wordt om zich in te leven in de situatie en actief mee te doen, wat voor een aantal mensen een nieuwe ervaring is, is een ander voordeel van de methodiek. Tegelijk is dit voor bepaalde studenten een nadeel, omdat niet iedereen hiertoe in staat is. Ook kan muziek bij sommige mensen eerder afleiden en zelfs verstorend zijn in plaats van een ontspannende of stimulerende werking hebben. Een andere zwakke zijde is dat de relatie docent-lerende niet gelijkwaardig is; alle input komt van de zijde van de Spaanse docent waarbij de lerende altijd de ontvangende partij is.

Community Language Learning (CLL)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse priester en psycholoog Charles A. Curran ontwikkelde Community Language Learning, ook wel Counseling Language Learning
(CLL) genoemd, in 1976.

Kenmerken van Community Language Learning (CLL)

Community Language Learning (CLL) is een methode om een taal te verwerven waarbij de studenten samenwerken om te bepalen welke aspecten van de taal zij willen leren. De CLL methode baseert zich op de counseling-benadering waarbij de docent als een counselor fungeert die de zinnen van lerenden parafraseert. De studenten beginnen het gesprek. Zij spreken in de moedertaal als de studenten de te leren taal (Spaans) nog niet voldoende machtig zijn. De trainer (Spaans) vertaalt en geeft uitleg, waarna de lerenden de uitingen van de trainer zo nauwkeurig mogelijk herhalen. Deze gesprekken in het Spaans worden opgenomen om nadien opnieuw te beluisteren.

De methode bevordert gemeenschapsgevoel in de leergroep en beschouwt de wisselwerking tussen de studenten als middel om de Spaanse taal te leren. Het zijn de studenten zelf die de lesstof bepalen middels betekenisvolle gesprekken. Een lesboek Spaans wordt niet gebruikt.

Populariteit

Het slagen van CLL hangt erg af van de expertise van de docent-counselor. De taaldocent dient naast sociaal-cultureel kundig ook taalkundig onderlegd te zijn. Deze docent dient zowel het Spaans als de moedertaal van de lerende zeer goed te beheersen om de taaluitingen van de lerende te kunnen vertalen. Community Language Learning kan goed werken indien deze correct toegepast wordt. Deze methode is niet bruikbaar voor grote klassen.

Voor- en nadelen van Community Language Learning

Deze methode biedt studenten een hoge mate van autonomie. Lerenden vinden het analyseren van hun eigen gesprekken vaak nuttig. De leergroep wordt vaak heel hecht, niet alleen tijdens de lessen Spaans, maar eveneens buiten de lessen. Door deze methode worden de lerenden zich zo veel bewuster van de groepsgenoten, de sterke en zwakke punten en ze leren als team samen te werken. Studenten leren veel door het bespreken door de fouten en het evalueren van de lessen Spaans. Deze correcties blijven vaak in het geheugen gegrift en worden zo onderdeel van het actieve vocabulaire van studenten.

Een nadeel van de methode kan zijn dat de taal docent niet sturend is, terwijl sommige lerenden wel sturing nodig hebben. Bij deze methode wordt geen leerboek gebruikt en er worden ook geen toetsen Spaans afgenomen. Het succes van de les is daardoor moeilijk meetbaar. Een aantal studenten wordt geremd in hun Spaans spreken wanneer zij worden opgenomen.

Lexicografische benadering (Engels: Dynamic Lexicographic Approach; DLA)

Bedacht door wie en wanneer

De Lexicografische benadering (Engelse naam: Lexical Approach; LA) is een methode om een vreemde taal te leren ontwikkeld door Michael Lewis in de vroege jaren negentig van de vorige eeuw.

Kenmerken van de Lexicografische benadering (DLA)

De lexicografische benadering gaat uit van het idee dat een belangrijk deel van het leren van een taal (zoals het Spaans) bestaat uit het begrijpen en het produceren van zogenaamde ‘lexicale eenheden’, brokjes taal die bestaan uit (Spaanse) woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen. Studenten verwerven al doende inzicht in patronen van het Spaans (grammatica) en betekenisvolle groepen met woorden. Zo wordt geleerd hoe het Spaans ‘in het echt’ wordt gebruikt. De woordenschat Spaans krijgt bij deze benadering meer nadruk dan de Spaanse grammatica. Instructies zijn op situaties en Spaanse uitdrukkingen gericht die vaak voorkomen in dialogen. Aan interactie wordt aandacht geschonken maar ook aan exposure; aan de zogenaamde receptieve vaardigheden van de lerenden (luisteren en begrijpen, lezen en begrijpen). Er wordt veel ruimte gegeven voor het zelf ontdekken van de Spaanse taal.

De taak van de docent Spaans is te zorgen voor voldoende input en het faciliteren van het leerproces van de lerenden.

Populariteit

Onder invloed van de ideeën over taal van (onder andere) Michael Lewis zijn leerboeken aanmerkelijk veranderd in de afgelopen dertig jaar. Er is veel meer aandacht voor woordenschat die in zogenaamde chunks wordt aangeboden, in betekenisvolle brokjes. De radicale omwenteling in de wijze waarop een vreemde taal wordt onderwezen, iets waarnaar Michael Lewis streefde, heeft echter niet plaatsgevonden.

Voor- en nadelen van de Lexicografische benadering

Studenten leren het Spaans op een natuurlijke manier te gebruiken door het werken met ‘chunks’ (brokjes van de taal); met ‘echte’ taal. Op deze manier ontstaat souplesse in het taalgebruik Spaans.

Het nadeel van deze methode is dat de werkelijkheid altijd weer anders is dan de aangeleerde taalsituaties. Met het zelf leren herkennen van de patronen van het Spaans heeft een aantal lerenden moeite en deze lerenden hebben meer aan een taaldocent Spaans die hen wegwijs maakt, dan aan een docent taal-facilitator.

Series Method

Bedacht door wie en wanneer

De Series method, ook wel ‘seriemethode van taalverwerving’ genoemd, is in het jaar 1880 door de Franse leraar François Gouin ontwikkeld.

Kenmerken van de Series Method

De seriemethode (The Series Method of language acquisition) van Gouin gaat uit van een serie verbonden zinnen die gemakkelijk te begrijpen zijn en niet veel kennis van grammatica vereisen. Op basis van een actie, zoals het verlaten van een huis in de volgorde waarin deze uitgevoerd zou worden, leren studenten zinnen. Deze series of reeksen gingen over onderwerpen als de mens in de samenleving, het leven in de natuur, wetenschap en beroep, vanuit het onderscheid tussen objectieve, subjectieve en figuurlijke taal ontwikkeld. In de François Gouin-serie wordt geen moedertaal gebruikt. Het is een soort eentalige methode, die niet uitgaat van ‘vertalen’ en ‘uitleggen’ maar van ‘demonstreren’ en ‘handelen’. Hierdoor gaan studenten vanzelf snel in de te leren taal (bijvoorbeeld het Spaans) denken.

Populariteit

De ideeën van Gouin over het leren van een vreemde taal waren hun tijd ver vooruit. Ondanks de afwijkende aanpak, was de seriemethode van Gouin enige tijd een succes. Berlitz’ Directe Methode overschaduwde de leermethode van François Gouin echter.

Voor- en nadelen van de Series Method

Door de Series method van François Gouin worden de mondelinge vaardigheden Spaans goed ontwikkeld en het zorgt voor het opbouwen van een natuurlijke, harmonieuze en gelijkwaardige sfeer in de taalles.

De taalmethodiek biedt een levendige manier van lesgeven. Doordat het gebruikmaakt van visueel leermateriaal, zoals afbeeldingen, grafieken, enzovoort, wekt dit type onderwijs Spaans enthousiasme bij de studenten op. Leren wordt tastbaar; dit was iets geheel nieuws. De Spaanslerenden worden nieuwsgierig, wat goed werkt om het leergeheugen te ontwikkelen, prestatiedruk te verminderen en het zelfvertrouwen te verbeteren. Door de methode van François Gouin worden de communicatieve taalvaardigheden Spaans van de studenten sterk gestimuleerd.

De methode heeft als nadeel dat taal die wat meer subjectief of abstract is, moeilijk met beweging en expressie in één duidelijke ervaring is te vangen. Een bijkomend van de methode is de bewerkelijkheid voor de taaltrainer, die tenslotte een hele reeks aan series voor moet bereiden. Als derde punt richt de Gouin-seriemethode zich vooral op het mondelinge taalgebruik, terwijl het reguliere onderwijssysteem nog vaak draait om examens voor het toetsen van de lees- en schrijfvaardigheid.

Task-Based Language Teaching (TBLT)

Bedacht door wie en wanneer

Taakgericht taalonderwijs (Task-Based Language Teaching; TBLT) is in de jaren tachtig van de vorige eeuw ontwikkeld. De grondleggers waren de Indiase taalkundige professor N.S. Prabhu, de Amerikaanse hoogleraar Teresa P. Pica en de Britse hoogleraren Graham Crookes en Michael H. Long.

Kenmerken van de Task-Based Language Teaching (TBLT)

Taakgericht taalonderwijs past binnen het Communicatief Taalonderwijs/een Communicatieve Benadering. De denkwijze erachter is dat het verwerven van de te leren taal (zoals het Spaans) geen op zichzelf staand doel, maar een methode om bepaalde taken uit te kunnen voeren. De studenten krijgen verschillende motiverende taken voorgeschoteld, waarvoor taalkennis (Spaans) nodig is. Voor het goed uitvoeren van deze taken, is het nodig dat zij over woordenschat en taalregels beschikken. Deze taken zijn zaken uit het dagelijks leven, zoals het schrijven van e-mails, een boodschap doen, bellen met de klantenservice, iets te drinken bestellen of een krant lezen. De taak wordt in drie verschillende fasen verdeeld: vóór, tijdens en na de taak, waarbij de studenten zich eerst op de taak voorbereiden, daarna de taak uitvoeren en tot slot erop terugblikken. De lerenden dienen samen te werken om de taken uit te kunnen voeren. Om leereffect te hebben, moeten de taken net boven het taalniveau van de student Spaans liggen.

Populariteit

Vanaf het begin van de jaren 90 is taakgericht onderwijs erg populair geworden, zeker in het taalonderwijs. Het lijkt de meest bruikbare vorm te zijn om de taalvaardigheden bij lerenden (met name lerenden met een achterstand) in het lager en secundair onderwijs te verhogen.

Voor- en nadelen van Task-Based Language Teaching

Het taakgericht taalonderwijs (Spaans) biedt duidelijke voordelen. Het is een activerende werkvorm, waarbij de studenten worden uitgedaagd om hun vaardigheden (Spaans) te gaan gebruiken. Het is een op de persoon gerichte, relevante en efficiënte aanpak, zolang de taak goed bij de studenten aansluit. De studenten komen op een natuurlijke, alledaagse wijze in contact met het Spaans en leren zo authentieke Spaanse woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen in het Spaans. Studenten leren daarnaast om met elkaar samen te werken. Taakgericht taalonderwijs wordt door lerenden als plezierig en motiverend ervaren .

Dat de communicatie voorop staat en niet de correcte vorm van het Spaans, waardoor de studenten die niet zeer precies leren, kan als nadeel van de methode genoemd worden.

De Dogme benadering (Engels: Dogme Language Teaching; Dogme ELT)

Bedacht door wie en wanneer

Scott Thornbury; een Nieuw-Zeelandse linguïst en docententrainer op het gebied van Engels taalonderwijs bedacht Dogme Language Teaching/Dogme ELT (de ‘Dogmabenadering’) in het jaar 2000.

Kenmerken van de Dogme benadering (ELT)

‘Dogme 95’; een stroming van een groep filmmakers uit Denemarken onder wie filmregisseur Lars von Trier uit het jaar 1995 was de inspiratie voor Dogme Language Teaching. De deelnemers confirmeren zich aan 10 strenge regels (10 dogma’s) bij het maken van films die samen ‘de eed van zuiverheid’ (In het Deens: kyskhedsløfter; in het Engels: Vows of Chastity) behelzen. Iets soortgelijks is bij het Dogme-taalonderwijs aan de hand. De aanhangers van deze methode zoeken naar een vorm van communicatief onderwijs van vreemde talen die niet door enig voorgedrukt materiaal is belast. Het doeleinde van de Dogme-benadering is het houden van echte inhoudelijke conversaties over praktische onderwerpen. Bij deze methode gaat het om communicatie als inspirator van een taal leren (bijvoorbeeld Spaans). De benadering is daarom een communicatieve aanpak van taalonderwijs. Deze methode wil onderwijs bieden zonder lesboeken te gebruiken of andere lesmaterialen en zich in plaats daarvan op het communiceren tussen student en taaldocent richt. Het Dogme-taalonderwijs heeft, net als de Dogme-beweging van de filmmakers, 10 dogma’s (uitgangspunten).

Populariteit

Ondanks dat er niet veel onderzoek naar het succes van Dogme is gedaan, stelt Scott Thornbury dat de overeenkomsten met taakgericht leren van een taal (zoals Spaans) erop wijzen dat Dogme waarschijnlijk vergelijkbare resultaten oplevert.

Voor- en nadelen van de Dogme benadering

Een pluspunt voor de taaltrainer Spaans is dat er vrijwel geen voorbereiding voor nodig is. Het kan zeer motiverend werken dat de lerenden voor hun eigen leerproces de verantwoording dragen. Voorspelbaar zijn de lessen Spaans zo niet. Dit creëert spontane communicatie en verveling krijgt geen kans. Vrijwel elk item kan worden besproken tijdens Dogme-lessen. Dit zorgt ervoor dat de studenten betrokken en alert blijven.

De studenten kunnen zich echter wel iets ongemakkelijk voelen als ze zo weinig bij de hand genomen worden door de taaltrainer. Ook is niet elke taaldocent Spaans voldoende flexibel voor deze manier van lesgeven. Een bijkomend nadeel kan vormen dat lerenden zich vaak moeten voorbereiden op een bepaald examen Spaans, terwijl het niet zeker is dat de hiervoor benodigde lesstof aan bod komt in de taalles.

Growing Participator Approach (GPA)

Bedacht door wie en wanneer

The Growing Participator Approach (GPA) is in 2007 ontwikkeld door Language consultants Angela en Greg Thomson.

Kenmerken van de Growing Participator Approach (GPA)

De GPA-methode is een alternatieve visie op het verwerven van een nieuwe taal (zoals het Spaans). Het primaire uitgangspunt van de GPA is dat taal en cultuur onlosmakelijk zijn. Het gaat bij GPA om veel meer dan alleen het Spaans leren; het doel is uitgroeien tot deelnemers aan het leven in de gastcultuur (van bijvoorbeeld Spanje). Daarom gebruikt GPA de termen ‘groeiende deelnemers’ in plaats van ‘taallerenden’ en ‘verzorger’ in plaats van ‘leraren of docenten’. De Growing Participator Approach (GPA) heeft overeenkomsten met, en is ook gedeeltelijk gebaseerd op, de Natural Approach (natuurlijke aanpak) van Stephen Krashen en Tracy Terrell.

De leermethode kent zes fasen van activiteiten. De lerende en een verzorger uit Spanje voeren deze activiteiten uit. Begrip gaat voor productiviteit. De nadruk ligt op Spaanse woordenschat alsook cultuur. Fase 1 is de zogenaamde hier-en-nu-fase. Deze duurt ruwweg 100 uur. In fase 1 concentreert de ‘groeiende deelnemer’ zich op het luisteren en het non-verbale feedback geven.

Fase 2 van de leermethode is de ‘verhaalopbouwfase’. Deze duurt ruwweg 150 uur en de deelnemer begint nu het Spaans ook te produceren. In fase 3 van de leermethode ligt de nadruk op ‘gedeelde verhalen’. Dit zijn verhalen over dagelijkse gebeurtenissen, verhalen die tussen culturen worden gedeeld alsook verhalen over gedeelde ervaringen. Fase 4 van de methode is de fase van het ‘diepe delen’. De deelnemer en de verzorger beginnen nu meer diepgaande gesprekken te voeren over het leven in de Spaanse cultuur. In fase 5 van de methode beginnen deelnemers zich te richten op het taalgebruik van de moedertaalsprekers Spaans door middel van films, televisie, nieuws en literatuur. Het Spaans dat voor het werk van de deelnemers is vereist, wordt ook geleerd. Fase 6 van de leermethode is de ‘zelfvoorzienende groeifase’. Deze fase kent geen eindpunt. Hierbij gaat het om groei buiten de formele taalsessies Spaans om.

Populariteit

Er is nog weinig bekend over het succes omdat de methode van Greg en Angela Thomson nog relatief nieuw is. Deelnemende studenten zijn enthousiast over de leermethode.

Voor- en nadelen van de Growing Participator Approach

Met de GPA-benadering wordt een duidelijk inzicht geboden op het proces van de taalverwerving Spaans. Deze zes afzonderlijke fasen van GPA bieden een duidelijk tijdspad en haalbare doelen. Er wordt door de lerende niet alleen kennis van de Spaanse taal verworven, maar ook van de omgeving en de lerenden verwerven eveneens een nieuw sociaal netwerk.

Een nadeel van deze methode is dat voor elke deelnemer of tenminste elke kleine groep deelnemers een ‘verzorger’ moet worden gevonden die bereid is veel tijd te investeren.

Shadowing Technique

Bedacht door wie en wanneer

De Shadowing technique of Shadowing (‘schaduwen’) is in de vroege jaren 2000 bedacht door de Amerikaanse polyglot en taalkundige Prof. Alexander Argüelles.

Kenmerken van de Shadowing Technique

Shadowing is een methode die studenten zelfstandig kunnen gebruiken voor het verbeteren van de uitspraak en de intonatie (Spaans) en het verwerven van vloeiendheid in het spreken. De techniek van Shadowing is relatief eenvoudig: de lerenden luisteren naar een audio-opname, bij voorkeur een dialoog en herhalen vervolgens wat zij horen. Bij deze methode is het niet van belang om de Spaanse tekst te begrijpen; het gaat in de eerste plaats om de klanken. Het luisteren en herhalen oefent men net zo veel totdat het heel gemakkelijk gaat en de lerenden simultaan Spaans kunnen spreken met de opname. De studenten gebruiken na enige tijd een transcript om te kunnen lezen (en begrijpen) wat zij hebben gezegd. Zolang er maar dialogen of stukken samenhangende tekst in staan, zijn veel lesboeken voor deze methode geschikt. De Spaanse audio-opname dient ideaal bezien iets boven het niveau van de lerenden te zijn. De ideale lengte van een audio-opname is ongeveer één pagina, op een natuurlijke snelheid en zonder kunstmatige pauzes in te lassen. Omdat lichamelijke beweging de opname van de nieuwe taal (het Spaans) in het zenuwstelsel versterkt, doet Argüelles de aanbeveling om tijdens het spreken te lopen, het liefst in de buitenlucht, en niet te zitten. Dat de student minder snel wordt afgeleid als hij of zij beweegt, waardoor het werken aan het Spaans aanzienlijk effectiever wordt, is een andere grond.

Shadowing heeft veel gemeen met de audiolinguale methode uit de twintigste eeuw, maar het verschil is dat de audiolinguale methode gebruikmaakte van grammaticale drills in plaats van dialoog of samenhangende teksten. Bij de Shadowing-techniek is het simultaan spreken ook anders.

Populariteit

De afgelopen jaren is veel onderzoek naar Shadowing gedaan waaruit blijkt dat de techniek naast de uitspraak ook de luistervaardigheid sterk verbetert. Het algemene begrip van het Spaans wordt eveneens vergroot.

Voor- en nadelen van de Shadowing Technique

Shadowing heeft als praktisch voordeel dat de methodiek kan worden gebruikt in een groep studenten, waarbij elke deelnemer in de groep individueel actief aan de methodiek leren is. Het rendement van Shadowing is hoog.

Het nadeel van de Shadowing-techniek is dat student het wellicht een beetje saai kan vinden om dezelfde Spaanse tekst te blijven herhalen. De teksten kiezen is dus van groot belang.

Total Physical Response (TPR^®)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse psycholoog James J. Asher ontwikkelde de taalverwervingsmethode Total Physical Response, ook wel TPR^® genoemd, in de jaren 60 van de vorige eeuw.

Kenmerken van Total Physical Response (TPR^®)

TPR^® is een taalleermethode (voor bijvoorbeeld Spaans) die van het principe uitgaat dat mensen leren door middel van handelingen en beweging. Men leert door te doen, en wel op de manier zoals kinderen hun moedertaal leren. Ouders geven voortdurend opdrachten aan hun jonge kinderen en belonen hen als ze deze opdrachten uitvoeren (“kijk naar mama”, “goed zo”). “Pak de lepel”, “Mooi!”, “Trek je schoentjes maar aan”, enz.). In de eerste instantie is het de bedoeling dat de kinderen begrijpen wat de ouders zeggen, de kinderen gaan verbaal reageren in een later stadium. Dus de luistervaardigheid Spaans vormt de basis, daarna komt de spreekvaardigheid.

De methode van TPR^® past deze principes van de moedertaalverwerving bij het leren van het Spaans versneld toe. De docent geeft taken op een begrijpelijke en vriendelijke manier, bijvoorbeeld: “pak het boek” en doet de taken zelf voor; de lerenden doen deze taken na. Aanvankelijk wordt van de studenten nog niet verwacht dat ze Spaans spreken; in een later stadium geven de studenten de taken. Bekende taken worden verder uitgebreid of gedeeltelijk veranderd.

Door het combineren van bewegingen en spraak, appelleert de methode van TPR^® aan beide hersenhelften. Hierdoor kost het minder moeite om iets te leren en de geleerde Spaanse taalkennis beklijft ook beter.

Populariteit

Vooral wordt TPR^® gebruikt binnen het NT2-onderwijs (Nederlands als tweede taal), zeker bij beginnende lerenden en ook wel bij Engelse les op de basisschool. Maar ook middelbare scholieren en volwassenen werken met veel plezier met Total Physical Response en behalen hierbij goede resultaten.

Voor- en nadelen van Total Physical Response

Total Physical Response biedt veel voordelen. Doordat de student veel begrijpelijke inbreng krijgt aangeboden in ‘chunks’ (woorden die bij elkaar horen), krijgt hij of zij snel begrip van de doeltaal. Total Physical Response levert vlotte succeservaringen op, wat het plezier in het leren bevordert. Dit zorgt voor stressvrij leren. TPR^® is in principe geschikt voor elke doelgroep, ongeacht welke leeftijd of achtergrond en de methodiek kan ook in wat grotere klassen toegepast worden. Het geleerde Spaans wordt direct opgeslagen in het langetermijngeheugen.

Dat niet elke taaluiting in TPR^®-opdrachten uit te drukken is, is het minpunt van TPR^®. Daardoor werkt het tot op een bepaald taalniveau en is daarnaast een andere leermethode (ter aanvulling) nodig. De methode is ook niet bijzonder creatief. De studenten leren niet om hun gevoelens, ideeën en meningen in het Spaans uit te drukken.

De Directe Methode (Engels: Direct Method; DM)

Bedacht door wie en wanneer

De Duits-Amerikaanse taalkundige Maximilian Delphinius Berlitz bedacht eind jaren 80 van de negentiende eeuw de Directe Methode. Deze methode wordt ook wel ‘de natuurlijke benadering’ genoemd. De methode is ontwikkeld als antwoord op de dominante grammatica-vertaalmethode.

Kenmerken van de Directe Methode (DM)

Er was een Reformbeweging omstreeks 1900 met nieuwe visies over leren dat zelfontdekkend en inductief diende te zijn. De Reformbeweging betrof overigens niet alleen het leren van een taal, maar eveneens voeding, kleding, natuurgeneeskunde en naturisme. Net als in de jaren 60 van de vorige eeuw, streefden de mensen rond het jaar 1900 naar natuurlijke leefwijzen en een bevrijding van de keurslijven. Er ontstond in het taalonderwijs veel aandacht voor de gesproken, ‘levende’ taal, waarbij de grammatica meer inductief werd aangeleerd, met behulp van voorbeeldzinnen. De taalregels moesten lerenden hieruit afleiden. Er kwamen veel mondelinge oefeningen en met veel aandacht voor de uitspraak van de taal (zoals het Spaans). Lerenden werden aangemoedigd vaak Spaans te spreken. Dat de les in het Spaans gegeven werd, was ook een nieuw verschijnsel. Tijdens de les werd nadrukkelijk niet vertaald. Het leren van woordenschat gebeurde met behulp van voorbeelden en afbeeldingen. Abstracte vocabulaire werd door studenten aangeboden om ideeën te laten associëren.

Populariteit

Deze vernieuwingsgolf van begin twintigste eeuw ebde weg, mede onder invloed van de crises en oorlogen, om weer in een andere vorm terug te komen in de jaren zestig.

Taleninstituten zoals Berlitz en Interlingua werken nog altijd met een (moderne versie van) de Directe Methode.

Voor- en nadelen van de Directe Methode

Het pluspunt van de Directe Methode is dat de methode een vrij natuurlijke manier van leren is. Bij de methode wordt veel aandacht geschonken aan luisteren en spreken, waardoor studenten zelfvertrouwen en vloeiendheid kunnen krijgen. Minpunten kent de methode echter ook. De Directe Methode schenkt nauwelijks aandacht aan de schrijfvaardigheid (Spaans) en ook minder aandacht aan lezen in de doeltaal. Voor lerenden die meer meer gevorderd zijn in het Spaans, biedt de methode niet genoeg uitdagingen. De Directe Methode is ook niet heel bruikbaar voor minder snel lerende studenten, omdat deze methode uitgaat van een dynamische inzet van de student.

De Manesca-methode (Engels: Manesca Method)

Bedacht door wie en wanneer

In 1835 publiceerde Jean Manesca An Oral System of Teaching Living Languages Illustrated by a Practical Course of Lessons in the French through the Medium of the English (“Een mondelinge methode voor het onderwijzen van levende talen, aan de hand van een praktische cursus Frans door middel van het Engels”). In januari 2015 is An oral system of teaching living languages in herdruk gegaan.

Kenmerken van de Manesca-methode

Manesca is op hetzelfde principe gebaseerd als de Natural Approach (‘natuurlijke aanpak’): de beste manier om vreemde talen te leren, is die kinderen hun moedertaal leren. Het leren van een vreemde taal (zoals Spaans) moet veilig en gemakkelijk zijn. Daarom wil Manesca niet werken met abstracte regels of woordenlijstjes met Spaanse woorden die uit het hoofd geleerd dienen te worden.

De Manesca-methode geldt als de vroegst bekende, volledige taalcursus. De leermethode is gebaseerd op het werken met een groep van studenten en een trainer Spaans, die één Spaans nieuw woord tegelijk introduceert. Bij elk woord hoort een specifieke beweging. Het Spaanse woord en de bijbehorende beweging worden daarna door de studenten afzonderlijk herhaald. Door deze herhaling onthouden de studenten de Spaanse woorden, zonder dat uit het hoofd geleerd hoeft te worden. De woorden worden stap voor stap zinnen en variaties op deze Spaanse zinnen. De Spaanse spelling wordt aangeboden in een later stadium met leesteksten.

De methode van Jean Manesca is al een aantal jaren later door Heinrich Gottfried Ollendorff overgenomen en aangepast en staat ook wel als de Ollendorff-methode bekend.

Populariteit

Jean Manesca overleed twee jaar na publicatie van zijn methode. Het werk van Jean Manesca is overgenomen en verder ontwikkeld door anderen, onder wie Ollendorff. Veel van de ideeën van Manesca zijn actueel en worden nog steeds in het moderne vreemdetalenonderwijs gebruikt.

Voor- en nadelen van de Manesca-methode

Het pluspunt van de Manesca- of Ollendorff-methode is het combineren van spreken en bewegen, waardoor het fysieke geheugen wordt aangesproken en het geleerde gemakkelijker en langer wordt onthouden. Wat daar ook aan bijdraagt, is het veelvuldige herhalen. Dat dit wat saai kan worden om dezelfde Spaanse woordjes en zinnen steeds te herhalen, kan door lerenden als een nadeel worden ervaren.

Silent Way

Bedacht door wie en wanneer

The Silent way (‘de stille manier’) is ontwikkeld in het jaar 1963 door de Egyptenaar Caleb Gattegno.

Kenmerken van de Silent Way

The Silent Way is een manier om een taal te leren (bijvoorbeeld Spaans) die gebruikmaakt van stilte als instructiemiddel. De autonomie van de lerenden en hun actieve deelname is het uitgangspunt van Caleb Gattegno’s methode.

Een combinatie van gebaren en stilte wordt gebruikt door de taaldocenten Spaans om de aandacht te trekken van de lerende, reacties uit te lokken en de lerende aan te moedigen om fouten te corrigeren. Veel tijd wordt aan de uitspraak (Spaans) besteed.

Gattegno, die wiskundige was, vond het van belang om les te geven op een wijze die efficiënt voor de hoeveelheid energie van de studenten was. Caleb Gattegno kwam erachter dat het in verhouding weinig energie kost om een visueel of auditief beeld te onthouden, veel minder dan wanneer mensen proberen om dingen uit het hoofd te leren. Hij verklaarde dat taaldocenten niet naar kennisoverdracht an sich dienen te streven, maar het bewustzijn aan dienen te spreken, omdat alleen het het bewustzijn het mogelijk maakt om iets te leren.

Gekleurde staafjes (zogenaamde cuisenaire-staven) die voor verschillende dingen kunnen worden gebruikt, zijn één van de hulpmiddelen waar The Silent Way van Gattegno gebruik van maakt. Ook maakt de methodiek gebruik van Words in Colour. Words in Colour is een kleurenkaart voor geluiden waarbij elke kleur voor een specifieke klank van het Spaans staat, gekleurde woordgrafieken voor het werken aan zinnen en gekleurde grafieken die worden gebruikt om spelling te leren.

Populariteit

Vooral bij het aanleren van de uitspraak zijn de ideeën van Caleb Gattegno van belang geweest, alhoewel de Stille Methode in de oorspronkelijke vorm niet veel meer wordt gebruikt.

Voor- en nadelen van de Silent Way

De sterke kant van de benadering van Gattegno is dat zijn aanpak voor de lerende niet-bedreigend is, die immers als autonoom gezien wordt. De trainer Spaans is in principe dienstbaar aan de student, niet andersom. The Silent Way stimuleert het leren van het Spaans op een natuurlijke manier. Het geleerde wordt doorgaans goed verwerkt en onthouden door de taallerenden uit te dagen nieuwe dingen te ontdekken. De lerende ‘mag’ fouten maken, wat helpt bij het leren.

Een nadeel kan zijn dat een aantal lerenden wat meer begeleiding nodig heeft dan de methode beoogt. Door de afwezigheid van input van de trainer Spaans zouden de studenten gefrustreerd kunnen raken. Met kleuren en grafieken werken, heeft als keerzijde dat ‘het nieuwe’ er gauw af is, waardoor het effect verdwijnt.

TPR Storytelling

Bedacht door wie en wanneer

TPR Storytelling of ‘TPRS’ houdt in Teaching Proficiency through Reading and Storytelling. De methode van TPR Storytelling is ontwikkeld door Blaine Ray in 1990, van oorsprong een Amerikaanse docent Spaans, en komt uit de TPR-techniek (Total Physical Response) voort.

Kenmerken van TPR Storytelling

TPR Storytelling is een taalverwervingsmethode die gebruikmaakt van verhalen om een taal (bijvoorbeeld Spaans) te leren. Het uitgangspunt van TPRS is een natuurlijke wijze van taalverwerving: een nieuwe taal leren zoals kinderen hun moedertaal leren. De lerenden worden blootgesteld aan een grote hoeveelheid begrijpelijke input om dit te bereiken. De trainer Spaans vertelt een verhaal, waarin nieuwe Spaanse woorden meerdere keren voorkomen. Deze verhalen zijn niet te lang en interessant of humoristisch. Omdat deze verhalen vrij gemakkelijk zijn te begrijpen, zijn de studenten ontspannen. Spaanse woorden en structuren worden op deze manier vrijwel ongemerkt opgeslagen in het langetermijngeheugen van de lerende. De docent wijst de student op grammaticale fenomenen van het Spaans, zonder dat studenten regels van het Spaans uit het hoofd hoeven te leren.

De studenten zullen na enige tijd ‘automatisch’ Spaans beginnen te spreken en de Spaanse grammaticale structuur nadoen. Dit is een natuurlijk proces. Een variant hierop is een verhaal op te bouwen om met een groep studenten. Hierbij schrijft de trainer Spaans eerst nieuwe woorden en structuren op het schoolbord, met de Spaanse vertaling erbij, om daarna met de studenten hiervan een verhaal te maken. Tot slot wordt het verhaal door de studenten naverteld. Lezen in het Spaans is een belangrijk deel van TPR Storytelling, omdat dit zorgt voor inbreng. In een later stadium volgt schrijven in het Spaans.

Populariteit

Er zijn veel onderzoeken gedaan die uitwijzen dat TPR Storytelling een succesvolle manier is om een nieuwe taal te verwerven. Er zijn wel randvoorwaarden: de setting moet geschikt zijn en de taaltrainer moet goed getraind zijn.

Voor- en nadelen van TPR Storytelling

TPRS is een laagdrempelige wijze van taalverwerving en het geleerde wordt grondig verworven. Doordat TPRS ook de creatieve intelligentie aanspreekt, is TPRS een breinvriendelijke leermethode. Het is prettig voor de student en het is niet moeilijk om de aandacht erbij te houden. Het werkt zeer motiverend voor de studenten om zelf een verhaal te verzinnen.

Een nadeel is dat TPR Storytelling veel voorbereiding van de taaldocent vraagt.

De Rosetta Stone methode

Bedacht door wie en wanneer

De Rosetta Stone-methode is vernoemd naar de Steen van Rosetta, een steen met tweetalige teksten die in Egypte werd ontdekt, door middel waarvan uiteindelijk de hiërogliefen ontcijferd konden worden. Rosetta Stone is eveneens de naam van het softwarebedrijf dat de taalcursussen aanbiedt. De eerste versie van Rosetta Stone is uitgebracht in 1996.

Kenmerken van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone cursus is een manier om vreemde talen (bijvoorbeeld Spaans) te leren met behulp van een computer. Deze taalcursussen zijn in meer dan dertig verschillende talen beschikbaar en de taalcursussen zijn te volgen vanuit elk van deze talen.

De Rosetta Stone-methode is een zogenaamde communicatieve leermethode, die de manier imiteert waarop een kind zijn of haar moedertaal leert. Dit wil zeggen ‘leren door onderdompeling’, door veel te luisteren en na te spreken. Het programma gebruikt hiervoor foto’s en stemmen van native speakers Spaans (moedertaalsprekers) voor het overbrengen van de betekenis van nieuwe (Spaanse) woorden. De methode maakt gebruik van programma om spraak te herkennen dat de Spaanse uitspraak registreert en een schematische weergave daarvan maakt. De gebruiker kan zo de uitspraak met de uitspraak van native speakers (moedertaalsprekers Spaans) vergelijken. Uitspraakverbetering kan worden bereikt door de voorbeeldstem minder snel te laten spreken en de studenten daarna veel na te laten zeggen.

Voor de schrijfvaardigheden Spaans biedt de methode dictee-oefeningen. De software controleert de Spaanse spelling en de grammatica en geeft eventuele fouten aan, waarbij mogelijkheid is om deze fouten van de studenten te corrigeren.

Het programma van Rosetta Stone biedt eveneens leesteksten. Deze leesteksten gaan over dagelijkse onderwerpen, activiteiten en ideeën.

Populariteit

De Rosetta Stone-methode wordt veelvuldig gebruikt wereldwijd en niet door de minsten. Onder andere de NASA en het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse zaken gebruiken de methode van Rosetta Stone. In Nederland wordt de Rosetta Stone-methode door een aantal ministeries en veel universiteiten en hogescholen en ook door sommige internationale bedrijven toegepast.

Voor- en nadelen van de Rosetta Stone methode

Rosetta Stone is zeer eenvoudig in gebruik en kan op ieder moment door de lerende ingezet worden. De lerende bepaalt zelf welke onderdelen wat meer of minder aandacht nodig hebben. Veel lerenden vinden het leuk om met de methodiek te werken. Voor onderwijsinstellingen kan Rosetta Stone een oplossing bieden bij een gebrek aan taaldocenten. Het feit dat er geen trainer beschikbaar is die lerenden kan motiveren of wat extra’s kan bieden, is een keerzijde van de methode van Rosetta Stone.

De Pimsleur methode

Bedacht door wie en wanneer

De taalcursussen van Pimsleur zijn ontwikkeld door Dr. Paul Pimsleur; een Amerikaans taalkundige. De eerste Pimsleur taalcursus was een cursus Grieks, die hij in het jaar 1963 introduceerde.

Kenmerken van de Pimsleur methode

De Pimsleur-methode is een computerprogramma om nieuwe talen (bijvoorbeeld Spaans) te leren.

Deze cursus bestaat uit zinnen/dialoog in de doeltaal die door lerenden worden nagesproken en worden herhaald. De Spaanse zinnen zijn ingesproken door native speakers (moedertaalsprekers). De cursus is gebaseerd op herhaling, anticipatie, woordenschat en weer herhaling. De lessen van de cursus bieden een audio-opname van een half uur die nieuwe vocabulaire en structuren bevat. De grammaticale structuur van het Spaans wordt niet apart uitgelegd maar aangeboden via uitbreiding van, en variaties op, de zinnen.

Dr. Pimsleur deed onderzoek naar het optimale interval waarmee geleerde informatie van het kortetermijngeheugen overgaat naar het langetermijngeheugen. Dit (gemiddelde) interval is in de taalcursussen van Pimsleur verwerkt.

Populariteit

Onder meer in Amerika worden de Pimsleur taalcursussen gebruikt en de ervaringen lopen uiteen. In het algemeen zijn studenten tevreden over de aangeleerde uitspraak.

Voor- en nadelen van de Pimsleur methode

De methode van Pimsleur werkt zeer goed als uitspraakverbeteraar, omdat de insprekers allemaal native speakers zijn en op een natuurlijke manier Spaans spreken op een normaal tempo.

De keerzijde van de leerleermethodiek van Pimsleur is dat niets wordt uitgelegd. De gebruikers leren geen bouwstenen van de Spaanse taal om zelf een zin te maken, maar moeten het met duizenden voorbeeldzinnen doen die uit het hoofd worden geleerd.

De Michel Thomas methode

Bedacht door wie en wanneer

De Michel-Thomas-methode is bedacht, niet geheel verwonderlijk, door Michel Thomas (Poolse naam: Moniek Kroskof); een in Polen geboren genaturaliseerde Amerikaan. Michel Thomas ontwikkelde zijn leermethode in zijn eigen taleninstituut in Beverly Hills, Los Angeles, kort na de Tweede Wereldoorlog met beroemdheden zoals Diana Ross, Barbra Streisand, Emma Thompson, Mel Gibson, Pierce Brosnan en Bob Dylan in zijn klantenkring.

Kenmerken van de Micheal Thomas methode

Dat iemand alleen kan leren leren als hij of zij vrij is van stress, was het uitgangspunt van Michel Thomas. Michel Thomas maakte zijn studenten duidelijk dat ze zich geen zorgen hoefden te maken dat ze dingen zouden vergeten.

De cursussen van Michel Thomas zijn audiolessen (Spaans), door twee stemacteurs ingesproken; een mannelijke en een vrouwelijke. De setting is bij Michel Thomas een virtuele klas, waarbij de student als de derde student fungeert. De student luistert mee met de les van de stemacteurs. Als een vraag aan de stemacteurs gesteld wordt, is het de bedoeling dat de lerenden op de pauzeknop drukken en eerst zelf de vraag beantwoorden. Er zijn geen huiswerkopdrachten, geen uit-het-hoofd-leren. De les wordt in kleine stappen opgebouwd en nieuwe Spaanse lesstof wordt met reeds bekende Spaanse lesstof afgewisseld. De uitleg wordt steeds in het Engels gegeven. De methode wijst bijvoorbeeld op eventuele verbanden tussen de Engelse taal en het Spaans. Er wordt ook grammaticale uitleg gegeven. Bij de methodiek van Michel-Thomas wordt makkelijke stof eerst aangeleerd, moeilijkere stof wordt pas aangeboden nadat de lerende het voorgaande heeft begrepen en geleerd. Naast Spaanse woorden en zinnetjes worden eveneens bouwstenen aangeleerd zodat de studenten zelf zinnetjes kunnen maken. De leermethode maakt ook gebruik van flashcards waarmee studenten zelf hun vocabulaire Spaans kunnen toetsen en online oefeningen kunnen maken om hun eigen vooruitgang te meten.

Populariteit

Veel lerenden zijn over het algemeen tevreden over de uitleg van de structuren van de Spaanse taal en vinden de Michel Thomas-methode prettig werken. Studenten die wat verder gevorderd zijn met de taal, vinden de methode van Michel Thomas minder zinvol.

Voor- en nadelen van de Micheal Thomas methode

De Michel Thomas-methode is erg toegankelijk en traint luistervaardigheid en uitspraak Spaans op een efficiënte manier. Dat de cursussen Spaans niet in schrijfvaardigheid voorzien, kan als een minpunt worden gezien. Een daadwerkelijke interactie is er ook niet, omdat het een audiocursus betreft.

De Assimil methode

Bedacht door wie en wanneer

Assimil is een Frans bedrijf, opgericht door polyglot en schrijver en Alphonse Chérel in 1929. Het bedrijf Assimil maakt en publiceert cursussen voor vreemde talen. Dit begon met hun eerste boek Anglais sans Peine.

Kenmerken van de Assimil methode

‘Assimileren’ betekent ‘opgaan in de groep, mengen met’, wat voor een taalcursus (zoals Spaans) wel een hooggegrepen uitgangspunt is. De Assimil-cursussen zijn zelfstudielessen die uit een leerboek Spaans en audio-CD’s alsook een USB-stick bestaan. De gebruiker besteedt ruwweg twintig minuten per dag aan de cursus.

De taallessen bestaan uit verschillende Spaanse dialogen die beluisterd, nagesproken en gelezen worden. De Spaanse vertaling staat naast de dialoog, alsook uitleg van de grammatica. Om de uitspraak van het Spaans te oefenen, maakt Assimil gebruik van zinnetjes die door moedertaal (native) speakers zijn ingesproken en die de gebruikers herhalen. De opbouw is van receptief naar productief: in de eerste lessen wordt nog geen taalproductie verwacht van de gebruiker; dit komt pas na ongeveer vijftig taallessen.

Populariteit

De cursussen van Assimil zijn populair. De cursussen zijn relatief voordelig en er is een ruim aanbod aan verschillende talen.

Voor- en nadelen van Assimil

Dat de cursisten Spaans in hun eigen tempo kunnen leren op het moment dat dit het beste past, is het voordeel van de methode van Assimil. Het nadeel hierbij is, wat geldt voor alle computertaalcursussen, dat de student op zichzelf is aangewezen. Er is geen taaltrainer Spaans om de student te motiveren of te begeleiden.