Cursus Engels Vlissingen

Audio-Lingual Method (ALM) (Army Method/New Key)

Bedacht door wie en wanneer

De audiolinguale methode was reeds in de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw ontwikkeld in Engeland en Amerika, onder meer door de Amerikaanse taalkundige Leonard Bloomfield. Doordat de Tweede Wereldoorlog uitbrak, was het noodzakelijk om de (Amerikaanse) soldaten te voorzien van elementaire verbale communicatieve vaardigheden. Hierdoor werd deze audiolinguale methode ook wel de ‘legermethode’ genoemd.

Kenmerken van de Audio-Lingual Method (ALM)

De audiolinguale methode kan als een antwoord op de grammatica-vertaalmethode worden beschouwd. Het was nieuw dat de lessen geheel plaatsvonden in de doeltaal (bijvoorbeeld Engels). De belangrijkste vaardigheden zijn spreken en luisteren (in het Engels) en (Engelse) grammaticale structuur worden geleerd aan de hand van mondelinge structuuroefeningen. Het doel is zonder fouten Engels leren spreken en verstaan, wat begint met een Engelssprekende na kunnen spreken. Herhaling is het middel hiervoor; er wordt gewerkt met drills om Engelse zinnen en structuren goed te leren beheersen, om te zorgen dat reacties spontaan en automatisch gaan worden. De trainer Engels kan bijvoorbeeld een zin tien keer herhalen om daarna een nieuw Engels woord of meerdere nieuwe Engelse woorden toe te voegen Bij de audiolinguale methode wordt vaak gewerkt in de zogenaamde talenpractica, waar studenten Engels een koptelefoon op hebben en zinnen beluisteren en deze zinnen nazeggen. Het geschreven Engels wordt pas aangeboden als het mondelinge Engels inmiddels vertrouwd is geworden. Er wordt wel gebruikgemaakt van afbeeldingen om nieuwe Engelse woorden te introduceren.

Populariteit

De audiolinguale methode werd in Nederland pas geïntroduceerd omstreeks 1970 bij het ingaan van de Mammoetwet. Er waren al gauw grote bezwaren tegen de betekenisloze drills. De techniek haperde wel eens. Daardoor raakten de talenpractica vrij snel in onbruik. In plaats daarvan werden de voor mondeling gebruik bedoelde structuuroefeningen schriftelijk gemaakt. Leerboekenschrijvers namen de markt weer over en boden weer expliciete grammaticaregels aan. Toch liet de audiolinguale methode wel sporen na. Nu was alom geaccepteerd dat het bij het leren van de taal (zoals Engels) niet om het uit het hoofd leren van de (Engelse) grammaticaregels gaat, maar om de toepassing. De luistervaardigheid (Engels), waar de meeste docenten vóór de jaren zeventig geen of nauwelijks aandacht aan besteedden, was ontdekt.

Voor- en nadelen van de Audio-Lingual Method

De audiolinguale methode is effectief voor beginnende studenten Engels. Vanaf het begin wordt de juiste uitspraak Engels aangeleerd. De audiolinguale methode is een docentgestuurde methode waardoor deze een vlotte en efficiënte overdracht van de kennis van de taal kan bieden. De audiolinguale methode kan ook worden toegepast bij grotere groepen.

Tevens heeft dit docentgestuurde aspect een keerzijde; er wordt geen eigen inbreng verlangd van de studenten, waardoor het risico dreigt van passiviteit en onvoldoende betrokkenheid en motivatie. Een ander bezwaar van de methode is dat de geoefende drills niet zo eenvoudig zijn om te zetten in levend taalgebruik Engels.

GoldList Method (GLM)

Bedacht door wie en wanneer

De GoldList Method (‘gouden lijst-methode’) is door David J. James, alias Viktor Dmitrievitch Huliganov of Uncle Davey ontwikkeld.

Kenmerken van de GoldList Method (GLM)

Deze GoldList Method is een methode om woorden of zinnen in een vreemde taal (bijvoorbeeld Engels) te leren op een zodanige wijze dat ze plaatsnemen in het langetermijngeheugen van de lerende. De GoldList-methode werkt middels zelfgeschreven woordenlijsten (Engels) die later herhaald worden. Deze Engelse woorden of zinnen op de woordenlijst worden hardop gelezen door de lerende. Het idee is niet om al deze woorden en/of zinnen en zinnen uit het hoofd te leren, maar door blootstelling gebeurt dit eigenlijk automatisch. De woordenlijst wordt steeds veranderd; Engelse woorden die zijn aangeleerd, worden van de lijst gehaald. Die Engelse woorden die nog problemen geven, blijven op de lijst staan.

Populariteit

Aanhangers van de GoldList-methode stellen dat de woorden en zinnen spontaan terechtkomen in het langetermijngeheugen, maar geheugenwetenschappers betwijfelen dat. Volgens deze geheugenwetenschappers wordt (taal)kennis in het algemeen onthouden als deze kennis van betekenis en relevant is voor de student. De methode kan werken voor Engelse woorden en zinnen die betekenisvol en relevant zijn voor de lerende.

Voor- en nadelen van de GoldList Method

Voor lerenden die baat hebben bij bijvoorbeeld Post-its^® als geheugensteuntje kan deze GoldList-methode goed functioneren. Met de hand schrijven werkt beter dan typen of, tamelijk zinloos: een foto maken, omdat het fysieke deel van het geheugen door het schrijven meewerkt en wordt aangesproken. Een nadeel van deze leermethode is het ontbreken van context. Taal is uiteraard veel meer dan een verzameling losse woorden of zinnen. De methode is daarnaast bijzonder tijdrovend; er moeten steeds handgeschreven woordenlijsten worden gemaakt.

De Natural Method

Bedacht door wie en wanneer

De Natural Method, ook wel de Natural Approach (de ‘natuurlijke aanpak’) genaamd, is in 1983 ontwikkeld door Tracy D. Terrell en Stephen D. Krashen.

Kenmerken van de Natural Method

De Natural Method richt zich op een natuurlijke wijze van het verwerven van de taal (zoals bijvoorbeeld Engels). Op de manier waarop iemand als kind zijn of haar moedertaal leerde spreken, probeert de leermethode het Engels te leren. De taalregels van het Engels leert men ook onbewust op die manier. Hiervoor wordt alleen het Engels gebruikt met een aantal visuele hulpmiddelen. Een stressvrije leeromgeving voor de studenten is het streven van de leermethode. Een aanzienlijke hoeveelheid begrijpelijke input wordt aan de studenten blootgesteld. Bij de deze methode wordt de taalproductie Engels niet geforceerd, maar mag spontaan ontstaan. De nadruk ligt op communicatie en niet zo zeer op expliciete Engels grammatica en de correctie van vormfouten.

Als de lerende in het Engels wordt ondergedompeld, werkt de leermethode het meest effectief. Om ervoor te zorgen dat de lerenden van de ervaring kunnen genieten, dienen de leeractiviteiten in het Engels stimulerend te zijn.

De Natural Method heeft vrij veel overeenkomsten met de Directe Methode. Beide methoden zijn gebaseerd op het idee van natuurlijke taalverwerving; het onderscheid is dat bij de Directe Methode meer focus wordt gelegd op de praktijk en bij de Natural Method meer op blootstelling aan taalinput en het verminderen van spreekangst.

Populariteit

Het is veelvuldig aangetoond dat onderdompeling een heel effectieve methode is. De methode is een populaire methode van lesgeven bij taaltrainers Engels, doordat de methode vrij eenvoudig te begrijpen is voor de lerende. Kritiek kent de Natural Method ook. De leermethode is vooral gericht op het impliciet aanleren van de grammatica van het Engels. Lerenden zouden inderdaad leren om te communiceren, maar in een wat gebrekkige, vereenvoudigde versie van de taal blijven steken door onvoldoende kennis van de grammatica van de taal.

Voor- en nadelen van de Natural Method

Het wordt als prettig ervaren om op een natuurlijke manier een taal aan te leren. Lerenden krijgen de mogelijkheid een persoonlijke band met de Engelse taal te creëren. Omdat de studenten niet ‘uit het hoofd hoeven te leren’, blijft het geleerde voor een langere tijd onthouden.

Doordat er bijna geen druk ligt op de taalproductie, kan het nadeel zijn dat het langer duurt voor er resultaat geboekt wordt. Ook bereidt de methode de lerende niet per se voor op een specifiek Engels examen.

Structurele Aanpak

Bedacht door wie en wanneer

De Structural Approach (afgekort SA) ofwel de ‘Structurele Aanpak’ is in de jaren 50 ontwikkeld door Charles Fries, oprichter en directeur van de English Language Institute aan de Universiteit van Michigan en één van zijn studenten Robert Lado.

Kenmerken van de Structurele Aanpak (SA)

De Structurele Aanpak is een methode om vreemde talen te leren die als doel heeft om de lerende vertrouwd te maken met de fonologische en grammaticale structuren van de doeltaal (bijvoorbeeld het Engels). De Structurele Aanpak staat voor dat de beheersing van deze structuren meer oplevert dan het leren van woordenschat van het Engels. Bij de methode gaat het om het herkennen en kunnen toepassen van specifieke Engelse woordcombinaties en woordgroepen in de juiste woordvolgorde. Deze vaste combinaties van woorden worden in reële situaties met gebruik van visualisaties, gezichtsuitdrukkingen, dramatiseringen en handelingen aan lerenden aangereikt. Bij de leermethode worden de structuren die het meest worden gebruikt, als eerste aan de taallerende aangeboden. Mondelinge vaardigheid Engels (luisteren en spreken) wordt hier als eerste bij gebruikt; daaruit volgen lezen en schrijven. Bij het aanleren en verbeteren van de productieve vaardigheid Engels (spreken en schrijven), krijgt grammatica een grote plaats. Andere benamingen voor de Structurele Aanpak zijn de Structural-Situational Approach (structurele-situationele benadering) en de Structural-Oral-Situational Approach (structurele-mondeling-situationele benadering).

Populariteit

In de jaren vóór 1970 werd de Structurele Aanpak op grote schaal gebruikt om Engelse les te geven in Engelssprekende landen, voormalige Britse koloniën alsook in Maleisië.

Voor- en nadelen van de Structurele Aanpak

Het voordeel van een structurele aanpak is dat de studenten het Engels op een accurate wijze leren. De studenten krijgen inzicht in de Engelse grammatica leren in welke situatie bepaalde bepaalde Engelse woorden of combinaties van woorden passend zijn of niet. De methode gebruikt de taal van alle dag. Nadelen heeft de Structurele Aanpak ook. Deze werkwijze is tamelijk tijdverslindend en geeft niet direct succeservaringen. De eigen inbreng van studenten is behoorlijk beperkt; het is niet echt creatief.

Communicatief taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT)

Bedacht door wie en wanneer

Communicatief taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching, afgekort: CLT), ook wel ‘De Communicatieve benadering’ (Engels: Communicative Approach, afgekort: CA) genoemd, ontstond in de jaren 60 van de vorige eeuw onder invloed van de ideeën van taalkundige Noam Chomsky, die de nadruk op competenties bij het leren van talen legde. Taalkundige Dell Hymes was in 1966 de grondlegger van het concept van communicatieve vaardigheden.

Kenmerken van Communicatief taalonderwijs (CLT)

Communicatief talenonderwijs gaat uit van de visie dat interactie het uiteindelijke doel is bij het leren van talen (zoals Engels).

De studenten leren middels CLT-technieken het Engels in de praktijk te brengen door de interactie met elkaar en de docent Engels. Authentieke teksten, geschreven in het Engels of ander materiaal uit de werksituatie en het dagelijks leven worden gebruikt. Het Engels wordt zowel tijdens als buiten de les gebruikt.

Studenten praten over persoonlijke gebeurtenissen met medestudenten en docenten Engels dragen onderwerpen aan buiten het gebied van de traditionele grammatica, om de taalvaardigheid Engels in diverse realistische situaties te oefenen. Engelse grammatica leren studenten inductief, dit betekent aan de hand van de praktijk, waaruit de regel volgt.

Bij CLT is de docent Engels echt een trainer, die de student helpt communiceren in het Engels.

Populariteit

De CLT werd heel populair in de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw. Dit kwam mede doordat de traditionele taalonderwijsmethodes niet zo succesvol waren gebleken. Door de verdere eenwording van Europa was er meer behoefte om talen te leren op een wijze die direct kon worden toegepast.

Voor- en nadelen van Communicatief taalonderwijs

Het communicatief taalonderwijs heeft veel pluspunten. Lerenden ‘kunnen’ al snel ‘iets’ in het Engels; deze methode van leren is functioneel en studentgericht. Omdat authentiek materiaal wordt gebruikt, leren studenten de Engelse woorden die voor hen nodig zijn. De methode is efficiënt. De methode werkt voor de studenten stimulerend doordat zij vlug succes ervaren. Foutjes mogen worden gemaakt; al doende wordt de vaardigheden geleerd en geperfectioneerd. Een keerzijde van deze communicatieve benadering is dat er minder aandacht wordt besteed voor grammatica, vocabulaire dat niet direct toepasbaar is en de uitspraak. Het plannen en voorbereiden vraagt veel meer tijd van de trainer en vereist een actieve deelname van de student. Afhankelijk wat voor achtergrond zij hebben, is voor sommige lerenden deze manier van een vreemde taal leren ongebruikelijk of moeilijk. Communicatief taalonderwijs (CLT) traint taalvaardigheden; hierbij gaat het om de functie en in mindere mate om de vorm en deze methode biedt als zodanig geen echt samenhangend geheel.

Grammatica-/vertaalmethode (GVM) (Engels: Grammar-Translation Method; GTM)

Bedacht door wie en wanneer

In de 18^de en de 19^de eeuw was taalonderwijs vooral gefocust op praktisch taalgebruik. Er word geleerd om gebruiksklare zinnen, dialogen, idiomatische uitdrukkingen, woordenlijsten enzovoort na te spreken, uit het hoofd te leren en daarna vervolgens op te zeggen. Dit werd op een andere manier gedaan door een Duitse docent Frans en Italiaans en eveneens lesboekenschrijver; Johann Valentin Meidinger. Hij ontwikkelde rond het jaar 1783 een leermethode waarbij de grammatica van de taal centraal stond. Meidinger wordt gezien als grondlegger van de zogenaamde grammatica-vertaalmethode (Engels: Grammar-Translation Method, afgekort GTM).

Kenmerken van de Grammatica-/vertaalmethode (GVM)

Deze methode was op het onderwijs in het Latijn gestoeld, wat de taal van de religie, cultuur en wetenschap was. Onderwijs in Latijn was vanzelfsprekend op geschreven teksten van de klassieke schrijvers gericht en geheel op vertalen en grammatica gericht. Deze aanpak werd destijds als degelijk en wetenschappelijk beschouwd. De Grammatica-/vertaalmethode (GVM) gaat van de analyse van de taalstructuren en de taalvormen (van bijvoorbeeld Engels) uit waarbij de lerende inzicht ontwikkelt. De lees- en schrijfvaardigheid Engels dus belangrijk bij deze methode. Literatuur, vertalen en uit het hoofd leren van woordenlijsten krijgen de nadruk. De docent draagt de kennis Engels over, de studenten memoriseren.

Populariteit

De grammatica-/vertaalmethode is tot vrij recent van grote invloed geweest op het talenonderwijs, ondanks dat al vanaf halverwege de negentiende eeuw ook tegengeluiden te horen waren.

Voor- en nadelen van de Grammatica-/vertaalmethode

De methode vormt een aardige mentale training aan personen die het een uitdaging vinden om dingen uit het hoofd te leren. Deze methode biedt ook inzicht in de structuur van het Engels, omdat de nadruk op de grammatica gelegd wordt.

Er zijn echter meer keerzijden dan positieve kanten. De grootste keerzijde is dat de luister- en spreekvaardigheid Engels behoorlijk achterblijft, waardoor de taal zelfs na jaren studeren zelden mondeling toegepast kan worden. De methode staat ver van het dagelijks gebruik van het Engels af, ook in de context die wordt aangeboden, omdat het over het algemeen om literair taalgebruik gaat. Bij het werken in een groep biedt de leermethode niet de mogelijkheid tot differentiatie of een eigen creatief leerproces bij de lerende. De lerende fungeert slechts als toehoorder en uitvoerder.

Onderdompeling (Engels: immersion)

Bedacht door wie en wanneer

Sinds de jaren 70 wordt onderdompeling (Engels: language immersion of alleen immersion) over de hele wereld toegepast, voornamelijk op de middelbare school waarbij een vak (bijvoorbeeld wiskunde) in de vreemde taal wordt gegeven. In Nederland is ‘onderdompeling’ bekend als de methode die bij Taleninstituut Regina Coeli in Brabant, ook wel ‘de nonnen van Vught’ of liefkozend ‘de nonnetjes (van Vught)’ genoemd, wordt toegepast. De methode is daar in 1963 ontstaan met Franse nonnen die Franse taalles onderwezen aan welgestelde vrouwen uit Vught.

Kenmerken van onderdompeling

Onderdompeling behelst dat degenen die de taal (zoals het Engels) leren, vanaf het eerste moment door de nieuwe taal wordt omgeven. Alle instructies vinden plaats in de doeltaal (Engels); eerst langzaam en met veel herhaling, later op een meer natuurlijke manier. Vanaf het begin wordt de lerende ook uitgedaagd om in het Engels te spreken. Er wordt gewerkt met simulaties en rollenspellen. Op onderwijsinstellingen die werken met onderdompeling, wordt vaak de omgeving in de stijl van het Engels ingericht om een situatie te creëren alsof de studenten in Engeland zijn. Lerenden oefenen één-op-één of in kleine groepjes met Engels spreken. Daadwerkelijk naar Engeland reizen en daar in een gastgezin verblijven, is een andere manier om een taal te leren door middel van onderdompeling.

Populariteit

Onderdompeling wordt als een uitstekende methode om vreemde talen te leren gezien. Vooral de mondelinge taalbeheersing Engels kan met onderdompeling uitstekend worden ontwikkeld.

Voor- en nadelen van onderdompeling

Het grote voordeel is dat deze methode snel resultaat laat zien, omdat de methode nogal intensief is. Omdat de lerende wordt erdoor omgeven, is het een kwestie van ‘sink or swim’; hij of zij moet wel gaan communiceren in het Engels. Feitelijk is de student 24 uur per dag Engels aan het leren. De sociale interactie wordt versterkt door het samen oefenen in een groep. Studenten ervaren dit als motiverend.

Een nadeel van de methode is dat het bereikte resultaat niet altijd wordt vastgehouden. Als iemand in een vrij korte tijd Engels leert, door in Engeland te zijn of door te zijn ondergedompeld in een kunstmatig gecreëerde omgeving, maar vervolgens weer overgaat tot de orde van de dag, is de kans groot dat het nieuw geleerde relatief snel wegzakt. Een bijkomend nadeel kan zijn dat een dergelijke taaltraining Engels nogal intensief is. Niet alle lerenden hebben de conditie om deze leermethode vol te houden.

Suggestopedie (Suggestopedia)

Bedacht door wie en wanneer

Suggestopedia is een (taal)leermethode uit de jaren 70 van de vorige eeuw. De leermethode is ontwikkeld door de Bulgaarse psychotherapeut Georgi Lozanov.

Kenmerken van Suggestopedie

Zoals de naam al doet vermoeden, is Suggestopedia op de kracht van de suggestie gebaseerd. Volgens Georgi Lozanov is positieve suggestie een voorwaarde om (een vreemde taal; bijvoorbeeld Engels) te kunnen leren. Daarvoor zijn een ontspannen sfeer en wederzijds vertrouwen tussen de taaltrainer (Engels) en studenten van essentieel belang. Dat de student zich veilig voelt en ontspannen is, is de voorwaarde hiervoor. Leslokalen met rijopstellingen waren uit den boze om dit te bewerkstelligen. Tijdens de lessen zaten lerenden in comfortabele stoelen die in een halve cirkel opgesteld waren en er was altijd muziek tijdens de les. De methodiek die Lozanov voorstond, bestond uit het voorlezen van teksten, terwijl op de achtergrond natuurgeluiden te horen waren of klassieke muziek werd gespeeld. Bij deze teksten waren woordenlijsten alsook opmerkingen over de grammatica van de te leren taal (het Engels). Er werd met veel expressie in stem en gebaren voorgelezen. Studenten werden zo verleid om te luisteren en ze konden de nieuwe (Engelse) woorden gemakkelijk begrijpen en opnemen. Er was veel aandacht tijdens de lessen voor cultuur en kennis over het land van de doeltaal (Engeland). Er werd met rollenspellen gewerkt en er werden bijvoorbeeld (Engelse) streekgerechten bereid en geproefd.

Populariteit

De leermethode van Georgi Lozanov was omstreden en is niet heel bekend meer. Een aantal elementen wordt nog steeds toegepast, bijvoorbeeld het gebruikmaken van stemexpressies en gebaren bij het lezen van teksten.

Voor- en nadelen van Suggestopedie

Suggestopedia zorgt voor een ontspannen en veilige sfeer in de les, waardoor lerenden geen last krijgen van faalangst of frustratie. Voor een immigrant kan deze sfeer aan een positieve associatie met het nieuwe thuisland bijdragen. Muziek werkt vaak motiverend en draagt aan betere leerprestaties bij. Een ander voordeel van de methode is dat lerenden worden gestimuleerd om actief mee te doen en zich in de situatie in te leven. Dit is voor een aantal mensen een nieuwe ervaring. Tegelijk is dit voor sommige studenten een keerzijde, omdat niet iedereen hiertoe in staat is. Ook kan muziek bij sommige studenten eerder afleiden en verstorend werken in plaats van ontspannend en stimulerend. Een ander zwak punt is dat de verhouding docent-student niet gelijkwaardig is; alle inbreng komt van de kant van de Engelse docent waarbij de student steeds de ontvangende partij is.

Community Language Learning (CLL)

Bedacht door wie en wanneer

Community Language Learning, ook wel Counseling Language Learning
(CLL) of CLL geheten, is ontwikkeld door de Amerikaanse priester en psycholoog Charles Curran in het jaar 1976.

Kenmerken van Community Language Learning (CLL)

Community Language Learning (CLL) is een methode om een taal te verwerven waarbij studenten samenwerken om te bepalen welke aspecten van de taal zij willen leren. De methode baseert zich op de counseling-benadering waarbij de trainer optreedt als een counselor die de zinnen van de lerende kenschetst. De studenten starten een gesprek. Zijn de studenten de doeltaal (Engels) nog niet voldoende machtig, dan spreken de studenten in de moedertaal. De taaldocent (Engels) vertaalt en legt uit. De uitingen van de docent worden hierna zo goed mogelijk herhaald. Deze gesprekken in het Engels worden opgenomen om nadien te kunnen herbeluisteren.

De methode stimuleert het gemeenschapsgevoel in de leergroep en ziet de interactie tussen de lerenden als middel om de Engelse taal te leren. Er wordt geen leerboek Engels gevolgd; het zijn de studenten zelf die de lesstof bepalen middels zinvolle gesprekken.

Populariteit

Het succes van de methode hangt grotendeels af van de kunde van de docent-counselor. Bij deze methode dient de trainer naast sociaal-cultureel kundig eveneens taalkundig onderlegd te zijn. Deze docent dient zowel het Engels als de moedertaal van de lerenden zeer goed te beheersen om de taaluitingen van de lerenden te kunnen vertalen. Deze methode kan goed functioneren indien deze correct wordt toegepast. CLL is niet bruikbaar voor grote groepen.

Voor- en nadelen van Community Language Learning

Deze methode biedt de lerenden een hoge mate van autonomie. De studenten vinden het analyseren van de eigen gesprekken vaak nuttig. De groep wordt vaak zeer hecht, niet alleen tijdens de les Engels, maar ook buiten de les. Met deze methode worden studenten zich veel meer bewust van de groepsgenoten, de sterke en zwakke punten en leren als een team samen te werken. Het bespreken van de fouten en het evalueren van de taallessen Engels is heel leerzaam voor de studenten. Vaak blijven dergelijke correcties in het geheugen gegrift en worden onderdeel van de actieve woordenschat van studenten.

Het kan een nadeel zijn dat de trainer niet sturend is, ondanks dat een aantal lerenden wel sturing nodig heeft. Er wordt geen gebruikgemaakt van een lesboek en er worden geen toetsen Engels afgenomen. Het succes van de taalles is hierdoor moeilijk te meten. Een aantal studenten wordt geremd in hun Engels spreken als zij opgenomen worden.

Lexicografische benadering (Engels: Dynamic Lexicographic Approach; DLA)

Bedacht door wie en wanneer

De Lexicografische benadering (Engelse naam: Lexical Approach; LA) is een methode om talen te leren ontwikkeld door Michael Lewis in de vroege jaren negentig van de vorige eeuw.

Kenmerken van de Lexicografische benadering (DLA)

De benadering is gebaseerd op de visie dat een belangrijk deel van het leren van een taal (zoals het Engels) bestaat uit het begrijpen en het produceren van zogenaamde ‘lexicale eenheden’. Dit zijn brokjes taal die bestaan uit (Engelse) woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen. De lerenden verwerven al doende inzicht in de patronen van het Engels (de grammatica) en betekenisvolle groepen woorden. Zo leren ze hoe het Engels ‘in het echt’ gebruikt wordt. In deze benadering is de woordenschat Engels belangrijker dan de Engelse grammatica. De instructies zijn op situaties en Engelse uitdrukkingen gericht die regelmatig voorkomen in dialoog. Voor interactie is aandacht maar ook voor exposure; voor de zogenaamde receptieve vaardigheden van de lerenden (luisteren en begrijpen, lezen en begrijpen). Er bestaat veel ruimte voor het zelf ontdekken van de Engelse taal.

De rol van de taaldocent Engels is voor voldoende inbreng te zorgen en het faciliteren van het leerproces van de student.

Populariteit

Door de ideeën over taal van (onder meer) Michael Lewis zijn leerboeken aanmerkelijk anders geworden in de afgelopen dertig jaar. Bij deze methode wordt veel meer aandacht aan de woordenschat geschonken die wordt aangeboden in chunks, in betekenisvolle brokjes. Een radicale wending in de manier waarop taal wordt onderwezen, iets waarnaar Michael Lewis streefde, heeft echter niet plaatsgevonden.

Voor- en nadelen van de Lexicografische benadering

De studenten leren het Engels op een natuurlijke wijze te gebruiken door met ‘chunks’ (brokjes van de taal); met ‘echte’ taal te werken. Er ontstaat souplesse in het het gebruik van het Engels.

Dat de werkelijkheid altijd weer anders is dan de aangeleerde taalsituaties, is het nadeel. Sommige lerenden hebben meer aan een docent Engels die hen wegwijs maakt, dan aan een docent taal-facilitator omdat ze meer moeite hebben met het zelf leren herkennen van de patronen van het Engels.

Series Method

Bedacht door wie en wanneer

De Series method, ofwel ‘seriemethode van taalverwerving’ is in 1880 door de Franse taaldocent François Gouin ontwikkeld.

Kenmerken van de Series Method

De seriemethode (The Series Method of language acquisition) van Gouin gaat uit van een serie van verbonden zinnen die gemakkelijk te begrijpen zijn en niet veel kennis van de grammatica vereisen. Op basis van een actie, zoals het huis verlaten in de volgorde waarin deze uitgevoerd zou worden, leren de studenten zinnetjes. Deze series of reeksen gingen over onderwerpen als mens in de samenleving, leven in de natuur, beroep en wetenschap, vanuit het onderscheid tussen objectief, subjectief en figuurlijk gebruik van de taal ontwikkeld. De leermethode van Gouin maakt geen gebruik van moedertaal. Het betreft een soort eentalige methode, die niet uitgaat van ‘vertalen’ en ‘uitleggen’ maar van ‘demonstreren’ en ‘handelen’, waardoor lerenden al gauw in de te leren taal (bijvoorbeeld het Engels) leren denken.

Populariteit

De principes van François Gouin over het leren van een vreemde taal waren zeer vooruitstrevend. Ondanks de vrij afwijkende aanpak, was de seriemethode van Gouin toch enige tijd succesvol. De methode werd echter overschaduwd door Maximilian Berlitz’ Directe Methode.

Voor- en nadelen van de Series Method

De Seriemethode van Gouin ontwikkelt de mondelinge vaardigheden Engels van de lerenden goed en de methode zorgt voor het creëren van een natuurlijke, harmonieuze en gelijkwaardige sfeer in de les.

François Gouin’s taalmethodiek biedt levendig taalonderwijs. Doordat de seriemethode gebruikmaakt van visueel leermateriaal, zoals afbeeldingen, grafieken, enzovoort, wekt dit soort onderwijs Engels enthousiasme van de studenten op. Een taal leren wordt tastbaar; dit was iets totaal nieuws. Het maakt de Engelslerenden nieuwsgierig, wat goed werkt om het leergeheugen te ontwikkelen, prestatiedruk te verminderen en het zelfvertrouwen te verbeteren. De communicatieve competenties Engels van de lerenden worden sterk gestimuleerd.

De methode van Gouin heeft als nadeel dat taal die iets meer abstract of subjectief is, lastig met beweging en expressie in één concrete ervaring kan worden gevangen. Een ander van de methode is de bewerkelijkheid voor de taaldocent, die een scala aan series moet voorbereiden. Als derde punt is de Gouin-seriemethode vooral gericht op mondelinge taalgebruik, terwijl het reguliere onderwijssysteem nog vaak draait om examens die de lees- en schrijfvaardigheden toetsen.

Task-Based Language Teaching (TBLT)

Bedacht door wie en wanneer

Taakgericht taalonderwijs (Engels: Task-Based Language Teaching) is ontwikkeld in de jaren 80 van de vorige eeuw. De grondleggers van deze leermethode waren de Indiase taalkundige professor N.S. Prabhu, de Amerikaanse hoogleraar Teresa P. Pica en de Britse hoogleraren Michael Hugh Long en Graham V. Crookes.

Kenmerken van de Task-Based Language Teaching (TBLT)

Taakgericht taalonderwijs past binnen een Communicatieve Benadering/het Communicatief Taalonderwijs. De gedachte achter deze methode is dat het verwerven van de doeltaal (zoals het Engels) geen op zichzelf staand doel, maar een methode om bepaalde taken uit te kunnen voeren. De studenten krijgen verschillende motiverende taken voorgeschoteld, waarvoor taalkennis (Engels) nodig is. Voor het goed uitvoeren van deze taken, is het nodig dat zij over taalregels en woordenschat beschikken. Deze taken zijn alledaagse taken, zoals het schrijven van e-mails, met de klantenservice bellen, een boodschap doen, iets te drinken bestellen of een krant lezen. De opdracht wordt in drie fasen opgesplitst: vóór, tijdens en na de taak, waarbij de student zich eerst op de taak voorbereidt, de taak daarna uitvoert en tot slot erop terugblikt. De studenten dienen samen te werken om de opdrachten uit te kunnen voeren. De taken dienen iets boven het niveau van de studenten Engels te liggen om leereffect te hebben.

Populariteit

Vanaf de vroege jaren negentig is taakgericht onderwijs zeer populair geworden, zeker in het taalonderwijs. Het lijkt de meest praktisch bruikbare vorm te zijn voor het verhogen van de taalvaardigheid bij de lerenden (met name de lerenden met een achterstand) in het lager en secundair onderwijs.

Voor- en nadelen van Task-Based Language Teaching

Het taakgericht taalonderwijs (Engels) biedt duidelijke voordelen. Het is een activerende werkwijze, waarbij de studenten worden uitgedaagd om hun vaardigheden (Engels) te gaan gebruiken. Mits de taak goed aansluit bij de student, is Task-Based Language Teaching een op de persoon gerichte, relevante en efficiënte aanpak. De student komt op een natuurlijke, alledaagse manier in aanraking met het Engels en leert zo authentieke Engelse woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen in het Engels. Daarnaast leren studenten om samen te werken met andere studenten Engels. De lerenden ervaren taakgericht taalonderwijs als motiverend en plezierig.

Als nadeel kan worden genoemd dat de communicatie het belangrijkst is en niet zozeer de correcte vorm van het Engels, waardoor lerenden die niet zozeer precies leren.

De Dogme benadering (Engels: Dogme Language Teaching; Dogme ELT)

Bedacht door wie en wanneer

Scott Thornbury; een Nieuw-Zeelandse linguïst en docententrainer op het gebied van Engels taalonderwijs ontwikkelde in het jaar 2000 Dogme Language Teaching/Dogme ELT (de ‘Dogmabenadering’).

Kenmerken van de Dogme benadering (ELT)

Dogme Language Teaching is geïnspireerd op ‘Dogme 95’; de stroming uit 1995 van een aantal Deense filmmakers onder wie filmregisseur Lars von Trier. Bij het maken van films confirmeren de deelnemers zich aan tien strenge regels (tien dogma’s). Deze tien regels vormen samen ‘de eed van zuiverheid’ (Deens: kyskhedsløfter; Engels: Vows of Chastity). Het Dogme-taalonderwijs werkt op een vergelijkbare wijze. De aanhangers van deze methode streven naar een vorm van communicatief taalonderwijs die onbelast is door enig voorgedrukt materiaal. Het starten van inhoudelijke conversaties die over praktische items gaan, is het oogmerk van de Dogme-methode. Hierbij gaat het om communicatie als drijvende kracht van een taal leren (bijvoorbeeld Engels). Deze leermethode is daarom een communicatieve benadering voor onderwijs, die taalonderwijs zonder lesboeken wil bieden of andere lesmaterialen en zich in plaats daarvan op de communicatie tussen taaldocent en lerenden richt. Het Dogme-taalonderwijs heeft 10 uitgangspunten (dogma’s), net als de Dogme-beweging in de film.

Populariteit

Ondanks dat er weinig onderzoek naar het succes van Dogme is gedaan, gaat Thornbury ervan uit dat de parallellen met het taakgericht leren van een vreemde taal (zoals Engels) suggereren dat Dogme waarschijnlijk vergelijkbare resultaten oplevert.

Voor- en nadelen van de Dogme benadering

Dat er vrijwel geen voorbereiding nodig is, is een positieve bijkomstigheid voor docenten Engels. Het kan heel motiverend werken dat de lerenden de verantwoording dragen voor het eigen leerproces. Voorspelbaar is de taalles Engels zo niet. Dat levert spontane communicatie op en de verveling krijgt geen kans. Bij een les volgens de Dogme-benadering is zo goed als elk item bespreekbaar. Lerenden blijven zo betrokken en alert.

Als ze zo weinig bij de hand worden genomen door de docent kunnen de studenten zich echter wel ongemakkelijk voelen. Ook is niet elke taaltrainer Engelsin voldoende mate flexibel voor dit type van onderwijs. Dat studenten zich vaak moeten voorbereiden op een bepaald examen Engels en het niet zeker is dat de daarvoor benodigde stof in de les aan bod komt, kan een ander minpunt vormen.

Growing Participator Approach (GPA)

Bedacht door wie en wanneer

The Growing Participator Approach (GPA) is ontwikkeld door Language consultants Angela en Greg Thomson in het jaar 2007.

Kenmerken van de Growing Participator Approach (GPA)

De GPA-methode geldt als een alternatieve kijk op het verwerven van een vreemde taal (zoals het Engels). Dat taal en cultuur niet los van elkaar staan, is de primaire aanname van de GPA. Het gaat bij GPA om veel meer dan alleen het leren van de Engelse taal; het doel is uitgroeien tot deelnemers aan het leven in de gastcultuur (bijvoorbeeld van Engeland). Daarom gebruikt GPA de term ‘groeiende deelnemers’ in plaats van ‘taallerenden’ en ‘verzorger’ in plaats van ‘docenten of leraren’. De GPA vertoont overeenkomsten met, en is ook gedeeltelijk gebaseerd op, de Natural Approach (natuurlijke aanpak) van Stephen Krashen en Tracy Terrell.

De GPA-benadering bestaat uit zes fasen van activiteiten. Deze activiteiten worden uitgevoerd door de lerende en een verzorger uit Engeland. Begrip gaat voor productiviteit. De nadruk ligt op Engelse woordenschat alsook cultuur. Fase 1 is de zogenaamde hier-en-nu-fase. Deze duurt ruwweg 100 uur. In fase 1 richten de ‘groeiende deelnemers’ zich op luisteren en non-verbale feedback geven.

Fase 2 van de leermethode is de ‘verhaalopbouwfase’. Deze duurt ruwweg 150 uur en de deelnemer begint het Engels nu ook te produceren. In fase 3 van de methode ligt de nadruk op ‘gedeelde verhalen’. Dit zijn verhalen die over dagelijkse gebeurtenissen gaan, verhalen die worden gedeeld tussen culturen en verhalen die over gedeelde ervaringen gaan. Fase 4 is de fase van het zogenaamde ‘diepe delen’. De deelnemer en de verzorger beginnen nu diepere gesprekken te voeren over het leven in de Engelse cultuur. In fase 5 begint de deelnemer zich te richten op het taalgebruik van moedertaalsprekers Engels door middel van films, televisie of nieuws en literatuur. Ook het Engels dat is vereist voor het werk wordt geleerd. Fase 6 van de methode is de ‘zelfvoorzienende groeifase’. Deze fase heeft geen eindpunt. Hier gaat het om de groei buiten de formele taalsessies Engels.

Populariteit

Omdat de methode van Thomson nog relatief nieuw is, is nog weinig bekend over het succes van de methode. Deelnemende studenten zijn er enthousiast over.

Voor- en nadelen van de Growing Participator Approach

De GPA-benadering biedt een duidelijk inzicht op het proces van de taalverwerving Engels. De zes fasen van de leermethode bieden een duidelijk tijdsschema alsook realistische doelen. De lerenden verwerven niet alleen kennis van de Engelse taal, maar eveneens van de omgeving en de lerenden verwerven daarnaast een nieuw sociaal netwerk.

Dat voor elke deelnemer of elke kleine groep deelnemers een ‘verzorger’ gezocht moet worden die veel tijd wil investeren, is een keerzijde van deze methode.

Shadowing Technique

Bedacht door wie en wanneer

De Shadowing technique of Shadowing (‘schaduwen’) is in de vroege jaren 2000 bedacht door de Amerikaanse taalkundige en polyglot Prof. Alexander Argüelles.

Kenmerken van de Shadowing Technique

De techniek van Shadowing is een methode die studenten zelfstandig kunnen gebruiken om de intonatie (Engels) en uitspraak te verbeteren en vloeiendheid in het spreken te verwerven. De methode is eenvoudig: de lerende luistert naar een audio-opname, bij voorkeur een dialoog en herhaalt wat hij of zij hoort. Bij de methode is het niet belangrijk om de Engelse tekst te begrijpen; in de eerste plaats gaat het om de klanken van de te leren taal. Het luisteren en herhalen oefent men net zo veel tot het heel soepel gaat en de student simultaan met de audio-opname Engels kan spreken. Na enige tijd zullen de lerenden een transcript gebruiken om te kunnen lezen (en begrijpen) wat zij hebben gezegd. Zolang er maar dialogen of stukken samenhangende teksten in staan, zijn veel lesboeken geschikt voor deze techniek. De Engelse audio-opname dient idealiter wat boven het niveau van de studenten te zijn. De ideale lengte van een audio-opname is ongeveer één pagina, op natuurlijke snelheid en zonder kunstmatige pauzes in te lassen. Argüelles beveelt aan om te gaan lopen tijdens het spreken, het liefst in de buitenlucht, en niet te gaan zitten, omdat beweging de opname van de te leren taal (het Engels) in het zenuwstelsel versterkt. Dat de lerenden minder gauw afgeleid worden als zij bewegen, waardoor het leren van het Engels aanzienlijk effectiever gaat, is een bijkomende reden.

De shadowing-techniek heeft veel overeenkomsten met de audiolinguale methode uit de vorige eeuw, maar bij de audiolinguale methode werden grammaticale driloefeningen gebruikt in plaats van dialogen of samenhangende teksten. Ook het simultaan spreken is verschillend aan Shadowing.

Populariteit

In de afgelopen jaren is veel onderzoek gedaan naar Shadowing waaruit blijkt dat de techniek naast de uitspraak ook de luistervaardigheid sterk verbetert. Het algemene begrip van het Engels wordt ook vergroot.

Voor- en nadelen van de Shadowing Technique

Shadowing heeft als praktisch pluspunt dat het in een groep lerenden kan worden gebruikt, waarbij iedere deelnemer in de groep individueel actief leert. Het rendement is hoog.

Het nadeel van de Shadowing-methode is dat de studenten het soms een beetje saai kunnen vinden om dezelfde Engelse tekst te blijven herhalen. De keuze van de teksten is dus erg belangrijk.

Total Physical Response (TPR^®)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse psycholoog James J. Asher ontwikkelde de taalverwervingsmethode Total Physical Response, ook wel TPR^® genoemd, in de jaren 60 van de vorige eeuw.

Kenmerken van Total Physical Response (TPR^®)

TPR^® is een methode om een vreemde taal (zoals Engels) te leren die uitgaat van het idee dat mensen leren met behulp van handelingen en beweging. Al doende leert men, en wel op de manier zoals een kind de moedertaal leert. Ouders geven hun jonge kinderen voortdurend opdrachten en belonen hen als ze die uitvoeren (“kijk naar mama”, “goed zo”). “Pak de lepel”, “Mooi!”, “Trek je schoentjes maar aan”, enz.). In de eerste instantie is het de bedoeling dat de kinderen begrijpen wat de ouders zeggen, de kinderen gaan in een later stadium verbaal reageren. De luistervaardigheden Engels zijn dus de basis, daarna volgen de spreekvaardigheden.

TPR^® past deze principes van de moedertaalverwerving versneld toe bij het leren van het Engels. De trainer geeft taken op een vriendelijke en begrijpelijke manier, bijvoorbeeld: “pak het boek” en doet zelf de taken voor; de lerenden doen na. Aanvankelijk wordt nog niet verwacht van de lerenden dat ze Engels spreken; de lerenden geven in een later stadium de opdrachten. Bekende taken worden uitgebreid of gedeeltelijk veranderd.

Door het combineren van bewegingen en spraak, appelleert de methode van TPR^® aan beide hersenhelften. Hierdoor kost het minder moeite om iets te leren en de geleerde Engelse taalkennis beklijft ook beter.

Populariteit

De methode van TPR^® wordt vooral gebruikt binnen het NT2-onderwijs (Nederlands als tweede taal), zeker bij beginners en ook wel op de basisschool bij Engelse les. Maar middelbare scholieren en volwassenen werken ook met plezier met TPR^® en behalen goede resultaten.

Voor- en nadelen van Total Physical Response

Total Physical Response biedt veel voordelen. Doordat de student veel begrijpelijke input krijgt aangeboden in ‘chunks’ (woorden die bij elkaar horen), krijgt hij of zij snel begrip van de doeltaal. De methode zorgt voor een snelle succeservaring, wat het plezier in het leren van het Engels bevordert. Het zorgt een stressvrij leerproces. TPR^® is in principe bruikbaar voor alle doelgroepen, ongeacht de leeftijd en deze achtergrond en deze methodiek kan eveneens worden toegepast in grotere klassen. Het Engels wordt direct in het langetermijngeheugen van de student opgeslagen.

Dat niet alle taaluitingen in TPR^®-opdrachten uit te drukken zijn, is het minpunt van TPR^®. Daarom werkt het tot op een zeker niveau en is nog een andere methodiek nodig als aanvulling. Daarnaast is de methodiek niet erg creatief. De student leert niet zijn of haar meningen, gevoelens en ideeën in het Engels uit te drukken.

De Directe Methode (Engels: Direct Method; DM)

Bedacht door wie en wanneer

De Duits-Amerikaanse linguïst Maximilian Delphinius Berlitz bedacht eind jaren 80 van de negentiende eeuw de Directe Methode. Deze methode wordt ook wel ‘de natuurlijke benadering’ genoemd. De methode is ontwikkeld als tegenreactie op de dominante grammatica-vertaalmethode.

Kenmerken van de Directe Methode (DM)

Er was een Reformbeweging rond het jaar 1900 met nieuwe visies over leren dat inductief en zelfontdekkend zou moeten zijn. De Reformbeweging betrof overigens niet alleen het leren van een taal, maar ook voeding, kleding, naturisme en natuurgeneeskunde. Omstreeks het jaar 1900, net als in de jaren 60 van de vorige eeuw, streefden de mensen naar bevrijding van keurslijven en natuurlijke leefwijzen. In het taalonderwijs werd nu veel aandacht besteed aan de gesproken, ‘levende’ taal. Hierbij werd de grammatica eerder inductief aangeboden, door middel van voorbeeldzinnen. Door de studenten moesten de taalregels hieruit afgeleid worden. Veel mondelinge oefeningen met veel aandacht waren er voor de uitspraak (zoals het Engels). De studenten werden gestimuleerd veel Engels te praten. Het was eveneens nieuw dat de taallessen in het Engels werden gegeven. Tijdens de taallessen werd nadrukkelijk niet vertaald. De (Engelse) woordenschat werd aangeleerd met behulp van voorbeelden en plaatjes. De lerenden boden zelf abstracte vocabulaire aan om ideeën te laten associëren.

Populariteit

Mede onder invloed van de oorlogen en crises ebde de golf van vernieuwing van het begin van de twintigste eeuw weg, om weer een andere vorm te krijgen in de jaren zestig.

Taleninstituten als Interlingua en Berlitz werken nog altijd met een (moderne versie van) de Directe Methode.

Voor- en nadelen van de Directe Methode

Dat de Directe Methode een vrij natuurlijke manier is om Engels te leren, is het grote voordeel. Bij de Directe Methode wordt veel aandacht besteed aan luisteren en spreken. Hierdoor ontwikkelen de lerenden vloeiendheid in het Engels en zelfvertrouwen. Deze Direct Methode heeft echter eveneens minpunten. Voor de schrijfvaardigheid (Engels) is bij deze methode vrijwel geen aandacht en voor lezen in de doeltaal relatief minder. Deze leermethode biedt voor de meer gevorderde studenten Engels onvoldoende uitdaging. Voor minder snel lerende studenten is de Directe Methode tevens niet zeer geschikt, omdat deze leermethode op een dynamische inzet van de student is gebaseerd.

De Manesca-methode (Engels: Manesca Method)

Bedacht door wie en wanneer

Jean Manesca publiceerde An Oral System of Teaching Living Languages Illustrated by a Practical Course of Lessons in the French through the Medium of the English (“Een mondelinge methode voor het onderwijzen van levende talen, aan de hand van een praktische cursus Frans door middel van het Engels”) in 1835. In januari 2015 ging An oral system of teaching living languages in herdruk.

Kenmerken van de Manesca-methode

Manesca gaat uit van hetzelfde principe als waar de ‘natuurlijke aanpak’ (Natural Approach) voor staat: de beste manier om een taal te leren, is die kinderen hun moedertaal leren. Het leren van een vreemde taal (zoals Engels) moet veilig en gemakkelijk zijn. Daarom wil Manesca niet met abstracte regels en woordenlijstjes met Engelse woorden werken die uit het hoofd geleerd moeten worden.

De Manesca-methode staat bekend als de eerst bekende, volledige taalcursus. De leermethode is op het werken met een groep studenten en een trainer Engels gebaseerd, die steeds één Engels woord tegelijk introduceert. Bij ieder woord hoort een specifieke beweging. Het Engelse woord en de beweging worden vervolgens door de studenten afzonderlijk herhaald. Door deze herhaling onthouden de lerenden hhet Engelse woord, zonder dat uit het hoofd leren nodig is. Stap voor stap vormen de woorden zo zinnen en weer variaties op de Engelse zinnen. Engelse spelling wordt aangeboden in een later stadium met leesteksten.

De methode van Jean Manesca is reeds een aantal jaren later door de Duitse grammaticaschrijver en taaldocent Heinrich Gottfried Ollendorff overgenomen en aangepast en wordt ook wel de Ollendorff-methode genoemd.

Populariteit

Jean Manesca is twee jaar na de publicatie van zijn methode overleden. Het werk van Manesca is door anderen overgenomen en aangepast, onder wie Ollendorff. Veel van de ideeën van Jean Manesca zijn nog steeds actueel en worden nog steeds toegepast in het moderne vreemdetalenonderwijs.

Voor- en nadelen van de Manesca-methode

De sterke kant van de Manesca of Ollendorff-leermethode geldt als het combineren van spreken en bewegen, waardoor het fysieke geheugen meewerkt en het geleerde gemakkelijker en langduriger door de lerenden wordt onthouden. Het vele herhalen draagt daar ook aan bij. Het kan door studenten als een nadeel worden ervaren dat het wat saai kan worden om dezelfde Engelse woorden en zinnen steeds te herhalen.

Silent Way

Bedacht door wie en wanneer

The Silent way (‘de stille manier’) is ontwikkeld in het jaar 1963 door de Egyptenaar Caleb Gattegno.

Kenmerken van de Silent Way

The Silent Way is een manier om een taal te leren (bijvoorbeeld Engels) die gebruikmaakt van stilte als instructiemiddel. De autonomie van de lerenden en hun actieve deelname is het uitgangspunt van Gattegno’s methode.

De trainer Engels gebruikt een combinatie van stilte en gebaren om de aandacht van de student te trekken, reacties te krijgen en de student aan te moedigen om foutjes te verbeteren. Aan de uitspraak (Engels) van de vreemde taal wordt veel tijd besteed.

Caleb Gattegno, die wiskundige was, vond het belangrijk om les te geven door middel van een methode die efficiënt was voor de energievoorraad van de studenten. Caleb Gattegno kwam erachter dat het relatief weinig energie kost om een visueel of auditief beeld te onthouden, veel minder dan wanneer studenten proberen om dingen uit het hoofd te leren. Hij betoogde dat taaldocenten niet zozeer dienen te streven naar het overbrengen van kennis, maar bewustzijn dienen aan te spreken, want alleen bewustzijn maakt het mogelijk om dingen te kunnen leren.

The Silent Way van Gattegno gebruikt onder andere gekleurde staafjes, die voor allerlei dingen kunnen worden gebruikt. De methodiek gebruikt ook Words in Colour; een kleurenkaart voor klanken waarbij elke kleur een bepaalde klank van het Engels vertegenwoordigt, gekleurde woordgrafieken voor het werken aan zinnen en gekleurde grafieken die worden gebruikt voor het leren van de spelling.

Populariteit

Vooral bij het aanleren van de uitspraak van het Engels zijn Caleb Gattegno’s ideeën wel van betekenis geweest, alhoewel The Silent Way in zijn oorspronkelijke vorm niet veel wordt gebruikt.

Voor- en nadelen van de Silent Way

De sterke kant van de aanpak van Caleb Gattegno is dat zijn benadering niet-bedreigend is voor de student, die immers als autonoom wordt gezien. De trainer Engels is in principe dienstbaar aan de student, niet andersom. The Silent Way stimuleert het leren van het Engels op een natuurlijke wijze. Meestal wordt het geleerde goed verwerkt en onthouden door taallerenden een uitdaging te geven om nieuwe dingen te ontdekken. Fouten maken mag, wat helpt bij het leerproces.

Een minpunt van de methode kan zijn dat een aantal studenten meer begeleiding nodig heeft dan de methode voorstaat. Door het gebrek aan inbreng van de trainer Engels zouden lerenden gefrustreerd kunnen raken. Met kleuren en grafieken werken, heeft als beperking dat de nieuwheid er gauw af gaat, waardoor het effect kan verdwijnen.

TPR Storytelling

Bedacht door wie en wanneer

TPR Storytelling of ‘TPRS’ houdt in Teaching Proficiency through Reading and Storytelling. Deze methode is ontwikkeld door Blaine Ray in 1990, van oorsprong een Amerikaanse docent Spaans, en komt uit de TPR-techniek (Total Physical Response) voort.

Kenmerken van TPR Storytelling

TPR Storytelling is een talenverwervingsmethode die verhalen gebruikt om talen (bijvoorbeeld Engels) te leren. Het uitgangspunt van TPRS is natuurlijke taalverwerving: een vreemde taal leren zoals een kind zijn of haar moedertaal leert. Om dit te bereiken, worden studenten blootgesteld aan een grote hoeveelheid begrijpelijke input. De taaldocent Engels vertelt een verhaal aan de studenten, waarin nieuwe Engelse woorden meerdere keren voorkomen. De verhalen zijn interessant of humoristisch en nooit te lang. De studenten ontspannen zich omdat deze verhalen gemakkelijk te begrijpen zijn. Zo worden Engelse structuren en woorden vanzelf in het langetermijngeheugen van de lerende opgeslagen. De studenten worden door de taaldocent op grammaticale verschijnselen van het Engels gewezen, zonder dat studenten taalregels uit het hoofd hoeven te leren.

Na enige tijd zullen de lerenden ‘vanzelf’ Engels beginnen te spreken en de Engelse grammaticale structuren gaan imiteren. Dit is een natuurlijk proces. Samen met een groepje studenten een verhaal opbouwen, is een variant. De taaltrainer Engels schrijft hierbij eerst nieuwe woorden en structuren op het schoolbord, met de Engelse vertalingen erbij, om vervolgens hier een verhaal van te maken met de studenten. Tot slot vertellen de studenten het verhaal na. Lezen in het Engels is een belangrijk deel van TPR Storytelling, omdat dit voor inbreng zorgt. In een later stadium volgt schrijven in het Engels.

Populariteit

Er zijn veel onderzoeken gedaan die uitwijzen dat TPRS een geslaagde manier is om een vreemde taal te verwerven. Er zijn wel randvoorwaarden nodig: de setting moet geschikt zijn en de trainer moet ervoor getraind zijn.

Voor- en nadelen van TPR Storytelling

Het is een laagdrempelige wijze om Engels te leren en de geleerde stof wordt goed onthouden. Omdat TPRS eveneens aan de creatieve intelligentie appelleert, is er sprake van breinvriendelijk leren. TPRS is plezierig voor de studenten en het is niet moeilijk om bij te les te blijven. Voor lerenden werkt TPRS heel motiverend om zelf een verhaal te verzinnen.

Een minpunt is dat TPRS veel voorbereiding van de docenten vraagt.

De Rosetta Stone methode

Bedacht door wie en wanneer

De Rosetta Stone-leermethode is vernoemd naar de zogenaamde de Steen van Rosetta, een steen die in Egypte is gevonden met een tweetalige tekst, waarmee uiteindelijk de hiërogliefen konden worden ontcijferd. Het is ook de naam van het softwarebedrijf dat deze taaltrainingen aanbiedt. In 1996 is de eerste versie van de methodiek is uitgebracht.

Kenmerken van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone methode is een manier om een vreemde taal (bijvoorbeeld Engels) te leren achter een computer. De taalcursussen van Rosetta Stone zijn beschikbaar in meer dan dertig talen en de cursussen zijn te volgen vanuit al deze talen.

De Rosetta Stone-methode is een zogenaamde communicatieve methode, die de manier nabootst waarop kinderen de moedertaal leren. Dit houdt in ‘leren door onderdompeling’, door veel te luisteren en na te spreken. Het programma gebruikt hier stemmen van moedertaalsprekers (native speakers Engels) alsook foto’s voor voor het overbrengen van de betekenis van nieuwe woorden in de doeltaal (het Engels). Er wordt gebruikgemaakt van een programma om spraak te herkennen dat de Engelse uitspraak registreert en hier een schematische weergave van maakt. Zo kunnen lerenden hun uitspraak met die van een moedertaalspreker Engels vergelijken. De uitspraak kan worden verbeterd door de voorbeeldstem iets langzamer te laten spreken en daarna veel na te zeggen.

Voor de schrijfvaardigheid Engels van de student biedt de methode dictee-oefeningen. De software controleert de Engelse grammatica en de spelling en geeft eventuele taalfouten aan en biedt de mogelijkheid om deze taalfouten van de lerende te corrigeren.

Het programma van Rosetta Stone omvat eveneens leesteksten. De teksten gaan over dagelijkse onderwerpen, ideeën en activiteiten.

Populariteit

Wereldwijd wordt de methode van Rosetta Stone veel toegepast en niet door de minsten. Onder meer het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse zaken en de NASA gebruiken de methode van Rosetta Stone. Rosetta Stone wordt in ons land ingezet door enkele ministeries en diverse universiteiten en hogescholen en eveneens door een aantal internationale organisaties.

Voor- en nadelen van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone-methode is heel makkelijk om in te zetten en de methode kan door de student worden gebruikt op elk moment. Studenten bepalen zelf welke delen wat meer of minder aandacht nodig hebben. Veel studenten ervaren het als prettig om te werken met de methode. Bij een gebrek aan trainers kan de Rosetta Stone-methode voor onderwijsinstellingen een oplossing zijn. Dat er geen trainer is die de lerenden motiveert of wat extra’s kan bieden, is een minpunt van de methode van Rosetta Stone.

De Pimsleur methode

Bedacht door wie en wanneer

De taalcursussen van Pimsleur zijn ontwikkeld door Amerikaans taalkundige Dr. Paul M. Pimsleur. Zijn eerste taalcursus was een cursus Grieks, die Paul Pimsleur op de markt bracht in 1963.

Kenmerken van de Pimsleur methode

De Pimsleur-methode is een Amerikaans computerprogramma om vreemde talen (bijvoorbeeld Engels) te leren.

Deze cursussen bestaan uit zinnetjes en dialogen die door lerenden daarna worden nagesproken en weer herhaald. De Engelse zinnen zijn ingesproken door native speakers (moedertaalsprekers). De cursus is gebaseerd op herhaling, anticipatie, woordenschat en wederom herhaling. De les omvat een halfuur audio-opname met nieuwe vocabulaire en taalstructuren. De methode van Pimsleur legt de grammaticale structuur van het Engels niet uit maar biedt deze grammaticale structuur aan door middel van uitbreiding van, en variaties op, deze zinnetjes.

Dr. Pimsleur heeft het optimale interval onderzocht waarmee kennis overgaat van het kortetermijngeheugen naar het langetermijngeheugen. Dit (gemiddelde) interval is in de cursussen van Pimsleur geïntegreerd.

Populariteit

Onder andere Amerikanen volgen de taalcursussen van Pimsleur en de ervaringen met Pimsleur lopen uiteen. De lerenden zijn in het algemeen tevreden over de aangeleerde uitspraak van het Engels.

Voor- en nadelen van de Pimsleur methode

Omdat de insprekers allemaal moedertaalsprekers (native speakers) zijn en op een natuurlijke wijze in een normaal tempo Engels praten, werkt de methode van Pimsleur erg goed als uitspraakverbeteraar.

De keerzijde van de leermethodiek van Pimsleur is dat niets wordt uitgelegd. Een gebruiker leert geen bouwstenen van de Engelse taal om zelf een zin te maken, maar moet het doen met duizenden voorbeeldzinnen die ingeprent worden.

De Michel Thomas methode

Bedacht door wie en wanneer

De Michel-Thomas-methode is, niet geheel verrassend, bedacht door Michel Thomas (geboren als Moniek Kroskof); een in Polen geboren genaturaliseerde Amerikaan. Hij ontwikkelde zijn methode kort na de Tweede Wereldoorlog in een eigen taleninstituut in Beverly Hills in Los Angeles, die beroemdheden zoals Barbra Streisand, Emma Thompson, Diana Ross, Bob Dylan, Mel Gibson en Pierce Brosnan tot de klantenkring kan rekenen.

Kenmerken van de Micheal Thomas methode

Het uitgangspunt van Michel Thomas was dat iemand alleen kan leren leren als hij of zij vrij is van stress. Hij begon met de studenten duidelijk te maken dat ze zich geen zorgen hoefden te maken dat ze iets zouden vergeten.

De Michel Thomas-methode bestaat uit audiolessen die zijn ingesproken door twee acteurs; een vrouwelijke acteur en een mannelijke acteur. De setting is een virtueel klaslokaal, waarbij de student als de derde student fungeert. De student luistert mee met de les van de stemacteurs. Als een vraag aan de acteurs wordt gesteld, is het idee dat de gebruikers op pauze klikken en deze vraag eerst zelf beantwoorden. Er wordt geen huiswerk gegeven en er hoeft niet uit-het-hoofd te worden geleerd. De les wordt in kleine stappen opgebouwd en nieuwe lesstof wordt afgewisseld met reeds bekende lesstof. Bij de Michel Thomas-methode is de uitleg steeds in het Engels. De methode wijst bijvoorbeeld op verbanden tussen de Engelse taal en de doeltaal, als die verbanden er zijn. Bij de Michel Thomas-methode wordt ook grammaticale uitleg gegeven. Eerst wordt makkelijke stof aangeleerd, moeilijkere stof volgt pas nadat de makkelijke stof door de student begrepen en geleerd is. Naast woorden en zinnetjes worden eveneens bouwstenen aangeleerd waarmee de gebruiker zelf zinnetjes kan bouwen. Ook gebruikt de leermethodiek van flashcards zodat de studenten zelf hun vocabulaire kunnen toetsen en online oefeningen kunnen maken om hun eigen voortgang te meten.

Populariteit

Veel lerenden vinden de methode van Michel Thomas prettig werken en ze zijn tevreden over de uitleg van de structuren van de doeltaal. De mensen die al wat verder zijn met de taal, ervaren de cursussen als wat minder nuttig.

Voor- en nadelen van de Micheal Thomas methode

De taalcursussen trainen luistervaardigheid en uitspraak op een efficiënte manier en zijn erg toegankelijk. Dat de cursus niet in schrijfvaardigheid voorziet, is een minpunt. Een echte interactie is er ook niet doordat de Michel Thomas-methode uit een audiocursus bestaat.

De Assimil methode

Bedacht door wie en wanneer

Assimil is een Frans bedrijf, dat in 1929 door polyglot en schrijver Alphonse Chérel is opgericht. Het bedrijf Assimil maakt en publiceert cursussen voor vreemde talen en het begon met het eerste boek Anglais sans Peine.

Kenmerken van de Assimil methode

‘Assimileren’ of ‘assimilatie’ betekent letterlijk ‘mengen met, opgaan in een andere groep’. Dit was wel wat hooggegrepen is voor een taalcursus (zoals Engels). De Assimil-taalcursussen zijn zelfstudielessen die uit een lesboek Engels, audio-CD’s en een USB-stick bestaan. Idealiter werken de cursisten ruwweg twintig minuten per dag.

De taallessen van Assimil bestaan uit Engelse dialogen die worden beluisterd, nagesproken en gelezen. De Engelse vertaling wordt hiernaast weergegeven, samen met de grammaticale toelichting. Om de uitspraak van het Engels te trainen, maakt de methode gebruik van zinnetjes die zijn ingesproken door native speakers en die de cursist dient te herhalen. De opbouw verloopt van receptief naar productief: in de eerste lessen wordt nog geen taalproductie verwacht van de gebruiker; dit komt pas na ongeveer 50 lessen.

Populariteit

De Assimil-cursussen zijn vrij gewaardeerd. Ze zijn relatief voordelig en er is een groot aanbod aan talen.

Voor- en nadelen van Assimil

Het pluspunt van de methode van Assimil is dat de cursist Engels op zijn of haar eigen snelheid kan leren wanneer dit het beste past. Het nadeel hierbij is, wat geldt voor alle computertaalcursussen, dat de gebruikers aan zichzelf zijn overgeleverd. Er is geen taaldocent Engels om de cursist te motiveren of te begeleiden.