Cursus Engels Schiedam

Audio-Lingual Method (ALM) (Army Method/New Key)

Bedacht door wie en wanneer

De audiolinguale methode was al in de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw ontwikkeld in Amerika en Engeland, onder meer door de Amerikaanse taalkundige Leonard Bloomfield. Doordat de Tweede Wereldoorlog uitbrak, werd het noodzakelijk om de (Amerikaanse) soldaten de elementaire verbale communicatieve vaardigheden te leren. Hierdoor werd de audiolinguale methode soms de ‘legermethode’ genoemd.

Kenmerken van de Audio-Lingual Method (ALM)

De audiolinguale methode kun je zien als een antwoord op de grammatica-vertaalmethode. Het was nieuw dat de lessen geheel in de doeltaal (bijvoorbeeld Engels) plaatsvonden. Spreken en luisteren (in het Engels) zijn de belangrijkste vaardigheden en (Engelse) grammaticale structuren worden geleerd met behulp van mondelinge structuuroefeningen. De bedoeling is om vrijwel zonder fouten Engels te leren spreken en verstaan; het begint bij een Engelssprekende na kunnen spreken. Herhaling is het middel hiertoe; er wordt met drills gewerkt om Engelse zinnen en structuren in te slijpen, zodat reacties spontaan en automatisch gaan worden. De taaldocent Engels kan bijvoorbeeld een bepaalde zin tien keer herhalen en dan een nieuw Engels woord of meerdere nieuwe Engelse woorden toevoegen. Bij de audiolinguale methode wordt veel gewerkt in de zogenaamde talenpractica, waarbij studenten Engels een hoofdtelefoon op hebben en naar zinnen luisteren en deze naspreken. Het geschreven Engels wordt pas behandeld wanneer het mondelinge Engels al vertrouwd is. Er worden wel afbeeldingen gebruikt om nieuwe Engelse woorden te introduceren.

Populariteit

De audiolinguale methode werd in Nederland pas geïntroduceerd rond 1970 bij het ingaan van de Mammoetwet. Er waren al snel grote bezwaren tegen de betekenisloze driloefeningen. Het kwam wel eens voor dat de techniek haperde, waardoor de talenpractica vrij gauw in onbruik raakten. In plaats van de talenpractica maakte men de voor mondeling gebruik bedoelde structuuroefeningen schriftelijk. Schrijvers van leerboeken namen de markt weer over en boden zoals gebruikelijk expliciete grammaticaregels aan. Toch heeft de audiolinguale methode haar sporen nagelaten. Het was nu alom aanvaard dat het bij een taal (zoals Engels) leren niet om het uit het hoofd leren van de regels van de (Engelse) grammatica gaat, maar om de toepassing van de grammatica. De luistervaardigheid (Engels), waar het merendeel van docenten vóór 1970 geen of nauwelijks aandacht aan schonken, was ontdekt.

Voor- en nadelen van de Audio-Lingual Method

De audiolinguale methode is voor studenten Engels die beginnen effectief. Een correcte uitspraak Engels wordt vanaf het begin aangeleerd. Deze methode is een docentgestuurde methode en kan daardoor voor een snelle en efficiënte overdracht van taalkennis zorgen. De methode kan ook worden toegepast bij grote(re) groepen.

Tegelijk is dit docentgestuurde aspect een nadeel; eigen input wordt niet verlangd van de studenten, waardoor het gevaar van passiviteit en onvoldoende betrokkenheid en motivatie op de loer ligt. Een ander bezwaar van de audiolinguale methode is dat de geoefende drills niet zo eenvoudig om te zetten zijn in levend taalgebruik Engels.

GoldList Method (GLM)

Bedacht door wie en wanneer

Polyglot David J. James, alias Viktor Dmitrievitch Huliganov of Uncle Davey ontwikkelde de GoldList Method (‘gouden lijst-methode’).

Kenmerken van de GoldList Method (GLM)

De GoldList Method is een leermethode om woorden of zinnen (bijvoorbeeld in het Engels) te leren op een zodanige manier dat ze plaatsnemen in het langetermijngeheugen van de student. Deze methode werkt middels zelfgeschreven woordenlijsten (Engels) die worden herhaald na verloop van tijd. De zinnen of woorden van de woordenlijst worden door de studenten hardop gelezen. De bedoeling is niet om deze woorden of zinnen en zinnen uit het hoofd te leren, maar dit gaat vanzelf door blootstelling. Deze woordenlijst wordt steeds aangepast; Engelse woorden die geleerd zijn, gaan van de lijst af. De Engelse woorden die nog problemen opleveren, blijven op de woordenlijst staan.

Populariteit

Aanhangers van de GoldList-methode beweren dat deze woorden of zinnen in het Engels spontaan in het langetermijngeheugen van de studenten worden opgeslagen, iets dat door geheugenwetenschappers betwijfeld wordt. In het algemeen wordt kennis onthouden als deze kennis van betekenis en relevant is voor de student. De GoldList-methode kan goed werken voor Engelse woorden die betekenisvol en relevant zijn.

Voor- en nadelen van de GoldList Method

Voor lerenden die bij bijvoorbeeld Post-its^® baat hebben als geheugensteuntje zou de methode goed kunnen functioneren. Omdat het fysieke deel van het geheugen door het schrijven aangesproken wordt en meewerkt, functioneert het met de hand schrijven beter dan typen of, redelijk zinloos: een foto maken. Een keerzijde van deze methode is het ontbreken van context. Taal bestaat uit veel meer dan een serie losse woorden en zinnen. Bovendien is deze GoldList-methode bijzonder tijdrovend omdat er steeds handgeschreven woordenlijsten moeten worden aangemaakt.

De Natural Method

Bedacht door wie en wanneer

De Natural Method, ook de Natural Approach (de ‘natuurlijke aanpak’) genaamd, is door Tracy D. Terrell en Stephen Krashen ontwikkeld in 1983.

Kenmerken van de Natural Method

De Natural Method is gericht op een natuurlijke manier van taalverwerving (van bijvoorbeeld Engels). De methode probeert het Engels te leren op de manier waarop mensen als kind hun moedertaal leerden spreken. De taalregels van het Engels leert men ook onbewust op die manier. Alleen het Engels wordt hiervoor gebruikt met de nodige visuele hulpmiddelen. Er wordt gestreefd naar een stressvrije leeromgeving voor de studenten. Een aanzienlijke hoeveelheid begrijpelijke input wordt aan de studenten blootgesteld. Bij de deze methode wordt de taalproductie Engels niet geforceerd, maar mag spontaan ontstaan. De methode legt de nadruk op communicatie en niet zo zeer op expliciete Engels grammatica en de correctie van vormfouten.

Als de lerende in het Engels wordt ondergedompeld, werkt de leermethode het meest effectief. De leeractiviteiten die in het Engels worden aangeboden, moeten stimulerend zijn, om te zorgen dat de student van de ervaring kan genieten.

De Natural Method heeft vrij veel overeenkomsten met de Directe Methode. Het idee van natuurlijke taalverwerving is het uitgangspunt van beide methoden; het onderscheid is dat bij de Directe Methode meer focus wordt gelegd op de praktijk en bij de Natural Method meer op blootstelling aan taalinput en het verminderen van spreekangst.

Populariteit

Het feit dat onderdompeling een erg effectieve methode is, is al veelvuldig bewezen. Omdat de methode vrij eenvoudig is om te begrijpen, is de Natural Approach een populaire manier van lesgeven onder taaltrainers Engels. Minpunten heeft de Natural Method ook. De nadruk wordt vooral op het impliciet aanleren van de grammatica van het Engels gelegd. De student zou weliswaar leren om te communiceren, maar blijven steken in een wat gebrekkige, vereenvoudigde versie van het Engels door onvoldoende kennis van de grammatica van de taal.

Voor- en nadelen van de Natural Method

Het wordt als prettig ervaren om op een natuurlijke manier een taal aan te leren. Lerenden krijgen de mogelijkheid voor het opbouwen van een persoonlijke band met het Engels. Omdat er niet ‘uit het hoofd geleerd hoeft te worden’, beklijft het geleerde Engels langer.

Een nadeel kan zijn dat het langer duurt voor er resultaten geboekt worden, omdat er vrijwel geen druk ligt op de taalproductie. De methode bereidt lerenden ook niet per se op een bepaald Engels examen voor.

Structurele Aanpak

Bedacht door wie en wanneer

De Structural Approach (afgekort SA) ofwel ‘Structurele Aanpak’ is door Charles Carpenter Fries en Robert Lado ontwikkeld in de begin jaren 50.

Kenmerken van de Structurele Aanpak (SA)

Deze Structurele Aanpak is een methode om vreemde talen te leren met als doel studenten vertrouwd te maken met de fonologische en grammaticale structuren van de doeltaal (bijvoorbeeld het Engels). Volgens de Structurele Aanpak levert het beheersen van deze structuren meer op dan het leren van woordenschat Engels. Het herkennen en kunnen toepassen van bepaalde samenstellingen van Engelse woorden en groepen woorden in de juiste woordvolgorde is waar het bij de methode om draait. Deze vaste combinaties van woorden worden aan de lerenden aangeboden in herkenbare situaties door middel van visualisatie, dramatisering, handelingen en gezichtsuitdrukking. De structuren die in de praktijk het vaakst gebruikt worden, worden eerst geleerd. De mondelinge vaardigheden Engels (luisteren en spreken) worden hierbij in de eerste instantie gebruikt; hieruit volgen lezen en schrijven. Bij het aanleren en verbeteren van de productieve vaardigheid Engels (de spreekvaardigheden en de schrijfvaardigheden), krijgt de grammatica een grote plek. Andere benamingen voor de Structurele Aanpak zijn de Structural-Situational Approach (structurele-situationele benadering) en de Structural-Oral-Situational Approach (structurele-mondeling-situationele benadering).

Populariteit

De Structurele Aanpak werd in de jaren vóór 1970 op grote schaal gebruikt om Engelse les te geven in Engelssprekende landen, voormalige Britse koloniën alsook in Maleisië.

Voor- en nadelen van de Structurele Aanpak

Het voordeel van de Structurele Aanpak is dat de studenten het Engels op een accurate manier leren. De student krijgt inzicht in de Engelse grammatica leert in welke situatie bepaalde Engelse woorden en combinaties van woorden wel of niet passend zijn voor de situatie. De methode gebruikt alledaagse taal. Aan de Structurele Aanpak kleven eveneens nadelen. De werkwijze is behoorlijk tijdverslindend en biedt niet direct succeservaringen. De eigen input van studenten is gelimiteerd; het is niet echt creatief.

Communicatief taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT)

Bedacht door wie en wanneer

Het communicatief Taalonderwijs (Engelse naam: Communicative Language Teaching, afgekort: CLT), ook wel ‘De Communicatieve benadering’ (Engelse naam: Communicative Approach, afgekort: CA) genoemd, ontstond in de jaren 60 van de vorige eeuw onder invloed van ideeën van Noam Chomsky, die de nadruk legde op competenties bij het leren van een taal. Amerikaans taalkundige Dell Hymes was in 1966 de grondlegger van het concept communicatieve vaardigheden.

Kenmerken van Communicatief taalonderwijs (CLT)

Communicatief talenonderwijs gaat uit van de visie dat interactie het uiteindelijke streven is van het leren van een vreemde taal (zoals Engels).

De studenten leren het Engels in praktijk te brengen met gebruik van CLT-technieken door de interactie met de taaltrainer Engels en met elkaar. Er wordt gebruikgemaakt van authentieke teksten, geschreven in het Engels of ander materiaal uit het dagelijks leven en/of de werkomgeving. Zowel tijdens als buiten de les wordt het Engels gebruikt.

Studenten praten over persoonlijke gebeurtenissen met medestudenten en taaldocenten Engels dragen onderwerpen aan die buiten het domein van de traditionele grammatica liggen, om de taalvaardigheid Engels in verschillende realistische situaties te oefenen. Engelse grammatica leren studenten inductief, dat wil zeggen aan de hand van de praktijk, van waaruit de regel volgt.

Bij communicatief taalonderwijs is de taaldocent Engels echt een trainer, die de student helpt in het Engels te communiceren.

Populariteit

Communicatief taalonderwijs werd erg populair in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw, deels doordat de traditionele taalonderwijsmethodes niet heel succesvol waren gebleken. In het verenigde Europa ontstond meer behoefte om vreemde talen te leren door middel van een methode die direct kon worden toegepast.

Voor- en nadelen van Communicatief taalonderwijs

De CLT (communicatief taalonderwijs) kent veel positieve aspecten. Lerenden ‘kunnen’ al snel ‘iets’ in het Engels; deze methode van leren is studentgericht en functioneel. Vanwege het gebruik van authentieke materialen, leren studenten de Engelse woorden die zij moeten weten. De methode is efficiënt. Voor de lerende werkt dit stimulerend doordat hij of zij gauw succeservaringen heeft. Er mogen foutjes worden gemaakt; al doende wordt de taalvaardigheid geleerd en geperfectioneerd. Een nadeel van de communicatieve benadering is dat er veel minder aandacht wordt besteed voor grammatica, woordenschat die niet meteen toepasbaar is en de uitspraak. De voorbereiding en de planning vereist veel meer tijd van de trainer en van de student vraagt het een actieve deelname. Afhankelijk wat voor achtergrond zij hebben, is voor een aantal lerenden deze manier van leren ongebruikelijk of moeilijk. De methode CLT draait om het trainen van vaardigheden; hierbij gaat het om de functie en in mindere mate om de vorm en deze methode biedt dan ook geen samenhangend geheel.

Grammatica-/vertaalmethode (GVM) (Engels: Grammar-Translation Method; GTM)

Bedacht door wie en wanneer

In de 18^de en de 19^de eeuw was het taalonderwijs vooral gefocust op praktisch taalgebruik. Taaldocenten leerden de studenten om gebruiksklare zinnetjes, dialogen, idiomatische uitdrukkingen, woordenlijsten etcetera na te spreken, uit het hoofd te leren en daarna vervolgens op te zeggen. Dit werd op een andere wijze gedaan door docent Frans en Italiaans uit Duitsland en eveneens leerboekenschrijver; Johann Valentin Meidinger. Omstreeks 1783 ontwikkelde hij een leermethode waarbij de grammatica in het middelpunt stond. Meidinger wordt als grondlegger van de grammatica-vertaalmethode (Engels: Grammar-Translation Method; GTM) gezien.

Kenmerken van de Grammatica-/vertaalmethode (GVM)

Deze methode was gestoeld op het onderwijs in het Latijn, wat de taal van de religie, cultuur en wetenschap was. Het onderwijs in het Latijn was uiteraard op geschreven teksten van de klassieke schrijvers gericht en was volledig op de grammatica en het vertalen gericht. Deze aanpak werd destijds beschouwd als wetenschappelijk en degelijk. De Grammatica-/vertaalmethode gaat van de analyse van de taalstructuren en de taalvormen (van bijvoorbeeld Engels) uit waarbij de student inzicht ontwikkelt. De lees- en schrijfvaardigheid Engels dus belangrijk bij deze methode. Literatuur, vertalen en uit het hoofd leren van woordenlijsten krijgen de nadruk. De docenten dragen taalkennis Engels over, de studenten memoriseren.

Populariteit

Al vanaf halverwege de negentiende eeuw was er ook tegengeluid te horen. Desondanks is tot vrij recent de grammatica-/vertaalmethode van grote invloed geweest op het taalonderwijs.

Voor- en nadelen van de Grammatica-/vertaalmethode

De methode is een aardige mentale training aan personen die het een uitdaging vinden om dingen uit het hoofd te leren. De methode biedt ook inzicht in de structuur van het Engels, omdat de nadruk op de grammatica gelegd wordt.

De methode kent echter meer keerzijden dan positieve kanten. De belangrijkste keerzijde is dat de spreek- en luistervaardigheid Engels bij de methode ver achterblijft, waardoor de geleerde taal zelfs na jaren studie nauwelijks mondeling toegepast kan worden. Omdat het meestal om literair taalgebruik gaat, staat de methode ver af van het dagelijks gebruik van het Engels, ook in de context die wordt aangeboden. Bij het leren in groepsverband geeft de methode niet de mogelijkheid tot differentiatie of tot een eigen creatief proces bij de studenten. De lerenden zijn slechts toehoorders en uitvoerders.

Onderdompeling (Engels: immersion)

Bedacht door wie en wanneer

Onderdompeling (Engels: language immersion) wordt over de hele wereld toegepast sinds de jaren 70, voornamelijk op de middelbare school waarbij een vak (zoals wiskunde) wordt gegeven in een vreemde taal. In Nederland is de methode van ‘onderdompeling’ ook wel bekend als de methode die wordt gebruikt bij bijvoorbeeld onze collega’s van Taleninstituut Regina Coeli in Brabant, ‘de nonnen van Vught’. De methode van ‘onderdompeling’ is daar ontstaan in 1963 met Franse nonnen die Franse taalles gaven aan welgestelde dames uit Vught.

Kenmerken van onderdompeling

Onderdompeling houdt in dat degene die de taal (zoals het Engels) leert, vanaf het begin wordt omgeven door de nieuwe taal. Alle instructies worden gegeven in de doeltaal (Engels); in het begin langzaam en met veel herhaling en later op een meer natuurlijke manier. De lerenden worden ook vanaf het begin uitgedaagd om in het Engels te spreken. De methode werkt met rollenspellen en simulaties. De omgeving op scholen die met onderdompeling werken, wordt vaak ingericht in de stijl van het Engels om een situatie te creëren alsof de studenten in Engeland zijn. Studenten oefenen één-op-één of in kleine groepen met Engels spreken. Een andere manier om onderdompeling te bereiken, is te reizen naar Engeland en daar te verblijven in een gastgezin.

Populariteit

Onderdompeling wordt als een uitstekende leermethode voor vreemde talen beschouwd. Met name de mondelinge taalvaardigheid Engels kan op deze wijze uitstekend worden ontwikkeld.

Voor- en nadelen van onderdompeling

Omdat de leermethode zo intensief is, is het grote voordeel dat met deze methode snel resultaten wordt bereikt. De leermethode is ‘sink or swim’, de lerenden moeten echt in het Engels gaan communiceren omdat zij erdoor worden omgeven. De student is feitelijk 24 uur per dag Engels aan het leren. Door in groepsverband samen te oefenen, wordt de sociale interactie versterkt. Dit wordt door studenten als motiverend ervaren.

Een nadeel is dat de bereikte resultaten niet altijd wordt vastgehouden. Als iemand in een korte tijd Engels leert, door in Engeland te zijn of door te zijn ondergedompeld in een kunstmatig gecreëerde omgeving, maar daarna weer tot de orde van de dag overgaat, is de kans groot dat het nieuw geleerde relatief snel wegzakt. Dat een dergelijke taaltraining Engels nogal intensief is, kan een ander minpunt zijn. Niet elke student heeft de conditie om deze manier van leren vol te houden.

Suggestopedie (Suggestopedia)

Bedacht door wie en wanneer

Suggestopedia is een methode om vreemde talen te leren die is ontwikkeld. Deze leermethode is ontwikkeld door de Bulgaarse psychotherapeut Georgi Lozanov.

Kenmerken van Suggestopedie

Zoals de naam al aangeeft, is De methode van Suggestopedia gebaseerd op het principe van de suggestie. Volgens Lozanov is positieve suggestie een voorwaarde om (talen; bijvoorbeeld Engels) te kunnen leren. Hiervoor zijn een ontspannen sfeer alsook een wederzijds vertrouwen tussen de taaldocent (Engels) en lerenden essentieel. Dat de studenten zich veilig voelen en ontspannen zijn, is hiervoor de voorwaarde. Een leslokaal met een rijopstelling was uit den boze om dit te kunnen bewerkstelligen. De lerenden zaten in de lessen in comfortabele stoelen die in een halve cirkel werden geplaatst en in de klas was altijd muziek. De methodiek zoals Lozanov die beoogde, bestond uit het voorlezen van teksten, op de achtergrond werd klassieke muziek gespeeld of waren natuurgeluiden te horen. Bij de teksten waren woordenlijsten alsook opmerkingen met betrekking tot de (Engelse) grammatica. Het voorlezen gebeurde met veel expressies in stem alsook gebaren. Zo werden de studenten verleid om te luisteren en de (Engelse) woorden die nieuw waren voor de studenten, konden ze gemakkelijk begrijpen en opnemen. Er was veel aandacht tijdens de lessen voor cultuur en kennis over het land van de doeltaal (Engeland). In de klas werden rollenspellen gespeeld en er werden bijvoorbeeld ook (Engelse) streekgerechten gemaakt en gegeten.

Populariteit

De methode van Georgi Lozanov was enigszins omstreden en is niet erg bekend meer. Een aantal elementen wordt nog steeds toegepast, zoals het gebruikmaken van stemexpressie en gebaren bij het lezen van teksten in de vreemde taal.

Voor- en nadelen van Suggestopedie

Suggestopedia zorgt voor een ontspannen en veilige sfeer in de les, waardoor de student geen last van faalangst of frustratie heeft. Voor immigranten kan deze gemoedelijke sfeer bijdragen aan een positieve associatie met het nieuwe thuisland. Vaak werkt muziek motiverend en draagt bij aan betere leerprestaties. Dat de lerenden gestimuleerd worden om actief mee te doen en zich in de situatie in te leven, wat voor sommigen een nieuwe ervaring is, is een ander pluspunt van de methode. Tegelijk is dit voor bepaalde lerenden een nadeel, want elke lerende is hiertoe in staat. Ook kan muziek bij sommigen eerder afleiden en zelfs verstorend werken in plaats van stimulerend of ontspannend. Een ander zwak punt is dat de verhouding tussen de docent en de student niet echt gelijkwaardig is; alle input komt van de kant van de Engelse docent waarbij de student steeds de ontvangende partij is.

Community Language Learning (CLL)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse priester en psycholoog Charles Curran en professor Paul La Forge ontwikkelden Community Language Learning, ook wel Counseling Language Learning
genoemd in het jaar 1976.

Kenmerken van Community Language Learning (CLL)

Community Language Learning (CLL) is een methode om een taal te leren waarbij de studenten samenwerken om te bepalen welke aspecten van een vreemde taal zij willen leren. Deze methode baseert zich op de counseling-benadering waarbij de taaltrainer fungeert als counselor die de zinnen van de lerenden kenschetst. Lerenden starten het gesprek. Zij spreken in de moedertaal als de studenten de taal (Engels) nog niet genoeg machtig zijn. De docent (Engels) geeft uitleg en vertaalt, waarna de studenten de uitspraken van de docent zo goed mogelijk herhalen. De gesprekken in het Engels worden opgenomen om daarna opnieuw te beluisteren.

De CLL stimuleert gemeenschapsgevoel in de leergroep en beschouwt de wisselwerking tussen de studenten onderling als middel om de Engelse taal te leren. Het zijn de studenten zelf die de lesstof bepalen middels betekenisvolle gesprekken. Er wordt geen leerboek Engels gevolgd.

Populariteit

Het succes van de methode is sterk afhankelijk van de kunde van de docent-counselor. Bij deze methode dient de taaldocent naast sociaal-cultureel kundig ook taalkundig te zijn onderlegd. Deze docent dient zowel het Engels als de moedertaal van de student erg goed te beheersen om in staat te zijn om de taaluitingen van de student te vertalen. CLL kan goed functioneren indien deze correct gebruikt wordt. Voor grote klassen is deze methode niet geschikt.

Voor- en nadelen van Community Language Learning

De methode biedt lerenden veel autonomie. Veel lerenden vinden het analyseren van hun eigen gesprekken nuttig. De leergroep wordt vaak heel hecht, niet alleen tijdens de lessen Engels, maar eveneens buiten de lessen. Met deze methode worden lerenden zich zo veel meer bewust van hun groepsgenoten, hun sterke en minder sterke punten en leren om als team samen te werken. Studenten leren veel door het bespreken door de fouten en het evalueren van de lessen Engels. Dergelijke verbeteringen blijven vaak in het geheugen gegrift en worden onderdeel van de actieve woordenschat van studenten.

Het kan een nadeel zijn dat de trainer niet sturend is, terwijl een aantal studenten wel sturing nodig heeft. Bij CLL wordt geen lesboek gebruikt en er worden eveneens geen toetsen Engels afgenomen. Daarom is het succes moeilijk meetbaar. Sommige studenten worden in hun Engels spreken geremd als zij opgenomen worden.

Lexicografische benadering (Engels: Dynamic Lexicographic Approach; DLA)

Bedacht door wie en wanneer

De Lexicografische benadering (Engelse benaming: Lexical Approach; LA) is een methode om een vreemde taal te leren die door Michael Lewis in de vroege jaren negentig van de vorige eeuw is ontwikkeld.

Kenmerken van de Lexicografische benadering (DLA)

Deze benadering gaat uit van de visie dat een belangrijk deel van het leren van een vreemde taal (zoals het Engels) bestaat uit het begrijpen en produceren van zogenaamde ‘lexicale eenheden’. Dit zijn brokjes taal die uit (Engelse) woorden, woordcombinaties alsook uitdrukkingen bestaan. De studenten verwerven al doende inzicht in de patronen van het Engels (grammatica) en betekenisvolle groepen woorden. Ze leren hoe het Engels ‘in het echt’ gebruikt wordt. Bij deze benadering neemt woordenschat Engels een grotere plaats in dan Engelse grammatica. De instructies zijn gericht op situaties en Engelse uitdrukkingen die vaak in dialogen voorkomen. Aan interactie wordt aandacht besteed maar eveneens aan exposure; aan de zogenaamde receptieve vaardigheden van de student (luisteren/begrijpen, lezen/begrijpen). Er bestaat veel mogelijkheid voor de studenten om zelf de Engelse taal te ontdekken.

De rol van de taaldocent Engels is voor genoeg inbreng te zorgen en het faciliteren van het leerproces van de lerende.

Populariteit

In de afgelopen dertig jaar zijn door de ideeën over taal van (onder andere) Michael Lewis de lesboeken duidelijk veranderd. Er is veel meer aandacht voor de woordenschat van de te leren taal die in chunks wordt aangeboden, in betekenisvolle brokjes. De vergaande verandering in de manier waarop een vreemde taal wordt onderwezen, waar Michael Lewis streefde, bleef echter uit.

Voor- en nadelen van de Lexicografische benadering

Studenten leren het Engels op een heel natuurlijke manier te gebruiken door het werken met ‘chunks’ (brokjes taal); met ‘echte’ taal. Zo ontstaat souplesse in het taalgebruik Engels.

Het nadeel van deze methode van de methode is dat de werkelijkheid altijd weer anders is dan de geleerde taalsituaties. Met het zelf leren herkennen van de taalpatronen hebben sommige lerenden moeite en zij hebben meer aan een trainer Engels die hen de weg wijst, dan aan een docent taal-facilitator.

Series Method

Bedacht door wie en wanneer

De Series method, ofwel ‘seriemethode van taalverwerving’ is in het jaar 1880 ontwikkeld door de Franse taaldocent François Gouin.

Kenmerken van de Series Method

De seriemethode (The Series Method of language acquisition) van François Gouin is gebaseerd op een serie van verbonden zinnen die gemakkelijk te begrijpen zijn en weinig kennis vereisen van grammatica. De studenten leren zinnen op basis van een actie, zoals het huis verlaten in de volgorde waarin deze uitgevoerd zou worden. Deze series of reeksen gingen over onderwerpen als de mens in de samenleving, beroep en wetenschap, het leven in de natuur, ontwikkeld vanuit het onderscheid tussen objectief, subjectief en figuurlijk taalgebruik. De leermethode van Gouin maakt geen gebruik van moedertaal. Lerenden gaan al gauw in de nieuwe taal (bijvoorbeeld het Engels) denken omdat een soort eentalige methode is, die niet van ‘vertalen’ en ‘uitleggen’ uitgaat maar uitgaat van ‘demonstreren’ en ‘handelen’.

Populariteit

François Gouin’s concepten over taal waren bijzonder vooruitstrevend. De seriemethode van Gouin was toch enige tijd succesvol, ondanks dat het een ongebruikelijke aanpak was. De leermethode werd echter door de Directe Methode van Maximilian Berlitz overschaduwd.

Voor- en nadelen van de Series Method

Door de Series method van Gouin worden de mondelinge vaardigheden Engels sterk ontwikkeld en het zorgt voor een harmonieuze, natuurlijke en gelijkwaardige sfeer.

Gouin’s leermethode biedt levendig onderwijs. Doordat het gebruikmaakt van visueel leermateriaal, bijvoorbeeld afbeeldingen, grafieken, enzovoort, wekt dit soort onderwijs Engels enthousiasme bij de studenten op. Een nieuwe taal leren werd tastbaar; iets wat geheel nieuw was. De methode maakt studenten Engels nieuwsgierig, wat goed werkt om het leergeheugen te ontwikkelen, de prestatiedruk te verlagen en het zelfvertrouwen te verhogen. De methode stimuleert de communicatieve competenties Engels van de studenten sterk.

Het nadeel van de methode van François Gouin is dat taal die iets subjectiever of abstracter wordt, wat moeilijk in één duidelijke ervaring te vangen is met bewegingen en expressies. De bewerkelijkheid voor de trainer, die immers een scala aan reeksen voor moet bereiden, is een ander nadeel van de leermethodiek. Ten derde is de Gouin-seriemethode vooral gericht op het mondelinge taalgebruik, terwijl het reguliere onderwijssysteem nog meestal draait om examens voor het toetsen van de competentie van lezen en schrijven.

Task-Based Language Teaching (TBLT)

Bedacht door wie en wanneer

Task-Based Language Teaching; TBLT (Taakgericht taalonderwijs) is ontwikkeld in de jaren 80 van de vorige eeuw. De grondleggers zijn de Indiase taalkundige professor N.S. Prabhu, de Amerikaanse hoogleraar Teresa P. Pica en de Britse hoogleraren Michael H. Long en Graham V. Crookes.

Kenmerken van de Task-Based Language Teaching (TBLT)

Taakgericht taalonderwijs past binnen een Communicatieve Benadering/het Communicatief Taalonderwijs. De visie erachter is dat het verwerven van de te leren taal (zoals het Engels) geen doel op zich is, maar een middel om specifieke taken uit te kunnen voeren. Lerenden krijgen motiverende taken aangeboden. Hiervoor is taalkennis (Engels) vereist. Om deze taken goed uit te voeren, is het nodig dat ze over woordenschat en regels van het Engels beschikken. De taken zijn zaken uit het dagelijks leven, bijvoorbeeld een e-mail schrijven, bellen met een klantenservice, boodschappen doen, iets te drinken bestellen of een krant lezen. De taak wordt in drie fasen opgedeeld: vóór, tijdens en na de taak, waarbij de studenten zich eerst voorbereiden op de taak, de taak daarna uitvoeren en tot slot erop terugblikken. De lerenden moeten samenwerken om de opdrachten uit te kunnen voeren. Om leereffect te hebben, moeten de opdrachten net boven het niveau van de lerende liggen.

Populariteit

Task-Based Language Teaching is vanaf de vroege jaren negentig zeer populair geworden, zeker in het taalonderwijs. De methode lijkt de meest bruikbare vorm te zijn voor het verbeteren van de taalvaardigheden bij studenten (met name studenten in een achterstandspositie) in het lager en secundair onderwijs.

Voor- en nadelen van Task-Based Language Teaching

Het taakgericht taalonderwijs (Engels) heeft duidelijke voordelen. Taakgericht taalonderwijs is een activerende werkvorm, waarbij studenten uitgedaagd worden om hun taalvaardigheid (Engels) toe te passen. Het is een op de persoon gerichte, relevante en efficiënte aanpak, mits de taak goed bij de lerende aansluit. Lerenden komen op een natuurlijke, alledaagse wijze in aanraking met het Engels en leren zo authentieke Engelse woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen in het Engels. Daarnaast leren studenten om met elkaar samen te werken. Taakgericht taalonderwijs wordt door studenten als motiverend en prettig ervaren .

Als minpunt kan gezien worden dat de communicatie voorop staat en niet de correcte vorm van het Engels, waardoor de studenten die niet zeer precies leren.

De Dogme benadering (Engels: Dogme Language Teaching; Dogme ELT)

Bedacht door wie en wanneer

De Nieuw-Zeelandse docententrainer en linguïst op het gebied van taalonderwijs Engels; Scott Thornbury, ontwikkelde in het jaar 2000 Dogme Language Teaching/Dogme ELT (ook wel de ‘Dogmabenadering’ genoemd).

Kenmerken van de Dogme benadering (ELT)

De inspiratie voor Dogme Language Teaching was ‘Dogme 95’; een beweging van een groep van filmmakers uit Denemarken onder wie filmregisseur Lars von Trier uit 1995. Voor het filmmaken, confirmeren de deelnemers zich aan 10 strenge regels (10 dogma’s). Deze 10 regels behelzen samen ‘de eed van zuiverheid’. Bij het Dogme-taalonderwijs is iets soortgelijks aan de hand. De aanhangers van de Dogme benadering zoeken naar een vorm van communicatief onderwijs van vreemde talen die niet door enig voorgedrukt materiaal belast is. Het oogmerk van de Dogme-methode is het beginnen van inhoudelijke conversaties over praktische items, waarbij het om communicatie gaat als de aanjager van het leren. Deze leermethode is daarom een communicatieve benadering voor het taalonderwijs, die taal wil onderwijzen zonder lesboeken te gebruiken of ander lesmateriaal en zich in plaats daarvan op communicatie tussen de docent en de lerenden focust. Het Dogme-taalonderwijs heeft 10 uitgangspunten (dogma’s), net zoals de Dogme-beweging van de filmmakers.

Populariteit

Ondanks dat er niet veel onderzoek naar het succes van Dogme is gedaan, stelt Scott Thornbury dat de parallellen met taakgericht leren van een taal (zoals Engels) erop wijzen dat Dogme waarschijnlijk leidt tot vergelijkbare resultaten.

Voor- en nadelen van de Dogme benadering

Dat er vrijwel geen voorbereiding nodig is, is een pluspunt voor taaldocenten Engels. Het kan erg motiverend zijn dat de lerenden verantwoordelijk zijn voor het eigen leerproces. Voorspelbaar zijn de taallessen Engels zo nooit. Dit garandeert spontane communicatie en de verveling krijgt geen kans. Bij een les volgens de Dogme-benadering is vrijwel elk item bespreekbaar. Dit zorgt dat studenten betrokken en alert blijven.

De studenten kunnen zich echter wel minder op hun gemak voelen als ze zo weinig door de taaltrainer begeleid worden. Voor deze manier van lesgeven zijn ook niet alle trainers Engels voldoende flexibel. Dat studenten zich vaak dienen voor te bereiden op een specifiek examen Engels en het niet zeker is dat de hiervoor benodigde stof aan de orde komt in de taalles, kan een bijkomend minpunt van de methode zijn.

Growing Participator Approach (GPA)

Bedacht door wie en wanneer

The Growing Participator Approach (GPA) is in 2007 door Language consultants Greg en Angela Thomson ontwikkeld.

Kenmerken van de Growing Participator Approach (GPA)

De GPA-benadering is een alternatieve visie om een nieuwe taal (zoals het Engels) te verwerven. Dat taal en cultuur niet los van elkaar kunnen worden gezien, is de primaire aanname van de GPA. Het gaat bij GPA om veel meer dan alleen het verwerven van het Engels; het doel is uitgroeien tot een volwaardige deelnemer aan het leven in de gastcultuur (bijvoorbeeld van Engeland). Daarom gebruikt GPA de term ‘groeiende deelnemer’ in plaats van ‘taallerende’ en ‘verzorger’ in plaats van ‘docent of leraar’. De GPA heeft overeenkomsten met, en is deels gebaseerd op, de Natural Approach (natuurlijke aanpak) van Stephen Krashen en Tracy Terrell.

De GPA-benadering kent zes fasen van activiteiten. De lerende met een verzorger uit Engeland voeren deze activiteiten uit. Begrip is belangrijker dan productie. De focus ligt op Engelse woordenschat en cultuur. Fase 1 is de hier-en-nu-fase. Deze duurt ruwweg 100 uur. In fase 1 concentreert de ‘groeiende deelnemer’ zich op het luisteren en het geven van non-verbale feedback.

Fase 2 is de zogenaamde ‘verhaalopbouwfase’. Deze fase duurt ruwweg 150 uur en nu begint de deelnemer ook Engels te produceren. In fase 3 van de leermethode ligt de nadruk op ‘gedeelde verhalen’. Dit zijn verhalen over dagelijkse gebeurtenissen, verhalen die tussen culturen worden gedeeld en verhalen over gedeelde ervaringen. Fase 4 is de fase van het ‘diepe delen’. De deelnemer en de verzorger beginnen nu meer diepgaande gesprekken over het leven in de Engelse cultuur te voeren. In fase 5 van de methode beginnen deelnemers zich op taalgebruik van moedertaalsprekers Engels te richten door middel van televisie, films, nieuws en literatuur. Het Engels dat voor het werk van de deelnemers is vereist, wordt ook geleerd. Fase 6 van de leermethode is de ‘zelfvoorzienende groeifase’. Deze fase kent geen eindpunt. Het gaat het hierbij om groei naast de formele taalsessies Engels.

Populariteit

Er is nog niet veel bekend over het succes omdat de leermethode van Thomson nog tamelijk nieuw is. Deelnemers zijn er in elk geval enthousiast over.

Voor- en nadelen van de Growing Participator Approach

De GPA-benadering biedt een duidelijk inzicht op het proces van taalverwerving Engels. De zes afzonderlijke fasen van de leermethode bieden haalbare doelen en een duidelijk tijdsschema. Er wordt door de lerende niet alleen kennis van de Engelse taal verworven, maar eveneens van de omgeving en de lerenden verwerven daarnaast een nieuw sociaal netwerk.

Het feit dat voor elke deelnemer of minimaal elke groepje deelnemers een ‘verzorger’ gezocht moet worden die bereid is om behoorlijk veel tijd te investeren, is een keerzijde van deze methode.

Shadowing Technique

Bedacht door wie en wanneer

De Shadowing technique of Shadowing (‘schaduwen’) is bedacht in de vroege jaren 2000 door Prof. Alexander Argüelles; een Amerikaanse taalkundige en polyglot.

Kenmerken van de Shadowing Technique

Shadowing is een methode die taallerenden zelfstandig kunnen gebruiken voor het verbeteren van de uitspraak en de intonatie (Engels) en het verwerven van vloeiendheid in het spreken. Deze techniek is relatief eenvoudig: de student luistert naar een audio-opname, bij voorkeur een dialoog en herhaalt vervolgens wat hij of zij hoort. Het is niet van belang om de Engelse tekst ook te begrijpen; het gaat in eerste instantie om de klank. Het luisteren en daarna herhalen wordt geoefend tot het heel gemakkelijk gaat en de lerende simultaan Engels kan spreken met de audio-opname. De student gebruikt na enige tijd een transcript om te kunnen lezen (en begrijpen) wat hij of zij heeft gezegd. Diverse lesboeken zijn geschikt voor deze techniek, zolang er maar dialogen in staan of stukken samenhangende teksten. De Engelse audio-opname dient ideaal bezien iets boven het niveau van de studenten te zijn. De ideale lengte van een audio-opname is ongeveer één pagina, op natuurlijke snelheid en zonder kunstmatige pauzes in te lassen. Argüelles raadt aan om te gaan lopen tijdens het spreken, liefst in de buitenlucht, en niet te gaan zitten, omdat lichamelijke bewegingen de opname van de te leren taal (het Engels) in het zenuwstelsel versterken. Dat de studenten minder snel worden afgeleid als zij in beweging zijn, zodat het werken aan het Engels aanzienlijk effectiever wordt, is een bijkomende grond.

Shadowing heeft veel gemeen met de audiolinguale methode uit de vorige eeuw, maar het onderscheid is dat de audiolinguale methode gebruikmaakte van grammaticale drills in plaats van dialoog of samenhangende teksten. Ook het simultaan spreken is verschillend aan Shadowing.

Populariteit

In de afgelopen jaren is veel onderzoek gedaan naar de techniek van Shadowing dat aantoont dat de leermethodiek zowel de uitspraak als de luistervaardigheid sterk verbetert. Het algemene begrip van het Engels wordt eveneens vergroot.

Voor- en nadelen van de Shadowing Technique

Een praktisch voordeel van Shadowing dat de methodiek in een groep lerenden kan worden gebruikt, waarbij elke deelnemer individueel actief leert. De methode heeft een hoog rendement.

De Shadowing-methode heeft als nadeel is dat lerende het wellicht een beetje saai kan kunnen vinden om dezelfde Engelse tekst te blijven herhalen. De keuze van de teksten is dus heel belangrijk.

Total Physical Response (TPR^®)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse psycholoog James Asher ontwikkelde in de jaren zestig van de vorige eeuw de taalverwervingsmethode Total Physical Response, ook wel TPR^® genoemd.

Kenmerken van Total Physical Response (TPR^®)

TPR^® is een methode om een vreemde talen (bijvoorbeeld Engels) te leren die gebaseerd is op het principe dat mensen leren door middel van handelingen en beweging. Al doende leert men, en wel op de manier zoals kinderen de moedertaal leren. Ouders geven hun jonge kinderen continu opdrachten en belonen hen als ze die uitvoeren (“kijk naar mama”, “goed zo”). “Pak de lepel”, “Mooi!”, “Trek je schoentjes maar aan”, enz.). In eerste instantie is het de bedoeling dat de kinderen begrijpen wat de ouders zeggen, de kinderen gaan verbaal reageren in een later stadium. Dus de luistervaardigheid Engels vormt de basis, daarna volgt de spreekvaardigheid.

TPR^® past deze grondslagen van de moedertaalverwerving versneld toe bij het leren van het Engels. De taaltrainer geeft op een vriendelijke en begrijpelijke manier taken, bijvoorbeeld: “pak het boek” en doet zelf de taken voor; de studenten doen na. Aanvankelijk wordt nog niet verwacht van de studenten dat ze Engels spreken; de studenten geven in een later stadium de opdrachten. Opdrachten die bekend zijn worden verder uitgebreid of gedeeltelijk gewijzigd.

Door het combineren van beweging en spraak, spreekt TPR^® beide hersenhelften aan. Het kost hierdoor minder moeite om dingen te leren en het geleerde Engels beklijft ook beter.

Populariteit

Met name wordt de methode van TPR^® binnen het NT2-onderwijs gebruikt (Nederlands als tweede taal), zeker bij beginners en ook wel bij Engels taalonderwijs op de basisschool. Maar middelbare scholieren en volwassenen werken ook met plezier met TPR^® en behalen goede resultaten.

Voor- en nadelen van Total Physical Response

TPR^® biedt veel voordelen. Doordat de lerende veel begrijpelijke inbreng krijgt aangeboden in ‘chunks’ (woorden die bij elkaar horen), krijgt hij of zij snel begrip van de doeltaal. De methodiek levert vlotte succeservaringen op. Dit bevordert het plezier in het leren van het Engels. Dit zorgt voor stressvrij leren. TPR^® is in principe geschikt voor alle doelgroepen, ongeacht de achtergrond en de leeftijd en de methodiek kan eveneens worden ingezet in grotere klassen. Het verworven Engels wordt direct opgeslagen in het langetermijngeheugen.

Dat niet alle taaluitingen in TPR^®-opdrachten zijn uit te drukken, is het nadeel van TPR^®. Daarom werkt het tot op een bepaald niveau en is daarnaast nog een andere leermethode (als aanvulling) nodig. De methode is bovendien niet erg creatief. De student leert niet zijn of haar gevoelens, ideeën en meningen in het Engels te uiten.

De Directe Methode (Engels: Direct Method; DM)

Bedacht door wie en wanneer

De Duits-Amerikaanse linguïst Maximilian Delphinius Berlitz bedacht eind jaren tachtig van de negentiende eeuw de Directe Methode, ook wel ‘de natuurlijke benadering’ genoemd. Deze methode is ontwikkeld als antwoord op de dominante grammatica-vertaalmethode.

Kenmerken van de Directe Methode (DM)

Een Reformbeweging met nieuwe visies over leren dat zelfontdekkend en inductief zou moeten zijn, ontstond rond het jaar 1900. Deze Reformbeweging betrof overigens niet alleen het leren van een vreemde taal, maar ook voeding, natuurgeneeskunde, kleding en naturisme. De mensen streefden, net als in de jaren 60 van de vorige eeuw, rond 1900 naar natuurlijke manieren van leven en bevrijding van de keurslijven. Binnen het taalonderwijs ontstond veel aandacht voor ‘levende’, gesproken taal, waarbij grammatica vooral inductief werd onderwezen, door middel van voorbeeldzinnen. Hieruit dienden studenten de taalregels af te leiden. Er waren veel mondelinge oefeningen met veel aandacht voor de uitspraak (zoals het Engels). Studenten werden gestimuleerd veel Engels te spreken. Het was ook een nieuw verschijnsel dat de taallessen in het Engels werden gegeven. Tijdens de les werd nadrukkelijk niet vertaald. De (Engelse) vocabulaire werd aangeleerd door middel van plaatjes en voorbeelden. Abstracte vocabulaire werd door de lerenden aangeboden om ideeën te laten associëren.

Populariteit

Deze vernieuwingsgolf van begin twintigste eeuw ebde weg, mede door invloed van de crises en oorlogen, om in de jaren zestig weer een andere vorm te krijgen.

Met (een moderne versie van) de Directe Methode wordt nog altijd gewerkt door taleninstituten zoals Berlitz en Interlingua.

Voor- en nadelen van de Directe Methode

Het belangrijke pluspunt van de Directe Methode is dat het een vrij natuurlijke manier is om Engels te leren. Bij de methode wordt veel aandacht geschonken aan spreken en luisteren, waardoor de studenten zelfvertrouwen en vloeiendheid in het Engels krijgen. Minpunten kent deze Direct Methode echter ook. Voor de schrijfvaardigheid (Engels) is bij deze leermethode vrijwel geen aandacht. Ook voor lezen in de doeltaal is bij de Directe Methode weinig aandacht. Deze leermethode biedt voor de meer gevorderde student Engels niet genoeg uitdaging. Voor de langzaam lerende studenten is de Directe Methode ook niet zeer geschikt, omdat de methode van een dynamische inzet van de studenten uitgaat.

De Manesca-methode (Engels: Manesca Method)

Bedacht door wie en wanneer

Jean Manesca publiceerde in 1835 An Oral System of Teaching Living Languages Illustrated by a Practical Course of Lessons in the French through the Medium of the English (“Een mondelinge methode voor het onderwijzen van levende talen, aan de hand van een praktische cursus Frans door middel van het Engels”). In 2015 ging An oral system of teaching living languages in herdruk.

Kenmerken van de Manesca-methode

Manesca is gebaseerd op hetzelfde principe als de ‘natuurlijke aanpak’ (Natural Approach): de beste manier om een taal te leren, is de manier waarop een kind de moedertaal leert. Het leren van een taal (zoals Engels) dient veilig en gemakkelijk te zijn. Om die reden wil Manesca niet werken met abstracte regels of woordenlijstjes met Engelse woorden die uit het hoofd geleerd moeten worden.

De Manesca-methode is de oudste, bekende, volledige taalcursus. De methode is gebaseerd op het werken met een groep studenten en een docent Engels, die steeds één Engels woord tegelijk introduceert. Bij ieder woord hoort een bepaalde beweging. De studenten herhalen daarna na elkaar het Engelse woord en de bijbehorende beweging. Deze herhalingen helpen de lerenden de Engelse woorden te onthouden, zonder dat uit het hoofd leren nodig is. Deze woorden worden stap voor stap zinnen en vervolgens variaties op deze Engelse zinnen. Engelse spelling wordt in een later stadium met leesteksten aangeboden.

De methode van Jean Manesca is al enkele jaren later door de Duitse grammaticaschrijver en taaldocent Heinrich Gottfried Ollendorff overgenomen en aangepast en staat ook wel bekend als de Ollendorff-methode.

Populariteit

Manesca is twee jaar na publicatie van zijn leermethode overleden. Het werk van Jean Manesca is overgenomen en aangepast door anderen, onder meer door Ollendorff. Veel van de ideeën van Jean Manesca zijn nog steeds actueel en worden nog steeds toegepast in het vreemdetalenonderwijs van vandaag.

Voor- en nadelen van de Manesca-methode

De sterke kant van de Manesca- of Ollendorff-methode is het combineren van spreken en bewegingen maken, waardoor het fysieke geheugen wordt aangesproken en de geleerde stof gemakkelijker en langer door de lerende wordt onthouden. Wat daar eveneens aan bijdraagt, is het veelvuldige herhalen. Dat het wat saai kan worden om dezelfde Engelse woorden en zinnen steeds te herhalen, kan door studenten als een minpunt worden gezien.

Silent Way

Bedacht door wie en wanneer

The Silent way (‘de stille manier’) is ontwikkeld in 1963 door de Egyptenaar Caleb Gattegno.

Kenmerken van de Silent Way

The Silent Way is een methode om een vreemde taal (bijvoorbeeld Engels) te leren die gebruikmaakt van stilte als instructiemiddel. Caleb Gattegno’s methode gaat uit van de autonomie van de student en diens actieve deelname.

Een combinatie van stilte en gebaren wordt door de taaltrainer Engels gebruikt om de aandacht van de studenten te trekken, reacties te krijgen en hen aan te moedigen om foutjes te verbeteren. Er wordt veel tijd aan de uitspraak (Engels) besteed.

Gattegno, die van oorsprong wiskundige was, hechtte er veel waarde aan om taalonderwijs te geven op een wijze die efficiënt voor de energievoorraad van zijn studenten was. Hij kwam erachter dat het in verhouding weinig energie kost om een auditief of visueel beeld te onthouden, veel minder dan als mensen proberen om dingen uit het hoofd te leren. Het betoog van hem was dat docenten niet zozeer zouden moeten streven naar het overbrengen van kennis, maar het bewustzijn aan dienen te boren, want alleen het bewustzijn maakt het mogelijk om dingen te leren.

The Silent Way van Gattegno hierbij gebruikt onder andere gekleurde blokjes (zogenaamde cuisenaire-staven), die voor diverse dingen kunnen worden gebruikt. De methode maakt eveneens gebruik van Words in Colour; een kleurenkaart voor geluiden waarin elke kleur een specifieke klank van het Engels vertegenwoordigt, gekleurde woordgrafieken om aan zinnen te werken en gekleurde grafieken die worden gebruikt om spelling te leren.

Populariteit

Gattegno’s ideeën zijn wel van betekenis geweest, met name bij het aanleren van de uitspraak, hoewel The Silent Way in zijn oorspronkelijke versie niet veel meer wordt gebruikt.

Voor- en nadelen van de Silent Way

De sterke kant van de methode van Gattegno is dat zijn aanpak voor de student niet-bedreigend is, die immers als autonoom wordt gezien. De taaltrainer Engels is in feite dienstbaar aan de student, niet omgekeerd. The Silent Way stimuleert het leren op een natuurlijke manier. Door taallerenden uit te dagen nieuwe dingen te ontdekken, wordt het geleerde over het algemeen goed verwerkt en onthouden. De student ‘mag’ foutjes maken. Dit draagt bij aan het leerproces.

Dat een aantal lerenden meer begeleiding nodig heeft dan de leermethode voorstaat, kan een nadeel zijn. Door het gebrek aan inbreng van de taaltrainer Engels zouden studenten gefrustreerd kunnen raken. Het werken met kleuren en grafieken heeft als beperking dat de nieuwheid er snel af is, waardoor het effect van de methode verdwijnt.

TPR Storytelling

Bedacht door wie en wanneer

TPR Storytelling of ‘TPRS’ houdt in Teaching Proficiency through Reading and Storytelling. De methode is door Blaine Ray ontwikkeld in 1990, van oorsprong een Amerikaanse docent Spaans, en komt voort uit de TPR-methode (Total Physical Response).

Kenmerken van TPR Storytelling

De TPRS-methode is een talenverwervingsmethode die verhalen gebruikt om talen (bijvoorbeeld Engels) te leren. Het uitgangspunt is natuurlijke taalverwerving: een taal leren zoals een kind zijn of haar moedertaal leert. Om dit te kunnen bereiken, worden de lerenden aan een grote hoeveelheid begrijpelijke input blootgesteld. Door de docent Engels wordt een verhaal verteld waarin nieuwe Engelse woorden meerdere keren voorkomen. Deze verhalen zijn interessant of humoristisch en niet te lang. De verhalen zijn relatief gemakkelijk te begrijpen, hierdoor ontspannen de studenten zich. Op deze manier worden Engelse structuren en woorden van de nieuwe taal ongemerkt in het langetermijngeheugen opgeslagen. De studenten worden door de trainer op grammaticale verschijnselen van het Engels gewezen, zonder dat studenten regels van het Engels uit hun hoofd leren.

De lerende zal na enige tijd ‘automatisch’ Engels beginnen te spreken en de Engelse grammaticale structuren van de nieuwe taal imiteren. Dit is een natuurlijk proces. Samen met een groepje studenten een verhaal opbouwen, is een variant. De taaldocent Engels schrijft bij deze variant eerst nieuwe woorden en structuren op een bord of flipchart, met hun Engelse vertaling, om vervolgens samen met de studenten hier een verhaal van te maken. Tot slot vertellen de lerenden het verhaal na. Een belangrijk onderdeel van TPR Storytelling is lezen in het Engels, omdat dit voor input zorgt. Schrijven in het Engels volgt in een latere fase.

Populariteit

Er is veel onderzoeken gedaan dat uitwijst dat TPRS een succesvolle manier is om een vreemde taal te leren. Er zijn wel voorwaarden: de setting dient geschikt te zijn en de docent dient ervoor getraind te zijn.

Voor- en nadelen van TPR Storytelling

TPR Storytelling is een laagdrempelige wijze van taalverwerving en de geleerde stof wordt goed onthouden. Doordat TPRS ook de creatieve intelligentie aanboort, is TPRS een vorm van breinvriendelijk leren. TPRS is plezierig voor de lerende en het is relatief gemakkelijk om de focus te behouden. Zelf een verhaal maken, werkt zeer motiverend voor de lerenden.

Een nadeel is dat TPRS veel voorbereiding van de taaldocenten vraagt.

De Rosetta Stone methode

Bedacht door wie en wanneer

De Rosetta Stone-methodiek is naar de Steen van Rosetta vernoemd, een steen die in Egypte werd gevonden met een tekst in twee talen, door middel waarvan uiteindelijk de hiërogliefen ontcijferd zijn. Het is eveneens de naam van het softwarebedrijf dat deze taaltrainingen aanbiedt. De eerste versie is in 1996 uitgebracht.

Kenmerken van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone methode is een wijze om een vreemde taal (bijvoorbeeld Engels) te leren achter een computer. Deze taalcursussen worden in meer dan dertig verschillende talen aangeboden en de cursussen zijn te volgen vanuit elk van deze talen.

De Rosetta Stone-methode is een zogenaamde communicatieve methode, die de manier imiteert waarop een kind de moedertaal leert. Dat houdt in ‘leren door onderdompeling’, leren door veel te luisteren en na te zeggen. Rosetta Stone gebruikt hier stemmen van moedertaalsprekers Engels alsook foto’s voor om de betekenis over te brengen van nieuwe (Engelse) woorden. Er is een spraakherkenningsprogramma dat de Engelse uitspraak registreert en daar een schematische weergave van maakt. De studenten kunnen zo hun uitspraak van de nieuwe taal met die van een native speaker (moedertaalspreker Engels) vergelijken. Door de voorbeeldstem minder snel te laten spreken en de lerenden daarna veel na te laten spreken, kan verbetering van de uitspraak worden behaald.

Voor de schrijfvaardigheden Engels biedt de methode dictee-oefeningen. De software controleert de Engelse spelling en de grammatica en geeft taalfouten aan en biedt de optie om de taalfouten van de student te corrigeren.

Het programma biedt ook leesteksten. De leesteksten gaan over dagelijkse onderwerpen, activiteiten en ideeën.

Populariteit

Wereldwijd wordt Rosetta Stone veel toegepast, ook door grote en bekende organisaties. Onder meer de NASA en het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse zaken maken gebruik van Rosetta Stone. In ons land wordt de Rosetta Stone-methode door enkele ministeries en verschillende universiteiten en hogescholen ingezet, alsook door een aantal internationaal opererende organisaties.

Voor- en nadelen van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone-methode is heel makkelijk in gebruik en de methode kan op ieder moment door de studenten worden gebruikt. Welke delen van de methode wat meer of wellicht minder aandacht kunnen gebruiken, kunnen de studenten zelf bepalen. Veel lerenden ervaren het als prettig om te werken met de methode. Bij een gebrek aan taaldocenten kan de Rosetta Stone-methode voor scholen een oplossing bieden. Een nadeel van de methode kan zijn dat geen taaldocent beschikbaar is die lerenden motiveert of wat extra’s kan bieden.

De Pimsleur methode

Bedacht door wie en wanneer

De Pimsleur taalcursussen zijn ontwikkeld door Amerikaans taalkundige Dr. Paul M. Pimsleur. Zijn eerste taalcursus was een cursus Grieks, die Pimsleur op de markt bracht in 1963.

Kenmerken van de Pimsleur methode

De Pimsleur-methode is een Amerikaans computerprogramma om vreemde talen (bijvoorbeeld Engels) te leren.

De taalcursussen van Pimsleur bestaan uit zinnetjes/dialoog die door studenten worden nagesproken en weer herhaald. De Engelse voorbeeldzinnetjes van de cursus zijn door moedertaalsprekers (native speakers) ingesproken. De cursussen zijn op herhaling, anticipatie, woordenschat en herhaling gebaseerd. De lessen van de cursus bieden een audio-opname van een half uur die nieuwe woordenschat en taalstructuren bevat in het Engels. De grammaticale structuur van het Engels wordt niet apart uitgelegd maar aangeboden via uitbreiding van, en variaties op, de zinnetjes.

Dr. Pimsleur heeft onderzoek gedaan naar het meest optimale interval waarin geleerde kennis van het kortetermijngeheugen overgaat naar het langetermijngeheugen. In de Pimsleur taalcursussen is dit (gemiddelde) interval verwerkt.

Populariteit

De cursussen van Pimsleur worden onder meer door Amerikanen gebruikt en de ervaringen lopen uiteen. In het algemeen zijn studenten tevreden over de aangeleerde uitspraak van het Engels.

Voor- en nadelen van de Pimsleur methode

Om de uitspraak te verbeteren werkt de methodiek van Pimsleur heel goed doordat de insprekers van de zinnen moedertaalsprekers (native speakers) zijn en op een natuurlijke wijze in een normaal tempo Engels spreken.

Een nadeel van de leermethode van Pimsleur is dat er niets uitgelegd wordt. De studenten leren geen bouwstenen van de Engelse taal om zelf een zin te maken, maar moeten het met duizenden voorbeeldzinnen doen die uit het hoofd worden geleerd.

De Michel Thomas methode

Bedacht door wie en wanneer

De Michel-Thomas-methode is bedacht, niet geheel verwonderlijk, door Michel Thomas (Poolse naam: Moniek Kroskof); een in Polen geboren genaturaliseerde Amerikaan. Michel Thomas ontwikkelde zijn methode kort na de Tweede Wereldoorlog in een eigen taleninstituut in Beverly Hills in Los Angeles, die beroemdheden als Diana Ross, Barbra Streisand, Emma Thompson, Bob Dylan, Mel Gibson en Pierce Brosnan tot de klantenkring kan rekenen.

Kenmerken van de Micheal Thomas methode

Het uitgangspunt van Michel Thomas was dat iemand alleen kan leren leren als diegene geen stress heeft. Hij maakte zijn lerenden duidelijk dat ze zich geen zorgen hoefden te maken dat ze iets zouden vergeten.

De cursussen zijn audiolessen die zijn ingesproken door twee acteurs; een mannelijke acteur en een vrouwelijke acteur. De setting bij Michel Thomas is een virtuele klas, waarbij de student de derde student is. Hij of zij luistert met de les van de stemacteurs mee. Als een vraag aan de acteurs gesteld wordt, is het de bedoeling dat de lerenden op de pauzeknop drukken en eerst zelf de vraag beantwoorden. Er wordt geen huiswerk gegeven en er hoeft niet uit-het-hoofd te worden geleerd. De lessen worden opgebouwd in kleine delen en nieuwe lesstof wordt met bekende lesstof afgewisseld. De uitleg wordt in het Engels gegeven. Er wordt op eventuele verbanden tussen de Engelse taal en de doeltaal gewezen. Er wordt ook grammaticale uitleg gegeven. Bij de leermethodiek van Michel-Thomas wordt makkelijke lesstof eerst aangeleerd, moeilijkere lesstof volgt pas nadat de lerende het voorgaande heeft begrepen en verworven. Behalve woorden en zinnetjes worden eveneens bouwstenen aangeleerd zodat de lerenden zelf zinnetjes kunnen bouwen. De methode maakt eveneens gebruik van flashcards waarmee studenten zelf hun woordenschat kunnen toetsen en online oefeningen kunnen maken om hun eigen voortgang te meten.

Populariteit

Veel gebruikers vinden de cursus plezierig werken en zijn over het algemeen tevreden over de uitleg van de structuur van de doeltaal. Gebruikers die al wat verder zijn met de taal, vinden de cursussen minder leerzaam.

Voor- en nadelen van de Micheal Thomas methode

De methode van Michel Thomas traint uitspraak alsook luistervaardigheid op een efficiënte manier en is ook erg toegankelijk. Het feit dat de taalcursussen niet in schrijfvaardigheid voorzien, kan als een keerzijde worden gezien. Er is ook geen daadwerkelijke interactie, omdat de methode uit een audiocursus bestaat.

De Assimil methode

Bedacht door wie en wanneer

Assimil is een Frans bedrijf, dat in 1929 is opgericht door polyglot en schrijver Alphonse Chérel. Dit bedrijf maakt en publiceert taalcursussen. Dit begon met hun eerste boek Anglais sans Peine.

Kenmerken van de Assimil methode

‘Assimileren’ betekent ‘opgaan in de andere groep, mengen met’, wat voor een taalcursus (zoals Engels) vrij hooggegrepen was. De taalcursussen van Assimil zijn zelfstudielessen die uit een lesboek Engels, audio-CD’s en een USB-stick bestaan. Idealiter werken de cursisten ongeveer twintig minuten per dag.

De lessen van Assimil bestaan uit Engelse dialogen die worden beluisterd, nagesproken en gelezen. De Engelse vertaling staat ernaast, met de toelichting van de grammatica. Voor het oefenen van de uitspraak van het Engels, maakt de methode gebruik van zinnen die zijn ingesproken door moedertaal (native) speakers en die de lerenden dienen te herhalen. De opbouw van de les is van receptief naar productief: in de eerste les wordt nog geen taalproductie van de cursisten verwacht; dit komt pas na ruwweg 50 lessen.

Populariteit

De Assimil-cursussen zijn gewaardeerd. De cursussen zijn niet duur en er is een ruim aanbod aan talen.

Voor- en nadelen van Assimil

Dat de lerende in zijn of haar eigen snelheid kan leren op het moment dat dit het beste past, is het pluspunt van de Assimil-methode. Het nadeel hierbij is, wat voor alle taalcursussen met een computer geldt, dat de studenten op zichzelf zijn aangewezen. Er is geen docent Engels beschikbaar om de cursisten te begeleiden of te motiveren.