Cursus Engels Hoorn

Audio-Lingual Method (ALM) (Army Method/New Key)

Bedacht door wie en wanneer

De audiolinguale methode was al in de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw ontwikkeld in Engeland en Amerika, onder andere door de Amerikaanse taalkundige Leonard Bloomfield. Door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd het noodzakelijk om (Amerikaanse) soldaten van elementaire verbale communicatieve vaardigheden te voorzien. Vanwege de invloed van het leger werd deze audiolinguale methode ook wel de ‘legermethode’ genoemd.

Kenmerken van de Audio-Lingual Method (ALM)

De audiolinguale methode kun je zien als reactie op de grammatica-vertaalmethode. Een nieuw verschijnsel was dat de taallessen geheel in de doeltaal (bijvoorbeeld Engels) plaatsvonden. Kunnen spreken en luisteren (in het Engels) zijn de belangrijkste vaardigheden en (Engelse) grammaticale structuur worden geleerd door middel van mondelinge structuuroefeningen. Het doel is foutloos Engels leren verstaan en spreken, wat begint met een Engelssprekende na kunnen spreken. Het middel hiertoe is herhaling; er wordt gewerkt met driloefeningen om Engelse zinnen en structuren in te slijpen, om te zorgen dat reacties spontaan en automatisch worden. De taaltrainers Engels kunnen bijvoorbeeld een bepaalde zin tien keer herhalen en dan een nieuw Engels woord toevoegen. Er wordt veel gewerkt in de zogeheten talenpractica, waarbij studenten Engels een hoofdtelefoon op hebben en naar zinnen luisteren en deze naspreken. Het geschreven Engels wordt pas aangeboden wanneer het mondelinge Engels al vertrouwd is geworden. Wel worden afbeeldingen gebruikt voor het introduceren van nieuwe woorden in het Engels.

Populariteit

In Nederland werd de methode pas rond het jaar 1970 geïntroduceerd bij het ingaan van de Mammoetwet. Er kwamen al snel bezwaren tegen de betekenisloze driloefeningen. Het kwam soms voor dat de techniek haperde, waardoor de talenpractica al snel in onbruik raakten. In plaats hiervan maakte men de voor mondeling gebruik bedoelde structuuroefeningen schriftelijk. Schrijvers van leerboeken wonnen weer aan populariteit en boden zoals gebruikelijk expliciete grammaticaregels aan. Toch liet de audiolinguale methode sporen na. Nu was alom aanvaard dat het bij een taal (zoals Engels) leren niet om het uit het hoofd leren van de regels van de (Engelse) grammatica gaat, maar om de toepassing ervan. Luistervaardigheid (Engels), waar het merendeel van docenten vóór 1970 geen aandacht aan besteedden, was ontdekt.

Voor- en nadelen van de Audio-Lingual Method

De audiolinguale methode is effectief voor studenten die Engels beginnen te leren. Vanaf het begin wordt een goede uitspraak Engels aangeleerd. Deze methode is een docentgestuurde methode en kan daardoor een efficiënte en snelle kennisoverdracht bieden. Ook voor grotere groepen is de methode geschikt.

Deze docentgestuurde kant is tegelijk een nadeel; er wordt geen eigen inbreng verwacht van de studenten. Hierdoor dreigt het gevaar van enige passiviteit en onvoldoende betrokkenheid en motivatie. Een ander bezwaar is dat de geoefende driloefeningen niet zo gemakkelijk zijn om te zetten in levend taalgebruik Engels.

GoldList Method (GLM)

Bedacht door wie en wanneer

De GoldList Method (‘gouden lijst-methode’) is door polyglot David J. James, alias Viktor Dmitrievitch Huliganov of Uncle Davey ontwikkeld.

Kenmerken van de GoldList Method (GLM)

Deze GoldList Method is een leermethode om woorden of zinnen (bijvoorbeeld in het Engels) te leren op een zodanige manier dat ze plaatsnemen in het langetermijngeheugen van de lerende. Deze methode werkt middels zelfgeschreven woordenlijsten (Engels) die worden herhaald na verloop van tijd. Deze Engelse woorden en zinnen van de woordenlijst worden door de student hardop gelezen. Al deze woorden en/of zinnen uit het hoofd te leren, is niet de bedoeling, maar door blootstelling gaat dit automatisch. De lijst wordt telkens veranderd; Engelse woorden die zijn aangeleerd, worden van de woordenlijst gehaald, Engelse woorden die nog altijd problemen opleveren, blijven staan.

Populariteit

Aanhangers van de GoldList Method claimen dat deze woorden op de woordenlijst en zinnen in het Engels spontaan in het langetermijngeheugen van de lerenden worden opgeslagen, iets dat door geheugenwetenschappers bestreden wordt. (Taal)kennis in het algemeen wordt onthouden wanneer deze ook van betekenis en relevant is. De methode kan dus alleen werken voor Engelse woorden die van betekenis en relevant zijn voor de lerende.

Voor- en nadelen van de GoldList Method

Bij lerenden die baat hebben bij bijvoorbeeld Post-its^® als geheugensteuntje kan deze GoldList Method goed functioneren. Met de hand schrijven functioneert beter dan typen of, zelfs redelijk zinloos: een fotootje maken, omdat het fysieke deel van het geheugen door het schrijven wordt aangesproken en meewerkt. Het gebrek aan context is een minpunt van deze methode. Talen bestaan uiteraard uit veel meer dan alleen een reeks losse woorden en zinnen. Bovendien is deze methode bijzonder tijdrovend omdat steeds met de hand geschreven lijsten moeten worden aangelegd.

De Natural Method

Bedacht door wie en wanneer

De Natural Method, ook wel de Natural Approach (de ‘natuurlijke aanpak’) genoemd, is in 1983 ontwikkeld door de Amerikanen Tracy Terrell en Stephen D. Krashen.

Kenmerken van de Natural Method

De Natural Method is gericht op een natuurlijke manier van het verwerven van een vreemde taal (zoals bijvoorbeeld Engels). Op de manier waarop iemand als kind zijn of haar moedertaal leerde spreken, probeert de methode het Engels aan te leren. Op deze wijze leert de student onbewust ook de taalregels van het Engels. Alleen het Engels met de nodige visuele hulpmiddelen wordt hiervoor gebruikt. Het streven is een leeromgeving zonder stress. De lerenden worden blootgesteld aan een grote hoeveelheid begrijpelijke input. Bij de deze methode wordt de taalproductie Engels niet geforceerd, maar mag spontaan ontstaan. De methode legt de nadruk op communicatie en niet zo zeer op expliciete Engels grammatica en het corrigeren van vormfouten.

Als de lerende in het Engels wordt ondergedompeld, werkt de methode het meest effectief. Om te zorgen dat de studenten van de ervaring kunnen genieten, moeten de leeractiviteiten die in het Engels worden aangeboden, stimulerend zijn.

De Natural Method heeft vrij veel overeenkomsten met de Directe Methode. Beide methoden zijn gebaseerd op het idee van natuurlijke taalverwerving; het verschil is dat de Directe Methode meer de nadruk op de praktijk legt en de Natural Method meer op de blootstelling aan taalinput en het verminderen van spreekangst.

Populariteit

Dat onderdompeling erg effectief is, is al vaak bewezen. Omdat de Natural Approach betrekkelijk eenvoudig te begrijpen is, is de methode een populaire wijze van lesgeven bij taaltrainers Engels. Maar er is eveneens kritiek op de Natural Method. De methode is voornamelijk gericht op het impliciet aanleren van de grammatica van het Engels. De studenten zouden weliswaar leren om te communiceren, maar door ontoereikende kennis van de grammatica in een wat gebrekkige, vereenvoudigde versie van de taal blijven hangen.

Voor- en nadelen van de Natural Method

Om op een natuurlijke manier een taal aan te leren, wordt prettig gevonden. Lerenden wordt de kans geboden voor het opbouwen van een persoonlijke band met het Engels. Doordat er niet ‘uit het hoofd geleerd hoeft te worden’, beklijft het geleerde Engels voor een langere tijd.

Omdat er vrijwel geen druk ligt op de taalproductie, kan het nadeel zijn dat het langer duurt voor er resultaten merkbaar zijn. Ook bereidt de methode lerenden niet per se voor op een bepaald Engels examen.

Structurele Aanpak

Bedacht door wie en wanneer

De ‘Structurele Aanpak’ (Engelse naam: Structural Approach; ‘SA’) is door Charles Fries, oprichter en directeur van de English Language Institute aan de Universiteit van Michigan en één van zijn studenten Robert Lado ontwikkeld in de begin jaren 50.

Kenmerken van de Structurele Aanpak (SA)

Deze Structurele Aanpak is een methode om vreemde talen te leren die als doel heeft om lerenden vertrouwd te maken met de fonologische en grammaticale structuur van de doeltaal (bijvoorbeeld het Engels). De beheersing van deze structuren levert volgens de methode meer op dan het leren van woordenschat van het Engels. Bij de methode gaat het om het herkennen en kunnen toepassen van vaste combinaties van Engelse woorden en groepen woorden in de correcte woordvolgorde. Deze combinaties worden aangedragen aan de student in reële situaties middels visualisatie, dramatisering, gezichtsuitdrukking en handelingen. De taalstructuren die in de praktijk het meest gebruikt worden, worden als eerste geleerd. De mondelinge vaardigheden Engels (luisteren en spreken) worden hierbij in eerste instantie gebruikt; lezen en schrijven volgen hieruit. Bij het aanleren en verbeteren van de productieve vaardigheden Engels (spreken en schrijven), krijgt de grammatica een grote plek. Andere benamingen voor de Structurele Aanpak zijn de Structural-Situational Approach (structurele-situationele benadering) en de Structural-Oral-Situational Approach (structurele-mondeling-situationele benadering).

Populariteit

De Structurele Aanpak werd in de jaren vóór 1970 op vrij grote schaal gebruikt om Engels te leren in Engelssprekende landen, voormalige Britse koloniën en in Maleisië.

Voor- en nadelen van de Structurele Aanpak

Het voordeel van een structurele aanpak is dat de studenten het Engels op een nauwkeurige wijze leren. De student krijgt inzicht in de Engelse grammatica leert in welke situatie bepaalde Engelse woorden en combinaties van woorden wel of niet passend zijn. De methode gebruikt alledaagse taal. De Structurele Aanpak heeft eveneens keerzijden. De methodiek kost tamelijk veel tijd en biedt niet direct succeservaringen. De eigen input van de student is beperkt; het is weinig creatief.

Communicatief taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT)

Bedacht door wie en wanneer

Communicatief taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT), ook ‘De Communicatieve benadering’ (Engels: Communicative Approach; CA) genoemd, ontstond in de jaren 60 van de vorige eeuw onder invloed van de ideeën van taalkundige Noam Chomsky, die de nadruk legde op competenties bij het leren van een vreemde taal. Taalkundige Dell Hymes was de grondlegger in 1966 van het concept communicatieve vaardigheden.

Kenmerken van Communicatief taalonderwijs (CLT)

Communicatief talenonderwijs gaat uit van de opvatting dat interactie het uiteindelijke streven is van het leren van vreemde talen (zoals Engels).

De studenten leren het Engels in de praktijk te brengen met behulp van CLT-technieken door de interactie met elkaar en de docent Engels. Authentieke teksten, geschreven in het Engels of ander materiaal uit de werkomgeving of het dagelijks leven worden gebruikt. Het Engels wordt zowel tijdens als buiten de les om gebruikt.

Studenten praten met medestudenten over persoonlijke gebeurtenissen en docenten Engels dragen onderwerpen aan buiten het domein van de traditionele grammatica, om de taalvaardigheid Engels in allerlei soorten realistische situaties te oefenen. Engelse grammatica wordt inductief geleerd, dit betekent aan de hand van de praktijk, waaruit de regel volgt.

Bij het communicatief taalonderwijs zijn docenten Engels echt trainers, die studenten helpen om in het Engels te communiceren.

Populariteit

In de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw werd het communicatief taalonderwijs erg populair, gedeeltelijk omdat de traditionele taalonderwijsmethodes niet zo succesvol bleken. Door de verdere eenwording van Europa kwam meer behoefte om vreemde talen te leren middels een methode die meteen toepasbaar was.

Voor- en nadelen van Communicatief taalonderwijs

Communicatief taalonderwijs (CLT) kent veel pluspunten. Lerenden ‘kunnen’ al snel ‘iets’ in de Engelse taal; de methode is functioneel en studentgericht. Vanwege het gebruik van authentieke materialen, leren studenten de Engelse woorden die voor hen nodig zijn. De methode is efficiënt. Voor de lerenden is dit stimulerend, omdat zij snel succeservaringen hebben. Er mogen fouten worden gemaakt; al doende wordt de vaardigheid geleerd en verbeterd. Een nadeel van de communicatieve benadering is dat voor grammatica, woordenschat die niet direct toepasbaar is en uitspraak minder aandacht wordt geschonken. De voorbereiding en de planning vereist veel meer tijd van de taaltrainer en van de studenten vraagt het een actieve deelname. Afhankelijk van welke achtergrond zij hebben, is voor bepaalde studenten deze manier van leren moeilijk of ongebruikelijk. CLT (communicatief taalonderwijs) draait om het trainen van vaardigheden; het gaat om de functie en in mindere mate om de vorm en de methode biedt de lerende geen echt samenhangend geheel.

Grammatica-/vertaalmethode (GVM) (Engels: Grammar-Translation Method; GTM)

Bedacht door wie en wanneer

Het taalonderwijs was in de 18^de en de 19^de eeuw vooral gefocust op praktisch taalgebruik. Er word geleerd om gebruiksklare zinnen, idiomatische uitdrukkingen, dialogen, woordenlijsten enzovoort na te spreken, uit het hoofd te leren en daarna vervolgens op te zeggen. Dit werd op een andere wijze gedaan door een Duitse docent Frans en Italiaans en eveneens schrijver van lesboeken; Johann Valentin Meidinger. Hij ontwikkelde een leermethode waarbij de grammatica van de taal centraal stond rond het jaar 1783. Meidinger wordt beschouwd als grondlegger van de zogenaamde grammatica-vertaalmethode (Grammar-Translation Method, afgekort GTM).

Kenmerken van de Grammatica-/vertaalmethode (GVM)

Deze methode was op het onderwijs in het Latijn gestoeld, wat de taal van de religie, wetenschap en cultuur was. Onderwijs in Latijn was vanzelfsprekend op geschreven teksten van klassieke schrijvers gericht en was geheel op het vertalen en de grammatica (van bijvoorbeeld Engels) gericht. Dat werd destijds als een degelijke en wetenschappelijke aanpak beschouwd. De Grammatica-vertaalmethode gaat van de analyse van taalvormen en taalstructuren (van bijvoorbeeld Engels) uit waarbij de lerenden inzicht ontwikkelen. Bij de Grammatica-vertaalmethode zijn de lees- en schrijfvaardigheid Engels dus belangrijk. Literatuur, vertalen en uit het hoofd leren van woordenlijsten krijgen de nadruk. De docenten dragen taalkennis Engels over, de student memoriseert.

Populariteit

Al sinds halverwege de negentiende eeuw waren er ook tegengeluiden te horen. Desondanks heeft de grammatica-/vertaalmethode tot vrij recent een grote invloed op het talenonderwijs gehad.

Voor- en nadelen van de Grammatica-/vertaalmethode

Aan mensen die het een uitdaging vinden om dingen uit het hoofd te leren, is de methode is een aardige mentale training. Ook biedt deze methode inzicht in de structuur van het Engels, omdat de nadruk op de grammatica wordt gelegd.

Er zijn echter meer minpunten dan pluspunten. Het grootste minpunt is dat de luister- en spreekvaardigheid Engels ver achterblijft, waardoor de taal zelfs na jaren studie zelden mondeling toegepast kan worden. De leermethode staat ver van het dagelijks gebruik van het Engels af, ook in de context die wordt aangeboden, omdat het meestal om literair taalgebruik gaat. Bij het werken in een groep biedt de leermethode geen mogelijkheid tot differentiatie of tot een eigen creatief proces bij de lerende. Lerenden zijn slechts toehoorders en uitvoerders.

Onderdompeling (Engels: immersion)

Bedacht door wie en wanneer

Sinds de jaren 70 wordt de leermethode ‘onderdompeling’ (In het Engels: language immersion of alleen immersion) wereldwijd gebruikt, vooral op de middelbare school waarbij een schoolvak (zoals wiskunde) wordt onderwezen in een vreemde taal. In Nederland is de methode van ‘onderdompeling’ bekend als de methode die bij Taleninstituut Regina Coeli in Vught, ‘de nonnen van Vught’ gebruikt wordt. De methode van ‘onderdompeling’ is daar in 1963 ontstaan met Franse nonnen die Franse les gaven aan welgestelde dames uit Vught.

Kenmerken van onderdompeling

De methode van onderdompeling behelst dat degene die de taal (zoals het Engels) leert, vanaf het eerste moment wordt omgeven door de te leren taal. De instructies vinden plaats in de doeltaal (Engels); in het begin langzaam en met veel herhaling en later op een meer natuurlijke manier. De lerenden worden ook vanaf het begin uitgedaagd om in het Engels te spreken. Er wordt gebruikgemaakt van simulaties en rollenspellen. Op scholen die met onderdompeling werken, wordt de omgeving vaak ingericht in de stijl van het land van de Engelse taal om een situatie te creëren alsof de studenten in Engeland zijn. De studenten oefenen één-op-één of in kleine groepjes met Engels spreken. Een andere wijze om onderdompeling te bereiken, is daadwerkelijk naar Engeland te gaan en daar in een gastgezin te verblijven.

Populariteit

Onderdompeling wordt beschouwd als een uitstekende methode om vreemde talen te leren. Vooral de mondelinge taalbeheersing Engels kan op deze manier uitstekend worden ontwikkeld.

Voor- en nadelen van onderdompeling

Het grote voordeel is dat deze methode snel resultaat laat zien, omdat de methode zo intensief is. Het is ‘sink or swim’, de studenten moeten wel in het Engels gaan communiceren omdat zij erdoor worden omgeven. De studenten zijn feitelijk 24 uur per dag Engels aan het leren. Door samen te oefenen in groepsverband wordt de sociale interactie versterkt. Dit wordt door de studenten als motiverend ervaren.

Dat de bereikte resultaten niet altijd wordt vastgehouden, is een nadeel. De mogelijkheid is reëel dat het nieuw geleerde snel wegzakt als iemand in een korte tijd Engels leert, door in Engeland te zijn of door te zijn ondergedompeld in een kunstmatig gecreëerde omgeving, maar vervolgens weer overgaat tot de orde van de dag. Een bijkomend nadeel kan zijn dat een dergelijke training Engels nogal intensief is. Niet elke student heeft genoeg conditie om deze leermethode vol te houden.

Suggestopedie (Suggestopedia)

Bedacht door wie en wanneer

Suggestopedia is een methode om vreemde talen te leren uit de zeventig jaren van de vorige eeuw. Deze methode is door de Bulgaarse psychotherapeut Georgi Lozanov ontwikkeld.

Kenmerken van Suggestopedie

Zoals de naam al doet vermoeden, is de methode van Suggestopedia op het principe van de suggestie gebaseerd. Georgi Lozanov was van mening dat positieve suggestie een voorwaarde is om (een taal; bijvoorbeeld Engels) te kunnen leren. Daarvoor is het van essentieel belang dat er tussen de lerenden en de docent (Engels) een ontspannen sfeer en wederzijds vertrouwen is. Hiervoor is de voorwaarde dat de lerenden zich veilig en ontspannen voelen. Om dit te kunnen bewerkstelligen, was een leslokaal met een rijopstelling niet geschikt. Tijdens de lessen zaten de studenten in comfortabele stoelen die geplaatst waren in een halve cirkel en er was ook altijd muziek in de klas. De methode voorgestaan door Lozanov, bestond uit verschillende teksten voorlezen, terwijl op de achtergrond klassieke muziek werd gespeeld of natuurgeluiden te horen waren. Er bestonden woordenlijsten bij deze teksten en opmerkingen over de (Engelse) grammatica. Het voorlezen gebeurde met veel expressies in stem en gebaren. De lerenden werden zo uitgenodigd om te luisteren en de (Engelse) woorden die nieuw waren, konden gemakkelijk worden begrepen en opgenomen. Er was veel aandacht tijdens de lessen voor de cultuur en kennis over het land van de vreemde taal (Engeland). Er werd met rollenspellen gewerkt en ook (Engelse) streekgerechten werden in de klas gemaakt en geproefd.

Populariteit

De methode Suggestopedia was omstreden en is niet erg bekend meer. Sommige elementen van de leermethode worden nog steeds toegepast, zoals het gebruikmaken van stemexpressie en gebaren bij het lezen van teksten in de doeltaal.

Voor- en nadelen van Suggestopedie

Suggestopedia zorgt voor een veilige en ontspannen sfeer, waardoor de lerende geen hinder zal hebben van frustratie of faalangst. Deze sfeer kan voor immigranten bijdragen aan een positieve associatie met het nieuwe thuisland. Muziek werkt vaak motiverend en draagt muziek bij aan betere leerprestaties. Een ander voordeel van de leermethode is dat de lerende gestimuleerd wordt om actief mee te doen en zich in te leven in de situatie. Dit is voor sommigen een nieuwe ervaring. Tegelijkertijd is dit voor sommigen een nadeel, omdat niet iedereen hiertoe in staat is. Ook kan muziek bij sommigen afleiden en zelfs verstorend zijn in tegenstelling tot stimulerend of ontspannend. Dat de relatie trainer-student niet echt gelijkwaardig is, is een andere zwakke kant; alle input komt van de Engelse trainer en de studenten zijn altijd de ontvangende partij.

Community Language Learning (CLL)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse priester en psycholoog Charles Curran en professor Paul La Forge ontwikkelden in 1976 Community Language Learning, ook wel Counseling Language Learning
genoemd.

Kenmerken van Community Language Learning (CLL)

CLL (Community Language Learning) is een methode om een taal te verwerven waarbij de lerenden samenwerken om te bepalen welke aspecten van de taal zij willen leren. De CLL methode baseert zich op de counseling-benadering waarbij de trainer fungeert als counselor die de zinnen van de lerenden kenschetst. Lerenden beginnen een gesprek. Als zij de doeltaal (Engels) nog niet voldoende machtig zijn, spreken zij in de moedertaal. De taaldocent (Engels) vertaalt en geeft uitleg. Hierna herhalen de lerenden de uitspraken van de docent zo goed mogelijk. Dit gesprek in het Engels wordt opgenomen om nadien opnieuw te kunnen beluisteren.

De methode stimuleert gemeenschapsgevoel in de leergroep en ziet de wisselwerking tussen de studenten onderling als middel om de Engelse taal te leren. Het zijn de studenten zelf die de lesstof bepalen met behulp van betekenisvolle gesprekken. Een lesboek Engels wordt niet gebruikt.

Populariteit

Het slagen van CLL hangt grotendeels af van de expertise van de trainer-counselor. Bij deze methode dient de trainer sociaal-cultureel kundig alsook taalkundig onderlegd te zijn. De trainer dient zowel het Engels als de moedertaal van de lerenden zeer goed te beheersen om in staat te zijn om de taaluitingen van de lerenden te vertalen. CLL kan goed werken als deze correct wordt toegepast. Deze methode is niet bruikbaar voor grote groepen.

Voor- en nadelen van Community Language Learning

Deze methode biedt de lerenden een hoge mate van autonomie. De lerenden vinden het analyseren van de eigen gesprekken vaak zinvol. Niet alleen tijdens de lessen Engels, maar eveneens daarbuiten wordt de groep vaak zeer hecht. Met de methode van Community Language Learning worden lerenden zich zo een stuk bewuster van hun groepsgenoten, hun sterke en minder sterke punten en leren om als team samen te werken. Studenten leren vaak veel door het bespreken door hun fouten en het evalueren van de lessen Engels. Deze correcties blijven vaak in het geheugen gegrift en worden onderdeel van de actieve woordenschat van de studenten.

Een keerzijde van de methode kan zijn dat de docent niet sturend is, ondanks dat sommige studenten wel sturing nodig hebben. Er wordt geen lesboek gebruikt en ook geen toetsen Engels afgenomen. Het succes van de taallessen is daardoor lastig meetbaar. Een aantal studenten wordt geremd in hun Engels spreken wanneer zij opgenomen worden.

Lexicografische benadering (Engels: Dynamic Lexicographic Approach; DLA)

Bedacht door wie en wanneer

De Lexicografische benadering (Engelse naam: Lexical Approach; LA) is een methode om een taal te leren die door Michael Lewis is ontwikkeld in de vroege jaren 90 van de vorige eeuw.

Kenmerken van de Lexicografische benadering (DLA)

De lexicografische benadering is gebaseerd op het idee dat een belangrijk gedeelte van het leren van een vreemde taal (zoals het Engels) bestaat uit het begrijpen en produceren van ‘lexicale eenheden’, brokjes taal die uit (Engelse) woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen bestaan. Studenten verwerven al doende inzicht in patronen van het Engels (de grammatica) en betekenisvolle groepen woorden. Zo leren ze hoe het Engels ‘in het echt’ gebruikt wordt. Bij deze benadering is woordenschat Engels belangrijker dan Engelse grammatica. De instructies zijn op situaties en Engelse uitdrukkingen gericht die vaak in dialoog voorkomen. Voor interactie is aandacht maar ook voor i>exposure; voor de zogenaamde receptieve vaardigheden (luisteren en begrijpen, lezen en begrijpen). Voor het zelfstandig ontdekken van de Engelse taal door de student is veel ruimte.

Het is de rol van de taaltrainer Engels om te zorgen voor genoeg input en het faciliteren van het leerproces van de studenten.

Populariteit

In de afgelopen dertig jaar zijn de lesboeken aanmerkelijk veranderd door (onder andere) de ideeën over taal van Michael Lewis. Veel meer aandacht wordt aan de woordenschat besteed die wordt aangeboden in chunks, in betekenisvolle brokjes. Een vergaande wending in de wijze waarop taal wordt onderwezen, iets waarnaar Lewis streefde, heeft echter niet plaatsgevonden.

Voor- en nadelen van de Lexicografische benadering

De studenten leren om op een heel natuurlijke manier het Engels te gebruiken door met ‘chunks’ (brokjes taal); met ‘echte’ taal te werken. Zo ontstaat souplesse in het taalgebruik Engels.

Het nadeel van de methode is dat de werkelijkheid altijd weer afwijkend is van de aangeleerde taalsituaties. Met het zelf leren herkennen van de patronen van het Engels hebben sommige lerenden moeite en zij hebben meer aan een docent Engels die hen wegwijs maakt, dan aan een docent taal-facilitator.

Series Method

Bedacht door wie en wanneer

De Series method, ofwel ‘seriemethode van taalverwerving’ is in 1880 door de Franse leraar François Gouin ontwikkeld.

Kenmerken van de Series Method

De seriemethode (The Series Method of language acquisition) van Gouin is gebaseerd op een serie verbonden zinnen die gemakkelijk te begrijpen zijn en niet veel kennis van grammatica van de doeltaal vereisen. Op basis van een actie, zoals het huis verlaten in de volgorde waarin deze uitgevoerd zou worden, leren de studenten zinnetjes. Deze reeksen of series behandelden onderwerpen als mens in de samenleving, wetenschap en beroep, leven in de natuur, ontwikkeld vanuit het verschil tussen objectief, subjectief en figuurlijk taalgebruik. In de François Gouin-serie wordt geen moedertaal gebruikt. Het is een soort eentalige methode, die niet uitgaat van ‘vertalen’ en ‘uitleggen’ maar van ‘demonstreren’ en ‘handelen’, waardoor lerenden al gauw denken in de te leren taal (bijvoorbeeld het Engels).

Populariteit

De denkwijzen van Gouin over het leren van een vreemde taal waren hun tijd ver vooruit. De seriemethode van François Gouin was gedurende een bepaalde periode een succes, ondanks de afwijkende aanpak. De leermethode werd echter door Maximilian Berlitz’ Directe Methode overschaduwd.

Voor- en nadelen van de Series Method

Door de Seriemethode van Gouin worden de mondelinge vaardigheid Engels sterk ontwikkeld en het creëert een sfeer die harmonieus, natuurlijk en gelijkwaardig is.

De methode garandeert een levendige manier van lesgeven. Dit soort onderwijs Engels wekt het enthousiasme van de studenten op door gebruik te maken van visuele leermiddelen, bijvoorbeeld afbeeldingen, grafieken, en dergelijke. Een nieuwe taal leren werd tastbaar; iets wat totaal nieuw was. De methode maakt Engelslerenden nieuwsgierig, wat helpt om het leergeheugen te helpen ontwikkelen, prestatiedruk te verminderen en het zelfvertrouwen te verbeteren. De communicatieve taalvaardigheid Engels van de student wordt vrij intensief gestimuleerd met de methode.

De leermethode heeft echter als nadeel dat taal die iets meer subjectief of abstract wordt, moeilijk in één concrete ervaring kan worden gevangen met beweging en expressie. De bewerkelijkheid voor de docent, die immers een scala aan series dient voor te bereiden, is een bijkomend minpunt. Ten derde richt de Gouin-seriemethode zich vooral op mondelinge taalgebruik, terwijl het onderwijssysteem nog meestal draait om examens die de competentie van lezen en schrijven toetsen.

Task-Based Language Teaching (TBLT)

Bedacht door wie en wanneer

Taakgericht taalonderwijs (Task-Based Language Teaching; TBLT) is in de jaren tachtig van de vorige eeuw ontwikkeld. De grondleggers waren de Indiase taalkundige professor N.S. Prabhu, de Amerikaanse hoogleraar Teresa P. Pica en de Britse hoogleraren Graham Crookes en Michael H. Long.

Kenmerken van de Task-Based Language Teaching (TBLT)

Taakgericht taalonderwijs past binnen het Communicatief Taalonderwijs/een Communicatieve Benadering. De denkwijze achter deze methode is dat de verwerving van de vreemde taal (zoals het Engels) geen doel op zich is, maar een middel om bepaalde taken uit te kunnen voeren. Lerenden krijgen motiverende taken aangeboden, waarvoor kennis van de (Engelse) taal nodig is. Om deze taken goed uit te kunnen voeren, dienen de lerenden over taalregels en woordenschat te beschikken. Deze taken zijn zaken uit het dagelijks leven, zoals e-mails schrijven, een boodschap doen, met een klantenservice bellen, een krant lezen of een drankje bestellen. De opdracht wordt in drie fasen verdeeld: vóór, tijdens en na de taak, waarbij de lerende zich eerst voorbereidt op de taak, vervolgens de taak uitvoert en tot slot hierop terugblikt. Studenten moeten samenwerken om de taken uit te voeren. Om leereffect te hebben, dienen de taken iets boven het niveau van de studenten Engels te liggen.

Populariteit

Het taakgericht onderwijs is vanaf de vroege jaren negentig zeer populair geworden, zeker in het taalonderwijs. De methode lijkt de meest bruikbare vorm te zijn voor het verbeteren van de taalvaardigheden bij lerenden (met name lerenden in een achterstandspositie) in het lager en secundair onderwijs.

Voor- en nadelen van Task-Based Language Teaching

Taakgericht taalonderwijs (Engels) heeft duidelijke voordelen. Taakgericht taalonderwijs taakgericht taalonderwijs is een activerende manier van werken, waarbij lerenden uitgedaagd worden om hun vaardigheid (Engels) toe te passen. Het is een op de persoon gerichte, relevante en efficiënte aanpak, zolang de opdracht goed bij de lerenden aansluit. De studenten komen op een natuurlijke, alledaagse wijze in aanraking met het Engels en leren op deze manier authentieke Engelse woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen. Daarnaast leren studenten om met elkaar samen te werken. Taakgericht taalonderwijs wordt door studenten als prettig en motiverend ervaren .

Als keerzijde kan worden gezien dat de communicatie voorop staat en niet de correcte vorm van het Engels, waardoor studenten die niet heel nauwkeurig leren.

De Dogme benadering (Engels: Dogme Language Teaching; Dogme ELT)

Bedacht door wie en wanneer

Dogme Language Teaching/Dogme ELT (de ‘Dogmabenadering’) is in het jaar 2000 ontwikkelde door Scott Thornbury; een Nieuw-Zeelandse docententrainer en linguïst op het gebied van taalonderwijs Engels.

Kenmerken van de Dogme benadering (ELT)

De inspiratie voor Dogme Language Teaching was ‘Dogme 95’. Dit was een beweging uit 1995 van een groep van Deense filmmakers waaronder filmregisseur Lars von Trier. Bij het filmmaken, houden de deelnemers zich aan tien strikte regels (tien dogma’s). Deze dogma’s behelzen samen ‘de eed van zuiverheid’ (In het Deens: kyskhedsløfter; in het Engels: Vows of Chastity). Het Dogme-taalonderwijs werkt op een vergelijkbare manier. De aanhangers van deze methode streven naar een vorm van communicatief onderwijs van vreemde talen die niet door enig voorgedrukt materiaal is belast. Het doel van Dogme-taalonderwijs is het beginnen van echte conversaties die over praktische onderwerpen gaan. Bij deze methode gaat het om communicatie als drijvende kracht van het leren. Deze leermethode is daarom een communicatieve werkwijze van het taalonderwijs, die taal wil onderwijzen zonder het gebruik van lesboeken of overig lesmateriaal en zich in plaats daarvan focust op het communiceren tussen de studenten en de taaldocent. Het Dogme-taalonderwijs kent, net als de Dogme-beweging in de film, 10 dogma’s (uitgangspunten).

Populariteit

Ondanks dat onderzoek naar het succes van Dogme beperkt is, gaat Scott Thornbury ervan uit dat de parallellen met taakgericht leren van een taal (zoals Engels) erop wijzen dat Dogme waarschijnlijk tot vergelijkbare resultaten leidt.

Voor- en nadelen van de Dogme benadering

Dat er nauwelijks voorbereiding is vereist, is een pluspunt voor taaldocenten Engels. Dat de lerende voor zijn of haar eigen leerproces verantwoordelijk is, kan erg motiverend zijn. Zo zijn de lessen Engels niet voorspelbaar. Het zorgt voor spontane communicatie en verveling krijgt geen kans. Bijna elk item kan besproken worden in een taalles volgens de Dogme-methode. Op deze manier blijven lerenden betrokken en alert.

Als ze zo weinig door de taaldocent bij de hand worden genomen, kunnen de studenten zich echter iets minder op hun gemak voelen. Ook is niet elke taaldocent Engels voldoende flexibel voor deze manier van lesgeven. Een ander keerzijde kan vormen dat de lerenden zich vaak moeten voorbereiden op een specifiek examen Engels, terwijl het niet zeker is dat de hiervoor benodigde lesstof hiervoor aan bod komt tijdens de taallessen.

Growing Participator Approach (GPA)

Bedacht door wie en wanneer

The Growing Participator Approach (GPA) is ontwikkeld door Language consultants Greg en Angela Thomson in het jaar 2007.

Kenmerken van de Growing Participator Approach (GPA)

Deze GPA-benadering geldt als een alternatieve kijk op het verwerven van een nieuwe taal (zoals het Engels). De primaire aanname van de methode is dat taal en cultuur niet los van elkaar kunnen worden gezien. Het gaat bij GPA om veel meer dan alleen het leren van het Engels; het doel is uitgroeien tot een volwaardige deelnemer aan het leven in de gastcultuur (bijvoorbeeld van Engeland). Daarom hanteert GPA de term ‘groeiende deelnemer’ in plaats van ‘taallerende’ en ‘verzorger’ in plaats van ‘leraar of docent’. De Growing Participator Approach vertoont overeenkomsten met, en is deels gebaseerd op, de Natural Approach (natuurlijke aanpak) van Stephen Krashen en Tracy Terrell.

De leermethode bestaat uit zes fasen van activiteiten. Deze activiteiten worden door de lerende met een verzorger uit Engeland uitgevoerd. Begrip gaat boven productie. De Engelse woordenschat alsook de cultuur krijgen de nadruk. Fase 1 is de zogenaamde hier-en-nu-fase. Deze fase duurt ongeveer 100 uur. In fase 1 richten de ‘groeiende deelnemers’ zich op luisteren en non-verbale feedback geven.

Fase 2 is de verhaalopbouwfase. Deze neemt om en nabij 150 uur in beslag en nu beginnen de deelnemers ook Engels te produceren. In fase 3 van de methode ligt de nadruk op zogenaamde ‘gedeelde verhalen’. ‘Gedeelde verhalen’ zijn verhalen over dagelijkse gebeurtenissen, verhalen die tussen culturen worden gedeeld alsook verhalen over gedeelde ervaringen. Fase 4 is de fase van het ‘diepe delen’. De deelnemer en de verzorger beginnen nu meer diepgaande gesprekken over het leven in de Engelse cultuur te voeren. In fase 5 van de methode begint de deelnemer zich te richten op taalgebruik van moedertaalsprekers Engels aan de hand van televisie, films, nieuws of literatuur. Ook het Engels dat is vereist voor het werk wordt geleerd. Fase 6 van de methode is de ‘zelfvoorzienende groeifase’. Deze fase heeft geen eindpunt. Hierbij gaat het om groei buiten de formele taalsessies Engels.

Populariteit

De leermethode van Greg en Angela Thomson is nog tamelijk nieuw en er is nog vrij weinig bekend over het succes ervan. Deelnemers zijn vrij enthousiast over de methode.

Voor- en nadelen van de Growing Participator Approach

Met de GPA-methode wordt een goede doorkijk op het proces van de taalverwerving Engels geboden. De zes afzonderlijke fasen van de leermethode bieden een duidelijk tijdsschema en haalbare doelstellingen. Er wordt door de lerende niet alleen taalkennis Engels verworven, maar eveneens van de omgeving en de lerende verwerft daarnaast een nieuw sociaal netwerk.

Het feit dat voor iedere deelnemer of minimaal iedere kleine groep deelnemers een ‘verzorger’ gezocht moet worden die bereid is om behoorlijk wat tijd te investeren, is een keerzijde van deze methode.

Shadowing Technique

Bedacht door wie en wanneer

De Shadowing technique of Shadowing (‘schaduwen’) is bedacht door Prof. Alexander Argüelles; een Amerikaanse polyglot en taalkundige in de vroege jaren 2000.

Kenmerken van de Shadowing Technique

De techniek van Shadowing is een methode die taallerenden zelfstandig kunnen gebruiken voor het verbeteren van de uitspraak en de intonatie (Engels) en het verwerven van vloeiendheid in het spreken. De methode is eenvoudig: de lerende luistert naar een audio-opname, bij voorkeur een dialoog en herhaalt dan wat hij of zij hoort. Het is niet van belang om de Engelse tekst al te begrijpen; het gaat in eerste instantie om de klank van de te leren taal. Luisteren en herhalen oefent men net zo vaak tot dit heel soepel gaat en de lerende simultaan Engels kan spreken met de audio-opname. Na enige tijd zullen de lerenden een transcript gebruiken om te kunnen lezen (en begrijpen) wat zij hebben gezegd. Zolang er maar dialogen in staan of delen met samenhangende tekst, zijn veel leerboeken voor deze techniek geschikt. De Engelse audio-opnames dienen ideaal bezien iets boven het niveau van de lerende te zijn. De ideale lengte van een audio-opname is ongeveer één pagina, zonder kunstmatige pauzes in te lassen en op natuurlijke snelheid. De aanbeveling van Alexander Argüelles is om tijdens het spreken te gaan lopen, liefst in de buitenlucht, en niet te gaan zitten, omdat fysieke bewegingen de opname van de te leren taal (het Engels) in het zenuwstelsel versterken. Dat de studenten minder snel afgeleid worden als zij in beweging zijn, zodat het werken aan het Engels een stuk effectiever gaat, is een andere grond.

Shadowing heeft veel gemeen met de audiolinguale methode uit de twintigste eeuw, maar het verschil is dat de audiolinguale methode gebruikmaakte van grammaticale drills in plaats van dialogen of samenhangende tekst. Bij Shadowing is ook simultaan spreken anders.

Populariteit

In de afgelopen jaren is veel onderzoek naar Shadowing gedaan waaruit is gebleken dat de techniek zowel de uitspraak als de luistervaardigheid aanzienlijk verbetert. Ook het algemene begrip van het Engels wordt vergroot.

Voor- en nadelen van de Shadowing Technique

Het praktische voordeel van Shadowing dat het in een groep lerenden kan worden toegepast, waarbij alle deelnemers actief leren. Het rendement van de Shadowing-methode is hoog.

De techniek heeft als keerzijde is dat studenten het soms ietwat saai kunnen vinden om dezelfde Engelse tekst te blijven herhalen. De teksten kiezen is dus heel belangrijk.

Total Physical Response (TPR^®)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse psycholoog James Asher ontwikkelde in de jaren zestig van de vorige eeuw de taalverwervingsmethode Total Physical Response, ook wel TPR^® genoemd.

Kenmerken van Total Physical Response (TPR^®)

TPR^® is een methode om talen (bijvoorbeeld Engels) te leren die op het idee is gebaseerd dat mensen leren met behulp van beweging en handelingen. Al doende leert men, en wel op de manier zoals een kind de moedertaal leert. Ouders geven hun jonge kinderen voortdurend opdrachten en belonen hen als ze die uitvoeren (“kijk naar mama”, “goed zo”). “Pak de lepel”, “Mooi!”, “Trek je schoentjes maar aan”, enz.). In de eerste instantie is het de bedoeling dat het kind begrijpt wat de ouder zegt, het kind gaat in een later stadium verbaal reageren. Dus de luistervaardigheden Engels zijn de basis, de spreekvaardigheden komen later.

TPR^® past deze principes van de moedertaalverwerving bij het leren van het Engels versneld toe. De taaldocent geeft opdrachten op een vriendelijke en begrijpelijke manier, zoals: “pak het boek” en doet de opdrachten zelf voor; de student doet na. Aanvankelijk wordt nog niet van de studenten verwacht dat ze Engels spreken; de studenten geven in een later stadium de taken. Opdrachten die bekend zijn worden verder uitgebreid of gedeeltelijk veranderd.

Door het combineren van beweging en spraak, appelleert TPR^® aan de beide hersenhelften. Het kost hierdoor minder moeite om dingen te leren en de geleerde Engelse taalkennis beklijft ook beter.

Populariteit

TPR^® wordt met name binnen het NT2-onderwijs toegepast (Nederlands als tweede taal), zeker bij beginnende lerenden en ook wel bij Engels op de basisschool. Maar ook middelbare scholieren of volwassenen werken met veel plezier met de methode van Total Physical Response en behalen hiermee goede resultaten.

Voor- en nadelen van Total Physical Response

De methode van Total Physical Response heeft veel voordelen. Doordat studenten veel begrijpelijke input krijgen aangeboden in ‘chunks’ (woorden die bij elkaar horen), krijgen zij snel begrip van de doeltaal. De leermethodiek van Total Physical Response zorgt voor snelle succeservaringen, wat het plezier in het leren van het Engels bevordert. Zo kan de student stressvrij leren. In principe is de methode van TPR^® voor alle doelgroepen bruikbaar, ongeacht welke achtergrond of leeftijd en kan de leermethode ook in wat grotere klassen gebruikt worden. Het Engels wordt direct opgeslagen in het langetermijngeheugen.

Dat niet alle taaluitingen in TPR^®-opdrachten zijn uit te drukken, is de keerzijde van TPR^®. Daardoor werkt het tot op een zeker taalniveau en is daarbij nog een andere leermethode nodig. De methodiek is bovendien niet erg creatief. Studenten leren niet om hun ideeën, meningen en gevoelens in het Engels uit te drukken.

De Directe Methode (Engels: Direct Method; DM)

Bedacht door wie en wanneer

De Duits-Amerikaanse linguïst Maximilian Delphinius Berlitz bedacht de Directe Methode eind jaren tachtig van de negentiende eeuw, ook wel ‘de natuurlijke benadering’ genoemd. Deze methode is ontwikkeld als antwoord op de dominante grammatica-vertaalmethode.

Kenmerken van de Directe Methode (DM)

Er sprake van een Reformbeweging rond 1900 met nieuwe ideeën over vreemde talen leren dat zelfontdekkend en inductief zou moeten zijn. Die Reformbeweging betrof overigens niet alleen het leren van een taal, maar eveneens voeding, kleding, naturisme en natuurgeneeskunde. Net als in de jaren 60 van de vorige eeuw, streefden de mensen rond het jaar 1900 naar natuurlijke leefwijzen en een bevrijding van keurslijven. In het taalonderwijs kwam veel aandacht voor de ‘levende’, gesproken taal, waarbij grammatica vooral inductief werd geleerd, met voorbeeldzinnen. De taalregels moesten studenten hieruit afleiden. Er kwamen veel mondelinge oefeningen en met veel aandacht voor de uitspraak van de taal (zoals het Engels). De studenten werden gestimuleerd vaak Engels te praten. Dat de les in het Engels gegeven werd, was eveneens nieuw. Er werd nadrukkelijk niet vertaald in de taalles. Met behulp van afbeeldingen en voorbeelden werd de (Engelse) woordenschat aangeleerd. De studenten boden abstracte vocabulaire aan voor het associëren van ideeën.

Populariteit

De golf van vernieuwing van het begin van de twintigste eeuw ebde weg, mede onder invloeden van de oorlogen en crises, om weer een andere vorm te krijgen in de jaren zestig.

Taleninstituten zoals Interlingua en Berlitz werken nog altijd met (een moderne vorm van) de Directe Methode.

Voor- en nadelen van de Directe Methode

Het grote pluspunt van de Directe Methode is dat de methode een vrij natuurlijke manier van leren is. Bij de methode wordt veel aandacht besteed aan luisteren en spreken, waardoor lerenden vloeiendheid in het Engels en zelfvertrouwen kunnen ontwikkelen. Aan de Direct Methode kleven echter ook minpunten. Voor schrijfvaardigheid (Engels) is bij deze methode nauwelijks aandacht en voor lezen in de doeltaal is bij deze methode ook minder aandacht. Deze leermethode biedt voor de meer gevorderde studenten Engels onvoldoende uitdagingen. Doordat de Directe Methode is gebaseerd op een dynamische inzet van de student is de leermethode tevens niet heel geschikt voor minder snel lerende studenten.

De Manesca-methode (Engels: Manesca Method)

Bedacht door wie en wanneer

Jean Manesca publiceerde An Oral System of Teaching Living Languages Illustrated by a Practical Course of Lessons in the French through the Medium of the English (“Een mondelinge methode voor het onderwijzen van levende talen, aan de hand van een praktische cursus Frans door middel van het Engels”) in 1835. In 2015 ging An oral system of teaching living languages in herdruk.

Kenmerken van de Manesca-methode

Manesca is gebaseerd op hetzelfde principe als de Natural Approach (‘natuurlijke aanpak’): de beste manier om een taal te leren, is de manier waarop een kind de moedertaal leert. Het leren van een vreemde taal (zoals Engels) moet veilig en gemakkelijk zijn. Manesca wil om die reden niet met abstracte regels en lijstjes met Engelse woorden werken die uit het hoofd geleerd moeten worden.

De Manesca-methode staat bekend als de vroegst bekende, volledige taalcursus. De leermethode is gebaseerd op het werken met een groep van studenten en een taaldocent Engels, die steeds één Engels nieuw woord tegelijk introduceert. Bij elk woord hoort een bepaalde beweging. De studenten herhalen daarna na elkaar het Engelse woord en deze beweging. Deze herhalingen helpen de studenten de Engelse woorden te onthouden, zonder dat uit het hoofd leren nodig is. De woorden vormen stap voor stap zinnen en vervolgens variaties op deze Engelse zinnen. In een latere fase wordt met leesteksten de Engelse spelling aangeboden.

De methode van Jean Manesca is reeds enkele jaren later overgenomen en aangepast door grammaticaschrijver en taaldocent Heinrich Gottfried Ollendorff en wordt ook wel de Ollendorff-methode genoemd.

Populariteit

Jean Manesca overleed twee jaar na publicatie van zijn methode. Het werk van Jean Manesca is overgenomen en aangepast door anderen, onder meer door Ollendorff. Een groot deel van de ideeën van Jean Manesca zijn nog actueel en worden nog steeds in het moderne vreemdetalenonderwijs gebruikt.

Voor- en nadelen van de Manesca-methode

De combinatie van spreken en bewegen, waardoor het fysieke geheugen meewerkt en het geleerde gemakkelijker en langer door de lerenden wordt onthouden, geldt als de sterke kant van de Manesca- of Ollendorff-methode. Het vele herhalen draagt daar eveneens aan bij. Het kan door studenten als een minpunt worden gezien dat dit wat saai kan worden om dezelfde Engelse woordjes en zinnen steeds te herhalen.

Silent Way

Bedacht door wie en wanneer

The Silent way (‘de stille manier’) is ontwikkeld in 1963 door de Egyptenaar Caleb Gattegno.

Kenmerken van de Silent Way

The Silent Way is een manier om een vreemde taal (bijvoorbeeld Engels) te leren die stilte gebruikt als instructiemiddel. De autonomie van de student en diens actieve deelname is het uitgangspunt van de methode van Caleb Gattegno.

Een combinatie van gebaren en stilte wordt gebruikt door de taaldocent Engels om de aandacht te trekken van de lerende, reacties te krijgen en hem of haar aan te moedigen om fouten te corrigeren. Er wordt veel tijd aan de uitspraak (Engels) besteed.

Gattegno, die van oorsprong wiskundige was, vond het essentieel om onderwijs te geven door middel van een methode die efficiënt was voor de energievoorraad van de lerenden. Caleb Gattegno ontdekte dat het relatief weinig energie kost om een visueel of auditief beeld te onthouden, veel minder energie dan wanneer we proberen om dingen uit het hoofd te leren. Caleb Gattegno verklaarde dat trainers niet zozeer dienen te streven naar kennisoverdracht, maar bewustzijn dienen aan te spreken, omdat alleen het bewustzijn het mogelijk maakt om iets te kunnen leren.

Eén van de hulpmiddelen waar The Silent Way van Gattegno gebruik van maakt, zijn gekleurde staafjes (zogenaamde cuisenaire-staven) die voor verschillende dingen kunnen worden gebruikt. De ‘de stille manier’ gebruikt ook Words in Colour; een kleurenkaart voor geluiden waarbij elke kleur voor een specifieke klank van het Engels staat, gekleurde woordgrafieken om aan zinnen te werken en gekleurde grafieken die gebruikt worden om spelling te leren.

Populariteit

Caleb Gattegno’s ideeën zijn van betekenis geweest, met name bij het aanleren van de uitspraak, hoewel The Silent Way in zijn oorspronkelijke vorm niet veel meer wordt gebruikt.

Voor- en nadelen van de Silent Way

Het voordeel van de benadering van Gattegno is dat zijn aanpak niet-bedreigend is voor de student, die immers wordt beschouwd als autonoom. De taaltrainer Engels is in feite aan de student dienstbaar en niet andersom. The Silent Way stimuleert het leren op een natuurlijke wijze. Het geleerde wordt vaak goed verwerkt en onthouden door lerenden een uitdaging te geven om nieuwe dingen te ontdekken. Foutjes maken mag. Dit draagt bij aan het leerproces.

Dat sommige lerenden meer begeleiding nodig hebben dan de leermethode voorziet, kan een nadeel zijn. Studenten zouden gefrustreerd kunnen raken door de afwezigheid van inbreng van de trainer Engels. Het gebruik van kleuren en grafieken heeft als beperking dat ‘het nieuwe’ er snel af gaat. Hierdoor kan verdwijnen het effect.

TPR Storytelling

Bedacht door wie en wanneer

TPR Storytelling of ‘TPRS’ houdt in Teaching Proficiency through Reading and Storytelling. De TPRS-methode is in 1990 door Blaine Ray ontwikkeld, een Amerikaanse docent Spaans, en komt voort uit de TPR-techniek (Total Physical Response).

Kenmerken van TPR Storytelling

TPR Storytelling is een talenverwervingsmethode die verhalen gebruikt om talen (bijvoorbeeld Engels) te leren. Het uitgangspunt is een natuurlijke manier van taalverwerving: de nieuwe taal leren zoals kinderen hun moedertaal leren. Om dit te bereiken, worden lerenden aan een grote hoeveelheid begrijpelijke input blootgesteld. Door de docent Engels wordt een verhaal verteld waarin nieuwe Engelse woorden meerdere keren voorkomen. De verhalen zijn interessant of humoristisch en nooit te lang. De studenten ontspannen zich omdat deze verhalen van de docent gemakkelijk te begrijpen zijn. Zo worden Engelse woorden en structuren vrijwel ongemerkt opgeslagen in het langetermijngeheugen van de student. De taaltrainer wijst de lerende op grammaticale verschijnselen van het Engels, zonder dat studenten regels uit hun hoofd hoeven te leren.

De studenten zullen na een poosje ‘vanzelf’ Engels gaan spreken en de Engelse grammaticale structuur van de nieuwe taal imiteren. Dit is een natuurlijk proces. Samen met een groep van studenten een verhaal creëren, is een variant hierop. Bij deze methode schrijft de trainer Engels eerst nieuwe woorden en structuren op een bord, met de Engelse vertalingen erbij, om daarna met de studenten hier een verhaal van te maken. Tot slot vertellen de lerenden het verhaal na. Een belangrijk deel van TPR Storytelling is lezen in het Engels, omdat dit zorgt voor input. In een latere fase volgt schrijven in het Engels.

Populariteit

Er is veel onderzoeken gedaan dat uitwijst dat TPRS een succesvolle manier is om een vreemde taal te leren. Randvoorwaarden zijn er wel: de setting moet geschikt zijn en de trainer moet goed getraind zijn.

Voor- en nadelen van TPR Storytelling

TPRS is een laagdrempelige manier om Engels te leren en het geleerde wordt grondig verworven. TPRS spreekt eveneens de creatieve intelligentie aan; TPR Storytelling is een breinvriendelijke leermethode. Voor de studenten is het een plezierige methode en het is relatief gemakkelijk om de aandacht erbij te houden. Zelf verhalen maken, werkt zeer motiverend voor lerenden.

Een nadeel is dat TPR Storytelling veel voorbereiding van de docenten vraagt.

De Rosetta Stone methode

Bedacht door wie en wanneer

De Rosetta Stone-methode is vernoemd naar de Steen van Rosetta, een steen met een tekst in twee talen die in Egypte werd ontdekt, met behulp waarvan de hiërogliefen ontcijferd zijn. Rosetta Stone is ook de naam van het softwarebedrijf dat de taalcursussen op de markt brengt. De eerste versie van Rosetta Stone is uitgebracht in 1996.

Kenmerken van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone methode is een wijze om vreemde talen (bijvoorbeeld Engels) te leren achter een computer. De taalcursussen zijn beschikbaar in meer dan dertig verschillende talen en de taalcursussen zijn te volgen vanuit elk van deze talen.

De Rosetta Stone-methode is een communicatieve methode, die de manier imiteert waarop een kind de moedertaal leert. Dat houdt in ‘leren door middel van onderdompeling’, door veel te luisteren en na te spreken. Het programma gebruikt hiervoor foto’s en stemmen van moedertaalsprekers Engels voor het overbrengen van de betekenis van nieuwe woorden in de doeltaal (het Engels). De methode maakt gebruik van programma om spraak te herkennen dat de Engelse uitspraak registreert en een schematische weergave daarvan maakt. De gebruiker kan zo de uitspraak met die van moedertaalsprekers Engels (native speakers) vergelijken. Door de voorbeeldstem wat langzamer te laten praten en daarna veel na te spreken, kan uitspraakverbetering behaald worden.

Voor de schrijfvaardigheid Engels zijn er dictee-oefeningen. De software van de methode controleert de Engelse spelling en grammatica en geeft eventuele taalfouten aan, waarbij mogelijkheid is om de taalfouten te verbeteren.

Het programma omvat eveneens leesteksten. De teksten gaan over dagelijkse onderwerpen, activiteiten en ideeën.

Populariteit

Wereldwijd wordt Rosetta Stone veelvuldig ingezet en zeker niet door de minsten. Onder andere de NASA en het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse zaken maken gebruik van Rosetta Stone. In Nederland wordt de Rosetta Stone-methode door een aantal ministeries en diverse hogescholen en universiteiten en ook door sommige internationale bedrijven gebruikt.

Voor- en nadelen van de Rosetta Stone methode

Rosetta Stone is heel eenvoudig in gebruik en de methode kan op ieder moment door de student worden gebruikt. De studenten bepalen zelf welke delen meer of minder aandacht kunnen gebruiken. Veel lerenden vinden het leuk om te werken met de leermethodiek. Bij een gebrek aan taaldocenten kan de Rosetta Stone-methode voor scholen een oplossing bieden. Een minpunt kan zijn dat er geen trainer beschikbaar is die studenten motiveert of iets extra’s kan bieden.

De Pimsleur methode

Bedacht door wie en wanneer

De Pimsleur taalcursussen zijn Amerikaans taalkundige Paul Pimsleur ontwikkeld. De eerste taalcursus van Pimsleur was een cursus Grieks, die hij op de markt bracht in het jaar 1963.

Kenmerken van de Pimsleur methode

De Pimsleur-methode is een Amerikaans computerprogramma om vreemde talen (bijvoorbeeld Engels) te leren.

De taalcursussen bestaan uit zinnetjes/dialoog die door de student worden nagesproken en weer herhaald. Deze Engelse zinnetjes zijn door moedertaalsprekers ingesproken. De cursussen zijn gebaseerd op herhaling, anticiperen, woordenschat en wederom herhaling. De les omvat een halfuur audio-opname met nieuwe woordenschat en taalstructuren in het Engels. De grammaticale structuur van het Engels wordt niet apart uitgelegd maar aangeboden via uitbreiding van, en variaties op, deze zinnen.

Pimsleur deed onderzoeken naar het optimale interval waarmee kennis van het kortetermijngeheugen naar het langetermijngeheugen overgaat. Dit (gemiddelde) interval is in de cursussen van Pimsleur verwerkt.

Populariteit

Onder andere in Amerika worden de Pimsleur cursussen gevolgd en de ervaringen met de methode lopen uiteen. Over het algemeen zijn de lerenden tevreden over de aangeleerde uitspraak van het Engels.

Voor- en nadelen van de Pimsleur methode

Als uitspraakverbeteraar werkt de methodiek van Pimsleur heel goed doordat de insprekers van de zinnen allemaal moedertaalsprekers (native speakers) zijn en op een natuurlijke wijze op een normaal tempo Engels spreken.

Dat niets wordt uitgelegd, is de keerzijde van de metodhiek. De student leert geen bouwstenen van het Engels om zelf een zin te maken, maar moet het met duizenden voorbeeldzinnetjes doen die worden ingeprent.

De Michel Thomas methode

Bedacht door wie en wanneer

De Michel-Thomas-methode is, niet verrassend, bedacht door Michel Thomas (geboren als Moniek Kroskof); een genaturaliseerde Amerikaandie oorspronkelijk in Polen is geboren. Kort na de Tweede Wereldoorlog ontwikkelde hij zijn methode in zijn eigen taleninstituut in Beverly Hills, Los Angeles, die beroemdheden als Barbra Streisand, Diana Ross, Mel Gibson, Emma Thompson, Bob Dylan en Pierce Brosnan tot de klantenkring kan rekenen.

Kenmerken van de Micheal Thomas methode

Dat iemand alleen in staat is om te leren als hij of zij stressvrij is, was het uitgangspunt van Michel Thomas. Hij maakte zijn lerenden duidelijk dat ze zich geen zorgen hoefden te maken dat ze iets zouden vergeten.

De cursussen van Michel Thomas zijn audiolessen, ingesproken door twee stemacteurs; een vrouwelijke stemacteur en een mannelijke stemacteur. De setting bij Michel Thomas is een virtuele klas, waarbij de student de derde student is. Hij of zij luistert met de les van de stemacteurs mee. Als een vraag aan de stemacteurs wordt gesteld, is het de bedoeling dat de cursisten op de pauzeknop drukken en deze vraag eerst zelf beantwoorden. Er zijn geen huiswerkopdrachten, geen uit-het-hoofd-leren. Bij de methode worden de lessen opgebouwd in stapjes en nieuwe lesstof wordt afgewisseld met bekende lesstof. De uitleg wordt in de Engelse taal gegeven. Er wordt bijvoorbeeld op verbanden gewezen tussen de Engelse taal en de doeltaal, als deze er zijn. Bij de Michel Thomas-methode wordt ook grammaticale uitleg gegeven. Eerst wordt makkelijke stof aangeleerd, moeilijkere stof wordt pas aangeboden nadat de student het voorgaande heeft begrepen en geleerd. Behalve woorden en zinnen worden eveneens bouwstenen aangeleerd waarmee de student zelf zinnen kan bouwen. Ook gebruikt de methode van flashcards waarmee studenten zelf hun woordenschat kunnen toetsen en online oefeningen kunnen maken om hun eigen voortgang te meten.

Populariteit

Veel gebruikers vinden de cursus plezierig werken en ze zijn tevreden over de uitleg van de structuur van de doeltaal. Studenten die al wat verder zijn met de taal, vinden de cursussen wat minder leerzaam.

Voor- en nadelen van de Micheal Thomas methode

De taalcursussen zijn erg toegankelijk en trainen luistervaardigheid en uitspraak op een efficiënte manier. Het feit dat de cursussen niet in schrijfvaardigheid voorzien, kan als een nadeel worden gezien. Ook is er geen echte interactie doordat de methode van Michel Thomas een audiocursus betreft.

De Assimil methode

Bedacht door wie en wanneer

Assimil is een Frans bedrijf, dat in het jaar 1929 is opgericht door polyglot en schrijver Alphonse Chérel. Het bedrijf maakt taalcursussen en publiceert deze. Hun eerste boek heette Anglais sans Peine.

Kenmerken van de Assimil methode

Letterlijk betekent ‘assimileren’: ‘mengen met, opgaan in de groep’, wat wel wat hooggegrepen voor een taalcursus (zoals Engels) is. De taalcursussen van Assimil zijn zelfstudielessen die uit een lesboek Engels, audio-CD’s en een USB-stick bestaan. Idealiter besteden de gebruikers ongeveer twintig minuten per dag aan de taalcursus.

De lessen van Assimil bestaan uit Engelse dialogen die worden beluisterd, nagesproken en gelezen. De Engelse vertaling staat ernaast, samen met de toelichting van de grammatica. Voor het oefenen van de uitspraak, maakt Assimil gebruik van zinnen die door moedertaal (native) speakers zijn ingesproken en die de lerende herhaalt. De opbouw is van receptief naar productief: in de eerste les wordt nog geen taalproductie van de gebruikers verwacht; dit komt pas na ruwweg vijftig taallessen.

Populariteit

De cursussen van Assimil zijn populair. De taalcursussen zijn niet duur en het aanbod aan talen is groot.

Voor- en nadelen van Assimil

Dat de lerende in zijn of haar eigen tempo kan leren op het moment dat dit het beste uitkomt, is het voordeel van de Assimil-methode. De keerzijde hierbij is, wat voor alle computertaalcursussen geldt, dat de student is aangewezen op zichzelf. Er is geen docent Engels beschikbaar om de studenten te begeleiden of te motiveren.