Cursus Engels Heerlen

Audio-Lingual Method (ALM) (Army Method/New Key)

Bedacht door wie en wanneer

De audiolinguale methode was al in de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw ontwikkeld in Engeland en in Amerika, onder meer door de Amerikaanse taalkundige Leonard Bloomfield. Doordat de Tweede Wereldoorlog uitbrak, werd het noodzakelijk om de (Amerikaanse) soldaten elementaire verbale communicatieve vaardigheden te leren. Vanwege de invloed van het leger werd deze audiolinguale methode ook bekend als de ‘legermethode’.

Kenmerken van de Audio-Lingual Method (ALM)

De audiolinguale methode kan als reactie op de grammatica-vertaalmethode worden beschouwd. Het was nieuw dat de taallessen geheel plaatsvonden in de doeltaal (bijvoorbeeld Engels). Kunnen spreken en luisteren (in het Engels) zijn de belangrijkste vaardigheden en (Engelse) grammaticale structuur worden aan de hand van mondelinge structuuroefeningen geleerd. Het doel is zonder fouten Engels leren spreken en verstaan, wat begint met een Engelssprekende na kunnen spreken. Herhaling is hiervoor het middel; drills worden gebruikt om Engelse zinnen en structuren goed aan te leren, zodat reacties spontaan en automatisch worden. Taaldocenten Engels kunnen bijvoorbeeld een zin tien keer herhalen en vervolgens een nieuw Engels woord of meerdere nieuwe Engelse woorden toevoegen. Bij de audiolinguale methode wordt veel gewerkt in de zogenaamde talenpractica, waarbij studenten Engels een hoofdtelefoon op hebben en naar zinnen luisteren en deze naspreken. Het geschreven Engels wordt pas aangeboden als het mondelinge Engels vertrouwd is geworden. Er wordt wel met afbeeldingen gewerkt om nieuwe Engelse woorden te introduceren.

Populariteit

In Nederland werd de methode pas rond 1970 geïntroduceerd toen de Mammoetwet van kracht werd. Al gauw kwamen er bezwaren tegen de inhoudsloze driloefeningen. Het kwam af en toe voor dat de techniek haperde, waardoor de talenpractica al snel in onbruik raakten. In plaats van de talenpractica werden de mondelinge structuuroefeningen schriftelijk gemaakt. Leerboekenschrijvers wonnen weer aan populariteit en boden zoals gebruikelijk expliciete grammaticaregels aan. Toch liet de audiolinguale methode sporen na. Het was nu alom aanvaard dat het bij het leren van de taal (zoals Engels) niet om het uit het hoofd leren van de regels van de (Engelse) grammatica gaat, maar om het gebruik van de grammatica. De luistervaardigheid (Engels), die vóór de jaren zeventig voor het merendeel van docenten niet bestond, was ontdekt.

Voor- en nadelen van de Audio-Lingual Method

De audiolinguale methode is effectief voor mensen die Engels beginnen te leren. Direct vanaf het begin wordt een juiste uitspraak Engels aangeleerd. De methode is docentgestuurd en kan daardoor een vlotte en efficiënte overdracht van de kennis van de taal bieden. De audiolinguale methode kan ook bij grotere groepen worden gebruikt.

De docentgestuurde kant is tegelijk een nadeel; er wordt geen eigen inbreng verlangd van de lerenden, waardoor het gevaar dreigt van enige passiviteit en onvoldoende betrokkenheid en motivatie. Een ander bezwaar van de audiolinguale methode is dat de geoefende drills niet zo eenvoudig om te zetten zijn in levend taalgebruik Engels.

GoldList Method (GLM)

Bedacht door wie en wanneer

Polyglot David J. James, alias Viktor Dmitrievitch Huliganov of Uncle Davey ontwikkelde de GoldList Method (‘gouden lijst-methode’).

Kenmerken van de GoldList Method (GLM)

De GoldList Method is een leermethode om woorden of zinnen (bijvoorbeeld in het Engels) te leren op een zodanige manier dat deze worden opgeslagen in het langetermijngeheugen van de lerende. Deze methode werkt middels zelfgeschreven woordenlijsten (Engels) die worden herhaald na verloop van tijd. Deze Engelse woorden of zinnen van de woordenlijst worden hardop gelezen door de studenten. Het is niet het idee om de woorden of zinnen en zinnen uit het hoofd te leren, maar door blootstelling gaat dit automatisch. De lijst wordt steeds veranderd; Engelse woorden die zijn geleerd, worden van de lijst gehaald, Engelse woorden die nog altijd problemen geven, blijven op de lijst op de woordenlijst staan.

Populariteit

Aanhangers van de GoldList-methode claimen dat de woorden op de woordenlijst of zinnen spontaan in het langetermijngeheugen van de student worden opgeslagen, iets dat door geheugenwetenschappers wordt bestreden. Kennis in het algemeen wordt opgeslagen als deze kennis ook van betekenis en relevant is voor de lerende. Voor Engelse woorden die betekenisvol en relevant zijn voor de lerende, kan de GoldList-methode goed werken.

Voor- en nadelen van de GoldList Method

Voor lerenden die bij bijvoorbeeld Post-its^® baat hebben als geheugensteuntje zou deze GoldList-methode goed kunnen functioneren. Omdat het fysieke deel van het geheugen door het schrijven meewerkt en wordt aangesproken, werkt het met de hand schrijven effectiever dan typen of, redelijk zinloos: een foto maken. Een minpunt is het gebrek aan context. Taal is uiteraard veel meer dan alleen een serie losse woorden en/of zinnen. Deze methode is bovendien bijzonder tijdrovend; er dienen steeds handgeschreven woordenlijsten te worden gemaakt.

De Natural Method

Bedacht door wie en wanneer

De Natural Method, ook de Natural Approach (de ‘natuurlijke aanpak’) genaamd, is door Tracy D. Terrell en Stephen Krashen ontwikkeld in 1983.

Kenmerken van de Natural Method

De Natural Method is gericht op een natuurlijke wijze van taalverwerving (van bijvoorbeeld Engels). De leermethode probeert het Engels te leren op de manier waarop iemand als kind zijn of haar moedertaal leerde spreken. De taalregels van het Engels leert men eveneens onbewust op deze wijze. Alleen het Engels met een aantal visuele hulpmiddelen wordt hiervoor gebruikt. Een leeromgeving zonder stress voor de studenten is het streven. Een grote hoeveelheid begrijpelijke input wordt aan de studenten blootgesteld. De taalproductie Engels mag spontaan ontstaan en wordt niet geforceerd. De nadruk ligt op communicatie en niet zo zeer op het corrigeren van vormfouten en expliciete Engels grammatica.

Als de student in het Engels wordt ondergedompeld, werkt de methode het meest effectief. De activiteiten die in het Engels worden aangeboden, dienen stimulerend te zijn, om te zorgen dat de lerenden plezier beleven van de ervaring.

De Natural Method leermethode lijkt veel op de Directe Methode. De leermethoden gaan beide uit van het idee van natuurlijke taalverwerving; het verschil tussen deze twee methoden is dat de Directe Methode meer nadruk legt op de praktijk en de Natural Method meer op de blootstelling aan taalinput en het verminderen van spreekangst.

Populariteit

Dat onderdompeling zeer effectief is, is vaak aangetoond. De methode is een populaire wijze van lesgeven onder taaltrainers Engels, doordat de methode vrij eenvoudig is om te begrijpen voor lerenden. Minpunten heeft de Natural Method ook. De leermethode is voornamelijk gericht op het impliciet leren van de Engelse grammatica. De studenten zouden inderdaad leren in het Engels te communiceren, maar door onvoldoende kennis van de grammatica in een wat gebrekkige, versimpelde versie van de taal blijven hangen.

Voor- en nadelen van de Natural Method

Op een natuurlijke manier leren, wordt als een prettige manier ervaren om een taal te leren. Studenten krijgen de mogelijkheid om een persoonlijke band met het Engels te creëren. Doordat de studenten niet ‘uit het hoofd hoeven te leren’, blijft het geleerde langer onthouden.

Het nadeel kan zijn dat het wat langer duurt voor er resultaat geboekt wordt, omdat er vrijwel geen druk op de taalproductie ligt. Ook bereidt de methode lerenden niet per se op een specifiek Engels examen voor.

Structurele Aanpak

Bedacht door wie en wanneer

De Structural Approach (afgekort SA) ofwel de ‘Structurele Aanpak’ is in de begin jaren 50 door Charles Fries, oprichter en directeur van de English Language Institute aan de Universiteit van Michigan en één van zijn studenten Robert Lado ontwikkeld.

Kenmerken van de Structurele Aanpak (SA)

Deze Structurele Aanpak is een methode om vreemde talen te leren die als doel heeft om de lerende vertrouwd te laten raken met de grammaticale en fonologische structuren van de taal (bijvoorbeeld het Engels). Volgens de methode van Structurele Aanpak levert de beheersing van deze structuren meer op dan het leren van woordenschat van het Engels. Bij de Structural Approach gaat het om het herkennen en kunnen toepassen van vaste samenstellingen van Engelse woorden en woordgroepen in de correcte woordvolgorde. De vaste combinaties worden in realistische situaties met behulp van visualisatie, gezichtsuitdrukking, dramatisering en handelingen aan studenten aangeboden. De taalstructuren die in de praktijk het meest gebruikt worden, worden eerst aangeboden. De mondelinge vaardigheden Engels (luisteren en spreken) worden hierbij in eerste instantie gebruikt; hieruit volgen lezen en schrijven. Bij het aanleren en verbeteren van de productieve vaardigheden Engels (spreken en schrijven), krijgt grammatica een grote plek. Structural-Situational Approach (structurele-situationele benadering) en de Structural-Oral-Situational Approach (structurele-mondeling-situationele benadering) zijn andere namen voor de Structurele Aanpak.

Populariteit

De Structurele Aanpak werd in de jaren vóór 1970 op grote schaal gebruikt voor het geven van Engelse les in Engelssprekende landen, voormalige Britse koloniën alsook in Maleisië.

Voor- en nadelen van de Structurele Aanpak

Een structurele aanpak heeft als sterke kant dat studenten het Engels op een accurate wijze leren. De lerende krijgt inzicht in de Engelse grammatica leert in welke situatie bepaalde bepaalde Engelse woorden of combinaties van woorden wel of niet passend zijn voor de situatie. De methode gebruikt de taal van alle dag. Nadelen heeft de Structurele Aanpak ook. De werkwijze kost behoorlijk veel tijd en biedt niet direct succeservaringen. De eigen inbreng van studenten is beperkt; het is weinig creatief.

Communicatief taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT)

Bedacht door wie en wanneer

Communicatief taalonderwijs (Engelse benaming: Communicative Language Teaching, afgekort: CLT), ook wel ‘De Communicatieve benadering’ (Engelse benaming: Communicative Approach, afgekort: CA) genoemd, ontstond in de jaren 60 van de vorige eeuw onder invloed van de ideeën van Noam Chomsky, die de nadruk legde op competenties bij het leren van een taal. Taalkundige Dell Hymes was de grondlegger in 1966 van het concept communicatieve vaardigheden.

Kenmerken van Communicatief taalonderwijs (CLT)

Communicatief talenonderwijs is gestoeld op de gedachte dat interactie het uiteindelijke doel is wanneer men vreemde talen leert (zoals Engels).

De studenten leren met behulp van CLT-technieken het Engels in de praktijk te brengen door de interactie met elkaar en de taaldocent Engels. Authentieke teksten, geschreven in het Engels of ander materiaal uit het dagelijks leven of de werkomgeving worden gebruikt. Zowel tijdens als buiten de les wordt het Engels gebruikt.

Studenten praten over persoonlijke gebeurtenissen met medestudenten en taaldocenten Engels dragen onderwerpen aan buiten het domein van de traditionele grammatica, om de taalvaardigheid Engels in allerlei soorten realistische situaties te oefenen. Engelse grammatica leren studenten inductief, dat wil zeggen aan de hand van de praktijk, waaruit de regel volgt.

Bij het communicatief taalonderwijs zijn docenten Engels echt trainers, die de studenten helpen in het Engels te communiceren.

Populariteit

In de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw werd het communicatief taalonderwijs erg populair, deels doordat de traditionele taalonderwijsmethodes niet zo succesvol bleken. Door de verdere eenwording van Europa ontstond meer behoefte om vreemde talen te leren op een wijze die meteen toepasbaar was.

Voor- en nadelen van Communicatief taalonderwijs

Het communicatief taalonderwijs kent veel pluspunten. Lerenden ‘kunnen’ al snel ‘iets’ in het Engels; deze methode van leren is studentgericht en functioneel. Door het gebruik van authentieke materiaal, leren de studenten de Engelse woorden die voor hen nodig zijn. De methode is efficiënt. Deze methode werkt voor de lerende stimulerend omdat hij of zij snel succeservaringen heeft. Er mogen foutjes worden gemaakt; de vaardigheid van de student wordt al doende geleerd en daarna geperfectioneerd. Een nadeel van de communicatieve benadering is dat er niet zo veel aandacht is voor grammatica, woordenschat die niet meteen toepasbaar is en uitspraak. De voorbereiding en planning vereisen veel meer tijd van de taaltrainer en van studenten vraagt het een actieve deelname. Afhankelijk van welke achtergrond zij hebben, is voor sommige studenten deze manier van een taal leren moeilijk of afwijkend. Communicatief taalonderwijs (CLT) traint de taalvaardigheden; hierbij gaat het om de functie en niet zo zeer om de vorm en het biedt dan ook geen samenhangend geheel.

Grammatica-/vertaalmethode (GVM) (Engels: Grammar-Translation Method; GTM)

Bedacht door wie en wanneer

Het taalonderwijs was in de 18^de en de 19^de eeuw vooral op praktisch taalgebruik gefocust. Er word geleerd om gebruiksklare zinnetjes, dialogen, idiomatische uitdrukkingen, woordenlijsten enzovoort na te spreken, uit het hoofd te leren en vervolgens op te zeggen. Dit werd op een andere wijze gedaan door Johann Valentin Meidinger; een Duitse docent Frans en Italiaans. Meidinger ontwikkelde rond het jaar 1783 een leermethode waarbij de grammatica centraal stond. Meidinger wordt gezien als grondlegger van de zogenaamde grammatica-vertaalmethode (In het Engels: Grammar-Translation Method; GTM).

Kenmerken van de Grammatica-/vertaalmethode (GVM)

Deze methode was gebaseerd op het onderwijs in het Latijn, wat de taal van de wetenschap, de cultuur en de religie was. Onderwijs in Latijn was natuurlijk gericht op geschreven teksten van de klassieke schrijvers en geheel gericht op de grammatica en het vertalen. Deze aanpak werd beschouwd als wetenschappelijk en degelijk. De Grammatica-/vertaalmethode gaat van de analyse uit van taalstructuren en taalvormen (van bijvoorbeeld Engels) waarbij de lerende zelf inzicht ontwikkelt. Bij de Grammatica-vertaalmethode zijn de lees- en schrijfvaardigheid Engels dus belangrijk. Literatuur, vertalen en uit het hoofd leren van woordenlijsten hebben de nadruk. De docent draagt de kennis Engels over, de lerenden memoriseren.

Populariteit

Al vanaf halverwege de negentiende eeuw was ook tegengeluid te horen. Desondanks heeft de grammatica-/vertaalmethode tot recente datum een grote invloed op het talenonderwijs gehad.

Voor- en nadelen van de Grammatica-/vertaalmethode

Deze grammatica-/vertaalmethode biedt een aardige mentale training voor diegenen voor wie het een uitdaging is om dingen uit het hoofd te leren. Ook biedt deze methode inzichten in de structuur van het Engels, omdat de nadruk wordt gelegd op de grammatica.

Er zijn echter meer minpunten dan pluspunten. Het grootste minpunt is dat de luister- en spreekvaardigheid Engels behoorlijk achterblijft, waardoor de taal zelfs na jaren studie nauwelijks mondeling toegepast kan worden. De leermethode staat ver af van het dagelijks gebruik van het Engels, ook in de context die aangeboden wordt, omdat het meestal om literair taalgebruik gaat. Bij het werken in een groep biedt de methode niet de mogelijkheid tot een eigen creatief leerproces of tot differentiatie bij lerenden. Lerenden fungeren slechts als toehoorders en uitvoerders.

Onderdompeling (Engels: immersion)

Bedacht door wie en wanneer

Onderdompeling (Engelse naam: language immersion) wordt over de hele wereld toegepast sinds de jaren 70, voornamelijk op de middelbare school waarbij een schoolvak (zoals wiskunde) in de vreemde taal wordt gegeven. In Nederland is ‘onderdompeling’ bekend als de leermethode die gebruikt wordt bij Taleninstituut Regina Coeli, ‘de nonnen van Vught’. De leermethode is daar ontstaan in 1963 met Franse nonnen die Franse les onderwezen aan welgestelde vrouwen uit Vught.

Kenmerken van onderdompeling

De methode van onderdompeling houdt in dat degene die de taal (zoals het Engels) leert, vanaf het eerste moment wordt omgeven door de te leren taal. Alle instructies worden in de doeltaal (Engels) gegeven; in het begin langzaam en met veel herhaling, later op een meer natuurlijke wijze. De lerenden worden ook uitgedaagd vanaf het begin om in het Engels te spreken. Bij onderdompeling gebruikgemaakt van rollenspellen en simulaties. De omgeving op onderwijsinstellingen die werken met onderdompeling, wordt vaak ingericht in de stijl van het Engels om een situatie te creëren alsof de studenten in Engeland zijn. Lerenden oefenen één-op-één of in kleine groepjes met Engels spreken. Naar Engeland gaan en daar verblijven in een gastgezin, is een andere wijze om onderdompeling te bereiken.

Populariteit

De methode van onderdompeling wordt beschouwd als een zeer goede leermethode voor vreemde talen. Vooral de mondelinge taalbeheersing Engels kan op deze manier uitstekend worden aangeleerd.

Voor- en nadelen van onderdompeling

Het belangrijkste voordeel is dat deze methode snel resultaat laat zien, omdat de methode zo intensief is. Het is ‘sink or swim’, de lerende moet echt gaan communiceren in het Engels want hij of zij wordt erdoor omgeven. Feitelijk is de student 24 uur per dag Engels aan het leren. Het samen oefenen in groepen versterkt de sociale interactie. De studenten ervaren dit als motiverend.

Een minpunt van de methode is dat het bereikte resultaat niet altijd vastgehouden wordt. Als iemand in een korte tijd Engels leert, door in Engeland te zijn of door te zijn ondergedompeld in een kunstmatig gecreëerde omgeving, maar daarna weer overgaat tot de orde van de dag, is de kans groot dat het nieuw geleerde snel wegzakt. Het feit dat een dergelijke training Engels nogal intensief is, kan een bijkomend nadeel zijn. Niet alle studenten hebben de conditie om deze methode van leren vol te houden.

Suggestopedie (Suggestopedia)

Bedacht door wie en wanneer

Suggestopedia is een (taal)leermethode die ontwikkeld is in de zeventig jaren van de vorige eeuw. Deze leermethode is ontwikkeld door de Bulgaarse psychotherapeut Georgi Lozanov.

Kenmerken van Suggestopedie

Suggestopedie is gebaseerd op het principe van de suggestie. Positieve suggestie is volgens Lozanov een voorwaarde om (een vreemde taal; bijvoorbeeld Engels) te leren. Een ontspannen sfeer en een wederzijds vertrouwen tussen de docent (Engels) en lerenden zijn hiervoor van essentiële betekenis belang. Hiervoor dient de student zich veilig en ontspannen te voelen. Een leslokaal met een rijopstelling was ongeschikt om dit te bewerkstelligen. Studenten namen tijdens de lessen plaats in comfortabele stoelen die waren geplaatst in een halve cirkel en in de klas was altijd muziek. De methodiek zoals Lozanov die beoogde, bestond uit het voorlezen van teksten, terwijl op de achtergrond klassieke muziek werd gespeeld of natuurgeluiden waren te horen. Bij deze teksten waren woordenlijsten alsook opmerkingen over de (Engelse) grammatica. Dit voorlezen werd gedaan met veel expressie in stem en gebaren. De studenten werden zo verleid om te luisteren en de (Engelse) woorden die nieuw waren, konden gemakkelijk worden begrepen en opgenomen. Er was veel aandacht tijdens de lessen voor de cultuur en kennis over het land van de doeltaal (Engeland). In de les werden rollenspellen gespeeld en ook (Engelse) streekgerechten werden in de klas gemaakt en geproefd.

Populariteit

De leermethode van Lozanov was omstreden en is niet heel bekend meer. Sommige elementen bijvoorbeeld het gebruikmaken van stemexpressie en gebaren bij het lezen van teksten, worden nog steeds toegepast.

Voor- en nadelen van Suggestopedie

Suggestopedia zorgt voor een ontspannen en veilige sfeer, waardoor studenten geen hinder krijgen van faalangst of frustratie. Voor immigranten kan deze gemoedelijke sfeer aan een positieve associatie met het nieuwe thuisland bijdragen. Vaak werkt muziek motiverend en draagt aan betere leerprestaties bij. Een ander voordeel van de methode is dat de lerenden gestimuleerd worden om actief mee te doen en zich in te leven in de situatie. Dit is voor sommigen een nieuwe ervaring. Tegelijk vormt dit voor sommigen een nadeel, omdat niet elke student hiertoe in staat is. Muziek kan bij sommige mensen ook afleiden en zelfs verstorend werken in plaats van stimulerend en ontspannend. Een andere zwakke zijde is dat de verhouding taaltrainer-student niet gelijkwaardig is; alle inbreng komt van de zijde van de Engelse taaltrainer en de student is steeds de ontvangende partij.

Community Language Learning (CLL)

Bedacht door wie en wanneer

In het jaar 1976 ontwikkelde de Amerikaanse priester en psycholoog Charles Curran Community Language Learning, ook wel Counseling Language Learning
(CLL) of afgekort CLL geheten.

Kenmerken van Community Language Learning (CLL)

Community Language Learning is een methode om een taal te verwerven waarbij lerenden samenwerken om te bepalen welke aspecten van de vreemde taal zij willen leren. Deze CLL methode is op de counseling-benadering gebaseerd waarbij de taaltrainer optreedt als counselor die de zinnen van de lerenden parafraseert. De lerenden beginnen een gesprek. Als zij de taal (Engels) nog niet genoeg machtig zijn, spreken zij in hun moedertaal. De taaldocent (Engels) geeft uitleg en vertaalt. De uitingen van de docent worden hierna zo nauwkeurig mogelijk herhaald. Dit gesprek in het Engels wordt opgenomen om nadien daarna opnieuw te kunnen beluisteren.

De methode stimuleert gemeenschapsgevoel in de leergroep en beschouwt de interactie tussen de studenten onderling als middel om de Engelse taal te leren. Er wordt geen lesboek Engels gebruikt; het zijn de studenten zelf die de inhoud van de les bepalen middels betekenisvolle gesprekken.

Populariteit

Het slagen van CLL hangt grotendeels af van de expertise van de trainer-counselor. Bij deze methode dient de taaltrainer naast sociaal-cultureel kundig eveneens taalkundig te zijn onderlegd. De taaltrainer dient zowel het Engels als de moedertaal van de student erg goed te beheersen om de taaluitingen van de student te kunnen vertalen. De methode kan goed functioneren indien deze op de juiste wijze wordt gebruikt. Voor grote klassen is deze methode niet geschikt.

Voor- en nadelen van Community Language Learning

De methode biedt lerenden veel autonomie. Studenten vinden het analyseren van eigen gesprekken vaak nuttig. Niet alleen tijdens de lessen Engels, maar ook buiten de lessen wordt de groep vaak zeer hecht. Met deze methode worden studenten zich zo een stuk bewuster van hun groepsgenoten, hun sterke en minder sterke punten en ze leren om als team samen te werken. Studenten leren vaak veel van het bespreken van hun foutjes en het evalueren van de taallessen Engels. Vaak blijven dergelijke verbeteringen in het geheugen gegrift en worden zo onderdeel van het actieve vocabulaire van de lerenden.

Een nadeel kan zijn dat de docent niet sturend is, ondanks dat sommige lerenden deze sturing wel nodig hebben. Er wordt geen gebruikgemaakt van een lesboek en er worden geen toetsen Engels afgenomen. Hierdoor is het succes lastig te meten. Sommige lerenden worden belemmerd in hun Engels spreken als zij opgenomen worden.

Lexicografische benadering (Engels: Dynamic Lexicographic Approach; DLA)

Bedacht door wie en wanneer

De Lexicografische benadering (In het Engels: Lexical Approach; LA) is een methode om vreemde talen te leren die door Michael Lewis in de vroege jaren 90 van de vorige eeuw is ontwikkeld.

Kenmerken van de Lexicografische benadering (DLA)

De lexicografische benadering gaat uit van het idee dat een belangrijk deel van het leren van een vreemde taal (zoals het Engels) bestaat uit het begrijpen en het produceren van ‘lexicale eenheden’, brokjes taal die uit (Engelse) woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen bestaan. Lerenden verwerven al doende inzicht in de patronen van het Engels (grammatica) en betekenisvolle groepen met woorden. Zo wordt geleerd hoe het Engels ‘in het echt’ gebruikt wordt. In deze benadering neemt de woordenschat Engels een grotere plaats in dan de Engelse grammatica. Instructies zijn op situaties en Engelse uitdrukkingen gericht die regelmatig in dialoog voorkomen. Voor interactie is aandacht maar ook voor exposure; voor de zogenaamde receptieve vaardigheden van de lerende (luisteren en begrijpen, lezen en begrijpen). Er bestaat veel ruimte voor het zelf ontdekken van de Engelse taal.

De rol van de trainer Engels is te zorgen voor voldoende input en het faciliteren van het leertraject van de studenten.

Populariteit

De lesboeken zijn aanmerkelijk veranderd in de afgelopen drie decennia door (onder andere) de ideeën over taal van Michael Lewis. Veel meer aandacht wordt aan woordenschat geschonken die wordt aangeboden in zogenaamde chunks, in betekenisvolle brokjes. Iets waarnaar Michael Lewis streefde; de vergaande wending in de manier waarop een vreemde taal wordt onderwezen, bleef echter uit.

Voor- en nadelen van de Lexicografische benadering

Door met ‘chunks’ (brokjes van de taal); met ‘echte’ taal te werken, leren studenten het Engels op een natuurlijke manier te gebruiken. Dit zorgt voor souplesse in het taalgebruik Engels.

Het minpunt is dat de werkelijkheid altijd weer afwijkt van de geleerde taalsituaties. Een aantal studenten heeft moeite om de patronen van het Engels zelf te leren herkennen en deze studenten hebben meer aan een taaltrainer Engels die hen de weg wijst, dan aan een docent taal-facilitator.

Series Method

Bedacht door wie en wanneer

De Series method, ook wel ‘seriemethode van taalverwerving’ genoemd, is in 1880 door de Franse taaldocent François Gouin ontwikkeld.

Kenmerken van de Series Method

De seriemethode (Engelse naam: The Series Method of language acquisition) van François Gouin gaat uit van een serie van verbonden zinnen die gemakkelijk te begrijpen zijn en niet veel kennis van de grammatica vereisen. Op basis van een handeling, zoals het verlaten van een huis in de volgorde waarin deze handeling uitgevoerd zou worden, leren de studenten zinnen. Deze reeksen of series gingen over onderwerpen als de mens in de samenleving, het leven in de natuur, wetenschap en beroep, vanuit het onderscheid tussen objectief, subjectief en figuurlijk taalgebruik ontwikkeld. De seriemethode van Gouin maakt geen gebruik van moedertaal. Het betreft een soort eentalige leermethode, die niet uitgaat van ‘vertalen’ en ‘uitleggen’ maar uitgaat van ‘demonstreren’ en ‘handelen’. Hierdoor gaan studenten al gauw in de te leren taal (bijvoorbeeld het Engels) denken.

Populariteit

De seriemethode van Gouin was zijn tijd ver vooruit. Ondanks dat het een vrij ongewone aanpak was, was de seriemethode van Gouin toch enige tijd een succes. De Directe Methode van Berlitz overschaduwde deze methode van François Gouin echter.

Voor- en nadelen van de Series Method

Gouin’s Series method ontwikkelt de mondelinge vaardigheid Engels sterk en creëert een harmonieuze, natuurlijke en gelijkwaardige sfeer.

De leermethode biedt levendig taalonderwijs. Doordat het gebruikmaakt van visuele leermiddelen, zoals afbeeldingen, grafieken, enzovoort, wekt dit type onderwijs Engels enthousiasme op van de lerenden. Een nieuwe taal leren werd tastbaar; iets wat totaal nieuw was. De leermethode maakt studenten Engels nieuwsgierig, dit werkt goed om het leergeheugen te helpen ontwikkelen, de prestatiedruk te verminderen alsook het zelfvertrouwen te verhogen. de methode van François Gouin stimuleert de communicatieve taalvaardigheden Engels van de studenten sterk.

De methode van Gouin heeft als nadeel dat taal die wat meer abstract of subjectief wordt, wat moeilijk met bewegingen en expressies in één duidelijke ervaring is te vangen. Een bijkomend nadeel is de bewerkelijkheid voor de taaldocent, die immers een scala aan series dient voor te bereiden. Ten derde richt de Gouin-seriemethode zich vooral op mondelinge taalgebruik, terwijl het onderwijssysteem nog vaak draait om examens die de lees- en schrijfvaardigheden toetsen.

Task-Based Language Teaching (TBLT)

Bedacht door wie en wanneer

Taakgericht taalonderwijs (Engelse naam: Task-Based Language Teaching; TBLT) is ontwikkeld in de jaren tachtig van de vorige eeuw. De grondleggers waren de Indiase taalkundige professor N.S. Prabhu, de Amerikaanse hoogleraar Teresa P. Pica en de Britse hoogleraren Michael H. Long en Graham V. Crookes.

Kenmerken van de Task-Based Language Teaching (TBLT)

Taakgericht taalonderwijs past binnen een Communicatieve Benadering/het Communicatief Taalonderwijs. De visie erachter is dat het verwerven van de te leren taal (zoals het Engels) geen doel op zich is, maar een methode om specifieke taken uit te kunnen voeren. De studenten krijgen motiverende taken aangeboden. Hiervoor is taalkennis (Engels) vereist. Om deze taken goed uit te voeren, dienen ze over woordenschat en regels van het Engels te beschikken. De taken zijn alledaagse taken, zoals het schrijven van e-mails, bellen met de klantenservice, een boodschap doen, iets te drinken bestellen of een krant lezen. De taak wordt in drie fasen opgesplitst: vóór, tijdens en na de taak, waarbij de lerende zich eerst op de taak voorbereidt, daarna de taak uitvoert en tot slot erop terugblikt. De lerenden moeten samenwerken om de opdrachten uit te kunnen voeren. Om leereffect te hebben, moeten de taken net boven het taalniveau Engels van de lerenden liggen.

Populariteit

Task-Based Language Teaching (TBLT) heeft aan populariteit gewonnen vanaf de vroege jaren negentig en zeker in het taalonderwijs. Taakgericht taalonderwijs de meest praktisch bruikbare vorm te zijn voor het verhogen van de taalvaardigheid bij de studenten (hoofdzakelijk de studenten met een achterstand) in het lager en secundair onderwijs.

Voor- en nadelen van Task-Based Language Teaching

Het taakgericht taalonderwijs (Engels) biedt duidelijke voordelen. Het is een activerende werkvorm, waarbij de lerenden worden uitgedaagd om hun taalvaardigheden (Engels) te gaan gebruiken. Het is een op de persoon gerichte, efficiënte en relevante aanpak, mits de taak goed aansluit bij de lerende. De student komt op een dagelijkse, natuurlijke manier in aanraking met het Engels en leert op deze manier authentieke Engelse woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen. Daarnaast leren studenten om met andere studenten Engels samen te werken. De lerenden ervaren taakgericht onderwijs als plezierig en motiverend.

Dat de communicatie het belangrijkst is en niet zozeer de correcte vorm van het Engels, waardoor de studenten die niet zozeer precies leren, kan als nadeel genoemd worden.

De Dogme benadering (Engels: Dogme Language Teaching; Dogme ELT)

Bedacht door wie en wanneer

Scott Thornbury; een Nieuw-Zeelandse taalkundige en docententrainer op het gebied van Engels taalonderwijs bedacht Dogme Language Teaching/Dogme ELT (ook wel de ‘Dogmabenadering’ genoemd) in het jaar 2000.

Kenmerken van de Dogme benadering (ELT)

‘Dogme 95’; een stroming uit 1995 van een groep filmmakers uit Denemarken waaronder de filmregisseur Lars von Trier, vormde de inspiratie voor Dogme Language Teaching (DLT). Voor het maken van films houden de deelnemers zich aan tien strikte regels (dogma’s). Deze tien regels behelzen samen ‘de eed van zuiverheid’. Iets dergelijks is bij het Dogme-taalonderwijs aan de hand. De aanhangers van de Dogme benadering zoeken naar een vorm van communicatief onderwijs van vreemde talen die niet is belast door voorgedrukt materiaal. Het beginnen van echte inhoudelijke conversaties die over praktische zaken gaan, is het oogmerk van de Dogme-methode. Hierbij gaat het om communicatie als de inspirator van het leren. Daarom is deze leermethode een communicatieve werkwijze voor onderwijs, die taalonderwijs biedt zonder het gebruik van leerboeken of overige lesmaterialen en zich in plaats daarvan op het communiceren tussen de studenten en de taaldocent focust. Het Dogme-taalonderwijs kent, net als de Dogme-beweging van de filmmakers, 10 dogma’s (uitgangspunten).

Populariteit

Ondanks dat onderzoek naar het succes van Dogme beperkt is, gaat Scott Thornbury ervan uit dat de parallellen met taakgericht leren van een vreemde taal (zoals Engels) erop wijzen dat Dogme waarschijnlijk vergelijkbare resultaten oplevert.

Voor- en nadelen van de Dogme benadering

Dat er nauwelijks voorbereiding is vereist, is een voordeel voor docenten Engels. Dat lerenden verantwoordelijk zijn voor het eigen leerproces, kan heel motiverend werken. Voorspelbaar zijn de lessen Engels zo niet. Dit zorgt voor spontane communicatie en de verveling krijgt geen kans. In Dogme-lessen is vrijwel elk onderwerp bespreekbaar. Dit zorgt dat de studenten betrokken en alert blijven.

Als de studenten zo weinig door de docent bij de hand genomen worden, kunnen ze zich echter wat ongemakkelijk voelen. Ook is niet elke taaldocent Engels voldoende flexibel voor deze manier van lesgeven. Een keerzijde kan zijn dat studenten zich vaak moeten voorbereiden op een bepaald examen Engels en het niet zeker is dat de hiervoor benodigde stof tijdens de taallessen aan bod komt.

Growing Participator Approach (GPA)

Bedacht door wie en wanneer

The Growing Participator Approach (GPA) is ontwikkeld door Language consultants Angela en Greg Thomson in het jaar 2007.

Kenmerken van de Growing Participator Approach (GPA)

Deze GPA-methode is een alternatieve visie op het verwerven van een nieuwe taal (zoals het Engels). De primaire aanname van de GPA is dat taal en cultuur onlosmakelijk zijn. Het gaat bij GPA om veel meer dan alleen de Engelse taal; het doel is uitgroeien tot deelnemers aan het leven in de gastcultuur (bijvoorbeeld van Engeland). GPA hanteert daarom de term ‘groeiende deelnemer’ in plaats van ‘taallerende’ en ‘verzorger’ in plaats van ‘docent of leraar’. De Growing Participator Approach vertoont gelijkenissen met, en is deels gebaseerd op, de Natural Approach (natuurlijke aanpak) van Stephen Krashen en Tracy Terrell.

De methode bestaat uit zes fasen van activiteiten. Deze activiteiten worden uitgevoerd door de lerende en een verzorger uit Engeland. Begrip gaat boven productie. De focus ligt op Engelse woordenschat en cultuur. Fase 1 is de hier-en-nu-fase. Deze duurt ruwweg 100 uur. In fase 1 richt de ‘groeiende deelnemer’ zich op het luisteren en het non-verbale feedback geven.

Fase 2 is de zogenaamde verhaalopbouwfase. Deze fase duurt ruwweg 150 uur en nu beginnen de deelnemers ook Engels te produceren. In fase 3 van de methode ligt de nadruk op ‘gedeelde verhalen’. Dit zijn verhalen over dagelijkse gebeurtenissen, verhalen die tussen culturen gedeeld worden en verhalen over gedeelde ervaringen. Fase 4 van de leermethode is de fase van het ‘diepe delen’. Tijdens deze fase beginnen de deelnemer en de verzorger diepere gesprekken te voeren over het leven in de Engelse cultuur. In fase 5 van de leermethode begint de deelnemer zich te richten op taalgebruik van moedertaalsprekers Engels aan de hand van televisie, films of nieuws en literatuur. Ook het Engels dat is vereist voor het werk wordt geleerd. Fase 6 is de ‘zelfvoorzienende groeifase’. Deze fase heeft geen eindpunt. Hierbij gaat het om groei naast de formele taalsessies Engels.

Populariteit

Er is nog vrij weinig bekend over het succes omdat de methode van Thomson nog redelijk nieuw is. De deelnemers zijn vrij enthousiast over de leermethode.

Voor- en nadelen van de Growing Participator Approach

Met GPA wordt een duidelijke doorkijk op het proces van de taalverwerving Engels geboden. De zes afzonderlijke fasen van de leermethode bieden haalbare doelen alsook een duidelijk tijdspad. Er wordt door de lerende niet alleen taalkennis Engels verworven, maar ook van de omgeving en de lerende verwerft eveneens een nieuw sociaal netwerk.

Een keerzijde van deze methode is dat voor elke deelnemer of elke groepje deelnemers een ‘verzorger’ gezocht moet worden die veel tijd wil investeren.

Shadowing Technique

Bedacht door wie en wanneer

De Shadowing technique of kortweg Shadowing (‘schaduwen’) is bedacht door Alexander Argüelles; een Amerikaanse polyglot en taalkundige in de vroege jaren 2000.

Kenmerken van de Shadowing Technique

Shadowing is een methode die taallerenden zelfstandig kunnen toepassen om de uitspraak en intonatie (Engels) te verbeteren en vloeiendheid in het spreken te verwerven. Het werkt een eenvoudige techniek: de lerenden luisteren naar een audio-opname, bij voorkeur een dialoog en zij herhalen wat zij horen. Het gaat in eerste instantie om de klanken; de Engelse tekst ook begrijpen is niet belangrijk. Luisteren en herhalen oefent men net zo vaak totdat het soepel gaat en de student simultaan Engels kan spreken met de opname. Na enige tijd zal de student een transcript gebruiken om te kunnen lezen (en begrijpen) wat hij of zij uitgesproken heeft. Er zijn diverse leerboeken voor deze methode geschikt, zolang de boeken dialogen bevatten of delen met samenhangende teksten. De Engelse audio-opname dient ideaal bezien wat boven het niveau van de student te liggen. De ideale lengte is ruwweg één pagina, op een natuurlijke snelheid en zonder kunstmatige pauzes in te lassen. Doordat lichamelijke beweging de opname van de vreemde taal (het Engels) in het zenuwstelsel versterkt, doet Alexander Argüelles de aanbeveling aan studenten om tijdens het spreken te lopen, het liefst buiten, en niet te zitten. Dat de student minder snel afgeleid wordt als hij of zij in beweging is, is een bijkomende reden zodat het werken aan het Engels veel effectiever wordt.

De shadowing-techniek vertoont veel overeenkomsten met de audiolinguale methode uit de twintigste eeuw, maar het verschil is dat bij de audiolinguale methode grammaticale drills toegepast werden in plaats van dialogen of samenhangende tekst. Bij Shadowing is simultaan spreken ook anders.

Populariteit

Er is veel onderzoek gedaan in de afgelopen jaren naar de techniek van Shadowing waaruit blijkt dat de leermethodiek naast de uitspraak ook de luistervaardigheid sterk verbetert. Het algemene begrip van het Engels wordt ook vergroot.

Voor- en nadelen van de Shadowing Technique

Een praktisch pluspunt van Shadowing dat het in een groep studenten kan worden gebruikt, waarbij elke deelnemer individueel actief leert. De methode heeft een hoog rendement.

De Shadowing-methode heeft als keerzijde is dat student het wellicht een beetje saai kan vinden om dezelfde Engelse tekst te blijven herhalen. De tekst kiezen is dus heel belangrijk.

Total Physical Response (TPR^®)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse psycholoog James J. Asher ontwikkelde in de jaren zestig van de vorige eeuw de taalverwervingsmethode Total Physical Response, ook wel TPR^® genoemd.

Kenmerken van Total Physical Response (TPR^®)

TPR^® is een taalleermethode (voor bijvoorbeeld Engels) die gebaseerd is op het principe dat mensen door middel van handelingen en beweging leren. Men leert door te doen, en wel op de manier zoals een kind zijn moedertaal leert. Ouders geven continu taken aan hun (jonge) kinderen en belonen hen als ze die uitvoeren (“kijk naar mama”, “goed zo”). “Pak de lepel”, “Mooi!”, “Trek je schoenen maar aan”, enz.). Het is in de eerste plaats de bedoeling dat het kind begrijpt wat de ouder zegt, het kind gaat in een later stadium verbaal reageren. De luistervaardigheid Engels vormt dus de basis, de spreekvaardigheid komt pas later.

De methode van TPR^® past deze principes van de moedertaalverwerving bij het leren van het Engels versneld toe. De docent geeft opdrachten op een begrijpelijke en vriendelijke manier, bijvoorbeeld: “pak het boek” en doet de opdrachten zelf voor; de lerenden doen deze opdrachten na. Aanvankelijk wordt van de studenten nog niet verwacht dat ze Engels praten; de studenten geven in een later stadium de opdrachten. Bekende taken worden verder uitgebreid of gedeeltelijk veranderd.

Door het combineren van bewegingen en spraak, appelleert de methode van TPR^® aan beide hersenhelften. Hierdoor kost het minder moeite om iets te leren en het geleerde Engels beklijft ook beter.

Populariteit

Met name wordt de methode van TPR^® toegepast binnen het NT2-onderwijs (Nederlands als tweede taal), zeker bij beginnende studenten en ook wel bij Engels op de basisschool. Maar middelbare scholieren en volwassenen werken eveneens met plezier met TPR^® en behalen goede resultaten.

Voor- en nadelen van Total Physical Response

TPR^® biedt veel voordelen. Doordat de student veel begrijpelijke input krijgt aangeboden in ‘chunks’ (woorden die bij elkaar horen), krijgt hij of zij snel begrip van de doeltaal. De methode zorgt voor een snelle succeservaring, wat het plezier in het leren van het Engels bevordert. Het zorgt een stressvrij leerproces. TPR^® is in principe geschikt voor alle doelgroepen, ongeacht welke leeftijd of achtergrond en de methodiek kan eveneens worden ingezet in grotere klassen. De vreemde taal wordt direct opgeslagen in het langetermijngeheugen.

Dat niet elke taaluiting in TPR^®-taken kan worden uitgedrukt, is het nadeel van TPR^®. Hierdoor werkt de methodiek tot op een zeker niveau en is nog een andere methodiek nodig als aanvulling. Ook is de methode niet heel creatief. Studenten leren niet hun meningen, gevoelens en ideeën in het Engels te uiten.

De Directe Methode (Engels: Direct Method; DM)

Bedacht door wie en wanneer

Eind jaren tachtig van de negentiende eeuw bedacht de Duits-Amerikaanse linguïst Maximilian Delphinius Berlitz de Directe Methode. Deze methode wordt ook wel ‘de natuurlijke benadering’ genoemd. De Directe Methode is ontwikkeld als tegenreactie op de dominante grammatica-vertaalmethode.

Kenmerken van de Directe Methode (DM)

Een Reformbeweging met nieuwe ideeën over leren dat inductief en zelfontdekkend zou moeten zijn, ontstond rond 1900. Deze Reformbeweging betrof overigens niet alleen het leren van een taal, maar ook natuurgeneeskunde, voeding, kleding en naturisme. De mensen streefden, net als in de jaren 60 van de vorige eeuw, rond 1900 naar natuurlijke manieren van leven en bevrijding van de keurslijven. Binnen het taalonderwijs werd nu veel aandacht geschonken aan de gesproken, ‘levende’ taal, waarbij grammatica eerder inductief werd onderwezen, met behulp van voorbeeldzinnen. De taalregels moesten lerenden hieruit afleiden. Er kwamen meer mondelinge oefeningen die meer aandacht voor de uitspraak (zoals het Engels) hadden. Het werd gestimuleerd de lerenden vaak in het Engels te laten spreken. Het was ook een nieuw verschijnsel dat de taallessen in het Engels gegeven werden. Tijdens de les werd nadrukkelijk niet vertaald. Het aanleren van (Engelse) woordenschat werd gedaan aan de hand van plaatjes en voorbeelden. Abstracte vocabulaire werd aangeboden door de lerenden om ideeën te laten associëren.

Populariteit

Deze vernieuwingsgolf van begin twintigste eeuw ebde weg, deels door invloeden van de oorlogen en crises, om in de jaren 60 weer in een andere vorm terug te keren.

Met (een moderne vorm van) de Directe Methode wordt nog steeds gewerkt door taleninstituten als Berlitz en Interlingua.

Voor- en nadelen van de Directe Methode

Dat het een vrij natuurlijke manier is om Engels te leren, is het grote pluspunt van de Directe Methode. Bij de methode wordt veel aandacht geschonken aan spreken en luisteren. Hierdoor ontwikkelen de lerenden vloeiendheid in het Engels en zelfvertrouwen. De Direct Methode kent eveneens nadelen. Voor schrijfvaardigheid (Engels) is vrijwel geen aandacht en voor lezen in de doeltaal veel minder aandacht. Voor studenten die verder meer gevorderd zijn in het Engels, biedt de methode niet genoeg uitdagingen. De Directe Methode is ook niet heel bruikbaar voor minder snel lerende studenten, doordat deze methode een actieve inzet door de studenten verwacht.

De Manesca-methode (Engels: Manesca Method)

Bedacht door wie en wanneer

Jean Manesca publiceerde in 1835 An Oral System of Teaching Living Languages Illustrated by a Practical Course of Lessons in the French through the Medium of the English (“Een mondelinge methode voor het onderwijzen van levende talen, aan de hand van een praktische cursus Frans door middel van het Engels”). In 2015 ging An oral system of teaching living languages in herdruk.

Kenmerken van de Manesca-methode

Manesca is gebaseerd op hetzelfde principe als de Natural Approach (‘natuurlijke aanpak’): de beste manier om talen te leren, is die kinderen hun moedertaal leren. Een taal (zoals Engels) leren dient veilig en gemakkelijk te zijn. Manesca wil om die reden niet met abstracte lijstjes of regels met Engelse woorden werken die uit het hoofd geleerd moeten worden.

De Manesca-methode staat bekend als de oudste, bekende, volledige taalcursus. De Manesca-methode is gebaseerd op het werken met een groep van lerenden en een trainer Engels, die maar één Engels nieuw woord tegelijk introduceert. Bij elk woord hoort een specifieke beweging. Het Engelse woord en de beweging worden daarna door de lerenden één voor één herhaald. De herhalingen helpen de studenten deze Engelse woorden te onthouden, zonder dat uit het hoofd geleerd hoeft te worden. Deze woorden worden stap voor stap zinnen en variaties op de Engelse zinnen. De Engelse spelling wordt in een later stadium met leesteksten aangeboden.

De Manesca-methode is al enkele jaren later overgenomen en aangepast door grammaticaschrijver en taaldocent de Duitse grammaticaschrijver en taaldocent Heinrich Gottfried Ollendorff en staat dan ook wel bekend als de Ollendorff-methode.

Populariteit

Manesca is twee jaar na de publicatie van zijn methode overleden. Zijn werk is door anderen opgepakt en verder ontwikkeld, onder andere door Ollendorff. Veel van de ideeën van Manesca zijn actueel en worden nog steeds toegepast in het moderne vreemdetalenonderwijs.

Voor- en nadelen van de Manesca-methode

De sterke kant van de Manesca- of Ollendorff-methode is de combinatie van spreken en bewegingen maken, waardoor het fysieke geheugen wordt aangesproken en de geleerde stof gemakkelijker en langer kan worden onthouden. Wat daar eveneens aan bijdraagt, is het vele herhalen. Het feit dat dit wat saai kan zijn om steeds dezelfde Engelse woorden en zinnen te blijven herhalen, kan door lerenden als een minpunt worden gezien.

Silent Way

Bedacht door wie en wanneer

The Silent way (‘de stille manier’) is in het jaar 1963 ontwikkeld door de Egyptenaar Caleb Gattegno.

Kenmerken van de Silent Way

De stille manier is een manier om een vreemde taal (bijvoorbeeld Engels) te leren die gebruikmaakt van stilte als instructiemiddel. De autonomie van de lerenden en hun actieve deelname is het uitgangspunt van de methode van Gattegno.

De trainer Engels gebruikt een combinatie van stilte en gebaren om de aandacht van de lerende te trekken, reacties uit te lokken en de lerende aan te moedigen om foutjes te verbeteren. Veel tijd wordt aan de uitspraak (Engels) besteed.

Caleb Gattegno, die van oorsprong wiskundige was, vond het essentieel om onderwijs te geven door middel van een methode die efficiënt was voor de voorraad energie van de lerenden. Hij ontdekte dat het in verhouding weinig energie kost om een visueel of auditief beeld te onthouden, veel minder dan als studenten proberen iets uit het hoofd te leren. Het betoog van hem was dat docenten niet zozeer zouden moeten streven naar het overbrengen van kennis, maar het bewustzijn dienen aan te boren, want alleen het bewustzijn maakt het mogelijk om dingen te leren.

The Silent Way hierbij gebruikt onder andere gekleurde blokjes, die voor allerlei verschillende dingen kunnen worden gebruikt. De methodiek maakt ook gebruik van Words in Colour; een kleurenkaart voor geluiden waarbij elke kleur voor een bepaalde klank van het Engels staat, gekleurde woordgrafieken voor het werken aan zinnen en gekleurde grafieken die worden gebruikt voor het leren van de spelling.

Populariteit

Gattegno’s ideeën zijn wel van belang geweest, met name bij het aanleren van de uitspraak van het Engels, hoewel de Stille Methode in zijn originele vorm niet veel wordt gebruikt.

Voor- en nadelen van de Silent Way

Dat zijn aanpak niet-bedreigend is voor de student, die immers wordt gezien als autonoom, is het voordeel van de methode van Gattegno. In principe is de trainer Engels dienstbaar aan de lerende en niet andersom. The Silent Way stimuleert het leren op een natuurlijke manier. Meestal wordt de geleerde taalkennis goed verwerkt en onthouden door taallerenden uit te dagen nieuwe dingen te ontdekken. De lerenden ‘mogen’ fouten maken, wat helpt bij het leerproces.

Een minpunt kan zijn dat sommige studenten meer begeleiding nodig hebben dan de methode voorstaat. Studenten raken mogelijk gefrustreerd door de afwezigheid van inbreng van de taaltrainer Engels. Het werken met kleuren en grafieken heeft als beperking dat de nieuwheid er snel af gaat, waardoor het effect weer verdwijnt.

TPR Storytelling

Bedacht door wie en wanneer

TPR Storytelling of ‘TPRS’ staat voor Teaching Proficiency through Reading and Storytelling. De methode van TPR Storytelling is ontwikkeld door Blaine Ray in 1990, een Amerikaanse docent Spaans, en komt voort uit de TPR-methode (Total Physical Response).

Kenmerken van TPR Storytelling

TPR Storytelling is een taalverwervingsmethode die verhalen gebruikt om een vreemde taal (bijvoorbeeld Engels) te leren. Het uitgangspunt van TPRS is natuurlijke taalverwerving: de taal leren zoals kinderen de moedertaal leren. Om dit te kunnen bereiken, wordt de student blootgesteld aan veel begrijpelijke input. Door de docent Engels wordt een verhaal verteld waarin nieuwe Engelse woorden meerdere keren voorkomen. Deze verhalen zijn interessant of humoristisch en niet te lang. Deze verhalen zijn gemakkelijk te begrijpen, hierdoor zijn de lerenden ontspannen. Zo worden Engelse structuren en woorden vrijwel ongemerkt in het langetermijngeheugen van de lerende opgeslagen. De lerenden worden door de docent op grammaticale verschijnselen van het Engels gewezen, zonder dat lerenden taalregels uit het hoofd leren.

De lerende zal na enige tijd ‘automatisch’ Engels beginnen te spreken en de Engelse grammaticale structuren van de nieuwe taal gaan nadoen. Dit is een natuurlijk proces. Een variant is om samen met een groepje van studenten een verhaal op te bouwen. Hierbij schrijft de taaldocent Engels eerst nieuwe woorden en structuren op het schoolbord, met hun Engelse vertaling, om daarna samen met de studenten hier een verhaal van te maken. Tot slot vertellen de lerenden het verhaal na. Een belangrijk onderdeel van TPR Storytelling is lezen in het Engels, omdat dit voor inbreng zorgt. Schrijven in de Engelse taal volgt daarna.

Populariteit

Er zijn veel onderzoeken gedaan die uitwijzen dat TPRS een succesvolle manier is om een nieuwe taal te verwerven. Er zijn wel voorwaarden: de docent moet goed getraind zijn en de setting moet geschikt zijn.

Voor- en nadelen van TPR Storytelling

TPRS is een laagdrempelige wijze van taalverwerving en het geleerde wordt grondig verworven. TPRS spreekt ook de creatieve intelligentie aan; TPRS is een breinvriendelijke leermethode. TPR Storytelling is plezierig voor de student en het is relatief gemakkelijk om de aandacht erbij te houden. Zelf een verhaal verzinnen, werkt zeer motiverend voor de lerenden.

Een nadeel is dat TPRS veel voorbereiding van de trainer vraagt.

De Rosetta Stone methode

Bedacht door wie en wanneer

De Rosetta Stone-methodiek is naar de Steen van Rosetta vernoemd, een steen die is gevonden in Egypte met tweetalige teksten, met behulp waarvan uiteindelijk de hiërogliefen ontcijferd konden worden. Rosetta Stone is eveneens de naam van het softwarebedrijf dat de taaltrainingen aanbiedt. De eerste versie van deze methode is uitgebracht in 1996.

Kenmerken van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone cursus is een manier om vreemde talen (bijvoorbeeld Engels) te leren met behulp van een computer. De taalcursussen zijn in meer dan dertig talen beschikbaar en de cursussen zijn te volgen vanuit al deze talen.

De Rosetta Stone-methode is een communicatieve methode, die de wijze nabootst waarop kinderen hun moedertaal leren. Dat wil zeggen ‘leren door middel van onderdompeling’, leren door veel te luisteren en na te spreken. De Rosetta Stone-methode gebruikt hiervoor stemmen van native speakers Engels (moedertaalsprekers) en foto’s om de betekenis van nieuwe woorden in de doeltaal (het Engels) over te brengen. De methode maakt gebruik van spraakherkenningsprogramma dat de Engelse uitspraak registreert en daar een schematische weergave van maakt. Dit maakt het mogelijk voor de student om zijn of haar uitspraak te vergelijken met de uitspraak van native speakers (moedertaalsprekers Engels). Verbetering van de uitspraak kan worden bereikt door de voorbeeldstem minder snel te laten spreken en de studenten daarna veel na te laten spreken.

Voor de schrijfvaardigheden Engels biedt de methode dictee-oefeningen. De software controleert de Engelse spelling en de grammatica en geeft fouten aan en biedt de optie om de fouten van de studenten te corrigeren.

Het programma van Rosetta Stone biedt ook leesteksten. De teksten gaan over dagelijkse onderwerpen, ideeën en activiteiten.

Populariteit

Wereldwijd wordt de methode van Rosetta Stone veel ingezet en niet door de minsten. Onder meer het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse zaken en de NASA maken gebruik van Rosetta Stone. In ons land wordt Rosetta Stone door enkele ministeries en veel universiteiten en hogescholen ingezet en ook door een aantal internationale organisaties.

Voor- en nadelen van de Rosetta Stone methode

De methode van Rosetta Stone is heel makkelijk om te gebruiken en kan op elk moment door de lerende worden ingezet. Welke delen van de methode meer of minder aandacht nodig hebben, kan de student zelf bepalen. Veel studenten ervaren het als prettig om te werken met de methode. Voor scholen kan de methode van Rosetta Stone een oplossing bieden bij een gebrek aan docenten. Een nadeel kan zijn dat geen taaltrainer beschikbaar is die lerenden kan motiveren of wat extra’s kan bieden.

De Pimsleur methode

Bedacht door wie en wanneer

De taalcursussen van Pimsleur zijn ontwikkeld door Dr. Paul M. Pimsleur; een Amerikaans taalkundige. Zijn eerste taalcursus was een cursus Grieks, die Paul Pimsleur in 1963 introduceerde.

Kenmerken van de Pimsleur methode

De methode van Pimsleur is een computerprogramma om nieuwe talen (bijvoorbeeld Engels) te leren.

De cursus van Pimsleur bestaat uit zinnen/dialogen die door lerenden worden nagesproken en herhaald. Deze Engelse voorbeeldzinnen van de cursus zijn door moedertaalsprekers (native speakers) ingesproken. De cursussen zijn op herhaling, anticipatie, woordenschat en herhaling gebaseerd. De lessen bieden een audio-opname van 30 minuten die nieuwe vocabulaire en structuur bevat. De grammaticale structuren van het Engels worden niet apart uitgelegd maar aangeboden via uitbreiding van, en variaties op, de zinnetjes.

Pimsleur heeft onderzoek gedaan naar het meest optimale interval waarin geleerde informatie van het kortetermijngeheugen overgaat naar het langetermijngeheugen. In de Pimsleur taalcursussen is dit (gemiddelde) interval geïntegreerd.

Populariteit

Onder andere Amerikanen volgen de taalcursussen van Pimsleur en de ervaringen met Pimsleur variëren. De gebruikers zijn in het algemeen tevreden over de aangeleerde uitspraak van het Engels.

Voor- en nadelen van de Pimsleur methode

De methodiek van Pimsleur werkt erg goed als uitspraakverbeteraar, omdat de insprekers van de zinnen allemaal moedertaalsprekers (native speakers) zijn en op een natuurlijke manier Engels praten in een normaal tempo.

Dat er niets uitgelegd wordt, is een minpunt van de methode. De studenten leren geen bouwstenen van de Engelse taal om zelf een zin te maken, maar moeten het doen met duizenden voorbeeldzinnen die ingeprent worden.

De Michel Thomas methode

Bedacht door wie en wanneer

De Michel-Thomas-methode is bedacht, niet geheel verwonderlijk, door Michel Thomas (Poolse naam: Moniek Kroskof); een in Polen geboren genaturaliseerde Amerikaan. Hij ontwikkelde zijn methode kort na de Tweede Wereldoorlog in een eigen taleninstituut in Beverly Hills in Los Angeles, met beroemdheden zoals Barbra Streisand, Emma Thompson, Diana Ross, Mel Gibson, Pierce Brosnan en Bob Dylan in zijn klantenkring.

Kenmerken van de Micheal Thomas methode

Het principe van Michel Thomas was dat iemand alleen kan leren leren als hij of zij vrij is van stress. Michel Thomas begon met de studenten duidelijk te maken dat ze zich geen zorgen hoefden te maken dat ze iets zouden vergeten.

De taalcursussen van Michel Thomas zijn audiolessen die zijn ingesproken door twee acteurs; een mannelijke en een vrouwelijke. De setting is een virtueel klaslokaal, waarin de student zich voorstelt als de derde student. Deze student luistert met de les van de acteurs mee. Als een vraag aan de acteurs wordt gesteld, is het de bedoeling dat de cursisten op de pauzeknop klikken en deze vraag eerst zelf beantwoorden. Er is geen huiswerkstudenten hoeven niet uit het hoofd te leren. Bij de methode wordt de les in kleine delen opgebouwd en lesstof die nieuw is, wordt afgewisseld met lesstof die al bekend is. De uitleg wordt in het Engels gegeven. Er wordt op eventuele verbanden tussen de talen gewezen. Er wordt eveneens grammaticale uitleg gegeven. Makkelijke lesstof wordt eerst aangeleerd, moeilijkere lesstof volgt pas nadat de makkelijke stof door de student begrepen en verworven is. Naast woorden en zinnen in de doeltaal worden eveneens bouwstenen geleerd zodat de gebruikers zelf zinnen kunnen maken. De methodiek gebruikt ook flashcards waarmee lerenden zelf hun woordenschat kunnen toetsen alsook online oefeningen kunnen maken om hun eigen vooruitgang te meten.

Populariteit

Veel mensen zijn over het algemeen tevreden over de uitleg van de structuren van de doeltaal en vinden de Michel Thomas-methode plezierig werken. Gebruikers die met de taal wat verder zijn, ervaren de cursussen soms als wat minder nuttig.

Voor- en nadelen van de Micheal Thomas methode

De methode van Michel Thomas traint de uitspraak en de luistervaardigheid op efficiënte wijze en de methode is ook zeer toegankelijk. Dat deze taalcursus niet in schrijfvaardigheid voorziet, is een minpunt van de methode. Er is ook geen daadwerkelijke interactie, omdat het audiocursussen zijn.

De Assimil methode

Bedacht door wie en wanneer

Assimil is een Frans bedrijf, dat in het jaar 1929 is opgericht door Alphonse Chérel. Dit bedrijf maakt cursussen voor vreemde talen en publiceert deze. Hun eerste boek heette Anglais sans Peine.

Kenmerken van de Assimil methode

‘Assimileren’ betekent letterlijk ‘mengen met, opgaan in een groep’, wat voor een taalcursus (zoals Engels) vrij hooggegrepen was. De Assimil-taalcursussen zijn zelfstudielessen die bestaan uit een lesboek Engels, audio-CD’s alsook een USB-stick. De lerende besteedt ongeveer twintig minuten per dag aan de cursus.

De taallessen bestaan uit Engelse dialogen die worden beluisterd, nagesproken en gelezen. De Engelse vertaling staat hiernaast, samen met de toelichting van de grammatica. Om de uitspraak Engels te trainen, maakt de Assimil-methode gebruik van zinnen die door native (moedertaal) speakers zijn ingesproken en die de lerenden daarna dienen te herhalen. De opbouw verloopt van receptief naar productief: tijdens de eerste lessen wordt nog geen taalproductie verwacht van de gebruiker; dit komt pas na ongeveer 50 lessen.

Populariteit

De Assimil-cursussen zijn vrij gewaardeerd. Ze zijn betaalbaar en het aanbod aan verschillende talen is ruim.

Voor- en nadelen van Assimil

Het voordeel van de methode van Assimil is dat de cursist Engels op zijn of haar eigen tempo kan leren wanneer dit het beste past. De keerzijde hierbij is, wat voor alle computertaalcursussen geldt, dat de cursist is overgeleverd aan zichzelf. Er is geen docent Engels om de lerende te begeleiden of te motiveren.