Cursus Engels Haarlem

Audio-Lingual Method (ALM) (Army Method/New Key)

Bedacht door wie en wanneer

De audiolinguale methode was al in de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw ontwikkeld in Engeland en Amerika, onder meer door de Amerikaanse taalkundige Leonard Bloomfield. Doordat de Tweede Wereldoorlog uitbrak, werd het noodzakelijk om (Amerikaanse) soldaten te voorzien van elementaire verbale communicatieve vaardigheden. Vanwege de invloed van het leger werd deze audiolinguale methode soms bekend als de ‘legermethode’.

Kenmerken van de Audio-Lingual Method (ALM)

De audiolinguale methode kan gezien worden als een reactie op de grammatica-vertaalmethode. Het was nieuw dat de les volledig in de doeltaal (bijvoorbeeld Engels) plaatsvond. Kunnen spreken en luisteren (in het Engels) zijn de belangrijkste vaardigheden en (Engelse) grammaticale structuren worden geleerd door middel van mondelinge structuuroefeningen. Het doel is vrijwel foutloos Engels kunnen spreken en verstaan, wat bij een Engelssprekende leren naspreken, begint. Herhaling is het middel hiervoor; drills worden gebruikt om Engelse zinnen en structuren goed te leren beheersen, om te zorgen dat reacties spontaan en automatisch worden. De taaldocent Engels kan bijvoorbeeld een bepaalde zin tien keer herhalen en dan een extra Engels woord hieraan toevoegen. Er wordt veel gewerkt in de zogenaamde talenpractica, waarbij studenten Engels een hoofdtelefoon op hebben en zinnen beluisteren en naspreken. Het geschreven Engels wordt pas aangeboden zodra het mondelinge Engels vertrouwd is. Er worden wel afbeeldingen gebruikt om nieuwe Engelse woorden te introduceren.

Populariteit

In Nederland werd de audiolinguale methode pas geïntroduceerd omstreeks het jaar 1970 toen de Mammoetwet van kracht werd. Al snel waren er grote bezwaren tegen deze inhoudsloze drills. De techniek wilde wel eens problemen geven. Hierdoor raakten de talenpractica vrij gauw in onbruik. In plaats van de talenpractica werden de mondelinge structuuroefeningen schriftelijk gemaakt. Schrijvers van leerboeken namen de markt weer over en boden weer expliciete grammaticaregels aan. Toch liet de audiolinguale methode wel sporen na. Nu was alom aanvaard dat het bij het leren van de taal (zoals Engels) niet om het uit het hoofd leren van de regels van de (Engelse) grammatica gaat, maar om het gebruik van de grammatica. Luistervaardigheid (Engels), die vóór de jaren zeventig voor het merendeel van docenten niet bestond, was ontdekt.

Voor- en nadelen van de Audio-Lingual Method

De audiolinguale methode is effectief voor beginnende studenten Engels. Van het begin wordt een correcte uitspraak Engels aangeleerd. De audiolinguale methode is een docentgestuurde methode en kan daardoor een snelle en efficiënte kennisoverdracht bieden. Ook voor grotere groepen is de methode geschikt.

Dit docentgestuurde aspect heeft tegelijkertijd een keerzijde; er wordt geen eigen inbreng verlangd van de lerenden, waardoor het gevaar van enige passiviteit en onvoldoende betrokkenheid en motivatie op de loer ligt. Een ander bezwaar is dat de geoefende drills niet zo eenvoudig om te zetten zijn in levend taalgebruik Engels.

GoldList Method (GLM)

Bedacht door wie en wanneer

David J. James, alias Viktor Dmitrievitch Huliganov of Uncle Davey ontwikkelde de GoldList Method (‘gouden lijst-methode’).

Kenmerken van de GoldList Method (GLM)

De GoldList Method is een methode om woorden of zinnen in een vreemde taal (bijvoorbeeld Engels) op een zodanige manier te leren dat ze plaatsnemen in het langetermijngeheugen van de lerende. De GoldList-methode werkt middels zelfgeschreven woordenlijsten (Engels) die nadien worden herhaald. De zinnen of woorden van de woordenlijst worden door de student hardop gelezen. Het is niet het idee om al deze woorden en/of zinnen uit het hoofd te leren, maar dit eigenlijk gebeurt vanzelf door blootstelling. De woordenlijst wordt steeds bijgewerkt; Engelse woorden die zijn aangeleerd, verdwijnen van de lijst. Die Engelse woorden die nog altijd problemen opleveren, blijven staan.

Populariteit

Aanhangers van de GoldList Method beweren dat deze woorden en zinnen in het Engels spontaan in het langetermijngeheugen van de studenten worden opgeslagen, maar geheugenwetenschappers bestrijden dat. Volgens deze geheugenwetenschappers wordt kennis in het algemeen onthouden wanneer deze kennis ook betekenisvol en relevant is. Voor Engelse woorden en zinnen die van betekenis en relevant zijn voor de student, kan de methode werken.

Voor- en nadelen van de GoldList Method

Voor studenten die baat hebben bij bijvoorbeeld Post-its^® als geheugensteuntje zou deze GoldList Method goed kunnen functioneren. Omdat het fysieke gedeelte van het geheugen door het schrijven wordt aangesproken en meewerkt, werkt het met de hand schrijven beter dan typen of, zelfs redelijk zinloos: een fotootje maken. Het ontbreken van context is een nadeel van deze methode. Taal is veel meer dan alleen een serie losse woorden of zinnen. De methode is bovendien bijzonder tijdrovend; er moeten steeds met de hand geschreven woordenlijsten worden aangelegd.

De Natural Method

Bedacht door wie en wanneer

De Natural Method, ook wel de Natural Approach (de ‘natuurlijke aanpak’) genoemd, is door de Amerikanen Tracy Terrell en Stephen Krashen in 1983 ontwikkeld.

Kenmerken van de Natural Method

De Natural Method is gericht op een natuurlijke manier van taalverwerving (van bijvoorbeeld Engels). De methode probeert het Engels te leren op de manier waarop mensen als kind hun moedertaal leerden. De taalregels van het Engels leert men ook onbewust op die manier. Alleen het Engels wordt hiervoor gebruikt met de nodige visuele hulpmiddelen. Er wordt gestreefd naar een stressvrije leeromgeving voor de studenten. Een grote hoeveelheid begrijpelijke input wordt aan de studenten blootgesteld. De taalproductie Engels mag spontaan ontstaan en wordt niet geforceerd. De methode legt de nadruk op communicatie en niet zo zeer op expliciete Engels grammatica en het corrigeren van vormfouten.

Als de lerende in het Engels wordt ondergedompeld, is de methode het meest effectief. De activiteiten in het Engels dienen stimulerend te zijn om te zorgen dat de studenten van de ervaring kunnen genieten.

De Natural Method leermethode lijkt veel op de Directe Methode. De leermethoden gaan beide uit van het idee van natuurlijke taalverwerving; het verschil tussen deze twee beide methoden is dat de Directe Methode meer de nadruk op de praktijk legt en de Natural Method meer op de blootstelling aan taalinput en het verminderen van spreekangst.

Populariteit

Dat onderdompeling zeer effectief is, is veelvuldig aangetoond. De Natural Approach is een populaire methode van lesgeven bij taaldocenten Engels, omdat de methode vrij eenvoudig te begrijpen is voor studenten. Kritiek kent de natuurlijke aanpak ook. De nadruk wordt vooral op het impliciet leren van de Engelse grammatica gelegd. Studenten zouden inderdaad leren te communiceren in het Engels, maar blijven hangen in een wat gebrekkige, versimpelde versie van de taal door onvoldoende kennis van de grammatica.

Voor- en nadelen van de Natural Method

Op een natuurlijke manier leren, wordt als een prettige manier ervaren om Engels te leren. De studenten krijgen de kans voor het opbouwen van een persoonlijke band met het Engels. Doordat de studenten niet ‘uit het hoofd hoeven te leren’, blijft het geleerde voor een langere tijd onthouden.

Omdat er vrijwel geen druk op de taalproductie ligt, kan het nadeel zijn dat het langer duurt voor er resultaten te merken zijn. De methode bereidt lerenden ook niet per se op een bepaald Engels examen voor.

Structurele Aanpak

Bedacht door wie en wanneer

De Structural Approach (afgekort SA) ofwel de ‘Structurele Aanpak’ is in de jaren 50 door Charles Fries, oprichter en directeur van de English Language Institute aan de Universiteit van Michigan en één van zijn studenten Robert Lado ontwikkeld.

Kenmerken van de Structurele Aanpak (SA)

De Structurele Aanpak is een methode van taalverwerving die als doel heeft om lerenden vertrouwd te maken met de fonologische en grammaticale structuren van de doeltaal (bijvoorbeeld het Engels). Het beheersen van deze structuren levert volgens de Structurele Aanpak meer op dan het verwerven van het Engels. Het herkennen en kunnen toepassen van vaste combinaties van Engelse woorden en groepen woorden in de juiste woordvolgorde is waar het bij de Structurele Methode om draait. Deze vaste combinaties worden aangereikt aan de student in betekenisvolle situaties door middel van dramatiseringen, visualisaties, handelingen en gezichtsuitdrukkingen. Bij de leermethode worden de structuren die in de praktijk het meest worden gebruikt, het eerst geleerd. Mondelinge vaardigheid Engels (luisteren en spreken) wordt hier in eerste instantie bij gebruikt; lezen en schrijven volgen daaruit. Bij het aanleren en verbeteren van de productieve vaardigheid Engels (spreken en schrijven), krijgt de grammatica een belangrijke plek. De Structurele Aanpak wordt ook wel Structural-Situational Approach (structurele-situationele benadering) en de Structural-Oral-Situational Approach (structurele-mondeling-situationele benadering) genoemd.

Populariteit

In de jaren vóór 1970 werd de Structurele Aanpak op grote schaal gebruikt om Engelse les te geven in Engelssprekende landen, voormalige Britse koloniën alsook in Maleisië.

Voor- en nadelen van de Structurele Aanpak

Een structurele aanpak heeft als voordeel dat de studenten het Engels op een accurate manier leren. De studenten krijgen inzicht in de Engelse grammatica leren eveneens in welke situatie bepaalde bepaalde Engelse woorden of combinaties van woorden passend zijn of niet. De methode gebruikt de taal van alle dag. Nadelen heeft de Structural Approach ook. Deze methodiek kost tamelijk veel tijd en zorgt niet meteen voor succeservaringen. De input van de studenten zelf is beperkt; het is weinig creatief.

Communicatief taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT)

Bedacht door wie en wanneer

Het communicatief Taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT), of ook wel ‘De Communicatieve benadering’ (Engels: Communicative Approach; CA) genoemd, ontstond in de jaren 60 van de vorige eeuw onder invloed van de ideeën van taalkundige Noam Chomsky, die de nadruk legde op competenties bij het leren van een taal. Amerikaans taalkundige Dell Hymes was de grondlegger in 1966 van het concept communicatieve vaardigheden.

Kenmerken van Communicatief taalonderwijs (CLT)

Communicatief talenonderwijs gaat uit van de opvatting dat interactie het uiteindelijke streven is van het leren van een vreemde taal (zoals Engels).

Middels CLT-technieken leren de studenten het Engels in praktijk te brengen door de interactie onderling en de taaldocent Engels. Er wordt gebruikgemaakt van authentieke teksten, geschreven in het Engels of ander materiaal uit het dagelijks leven of de werkomgeving. Het Engels wordt zowel tijdens als buiten de les om gebruikt.

Studenten praten met medestudenten over persoonlijke gebeurtenissen en docenten Engels dragen onderwerpen aan die buiten het domein van de traditionele grammatica liggen, om de taalvaardigheid Engels in alle soorten situaties uit de praktijk te oefenen. Engelse grammatica wordt inductief geleerd, dit houdt in aan de hand van de praktijk, waaruit de regel volgt.

Bij CLT is de taaldocent Engels echt een trainer, die de student helpt om in het Engels te communiceren.

Populariteit

Communicatief taalonderwijs werd erg populair in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Dit kwam mede omdat de traditionele taalonderwijsmethodes geen groot succes bleken. In het verenigde Europa ontstond een grotere vraag om een vreemde taal te leren op een wijze die meteen toepasbaar was.

Voor- en nadelen van Communicatief taalonderwijs

Het communicatief taalonderwijs (CLT) heeft veel voordelen. Lerenden ‘kunnen’ al snel ‘iets’ in het Engels; het is studentgericht en functioneel. Omdat authentiek materiaal wordt gebruikt, leren studenten de Engelse woorden die zij moeten weten. CLT is efficiënt. Deze methode is voor de lerende stimulerend doordat hij of zij gauw succes ervaart. Er mogen fouten worden gemaakt; de taalvaardigheid wordt al doende geleerd en verbeterd. Een nadeel van deze communicatieve benadering is dat voor grammatica, woordenschat die niet meteen toepasbaar is en uitspraak minder aandacht wordt besteed. De voorbereiding en de planning vraagt veel tijd van de taaldocent en van de lerende vereist het een actieve deelname. Afhankelijk wat voor achtergrond zij hebben, is voor sommige lerenden deze manier van een taal leren afwijkend of lastig. Communicatief taalonderwijs (CLT) draait om het trainen van taalvaardigheden; hierbij gaat het om de functie en minder om de vorm en deze methode biedt als zodanig geen samenhangend geheel.

Grammatica-/vertaalmethode (GVM) (Engels: Grammar-Translation Method; GTM)

Bedacht door wie en wanneer

In de 18^de en de 19^de eeuw was taalonderwijs vooral gefocust op praktisch taalgebruik. Taaldocenten leerden de studenten om gebruiksklare zinnetjes, idiomatische uitdrukkingen, dialogen, woordenlijsten enzovoort na te spreken, uit het hoofd te leren en vervolgens op te zeggen. Dit werd op een andere manier gedaan door Johann Valentin Meidinger; docent Frans en Italiaans uit Duitsland. Rond 1783 ontwikkelde hij een leermethode waarbij de grammatica van de taal in het middelpunt stond. Meidinger wordt als grondlegger van de grammatica-vertaalmethode (Engels: Grammar-Translation Method; GTM) gezien.

Kenmerken van de Grammatica-/vertaalmethode (GVM)

Deze methode was gestoeld op het onderwijs in het Latijn; de taal van wetenschap, cultuur en religie. Onderwijs in Latijn was uiteraard op geschreven teksten van de klassieke schrijvers gericht en geheel op de grammatica en het vertalen gericht. Deze aanpak werd gezien als wetenschappelijk en degelijk. De Grammatica-vertaalmethode gaat uit van de analyse van de taalvormen en de taalstructuren (van bijvoorbeeld Engels) waarbij lerenden zelf inzicht ontwikkelen. Bij de Grammatica-vertaalmethode zijn de lees- en schrijfvaardigheid Engels dus belangrijk. Literatuur, vertalen en uit het hoofd leren van woordenlijsten hebben de nadruk. De trainers dragen taalkennis Engels over, de student memoriseert.

Populariteit

Al sinds halverwege de negentiende eeuw waren er ook tegengeluiden te horen. Desondanks heeft tot recente datum de grammatica-/vertaalmethode een grote invloed op het talenonderwijs gehad.

Voor- en nadelen van de Grammatica-/vertaalmethode

Aan mensen die het een uitdaging vinden om dingen uit het hoofd te leren, is de methode is een aardige mentale training. De methode biedt eveneens inzichten in de structuur van het Engels, doordat de nadruk gelegd wordt op de grammatica.

De methode kent echter meer nadelen dan voordelen. Het grootste nadeel is dat de luister- en spreekvaardigheid Engels ver achterblijft, waardoor de taal zelfs na jaren studeren zelden mondeling toegepast kan worden. De methode staat ver af van het dagelijks gebruik van het Engels, ook in de context die wordt aangeboden, omdat het over het algemeen om literair taalgebruik gaat. Bij het werken in groepen geeft de methode niet de mogelijkheid tot differentiatie of een eigen creatief leerproces bij de lerende. De student is alleen toehoorder en uitvoerder.

Onderdompeling (Engels: immersion)

Bedacht door wie en wanneer

Sinds de jaren 70 wordt de leermethode ‘onderdompeling’ (Engelse naam: language immersion) wereldwijd gebruikt, vooral op middelbare scholen waarbij een vak (zoals wiskunde) in de vreemde taal wordt onderwezen. In Nederland is ‘onderdompeling’ bekend als de methode die gebruikt wordt bij bijvoorbeeld Taleninstituut Regina Coeli in de provincie Brabant, ‘de nonnen van Vught’. De methode is daar in 1963 ontstaan met Franse nonnen die Franse taalles onderwezen aan rijke dames uit Vught.

Kenmerken van onderdompeling

Onderdompeling houdt in dat degene die de taal (zoals het Engels) leert, vanaf het eerste moment door de nieuwe taal omgeven wordt. Alle instructies worden in de doeltaal (Engels) gegeven; in het begin langzaam en met veel herhaling en later op een natuurlijkere manier. De student wordt ook vanaf het begin uitgedaagd om in het Engels te spreken. De methode werkt met simulaties en rollenspellen. Op scholen die met onderdompeling werken, wordt veelal de omgeving in de stijl van het Engels ingericht om een situatie te creëren alsof de studenten in Engeland zijn. Studenten oefenen één-op-één of in kleine groepen met Engels spreken. Een andere manier om een taal te leren door middel van onderdompeling, is daadwerkelijk naar Engeland reizen en daar bijvoorbeeld verblijven in een gastgezin.

Populariteit

Onderdompeling wordt als een uitstekende methode om een vreemde taal te leren beschouwd. Vooral de mondelinge taalbeheersing Engels kan zeer goed worden aangeleerd met onderdompeling.

Voor- en nadelen van onderdompeling

Het grote voordeel is dat deze methode snel resultaten laat zien, omdat de methode zo intensief is. Het is ‘sink or swim’, de lerende moet wel in het Engels gaan communiceren want hij of zij wordt erdoor omgeven. Feitelijk is de student 24 uur per dag Engels aan het leren. De sociale interactie wordt versterkt door het samen oefenen in groepsverband. Dit wordt door de studenten als motiverend ervaren.

Dat het bereikte resultaat niet altijd wordt vastgehouden, is een nadeel. Als iemand in een vrij korte tijd Engels leert, door in Engeland te zijn of door te zijn ondergedompeld in een kunstmatig gecreëerde omgeving, maar vervolgens weer overgaat tot de orde van de dag, is de kans groot dat het nieuw geleerde snel wegzakt. Een bijkomend minpunt kan zijn dat een dergelijke training Engels nogal intensief is. Niet iedereen heeft genoeg conditie om deze manier van leren vol te houden.

Suggestopedie (Suggestopedia)

Bedacht door wie en wanneer

Suggestopedia is een methode om taal te leren die is ontwikkeld. Deze methode is door de Bulgaarse wetenschapper en psychotherapeut Georgi Lozanov ontwikkeld.

Kenmerken van Suggestopedie

Zoals de naam al doet vermoeden, is Suggestopedie gebaseerd op de kracht van de suggestie. Georgi Lozanov was van mening dat positieve suggestie een voorwaarde is om (een vreemde taal; bijvoorbeeld Engels) te kunnen leren. Hiervoor zijn een ontspannen sfeer en wederzijds vertrouwen tussen de student en de trainer (Engels) van essentiële betekenis. Hiervoor is de voorwaarde dat de lerenden zich ontspannen en veilig voelen. Om dit te kunnen bereiken, was een leslokaal met een rijopstelling niet geschikt. Tijdens de les zat de student in een comfortabele stoel die in een halve cirkel waren geplaatst en er werd altijd muziek in de klas gedraaid. De methode zoals Lozanov die beoogde, bestond uit het voorlezen van teksten, op de achtergrond werd klassieke muziek gespeeld of waren natuurgeluiden te horen. Er bestonden woordenlijsten bij de teksten en opmerkingen met betrekking tot de (Engelse) grammatica. Het voorlezen werd gedaan met gebaren en veel expressie in stem. Studenten werden zo verleid om te luisteren en ze konden de nieuwe (Engelse) woorden gemakkelijk begrijpen en opnemen. Er was veel aandacht tijdens de lessen voor cultuur en kennis over het land van de doeltaal (Engeland). Er werd met rollenspellen gewerkt en er werden bijvoorbeeld eveneens (Engelse) streekgerechten gemaakt en geproefd.

Populariteit

De methodiek Suggestopedia was omstreden en is niet erg bekend meer. Een aantal elementen van Suggestopedia wordt nog steeds gebruikt, zoals het gebruikmaken van stemexpressie en gebaren bij het lezen van teksten in de vreemde taal.

Voor- en nadelen van Suggestopedie

Suggestopedie zorgt voor een ontspannen en veilige sfeer, waardoor de student geen last heeft van frustratie of faalangst. Voor nieuwkomers kan deze gemoedelijke sfeer bijdragen aan een positieve associatie met het nieuwe thuisland. Vaak werkt muziek motiverend en draagt bij aan betere leerprestaties. Een ander voordeel van de leermethode is dat de studenten gestimuleerd worden om actief mee te doen en zich in te leven in de situaties. Dit is voor sommige mensen een nieuwe ervaring. Tegelijkertijd vormt dit voor sommige lerenden een nadeel, want niet iedereen is hiertoe in staat. Daarnaast kan muziek bij sommige studenten eerder afleiden en zelfs verstorend zijn in plaats van stimulerend of ontspannend. Dat de relatie trainer-student niet gelijkwaardig is, is een andere zwakke kant; alle inbreng komt van de zijde van de Engelse trainer en de student is altijd de ontvangende partij.

Community Language Learning (CLL)

Bedacht door wie en wanneer

Community Language Learning, ook wel Counseling Language Learning
(CLL) geheten, is ontwikkeld door de Amerikaanse priester en psycholoog Charles A. Curran in het jaar 1976.

Kenmerken van Community Language Learning (CLL)

CLL (Community Language Learning) is een methode om een taal te leren waarbij de lerenden samenwerken om te bepalen welke aspecten van de taal zij willen leren. Deze methode baseert zich op de counseling-benadering waarbij de docent als counselor optreedt die de zinnen van de lerenden omschrijft. Studenten beginnen een gesprek. Zijn zij de te leren taal (Engels) nog niet machtig genoeg, dan kunnen zij in hun moedertaal spreken. De docent (Engels) geeft uitleg en vertaalt. De uitspraken van de docent worden hierna zo nauwkeurig mogelijk herhaald. Deze gesprekken in het Engels worden opgenomen om daarna opnieuw te kunnen beluisteren.

De CLL bevordert het gemeenschapsgevoel in de leergroep en beschouwt de interactie tussen de lerenden als middel om de Engelse taal te leren. Een leerboek Engels wordt niet gebruikt; het zijn de lerenden zelf die de lesstof bepalen middels betekenisvolle gesprekken.

Populariteit

Het slagen van CLL is in hoge mate afhankelijk van de expertise van de trainer-counselor. Bij deze methode dient de trainer naast sociaal-cultureel kundig ook taalkundig onderlegd te zijn. De trainer dient zowel het Engels als de moedertaal van de studenten zeer goed te beheersen om de taaluitingen van de studenten te kunnen vertalen. Deze methode kan goed functioneren als deze op de juiste wijze wordt toegepast. CLL is niet bruikbaar voor grote groepen.

Voor- en nadelen van Community Language Learning

De methode biedt studenten een hoge mate van autonomie. Vaak vinden studenten het analyseren van de eigen gesprekken nuttig. Niet alleen tijdens de les Engels, maar ook buiten de les wordt de groep vaak heel hecht. Door deze methode worden studenten zich een stuk meer bewust van de groepsgenoten, de sterke en zwakke punten en leren om als team te werken. Van het bespreken door de foutjes en het evalueren van de les Engels leren studenten veel. Deze verbeteringen blijven vaak in het geheugen gegrift en worden deel van het actieve vocabulaire van de student.

Dat de trainer niet sturend is, terwijl sommige studenten wel sturing nodig hebben, kan een nadeel zijn. Bij deze methode wordt geen lesboek gebruikt en er worden geen toetsen Engels afgenomen. Daardoor is het succes lastig te meten. Een aantal studenten wordt in hun Engels spreken belemmerd als zij opgenomen worden.

Lexicografische benadering (Engels: Dynamic Lexicographic Approach; DLA)

Bedacht door wie en wanneer

De Lexicografische benadering (Engels: Lexical Approach; LA) is een methode om talen te leren die door Michael Lewis in de jaren negentig van de vorige eeuw is ontwikkeld.

Kenmerken van de Lexicografische benadering (DLA)

De benadering gaat uit van de visie dat een belangrijk deel van het leren van een vreemde taal (zoals het Engels) bestaat uit het begrijpen en produceren van zogenaamde ‘lexicale eenheden’, brokjes taal die bestaan uit (Engelse) woorden, woordcombinaties alsook uitdrukkingen. De lerenden verwerven al doende inzicht in patronen van het Engels (de grammatica) en betekenisvolle groepen woorden. Zo leren ze hoe het Engels ‘in het echt’ wordt gebruikt. Woordenschat Engels is in deze benadering belangrijker dan Engelse grammatica. Instructies zijn op situaties en Engelse uitdrukkingen gericht die vaak in dialogen voorkomen. Er wordt aandacht besteed aan interactie maar ook aan exposure; aan de receptieve vaardigheden van de student (luisteren/begrijpen, lezen/begrijpen). Er bestaat veel mogelijkheid voor de student om de Engelse taal zelfstandig te ontdekken.

Het is de rol van de docent Engels om te zorgen voor voldoende inbreng en het faciliteren van het leerproces van de studenten.

Populariteit

In de afgelopen dertig jaar zijn door de invloed van de ideeën over taal van (onder meer) Michael Lewis leerboeken aanmerkelijk anders geworden. Er wordt veel meer aandacht geschonken aan woordenschat die in zogenaamde chunks wordt aangeboden, in betekenisvolle brokjes. Iets waarnaar Michael Lewis streefde; de vergaande verandering in de wijze waarop talen worden onderwezen, is echter uitgebleven.

Voor- en nadelen van de Lexicografische benadering

Door met ‘chunks’ (brokjes van de taal) te werken; met ‘echte’ taal, leren studenten de Engelse taal op een natuurlijke wijze te gebruiken. Er ontstaat souplesse in het het gebruik van het Engels.

Dat de werkelijkheid altijd weer afwijkt van de aangeleerde taalsituaties, is de keerzijde van deze leermethode. Sommige lerenden hebben moeite om de patronen van het Engels zelf te leren herkennen en hebben meer aan een trainer Engels die hen wegwijs maakt, dan aan een docent taal-facilitator.

Series Method

Bedacht door wie en wanneer

De Series method, ofwel ‘seriemethode van taalverwerving’ (Frans: La Méthode naturelle) is ontwikkeld door de Franse leraar François Gouin in het jaar 1880.

Kenmerken van de Series Method

Een serie van verbonden zinnen die eenvoudig te begrijpen zijn en niet veel kennis vereisen van de grammatica, is het uitgangspunt van de seriemethode (Engelse naam: The Series Method of language acquisition) van Gouin. Op basis van een actie, bijvoorbeeld het huis verlaten in de volgorde waarin deze uitgevoerd zou worden, leren de studenten zinnen. Deze series of reeksen behandelden onderwerpen als mens in de samenleving, wetenschap en beroep, leven in de natuur, vanuit het onderscheid tussen objectieve, subjectieve en figuurlijke taal ontwikkeld. In de François Gouin-serie wordt geen moedertaal gebruikt. De studenten gaan vanzelf snel in de nieuwe taal (bijvoorbeeld het Engels) denken doordat een soort eentalige manier van taalverwerving betreft, die niet uitgaat van ‘vertalen’ en ‘uitleggen’ maar uitgaat van ‘demonstreren’ en ‘handelen’.

Populariteit

De seriemethode van Gouin was zijn tijd ver vooruit. De seriemethode van Gouin was gedurende een bepaalde periode een succes, ondanks de afwijkende aanpak. De methode werd echter door de Directe Methode van Maximilian Berlitz overschaduwd.

Voor- en nadelen van de Series Method

De Series method van Gouin ontwikkelt sterk de mondelinge vaardigheden Engels van de lerende en de methode zorgt voor een natuurlijke, harmonieuze en gelijkwaardige sfeer in de taallessen.

François Gouin’s methode biedt levendig taalonderwijs. Dit type onderwijs Engels wekt de leermethode enthousiasme bij de studenten op doordat de leermethode gebruikmaakt van visueel leermateriaal, zoals afbeeldingen, grafieken, enzovoort. Leren wordt tastbaar; dit was totaal nieuw. Het maakt Engelslerenden nieuwsgierig, wat goed werkt om het leergeheugen te helpen ontwikkelen, prestatiedruk te verminderen en het zelfvertrouwen te verhogen. de methode van François Gouin stimuleert de communicatieve competenties Engels van de lerenden sterk.

De methode heeft als nadeel dat taal die wat meer abstract of subjectief is, wat lastig met beweging en expressie in één concrete ervaring is te vangen. Een bijkomend nadeel is de bewerkelijkheid voor de taaldocent, die tenslotte een scala aan series voor moet bereiden. Ten derde richt de Gouin-seriemethode zich vooral op mondelinge taalgebruik, terwijl het onderwijssysteem nog vaak draait om examens die de lees- en schrijfvaardigheid toetsen.

Task-Based Language Teaching (TBLT)

Bedacht door wie en wanneer

Task-Based Language Teaching (Taakgericht taalonderwijs) is in de jaren tachtig van de vorige eeuw ontwikkeld. De grondleggers van deze methode waren de Indiase taalkundige professor N.S. Prabhu, de Amerikaanse hoogleraar Teresa P. Pica en de Britse hoogleraren Michael H. Long en Graham V. Crookes.

Kenmerken van de Task-Based Language Teaching (TBLT)

Taakgericht taalonderwijs past binnen een Communicatieve Benadering/het Communicatief Taalonderwijs. De visie erachter is dat het verwerven van de vreemde taal (zoals de Engelse taal) geen op zichzelf staand doel, maar een middel om specifieke taken uit te kunnen voeren. Lerenden krijgen motiverende taken aangeboden. Hiervoor is kennis van de vreemde taal (Engels) vereist. Om deze taken goed uit te voeren, is het nodig dat de lerenden over woordenschat en taalregels van het Engels beschikken. De taken zijn alledaagse taken, bijvoorbeeld een e-mail schrijven, met de klantenservice bellen, een boodschap doen, een drankje bestellen of een krant lezen. De taak wordt in drie fasen verdeeld: vóór, tijdens en na de taak, waarbij de studenten zich eerst voorbereiden op de taak, de opdracht vervolgens uitvoeren en tot slot hierop terugblikken. De lerenden moeten samenwerken om de opdrachten uit te kunnen voeren. Om leereffect te hebben, moeten de taken net boven het kennisniveau van de lerende liggen.

Populariteit

Vanaf het begin van de jaren negentig is taakgericht onderwijs zeer populair geworden, zeker in het taalonderwijs. Het lijkt de meest praktisch bruikbare vorm te zijn om de taalvaardigheid bij de lerenden (hoofdzakelijk de lerenden met een achterstand) te verhogen in het lager en secundair onderwijs.

Voor- en nadelen van Task-Based Language Teaching

Taakgericht taalonderwijs (Engels) biedt duidelijke voordelen. Het taakgericht taalonderwijs is een activerende werkvorm, waarbij de lerenden worden uitgedaagd om hun taalvaardigheid (Engels) toe te passen. Het is een op de persoon gerichte, efficiënte en relevante aanpak, zolang de taak goed bij de lerende aansluit. De lerende komt op een dagelijkse, natuurlijke wijze in contact met het Engels en leert op deze manier authentieke Engelse woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen. Studenten leren bovendien om samen met andere studenten Engels te werken. Taakgericht taalonderwijs wordt door lerenden als plezierig en motiverend ervaren .

Dat de communicatie voorop staat en niet zozeer de correcte vorm van het Engels, waardoor de lerenden die niet zozeer precies leren, kan als keerzijde genoemd worden.

De Dogme benadering (Engels: Dogme Language Teaching; Dogme ELT)

Bedacht door wie en wanneer

Scott Thornbury; een Nieuw-Zeelandse linguïst en docententrainer op het gebied van taalonderwijs Engels bedacht Dogme Language Teaching/Dogme ELT (de ‘Dogmabenadering’) in het jaar 2000.

Kenmerken van de Dogme benadering (ELT)

De inspiratie voor Dogme Language Teaching (DLT) was ‘Dogme 95’. Dogme 95 was een beweging van een groep van Deense filmmakers onder wie Deense filmregisseur Lars von Trier uit 1995. De deelnemers confirmeren zich aan 10 strenge regels (10 dogma’s) voor het maken van films die samen ‘de eed van zuiverheid’ vormen. Het Dogme-taalonderwijs werkt op een vergelijkbare wijze. De aanhangers van de Dogme Language Teaching zoeken naar een vorm van communicatief onderwijs van vreemde talen die onbelast is door voorgedrukt materiaal. Het beginnen van inhoudelijke conversaties over praktische zaken is het doeleinde van Dogme-taalonderwijs. Bij deze methode draait het om communicatie als de drijvende kracht van het leren van de doeltaal. Daarom is deze leermethode een communicatieve werkwijze voor het taalonderwijs. Deze methode wil onderwijs bieden zonder leerboeken te gebruiken of ander lesmateriaal en zich in plaats daarvan focust op de communicatie tussen de studenten en de trainer. Het Dogme-taalonderwijs kent tien dogma’s (uitgangspunten), net zoals de Dogme-beweging in de film.

Populariteit

Ondanks dat onderzoek naar het succes van Dogme beperkt is, stelt Thornbury dat de overeenkomsten met het taakgericht leren van een vreemde taal (zoals Engels) erop wijzen dat Dogme waarschijnlijk leidt tot vergelijkbare resultaten.

Voor- en nadelen van de Dogme benadering

Een positieve bijkomstigheid voor trainers Engels is dat hij of zij zich vrijwel geen hoeft voor te bereiden. Het kan erg motiverend zijn dat de studenten voor zijn of haar eigen leerproces de verantwoording draagt. Voorspelbaar zijn de taallessen Engels zo niet. Dit zorgt voor spontane communicatie en verveling krijgt geen kans. Vrijwel alles kan worden besproken in een taalles volgens de Dogme-methode. Dit zorgt ervoor dat de lerenden betrokken en alert blijven.

Studenten kunnen zich daarentegen wel wat minder op hun gemak voelen als ze zo weinig door de trainer bij de hand genomen worden. Ook is niet elke trainer Engelsin voldoende mate flexibel voor deze manier van lesgeven. Dat studenten zich vaak dienen voor te bereiden op een specifiek examen Engels, terwijl het niet zeker is dat de lesstof daarvoor in de taallessen aan bod komt, kan een ander minpunt zijn van de methode.

Growing Participator Approach (GPA)

Bedacht door wie en wanneer

The Growing Participator Approach (GPA) is ontwikkeld in het jaar 2007 door Language consultants Greg en Angela Thomson.

Kenmerken van de Growing Participator Approach (GPA)

De GPA-benadering is een alternatieve visie op het verwerven van een nieuwe taal (zoals het Engels). De primaire aanname van de leermethode is dat taal en cultuur niet los van elkaar staan. Het gaat bij GPA om veel meer dan alleen het verwerven van het Engels; het uiteindelijke doel is uitgroeien tot een volwaardige deelnemer aan het leven in de gastcultuur (bijvoorbeeld van Engeland). Daarom gebruikt GPA de termen ‘groeiende deelnemer’ in plaats van ‘taallerende’ en ‘verzorger’ in plaats van ‘leraar of docent’. De GPA-benadering vertoont gelijkenissen met, en is ook deels gebaseerd op, de Natural Approach (natuurlijke aanpak) van Stephen Krashen en Tracy Terrell.

De methode kent zes fasen van activiteiten. De lerende met een verzorger uit Engeland voeren deze activiteiten uit. Begrip gaat boven productie. Engelse woordenschat en cultuur krijgen de nadruk. Fase 1 van de methode is de hier-en-nu-fase. Deze duurt ongeveer 100 uur. In fase 1 richten de ‘groeiende deelnemers’ zich op het luisteren en het geven van non-verbale feedback.

Fase 2 is de zogenaamde verhaalopbouwfase. Deze fase duurt ongeveer 150 uur en nu beginnen de deelnemers ook Engels te produceren. In fase 3 van de leermethode ligt de nadruk op ‘gedeelde verhalen’. Dit zijn verhalen over dagelijkse gebeurtenissen, verhalen die tussen culturen worden gedeeld alsook verhalen over gedeelde ervaringen. Fase 4 is de fase van het ‘diepe delen’. De deelnemer en de verzorger beginnen nu diepere gesprekken over het leven in de Engelse cultuur te voeren. In fase 5 van de leermethode begint de deelnemer zich te richten op taalgebruik van moedertaalsprekers Engels door middel van films, televisie, nieuws of literatuur. Het Engels dat voor het werk nodig is, wordt ook geleerd. Fase 6 is de zogenaamde ‘zelfvoorzienende groeifase’. Deze fase heeft geen eindpunt. Het gaat het hierbij om groei buiten de formele taalsessies Engels.

Populariteit

De methode van Greg en Angela Thomson is nog redelijk nieuw en er is nog niet veel bekend over het succes van de methode. Deelnemers zijn enthousiast over deze methode.

Voor- en nadelen van de Growing Participator Approach

De GPA-methode biedt een goede doorkijk op het proces van taalverwerving Engels. Deze zes fasen van GPA bieden haalbare doelen alsook een duidelijk tijdspad. Er wordt door de lerende niet alleen taalkennis Engels verworven, maar ook van de omgeving en de lerende verwerft eveneens een nieuw sociaal netwerk.

Een minpunt van deze leermethode is dat voor iedere deelnemer of iedere groepje deelnemers een ‘verzorger’ moet worden gezocht die veel tijd wil investeren.

Shadowing Technique

Bedacht door wie en wanneer

De Shadowing technique of kortweg Shadowing (‘schaduwen’) is bedacht door Alexander Argüelles; een Amerikaanse polyglot en taalkundige in de vroege jaren 2000.

Kenmerken van de Shadowing Technique

Shadowing is een methode die taallerenden zelfstandig kunnen toepassen om de uitspraak en intonatie (Engels) te verbeteren en vloeiendheid in het spreken te verwerven. De techniek werkt eenvoudig: de studenten luisteren naar een audio-opname, bij voorkeur een dialoog en herhalen wat zij horen. Bij deze methode is het niet belangrijk om de Engelse tekst te begrijpen; in de eerste plaats gaat het om de klanken. Het luisteren en daarna herhalen wordt net zo veel geoefend totdat het heel soepel gaat en de student simultaan met de audio-opname Engels kunnen spreken. Na enige tijd zal de student een transcript gebruiken om te kunnen lezen (en begrijpen) wat hij of zij heeft uitgesproken. Diverse lesboeken zijn voor deze techniek geschikt, zolang deze boeken dialogen bevatten of stukken samenhangende teksten. De Engelse audio-opname dient idealiter wat boven het niveau van de student te zijn. De ideale lengte van een audio-opname is ruwweg één pagina, op een natuurlijke snelheid en zonder kunstmatige pauzes. Doordat lichamelijke beweging de opname versterkt van de te leren taal (het Engels) in het zenuwstelsel, doet Argüelles de aanbeveling lerenden studenten om tijdens het spreken te gaan lopen, het liefst buiten, en niet te gaan zitten. Een andere grond is dat de student minder snel afgeleid wordt als hij of zij in beweging is, zodat het werken aan het Engels veel effectiever wordt.

Shadowing vertoont veel overeenkomsten met de audiolinguale methode uit de twintigste eeuw, maar het onderscheid is dat de audiolinguale methode gebruikmaakte van grammaticale driloefeningen in plaats van dialogen of samenhangende tekst. Bij de Shadowing-methode is ook simultaan spreken anders.

Populariteit

De afgelopen jaren is veel onderzoek naar de techniek van Shadowing gedaan waaruit blijkt dat de leermethodiek naast de uitspraak ook de luistervaardigheid sterk verbetert. Het algemene begrip van het Engels wordt ook vergroot.

Voor- en nadelen van de Shadowing Technique

Shadowing heeft als praktisch voordeel dat de methodiek in een groep van lerenden kan worden toegepast, waarbij elke deelnemer individueel actief leert. Het rendement van Shadowing is hoog.

De techniek van Shadowing heeft als nadeel is dat lerende het wellicht een beetje saai kan vinden om dezelfde Engelse tekst te blijven herhalen. De keuze van de tekst is dus van groot belang.

Total Physical Response (TPR^®)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse psycholoog James Asher ontwikkelde in de jaren zestig van de vorige eeuw de taalverwervingsmethode Total Physical Response, ook wel TPR^® genoemd.

Kenmerken van Total Physical Response (TPR^®)

TPR^® is een taalleermethode (voor bijvoorbeeld Engels) die op het principe is gebaseerd dat mensen leren door middel van handelingen en beweging. Men leert door te doen, en wel op de manier zoals een kind zijn moedertaal leert. Ouders geven voortdurend taken aan hun (jonge) kinderen en belonen hen als ze die taken uitvoeren (“kijk naar mama”, “goed zo”). “Pak de lepel”, “Mooi!”, “Trek je schoenen maar aan”, enz.). Het is in de eerste instantie de bedoeling dat het kind begrijpt wat de ouder zegt, het kind gaat in een later stadium verbaal reageren. De luistervaardigheid Engels is dus de basis, daarna komt de spreekvaardigheid.

TPR^® past deze principes van de moedertaalverwerving bij het leren van het Engels versneld toe. De taaldocent geeft taken op een vriendelijke en begrijpelijke manier, bijvoorbeeld: “pak het boek” en doet zelf de taken voor; de student doet na. Aanvankelijk wordt nog niet verwacht van de studenten dat ze Engels spreken; de studenten geven in een later stadium de taken. Opdrachten die bekend zijn worden verder uitgebreid of gedeeltelijk gewijzigd.

Door het combineren van beweging en spraak, appelleert TPR^® aan beide hersenhelften. Het kost daardoor minder moeite om iets te leren en de geleerde Engelse taalkennis beklijft ook beter.

Populariteit

Vooral wordt de methode van TPR^® toegepast binnen het NT2-onderwijs (Nederlands als tweede taal), zeker bij beginnende studenten en ook wel op de basisschool bij Engels. Maar middelbare scholieren of volwassenen werken eveneens met plezier met TPR^® en behalen goede resultaten.

Voor- en nadelen van Total Physical Response

Total Physical Response heeft veel voordelen. Doordat de lerende veel begrijpelijke inbreng krijgt aangeboden in ‘chunks’ (woorden die bij elkaar horen), krijgt hij of zij snel begrip van de nieuwe taal. De leermethode zorgt voor een snelle succeservaring. Dit bevordert het plezier in het leren van het Engels. Het zorgt een stressvrij leerproces. TPR^® is in principe voor elke doelgroep geschikt, ongeacht leeftijd en achtergrond en deze methode kan ook worden ingezet in grotere klassen. Het Engels wordt direct in het langetermijngeheugen van de student opgeslagen.

Dat niet elke taaluiting in TPR^®-opdrachten uit te drukken is, is de keerzijde van TPR^®. Hierdoor werkt de methode tot op een zeker taalniveau en is een andere methode nodig als aanvulling. De methode is ook niet erg creatief. Studenten leren niet hun gevoelens, ideeën en meningen in het Engels te uiten.

De Directe Methode (Engels: Direct Method; DM)

Bedacht door wie en wanneer

Eind jaren 80 van de negentiende eeuw bedacht de Duits-Amerikaanse linguïst Maximilian Delphinius Berlitz de Directe Methode. Deze methode wordt ook wel ‘de natuurlijke benadering’ genoemd. De methode is ontwikkeld als antwoord op de dominante grammatica-vertaalmethode.

Kenmerken van de Directe Methode (DM)

Een Reformbeweging met nieuwe ideeën over vreemde talen leren dat zelfontdekkend en inductief moest zijn, ontstond rond 1900. Overigens ging de Reformbeweging niet alleen over het leren van een taal, maar ook over voeding, kleding, naturisme en natuurgeneeskunde. Net als in de jaren zestig van de vorige eeuw, streefden de mensen rond het jaar 1900 naar natuurlijke leefwijzen en bevrijding van het keurslijf. Er kwam in het taalonderwijs veel aandacht voor de gesproken, ‘levende’ taal, waarbij de grammatica meer inductief werd aangeleerd, met behulp van voorbeeldzinnen. Hieruit moesten de studenten de taalregels afleiden. Er waren veel mondelinge oefeningen met veel aandacht voor de uitspraak van de taal (zoals het Engels). Lerenden werden aangemoedigd veel Engels te praten. Het was eveneens een nieuw verschijnsel dat de les in het Engels gegeven werd. Tijdens de taalles werd nadrukkelijk niet vertaald. De (Engelse) vocabulaire werd aangeleerd met behulp van afbeeldingen en voorbeelden. De lerenden boden abstracte vocabulaire aan voor het associëren van ideeën.

Populariteit

Deze golf van vernieuwing van begin twintigste eeuw ebde weg, deels door invloed van de oorlogen en crises, om weer in een andere vorm terug te keren in de jaren 60.

Met (een moderne vorm van) de Directe Methode wordt nog steeds gewerkt door taleninstituten als Berlitz en Interlingua.

Voor- en nadelen van de Directe Methode

Dat de Directe Methode een vrij natuurlijke manier van leren is, is het belangrijkste pluspunt. Bij de Directe Methode wordt veel aandacht besteed aan spreken en luisteren, waardoor de studenten zelfvertrouwen en vloeiendheid in het Engels kunnen ontwikkelen. Deze leermethode kent echter ook keerzijden. De methode besteedt zeer weinig aandacht aan schrijfvaardigheid (Engels) en ook weinig aandacht aan lezen in de vreemde taal. Voor de meer gevorderde lerende Engels, heeft deze leermethode niet genoeg uitdaging te bieden. Doordat de Directe Methode van een daadkrachtige inzet van de kant van de student uitgaat, is de leermethode eveneens niet heel bruikbaar voor minder snel lerende studenten.

De Manesca-methode (Engels: Manesca Method)

Bedacht door wie en wanneer

In 1835 publiceerde Jean Manesca An Oral System of Teaching Living Languages Illustrated by a Practical Course of Lessons in the French through the Medium of the English (“Een mondelinge methode voor het onderwijzen van levende talen, aan de hand van een praktische cursus Frans door middel van het Engels”). In 2015 is An oral system of teaching living languages in herdruk gegaan.

Kenmerken van de Manesca-methode

De Manesca-methode is gebaseerd op hetzelfde principe als de Natural Approach (‘natuurlijke aanpak’): de beste manier om een taal te leren, is die waarop een kind zijn moedertaal leert. Een taal (zoals Engels) leren moet gemakkelijk en veilig zijn. Manesca wil daarom niet met abstracte lijstjes of regels met Engelse woorden werken die uit het hoofd geleerd moeten worden.

De Manesca-methode is de oudste, bekende, volledige taalcursus. De Manesca-methode is gebaseerd op het werken met een groep van lerenden en een taaldocent Engels, die steeds één Engels nieuw woord tegelijk introduceert. Bij elk woord hoort een specifieke beweging. Het Engelse woord en deze beweging worden daarna door de studenten afzonderlijk herhaald. Door deze herhaling onthouden de studenten de Engelse woorden, zonder dat uit het hoofd leren nodig is. De woorden worden stap voor stap zinnen en variaties op de Engelse zinnen. Engelse spelling wordt aangeboden in een later stadium met leesteksten.

De methode van Jean Manesca is al enkele jaren later door de Duitse grammaticaschrijver en taaldocent Heinrich Gottfried Ollendorff overgenomen en aangepast en staat ook wel bekend als de Ollendorff-methode.

Populariteit

Manesca is twee jaar na de publicatie van zijn leermethode overleden. Zijn werk is door anderen opgepakt en aangepast, onder wie Ollendorff. Een groot deel van zijn ideeën zijn nog actueel en worden nog steeds gebruikt in het moderne vreemdetalenonderwijs.

Voor- en nadelen van de Manesca-methode

De combinatie van spreken en bewegingen maken, waardoor het fysieke geheugen meewerkt en de geleerde stof gemakkelijker en langer door de lerende wordt onthouden, is de sterke kant van de Manesca- of Ollendorff-methode. Veelvuldig herhalen draagt daar ook aan bij. Dat dit wat saai kan worden om dezelfde Engelse woordjes en zinnetjes te blijven herhalen, kan een nadeel zijn.

Silent Way

Bedacht door wie en wanneer

The Silent way (‘de stille manier’) is ontwikkeld door de Egyptenaar Caleb Gattegno in het jaar 1963.

Kenmerken van de Silent Way

The Silent Way is een methode om vreemde talen (bijvoorbeeld Engels) te leren die gebruikmaakt van stilte als instructiemiddel. Caleb Gattegno’s methode gaat uit van de autonomie van de lerenden en hun actieve deelname.

Een combinatie van stilte en gebaren wordt gebruikt door de taaltrainers Engels om de aandacht te trekken van de lerenden, reacties uit te lokken en ze aan te moedigen om foutjes te verbeteren. Er wordt veel tijd aan de uitspraak (Engels) besteed.

Gattegno, die van oorsprong wiskundige was, vond het belangrijk om taalles te geven op een wijze die efficiënt was voor de voorraad energie van de lerenden. Hij ontdekte dat het in verhouding weinig energie kost om een visueel of auditief beeld te onthouden, veel minder dan als studenten proberen iets uit het hoofd te leren. Het betoog van hem was dat docenten niet zozeer naar het overbrengen van kennis zouden moeten streven, maar het bewustzijn dienen aan te spreken, want alleen het bewustzijn maakt het mogelijk om dingen te leren.

The Silent Way hierbij gebruikt onder andere gekleurde blokjes (zogenaamde cuisenaire-staven), die voor diverse dingen kunnen worden gebruikt. De ‘de stille manier’ gebruikt ook Words in Colour; een kleurenkaart voor geluiden waarbij elke kleur voor een specifieke klank van het Engels staat, gekleurde woordgrafieken voor het werken aan zinnen en gekleurde grafieken die gebruikt worden om spelling te leren.

Populariteit

Gattegno’s ideeën zijn wel van invloed geweest, voornamelijk bij het aanleren van de uitspraak, alhoewel The Silent Way in zijn oorspronkelijke versie niet veel wordt gebruikt.

Voor- en nadelen van de Silent Way

De sterke kant van de aanpak van Gattegno is dat zijn benadering voor de student niet-bedreigend is, die per slot van rekening als autonoom wordt gezien. De trainer Engels is in feite dienstbaar aan de studenten en niet andersom. The Silent Way stimuleert het leren op een natuurlijke wijze. Door taallerenden uit te dagen nieuwe dingen te ontdekken, wordt de geleerde stof vaak goed verwerkt en onthouden. De studenten ‘mogen’ fouten maken. Dit draagt bij aan het leerproces.

Het kan een nadeel zijn dat sommige studenten meer begeleiding nodig hebben dan de leermethode voorstaat. Lerenden zouden wat gefrustreerd kunnen raken door de afwezigheid van inbreng van de trainer Engels. Het gebruik van kleuren en grafieken heeft als limiterende factor dat de nieuwheid er snel af is. Hierdoor verdwijnt het effect van de methode.

TPR Storytelling

Bedacht door wie en wanneer

TPR Storytelling of ‘TPRS’ staat voor Teaching Proficiency through Reading and Storytelling. De methode van TPR Storytelling is in 1990 door Blaine Ray ontwikkeld, een Amerikaanse docent Spaans, en is afgeleid van de TPR-techniek (Total Physical Response).

Kenmerken van TPR Storytelling

TPR Storytelling is een taalverwervingsmethode die verhalen gebruikt om een vreemde taal (bijvoorbeeld Engels) te leren. Het uitgangspunt van TPRS is natuurlijke taalverwerving: een vreemde taal leren zoals een kind zijn of haar moedertaal leert. Om dit te kunnen bereiken, wordt de student aan een grote hoeveelheid begrijpelijke input blootgesteld. Door de docent Engels wordt een verhaal verteld waarin nieuwe Engelse woorden meerdere keren voorkomen. Deze verhalen zijn interessant of humoristisch en niet te lang. De verhalen zijn eenvoudig te begrijpen, hierdoor zijn studenten ontspannen. Op deze manier worden Engelse woorden en structuren vanzelf in het langetermijngeheugen van de lerende opgeslagen. De taaldocent wijst de lerende op grammaticale fenomenen in het Engels, zonder dat studenten regels van het Engels uit hun hoofd leren.

De lerenden zullen na enige tijd ‘vanzelf’ Engels gaan spreken en de Engelse grammaticale structuren van de nieuwe taal gaan nadoen. Dit is een natuurlijk proces. Samen met een groep van studenten een verhaal opbouwen, is een variant hierop. De taaldocent Engels schrijft hierbij eerst nieuwe woorden en structuren op een bord, met hun Engelse vertaling, om daarna met de lerenden hier een verhaal van te maken. Tot slot vertellen de lerenden het verhaal na. Een belangrijk onderdeel van TPR Storytelling is lezen in het Engels, omdat dit zorgt voor input. Schrijven in het Engels volgt in een later stadium.

Populariteit

Er zijn veel onderzoeken gedaan die uitwijzen dat TPR Storytelling een succesvolle manier is om een nieuwe taal te verwerven. Er zijn wel randvoorwaarden: de setting moet geschikt zijn en de taaltrainer moet goed getraind zijn.

Voor- en nadelen van TPR Storytelling

TPR Storytelling is een laagdrempelige manier van taalverwerving en de taalkennis wordt goed onthouden. TPRS spreekt ook de creatieve intelligentie aan; TPR Storytelling is een breinvriendelijke leermethode. Het is plezierig voor studenten en het is relatief gemakkelijk om de focus te behouden. Zelf een verhaal maken, werkt zeer motiverend voor lerenden.

Een nadeel is dat TPRS veel voorbereiding van de trainer vraagt.

De Rosetta Stone methode

Bedacht door wie en wanneer

De Rosetta Stone-methodiek is vernoemd naar de Steen van Rosetta, een steen die in Egypte is gevonden met een tweetalige tekst, met behulp waarvan uiteindelijk de hiërogliefen ontcijferd zijn. Het is ook de naam van het softwarebedrijf dat deze taalcursussen op de markt brengt. In 1996 is de eerste versie van de methode is uitgebracht.

Kenmerken van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone cursus is een wijze om vreemde talen (bijvoorbeeld Engels) te leren achter een computer. Deze taalcursussen zijn in ruim dertig talen beschikbaar en de cursussen zijn te volgen vanuit elk van deze talen.

De Rosetta Stone-methode is een communicatieve methode, die de manier imiteert waarop een kind zijn of haar moedertaal leert. Dit houdt in ‘leren door onderdompeling’, door veel te luisteren en na te zeggen. Het programma gebruikt hiervoor stemmen van native speakers Engels (moedertaalsprekers) en foto’s om de betekenis over te brengen van nieuwe (Engelse) woorden. De methode maakt gebruik van spraakherkenningsprogramma. Dit programma registreert de Engelse uitspraak en maakt hier een schematische weergave van. Dit maakt het mogelijk voor een gebruiker om zijn of haar uitspraak te vergelijken met de uitspraak van native speakers (moedertaalsprekers Engels). Uitspraakverbetering kan worden behaald door de voorbeeldstem minder snel te laten praten en de lerenden daarna veel na te laten spreken.

Voor de schrijfvaardigheid Engels van de lerende biedt de methode dictee-oefeningen. De software controleert de Engelse grammatica en spelling en geeft taalfoutjes aan en biedt de mogelijkheid om deze taalfoutjes van de studenten te corrigeren.

Het programma van Rosetta Stone omvat eveneens leesteksten. De teksten gaan over dagelijkse onderwerpen, activiteiten en ideeën.

Populariteit

Wereldwijd wordt de Rosetta Stone-methode veel toegepast en niet door de minsten. Onder meer de NASA en het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse zaken maken gebruik van Rosetta Stone. In ons land wordt Rosetta Stone door enkele ministeries en diverse hogescholen en universiteiten en ook door een aantal internationale organisaties ingezet.

Voor- en nadelen van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone-methode is heel makkelijk om in te zetten en kan op ieder moment door de studenten worden gebruikt. Welke onderdelen meer of minder aandacht nodig hebben, wordt door de lerenden zelf bepaald. Veel studenten vinden het prettig om met de leermethode te werken. Bij een gebrek aan docenten kan Rosetta Stone een oplossing zijn voor scholen. Een minpunt van de methode is dat geen trainer beschikbaar is die lerenden motiveert of wat extra’s kan bieden.

De Pimsleur methode

Bedacht door wie en wanneer

De Pimsleur taalcursussen zijn ontwikkeld door Amerikaans taalkundige Dr. Paul M. Pimsleur. Zijn eerste taalcursus was een cursus Grieks, die Paul Pimsleur in 1963 introduceerde.

Kenmerken van de Pimsleur methode

De methode van Pimsleur is een Amerikaans computerprogramma om nieuwe talen (bijvoorbeeld Engels) te leren.

De cursus bestaat uit zinnen/dialogen die door lerenden vervolgens worden nagesproken en herhaald. De Engelse voorbeeldzinnetjes van de cursus zijn door moedertaalsprekers (native speakers) ingesproken. De cursussen zijn op herhaling, anticipatie, woordenschat en herhaling gebaseerd. De lessen omvatten een audio-opname van 30 minuten met nieuwe woordenschat en structuur. De methode van Pimsleur legt de grammaticale structuur van het Engels niet apart uit maar biedt deze aan via uitbreiding van, en variaties op, de zinnetjes.

Dr. Pimsleur heeft onderzoek gedaan naar het meest optimale interval waarin geleerde informatie van het kortetermijngeheugen overgaat naar het langetermijngeheugen. In de Pimsleur cursussen is dit (gemiddelde) interval geïntegreerd.

Populariteit

Onder andere Amerikanen volgen de taalcursussen van Pimsleur en de ervaringen met de methode lopen uiteen. De gebruikers zijn in het algemeen tevreden over de aangeleerde uitspraak.

Voor- en nadelen van de Pimsleur methode

De methode van Pimsleur werkt zeer goed om de uitspraak te verbeteren, omdat de insprekers allemaal native speakers zijn en op een natuurlijke wijze Engels praten in een normaal tempo.

Het feit dat er niets wordt uitgelegd, is een minpunt van de methode. De gebruikers leren geen bouwstenen van de Engelse taal om zelf een zin te maken, maar moeten het met duizenden voorbeeldzinnen doen die uit het hoofd worden geleerd.

De Michel Thomas methode

Bedacht door wie en wanneer

De Michel-Thomas-methode is, niet geheel verrassend, bedacht door Michel Thomas; een in Polen geboren genaturaliseerde Amerikaan. Hij ontwikkelde zijn methode kort na de Tweede Wereldoorlog in een eigen taleninstituut in Beverly Hills in Los Angeles, met beroemdheden zoals Diana Ross, Barbra Streisand, Mel Gibson, Emma Thompson, Pierce Brosnan en Bob Dylan in de klantenkring.

Kenmerken van de Micheal Thomas methode

Het uitgangspunt van Michel Thomas was dat iemand alleen kan leren leren als hij of zij vrij is van stress. Hij begon met de studenten duidelijk te maken dat ze zich geen zorgen hoefden te maken dat ze iets zouden vergeten.

De taalcursussen zijn audiolessen, ingesproken door twee stemacteurs; een mannelijke en een vrouwelijke. De setting bij Michel Thomas is een virtuele klas, waarbij de student zich voorstelt als de derde student. Hij of zij luistert mee met de lessen van de stemacteurs. Wanneer de acteurs een vraag wordt gesteld, is het de bedoeling dat de gebruikers op de pauzeknop klikken en zelf antwoord geven op de vraag. Er wordt geen huiswerk gegeven en er hoeft niet uit-het-hoofd te worden geleerd. De les wordt in delen opgebouwd en lesstof die nieuw is, wordt afgewisseld met lesstof die al bekend is. Bij de Michel Thomas-methode is de uitleg steeds in het Engels. Er wordt op eventuele verbanden tussen de talen gewezen. Er wordt ook grammaticale uitleg gegeven. Makkelijke lesstof wordt eerst aangeleerd, moeilijkere lesstof volgt pas nadat door de student is begrepen en verworven. Naast woorden en zinnetjes worden eveneens bouwstenen geleerd waarmee de lerenden zelf zinnetjes kunnen maken. Ook maakt de leermethode gebruik van flashcards zodat de lerenden zelf hun vocabulaire kunnen toetsen en online oefeningen kunnen maken om hun eigen voortgang te meten.

Populariteit

Veel gebruikers vinden de cursus plezierig werken en zijn over het algemeen tevreden over de uitleg van de structuren van de doeltaal. Studenten die wat verder zijn met de taal, vinden de cursussen soms minder leerzaam.

Voor- en nadelen van de Micheal Thomas methode

De cursussen trainen de uitspraak en de luistervaardigheid op efficiënte wijze en zijn zeer toegankelijk. Een keerzijde is dat de taalcursussen niet in schrijfvaardigheid voorzien. Een daadwerkelijke interactie is er ook niet, omdat de methode van Michel Thomas audiocursussen zijn.

De Assimil methode

Bedacht door wie en wanneer

Assimil is een Frans bedrijf, dat door Alphonse Chérel is opgericht in het jaar 1929. Het bedrijf maakt taalcursussen en publiceert deze. Hun eerste boek heette Anglais sans Peine.

Kenmerken van de Assimil methode

‘Assimileren’ betekent letterlijk ‘mengen met, opgaan in de andere groep’, wat wel wat hooggegrepen voor een taalcursus (zoals Engels) is. De Assimil-taalcursussen zijn zelfstudielessen die bestaan uit een lesboek Engels, audio-CD’s en een USB-stick. De cursisten werken idealiter ruwweg twintig minuten per dag.

De lessen van Assimil bestaan uit verschillende Engelse dialogen die worden beluisterd, nagesproken en gelezen. Hiernaast staat de Engelse vertaling, samen met grammaticale toelichting. Om de uitspraak van het Engels te trainen, maakt de Assimil-methode gebruik van zinnen die door moedertaal (native) speakers zijn ingesproken en die de cursist daarna dient te herhalen. De opbouw van de les verloopt van receptief naar productief: tijdens de eerste lessen wordt nog geen taalproductie verwacht van de gebruiker; dit komt pas na ongeveer 50 lessen.

Populariteit

De Assimil-cursussen zijn gewaardeerd. Ze zijn relatief voordelig en er is een ruim aanbod aan verschillende talen.

Voor- en nadelen van Assimil

Het voordeel van de Assimil-methode is dat de cursist Engels op zijn of haar eigen tempo kan leren wanneer dit het beste past. Het nadeel hierbij is, wat geldt voor alle computertaalcursussen, dat de student is aangewezen op zichzelf. Er is geen docent Engels beschikbaar om de cursist te begeleiden of te motiveren.