Cursus Engels Breda

Audio-Lingual Method (ALM) (Army Method/New Key)

Bedacht door wie en wanneer

De audiolinguale methode was al in de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw ontwikkeld in Amerika en Engeland, onder andere door de Amerikaanse taalkundige Leonard Bloomfield. Door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd het noodzakelijk om de (Amerikaanse) soldaten van elementaire verbale communicatieve vaardigheden te voorzien. Door de invloed van het leger stond deze audiolinguale methode ook bekend als de ‘legermethode’.

Kenmerken van de Audio-Lingual Method (ALM)

De audiolinguale methode kan gezien worden als een reactie op de grammatica-vertaalmethode. Het was nieuw dat de taallessen geheel in de doeltaal (bijvoorbeeld Engels) plaatsvonden. Spreken en luisteren (in het Engels) zijn de belangrijkste vaardigheden en (Engelse) grammaticale structuren worden geleerd middels mondelinge structuuroefeningen. Het doel is vrijwel zonder fouten Engels leren verstaan en spreken; dit begint bij een Engelssprekende leren naspreken. Het middel hiervoor is herhaling; er wordt gewerkt met driloefeningen om Engelse zinnen en structuren goed aan te leren, zodat reacties spontaan en automatisch worden. De taaltrainer Engels kan bijvoorbeeld een zin tien keer herhalen en daarna een nieuw Engels woord toevoegen. Bij de audiolinguale methode wordt veel gewerkt in zogenaamde talenpractica, waar studenten Engels een hoofdtelefoon op hebben en zinnen beluisteren en deze zinnen nazeggen. Het geschreven Engels komt pas aan bod wanneer het mondelinge Engels inmiddels vertrouwd is geworden. Er wordt wel met afbeeldingen gewerkt voor het introduceren van nieuwe woorden in het Engels.

Populariteit

In ons land werd de methode pas geïntroduceerd rond het jaar 1970 toen de Mammoetwet van kracht werd. Al gauw waren er grote bezwaren tegen de saaie drills. De techniek wilde wel eens haperen. Hierdoor raakten de talenpractica vrij gauw in onbruik. In plaats van de talenpractica werden de voor mondeling gebruik bedoelde structuuroefeningen schriftelijk gemaakt. Leerboekenschrijvers wonnen weer aan populariteit en boden weer expliciete grammaticaregels aan. Toch liet de audiolinguale methode wel sporen na. Het was nu alom aanvaard dat het bij het leren van een taal (zoals Engels) niet om het uit het hoofd leren van de regels van de (Engelse) grammatica gaat, maar om het gebruik ervan. De luistervaardigheid (Engels), die vóór 1970 voor het merendeel van docenten niet bestond, was ontdekt.

Voor- en nadelen van de Audio-Lingual Method

De audiolinguale methode is effectief voor studenten Engels die beginnen. De correcte uitspraak Engels wordt van het begin af aangeleerd. Deze methode is een docentgestuurde methode en kan daardoor een efficiënte en snelle overdracht van taalkennis bieden. De audiolinguale methode kan ook bij grote(re) groepen toegepast worden.

Dit docentgestuurde aspect heeft tegelijk een keerzijde; er wordt geen eigen inbreng verlangd van de studenten. Hierdoor dreigt het risico op passiviteit en onvoldoende betrokkenheid en motivatie. Een ander bezwaar van de methode is dat de geoefende drills niet zo eenvoudig in levend taalgebruik Engels om te zetten zijn.

GoldList Method (GLM)

Bedacht door wie en wanneer

Polyglot David J. James, alias Viktor Dmitrievitch Huliganov of Uncle Davey ontwikkelde de GoldList Method (‘gouden lijst-methode’).

Kenmerken van de GoldList Method (GLM)

De GoldList Method is een leermethode om woorden of zinnen in een vreemde taal (bijvoorbeeld Engels) op een zodanige wijze te leren dat het in het langetermijngeheugen wordt opgeslagen. Deze methode werkt middels zelfgeschreven woordenlijsten (Engels) die worden herhaald na verloop van tijd. De Engelse zinnen en woorden van de woordenlijst worden door de lerende hardop gelezen. Al deze woorden en/of zinnen uit het hoofd te leren, is niet het idee, maar dit gebeurt vanzelf door blootstelling. Deze woordenlijst wordt steeds veranderd; Engelse woorden die zijn geleerd, gaan van de lijst af. Engelse woorden die nog steeds problemen opleveren, blijven staan.

Populariteit

Aanhangers van de GoldList Method claimen dat deze woorden of zinnen spontaan opgeslagen worden in het langetermijngeheugen, iets dat door veel geheugenwetenschappers bestreden wordt. Volgens deze geheugenwetenschappers wordt (taal)kennis in het algemeen onthouden als deze relevant en betekenisvol is voor de lerende. Deze GoldList-methode kan goed functioneren voor Engelse woorden die van betekenis en relevant zijn.

Voor- en nadelen van de GoldList Method

Deze methode kan goed werken voor studenten die het fijn vinden om bijvoorbeeld Post-its^® als geheugensteun te gebruiken. Doordat het fysieke gedeelte van het geheugen door het schrijven wordt aangesproken en meewerkt, functioneert het met de hand schrijven beter dan typen of, zelfs tamelijk zinloos: een foto maken. Het gebrek aan context is een minpunt. Talen zijn veel meer dan een verzameling losse woorden en/of zinnen. Daarnaast is deze methode bijzonder tijdrovend; er moeten steeds handgeschreven woordenlijsten worden aangemaakt.

De Natural Method

Bedacht door wie en wanneer

De Natural Method, ook wel de Natural Approach (de ‘natuurlijke aanpak’) genoemd, is door Tracy D. Terrell en Stephen Krashen ontwikkeld in 1983.

Kenmerken van de Natural Method

De Natural Method is op een natuurlijke wijze van taalverwerving (van bijvoorbeeld Engels) gericht. De leermethode probeert het Engels te leren op de manier waarop iemand als kind zijn of haar moedertaal leerde spreken. De Engelse taalregels leert de student ook onbewust op deze manier. Alleen het Engels wordt hiervoor gebruikt met een aantal visuele hulpmiddelen. Een leeromgeving zonder stress voor de studenten is het streven. De studenten worden blootgesteld aan een aanzienlijke hoeveelheid begrijpelijke input. Bij de deze methode wordt de taalproductie Engels niet geforceerd, maar mag spontaan ontstaan. De methode legt de nadruk op communicatie en minder op expliciete Engels grammatica en de correctie van vormfouten.

De methode heeft het meeste rendement als de studenten worden ondergedompeld in het Engels. De leeractiviteiten die in het Engels worden aangeboden, dienen stimulerend te zijn, om te zorgen dat de lerenden plezier beleven van de ervaring.

De Natural Method leermethode heeft vrij veel overeenkomsten met de Directe Methode. De methoden gaan beide uit van het idee van natuurlijke taalverwerving; het verschil tussen deze twee methoden is dat de Directe Methode meer de focus op de praktijk legt en de Natural Method meer op de blootstelling aan taalinput en het verminderen van spreekangst.

Populariteit

Het is vaak bewezen dat onderdompeling een heel effectieve leermethode is. Doordat de natuurlijke aanpak betrekkelijk eenvoudig is om te begrijpen, is de methode een populaire manier van lesgeven onder taaltrainers Engels. Er kleven eveneens nadelen aan de Natural Method. De leermethode is voornamelijk gericht op het impliciet aanleren van de Engelse grammatica. De lerenden zouden inderdaad leren te communiceren in het Engels, maar blijven hangen in een wat gebrekkige, versimpelde versie van de taal door onvoldoende kennis van de grammatica van de taal.

Voor- en nadelen van de Natural Method

Op een natuurlijke manier leren, wordt als een prettige manier ervaren om een taal te leren. Studenten krijgen de kans voor het opbouwen van een persoonlijke band met het Engels. Omdat de studenten niet ‘uit het hoofd hoeven te leren’, blijft het geleerde Engels langer onthouden.

Het nadeel kan zijn dat het langer duurt voor er resultaten geboekt worden, doordat er vrijwel geen druk op de taalproductie ligt. De methode bereidt studenten eveneens niet per se voor op een bepaald Engels examen.

Structurele Aanpak

Bedacht door wie en wanneer

De Structural Approach (afgekort SA) ofwel ‘Structurele Aanpak’ is in de jaren 50 door de Amerikaanse taaldocent Charles en Robert Lado ontwikkeld.

Kenmerken van de Structurele Aanpak (SA)

Deze Structurele Aanpak is een methode om vreemde talen te leren die als doel heeft om de lerende vertrouwd te laten raken met de fonologische en grammaticale structuur van de taal (bijvoorbeeld het Engels). Volgens de SA levert het beheersen van deze structuren meer op dan de verwerving van woordenschat Engels. Bij de methode gaat het om het herkennen en kunnen toepassen van specifieke combinaties van Engelse woorden en woordgroepen in de correcte woordvolgorde. Deze combinaties van woorden worden aan de studenten aangedragen in betekenisvolle situaties door middel van visualisatie, dramatisering, handelingen en gezichtsuitdrukking. De structuren die in de praktijk het meest in het Engels gebruikt worden, worden als eerste aangeboden. Mondelinge vaardigheid Engels (luisteren en spreken) wordt hier in eerste instantie bij gebruikt; lezen en schrijven volgen hieruit. Bij het aanleren en verbeteren van de productieve vaardigheid Engels (spreken en schrijven), krijgt de grammatica een grote plek. Andere namen voor de Structurele Aanpak zijn de Structural-Situational Approach (structurele-situationele benadering) en de Structural-Oral-Situational Approach (structurele-mondeling-situationele benadering).

Populariteit

De Structurele Aanpak werd in de jaren vóór 1970 op vrij grote schaal gebruikt om Engelse les te geven in Engelssprekende landen, de voormalige Britse koloniën en in Maleisië.

Voor- en nadelen van de Structurele Aanpak

Het voordeel van een structurele aanpak is dat de studenten het Engels op een accurate manier kunnen leren. Studenten krijgen inzicht in de Engelse grammatica leren eveneens in welke situatie bepaalde Engelse woorden en woordcombinaties wel of niet geschikt zijn voor de situatie. De methode van de Structurele Aanpak gebruikt de taal van alle dag. Nadelen heeft de Structurele Aanpak ook. Deze methodiek is nogal tijdverslindend en geeft niet onmiddellijk een succeservaring. De eigen input van lerenden is behoorlijk beperkt; de methode is niet echt creatief.

Communicatief taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT)

Bedacht door wie en wanneer

Communicatief taalonderwijs (Engelse benaming: Communicative Language Teaching; CLT), ook wel ‘De Communicatieve benadering’ (Engelse benaming: Communicative Approach; CA) genoemd, ontstond in de jaren 60 van de vorige eeuw onder invloed van ideeën van Noam Chomsky, die de nadruk legde op competenties bij het leren van een taal. Taalkundige Dell Hymes was de grondlegger in 1966 van het concept communicatieve vaardigheden.

Kenmerken van Communicatief taalonderwijs (CLT)

Het communicatief talenonderwijs gaat uit van de visie dat interactie het uiteindelijke streven is van het leren van vreemde talen (zoals Engels).

Met gebruik van CLT-technieken leren de studenten het Engels in de praktijk te brengen door de interactie met elkaar en de taaldocent Engels. Teksten, geschreven in het Engels of ander materiaal uit het dagelijks leven en/of de werksituatie worden gebruikt. Het Engels wordt zowel tijdens en ook buiten de les gebruikt.

Studenten praten over persoonlijke gebeurtenissen met medestudenten en de docent Engels draagt onderwerpen aan die buiten het gebied van de traditionele grammatica liggen, om de taalvaardigheid Engels in verschillende situaties uit de praktijk te oefenen. Engelse grammatica wordt inductief geleerd, dit houdt in aan de hand van de praktijk, van waaruit de regel volgt.

Bij communicatief taalonderwijs is de taaldocent Engels echt een trainer, die de lerende helpt om te communiceren in het Engels.

Populariteit

In de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw werd het communicatief taalonderwijs erg populair, deels omdat de traditionele taalonderwijsmethodes niet erg succesvol waren gebleken. Binnen een verenigd Europa ontstond een grotere behoefte om een vreemde taal te leren middels een methode die direct kon worden toegepast.

Voor- en nadelen van Communicatief taalonderwijs

CLT (communicatief taalonderwijs) kent veel pluspunten. Lerenden ‘kunnen’ al snel ‘iets’ in het Engels; deze methode van leren is studentgericht en functioneel. Vanwege het gebruik van authentieke materiaal, leren de studenten de Engelse woorden die zij moeten weten. De methode is efficiënt. Voor de lerende werkt deze methode stimulerend omdat hij of zij gauw succeservaringen heeft. Fouten mogen worden gemaakt; al doende wordt de taalvaardigheden geleerd en geperfectioneerd. Een keerzijde van deze communicatieve benadering is dat voor grammatica, woordenschat die niet direct toepasbaar is en uitspraak minder aandacht is. Het plannen en voorbereiden vereist veel meer tijd van de taaltrainer en van studentent vraagt het een actieve deelname. Deze manier van een vreemde taal leren, is voor een aantal studenten moeilijk of ongewoon, afhankelijk van welke achtergrond zij hebben. CLT (communicatief taalonderwijs) draait om het trainen van taalvaardigheden; het gaat hierbij om de functie en in mindere mate om de vorm en de methode biedt dan ook geen echt samenhangend geheel.

Grammatica-/vertaalmethode (GVM) (Engels: Grammar-Translation Method; GTM)

Bedacht door wie en wanneer

In de 18^de en de 19^de eeuw was taalonderwijs vooral op praktisch taalgebruik gericht. Er word geleerd om gebruiksklare zinnetjes, dialogen, idiomatische uitdrukkingen, lijsten met woorden etcetera na te spreken, uit het hoofd te leren en vervolgens op te zeggen. Dit werd op een andere manier gedaan door een Duitse docent Frans en Italiaans en eveneens leerboekenschrijver; Johann Valentin Meidinger. Meidinger ontwikkelde een methode waarbij de grammatica in het middelpunt stond omstreeks 1783. Meidinger wordt als grondlegger van de grammatica-vertaalmethode (In het Engels: Grammar-Translation Method, afgekort GTM) gezien.

Kenmerken van de Grammatica-/vertaalmethode (GVM)

Deze methode was op het onderwijs in het Latijn gestoeld; de taal van religie, cultuur en wetenschap. Onderwijs in Latijn was vanzelfsprekend op geschreven teksten van klassieke schrijvers gericht en was geheel op de grammatica en het vertalen gericht. Dat werd als een wetenschappelijke en degelijke aanpak beschouwd. De Grammatica-/vertaalmethode gaat van de analyse uit van taalstructuren en taalvormen (van bijvoorbeeld Engels) waarbij de student zelf inzicht ontwikkelt. Bij de Grammatica-vertaalmethode zijn de lees- en schrijfvaardigheid Engels dus belangrijk. Literatuur, vertalen en uit het hoofd leren van woordenlijsten krijgen de nadruk. De docent draagt de kennis Engels over, de lerenden memoriseren.

Populariteit

Tegengeluiden waren reeds al sinds halverwege de negentiende eeuw ook te horen. Desondanks heeft de grammatica-/vertaalmethode tot vrij recent een grote invloed op het taalonderwijs gehad.

Voor- en nadelen van de Grammatica-/vertaalmethode

Aan personen die het een uitdaging vinden om dingen uit het hoofd te leren, vormt de grammatica-/vertaalmethode vormt een aardige mentale training. De methode biedt eveneens inzichten in de structuur van het Engels, omdat de nadruk gelegd wordt op de grammatica.

De methode kent echter meer nadelen dan voordelen. Het belangrijkste nadeel is dat de spreek- en luistervaardigheid Engels ver achterblijft, waardoor de taal zelfs na jaren studie zelden mondeling toegepast kan worden. Deze methode staat ver af van het dagelijks gebruik van het Engels, ook in de context die wordt aangeboden, omdat het meestal gaat om literair taalgebruik. De methode biedt geen mogelijkheid tot differentiatie of tot een eigen creatief proces voor de lerenden voor het werken in een groep. De student fungeert slechts als toehoorder en uitvoerder.

Onderdompeling (Engels: immersion)

Bedacht door wie en wanneer

De leermethode ‘Onderdompeling’ (In het Engels: language immersion of alleen immersion) wordt wereldwijd toegepast sinds de jaren 70, hoofdzakelijk op middelbare scholen waarbij een schoolvak (zoals het vak wiskunde) in de vreemde taal wordt onderwezen. In Nederland is ‘onderdompeling’ bekend als de leermethode die bij onze collega’s van Taleninstituut Regina Coeli in Vught, ‘de nonnen van Vught’ gebruikt wordt. De methode is daar ontstaan in 1963 met Franse nonnen die Franse les aan welgestelde vrouwen uit Vught gaven.

Kenmerken van onderdompeling

Onderdompeling houdt in dat degene die de taal (zoals het Engels) leert, direct vanaf het begin wordt omgeven door de nieuwe taal. De instructies vinden plaats in de doeltaal (Engels); eerst langzaam en met veel herhaling, later op een meer natuurlijke manier. Vanaf het begin wordt de lerende ook uitgedaagd om in het Engels te spreken. Er wordt gewerkt met simulaties en rollenspellen. Op onderwijsinstellingen die met onderdompeling werken, wordt vaak de omgeving in de stijl van het Engels ingericht om een situatie te creëren alsof studenten in Engeland zijn. Studenten oefenen één-op-één of in een klein groepje met Engels spreken. Een andere manier om een taal te leren door middel van onderdompeling, is daadwerkelijk naar Engeland te reizen en daar in een gastgezin te verblijven.

Populariteit

De methode van onderdompeling wordt als een zeer goede methode om een vreemde taal te leren beschouwd. Vooral de mondelinge taalbeheersing Engels kan uitstekend worden ontwikkeld op deze manier.

Voor- en nadelen van onderdompeling

Het grote voordeel is dat deze methode snel resultaten laat zien, doordat de methode vrij intensief is. De leermethode is ‘sink or swim’, de lerende moet echt gaan communiceren in het Engels want hij of zij wordt erdoor omgeven. In principe is de student 24 uur per dag Engels aan het leren. In groepen versterkt het samen oefenen de sociale interactie. Lerenden ervaren dat als motiverend.

Dat het bereikte resultaat niet altijd wordt vastgehouden, is een minpunt. De kans is groot dat het nieuw geleerde relatief snel wegzakt als iemand in een vrij korte tijd Engels leert, door in Engeland te zijn of door te zijn ondergedompeld in een kunstmatig gecreëerde omgeving, maar vervolgens weer overgaat tot de orde van de dag. Een bijkomend nadeel van de leermethode kan zijn dat een dergelijke training Engels erg intensief is. Niet alle studenten hebben genoeg conditie om deze wijze van leren vol te houden.

Suggestopedie (Suggestopedia)

Bedacht door wie en wanneer

Suggestopedia is een methode om vreemde talen te leren die ontwikkeld is. Deze leermethode is ontwikkeld door de Bulgaarse wetenschapper en psychotherapeut Georgi Lozanov.

Kenmerken van Suggestopedie

Suggestopedia is op het principe van de suggestie gebaseerd. Positieve suggestie is volgens Georgi Lozanov een voorwaarde om (vreemde talen; bijvoorbeeld Engels) te leren. Een ontspannen sfeer alsook een wederzijds vertrouwen tussen studenten en de trainer (Engels) zijn daarvoor van essentieel belang. Dat de student zich ontspannen en veilig voelt, is de voorwaarde hiervoor. Leslokalen met rijopstellingen waren uit den boze om dit te bereiken. Tijdens de lessen zaten lerenden in comfortabele stoelen die in een halve cirkel werden geplaatst en er werd altijd muziek in de les gespeeld. De methodiek zoals Lozanov die beoogde, bestond uit het voorlezen van teksten, terwijl klassieke muziek werd gespeeld of natuurgeluiden te horen waren op de achtergrond. Bij de teksten waren woordenlijsten alsook opmerkingen over de grammatica van de doeltaal (het Engels). Er werd met veel expressie in stem en gebaren voorgelezen. De studenten werden zo verleid om te luisteren en ze konden de (Engelse) woorden die nieuw waren voor ze, gemakkelijk begrijpen en opnemen. Er was veel tijd tijdens de lessen voor cultuur en kennis over het land van de doeltaal (Engeland). Er werd met rollenspellen gewerkt en er werden bijvoorbeeld (Engelse) streekgerechten bereid en geproefd.

Populariteit

De methode Suggestopedia was omstreden en is niet heel bekend meer. Een aantal elementen zoals het gebruikmaken van stemexpressie en gebaren bij het lezen van teksten, wordt nog steeds toegepast.

Voor- en nadelen van Suggestopedie

Suggestopedia zorgt voor een ontspannen en veilige sfeer, waardoor de studenten geen last van faalangst of frustratie zullen hebben. Voor immigranten kan deze sfeer aan een positieve associatie met het nieuwe thuisland bijdragen. Muziek werkt vaak motiverend en draagt muziek bij aan betere leerprestaties. Een bijkomend voordeel van de leermethode is dat de lerende gestimuleerd wordt om actief mee te doen en zich in de situatie in te leven. Dit is voor sommigen een nieuwe ervaring. Voor sommigen is dit tegelijk een nadeel, omdat niet iedere student hiertoe in staat is. Daarnaast kan muziek bij sommige mensen eerder afleiden en zelfs verstorend werken in plaats van stimulerend of ontspannend zijn. Dat de relatie tussen de docent en de student niet echt gelijkwaardig is, is een andere zwakke kant; alle input komt van de kant van de Engelse docent waarbij de student steeds de ontvangende partij is.

Community Language Learning (CLL)

Bedacht door wie en wanneer

In het jaar 1976 ontwikkelden de Amerikaanse priester en psycholoog Charles Curran en professor Paul La Forge Community Language Learning, ook wel Counseling Language Learning
of afgekort CLL genoemd.

Kenmerken van Community Language Learning (CLL)

Community Language Learning (CLL) is een methode om een taal te verwerven waarbij studenten samenwerken om te bepalen welke aspecten van de vreemde taal zij willen leren. Deze methode is gestoeld op de counseling-benadering waarbij de docent fungeert als counselor die de zinnen van lerenden omschrijft. De lerenden beginnen het gesprek. Zij spreken in de moedertaal als de studenten de doeltaal (Engels) nog niet genoeg machtig zijn. De taaldocent (Engels) vertaalt en legt uit. Hierna herhalen de lerenden de uitingen van de docent zo goed mogelijk. De gesprekken in het Engels worden opgenomen om nadien te kunnen herbeluisteren.

De methode bevordert het gemeenschapsgevoel in de leergroep en beschouwt de interactie tussen de studenten onderling als middel om de Engelse taal te leren. Er wordt geen lesboek Engels gevolgd; de studenten bepalen zelf de lesstof met behulp van betekenisvolle gesprekken.

Populariteit

De mate van succes van de methode hangt sterk af van de expertise van de trainer-counselor. De taaldocent dient zowel sociaal-cultureel kundig als taalkundig onderlegd te zijn. De trainer dient zowel het Engels als de moedertaal van de lerenden zeer goed te beheersen om de taaluitingen van de lerenden te kunnen vertalen. Deze methode kan prima werken indien deze op de juiste wijze wordt gebruikt. Voor grote klassen is deze methode niet bruikbaar.

Voor- en nadelen van Community Language Learning

Deze methode biedt voor studenten een hoge mate van autonomie. Het analyseren van eigen gesprekken vinden de lerenden vaak zinvol. Niet alleen tijdens de lessen Engels, maar eveneens daarbuiten wordt de leergroep vaak heel hecht. Met CLL worden de lerenden zich een stuk meer bewust van anderen in hun groep, hun sterke en minder sterke punten en ze leren om als team te werken. Het bespreken van de fouten en het evalueren van de les Engels is heel leerzaam voor de studenten. Dergelijke correcties blijven vaak in het geheugen gegrift en worden onderdeel van de actieve woordenschat van de student.

Een nadeel van CLL kan zijn dat de taal docent niet sturend is, ondanks dat een aantal studenten wel sturing nodig heeft. Er wordt geen lesboek gebruikt en eveneens geen toetsen Engels gehouden. Het succes van de taalles is hierdoor lastig meetbaar. Sommige lerenden worden geremd in hun Engels spreken als zij worden opgenomen.

Lexicografische benadering (Engels: Dynamic Lexicographic Approach; DLA)

Bedacht door wie en wanneer

De Lexicografische benadering (In het Engels: Lexical Approach; LA) is een methode om talen te leren die door Michael Lewis in de vroege jaren 90 van de vorige eeuw is ontwikkeld.

Kenmerken van de Lexicografische benadering (DLA)

Deze benadering is gebaseerd op het idee dat een belangrijk deel van het leren van een taal (zoals het Engels) bestaat uit het begrijpen en produceren van zogenaamde ‘lexicale eenheden’, brokjes taal die uit (Engelse) woorden, woordcombinaties alsook uitdrukkingen bestaan. Lerenden verwerven al doende inzicht in patronen van het Engels (de grammatica) en betekenisvolle groepen woorden. Zo leren ze hoe het Engels ‘in het echt’ wordt gebruikt. De woordenschat Engels krijgt bij deze benadering meer nadruk dan de Engelse grammatica. Instructies zijn op situaties en Engelse uitdrukkingen gericht die regelmatig voorkomen in dialoog. Voor interactie is aandacht maar ook voor i>exposure; voor de receptieve vaardigheden van de lerenden (luisteren/begrijpen, lezen/begrijpen). Er bestaat veel mogelijkheid voor het zelfstandig ontdekken van de Engelse taal door de student.

Het is de rol van de trainer Engels om te zorgen voor genoeg input en het faciliteren van het leertraject van de student.

Populariteit

Door de invloed van de ideeën over taal van (onder meer) Michael Lewis zijn in de laatste dertig jaar lesboeken duidelijk anders geworden. Bij deze methode wordt veel meer aandacht geschonken aan de woordenschat die aangeboden wordt in chunks, in betekenisvolle brokjes. Een vergaande omwenteling in de wijze waarop taal wordt onderwezen, iets waarnaar Lewis streefde, is er echter niet van gekomen.

Voor- en nadelen van de Lexicografische benadering

De studenten leren de Engelse taal op een natuurlijke manier te gebruiken door het werken met ‘chunks’ (brokjes van de taal); met ‘echte’ taal. Dit zorgt voor souplesse in het het gebruik van het Engels.

Dat de werkelijkheid altijd weer anders is dan de aangeleerde taalsituaties, is het minpunt van de leermethode. Sommige studenten hebben meer aan een taaltrainer Engels die hen wegwijs maakt, dan aan een docent taal-facilitator omdat ze meer moeite hebben met het zelf leren herkennen van de taalpatronen.

Series Method

Bedacht door wie en wanneer

De Series method, ofwel ‘seriemethode van taalverwerving’ is in 1880 door de Franse leraar François Gouin ontwikkeld.

Kenmerken van de Series Method

De seriemethode (Engelse naam: The Series Method of language acquisition) van François Gouin gaat uit van een serie van verbonden zinnen die eenvoudig te begrijpen zijn en weinig kennis van grammatica vereisen. Studenten leren zinnetjes op basis van een actie, zoals het verlaten van een huis in de volgorde waarin deze uitgevoerd zou worden. Deze series of reeksen gingen over onderwerpen als mens in de samenleving, leven in de natuur, beroep en wetenschap, ontwikkeld vanuit het verschil tussen objectief, subjectief en figuurlijk taalgebruik. De leermethode van François Gouin maakt geen gebruik van moedertaal. Het betreft een soort eentalige leermethode, die niet van ‘vertalen’ en ‘uitleggen’ uitgaat maar van ‘demonstreren’ en ‘handelen’. Hierdoor gaan studenten vanzelf snel in de te leren taal (bijvoorbeeld het Engels) denken.

Populariteit

De denkwijzen van François Gouin over het leren van een vreemde taal waren zeer vooruitstrevend. Ondanks de ongewone aanpak, was de seriemethode van François Gouin enige tijd succesvol. Deze methode werd echter door de Directe Methode van Maximilian Berlitz overschaduwd.

Voor- en nadelen van de Series Method

De Series method van Gouin ontwikkelt sterk de mondelinge vaardigheden Engels en de methode zorgt voor een sfeer die harmonieus, natuurlijk en gelijkwaardig is.

De methode creëert levendig taalonderwijs. Dit soort onderwijs Engels wekt de leermethode enthousiasme van de lerenden op door gebruik te maken van visuele leermiddelen, zoals afbeeldingen, grafieken, en dergelijke. Het leren werd tastbaar; dit was iets dat geheel nieuw was. studenten Engels worden nieuwsgierig, wat helpt om het leergeheugen te ontwikkelen, druk om te presteren te verminderen alsook het zelfvertrouwen te verhogen. De communicatieve vaardigheid Engels van de student wordt sterk gestimuleerd met de methode van François Gouin.

De leermethode heeft als nadeel dat taal die wat meer abstract of subjectief is, wat moeilijk met beweging en expressie in één duidelijke ervaring kan worden gevangen. Een bijkomend nadeel is de bewerkelijkheid voor de taaldocent, die immers een hele reeks aan series moet voorbereiden. Als derde punt richt de Gouin-seriemethode zich vooral op het mondelinge taalgebruik, terwijl het onderwijssysteem nog vaak draait om examens die de lees- en schrijfvaardigheden toetsen.

Task-Based Language Teaching (TBLT)

Bedacht door wie en wanneer

Task-Based Language Teaching; TBLT (Taakgericht taalonderwijs) is in de jaren tachtig van de vorige eeuw ontwikkeld. De grondleggers van deze methode waren de Indiase taalkundige professor N.S. Prabhu, de Amerikaanse hoogleraar Teresa P. Pica en de Britse hoogleraren Graham Crookes en Michael H. Long.

Kenmerken van de Task-Based Language Teaching (TBLT)

Het taakgericht taalonderwijs past binnen een Communicatieve Benadering/het Communicatief Taalonderwijs. De gedachte erachter is dat het verwerven van de vreemde taal (zoals het Engels) geen op zichzelf staand doel, maar een middel om specifieke taken uit te kunnen voeren. Lerenden krijgen verschillende motiverende taken aangeboden. Hiervoor is taalkennis (Engels) nodig. Voor het goed uitvoeren van deze taken, is het nodig dat zij over taalregels en woordenschat beschikken. Deze taken zijn zaken uit het dagelijks leven, bijvoorbeeld e-mails schrijven, met een klantenservice bellen, een boodschap doen, een drankje bestellen of een krant lezen. De opdracht wordt in drie verschillende fasen opgedeeld: vóór, tijdens en na de taak, waarbij de student zich eerst op de taak voorbereidt, de taak daarna uitvoert en tot slot erop terugblikt. Om de taken uit te voeren, dienen studenten samen te werken. De taken moeten iets boven het taalniveau van de studenten Engels liggen om leereffect te hebben.

Populariteit

Task-Based Language Teaching heeft aan populariteit gewonnen vanaf de vroege jaren negentig en zeker in het taalonderwijs. Het lijkt de meest praktisch bruikbare vorm te zijn voor het verhogen van de taalvaardigheid bij de lerenden (hoofdzakelijk de lerenden met een achterstand) in het lager en secundair onderwijs.

Voor- en nadelen van Task-Based Language Teaching

Het taakgericht taalonderwijs (Engels) biedt duidelijke voordelen. Het is een activerende werkwijze, waarbij de studenten uitgedaagd worden om hun vaardigheden (Engels) te gaan gebruiken. Mits de taak goed aansluit bij de student, is Task-Based Language Teaching een op de persoon gerichte, relevante en efficiënte aanpak. Lerenden komen op een natuurlijke, alledaagse wijze in aanraking met de Engelse taal en leren zo authentieke Engelse woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen in het Engels. Daarnaast leren studenten om met andere studenten Engels samen te werken. De studenten ervaren taakgericht taalonderwijs als motiverend en plezierig.

Als nadeel kan worden genoemd dat de communicatie het belangrijkst is en niet zozeer de correcte vorm van het Engels, waardoor lerenden die niet zozeer precies leren.

De Dogme benadering (Engels: Dogme Language Teaching; Dogme ELT)

Bedacht door wie en wanneer

De Nieuw-Zeelandse taalkundige en docententrainer Scott Thornbury ontwikkelde in het jaar 2000 Dogme Language Teaching/Dogme ELT (ook wel de ‘Dogmabenadering’ genoemd).

Kenmerken van de Dogme benadering (ELT)

De inspiratie voor Dogme Language Teaching was ‘Dogme 95’. Dit was een beweging uit het jaar 1995 van een aantal filmmakers uit Denemarken waaronder filmregisseur Lars von Trier. Bij het maken van films confirmeren de deelnemers zich aan 10 strenge regels (dogma’s). Deze vormen samen ‘de eed van zuiverheid’ (In het Deens: kyskhedsløfter; in het Engels: Vows of Chastity). Iets dergelijks is bij het Dogme-taalonderwijs aan de hand. De aanhangers van de Dogme Language Teaching streven naar een vorm van communicatief taalonderwijs die niet is belast door voorgedrukt materiaal. Het doeleinde van de Dogme-benadering is het starten van echte inhoudelijke gesprekken over praktische onderwerpen. Hierbij draait het om communicatie als inspirator van een taal leren (bijvoorbeeld Engels). Daarom is de Dogme-benadering een communicatieve aanpak voor onderwijs, die taalonderwijs biedt zonder het gebruik van lesboeken of overig lesmateriaal en zich in plaats daarvan focust op de communicatie tussen de lerenden en de taaldocent. Het Dogme-taalonderwijs heeft, net als de Dogme-beweging in de film, tien dogma’s (uitgangspunten).

Populariteit

Ondanks dat er niet veel onderzoek naar het succes van Dogme is geweest, gaat Scott Thornbury ervan uit dat de parallellen met het taakgericht leren van een vreemde taal (zoals Engels) suggereren dat Dogme waarschijnlijk vergelijkbare resultaten oplevert.

Voor- en nadelen van de Dogme benadering

Dat er vrijwel geen voorbereiding nodig is, is een positieve bijkomstigheid voor de taaldocent Engels. Het kan heel motiverend zijn dat de lerenden de verantwoording dragen voor het eigen leerproces. Zo zijn de lessen Engels nooit voorspelbaar. Dit creëert spontane communicatie en de verveling krijgt geen kans. Tijdens een taalles volgens de Dogme-benadering is zo goed als elk item bespreekbaar. Zo blijven de lerenden alert en betrokken.

Studenten kunnen zich daarentegen wel wat minder op hun gemak voelen als ze zo weinig door de trainer bij de hand genomen worden. Ook is niet elke trainer Engels voldoende flexibel voor deze manier van lesgeven. Dat de lerenden zich vaak op een bepaald examen Engels moeten voorbereiden, terwijl het niet zeker is dat de daarvoor benodigde stof wordt behandeld tijdens de les, kan een ander minpunt zijn van de methode.

Growing Participator Approach (GPA)

Bedacht door wie en wanneer

The Growing Participator Approach (GPA) is in 2007 door Language consultants Greg en Angela Thomson ontwikkeld.

Kenmerken van de Growing Participator Approach (GPA)

Deze GPA-benadering is een alternatieve kijk op het verwerven van een vreemde taal (zoals het Engels). De primaire aanname van de GPA is dat taal en cultuur niet los van elkaar kunnen worden gezien. Het gaat bij GPA om veel meer dan alleen het leren van het Engels; het doel is uitgroeien tot een volwaardige deelnemer aan het leven in de gastcultuur (bijvoorbeeld van Engeland). GPA gebruikt daarom de benamingen ‘groeiende deelnemers’ in plaats van ‘taallerenden’ en ‘verzorger’ in plaats van ‘docenten’. De Growing Participator Approach (GPA) vertoont overeenkomsten met, en is ook deels gebaseerd op, de Natural Approach (natuurlijke aanpak) van Stephen Krashen en Tracy Terrell.

De GPA-benadering bestaat uit zes fasen van activiteiten. Deze activiteiten worden door de lerende met een verzorger uit Engeland uitgevoerd. Begrip gaat voor productiviteit. De nadruk ligt op Engelse woordenschat en cultuur. Fase 1 van de methode is de hier-en-nu-fase. Deze duurt ruwweg 100 uur. In fase 1 concentreert de ‘groeiende deelnemer’ zich op het luisteren en het non-verbale feedback geven.

Fase 2 is de zogenaamde verhaalopbouwfase. Deze fase duurt ongeveer 150 uur en nu beginnen de deelnemers ook Engels te produceren. In fase 3 ligt de nadruk op zogenaamde ‘gedeelde verhalen’. ‘Gedeelde verhalen’ zijn verhalen over dagelijkse gebeurtenissen, verhalen die tussen culturen worden gedeeld en verhalen over gedeelde ervaringen. Fase 4 van de methode is de fase van het ‘diepe delen’. De deelnemer en de verzorger beginnen nu diepere gesprekken over het leven in de Engelse cultuur te voeren. In fase 5 van de leermethode begint de deelnemer zich te richten op taalgebruik van moedertaalsprekers Engels door middel van televisie, films, nieuws en literatuur. Het Engels dat voor het werk nodig is, wordt ook geleerd. Fase 6 van de leermethode is de zogenaamde ‘zelfvoorzienende groeifase’. Deze fase kent geen eindpunt. Het gaat het hierbij om de groei buiten de formele taalsessies Engels om.

Populariteit

De leermethode van Thomson is nog vrij nieuw en er is nog vrij weinig bekend over het succes van deze methode. Deelnemers zijn enthousiast over de methode.

Voor- en nadelen van de Growing Participator Approach

De GPA-methode biedt een duidelijk inzicht op het proces van taalverwerving Engels. Deze zes afzonderlijke fasen van GPA bieden realistische doelstellingen en een duidelijk tijdspad. Er wordt door de lerende niet alleen kennis verworven van het Engels, maar eveneens van de omgeving en de lerenden verwerven daarnaast een nieuw sociaal netwerk.

Het feit dat voor elke deelnemer of minimaal elke groepje deelnemers een ‘verzorger’ moet worden gezocht die bereid is om behoorlijk veel tijd te investeren, is een nadeel van deze benadering.

Shadowing Technique

Bedacht door wie en wanneer

De Shadowing technique of kortweg Shadowing (‘schaduwen’) is bedacht door Alexander Argüelles; een Amerikaanse polyglot en taalkundige in de vroege jaren 2000.

Kenmerken van de Shadowing Technique

Shadowing is een methode die studenten zelfstandig kunnen gebruiken voor het verbeteren van de uitspraak en de intonatie (Engels) en het verwerven van vloeiendheid in het spreken. Het werkt een eenvoudige techniek van Shadowing: de lerende luistert naar een audio-opname, bij voorkeur een dialoog en herhaalt wat hij of zij hoort. Het gaat in eerste instantie om de klanken; de Engelse tekst ook begrijpen is niet van belang. Het luisteren en daarna herhalen wordt net zo vaak geoefend totdat het gemakkelijk gaat en de lerenden simultaan Engels kunnen spreken met de opname. De lerende gebruikt na enige tijd een transcript om te kunnen lezen (en te begrijpen) wat hij of zij gezegd heeft. Diverse leerboeken zijn voor deze techniek geschikt, zolang er maar dialogen in staan of delen met samenhangende tekst. De Engelse audio-opnames dienen idealiter iets boven het niveau van de studenten te liggen. De ideale lengte is ruwweg één pagina, op natuurlijke snelheid en zonder kunstmatige pauzes in te lassen. De aanbeveling van Argüelles is om te lopen tijdens het spreken, liefst buiten, en niet te zitten, doordat fysieke bewegingen de opname van de nieuwe taal (het Engels) in het zenuwstelsel versterken. Dat de student minder snel wordt afgeleid als hij of zij in beweging is, is een bijkomende grond zodat het werken aan het Engels veel effectiever wordt.

De shadowing-techniek vertoont veel overeenkomsten met de audiolinguale methode uit de vorige eeuw, maar het onderscheid is dat bij de audiolinguale methode grammaticale drills toegepast werden in plaats van dialogen of samenhangende tekst. Ook simultaan spreken is verschillend aan Shadowing.

Populariteit

In de afgelopen jaren is veel onderzoek gedaan naar Shadowing dat aantoont dat de techniek naast de uitspraak ook de luistervaardigheid aanzienlijk verbetert. Maar eveneens het algemene begrip van het Engels wordt vergroot.

Voor- en nadelen van de Shadowing Technique

Shadowing heeft als praktisch voordeel dat de methodiek kan worden toegepast in een groep van studenten, waarbij iedere deelnemer in de groep individueel actief aan de methodiek leren is. Het rendement van de methode is hoog.

Het nadeel van deze techniek is dat de lerenden het soms ietwat saai kunnen vinden om dezelfde Engelse tekst te blijven herhalen. De keuze van de tekst is dus van groot belang.

Total Physical Response (TPR^®)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse psycholoog James Asher ontwikkelde de taalverwervingsmethode Total Physical Response, ook wel TPR^® genoemd, in de jaren 60 van de vorige eeuw.

Kenmerken van Total Physical Response (TPR^®)

TPR^® is een methode om een vreemde taal (zoals Engels) te leren die van het principe uitgaat dat mensen leren met behulp van beweging en handelingen. Al doende leert men, en wel op de manier zoals kinderen de moedertaal leren. Ouders geven hun jonge kinderen continu opdrachten en belonen hen als ze die uitvoeren (“kijk naar mama”, “goed zo”). “Pak de lepel”, “Mooi!”, “Trek je schoentjes maar aan”, enz.). In de eerste plaats is het de bedoeling dat de kinderen begrijpen wat de ouders zeggen, de kinderen gaan in een later stadium verbaal reageren. Dus de luistervaardigheid Engels vormt de basis, daarna volgt de spreekvaardigheid.

De methode van TPR^® past deze principes van de moedertaalverwerving versneld toe bij het leren van het Engels. De docent geeft opdrachten op een begrijpelijke en vriendelijke wijze, zoals: “pak het boek” en doet zelf de opdrachten voor; de lerenden doen deze opdrachten na. In het begin wordt nog niet van de studenten verwacht dat ze Engels praten; de studenten geven de opdrachten in een later stadium. Opdrachten die bekend zijn worden uitgebreid of deels aangepast.

TPR^® appelleert aan de beide hersenhelften door de combinatie van beweging en spraak. Het kost hierdoor minder moeite om dingen te leren en de geleerde Engelse taalkennis beklijft ook beter.

Populariteit

Vooral wordt TPR^® gebruikt binnen het NT2-onderwijs (Nederlands als tweede taal), zeker bij beginnende studenten en ook wel op de basisschool bij Engels. Maar ook middelbare scholieren of volwassenen werken met veel plezier met de methode van Total Physical Response en behalen hierbij goede resultaten.

Voor- en nadelen van Total Physical Response

TPR^® heeft veel voordelen. Doordat studenten veel begrijpelijke input in ‘chunks’ krijgen aangeboden (woorden die bij elkaar horen), krijgen zij snel begrip van de nieuwe taal. De leermethodiek levert een snelle succeservaring op. Dit bevordert het plezier in leren. Zo kan de student leren zonder stress. TPR^® is in principe voor alle doelgroepen geschikt, ongeacht de achtergrond en de leeftijd en de methode kan eveneens worden gebruikt in grotere klassen. Het Engels wordt direct opgeslagen in het langetermijngeheugen.

Dat niet elke taaluiting in TPR^®-opdrachten is uit te drukken, is het nadeel van TPR^®. Daardoor werkt de methodiek tot op een zeker niveau en is daarnaast een andere methodiek (ter aanvulling) nodig. Ook is de methodiek niet erg creatief. De student leert niet zijn of haar ideeën, meningen en gevoelens in het Engels uit te drukken.

De Directe Methode (Engels: Direct Method; DM)

Bedacht door wie en wanneer

De Duits-Amerikaanse linguïst Maximilian Delphinius Berlitz bedacht eind jaren tachtig van de negentiende eeuw de Directe Methode. Deze methode wordt ook wel ‘de natuurlijke benadering’ genoemd. Deze methode is ontwikkeld als tegenreactie op de dominante grammatica-vertaalmethode.

Kenmerken van de Directe Methode (DM)

Er was een Reformbeweging omstreeks het jaar 1900 met nieuwe ideeën over leren dat zelfontdekkend en inductief diende te zijn. Die Reformbeweging betrof overigens niet alleen het leren van een vreemde taal, maar eveneens voeding, natuurgeneeskunde, kleding en naturisme. Rond het jaar 1900, net als in de jaren zestig van de vorige eeuw, streefden de mensen naar meer natuurlijke leefwijzen en bevrijding van keurslijven. Binnen het taalonderwijs kwam veel aandacht voor de gesproken, ‘levende’ taal, waarbij grammatica eerder inductief werd onderwezen, met voorbeeldzinnen. Hieruit dienden de studenten de taalregels af te leiden. Veel mondelinge oefeningen en met meer aandacht kwamen er voor de uitspraak van de taal (zoals het Engels). Het werd aangemoedigd om de lerenden veel in het Engels te laten praten. Dat de taalles in het Engels gegeven werd, was eveneens nieuw. Tijdens de taallessen werd nadrukkelijk niet vertaald. De (Engelse) woordenschat werd aangeleerd door middel van plaatjes en voorbeelden. Abstracte vocabulaire werd door studenten aangeboden voor het associëren van ideeën.

Populariteit

De vernieuwingsgolf van het begin van de twintigste eeuw ebde weg, mede door invloed van de crises en oorlogen, om weer in een andere vorm terug te komen in de jaren zestig.

Taleninstituten als Interlingua en Berlitz werken nog steeds met een (moderne versie van) de Directe Methode.

Voor- en nadelen van de Directe Methode

Het grote pluspunt van de Directe Methode is dat het een vrij natuurlijke manier is om Engels te leren. Bij de methode wordt veel aandacht geschonken aan luisteren en spreken. Hierdoor krijgen lerenden zelfvertrouwen en vloeiendheid. Nadelen heeft deze Direct Methode echter ook. Voor schrijfvaardigheid (Engels) is bij de Directe Methode zeer weinig aandacht en voor lezen in de doeltaal ook relatief weinig. Meer gevorderde studenten Engels worden met de methode niet genoeg uitgedaagd. De Directe Methode is eveneens niet zeer geschikt voor minder snel lerende studenten, doordat deze methode is gestoeld op een dynamische inzet van de student.

De Manesca-methode (Engels: Manesca Method)

Bedacht door wie en wanneer

In 1835 publiceerde Jean Manesca An Oral System of Teaching Living Languages Illustrated by a Practical Course of Lessons in the French through the Medium of the English (“Een mondelinge methode voor het onderwijzen van levende talen, aan de hand van een praktische cursus Frans door middel van het Engels”). An oral system of teaching living languages ging in herdruk in januari 2015.

Kenmerken van de Manesca-methode

De Manesca-methode is op hetzelfde principe gebaseerd als de ‘natuurlijke aanpak’ (Natural Approach): de beste manier om talen te leren, is die kinderen hun moedertaal leren. Een vreemde taal (zoals Engels) leren dient veilig en gemakkelijk te zijn. Daarom wil Manesca niet werken met abstracte regels en lijstjes met Engelse woorden die uit het hoofd geleerd moeten worden.

De Manesca-methode staat bekend als de oudste, bekende, volledige taalcursus. De leermethode is gebaseerd op het werken met een groep lerenden en een trainer Engels, die maar één Engels woord tegelijk introduceert. Bij dit woord hoort een bepaalde beweging. De studenten herhalen daarna één voor één het Engelse woord en de bijbehorende beweging. De herhaling helpt de studenten de Engelse woorden te onthouden, zonder dat uit het hoofd geleerd hoeft te worden. Stap voor stap worden de woorden zinnen en weer variaties op deze Engelse zinnen. In een later stadium wordt met leesteksten de Engelse spelling aangeboden.

De methode van Jean Manesca is al enkele jaren later door de Duitse grammaticaschrijver en taaldocent Heinrich Gottfried Ollendorff overgenomen en aangepast en staat ook wel bekend als de Ollendorff-methode.

Populariteit

Jean Manesca is twee jaar na de publicatie van zijn methode overleden. Het werk van Manesca is door anderen overgenomen en aangepast, onder wie Ollendorff. Veel van zijn ideeën zijn nog actueel en worden nog altijd in het moderne vreemdetalenonderwijs gebruikt.

Voor- en nadelen van de Manesca-methode

De sterke kant van de Manesca- of Ollendorff-methode is de combinatie van spreken en bewegingen maken, waardoor het fysieke geheugen meewerkt en de geleerde stof gemakkelijker en langduriger door de lerende wordt onthouden. Veelvuldig herhalen draagt daar ook aan bij. Het feit dat dit wat saai kan worden om steeds dezelfde Engelse woorden en zinnen te blijven herhalen, kan een nadeel zijn.

Silent Way

Bedacht door wie en wanneer

The Silent way (‘de stille manier’) is door de Egyptenaar Caleb Gattegno ontwikkeld in 1963.

Kenmerken van de Silent Way

The Silent Way is een methode om een taal te leren (bijvoorbeeld Engels) die stilte gebruikt als instructiemiddel. De methode van Gattegno gaat uit van de autonomie van de student en diens actieve deelname.

De trainers Engels gebruiken een combinatie van stilte en gebaren om de aandacht van de studenten te trekken, reacties te krijgen en ze aan te moedigen om foutjes te verbeteren. De methode besteed veel tijd aan de uitspraak (Engels).

Caleb Gattegno, die van oorsprong wiskundige was, vond het van belang om taalles te geven op een manier die efficiënt voor de energievoorraad van zijn studenten was. Caleb Gattegno kwam erachter dat het relatief weinig energie kost om een visueel of auditief beeld te onthouden, veel minder dan wanneer mensen proberen om dingen uit het hoofd te leren. Hij betoogde dat de taaldocenten niet naar het overbrengen van kennis an sich dienen te streven, maar het bewustzijn aan dienen te boren, omdat alleen het het bewustzijn het mogelijk maakt om iets te leren.

The Silent Way van Gattegno hierbij gebruikt onder andere staafjes met verschillende kleuren (zogenaamde cuisenaire-staven), die voor verschillende dingen kunnen worden gebruikt. De methodiek gebruikt eveneens Words in Colour. Words in Colour is een kleurenkaart voor geluiden waarin elke kleur een specifieke klank van het Engels vertegenwoordigt, gekleurde woordgrafieken voor het werken aan zinnen en gekleurde grafieken die worden gebruikt voor het leren van de spelling.

Populariteit

Hoewel The Silent Way in zijn oorspronkelijke vorm niet veel wordt gebruikt, zijn Gattegno’s ideeën wel van betekenis geweest, met name bij het aanleren van de uitspraak van het Engels.

Voor- en nadelen van de Silent Way

De sterke kant van de benadering van Gattegno is dat zijn aanpak niet-bedreigend is voor lerenden, die immers als autonoom gezien worden. In feite is de taaltrainer Engels dienstbaar aan de lerenden en niet andersom. De leermethodiek van The Silent Way stimuleert het leren van het Engels op een natuurlijke manier. Doorgaans wordt het geleerde goed verwerkt en onthouden door taallerenden uit te dagen om nieuwe dingen te ontdekken. De lerende ‘mag’ fouten maken, wat aan het leerproces bijdraagt.

Een nadeel van de methode kan zijn dat een aantal lerenden meer begeleiding nodig heeft dan de methode voorziet. Door het gebrek aan input van de docent Engels zouden de lerenden gefrustreerd kunnen worden. Werken met kleuren en grafieken heeft als beperking dat de nieuwheid er vrij gauw af gaat. Hierdoor verdwijnt het effect.

TPR Storytelling

Bedacht door wie en wanneer

TPR Storytelling of ‘TPRS’ houdt in Teaching Proficiency through Reading and Storytelling. Deze methode is door Blaine Ray ontwikkeld in 1990, een Amerikaanse docent Spaans, en is van de TPR-techniek (Total Physical Response) afgeleid.

Kenmerken van TPR Storytelling

De TPRS-methode is een talenverwervingsmethode die verhalen gebruikt om vreemde talen (bijvoorbeeld Engels) te leren. Het principe van TPRS is een natuurlijke methode van taalverwerving: een vreemde taal leren zoals een kind zijn of haar moedertaal leert. Om dit te kunnen bereiken, wordt de student blootgesteld aan veel begrijpelijke input. Door de docent Engels wordt een verhaal verteld waarin nieuw te leren Engelse woorden meerdere keren voorkomen. De verhalen zijn niet te lang en interessant of humoristisch. Omdat de verhalen eenvoudig zijn te begrijpen, zijn studenten ontspannen. Engelse woorden en structuren worden op deze manier vanzelf opgeslagen in het langetermijngeheugen. De taaltrainer wijst de lerende op grammaticale verschijnselen van het Engels, zonder dat studenten regels uit hun hoofd leren.

De lerende zal na enige tijd ‘vanzelf’ Engels gaan spreken en de Engelse grammaticale structuren van de nieuwe taal nadoen. Dit is een natuurlijk proces. Samen met een groep lerenden een verhaal maken, is een variant. Hierbij schrijft de docent Engels eerst nieuwe woorden en structuren op het schoolbord, met hun Engelse vertaling en vervolgens een verhaal te maken samen met de studenten. Tot slot vertellen de lerenden het verhaal na. Een belangrijk onderdeel van TPR Storytelling is lezen in het Engels, omdat dit zorgt voor inbreng. Schrijven in het Engels volgt daarna.

Populariteit

Er zijn veel onderzoeken gedaan die uitwijzen dat TPR Storytelling een geslaagde manier is om een nieuwe taal te verwerven. Er zijn wel randvoorwaarden: de setting dient geschikt te zijn en de taaldocent dient goed getraind te zijn.

Voor- en nadelen van TPR Storytelling

TPRS is een laagdrempelige manier om Engels te leren en het geleerde wordt grondig verworven. Omdat TPRS ook aan de creatieve intelligentie appelleert, is TPRS een breinvriendelijke leermethode. Het is prettig voor de lerende en het is niet moeilijk om de focus te behouden. Het werkt zeer motiverend om zelf een verhaal te verzinnen.

Dat TPRS veel voorbereiding van de docenten vraagt, is een keerzijde.

De Rosetta Stone methode

Bedacht door wie en wanneer

De Rosetta Stone-methodiek is vernoemd naar de Steen van Rosetta, een steen die in Egypte werd gevonden met tweetalige teksten, met behulp waarvan de hiërogliefen ontcijferd zijn. Het is eveneens de naam van het softwarebedrijf dat deze taaltrainingen op de markt brengt. De eerste versie van Rosetta Stone is in het jaar 1996 uitgebracht.

Kenmerken van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone cursus is een manier om met behulp van een computer een vreemde taal (bijvoorbeeld Engels) te leren. Deze taalcursussen zijn in meer dan dertig talen beschikbaar en de taalcursussen kunnen vanuit elk van deze talen worden gevolgd.

De Rosetta Stone-methode is een zogenaamde communicatieve methode, die de manier imiteert waarop een kind de moedertaal leert. Dit wil zeggen ‘leren door middel van onderdompeling’, leren door veel te luisteren en na te spreken. Rosetta Stone gebruikt hiervoor foto’s alsook stemmen van native speakers Engels (moedertaalsprekers) om de betekenis over te brengen van nieuwe (Engelse) woorden. De methode maakt gebruik van spraakherkenningsprogramma dat de Engelse uitspraak registreert en een schematische weergave hiervan maakt. Dit maakt het mogelijk voor de student om zijn of haar uitspraak van de nieuwe taal met die van native speakers (moedertaalsprekers Engels) te vergelijken. Door de voorbeeldspreker minder snel te laten spreken en vervolgens veel na te zeggen, kan verbetering van de uitspraak worden bereikt.

De methode biedt dictee-oefeningen om de schrijfvaardigheid Engels te oefenen. De software controleert de Engelse grammatica en de spelling en geeft eventuele fouten aan met de mogelijkheid om deze fouten van de studenten te verbeteren.

Het programma omvat eveneens leesteksten. Deze leesteksten gaan over dagelijkse onderwerpen, activiteiten en ideeën.

Populariteit

Rosetta Stone wordt veel gebruikt wereldwijd, ook door grote en bekende organisaties. Onder meer de NASA en het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse zaken maken gebruik van Rosetta Stone. In Nederland wordt Rosetta Stone door enkele ministeries en veel universiteiten en hogescholen ingezet en eveneens door een aantal internationale organisaties.

Voor- en nadelen van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone-methode is erg makkelijk in het gebruik en de student kan de methode op ieder moment gebruiken. Studenten bepalen zelf welke delen meer of minder aandacht nodig hebben. Velen vinden het prettig om te werken met de leermethode. Bij een gebrek aan taaltrainers kan de Rosetta Stone-methode voor scholen een oplossing bieden. Een nadeel van de methode kan zijn dat geen taaldocent beschikbaar is die lerenden motiveert of wat extra’s kan bieden.

De Pimsleur methode

Bedacht door wie en wanneer

De taalcursussen van Pimsleur zijn ontwikkeld door Dr. Paul Pimsleur; een Amerikaans taalkundige. De eerste Pimsleur taalcursus was een cursus Grieks, die Paul Pimsleur in 1963 introduceerde.

Kenmerken van de Pimsleur methode

De Pimsleur-methode is een computerprogramma om een nieuwe taal (bijvoorbeeld Engels) te leren.

Deze cursussen van Pimsleur bestaan uit zinnen/dialoog die door de student worden nagesproken en worden herhaald. Deze Engelse zinnetjes zijn ingesproken door moedertaalsprekers. De cursussen van Pimsleur zijn gebaseerd op herhaling, anticipatie, woordenschat en wederom herhaling. De les van de cursus omvat een halfuur audio-opname met nieuwe vocabulaire en taalstructuren. De grammaticale structuren van het Engels worden niet uitgelegd maar via uitbreiding van, en variaties op, deze zinnen aangeboden.

Dr. Pimsleur heeft onderzoek gedaan naar het meest optimale interval waarin geleerde informatie van het kortetermijngeheugen overgaat naar het langetermijngeheugen. In de Pimsleur taalcursussen is dit (gemiddelde) interval verwerkt.

Populariteit

De Pimsleur taalcursussen worden onder meer in de Verenigde Staten gevolgd en de ervaringen met de methode variëren. Over het algemeen zijn de lerenden tevreden over de aangeleerde uitspraak van het Engels.

Voor- en nadelen van de Pimsleur methode

Omdat de insprekers allemaal native speakers zijn en op een natuurlijke manier Engels spreken en in een normaal tempo, werkt de methodiek van Pimsleur zeer goed om de uitspraak te verbeteren.

Het feit dat er niets wordt uitgelegd, is een nadeel van de methode. Een gebruiker leert geen bouwstenen om zelf zinnen te maken, maar moet het doen met duizenden voorbeeldzinnetjes die ingeprent worden.

De Michel Thomas methode

Bedacht door wie en wanneer

De Michel-Thomas-methode is, niet geheel verrassend, bedacht door Michel Thomas (geboren als Moniek Kroskof); een in Polen geboren genaturaliseerde Amerikaan. Hij ontwikkelde zijn methode kort na de Tweede Wereldoorlog in een eigen taleninstituut in Beverly Hills in Los Angeles, die beroemdheden zoals Barbra Streisand, Emma Thompson, Diana Ross, Mel Gibson, Bob Dylan en Pierce Brosnan tot zijn klantenkring kan rekenen.

Kenmerken van de Micheal Thomas methode

Het principe van Michel Thomas was dat iemand alleen in staat is om te leren als diegene geen stress heeft. Michel Thomas begon met de studenten duidelijk te maken dat ze zich geen zorgen hoefden te maken dat ze iets zouden vergeten.

De cursussen zijn audiolessen, ingesproken door twee stemacteurs; een mannelijke stemacteur en een vrouwelijke stemacteur. De setting is bij Michel Thomas een virtueel klaslokaal, waarin de student als de derde student fungeert. De student luistert mee met de les van de stemacteurs. Als een vraag aan de stemacteurs gesteld wordt, is het de bedoeling dat de lerenden op pauze drukken en eerst zelf de vraag beantwoorden. Er zijn geen huiswerkopdrachten, geen uit-het-hoofd-leren. De lessen worden in kleine stappen opgebouwd en nieuwe lesstof wordt met reeds bekende lesstof afgewisseld. De uitleg wordt in de Engelse taal gegeven. Er wordt op eventuele verbanden gewezen tussen de talen. Grammaticale uitleg wordt ook gegeven. Bij de leermethode van Michel-Thomas wordt makkelijke stof eerst aangeleerd, moeilijkere stof volgt pas nadat de makkelijke stof door de student begrepen en verworven is. Naast woorden en zinnen in de doeltaal worden eveneens bouwstenen aangeleerd waarmee de lerende zelf zinnen kan bouwen. Ook gebruikt de methodiek van flashcards om zelf het vocabulaire te toetsen en online oefeningen om de eigen vooruitgang te kunnen meten.

Populariteit

Veel mensen zijn tevreden over de uitleg van de structuur van de doeltaal en vinden de cursus plezierig werken. De lerenden die wat verder gevorderd zijn met de taal, vinden de methode van Michel Thomas soms minder nuttig.

Voor- en nadelen van de Micheal Thomas methode

De taalcursussen zijn heel toegankelijk en trainen de uitspraak en de luistervaardigheid op een efficiënte wijze. Dat deze cursussen niet in schrijfvaardigheid voorzien, kan als een keerzijde worden gezien. Er is ook geen werkelijke interactie doordat de methode uit een audiocursus bestaat.

De Assimil methode

Bedacht door wie en wanneer

Assimil is een Frans bedrijf, dat in het jaar 1929 is opgericht door schrijver en polyglot Alphonse Chérel. Dit bedrijf maakt cursussen voor vreemde talen en publiceert deze. Hun eerste boek was Anglais sans Peine.

Kenmerken van de Assimil methode

‘Assimileren’ betekent ‘opgaan in de groep, mengen met’, wat voor een taalcursus (zoals Engels) wel een hooggegrepen uitgangspunt is. De Assimil-taalcursussen zijn zelfstudielessen die bestaan uit een leerboek Engels en audio-CD’s en een USB-stick. De lerenden werken idealiter ongeveer twintig minuten per dag.

De lessen van Assimil bestaan uit verschillende Engelse dialogen die worden beluisterd, nagesproken en gelezen. De Engelse vertaling staat ernaast, samen met de uitleg van de grammatica. Voor het trainen van de uitspraak van het Engels, maakt Assimil gebruik van zinnen die door native (moedertaal) speakers zijn ingesproken en die de lerenden dienen te herhalen. De opbouw verloopt van receptief naar productief: in de eerste les wordt nog geen taalproductie van de cursist verwacht; dit komt pas na ongeveer vijftig taallessen.

Populariteit

De cursussen van Assimil zijn vrij populair. Ze zijn relatief voordelig en er is een ruim aanbod aan talen.

Voor- en nadelen van Assimil

Het pluspunt van de methode van Assimil is dat de cursist Engels in zijn of haar eigen tempo kan leren wanneer dit het beste uitkomt. De keerzijde hierbij is, wat geldt voor alle computertaalcursussen, dat de gebruikers aan zichzelf zijn overgeleverd. Er is geen trainer Engels om de cursist te motiveren of te begeleiden.