Cursus Engels Apeldoorn

Audio-Lingual Method (ALM) (Army Method/New Key)

Bedacht door wie en wanneer

De audiolinguale methode was al in de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw ontwikkeld in Amerika en in Engeland, onder andere door de Amerikaanse taalkundige Leonard Bloomfield. Door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog moesten de (Amerikaanse) soldaten de elementaire verbale communicatieve vaardigheden leren. Vanwege de invloed van het leger werd deze audiolinguale methode ook wel de ‘legermethode’ genoemd.

Kenmerken van de Audio-Lingual Method (ALM)

De audiolinguale methode kan als een antwoord op de grammatica-vertaalmethode worden gezien. Een nieuw verschijnsel was dat de lessen geheel plaatsvonden in de doeltaal (bijvoorbeeld Engels). Kunnen spreken en luisteren (in het Engels) zijn de belangrijkste vaardigheden en de (Engelse) grammaticale structuren worden geleerd met behulp van mondelinge structuuroefeningen. Het doel is foutloos Engels kunnen spreken en kunnen verstaan, wat begint met leren naspreken. Herhaling is hiervoor het middel; er wordt gewerkt met drills om Engelse zinnen alsook structuren te leren beheersen, zodat reacties spontaan en als het ware automatisch worden. De docent Engels kan bijvoorbeeld een zin tien keer herhalen en vervolgens een nieuw Engels woord of meerdere nieuwe Engelse woorden toevoegen. De audiolinguale methode werkt veel met de zogenaamde talenpractica, waarbij studenten Engels een hoofdtelefoon dragen en zinnen beluisteren en nazeggen. Geschreven Engels wordt pas behandeld als het mondelinge Engels vertrouwd is geworden. Er wordt wel gebruikgemaakt van afbeeldingen voor het introduceren van nieuwe woorden in het Engels.

Populariteit

De methode werd in Nederland pas rond het jaar 1970 geïntroduceerd bij het ingaan van de Mammoetwet. Er kwamen al gauw grote bezwaren tegen de saaie drills. De techniek gaf wel eens problemen, waardoor de talenpractica vrij gauw in onbruik raakten. In plaats van de talenpractica werden de mondelinge structuuroefeningen schriftelijk gemaakt. Leerboekenschrijvers wonnen weer aan populariteit en boden zoals gebruikelijk expliciete grammaticaregels aan. Toch heeft de audiolinguale methode haar sporen nagelaten. Het was nu alom aanvaard dat het bij het leren van de taal (zoals Engels) niet gaat om het uit het hoofd leren van de (Engelse) grammaticaregels, maar om het gebruik van de grammatica. Luistervaardigheid (Engels), die vóór de jaren zeventig voor veel docenten niet bestond, was ontdekt.

Voor- en nadelen van de Audio-Lingual Method

De audiolinguale methode is voor mensen die Engels beginnen te leren effectief. Vanaf het begin wordt een correcte uitspraak Engels aangeleerd. Deze methode is een docentgestuurde methode en kan daardoor een vlotte en efficiënte overdracht van kennis bieden. Ook voor grotere groepen is de audiolinguale methode geschikt.

Dit docentgestuurde aspect is tegelijk een nadeel; er wordt geen eigen input van de studenten verlangd, waardoor het gevaar dreigt van enige passiviteit en onvoldoende betrokkenheid en motivatie. Een bijkomend bezwaar van de audiolinguale methode is dat de geoefende drills niet zo eenvoudig om te zetten zijn in levend taalgebruik Engels.

GoldList Method (GLM)

Bedacht door wie en wanneer

De GoldList Method (‘gouden lijst-methode’) is ontwikkeld door polyglot David J. James, alias Viktor Dmitrievitch Huliganov of Uncle Davey.

Kenmerken van de GoldList Method (GLM)

De GoldList Method is een leermethode om woorden of zinnen in een vreemde taal (bijvoorbeeld Engels) op een zodanige manier te leren dat ze opgeslagen worden in het langetermijngeheugen van de student. Deze methode werkt middels zelfgeschreven woordenlijsten (Engels) die nadien herhaald worden. Deze Engelse woorden of zinnen van de woordenlijst worden hardop gelezen door de lerenden. Het idee is niet om de woorden en/of zinnen uit het hoofd te leren, maar door de blootstelling gebeurt dit vanzelf. Deze woordenlijst wordt telkens veranderd; Engelse woorden die geleerd zijn, gaan van de lijst af. Engelse woorden die nog altijd problemen opleveren, blijven staan.

Populariteit

Aanhangers van de GoldList Method stellen dat deze woorden of zinnen in het Engels spontaan terechtkomen in het langetermijngeheugen, iets dat door veel geheugenwetenschappers wordt bestreden. Volgens deze geheugenwetenschappers wordt kennis in het algemeen opgeslagen als deze kennis relevant en betekenisvol is. De methode kan dus alleen goed werken voor Engelse woorden en zinnen die relevant en betekenisvol zijn voor de lerende.

Voor- en nadelen van de GoldList Method

Bij studenten die bij bijvoorbeeld Post-its^® voordeel hebben als geheugensteuntje zou deze methode goed kunnen werken. Doordat het fysieke deel van het geheugen door het schrijven aangesproken wordt en meewerkt, functioneert het met de hand schrijven effectiever dan typen of, behoorlijk zinloos: een fotootje maken. Een keerzijde van deze methode is het ontbreken van context. Taal bestaat uit uiteraard veel meer dan alleen een serie losse woorden en zinnen. Daarnaast is deze methode bijzonder tijdrovend omdat steeds met de hand geschreven lijsten moeten worden aangelegd.

De Natural Method

Bedacht door wie en wanneer

De Natural Method, ook de Natural Approach (de ‘natuurlijke aanpak’) genaamd, is door Tracy D. Terrell en Stephen Krashen ontwikkeld in 1983.

Kenmerken van de Natural Method

De Natural Method richt zich op een natuurlijke manier van het verwerven van de taal (zoals bijvoorbeeld Engels). Op de wijze waarop iemand als kind zijn of haar moedertaal leerde spreken, probeert de methode het Engels aan te leren. Op die manier leert men onbewust eveneens de taalregels van het Engels. Alleen het Engels wordt hiervoor gebruikt met de nodige visuele hulpmiddelen. Er wordt gestreefd naar een leeromgeving zonder stress voor de studenten. Een grote hoeveelheid begrijpelijke input wordt blootgesteld aan de lerenden. De taalproductie Engels mag spontaan ontstaan en wordt niet geforceerd. De nadruk ligt op communicatie en minder op expliciete Engels grammatica en de correctie van vormfouten.

De methode heeft het meeste rendement als de lerende in het Engels wordt ondergedompeld. Om te zorgen dat de studenten van de ervaring kunnen genieten, moeten de activiteiten in het Engels stimulerend zijn.

De Natural Method leermethode lijkt veel op de Directe Methode. De methoden gaan beide uit van het idee van natuurlijke taalverwerving; het verschil is dat bij de Directe Methode meer nadruk wordt gelegd op de praktijk en bij de Natural Method meer op de blootstelling aan taalinput en het verminderen van spreekangst.

Populariteit

Het is veelvuldig aangetoond dat onderdompeling een zeer effectieve methode is. Omdat de natuurlijke aanpak betrekkelijk eenvoudig is om te begrijpen, is de methode een populaire wijze van lesgeven onder taaldocenten Engels. Er kleven eveneens nadelen aan de Natural Method. De methode is vooral gericht op het impliciet leren van de grammatica van het Engels. Studenten zouden inderdaad leren in het Engels te communiceren, maar door onvoldoende kennis van de grammatica in een wat gebrekkige, versimpelde versie van de taal blijven hangen.

Voor- en nadelen van de Natural Method

Om op een natuurlijke manier een taal aan te leren, wordt prettig gevonden. Lerenden krijgen de kans voor het opbouwen van een persoonlijke band met het Engels. Omdat er niet ‘uit het hoofd geleerd hoeft te worden’, blijft het geleerde voor een langere tijd onthouden.

Omdat er vrijwel geen druk op de taalproductie ligt, kan het nadeel zijn dat het wat langer duurt voor er resultaat geboekt wordt. Ook bereidt de methode studenten niet per se op een bepaald Engels examen voor.

Structurele Aanpak

Bedacht door wie en wanneer

De Structural Approach (afgekort SA) oftewel ‘Structurele Aanpak’ is in de jaren 50 ontwikkeld door Charles Fries, oprichter en directeur van de English Language Institute aan de Universiteit van Michigan en één van zijn studenten Robert Lado.

Kenmerken van de Structurele Aanpak (SA)

De Structurele Aanpak is een wijze van taalverwerving die als doel heeft om de lerende vertrouwd te maken met de fonologische en grammaticale structuur van de doeltaal (bijvoorbeeld het Engels). Het beheersen van deze structuren is volgens de SA effectiever dan de verwerving van woordenschat Engels. Het herkennen en kunnen toepassen van vaste Engelse woordcombinaties en woordgroepen in de correcte woordvolgorde is waar het bij de methode om gaat. Deze combinaties worden in herkenbare situaties met gebruik van visualisatie, dramatisering, handelingen en gezichtsuitdrukking aan de student aangeboden. De structuren die het vaakst worden gebruikt, worden als eerste aangeboden. Mondelinge vaardigheden Engels (luisteren en spreken) worden hier als eerste bij gebruikt; lezen en schrijven volgen daaruit. Bij het aanleren en verbeteren van de productieve vaardigheid Engels (de spreekvaardigheid en de schrijfvaardigheid), krijgt de grammatica een grote plek. De Structurele Aanpak wordt ook wel Structural-Situational Approach (structurele-situationele benadering) en de Structural-Oral-Situational Approach (structurele-mondeling-situationele benadering) genoemd.

Populariteit

In de jaren vóór 1970 werd de Structurele Aanpak gebruikt op vrij grote schaal om Engels te leren in Engelssprekende landen, voormalige Britse koloniën en in Maleisië.

Voor- en nadelen van de Structurele Aanpak

Dat de studenten het Engels op een nauwkeurige manier geleerd wordt, is de sterke kant van de Structurele Aanpak. De leren eveneensde krijgt inzicht in de Engelse grammatica leert eveneens in welke situatie bepaalde bepaalde Engelse woorden of combinaties van woorden passend zijn of niet. De methode gebruikt alledaagse taal. De methode van de Structurele Aanpak heeft ook nadelen. De werkwijze is nogal tijdrovend en geeft niet direct een ervaring van succes. De eigen inbreng van de student is behoorlijk gelimiteerd; de methode is niet echt creatief.

Communicatief taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT)

Bedacht door wie en wanneer

Communicatief taalonderwijs (In het Engels: Communicative Language Teaching, afkorting: CLT), of ook wel ‘De Communicatieve benadering’ (In het Engels: Communicative Approach, afkorting: CA) genoemd, is ontstaan in de jaren 60 van de vorige eeuw onder invloed van de ideeën van Noam Chomsky, die de nadruk op competenties bij het leren van talen legde. De taalkundige Dell Hymes was in 1966 de grondlegger van het concept communicatieve vaardigheden.

Kenmerken van Communicatief taalonderwijs (CLT)

Communicatief talenonderwijs is gestoeld op de visie dat interactie het uiteindelijke doel is van het leren van een vreemde taal (zoals Engels).

De studenten leren met gebruik van CLT-technieken het Engels in de praktijk te brengen door de interactie met de taaltrainer Engels en met elkaar. Teksten, geschreven in het Engels of ander materiaal uit het dagelijks leven of de werkomgeving worden gebruikt. Het Engels wordt zowel tijdens en ook buiten de les gebruikt.

Studenten praten over persoonlijke gebeurtenissen met medestudenten en de taaldocent Engels draagt onderwerpen aan die buiten het domein van de traditionele grammatica liggen, om de taalvaardigheid Engels in alle soorten situaties uit de praktijk te oefenen. Engelse grammatica leren studenten inductief, dit houdt in aan de hand van de praktijk, waaruit de regel volgt.

Bij het communicatief taalonderwijs is de taaldocent Engels echt een trainer, die de lerende helpt communiceren in het Engels.

Populariteit

In de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw werd het communicatief taalonderwijs heel populair, gedeeltelijk omdat de traditionele taalonderwijsmethodes niet heel succesvol bleken. Door de verdere eenwording van Europa ontstond meer vraag om een taal te leren middels een methode die meteen toepasbaar was.

Voor- en nadelen van Communicatief taalonderwijs

De CLT (communicatief taalonderwijs) heeft veel voordelen. Studenten ‘kunnen’ al snel ‘iets’ in het Engels; de methode is studentgericht en functioneel. Vanwege het gebruik van authentieke materiaal, leren de studenten de Engelse woorden die zij nodig hebben. De methode is efficiënt. Voor de lerenden werkt het stimulerend doordat zij vlug succeservaringen hebben. Foutjes mogen worden gemaakt; de taalvaardigheden wordt al doende geleerd en daarna geperfectioneerd. Een keerzijde van de communicatieve benadering is dat er minder aandacht wordt geschonken voor grammatica, woordenschat die niet direct toepasbaar is en uitspraak. Het plannen en voorbereiden vereist veel tijd van de taaltrainer en van lerenden vraagt het een actieve deelname. Deze manier van leren is voor een aantal lerenden moeilijk of ongewoon, afhankelijk van welke achtergrond zij hebben. Communicatief taalonderwijs (CLT) draait om het trainen van vaardigheden; hierbij gaat het om de functie en in mindere mate om de vorm en de methode biedt als zodanig geen samenhangend geheel.

Grammatica-/vertaalmethode (GVM) (Engels: Grammar-Translation Method; GTM)

Bedacht door wie en wanneer

Het taalonderwijs was in de 18^de en de 19^de eeuw vooral gefocust op praktisch taalgebruik. Men leerde om gebruiksklare zinnen, dialogen, idiomatische uitdrukkingen, woordenlijsten etcetera na te spreken, uit het hoofd te leren en vervolgens op te zeggen. Dit werd op een andere manier gedaan door docent Frans en Italiaans uit Duitsland; Johann Valentin Meidinger. Omstreeks 1783 ontwikkelde Meidinger een leermethode waarin de grammatica in het middelpunt stond. Meidinger wordt als de grondlegger van de grammatica-vertaalmethode (Grammar-Translation Method, afgekort GTM) beschouwd.

Kenmerken van de Grammatica-/vertaalmethode (GVM)

Deze methode was op het onderwijs in het Latijn gestoeld, wat de taal van de religie, wetenschap en cultuur was. Dit onderwijs in het Latijn was natuurlijk op geschreven teksten van klassieke schrijvers gericht en was geheel op vertalen en grammatica gericht. Deze aanpak werd destijds beschouwd als wetenschappelijk en degelijk. De Grammatica-vertaalmethode gaat van de analyse van de taalstructuren en de taalvormen (van bijvoorbeeld Engels) uit waarbij de lerende inzicht ontwikkelt. Bij de Grammatica-vertaalmethode zijn de lees- en schrijfvaardigheid Engels dus belangrijk. Literatuur, vertalen en uit het hoofd leren van woordenlijsten in het Engels krijgen de nadruk. De taaldocent draagt de kennis Engels over, de lerende memoriseert.

Populariteit

Al vanaf halverwege de negentiende eeuw was er ook tegengeluid te horen. Desondanks heeft de grammatica-/vertaalmethode tot vrij recent een grote invloed op het talenonderwijs gehad.

Voor- en nadelen van de Grammatica-/vertaalmethode

De methode is een aardige mentale training aan personen voor wie het een uitdaging is om dingen uit het hoofd te leren. De methode biedt eveneens inzicht in de structuur van het Engels, omdat de nadruk op de grammatica wordt gelegd.

De grammatica-/vertaalmethode kent echter meer keerzijden dan positieve kanten. De grootste keerzijde is dat de spreekvaardigheid en luistervaardigheid Engels ver achterblijft, waardoor de taal zelfs na jaren studie weinig mondeling kan worden toegepast. De leermethode staat ver van het dagelijks gebruik van het Engels af, ook in de context die wordt aangeboden, omdat het meestal om literair taalgebruik gaat. Bij het leren in een groep biedt de leermethode niet de mogelijkheid tot een eigen creatief proces of tot differentiatie bij studenten. De lerenden fungeren slechts als toehoorders en uitvoerders.

Onderdompeling (Engels: immersion)

Bedacht door wie en wanneer

Onderdompeling (Engelse naam: language immersion of alleen immersion) wordt over de hele wereld gebruikt sinds de jaren 70, hoofdzakelijk op de middelbare school waarbij een vak (bijvoorbeeld het vak wiskunde) wordt onderwezen in een vreemde taal. In Nederland is ‘onderdompeling’ bekend als de leermethode die bij Taleninstituut Regina Coeli, ook wel ‘de nonnen van Vught’ of liefkozend ‘de nonnetjes (van Vught)’ genoemd, gebruikt wordt. De leermethode is daar in 1963 ontstaan met Franse nonnen die Franse taalles gaven aan welgestelde vrouwen uit Vught.

Kenmerken van onderdompeling

De methode van onderdompeling houdt in dat degene die de taal (zoals het Engels) leert, direct vanaf het eerste moment wordt omgeven door de nieuwe taal. Alle instructies worden in de doeltaal (Engels) gegeven; eerst langzaam en met veel herhaling, later op een meer natuurlijke manier. Vanaf het begin wordt de student ook uitgedaagd om in het Engels te spreken. De methode werkt met rollenspellen en simulaties. De omgeving op scholen die met onderdompeling werken, wordt vaak in de stijl van het land van de Engelse taal ingericht om een situatie te creëren alsof de studenten in Engeland zijn. Studenten oefenen één-op-één of in kleine groepen met Engels spreken. Een andere manier om onderdompeling te bereiken, is daadwerkelijk naar Engeland reizen en daar bijvoorbeeld in een gastgezin verblijven.

Populariteit

Onderdompeling wordt gezien als een zeer goede leermethode voor vreemde talen. Vooral de mondelinge taalbeheersing Engels kan met onderdompeling uitstekend worden aangeleerd.

Voor- en nadelen van onderdompeling

Het belangrijkste voordeel is dat deze methode snel resultaat laat zien, omdat de leermethode behoorlijk intensief is. Het is ‘sink or swim’, de lerende moet echt gaan communiceren in het Engels want hij of zij wordt erdoor omgeven. Feitelijk is de student 24 uur per dag Engels aan het leren. De sociale interactie wordt versterkt door het samen oefenen in een groep. De studenten ervaren dit als motiverend.

Dat de bereikte resultaten niet altijd wordt vastgehouden, is een nadeel. Als iemand in een vrij korte tijd Engels leert, door in Engeland te zijn of door in een kunstmatig gecreëerde omgeving te zijn ondergedompeld, maar vervolgens weer overgaat tot de orde van de dag, is de kans groot dat het nieuw geleerde relatief snel wegzakt. Een ander minpunt kan zijn dat een dergelijke taaltraining Engels nogal intensief is. Niet alle studenten hebben de conditie om deze wijze van leren vol te houden.

Suggestopedie (Suggestopedia)

Bedacht door wie en wanneer

Suggestopedia is een (taal)leermethode die uit de zeventig jaren van de vorige eeuw stamt. Deze methode is door de Bulgaarse wetenschapper en psychotherapeut Georgi Lozanov ontwikkeld.

Kenmerken van Suggestopedie

Suggestopedie is op de kracht van de suggestie gebaseerd. Lozanov stelt dat positieve suggestie een voorwaarde is om (een vreemde taal; bijvoorbeeld Engels) te leren. Daarvoor zijn een ontspannen sfeer en wederzijds vertrouwen tussen de studenten en de taaltrainer (Engels) van essentieel belang. Dat studenten zich ontspannen en veilig voelen, is de voorwaarde hiervoor hiervoor. Om dit te bewerkstelligen, was een leslokaal met een rijopstelling niet geschikt. Tijdens de lessen zaten lerenden in comfortabele stoelen die in een halve cirkel waren geplaatst en in de les werd altijd achtergrondmuziek gespeeld. De methode zoals Georgi Lozanov voorstond, bestond uit het voorlezen van teksten, terwijl op de achtergrond natuurgeluiden te horen waren of klassieke muziek werd gespeeld. Er waren opmerkingen met betrekking tot de (Engelse) grammatica en lijsten met woorden bij de teksten. Dit voorlezen gebeurde met veel expressie in stem en gebaren. De studenten werden op deze manier overgehaald om te luisteren en de nieuwe (Engelse) woorden konden gemakkelijk worden begrepen en opgenomen. Voor cultuur en kennis over het land van de doeltaal (Engeland) was veel aandacht tijdens de lessen. In de klas werden rollenspellen gespeeld en er werden bijvoorbeeld (Engelse) streekgerechten bereid en geproefd.

Populariteit

De methode van Lozanov was omstreden en de methode is in de vergetelheid geraakt. Sommige elementen zoals het gebruikmaken van stemexpressies en gebaren bij het lezen van teksten, worden nog steeds toegepast.

Voor- en nadelen van Suggestopedie

Suggestopedie creëert een ontspannen en veilige sfeer, waardoor studenten geen hinder zullen krijgen van faalangst of frustratie. Deze sfeer kan voor een immigrant bijdragen aan een positieve associatie met het nieuwe thuisland. Muziek werkt vaak motiverend en draagt muziek bij aan betere leerprestaties. Dat de lerende wordt gestimuleerd om zich in te leven in de situatie en actief mee te doen, wat voor een aantal mensen een nieuwe ervaring is, is een bijkomend voordeel van de methode. Tegelijkertijd vormt dit voor sommige lerenden een nadeel, want niet iedereen is hiertoe in staat. Muziek kan bij sommigen ook afleiden en verstorend werken in plaats van ontspannend of stimulerend. Een ander zwak punt is dat de verhouding tussen de docent en de student niet echt gelijkwaardig is; alle input komt van de kant van de Engelse docent waarbij de student altijd de ontvangende partij is.

Community Language Learning (CLL)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse priester en psycholoog Charles A. Curran ontwikkelde in 1976 Community Language Learning, ook wel Counseling Language Learning
(CLL) geheten.

Kenmerken van Community Language Learning (CLL)

Community Language Learning (CLL) is een methode om een taal te leren waarbij studenten samenwerken om te bepalen welke aspecten van een vreemde taal zij willen leren. Deze methode baseert zich op de counseling-benadering waarbij de taaldocent als een counselor fungeert die de zinnen van lerenden omschrijft. De studenten beginnen het gesprek. Zij spreken in de moedertaal als de lerenden de doeltaal (Engels) nog niet voldoende machtig zijn. De trainer (Engels) vertaalt en geeft uitleg, waarna de studenten de uitspraken van de trainer zo goed mogelijk herhalen. Deze gesprekken in het Engels worden opgenomen om nadien daarna opnieuw te kunnen beluisteren.

De methode stimuleert gemeenschapsgevoel in de leergroep en beschouwt de interactie tussen de lerenden als middel om het Engels te leren. Een leerboek Engels wordt niet gevolgd; de lerenden bepalen zelf het lesmateriaal middels betekenisvolle gesprekken.

Populariteit

De mate van succes van de methode is grotendeels afhankelijk van de expertise van de trainer-counselor. Bij deze methode dient de taaldocent naast sociaal-cultureel kundig ook taalkundig onderlegd te zijn. Deze trainer dient zowel het Engels als de moedertaal van de lerende erg goed te beheersen om in staat te zijn om de taaluitingen van de lerende te vertalen. CLL kan goed functioneren indien deze correct wordt toegepast. Community Language Learning is niet bruikbaar voor grote groepen.

Voor- en nadelen van Community Language Learning

De methode biedt voor studenten een hoge mate van autonomie. Het analyseren van hun eigen gesprekken wordt door lerenden vaak als zinvol ervaren. De groep wordt vaak heel hecht, niet alleen tijdens de les Engels, maar eveneens daarbuiten. Met Community Language Learning worden lerenden zich veel meer bewust van de groepsgenoten, de sterke en minder sterke punten en leren om als team te werken. Studenten leren vaak veel van het bespreken van hun foutjes en het evalueren van de les Engels. Dergelijke correcties blijven vaak in het geheugen gegrift en worden zo onderdeel van het actieve vocabulaire van de student.

Het kan een nadeel zijn dat de taal docent niet sturend is, ondanks dat sommige studenten wel sturing nodig hebben. Bij CLL wordt geen gebruikgemaakt van een lesboek en er worden geen toetsen Engels gehouden. Het succes van de les is daardoor moeilijk meetbaar. Sommige studenten worden in hun Engels spreken belemmerd wanneer zij opgenomen worden.

Lexicografische benadering (Engels: Dynamic Lexicographic Approach; DLA)

Bedacht door wie en wanneer

De Lexicografische benadering (In het Engels: Lexical Approach; LA) is een methode om talen te leren die door Michael Lewis in de vroege jaren 90 van de vorige eeuw is ontwikkeld.

Kenmerken van de Lexicografische benadering (DLA)

Deze lexicografische benadering is gebaseerd op de visie dat een belangrijk gedeelte van het leren van een taal (zoals het Engels) bestaat uit het begrijpen en produceren van ‘lexicale eenheden’. Dit zijn brokjes taal die uit (Engelse) woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen bestaan. De studenten verwerven al doende inzicht in de patronen van het Engels (de grammatica) en betekenisvolle groepen woorden. Zo leren ze hoe het Engels ‘in het echt’ wordt gebruikt. Woordenschat Engels is in deze benadering belangrijker dan Engelse grammatica. Instructies zijn op situaties en Engelse uitdrukkingen die vaak voorkomen in dialogen gericht. Er wordt aandacht geschonken aan interactie maar ook aan exposure; aan de receptieve vaardigheden van de studenten (luisteren/begrijpen, lezen/begrijpen). Voor het zelf ontdekken van de Engelse taal door lerenden is veel mogelijkheid.

De rol van de taaldocent Engels is te zorgen voor genoeg input en het faciliteren van het leerproces van de student.

Populariteit

In de laatste drie decennia zijn door de invloed van de ideeën over taal van (onder andere) Michael Lewis de leerboeken duidelijk veranderd. Er is veel meer aandacht voor woordenschat van de te leren taal die aangeboden wordt in chunks, in betekenisvolle brokjes. De vergaande wending in de wijze waarop vreemde talen worden onderwezen, waar Michael Lewis streefde, heeft echter niet plaatsgevonden.

Voor- en nadelen van de Lexicografische benadering

De studenten leren op een heel natuurlijke wijze het Engels te gebruiken door het werken met ‘chunks’ (brokjes taal); met ‘echte’ taal. Zo ontstaat souplesse in het taalgebruik Engels.

Het nadeel van deze methode van de methode is dat de werkelijkheid altijd weer afwijkt van de geleerde taalsituaties. Met het zelf leren herkennen van de taalpatronen hebben sommige lerenden moeite en zij hebben meer aan een trainer Engels die hen de weg wijst, dan aan een docent taal-facilitator.

Series Method

Bedacht door wie en wanneer

De Series method, ook wel ‘seriemethode van taalverwerving’ genoemd, is in 1880 door de Franse taaldocent François Gouin ontwikkeld.

Kenmerken van de Series Method

De seriemethode (The Series Method of language acquisition) van François Gouin gaat uit van een serie verbonden zinnen die gemakkelijk te begrijpen zijn en niet veel kennis vereisen van grammatica van de doeltaal. Op basis van een actie, bijvoorbeeld het huis verlaten in de volgorde waarin deze zou worden uitgevoerd, leren de studenten zinnen. Deze series of reeksen behandelden onderwerpen als mens in de samenleving, leven in de natuur, beroep en wetenschap, vanuit het verschil tussen objectief, subjectief en figuurlijk gebruik van de taal ontwikkeld. De leermethode van Gouin maakt geen gebruik van moedertaal. Het betreft een soort eentalige leermethode, die niet uitgaat van ‘vertalen’ en ‘uitleggen’ maar van ‘demonstreren’ en ‘handelen’, waardoor studenten vanzelf snel denken in de nieuwe taal (bijvoorbeeld het Engels).

Populariteit

De denkwijzen van Gouin over taal waren bijzonder vooruitstrevend. Ondanks de vrij afwijkende aanpak, was de seriemethode van François Gouin enige tijd een succes. Maximilian Berlitz’ Directe Methode overschaduwde de leermethode van Gouin echter.

Voor- en nadelen van de Series Method

Door de Series method van François Gouin worden de mondelinge vaardigheden Engels goed ontwikkeld en het zorgt voor het creëren van een harmonieuze, natuurlijke en gelijkwaardige sfeer in de les.

François Gouin’s methode biedt levendig taalonderwijs. Dit soort onderwijs Engels wekt het enthousiasme bij de studenten op door gebruik te maken van visuele leermiddelen, bijvoorbeeld afbeeldingen, grafieken, en dergelijke. Het leren werd tastbaar; dit was iets volledig nieuws. studenten Engels worden nieuwsgierig, wat helpt om het leergeheugen te ontwikkelen, de prestatiedruk te verlagen alsook het zelfvertrouwen te verbeteren. De communicatieve taalvaardigheid Engels van de student wordt sterk gestimuleerd.

De leermethode van Gouin heeft als nadeel dat taal die wat meer abstract of subjectief is, lastig in één concrete ervaring is te vangen met beweging en expressie. Een bijkomend nadeel is de bewerkelijkheid voor de taaldocent, die immers een scala aan reeksen voor moet bereiden. Ten derde richt de Gouin-seriemethode zich vooral op het mondelinge taalgebruik, terwijl het reguliere onderwijssysteem nog vaak draait om examens om de competentie van lezen en schrijven te toetsen.

Task-Based Language Teaching (TBLT)

Bedacht door wie en wanneer

Taakgericht taalonderwijs (Engels: Task-Based Language Teaching) is ontwikkeld in de jaren 80 van de vorige eeuw. De grondleggers waren de Indiase taalkundige professor N.S. Prabhu, de Amerikaanse hoogleraar Teresa P. Pica en de Britse hoogleraren Graham V. Crookes en Michael H. Long.

Kenmerken van de Task-Based Language Teaching (TBLT)

Het taakgericht taalonderwijs past binnen een Communicatieve Benadering/het Communicatief Taalonderwijs. De gedachte achter de methode is dat de verwerving van de taal (zoals het Engels) geen doel op zich is, maar een hulpmiddel om bepaalde taken uit te voeren. Studenten krijgen motiverende taken aangeboden, waarvoor kennis van de (Engelse) taal vereist is. Om deze taken goed uit te kunnen voeren, dienen zij over taalregels en woordenschat te beschikken. Deze taken zijn zaken uit het dagelijks leven, zoals een boodschap doen, een e-mail schrijven, bellen met een klantenservice, de krant lezen of iets te drinken bestellen. De opdracht wordt in drie fasen opgedeeld: vóór, tijdens en na de taak, waarbij de student zich eerst op de taak voorbereidt, de opdracht vervolgens uitvoert en tot slot hierop terugblikt. Om de taken uit te voeren, dienen lerenden samen te werken. Om leereffect te hebben, dienen de taken iets boven het taalniveau Engels van de lerenden te liggen.

Populariteit

Task-Based Language Teaching heeft aan populariteit gewonnen vanaf het begin van de jaren 90 en zeker in het taalonderwijs. Taakgericht taalonderwijs de meest praktisch bruikbare vorm te zijn om de taalvaardigheid van lerenden (hoofdzakelijk lerenden met een achterstand) te verhogen in het lager en secundair onderwijs.

Voor- en nadelen van Task-Based Language Teaching

Het taakgericht taalonderwijs (Engels) biedt duidelijke voordelen. Het is een activerende werkwijze, waarbij de lerenden worden uitgedaagd om hun taalvaardigheden (Engels) te gebruiken. Mits de taak goed aansluit bij de student, is Task-Based Language Teaching een op de persoon gerichte, relevante en efficiënte aanpak. De studenten komen op een natuurlijke, alledaagse manier in contact met het Engels en leren zo authentieke Engelse woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen. Studenten leren daarnaast om samen te werken. Studenten ervaren taakgericht onderwijs als motiverend en plezierig.

Dat de communicatie het belangrijkst is en niet zozeer de correcte vorm van het Engels, waardoor lerenden die niet zozeer precies leren, kan als nadeel worden genoemd.

De Dogme benadering (Engels: Dogme Language Teaching; Dogme ELT)

Bedacht door wie en wanneer

Scott Thornbury; Nieuw-Zeelands taalkundige en docententrainer op het gebied van Engels taalonderwijs ontwikkelde in 2000 Dogme Language Teaching/Dogme ELT (ook wel de ‘Dogmabenadering’ genoemd).

Kenmerken van de Dogme benadering (ELT)

‘Dogme 95’; een stroming van een groep van Deense filmmakers onder wie de filmregisseur Lars von Trier uit het jaar 1995, vormde de inspiratie voor Dogme Language Teaching (DLT). Bij het filmmaken, confirmeren de deelnemers zich aan 10 strikte regels (10 dogma’s). Samen vormen deze ‘de eed van zuiverheid’. Het Dogme-taalonderwijs werkt op een vergelijkbare wijze. De aanhangers van de Dogme benadering streven naar een vorm van communicatief onderwijs van vreemde talen die niet door enig voorgedrukt materiaal is belast. Het oogmerk van de Dogme-benadering is het starten van echte inhoudelijke conversaties die over praktische zaken gaan, waarin het om communicatie gaat als drijvende kracht van het leren. De benadering is daarom een communicatieve aanpak van taalonderwijs. Deze methode wil onderwijs bieden zonder het gebruik van leerboeken of overige lesmaterialen en zich in plaats daarvan op de communicatie tussen de studenten en de taaltrainer richt. Het Dogme-taalonderwijs kent 10 uitgangspunten (dogma’s), net als de Dogme-beweging van de filmmakers.

Populariteit

Ondanks dat onderzoek naar het succes van Dogme beperkt is, gaat Scott Thornbury ervan uit dat de parallellen met het taakgericht leren van een vreemde taal (zoals Engels) erop wijzen dat Dogme waarschijnlijk voor vergelijkbare resultaten zorgt.

Voor- en nadelen van de Dogme benadering

Dat er zo goed als geen voorbereiding is vereist, is een pluspunt voor taaldocenten Engels. Het kan zeer motiverend zijn dat de studenten verantwoordelijk zijn voor het eigen leerproces. Voorspelbaar is de les Engels zo niet. Dit zorgt voor spontane communicatie en de verveling krijgt geen kans. In een les volgens de Dogme-methode is bijna elk item bespreekbaar. Dit zorgt ervoor dat de studenten betrokken en alert blijven.

Als de studenten zo weinig bij de hand worden genomen door de taaltrainer, kunnen ze zich daartegenover iets ongemakkelijk voelen. Voor deze manier van lesgeven zijn ook niet alle taaldocenten Engels voldoende flexibel. Nog een minpunt kan zijn dat studenten zich vaak dienen voor te bereiden op een specifiek examen Engels en het niet zeker is dat de leerstof daarvoor wordt behandeld tijdens de taallessen.

Growing Participator Approach (GPA)

Bedacht door wie en wanneer

The Growing Participator Approach (GPA) is in het jaar 2007 ontwikkeld door Language consultants Greg en Angela Thomson.

Kenmerken van de Growing Participator Approach (GPA)

De GPA-benadering geldt als een alternatieve kijk op het verwerven van een nieuwe taal (zoals het Engels). De primaire aanname van de GPA is dat taal en cultuur niet los van elkaar kunnen worden gezien. Het gaat bij GPA om veel meer dan alleen het verwerven van het Engels; het doel is uitgroeien tot deelnemers aan het leven in de gastcultuur (bijvoorbeeld van Engeland). GPA gebruikt daarom de term ‘groeiende deelnemers’ in plaats van ‘taallerenden’ en ‘verzorger’ in plaats van ‘leraren of docenten’. De Growing Participator Approach (GPA) vertoont overeenkomsten met, en is deels gebaseerd op, de Natural Approach (natuurlijke aanpak) van Stephen Krashen en Tracy Terrell.

De GPA-benadering bestaat uit zes fasen van activiteiten. Deze activiteiten worden uitgevoerd door de lerende en een verzorger uit Engeland. Begrip is belangrijker dan productie. De focus ligt op Engelse woordenschat en cultuur. Fase 1 van de leermethode is de hier-en-nu-fase. Deze neemt ruwweg 100 uur in beslag. De ‘groeiende deelnemer’ richt zich in fase 1 op het luisteren en het non-verbale feedback geven.

Fase 2 van de leermethode is de verhaalopbouwfase. Deze duurt ongeveer 150 uur en de deelnemer begint nu ook Engels te produceren. In fase 3 van de leermethode ligt de nadruk op ‘gedeelde verhalen’. Dit zijn verhalen over dagelijkse gebeurtenissen, verhalen die worden gedeeld tussen culturen en verhalen over gedeelde ervaringen. Fase 4 van de leermethode is de fase van het ‘diepe delen’. Tijdens deze fase beginnen de deelnemer en de verzorger diepere gesprekken te voeren over het leven in de Engelse cultuur. In fase 5 beginnen deelnemers zich op taalgebruik van moedertaalsprekers Engels te richten door middel van televisie, films, nieuws of literatuur. Het Engels dat voor het werk van de deelnemers nodig is, wordt ook geleerd. Fase 6 is de zogenaamde ‘zelfvoorzienende groeifase’. Deze fase heeft geen eindpunt. Het gaat het hierbij om groei buiten de formele taalsessies Engels om.

Populariteit

Omdat de methode van Thomson nog vrij nieuw is, is nog vrij weinig bekend over het succes van de methode. Deelnemende studenten zijn vrij enthousiast over de methode.

Voor- en nadelen van de Growing Participator Approach

Met de GPA-methode wordt een duidelijke doorkijk op het proces van de taalverwerving Engels geboden. De zes afzonderlijke fasen van de methode bieden haalbare doelstellingen en een duidelijk tijdspad. Er wordt door de lerende niet alleen taalkennis Engels verworven, maar eveneens van de omgeving en de lerende verwerft daarnaast een nieuw sociaal netwerk.

Dat voor elke deelnemer of tenminste elke groepje deelnemers een ‘verzorger’ gevonden moet worden die bereid is om behoorlijk veel tijd te investeren, is een keerzijde van deze methode.

Shadowing Technique

Bedacht door wie en wanneer

De Shadowing technique of Shadowing (‘schaduwen’) is bedacht door Alexander Argüelles; een Amerikaanse polyglot en taalkundige in de vroege jaren 2000.

Kenmerken van de Shadowing Technique

Shadowing is een methode die taallerenden zelfstandig kunnen toepassen om de intonatie (Engels) en uitspraak te verbeteren en vloeiendheid in het spreken te verwerven. Deze techniek van Shadowing werkt relatief eenvoudig: de lerende luistert naar een audio-opname, bij voorkeur een dialoog en herhaalt dan wat hij of zij hoort. Bij de methode is het niet van belang om de Engelse tekst te begrijpen; het gaat in de eerste plaats om de klank van de te leren taal. Luisteren en herhalen oefent men net zo vaak totdat het gemakkelijk gaat en de lerende simultaan Engels kan spreken met de opname. De lerende zal na enige tijd een transcript gebruiken om te kunnen lezen (en te begrijpen) wat hij of zij gezegd heeft. Diverse lesboeken zijn geschikt voor deze techniek, zolang de boeken dialogen bevatten of stukken samenhangende tekst. De Engelse audio-opnames dienen ideaal bezien iets boven het niveau van de lerenden te zijn. De ideale lengte van een audio-opname is ongeveer één pagina, op natuurlijke snelheid en zonder kunstmatige pauzes in te lassen. De aanbeveling van Argüelles is studenten om tijdens het spreken te lopen, het liefst buiten, en niet te zitten, doordat beweging de opname van de vreemde taal (het Engels) in het zenuwstelsel versterkt. Een andere grond is dat de studenten minder snel afgeleid worden als zij bewegen, zodat het leren van het Engels veel effectiever gaat.

De shadowing-techniek vertoont veel overeenkomsten met de audiolinguale methode uit de twintigste eeuw, maar het onderscheid is dat bij de audiolinguale methode grammaticale drills werden toegepast in plaats van dialogen of samenhangende tekst. Bij Shadowing is het simultaan spreken eveneens verschillend.

Populariteit

Er is veel onderzoek gedaan in de afgelopen jaren naar Shadowing waaruit blijkt dat de techniek zowel de uitspraak als de luistervaardigheid sterk verbetert. Maar eveneens het algemene begrip van het Engels wordt vergroot.

Voor- en nadelen van de Shadowing Technique

Shadowing heeft als praktisch pluspunt dat het kan worden toegepast in een groep met lerenden, waarbij iedere deelnemer individueel actief leert. Het rendement is hoog.

De keerzijde van de Shadowing-methode is dat de studenten het wellicht een beetje saai vinden om dezelfde Engelse tekst steeds te blijven herhalen. De keuze van de teksten is dus erg belangrijk.

Total Physical Response (TPR^®)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse psycholoog James J. Asher ontwikkelde in de jaren zestig van de vorige eeuw de taalverwervingsmethode Total Physical Response, ook wel TPR^® genoemd.

Kenmerken van Total Physical Response (TPR^®)

TPR^® is een taalleermethode (voor bijvoorbeeld Engels) die gebaseerd is op het idee dat mensen door middel van handelingen en bewegingen leren. Men leert door te doen, en wel op de manier zoals een kind de moedertaal leert. Ouders geven voortdurend taken aan hun (jonge) kinderen en belonen hen als ze die taken uitvoeren (“kijk naar mama”, “goed zo”). “Pak de lepel”, “Mooi!”, “Trek je schoenen maar aan”, enz.). Het is in eerste instantie de bedoeling dat de kinderen begrijpen wat de ouders zeggen, de kinderen gaan verbaal reageren in een later stadium. Dus de luistervaardigheid Engels is de basis, de spreekvaardigheid volgt daarna.

TPR^® past deze grondslagen van de moedertaalverwerving versneld toe bij het leren van het Engels. De taaltrainer geeft op een vriendelijke en begrijpelijke wijze opdrachten, bijvoorbeeld: “pak het boek” en doet de opdrachten zelf voor; de studenten doen na. Aanvankelijk wordt nog niet verwacht van de studenten dat zij Engels praten; de studenten geven de opdrachten in een later stadium. Taken die bekend zijn worden verder uitgebreid of gedeeltelijk veranderd.

TPR^® appelleert aan de beide hersenhelften door de combinatie van bewegingen en spraak. Het kost daardoor minder moeite om dingen te leren en de geleerde Engelse taalkennis beklijft ook beter.

Populariteit

De methode van TPR^® wordt vooral gebruikt binnen het NT2-onderwijs (Nederlands als tweede taal), zeker bij beginners en ook wel bij Engelse les op de basisschool. Maar middelbare scholieren of volwassenen werken ook met veel plezier met TPR^® en behalen goede resultaten.

Voor- en nadelen van Total Physical Response

TPR^® heeft veel voordelen. Doordat studenten veel begrijpelijke input krijgen aangeboden in ‘chunks’ (woorden die bij elkaar horen), krijgen de studenten snel begrip van de nieuwe taal. Total Physical Response levert snelle succeservaringen op, wat het plezier in leren bevordert. Zo kan de student leren zonder stress. TPR^® is in principe inzetbaar voor elke doelgroep, ongeacht achtergrond of leeftijd en de leermethodiek kan ook in iets grotere klassen worden gebruikt. Het verworven Engels wordt direct in het langetermijngeheugen van de studenten opgeslagen.

Het feit dat niet elke taaluiting in TPR^®-opdrachten uit te drukken is, is het nadeel van TPR^®. Dit is de reden dat de methode tot op een zeker taalniveau werkt en daarbij een andere methode nodig is. Daarnaast is de methode niet heel creatief. De student leert niet zijn of haar ideeën, meningen en gevoelens in het Engels uit te drukken.

De Directe Methode (Engels: Direct Method; DM)

Bedacht door wie en wanneer

Eind jaren 80 van de negentiende eeuw bedacht de Duits-Amerikaanse linguïst Maximilian Delphinius Berlitz de Directe Methode. Deze methode wordt ook wel ‘de natuurlijke benadering’ genoemd. Deze methode is ontwikkeld als reactie op de dominante grammatica-vertaalmethode.

Kenmerken van de Directe Methode (DM)

Er sprake van een Reformbeweging rond 1900 met nieuwe ideeën dat het leren van talen zelfontdekkend en inductief diende te zijn. De Reformbeweging ging overigens niet alleen over het leren van talen, maar ook over voeding, kleding, natuurgeneeskunde en naturisme. Net als in de jaren zestig van de vorige eeuw, streefde men rond het jaar 1900 naar natuurlijke leefwijzen en bevrijding van het keurslijf. Binnen het taalonderwijs kwam veel aandacht voor de ‘levende’, gesproken taal, waarbij grammatica vooral inductief werd onderwezen, met voorbeeldzinnen. De taalregels moesten door de studenten hieruit afgeleid worden. Veel mondelinge oefeningen en met veel aandacht kwamen er voor de uitspraak van de taal (zoals het Engels). Studenten werden gestimuleerd vaak Engels te praten. Het was ook een nieuw verschijnsel dat de les in het Engels gegeven werd. Er werd nadrukkelijk niet vertaald tijdens de taalles. Aan de hand van plaatjes en voorbeelden werd de (Engelse) woordenschat aangeleerd. Lerenden boden zelf abstracte vocabulaire aan voor het associëren van ideeën.

Populariteit

Mede onder invloeden van de crises en oorlogen ebde deze vernieuwingsgolf van het begin van de twintigste eeuw weg, om in de jaren 60 weer een andere vorm te krijgen.

Taleninstituten zoals Berlitz en Interlingua werken nog altijd met een (moderne versie van) de Directe Methode.

Voor- en nadelen van de Directe Methode

Dat het een vrij natuurlijke manier van leren is, is het grote voordeel van de Directe Methode. Bij de Directe Methode wordt veel aandacht besteed aan spreken en luisteren, waardoor studenten vloeiendheid en zelfvertrouwen kunnen krijgen. Minpunten heeft deze methode echter ook. Deze methode schenkt nauwelijks aandacht aan schrijfvaardigheid (Engels) en ook relatief weinig aan lezen in de doeltaal. Voor lerenden die al wat meer meer gevorderd zijn in het Engels, biedt deze methode te weinig uitdaging. Voor minder snel lerende studenten is de Directe Methode tevens niet heel geschikt, omdat deze leermethode is gebaseerd op een daadkrachtige inzet van de kant van de studenten.

De Manesca-methode (Engels: Manesca Method)

Bedacht door wie en wanneer

Jean Manesca publiceerde in 1835 An Oral System of Teaching Living Languages Illustrated by a Practical Course of Lessons in the French through the Medium of the English (“Een mondelinge methode voor het onderwijzen van levende talen, aan de hand van een praktische cursus Frans door middel van het Engels”). In januari 2015 is An oral system of teaching living languages in herdruk gegaan.

Kenmerken van de Manesca-methode

De Manesca-methode is op hetzelfde principe gebaseerd als de Natural Approach (‘natuurlijke aanpak’): de beste manier om een taal te leren, is die kinderen hun moedertaal leren. Een vreemde taal (zoals Engels) leren dient veilig en gemakkelijk te zijn. Manesca wil om die reden niet werken met abstracte lijstjes of regels met Engelse woorden die uit het hoofd geleerd moeten worden.

De Manesca-methode staat bekend als de eerst bekende, volledige taalcursus. De leermethode is op het werken met een groep studenten en een taaldocent Engels gebaseerd, die maar één Engels nieuw woord tegelijk introduceert. Bij elk woord hoort een bepaalde beweging. De studenten herhalen vervolgens na elkaar het Engelse woord en deze beweging. De herhaling helpt de studenten de Engelse woorden te onthouden, zonder dat uit het hoofd geleerd hoeft te worden. Stap voor stap worden deze woorden zo zinnen en variaties op de Engelse zinnen. De Engelse spelling wordt in een later stadium met leesteksten aangeboden.

De Manesca-methode is reeds een aantal jaren later door Heinrich Gottfried Ollendorff overgenomen en aangepast en wordt ook wel de Ollendorff-methode genoemd.

Populariteit

Jean Manesca overleed twee jaar na publicatie van zijn methode. Het werk van Jean Manesca is overgenomen en aangepast door anderen, onder wie Ollendorff. Een groot deel van de ideeën van Jean Manesca zijn nog actueel en worden nog steeds in het moderne vreemdetalenonderwijs gebruikt.

Voor- en nadelen van de Manesca-methode

De combinatie van spreken en bewegen, waardoor het fysieke geheugen meewerkt en het geleerde gemakkelijker en langer kan worden onthouden, is de sterke kant van de Manesca- of Ollendorff-methode. Het veelvuldige herhalen draagt daar ook aan bij. Het feit dat het wat saai wordt om dezelfde Engelse woorden en zinnen steeds te herhalen, kan als een minpunt worden gezien.

Silent Way

Bedacht door wie en wanneer

The Silent way (‘de stille manier’) is ontwikkeld in 1963 door de Egyptenaar Caleb Gattegno.

Kenmerken van de Silent Way

The Silent Way is een manier om een vreemde taal (bijvoorbeeld Engels) te leren die gebruikmaakt van stilte als instructiemiddel. De autonomie van de lerende en diens actieve deelname is het uitgangspunt van Gattegno’s methode.

De taaldocent Engels gebruikt een combinatie van stilte en gebaren om de aandacht te trekken van de lerende, reacties los te krijgen en hem of haar aan te moedigen om fouten te corrigeren. Er wordt veel tijd aan de uitspraak (Engels) besteed.

Caleb Gattegno, die van oorsprong wiskundige was, vond het van belang om taalles te geven door middel van een methode die efficiënt voor de energievoorraad van zijn studenten was. Caleb Gattegno kwam erachter dat het in verhouding weinig energie kost om een auditief of visueel beeld te onthouden, veel minder dan wanneer mensen proberen om dingen uit het hoofd te leren. Hij betoogde dat de docenten niet zozeer zouden moeten streven naar kennisoverdracht, maar het bewustzijn aan dienen te boren, want alleen het bewustzijn maakt het mogelijk om dingen te leren.

Eén van de hulpmiddelen waar The Silent Way van Gattegno gebruik van maakt, zijn staafjes met verschillende kleuren (zogenaamde cuisenaire-staven) die kunnen worden gebruikt voor verschillende dingen. De ‘de stille manier’ maakt ook gebruik van Words in Colour. Words in Colour is een kleurenkaart voor geluiden waarbij elke kleur voor een specifieke klank van het Engels staat, gekleurde woordgrafieken om aan zinnen te werken en gekleurde grafieken die gebruikt worden om spelling te leren.

Populariteit

Hoewel The Silent Way in zijn oorspronkelijke versie niet veel wordt gebruikt, zijn Caleb Gattegno’s ideeën wel van betekenis geweest, vooral bij het aanleren van de uitspraak.

Voor- en nadelen van de Silent Way

De sterke kant van de benadering van Gattegno is dat zijn aanpak niet-bedreigend is voor de lerende, die immers wordt gezien als autonoom. In principe is de docent Engels aan de lerenden dienstbaar en niet andersom. De leermethodiek van The Silent Way stimuleert het leren op een natuurlijke manier. Vaak wordt het geleerde goed verwerkt en onthouden door taallerenden uit te dagen nieuwe dingen te ontdekken. De student ‘mogen’ foutjes maken, wat bijdraagt aan het leerproces.

Dat een aantal studenten intensievere begeleiding nodig heeft dan de methode voorstaat, kan een minpunt zijn. Door het gebrek aan inbreng van de trainer Engels zouden lerenden gefrustreerd kunnen worden. Met kleuren en grafieken werken, heeft als beperking dat ‘het nieuwe’ er vrij gauw af gaat, waardoor het effect verdwijnt.

TPR Storytelling

Bedacht door wie en wanneer

TPR Storytelling of afgekort ‘TPRS’ houdt in Teaching Proficiency through Reading and Storytelling. Deze methode is in 1990 door Blaine Ray ontwikkeld, een Amerikaanse docent Spaans, en komt voort uit de TPR-techniek (Total Physical Response).

Kenmerken van TPR Storytelling

TPRS is een taalverwervingsmethode die gebruikmaakt van verhalen om een taal (bijvoorbeeld Engels) te leren. Het principe van TPRS is een natuurlijke methode van taalverwerving: een vreemde taal leren zoals een kind zijn of haar moedertaal leert. Om dit te kunnen bereiken, worden de lerenden blootgesteld aan een grote hoeveelheid begrijpelijke input. De taaldocent Engels vertelt een verhaal, waarin nieuw te leren Engelse woorden diverse keren voorkomen. Deze verhalen zijn interessant of humoristisch en niet te lang. Deze verhalen zijn vrij gemakkelijk te begrijpen, hierdoor ontspannen de studenten zich. Engelse woorden en structuren worden op deze manier vrijwel ongemerkt in het langetermijngeheugen van de lerenden opgeslagen. De taaldocent wijst lerenden op grammaticale verschijnselen van het Engels, zonder dat lerenden regels uit het hoofd hoeven te leren.

De studenten zullen na enige tijd ‘automatisch’ Engels gaan spreken en de Engelse grammaticale structuur van de nieuwe taal imiteren. Dit is een natuurlijk proces. Een alternatief is om samen met een groepje van lerenden een verhaal op te bouwen. De taaldocent Engels schrijft hierbij eerst nieuwe woorden en structuren op een bord of flipchart, met hun Engelse vertaling, om vervolgens samen met de lerenden hier een verhaal van te maken. Tot slot vertellen de lerenden het verhaal na. Een belangrijk onderdeel van TPR Storytelling is lezen in het Engels, omdat dit zorgt voor input. Schrijven in het Engels volgt daarna.

Populariteit

Er is veel onderzoeken gedaan dat uitwijst dat TPRS een succesvolle manier is om een vreemde taal te leren. Randvoorwaarden zijn er wel: de docent dient ervoor getraind te zijn en de setting dient geschikt te zijn.

Voor- en nadelen van TPR Storytelling

TPRS is een laagdrempelige wijze van taalverwerving en het geleerde wordt grondig verworven. Omdat TPRS eveneens de creatieve intelligentie aanboort, is TPRS een vorm van breinvriendelijk leren. TPRS is prettig voor de student en het is niet moeilijk om de aandacht erbij te houden. Het werkt heel motiverend voor de lerende om zelf verhalen te verzinnen.

Dat TPR Storytelling veel voorbereiding van de taaldocent vraagt, is een nadeel.

De Rosetta Stone methode

Bedacht door wie en wanneer

De Rosetta Stone-methode is naar de Steen van Rosetta vernoemd, een steen die is gevonden in Egypte met tweetalige teksten, door middel waarvan uiteindelijk de hiërogliefen konden worden ontcijferd. Het is eveneens de naam van het softwarebedrijf dat de taalcursussen verkoopt. In 1996 is de eerste versie van de methode is uitgebracht.

Kenmerken van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone methode is een manier om een vreemde taal (bijvoorbeeld Engels) te leren met behulp van een computer. De taalcursussen van Rosetta Stone zijn in meer dan dertig talen beschikbaar en ze zijn ook vanuit al deze talen te volgen.

De Rosetta Stone-methode is een communicatieve methode, die de wijze imiteert waarop kinderen hun moedertaal leren. Dit houdt in ‘leren door onderdompeling’, door veel te luisteren en na te spreken. Het programma gebruikt hier stemmen van native speakers Engels (moedertaalsprekers) en foto’s voor voor het overbrengen van de betekenis van nieuwe (Engelse) woorden. De methode maakt gebruik van spraakherkenningsprogramma. Dit programma registreert de Engelse uitspraak en maakt hier een schematische weergave van. Zo kunnen lerenden hun uitspraak met die van een native speaker (moedertaalspreker Engels) vergelijken. Door de voorbeeldspreker minder snel te laten spreken en de lerenden vervolgens veel na te laten zeggen, kan uitspraakverbetering worden bereikt.

Er zijn dictee-oefeningen om de schrijfvaardigheid Engels te oefenen. De software van de methode controleert de Engelse spelling en de grammatica en wijst op fouten, waarbij optie is om de fouten van de studenten te corrigeren.

Het programma biedt ook leesteksten. Deze leesteksten gaan over dagelijkse onderwerpen, activiteiten en ideeën.

Populariteit

Rosetta Stone wordt veelvuldig gebruikt wereldwijd, ook door grote en bekende organisaties. Onder andere de NASA en het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse zaken gebruiken de methode van Rosetta Stone. De methode van Rosetta Stone wordt in Nederland gebruikt door een aantal ministeries en diverse hogescholen en universiteiten en ook door een aantal internationale bedrijven.

Voor- en nadelen van de Rosetta Stone methode

De methode van Rosetta Stone is heel eenvoudig om te gebruiken en kan op ieder moment door studenten worden ingezet. De lerende kan zelf bepalen welke onderdelen wat meer of minder aandacht kunnen gebruiken. Veel mensen vinden het plezierig om de leermethodiek te gebruiken. Bij een gebrek aan taaldocenten kan de Rosetta Stone-methode een oplossing bieden voor onderwijsinstellingen. Dat er geen taaltrainer is die studenten motiveert of wat extra’s kan bieden, kan een nadeel van de methode zijn.

De Pimsleur methode

Bedacht door wie en wanneer

De Pimsleur taalcursussen zijn ontwikkeld door Amerikaans taalkundige Dr. Paul M. Pimsleur. Zijn eerste taalcursus was een cursus Grieks, die Paul Pimsleur in het jaar 1963 introduceerde.

Kenmerken van de Pimsleur methode

De Pimsleur-methode is een computerprogramma om nieuwe talen (bijvoorbeeld Engels) te leren.

Deze cursussen van Pimsleur bestaan uit zinnetjes/dialoog die door studenten worden nagesproken en worden herhaald. Deze Engelse zinnetjes zijn door moedertaalsprekers ingesproken. De cursussen van Pimsleur zijn gebaseerd op herhaling, anticipatie, woordenschat en wederom herhaling. De les omvat een audio-opname van dertig minuten met nieuwe vocabulaire en taalstructuren. De grammaticale structuren van het Engels worden niet apart uitgelegd maar via uitbreiding van, en variaties op, de zinnetjes aangeboden.

Dr. Pimsleur heeft onderzoek gedaan naar het meest optimale interval waarin geleerde kennis van het kortetermijngeheugen overgaat naar het langetermijngeheugen. In de Pimsleur cursussen is dit (gemiddelde) interval geïntegreerd.

Populariteit

Onder andere Amerikanen volgen de Pimsleur taalcursussen en de ervaringen met de methode variëren. Over de aangeleerde uitspraak zijn de gebruikers over het algemeen tevreden.

Voor- en nadelen van de Pimsleur methode

Om de uitspraak te verbeteren werkt de Pimsleur-methode zeer goed doordat de insprekers van de zinnen native speakers zijn en op een natuurlijke manier op een normaal tempo Engels spreken.

Een keerzijde van de leermethodiek van Pimsleur is dat niets wordt uitgelegd. De studenten leren geen bouwstenen om zelf Engelse zinnen te maken, maar moeten het doen met duizenden voorbeeldzinnen die uit het hoofd geleerd worden.

De Michel Thomas methode

Bedacht door wie en wanneer

De Michel-Thomas-methode is, niet verwonderlijk, bedacht door Michel Thomas (geboren als Moniek Kroskof); een genaturaliseerde Amerikaandie oorspronkelijk in Polen is geboren. Kort na de Tweede Wereldoorlog ontwikkelde hij zijn methode in een eigen taleninstituut in Beverly Hills in Los Angeles, met beroemdheden zoals Barbra Streisand, Diana Ross, Mel Gibson, Emma Thompson, Pierce Brosnan en Bob Dylan in de klantenkring.

Kenmerken van de Micheal Thomas methode

Het uitgangspunt van Michel Thomas was dat iemand alleen kan leren leren als hij of zij stressvrij is. Michel Thomas maakte zijn studenten duidelijk dat ze zich geen zorgen hoefden te maken dat ze iets zouden vergeten.

De taalcursussen van Michel Thomas zijn audiolessen die zijn ingesproken door twee acteurs; een mannelijke en een vrouwelijke. De setting is een virtueel klaslokaal, waarbij de student als de derde student fungeert. De student luistert mee met de les van de stemacteurs. Als een vraag aan de stemacteurs gesteld wordt, is het de bedoeling dat de lerenden op de pauzeknop drukken en eerst zelf de vraag beantwoorden. Er zijn geen huiswerkopdrachten, geen uit-het-hoofd-leren. De lessen worden in delen opgebouwd en nieuwe lesstof wordt met bekende lesstof afgewisseld. Bij de Michel Thomas-methode is de uitleg steeds in het Engels. Er wordt bijvoorbeeld op verbanden tussen de doeltaal en de doeltaal gewezen, als deze verbanden er zijn. Er wordt ook grammaticale uitleg gegeven. Eerst wordt makkelijke lesstof aangeleerd, moeilijkere lesstof volgt pas nadat de lerende de makkelijke lesstof heeft begrepen en verworven. Naast woorden en zinnen worden ook bouwstenen aangeleerd zodat de lerenden zelf zinnen kunnen maken. De methodiek gebruikt ook flashcards zodat de gebruikers zelf hun vocabulaire kunnen toetsen alsook online oefeningen kunnen maken om hun eigen voortgang te kunnen meten.

Populariteit

Veel studenten vinden de cursus fijn om mee te werken en zijn tevreden over de uitleg van de structuur van de doeltaal. De gebruikers die wat verder gevorderd zijn met de taal, vinden de cursussen soms minder nuttig.

Voor- en nadelen van de Micheal Thomas methode

De methode van Michel Thomas is heel toegankelijk en traint luistervaardigheid en uitspraak op een efficiënte manier. Het feit dat de taalcursussen niet in schrijfvaardigheid voorzien, kan als een minpunt worden gezien. Ook is er geen echte interactie, omdat het een audiocursus betreft.

De Assimil methode

Bedacht door wie en wanneer

Assimil is een Frans bedrijf, dat in 1929 door polyglot en schrijver Alphonse Chérel is opgericht. Dit bedrijf maakt en publiceert taalcursussen. Dit begon met hun eerste boek Anglais sans Peine.

Kenmerken van de Assimil methode

‘Assimileren’ betekent ‘opgaan in de groep, mengen met’, wat voor een taalcursus (zoals Engels) wel een hooggegrepen streven is. De taalcursussen van Assimil zijn zelfstudielessen die uit een leerboek Engels en audio-CD’s alsook een USB-stick bestaan. De cursist werkt idealiter ongeveer twintig minuten per dag.

De lessen van Assimil bestaan uit Engelse dialogen die beluisterd, nagesproken en gelezen worden. De Engelse vertaling staat naast deze dialoog, met de grammaticale uitleg. Voor het trainen van de uitspraak, maakt de Assimil-methode gebruik van zinnetjes die door native (moedertaal) speakers zijn ingesproken en die de cursist daarna dient te herhalen. De opbouw verloopt van receptief naar productief: tijdens de eerste lessen wordt nog geen taalproductie verwacht van de gebruiker; dit komt pas na ongeveer 50 lessen.

Populariteit

De Assimil-cursussen zijn gewaardeerd. De taalcursussen zijn niet zo duur en het aanbod aan verschillende talen is groot.

Voor- en nadelen van Assimil

Het voordeel van de methode van Assimil is dat de cursisten Engels in hun eigen snelheid kunnen leren op het moment dat dit het beste past. Het nadeel hierbij is, wat geldt voor alle computertaalcursussen, dat de cursisten aan zichzelf zijn overgeleverd. Er is geen trainer Engels om studenten te motiveren of te begeleiden.