Cursus Engels Amstelveen

Audio-Lingual Method (ALM) (Army Method/New Key)

Bedacht door wie en wanneer

De audiolinguale methode was al in de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw ontwikkeld in Engeland en Amerika, onder andere door de Amerikaanse taalkundige Leonard Bloomfield. Ten tijde van de Tweede Wereldoorlog was het noodzakelijk om de (Amerikaanse) soldaten te voorzien van elementaire verbale communicatieve vaardigheden. Door de invloed van het leger werd deze audiolinguale methode soms bekend als de ‘legermethode’.

Kenmerken van de Audio-Lingual Method (ALM)

De audiolinguale methode kan gezien worden als een antwoord op de grammatica-vertaalmethode. Nieuw was dat de les geheel in de doeltaal (bijvoorbeeld Engels) plaatsvond. De belangrijkste vaardigheden zijn spreken en luisteren (in het Engels) en de (Engelse) grammaticale structuren worden geleerd door middel van mondelinge structuuroefeningen. Het doel is vrijwel zonder fouten Engels leren verstaan en spreken; het begint bij een Engelssprekende leren naspreken. Herhaling is het middel hiervoor; er wordt gewerkt met driloefeningen om Engelse zinnen en structuren goed aan te leren, zodat reacties spontaan en als het ware automatisch worden. De taaltrainer Engels kan zo bijvoorbeeld een zin tien keer herhalen en dan een nieuw Engels woord of meerdere nieuwe Engelse woorden hieraan toevoegen. Bij de audiolinguale methode wordt veel in de zogeheten talenpractica gewerkt, waar studenten Engels een koptelefoon dragen en naar zinnen luisteren en deze naspreken. Geschreven Engels wordt pas aangeboden wanneer het mondelinge Engels al vertrouwd is geworden. Afbeeldingen worden wel gebruikt voor het introduceren van nieuwe woorden in het Engels.

Populariteit

De audiolinguale methode werd in Nederland pas rond 1970 geïntroduceerd toen de Mammoetwet inging. Al gauw waren er grote bezwaren tegen de inhoudsloze drills. De techniek wilde wel eens haperen. De talenpractica raakten hierdoor vrij gauw in onbruik. In plaats hiervan werden de voor mondeling gebruik bedoelde structuuroefeningen schriftelijk gemaakt. Leerboekenschrijvers namen de markt weer over en boden weer expliciete grammaticaregels aan. Toch liet de audiolinguale methode wel sporen na. Nu was breed geaccepteerd dat het bij het leren van de taal (zoals Engels) niet om het uit het hoofd leren van de regels van de (Engelse) grammatica gaat, maar om het gebruik. De luistervaardigheid (Engels), die vóór de jaren zeventig voor de meeste taaldocenten niet bestond, was ontdekt.

Voor- en nadelen van de Audio-Lingual Method

De audiolinguale methode is effectief voor studenten Engels die beginnen. Een correcte uitspraak Engels wordt vanaf het begin aangeleerd. De audiolinguale methode is een docentgestuurde methode en en biedt daardoor een vlotte en efficiënte overdracht van taalkennis. De methode is ook geschikt voor grote(re) groepen.

Dit docentgestuurde aspect heeft tegelijk een keerzijde; er wordt geen eigen input verwacht van de studenten. Hierdoor ligt het risico op passiviteit en onvoldoende betrokkenheid en motivatie op de loer. Een ander bezwaar van de methode is dat de geoefende drills niet zo eenvoudig zijn om te zetten in levend taalgebruik Engels.

GoldList Method (GLM)

Bedacht door wie en wanneer

De GoldList Method (‘gouden lijst-methode’) is door polyglot David J. James, alias Viktor Dmitrievitch Huliganov of Uncle Davey ontwikkeld.

Kenmerken van de GoldList Method (GLM)

Deze GoldList Method is een leermethode om woorden of zinnen in een vreemde taal (bijvoorbeeld Engels) te leren op een zodanige wijze dat het in het langetermijngeheugen wordt opgeslagen. De GoldList-methode werkt middels zelfgeschreven woordenlijsten (Engels) die worden herhaald na verloop van tijd. De Engelse zinnen en woorden op de woordenlijst worden door de studenten hardop gelezen. De woorden en/of zinnen en zinnen uit het hoofd te leren, is niet de bedoeling, maar door blootstelling gaat dit vanzelf. Deze woordenlijst wordt steeds herzien; Engelse woorden die zijn geleerd, gaan van de lijst af. Die Engelse woorden die nog problemen opleveren, blijven staan.

Populariteit

Aanhangers van de GoldList Method stellen dat deze woorden en zinnen spontaan in het langetermijngeheugen van de student opgeslagen worden, maar dit wordt door veel geheugenwetenschappers bestreden. In het algemeen wordt (taal)kennis opgeslagen als de kennis betekenisvol en relevant is voor de lerende. Deze methode kan goed functioneren voor Engelse woorden die relevant en betekenisvol zijn.

Voor- en nadelen van de GoldList Method

Voor lerenden die bij bijvoorbeeld Post-its^® voordeel hebben als geheugensteun zou deze GoldList Method goed kunnen werken. Met de hand schrijven werkt effectiever dan typen of, redelijk zinloos: een foto maken, omdat het fysieke gedeelte van het geheugen door het schrijven meewerkt en wordt aangesproken. Een minpunt is het gebrek aan context. Talen zijn veel meer dan een reeks losse woorden en/of zinnen. Deze GoldList-methode is daarnaast zeer tijdrovend; er moeten steeds handgeschreven lijsten worden aangemaakt.

De Natural Method

Bedacht door wie en wanneer

De Natural Method, ook de Natural Approach (de ‘natuurlijke aanpak’) genaamd, is door Tracy Terrell en Stephen D. Krashen ontwikkeld in 1983.

Kenmerken van de Natural Method

De Natural Method is gericht op een natuurlijke wijze van taalverwerving (van bijvoorbeeld Engels). De methode probeert het Engels te leren op de manier waarop mensen als kind hun moedertaal leerden spreken. De taalregels van het Engels leert de student ook onbewust op deze manier. Hiervoor wordt alleen het Engels gebruikt met een aantal visuele hulpmiddelen. Een leeromgeving zonder stress voor de studenten is het streven van de methode. De lerenden worden blootgesteld aan een aanzienlijke hoeveelheid begrijpelijke input. Bij de Natural Approach wordt de taalproductie Engels niet geforceerd, maar mag spontaan ontstaan. De methode legt de nadruk op communicatie en niet zo zeer op expliciete Engels grammatica en het corrigeren van vormfouten.

Als de lerenden worden ondergedompeld in het Engels werkt de methode het meest effectief. De activiteiten die in het Engels worden aangeboden, dienen stimulerend te zijn, om ervoor te zorgen dat de lerenden plezier van de ervaring hebben.

De Natural Method leermethode lijkt erg op de Directe Methode. De methoden gaan beide uit van het idee van natuurlijke taalverwerving; het verschil tussen de beide methoden is dat bij de Directe Methode meer nadruk wordt gelegd op de praktijk en bij de Natural Method meer op de blootstelling aan taalinput en het verminderen van spreekangst.

Populariteit

Het is veelvuldig aangetoond dat onderdompeling zeer effectief is. Omdat de methode vrij eenvoudig te begrijpen is, is de Natural Approach een populaire wijze van lesgeven bij taaltrainers Engels. Minpunten heeft de natuurlijke aanpak ook. De leermethode richt zich vooral op het impliciet aanleren van de Engelse grammatica. De lerende zou weliswaar leren om te communiceren, maar door ontoereikende kennis van de grammatica in een wat gebrekkige, versimpelde versie van de taal blijven hangen.

Voor- en nadelen van de Natural Method

Op een natuurlijke manier leren, wordt als een prettige manier ervaren om een taal aan te leren. Lerenden krijgen de kans om een persoonlijke band met het Engels op te bouwen. Omdat er niet ‘uit het hoofd geleerd hoeft te worden’, blijft het geleerde Engels langer onthouden.

Het nadeel kan zijn dat het wat langer duurt voor er resultaat geboekt wordt, doordat er bijna geen druk op de taalproductie ligt. De methode bereidt studenten ook niet per se voor op een specifiek Engels examen.

Structurele Aanpak

Bedacht door wie en wanneer

De Structural Approach (afgekort SA) ofwel de ‘Structurele Aanpak’ is door de Amerikaanse taaldocent Charles en Robert Lado in de jaren 50 ontwikkeld.

Kenmerken van de Structurele Aanpak (SA)

Deze Structurele Aanpak is een methode om vreemde talen te leren met als doel de student vertrouwd te maken met de fonologische en grammaticale structuren van de doeltaal (bijvoorbeeld het Engels). Volgens de SA levert de beheersing van deze structuren meer op dan het leren van woordenschat Engels. Het herkennen en kunnen toepassen van bepaalde samenstellingen van Engelse woorden en woordgroepen in de juiste woordvolgorde is waar het bij de Structurele Methode om draait. Deze vaste combinaties worden aangeboden aan de lerenden in reële situaties door middel van visualisatie, gezichtsuitdrukking, dramatisering en handelingen. De structuren die het meest worden gebruikt, worden eerst aan de taallerende geleerd. De mondelinge vaardigheid Engels (de luistervaardigheid en de spreekvaardigheid) wordt hier in de eerste instantie bij gebruikt; de leesvaardigheid en de schrijfvaardigheid volgt hieruit. Bij het aanleren en verbeteren van de productieve vaardigheid Engels (spreken en schrijven), krijgt de grammatica een grote plek. Structural-Situational Approach (structurele-situationele benadering) en de Structural-Oral-Situational Approach (structurele-mondeling-situationele benadering) zijn andere namen voor de Structurele Aanpak.

Populariteit

De Structurele Aanpak werd in de jaren vóór 1970 op grote schaal gebruikt om Engelse les te geven in Engelssprekende landen, voormalige Britse koloniën alsook in Maleisië.

Voor- en nadelen van de Structurele Aanpak

De sterke kant van een structurele aanpak is dat de lerenden het Engels op een nauwkeurige wijze kunnen leren. De leren eveneensde krijgt inzicht in de Engelse grammatica leert eveneens in welke situatie bepaalde Engelse woorden of woordcombinaties wel of niet geschikt zijn. De SA gebruikt alledaagse taal. Aan de Structural Approach kleven ook nadelen. De methode van werken is tamelijk tijdverslindend en levert niet direct een succeservaring op. De eigen input van de student is beperkt; de methode is niet echt creatief.

Communicatief taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT)

Bedacht door wie en wanneer

Het communicatief Taalonderwijs (In het Engels: Communicative Language Teaching; CLT), ook wel ‘De Communicatieve benadering’ (In het Engels: Communicative Approach; CA) genoemd, ontstond in de jaren 60 van de vorige eeuw onder invloed van ideeën van Noam Chomsky, die de nadruk legde op competenties bij het leren van vreemde talen. Amerikaans taalkundige Dell Hymes was in het jaar 1966 de grondlegger van het concept communicatieve vaardigheden.

Kenmerken van Communicatief taalonderwijs (CLT)

Communicatief talenonderwijs gaat uit van de visie dat interactie de uiteindelijke doelstelling is bij het leren van een vreemde taal (zoals Engels).

Met gebruik van de CLT-technieken leren de studenten het Engels in de praktijk te brengen door de interactie met elkaar en de taaldocent Engels. Authentieke teksten in het Engels of ander materiaal uit het dagelijks leven en/of de werkomgeving worden gebruikt. Zowel tijdens als buiten de les wordt het Engels gebruikt.

Studenten praten met medestudenten over persoonlijke gebeurtenissen en taaldocenten Engels dragen onderwerpen aan die buiten het domein van de traditionele grammatica liggen, om de taalvaardigheid Engels in verschillende realistische situaties te oefenen. De Engelse grammatica leren studenten inductief, dat wil zeggen aan de hand van de praktijk, van waaruit de regel volgt.

Bij communicatief taalonderwijs is de taaldocent Engels echt een trainer, die de student leert in het Engels te communiceren.

Populariteit

In de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw werd het communicatief taalonderwijs erg populair. Dit kwam deels doordat de traditionele taalonderwijsmethodes niet zo succesvol waren gebleken. Door de verdere eenwording van Europa ontstond meer vraag om talen te leren op een wijze die meteen kon worden toegepast.

Voor- en nadelen van Communicatief taalonderwijs

Communicatief taalonderwijs (CLT) heeft veel pluspunten. Studenten ‘kunnen’ al snel ‘iets’ in de Engelse taal; deze methode van leren is studentgericht en functioneel. Vanwege het gebruik van authentieke materiaal, leren de studenten de Engelse woorden die voor hen nodig zijn. De methode is efficiënt. Voor de lerende is deze methode stimulerend, omdat hij of zij gauw succeservaringen heeft. Fouten maken mag; al doende wordt de vaardigheid geleerd en verder verbeterd. Een nadeel van de communicatieve benadering is dat voor grammatica, vocabulaire dat niet meteen toepasbaar is en uitspraak minder aandacht wordt geschonken. De voorbereiding en planning vragen veel tijd van de taaldocent en vereist een actieve deelname van de studenten. Voor sommige studenten kan deze manier van een taal leren afwijkend of lastig zijn, afhankelijk van de achtergrond. Communicatief taalonderwijs (CLT) draait om het trainen van vaardigheden; daarbij gaat het vooral om de functie en in mindere mate om de vorm en CLT biedt dan ook geen echt samenhangend geheel.

Grammatica-/vertaalmethode (GVM) (Engels: Grammar-Translation Method; GTM)

Bedacht door wie en wanneer

Het taalonderwijs was in de 18^de en de 19^de eeuw vooral op praktisch taalgebruik gericht. Er word geleerd om gebruiksklare zinnen, idiomatische uitdrukkingen, dialogen, lijsten met woorden enzovoort na te spreken, uit het hoofd te leren en op te zeggen. Dit werd anders gedaan door Johann Valentin Meidinger; docent Frans en Italiaans uit Duitsland. Rond het jaar 1783 ontwikkelde hij een methode waarbij de grammatica van de taal centraal stond. Meidinger wordt gezien als de grondlegger van de zogenaamde grammatica-vertaalmethode (Engels: Grammar-Translation Method; GTM).

Kenmerken van de Grammatica-/vertaalmethode (GVM)

Deze methode was gebaseerd op het onderwijs in het Latijn; de taal van de wetenschap, de cultuur en de religie. Onderwijs in Latijn was uiteraard gericht op geschreven teksten van klassieke schrijvers en geheel gericht op de grammatica en het vertalen. Dat werd destijds als een degelijke en wetenschappelijke aanpak gezien. De Grammatica-/vertaalmethode gaat van de analyse van de taalvormen en de taalstructuren (van bijvoorbeeld Engels) uit waarbij de student inzicht ontwikkelt. Bij de Grammatica-vertaalmethode zijn de lees- en schrijfvaardigheid Engels dus belangrijk. Literatuur, vertalen en uit het hoofd leren van woordenlijsten krijgen de nadruk. De trainer draagt taalkennis Engels over, de lerenden memoriseren.

Populariteit

Al sinds halverwege de negentiende eeuw waren ook tegengeluiden te horen. Desondanks is tot vrij recent de grammatica-/vertaalmethode van grote invloed geweest op het taalonderwijs.

Voor- en nadelen van de Grammatica-/vertaalmethode

Aan personen voor wie het een uitdaging is om dingen uit het hoofd te leren, is de methode is een aardige mentale training. Ook biedt deze methode inzicht in de structuur van het Engels, door de nadruk die op de grammatica wordt gelegd.

Er zijn echter meer keerzijden dan positieve kanten. De grootste keerzijde is dat de spreekvaardigheid en luistervaardigheid Engels bij de methode ver achterblijft, waardoor de geleerde taal zelfs na jaren studeren nauwelijks mondeling toegepast kan worden. Omdat het meestal om literair taalgebruik gaat, staat de methode ver af van het dagelijks gebruik van het Engels, ook in de context die wordt aangeboden. Bij het werken in groepen biedt de methode geen mogelijkheid tot differentiatie of tot een eigen creatief leerproces bij lerenden. De lerende is alleen toehoorder en uitvoerder.

Onderdompeling (Engels: immersion)

Bedacht door wie en wanneer

Sinds de jaren 70 wordt onderdompeling (Engelse naam: language immersion of alleen immersion) wereldwijd toegepast, hoofdzakelijk op middelbare scholen waarbij een vak (bijvoorbeeld het vak wiskunde) in de vreemde taal wordt gegeven. Binnen Nederland is de methode van ‘onderdompeling’ bekend als de methode die bij Taleninstituut Regina Coeli, ‘de nonnen van Vught’ gebruikt wordt. De methode van ‘onderdompeling’ is daar ontstaan in 1963 met Franse nonnen die Franse les gaven aan welgestelde vrouwen uit Vught.

Kenmerken van onderdompeling

Onderdompeling houdt in dat degene die de taal (zoals het Engels) leert, vanaf het eerste moment door de nieuwe taal is omgeven. Alle instructies vinden in de doeltaal (Engels) plaats; in het begin langzaam en met veel herhaling, later op een natuurlijkere manier. De lerenden worden ook vanaf het begin uitgedaagd om in het Engels te spreken. Er wordt gebruikgemaakt van rollenspellen en simulaties. Op scholen die met onderdompeling werken, wordt vaak de leeromgeving in de stijl van het land van de Engelse taal ingericht om een situatie te creëren alsof studenten in Engeland zijn. De studenten oefenen het Engels spreken één-op-één of in kleine groepjes. Een andere manier om onderdompeling te bereiken, is daadwerkelijk naar Engeland reizen en daar in een gastgezin verblijven.

Populariteit

De methode van onderdompeling wordt beschouwd als een zeer goede methode om een vreemde taal te leren. Vooral de mondelinge taalvaardigheid Engels kan zeer goed worden ontwikkeld op deze manier.

Voor- en nadelen van onderdompeling

Doordat de methode behoorlijk intensief is, is het belangrijkste voordeel dat met deze methode snel resultaat wordt bereikt. Het is ‘sink or swim’, de lerende moet wel gaan communiceren in het Engels want hij of zij wordt erdoor omgeven. In principe zijn de studenten 24 uur per dag Engels aan het leren. De sociale interactie wordt versterkt door het samen oefenen in groepen. Lerenden ervaren dit als motiverend.

Dat het bereikte resultaat niet altijd wordt vastgehouden, is een nadeel van de methode. Als iemand in een korte tijd Engels leert, door in Engeland te zijn of door in een kunstmatig gecreëerde omgeving te zijn ondergedompeld, maar daarna weer tot de orde van de dag overgaat, is de kans groot dat het nieuw geleerde relatief snel wegzakt. Het feit dat een dergelijke taaltraining Engels nogal intensief is, kan een ander minpunt van de methode zijn. Niet alle lerenden hebben genoeg conditie om deze leermethode vol te houden.

Suggestopedie (Suggestopedia)

Bedacht door wie en wanneer

Suggestopedia is een methode om vreemde talen te leren die is ontwikkeld. Suggestopedia is door de Bulgaarse psychotherapeut Georgi Lozanov ontwikkeld.

Kenmerken van Suggestopedie

Zoals de naam al aangeeft, is De methode van Suggestopedia gebaseerd op het principe van de suggestie. Volgens Lozanov is positieve suggestie een voorwaarde om (een vreemde taal; bijvoorbeeld Engels) te leren. Daarvoor zijn een ontspannen sfeer en een wederzijds vertrouwen tussen de student en de docent (Engels) van essentieel belang. Hiervoor dienen de lerenden zich veilig en ontspannen te voelen. Leslokalen met rijopstellingen waren ongeschikt om dit te kunnen bereiken. De studenten zaten tijdens de lessen in comfortabele stoelen die in een halve cirkel gezet waren en er werd altijd achtergrondmuziek in de klas gedraaid. De methode die Lozanov voorstond, bestond uit het voorlezen van verschillende teksten, op de achtergrond werd klassieke muziek gespeeld of waren natuurgeluiden te horen. Er waren opmerkingen over de grammatica van de doeltaal (het Engels) en woordenlijsten bij de teksten. Er werd met veel expressie in stem en gebaren voorgelezen. Studenten werden op deze manier verleid om te luisteren en ze konden de (Engelse) woorden die nieuw waren, gemakkelijk begrijpen en opnemen. Voor cultuur en kennis over het land van de doeltaal (Engeland) was veel aandacht tijdens de lessen. Er werd met rollenspellen gewerkt en er bijvoorbeeld (Engelse) streekgerechten werden gemaakt en geproefd.

Populariteit

De methode was omstreden en is niet erg bekend meer. Een aantal elementen wordt nog steeds toegepast, bijvoorbeeld het gebruikmaken van stemexpressies en gebaren bij het lezen van teksten in de vreemde taal.

Voor- en nadelen van Suggestopedie

De methode van Suggestopedia creëert een veilige en ontspannen sfeer, waardoor de student geen last zal hebben van frustratie of faalangst. Voor nieuwkomers kan deze sfeer bijdragen aan een positieve associatie met het nieuwe thuisland. Muziek werkt vaak motiverend en draagt bij aan betere leerprestaties. Een ander voordeel van de leermethodiek is dat de student gestimuleerd wordt om actief mee te doen en zich in de situaties in te leven. Dit is voor sommigen een nieuwe ervaring. Tegelijkertijd is dit voor bepaalde studenten een keerzijde, omdat niet iedere student hiertoe in staat is. Daarnaast kan muziek bij sommige studenten eerder afleiden en verstorend zijn en geen stimulerende of ontspannende werking hebben. Een andere zwakke zijde is dat de relatie taaldocent-lerende niet gelijkwaardig is; alle input komt van de Engelse taaldocent waarbij de lerende steeds de ontvangende partij is.

Community Language Learning (CLL)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse priester en psycholoog Charles Curran en professor Paul La Forge ontwikkelden in 1976 Community Language Learning, ook wel Counseling Language Learning
genoemd.

Kenmerken van Community Language Learning (CLL)

Community Language Learning is een methode om een taal te verwerven waarbij studenten samenwerken om te bepalen welke aspecten van de taal zij willen leren. CLL is op de counseling-benadering gebaseerd waarbij de taaltrainer optreedt als een counselor die de zinnen van de lerende omschrijft. De studenten beginnen het gesprek. Zij spreken in hun moedertaal als de lerenden de te leren taal (Engels) nog niet voldoende machtig zijn. De docent (Engels) geeft uitleg en vertaalt. Hierna herhalen de studenten de uitspraken van de docent zo nauwkeurig mogelijk. Dit gesprek in het Engels wordt opgenomen om nadien opnieuw te kunnen beluisteren.

De methode bevordert het gemeenschapsgevoel in de leergroep en beschouwt de interactie tussen de lerenden als middel om de Engelse taal te leren. Een leerboek Engels wordt niet gebruikt; de lerenden bepalen zelf de lesstof met behulp van betekenisvolle gesprekken.

Populariteit

Het slagen van CLL hangt sterk af van de kunde van de trainer-counselor. Bij deze methode dient de taaldocent sociaal-cultureel kundig alsook taalkundig onderlegd te zijn. Deze trainer dient zowel het Engels als de moedertaal van de student uitstekend te beheersen om de taaluitingen van de student te kunnen vertalen. De methode kan goed functioneren als deze op de juiste wijze wordt toegepast. Deze methode is niet geschikt voor grote klassen.

Voor- en nadelen van Community Language Learning

CLL biedt studenten veel autonomie. Het analyseren van de eigen gesprekken vinden veel lerenden nuttig. De groep wordt vaak heel hecht, niet alleen tijdens de les Engels, maar eveneens buiten de les. Met deze methode worden lerenden zich veel meer bewust van hun groepsgenoten, hun sterke en minder sterke punten en leren als een team samen te werken. Het bespreken van hun fouten en het evalueren van de les Engels is heel leerzaam voor de studenten. Zulke verbeteringen blijven vaak in het geheugen gegrift en worden zo onderdeel van het actieve vocabulaire van de lerende.

Een keerzijde van de methode kan zijn dat de taal docent niet sturend is, terwijl een aantal studenten wel sturing nodig heeft. Er wordt geen leerboek gebruikt en er worden ook geen toetsen Engels afgenomen. Het succes van de les is hierdoor moeilijk meetbaar. Een aantal lerenden wordt belemmerd in hun Engels spreken als zij opgenomen worden.

Lexicografische benadering (Engels: Dynamic Lexicographic Approach; DLA)

Bedacht door wie en wanneer

De Lexicografische benadering (In het Engels: Lexical Approach; LA) is een methode om talen te leren die door Michael Lewis in de vroege jaren 90 van de vorige eeuw is ontwikkeld.

Kenmerken van de Lexicografische benadering (DLA)

De lexicografische benadering is gebaseerd op het idee dat een belangrijk deel van het leren van een taal (zoals het Engels) bestaat uit het begrijpen en produceren van zogenaamde ‘lexicale eenheden’. Dit zijn brokjes taal die bestaan uit (Engelse) woorden, woordcombinaties alsook uitdrukkingen. Studenten verwerven al doende inzicht in de patronen van het Engels (grammatica) en betekenisvolle groepen met woorden. Ze leren hoe het Engels ‘in het echt’ wordt gebruikt. De woordenschat Engels krijgt bij deze benadering meer nadruk dan de Engelse grammatica. Instructies zijn op situaties en Engelse uitdrukkingen gericht die vaak voorkomen in dialoog. Voor interactie is aandacht maar ook voor exposure; voor de receptieve vaardigheden van de student (luisteren/begrijpen, lezen/begrijpen). Er wordt veel ruimte gegeven voor de student om zelfstandig de Engelse taal te ontdekken.

Het is de taak van de taaldocent Engels om te zorgen voor voldoende input en het faciliteren van het leerproces van de lerende.

Populariteit

De lesboeken zijn in de afgelopen dertig jaar duidelijk anders geworden door (onder andere) de ideeën over taal van Michael Lewis. Er wordt veel meer aandacht aan woordenschat geschonken die in zogenaamde chunks wordt aangeboden, in betekenisvolle brokjes. Iets waarnaar Lewis streefde; de vergaande verandering in de manier waarop vreemde talen worden onderwezen, heeft echter niet plaatsgevonden.

Voor- en nadelen van de Lexicografische benadering

De studenten leren om op een heel natuurlijke manier het Engels te gebruiken door met ‘chunks’ (brokjes taal) te werken; met ‘echte’ taal. Zo ontstaat souplesse in het het gebruik van het Engels.

Dat de werkelijkheid altijd weer afwijkend is van de geleerde taalsituaties, is de keerzijde. Sommige studenten vinden het lastiger om patronen van het Engels zelf te herkennen en hebben meer aan een docent Engels die hen de weg wijst, dan aan een docent taal-facilitator.

Series Method

Bedacht door wie en wanneer

De Series method, ook wel ‘seriemethode van taalverwerving’ (Frans: La Méthode naturelle) genoemd, is in 1880 door de Franse taaldocent François Gouin ontwikkeld.

Kenmerken van de Series Method

Een serie van verbonden zinnen die eenvoudig te begrijpen zijn en weinig kennis vereisen van de grammatica, is het uitgangspunt van de seriemethode (The Series Method of language acquisition) van Gouin. Studenten leren zinnen op basis van een actie, zoals het huis verlaten in de volgorde waarin deze uitgevoerd zou worden. Deze reeksen of series gingen over onderwerpen als de mens in de samenleving, wetenschap en beroep, het leven in de natuur, ontwikkeld vanuit het onderscheid tussen objectief, subjectief en figuurlijk taalgebruik. De seriemethode van Gouin maakt geen gebruik van moedertaal. Het betreft een soort eentalige leermethode, die niet uitgaat van ‘vertalen’ en ‘uitleggen’ maar van ‘demonstreren’ en ‘handelen’, waardoor studenten vanzelf snel denken in de nieuwe taal (bijvoorbeeld het Engels).

Populariteit

De seriemethode van François Gouin was zijn tijd ver vooruit. Ondanks dat het een afwijkende aanpak was, was de seriemethode van Gouin gedurende een bepaalde periode een succes. De leermethode werd echter door de Directe Methode van Berlitz overschaduwd.

Voor- en nadelen van de Series Method

Door de Seriemethode van Gouin worden de mondelinge vaardigheden Engels sterk ontwikkeld en het zorgt voor een natuurlijke, harmonieuze en gelijkwaardige sfeer in de taalles.

Gouin’s methode biedt levendig taalonderwijs. Dit type taalonderwijs Engels wekt de leermethode enthousiasme van de studenten op door gebruik te maken van visuele leermiddelen, bijvoorbeeld afbeeldingen, grafieken, en dergelijke. Een nieuwe taal leren wordt tastbaar; dit was geheel nieuw. De leermethode maakt studenten Engels nieuwsgierig, dit is een goede leermethode om om het leergeheugen te helpen ontwikkelen, de druk om te presteren te verminderen en het zelfvertrouwen te verhogen. De communicatieve taalvaardigheden Engels van de studenten worden sterk gestimuleerd.

De leermethode heeft echter als nadeel dat taal die iets subjectiever of abstracter wordt, wat moeilijk met beweging en expressie in één concrete ervaring kan worden gevangen. De bewerkelijkheid voor de docent, die tenslotte een scala aan series dient voor te bereiden, is een bijkomend nadeel. Ten derde richt de Gouin-seriemethode zich vooral op mondelinge taalgebruik, terwijl het onderwijssysteem nog meestal draait om examens die de lees- en schrijfvaardigheid toetsen.

Task-Based Language Teaching (TBLT)

Bedacht door wie en wanneer

Task-Based Language Teaching; TBLT (Taakgericht taalonderwijs) is in de jaren tachtig van de vorige eeuw ontwikkeld. De grondleggers zijn de Indiase taalkundige professor N.S. Prabhu, de Amerikaanse hoogleraar Teresa P. Pica en de Britse hoogleraren Graham Crookes en Michael Hugh Long.

Kenmerken van de Task-Based Language Teaching (TBLT)

Taakgericht taalonderwijs past binnen het Communicatief Taalonderwijs/een Communicatieve Benadering. Het principe erachter is dat het verwerven van de te leren taal (zoals het Engels) geen op zichzelf staand doel, maar een methode om specifieke taken uit te kunnen voeren. De studenten krijgen motiverende taken aangeboden. Hiervoor is taalkennis (Engels) vereist. Om deze taken goed uit te voeren, dienen ze over woordenschat en regels van het Engels te beschikken. De taken zijn zaken uit het dagelijks leven, bijvoorbeeld e-mails schrijven, bellen met de klantenservice, boodschappen doen, iets te drinken bestellen of een krant lezen. De opdracht wordt in drie fasen opgesplitst: vóór, tijdens en na de taak, waarbij de lerende zich eerst voorbereidt op de taak, vervolgens de taak uitvoert en tot slot op de taak terugblikt. De lerenden dienen samen te werken om de opdrachten uit te kunnen voeren. Om leereffect te hebben, moeten de opdrachten net boven het niveau van de lerende liggen.

Populariteit

Vanaf de vroege jaren 90 is taakgericht onderwijs zeer populair geworden, zeker in het taalonderwijs. De methode lijkt de meest bruikbare vorm te zijn voor het verbeteren van de taalvaardigheden bij studenten (met name studenten in een achterstandspositie) in het lager en secundair onderwijs.

Voor- en nadelen van Task-Based Language Teaching

Taakgericht taalonderwijs (Engels) heeft duidelijke voordelen. Taakgericht taalonderwijs taakgericht taalonderwijs is een activerende werkvorm, waarbij studenten uitgedaagd worden om hun taalvaardigheid (Engels) toe te passen. Het is een op de persoon gerichte, efficiënte en relevante aanpak, mits de taak goed bij de lerende aansluit. De lerende komt op een dagelijkse, natuurlijke wijze in aanraking met het Engels en leert op deze manier authentieke Engelse woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen. Daarnaast leren studenten om met elkaar samen te werken. Taakgericht taalonderwijs wordt door studenten als motiverend en prettig ervaren .

Als minpunt kan gezien worden dat de communicatie voorop staat en niet de correcte vorm van het Engels, waardoor studenten die niet heel nauwkeurig leren.

De Dogme benadering (Engels: Dogme Language Teaching; Dogme ELT)

Bedacht door wie en wanneer

De Nieuw-Zeelandse linguïst en docententrainer op het gebied van taalonderwijs Engels; Scott Thornbury, bedacht in het jaar 2000 Dogme Language Teaching/Dogme ELT (de ‘Dogmabenadering’).

Kenmerken van de Dogme benadering (ELT)

Dogme Language Teaching (DLT) is geïnspireerd op ‘Dogme 95’; een beweging uit 1995 van een aantal Deense filmmakers waaronder filmregisseur Lars von Trier. De deelnemers confirmeren zich aan tien strikte regels (dogma’s) bij het maken van films die samen ‘de eed van zuiverheid’ (In het Deens: kyskhedsløfter; in het Engels: Vows of Chastity) behelzen. Iets soortgelijks is bij het Dogme-taalonderwijs aan de hand. De aanhangers van de Dogme benadering streven naar een vorm van communicatief taalonderwijs die niet door enig voorgedrukt materiaal is belast. Het doel van de Dogme-methode is het beginnen van echte inhoudelijke gesprekken die over praktische items gaan. Bij deze methode draait het om communicatie als inspirator van het leren. De Dogme-benadering is daarom een communicatieve werkwijze van het onderwijs, die taalonderwijs biedt zonder een leerboek te gebruiken of overige lesmaterialen en zich in plaats daarvan op het communiceren tussen de lerenden en de trainer focust. Het Dogme-taalonderwijs kent, net als de Dogme-beweging van de filmmakers, 10 uitgangspunten (dogma’s).

Populariteit

Ondanks dat onderzoek naar het succes van Dogme beperkt is, gaat Scott Thornbury ervan uit dat de overeenkomsten met het taakgericht leren van een vreemde taal (zoals Engels) suggereren dat Dogme waarschijnlijk voor vergelijkbare resultaten zorgt.

Voor- en nadelen van de Dogme benadering

Een pluspunt voor de taaltrainer Engels is dat voorbereiding vrijwel niet is vereist. Dat de student voor zijn of haar eigen leerproces de verantwoording draagt, kan erg motiverend zijn. Op deze manier zijn de lessen Engels niet voorspelbaar. Het zorgt ervoor dat de communicatie spontaan is en zorgt ervoor dat verveling geen kans krijgt. Bij een taalles volgens de Dogme-methode is zo goed als elk item bespreekbaar. Zo blijven de studenten betrokken en alert.

Als de lerenden zo weinig door de trainer begeleid worden, kunnen ze zich daartegenover iets ongemakkelijk voelen. Voor deze manier van lesgeven zijn ook niet alle taaldocenten Engels voldoende flexibel. Een keerzijde kan zijn dat de studenten zich vaak op een specifiek examen Engels moeten voorbereiden en het niet zeker is dat de hiervoor benodigde lesstof hiervoor tijdens de taallessen aan de orde komt.

Growing Participator Approach (GPA)

Bedacht door wie en wanneer

The Growing Participator Approach (GPA) is in 2007 door Language consultants Greg en Angela Thomson ontwikkeld.

Kenmerken van de Growing Participator Approach (GPA)

De GPA-benadering is een alternatieve visie op het verwerven van een nieuwe taal (zoals het Engels). De primaire aanname van deze leermethode is dat taal en cultuur niet los van elkaar staan. Bij GPA gaat het om veel meer dan alleen het Engels leren; het doel is uitgroeien tot deelnemers aan het leven in de gastcultuur (bijvoorbeeld van Engeland). Daarom gebruikt GPA de benaming ‘groeiende deelnemer’ in plaats van ‘taallerende’ en ‘verzorger’ in plaats van ‘docent’. De Growing Participator Approach vertoont overeenkomsten met, en is ook deels gebaseerd op, de Natural Approach (natuurlijke aanpak) van Stephen Krashen en Tracy Terrell.

De leermethode bestaat uit zes fasen van activiteiten. De activiteiten worden uitgevoerd door de lerende met een verzorger uit Engeland. Begrip is belangrijker dan productiviteit. De nadruk ligt op Engelse woordenschat alsook cultuur. Fase 1 is de zogenaamde hier-en-nu-fase. Deze duurt ruwweg 100 uur. In fase 1 concentreert de ‘groeiende deelnemer’ zich op het luisteren en het geven van non-verbale feedback.

Fase 2 is de verhaalopbouwfase. Deze duurt ongeveer 150 uur en nu begint de deelnemer het Engels ook te produceren. In fase 3 van de leermethode ligt de nadruk op ‘gedeelde verhalen’. Dit zijn verhalen die over dagelijkse gebeurtenissen gaan, verhalen die tussen culturen worden gedeeld en verhalen die over gedeelde ervaringen gaan. Fase 4 is de fase van het zogenaamde ‘diepe delen’. De deelnemers en de verzorgers beginnen nu diepere gesprekken te voeren over het leven in de Engelse cultuur. In fase 5 van de leermethode begint de deelnemer zich te richten op taalgebruik van de moedertaalsprekers Engels aan de hand van televisie, films, nieuws of literatuur. Het Engels dat voor het werk van de deelnemers is vereist, wordt ook geleerd. Fase 6 van de leermethode is de ‘zelfvoorzienende groeifase’. Deze fase kent geen eindpunt. Het gaat het hierbij om groei naast de formele taalsessies Engels.

Populariteit

Er is nog vrij weinig bekend over het succes omdat de methode van Greg en Angela Thomson nog redelijk nieuw is. Deelnemers zijn er in elk geval vrij enthousiast over.

Voor- en nadelen van de Growing Participator Approach

Met GPA wordt een duidelijk inzicht op het proces van de taalverwerving Engels geboden. Deze zes fasen van de methode bieden realistische doelen alsook een duidelijk tijdsschema. Er wordt door de lerende niet alleen kennis verworven van het Engels, maar ook van de omgeving en de lerenden verwerven eveneens een nieuw sociaal netwerk.

Een keerzijde van deze methode is dat voor iedere deelnemer of tenminste iedere groepje deelnemers een ‘verzorger’ gevonden moet worden die bereid is om behoorlijk wat tijd te investeren.

Shadowing Technique

Bedacht door wie en wanneer

De Shadowing technique of Shadowing (‘schaduwen’) is bedacht in de vroege jaren 2000 door Prof. Alexander Argüelles; een Amerikaanse polyglot en taalkundige.

Kenmerken van de Shadowing Technique

De techniek van Shadowing is een methode die taallerenden zelfstandig kunnen toepassen om de intonatie (Engels) en uitspraak te verbeteren en vloeiendheid in het spreken te verwerven. Deze methode werkt relatief eenvoudig: de lerende luistert naar een audio-opname, bij voorkeur een dialoog en herhaalt dan wat hij of zij hoort. Bij de methode is het niet van belang om de Engelse tekst te begrijpen; in de eerste instantie gaat het om de klanken. Luisteren en herhalen oefent men net zo veel tot het soepel gaat en de lerenden simultaan met de audio-opname Engels kunnen spreken. Na enige tijd zal de student een transcript gebruiken om te kunnen lezen (en begrijpen) wat hij of zij uitgesproken heeft. Diverse lesboeken zijn voor deze methode geschikt, zolang de boeken dialogen bevatten of stukken samenhangende tekst. De Engelse audio-opnames dienen ideaal bezien wat boven het niveau van de lerenden te liggen. De ideale lengte is ruwweg één pagina, op een natuurlijke snelheid en zonder kunstmatige pauzes. Omdat fysieke bewegingen de opname van de taal (het Engels) in het zenuwstelsel versterken, doet Alexander Argüelles de aanbeveling om te lopen tijdens het spreken, liefst in de buitenlucht, en niet te zitten. Dat de lerenden minder snel afgeleid worden als zij in beweging zijn, zodat het werken aan het Engels veel effectiever wordt, is een bijkomende reden.

Shadowing heeft veel gemeen met de audiolinguale methode uit de vorige eeuw, maar bij de audiolinguale methode werden grammaticale drills toegepast in plaats van dialoog of samenhangende teksten. Ook het simultaan spreken is anders aan Shadowing.

Populariteit

Er is veel onderzoek gedaan in de afgelopen jaren naar Shadowing waaruit is gebleken dat de techniek zowel de uitspraak als de luistervaardigheid aanzienlijk verbetert. Ook het algemene begrip van het Engels wordt vergroot.

Voor- en nadelen van de Shadowing Technique

Het praktische voordeel van Shadowing dat het kan worden gebruikt in een groep lerenden, waarbij elke deelnemer individueel actief leert. Het rendement van Shadowing is hoog.

De Shadowing-methode heeft als nadeel is dat studenten het wellicht een beetje saai vinden om dezelfde Engelse tekst steeds te blijven herhalen. De keuze van de tekst is dus heel belangrijk.

Total Physical Response (TPR^®)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse psycholoog James Asher ontwikkelde de taalverwervingsmethode Total Physical Response, ook wel TPR^® genoemd, in de jaren 60 van de vorige eeuw.

Kenmerken van Total Physical Response (TPR^®)

TPR^® is een methode om talen (bijvoorbeeld Engels) te leren die uitgaat van het principe dat mensen leren door middel van beweging en handelingen. Al doende leert men, en wel op de manier zoals kinderen de moedertaal leren. Ouders geven hun jonge kinderen voortdurend taken en belonen hen als ze die uitvoeren (“kijk naar mama”, “goed zo”). “Pak de lepel”, “Mooi!”, “Trek je schoenen maar aan”, enz.). Het is in de eerste plaats de bedoeling dat het kind begrijpt wat de ouder zegt, in een later stadium gaat het kind verbaal reageren. Dus de luistervaardigheid Engels vormt de basis, daarna komt de spreekvaardigheid.

De methode van TPR^® past deze principes van de moedertaalverwerving bij het leren van het Engels versneld toe. De docent geeft opdrachten op een begrijpelijke en vriendelijke manier, bijvoorbeeld: “pak het boek” en doet de opdrachten zelf voor; de lerenden doen deze opdrachten na. In het begin wordt nog niet van de lerenden verwacht dat ze Engels spreken; in een later stadium geven de lerenden de taken. Opdrachten die bekend zijn worden verder uitgebreid of deels aangepast.

Door het combineren van bewegingen en spraak, spreekt TPR^® beide hersenhelften aan. Hierdoor kost het minder moeite om iets te leren en het geleerde Engels beklijft ook beter.

Populariteit

TPR^® wordt hoofdzakelijk toegepast binnen het NT2-onderwijs (Nederlands als tweede taal), zeker bij beginnende studenten en ook wel op de basisschool bij Engels. Maar eveneens middelbare scholieren en volwassenen werken met plezier met TPR^® en behalen goede resultaten.

Voor- en nadelen van Total Physical Response

TPR^® biedt veel voordelen. Doordat de lerende veel begrijpelijke input krijgt aangeboden in ‘chunks’ (woorden die bij elkaar horen), krijgt hij of zij snel begrip van de doeltaal. De methode zorgt voor vlotte succeservaringen. Dit bevordert het plezier in het leren van het Engels. Dit zorgt voor stressvrij leren. De methode van TPR^® is in principe geschikt voor alle doelgroepen, ongeacht leeftijd en achtergrond en de methode kan eveneens in grotere klassen toegepast worden. Het geleerde Engels wordt direct in het langetermijngeheugen van de student opgeslagen.

Dat niet elke taaluiting in TPR^®-opdrachten uit te drukken is, is de keerzijde van TPR^®. Daarom werkt de methode tot op een bepaald taalniveau en is daarboven een andere methode (ter aanvulling) nodig. Daarnaast is de leermethode niet erg creatief. Studenten leren niet hun meningen, gevoelens en ideeën in het Engels te uiten.

De Directe Methode (Engels: Direct Method; DM)

Bedacht door wie en wanneer

Eind jaren 80 van de negentiende eeuw bedacht de Duits-Amerikaanse taalkundige Maximilian Delphinius Berlitz de Directe Methode. Deze methode wordt ook wel ‘de natuurlijke benadering’ genoemd. De Directe Methode is ontwikkeld als reactie op de dominante grammatica-vertaalmethode.

Kenmerken van de Directe Methode (DM)

Er sprake van een Reformbeweging rond 1900 met nieuwe visies over leren dat zelfontdekkend en inductief diende te zijn. Die Reformbeweging ging overigens niet alleen over het leren van talen, maar ook over voeding, kleding, natuurgeneeskunde en naturisme. Rond 1900 streefde men, net als in de jaren zestig van de vorige eeuw, naar natuurlijke manieren van leven en bevrijding van het keurslijf. Er kwam binnen het taalonderwijs veel aandacht voor gesproken, ‘levende’ taal, waarbij grammatica vooral inductief werd aangeleerd, door middel van voorbeeldzinnen. Hieruit moesten studenten de taalregels afleiden. Veel mondelinge oefeningen met veel aandacht waren er voor de uitspraak (zoals het Engels). Lerenden werden gestimuleerd veel Engels te praten. Dat de les in het Engels gegeven werd, was ook een nieuw verschijnsel. Tijdens de les werd nadrukkelijk niet vertaald. De (Engelse) woordenschat aangeleerd door middel van voorbeelden en afbeeldingen. Abstracte vocabulaire werd aangebracht door de studenten zelf voor het associëren van ideeën.

Populariteit

Deze vernieuwingsgolf van het begin van de twintigste eeuw ebde weg, deels door invloeden van de crises en oorlogen, om in de jaren 60 weer in een andere vorm terug te keren.

Met (een moderne versie van) de Directe Methode wordt nog altijd gewerkt door taleninstituten zoals Berlitz en Interlingua.

Voor- en nadelen van de Directe Methode

Het belangrijke voordeel van de Directe Methode is dat de methode een vrij natuurlijke manier is om Engels te leren. Bij de methode wordt veel aandacht besteed aan spreken en luisteren, waardoor lerenden zelfvertrouwen en vloeiendheid in het Engels ontwikkelen. Aan de Direct Methode kleven echter eveneens keerzijden. Voor de schrijfvaardigheid (Engels) is bij deze methode zeer weinig aandacht en voor lezen in de doeltaal ook relatief minder. Dez methode biedt niet genoeg uitdaging voor studenten die verder meer gevorderd zijn in het Engels. Omdat deze methode actief meedoen van de student verwacht, is de methode tevens niet zeer geschikt voor langzaam lerende student.

De Manesca-methode (Engels: Manesca Method)

Bedacht door wie en wanneer

Jean Manesca publiceerde in 1835 An Oral System of Teaching Living Languages Illustrated by a Practical Course of Lessons in the French through the Medium of the English (“Een mondelinge methode voor het onderwijzen van levende talen, aan de hand van een praktische cursus Frans door middel van het Engels”). In januari 2015 ging An oral system of teaching living languages in herdruk.

Kenmerken van de Manesca-methode

De Manesca-methode is op hetzelfde principe gebaseerd als de ‘natuurlijke aanpak’ (Natural Approach): de beste manier om een taal te leren, is die kinderen hun moedertaal leren. Het leren van een taal (zoals Engels) moet gemakkelijk en veilig zijn. Om die reden wil Manesca niet met abstracte regels en woordenlijstjes met Engelse woorden werken die uit het hoofd geleerd moeten worden.

De Manesca-methode staat bekend als de oudste, bekende, volledige taalcursus. De methode is gebaseerd op het werken met een groep van studenten en een trainer Engels, die één Engels nieuw woord tegelijk introduceert. Bij elk woord hoort een specifieke beweging. Het Engelse woord en de beweging worden vervolgens door de lerenden na elkaar herhaald. Door deze herhaling onthouden de studenten deze Engelse woorden, zonder dat uit het hoofd leren nodig is. Stap voor stap vormen de woorden zinnen en weer variaties op de Engelse zinnen. In een latere fase wordt met leesteksten de Engelse spelling aangeboden.

De methode van Jean Manesca is al enkele jaren later overgenomen en aangepast door grammaticaschrijver en taaldocent Heinrich Gottfried Ollendorff en wordt ook wel de Ollendorff-methode genoemd.

Populariteit

Manesca overleed twee jaar na publicatie van zijn leermethode. Het werk van Jean Manesca is overgenomen en verder ontwikkeld door anderen, onder wie Ollendorff. Veel van de ideeën van Manesca zijn actueel en worden nog altijd in het moderne vreemdetalenonderwijs gebruikt.

Voor- en nadelen van de Manesca-methode

Het pluspunt van de Manesca of Ollendorff-leermethode is de combinatie van spreken en bewegen, waardoor het fysieke geheugen meewerkt en het geleerde gemakkelijker en langer kan worden onthouden. Het vele herhalen draagt daar eveneens aan bij. Het feit dat het wat saai kan worden om steeds dezelfde Engelse woorden en zinnen te blijven herhalen, kan een keerzijde zijn.

Silent Way

Bedacht door wie en wanneer

The Silent way (‘de stille manier’) is in het jaar 1963 ontwikkeld door de Egyptenaar Caleb Gattegno.

Kenmerken van de Silent Way

De stille manier is een methode om een vreemde taal (bijvoorbeeld Engels) te leren die gebruikmaakt van stilte als instructiemiddel. De methode van Gattegno gaat uit van de autonomie van de student en diens actieve deelname.

De taaldocenten Engels gebruiken een combinatie van stilte en gebaren om de aandacht te trekken van de lerende, reacties uit te lokken en de lerende aan te moedigen om fouten te verbeteren. Veel tijd wordt aan de uitspraak (Engels) van de taal besteed.

Caleb Gattegno, die wiskundige was, hechtte er veel waarde aan om taalonderwijs te geven op een wijze die efficiënt was voor de energievoorraad van de lerenden. Hij ontdekte dat het relatief weinig energie kost om een auditief of visueel beeld te onthouden, veel minder energie dan wanneer we proberen om dingen uit het hoofd te leren. Caleb Gattegno verklaarde dat taaldocenten niet zozeer naar het overbrengen van kennis dienen te streven, maar het bewustzijn aan dienen te boren, omdat alleen het het bewustzijn het mogelijk maakt om dingen te leren.

The Silent Way van Gattegno hierbij gebruikt onder andere blokjes met verschillende kleuren, die voor verschillende dingen kunnen worden gebruikt. De ‘de stille manier’ maakt ook gebruik van Words in Colour. Words in Colour is een kleurenkaart voor geluiden waarin elke kleur een bepaalde klank van het Engels vertegenwoordigt, gekleurde woordgrafieken voor het werken aan zinnen en gekleurde grafieken die gebruikt worden voor het leren van de spelling.

Populariteit

Hoewel The Silent Way in zijn oorspronkelijke versie niet veel wordt gebruikt, zijn Caleb Gattegno’s ideeën voornamelijk bij het aanleren van de uitspraak van betekenis geweest.

Voor- en nadelen van de Silent Way

De sterke kant van de leermethode van Caleb Gattegno is dat zijn aanpak niet-bedreigend is voor lerenden, die tenslotte worden gezien als autonoom. De docent Engels is bij deze methode in principe dienstbaar aan de lerenden en niet omgekeerd. The Silent Way stimuleert het leren van het Engels op een natuurlijke manier. Door studenten uit te dagen nieuwe dingen te ontdekken, wordt het geleerde doorgaans goed verwerkt en onthouden. De lerende ‘mag’ fouten maken, wat aan het leerproces bijdraagt.

Een nadeel van de methode kan zijn dat een aantal studenten intensievere begeleiding nodig heeft dan de methode voorstaat. Door de afwezigheid van inbreng van de taaldocent Engels zouden studenten gefrustreerd kunnen raken. Met kleuren en grafieken werken, heeft als limiterende factor dat de nieuwheid er gauw af gaat. Hierdoor kan verdwijnen het effect.

TPR Storytelling

Bedacht door wie en wanneer

TPR Storytelling of ‘TPRS’ staat voor Teaching Proficiency through Reading and Storytelling. Deze methode is ontwikkeld door Blaine Ray in 1990, van oorsprong een Amerikaanse docent Spaans, en komt uit de TPR-techniek (Total Physical Response) voort.

Kenmerken van TPR Storytelling

De TPRS-methode is een talenverwervingsmethode die verhalen gebruikt om talen (bijvoorbeeld Engels) te leren. Het uitgangspunt is een natuurlijke manier van taalverwerving: de nieuwe taal leren zoals kinderen hun moedertaal leren. Om dit te kunnen bereiken, worden de studenten aan een grote hoeveelheid begrijpelijke input blootgesteld. De trainer Engels vertelt een verhaal, waarin nieuw te leren Engelse woorden diverse keren voorkomen. De verhalen zijn niet te lang en interessant of humoristisch. De verhalen zijn gemakkelijk te begrijpen, hierdoor ontspannen lerenden zich. Zo worden Engelse woorden en structuren vanzelf opgeslagen in het langetermijngeheugen van de lerende. De docent wijst de lerende op grammaticale fenomenen in het Engels, zonder dat studenten taalregels uit hun hoofd leren.

De lerende zal na enige tijd ‘vanzelf’ Engels beginnen te spreken en de Engelse grammaticale structuur van de nieuwe taal gaan imiteren. Dit is een natuurlijk proces. Samen met een groep lerenden een verhaal maken, is een variant. De taaltrainer Engels schrijft bij deze methode eerst nieuwe woorden en structuren op het schoolbord, met de Engelse vertaling erbij en daarna samen met de studenten hier een verhaal van te maken. Tot slot vertellen de studenten het verhaal na. Lezen in het Engels is een belangrijk deel van TPR Storytelling, doordat dit zorgt voor inbreng. In een later stadium volgt schrijven in het Engels.

Populariteit

Er zijn veel onderzoeken gedaan die uitwijzen dat TPR Storytelling een geslaagde manier is om een taal te verwerven. Er zijn wel randvoorwaarden: de setting moet geschikt zijn en de taaltrainer moet goed getraind zijn.

Voor- en nadelen van TPR Storytelling

Het is een laagdrempelige manier om Engels te leren en de geleerde stof wordt goed onthouden. TPRS spreekt ook de creatieve intelligentie aan; er is sprake van breinvriendelijk leren. Voor de student is het een prettige methode en het is niet moeilijk om de focus te behouden. Het werkt zeer motiverend voor studenten om zelf een verhaal te maken.

Een nadeel is dat TPRS veel voorbereiding van de trainer vraagt.

De Rosetta Stone methode

Bedacht door wie en wanneer

De Rosetta Stone-leermethode is vernoemd naar de Steen van Rosetta, een steen die in Egypte werd gevonden met tweetalige teksten, waarmee de hiërogliefen konden worden ontcijferd. Rosetta Stone is eveneens de naam van het softwarebedrijf dat deze taalcursussen aanbiedt. De eerste versie van deze methodiek is uitgebracht in 1996.

Kenmerken van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone cursus is een wijze om een vreemde taal (bijvoorbeeld Engels) te leren met behulp van een computer. Deze taalcursussen zijn beschikbaar in meer dan dertig talen en ze zijn te volgen vanuit al deze talen.

De Rosetta Stone-methode is een zogenaamde communicatieve leermethode, die de manier imiteert waarop kinderen hun moedertaal leren. Dat wil zeggen ‘leren door middel van onderdompeling’, leren door veel te luisteren en na te zeggen. Rosetta Stone gebruikt hiervoor stemmen van moedertaalsprekers (native speakers Engels) en foto’s om de betekenis over te brengen van nieuwe woorden in de doeltaal (het Engels). Er wordt gebruikgemaakt van een programma om spraak te herkennen dat de Engelse uitspraak registreert en een schematische weergave daarvan maakt. De student kan zo zijn of haar uitspraak vergelijken met de uitspraak van native speakers (moedertaalsprekers Engels). Verbetering van de uitspraak kan behaald worden door de voorbeeldstem wat minder snel te laten spreken en daarna veel na te spreken.

Voor de schrijfvaardigheden Engels biedt de methode dictee-oefeningen. De software controleert de Engelse grammatica en de spelling en geeft eventuele taalfouten aan, waarbij de mogelijkheid bestaat om deze taalfouten van de student te verbeteren.

Het programma van Rosetta Stone biedt eveneens leesteksten. Deze gaan over dagelijkse onderwerpen, ideeën en activiteiten.

Populariteit

De Rosetta Stone-methode wordt wereldwijd veel ingezet en niet door de minsten. Onder meer het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse zaken en de NASA maken gebruik van Rosetta Stone. In ons land wordt Rosetta Stone door enkele ministeries en verschillende hogescholen en universiteiten gebruikt, alsook door een aantal internationaal opererende organisaties.

Voor- en nadelen van de Rosetta Stone methode

Rosetta Stone is zeer makkelijk om te gebruiken en de methode kan door de student gebruikt worden op ieder moment. Welke delen van de methode meer of wellicht minder aandacht nodig hebben, wordt door de lerenden zelf bepaald. Veel lerenden ervaren het als leuk om te werken met de methode. Voor scholen kan de methode van Rosetta Stone een oplossing zijn bij een gebrek aan docenten. Een minpunt kan zijn dat er geen docent is om de lerenden te motiveren of iets extra’s te kunnen bieden.

De Pimsleur methode

Bedacht door wie en wanneer

De Pimsleur taalcursussen zijn Amerikaans taalkundige Paul Pimsleur ontwikkeld. De eerste taalcursus van Pimsleur was een cursus Grieks, die Pimsleur op de markt bracht in 1963.

Kenmerken van de Pimsleur methode

De methode van Pimsleur is een Amerikaans computerprogramma om vreemde talen (bijvoorbeeld Engels) te leren.

Een taalcursus van Pimsleur bestaat uit zinnetjes en dialoog in de doeltaal die door lerenden daarna worden nagesproken en herhaald. De Engelse voorbeeldzinnen van de cursus zijn door moedertaalsprekers (native speakers) ingesproken. De cursussen zijn op herhaling, anticipatie, woordenschat en herhaling gebaseerd. De lessen bieden een audio-opname van een half uur die nieuwe woordenschat en taalstructuren bevat in het Engels. De grammaticale structuur van het Engels wordt niet uitgelegd maar aangeboden door middel van uitbreiding van, en variaties op, deze zinnetjes.

Dr. Pimsleur heeft het optimale interval onderzocht waarmee geleerde informatie overgaat van het kortetermijngeheugen naar het langetermijngeheugen. Dit (gemiddelde) interval is in de cursussen van Pimsleur verwerkt.

Populariteit

Onder andere in Amerika worden de Pimsleur cursussen gebruikt en de ervaringen met Pimsleur variëren. De studenten zijn over het algemeen tevreden over de aangeleerde uitspraak van het Engels.

Voor- en nadelen van de Pimsleur methode

Doordat de insprekers allemaal moedertaalsprekers (native speakers) zijn en op een natuurlijke wijze in een normaal tempo Engels praten, werkt de methode van Pimsleur erg goed als uitspraakverbeteraar.

Dat er niets wordt uitgelegd, is het minpunt van de methode van Pimsleur. De student leert geen bouwstenen van de Engelse taal om zelf een zin te maken, maar moet het met duizenden voorbeeldzinnen doen die ingeprent worden.

De Michel Thomas methode

Bedacht door wie en wanneer

De Michel-Thomas-methode is bedacht, niet geheel verwonderlijk, door Michel Thomas (Poolse naam: Moniek Kroskof); een in Polen geboren genaturaliseerde Amerikaan. Michel Thomas ontwikkelde zijn leermethode in zijn eigen taleninstituut in Beverly Hills, Los Angeles, kort na de Tweede Wereldoorlog met beroemdheden als Diana Ross, Barbra Streisand, Emma Thompson, Bob Dylan, Mel Gibson en Pierce Brosnan in zijn klantenkring.

Kenmerken van de Micheal Thomas methode

Michel Thomas’ principe was dat iemand alleen in staat is om te leren als hij of zij vrij is van stress. Hij begon met zijn lerenden duidelijk te maken dat ze zich geen zorgen hoefden te maken dat ze iets zouden vergeten.

De cursussen zijn audiolessen die zijn ingesproken door twee acteurs; een mannelijke acteur en een vrouwelijke acteur. De setting bij Michel Thomas is een virtueel klaslokaal, waarin de student zich voorstelt als de derde student. Deze student luistert mee met de lessen van de acteurs. Wanneer de acteurs een vraag gesteld wordt, is het idee dat de cursist op pauze klikt en deze vraag eerst zelf beantwoordt. Er wordt geen huiswerk gegeven en er hoeft niet uit-het-hoofd te worden geleerd. Bij de methode worden de lessen in kleine stapjes opgebouwd en lesstof die nieuw is, wordt afgewisseld met lesstof die al bekend is. De uitleg wordt steeds in de Engelse taal gegeven. Er wordt bijvoorbeeld op verbanden gewezen tussen de Engelse taal en de doeltaal, als die verbanden er zijn. De methode geeft ook grammaticale uitleg. Bij de methodiek van Michel-Thomas wordt makkelijke stof eerst aangeleerd, moeilijkere stof wordt pas aangeboden nadat de studenten het voorgaande begrepen en geleerd hebben. Behalve woorden en zinnen worden eveneens bouwstenen aangeleerd zodat de lerenden zelf zinnen kunnen bouwen. De methode maakt eveneens gebruik van flashcards waarmee studenten zelf hun woordenschat kunnen toetsen en online oefeningen kunnen maken om hun eigen vooruitgang te meten.

Populariteit

Veel lerenden ze zijn tevreden over de uitleg van de structuren van de doeltaal en vinden de methode van Michel Thomas prettig werken. De mensen die al wat verder gevorderd zijn, ervaren de cursussen als wat minder leerzaam.

Voor- en nadelen van de Micheal Thomas methode

De taalcursussen trainen de uitspraak alsook de luistervaardigheid op efficiënte wijze en zijn zeer toegankelijk. Dat deze cursus niet in schrijfvaardigheid voorziet, kan als een nadeel worden gezien. Er is ook geen daadwerkelijke interactie doordat de methode uit een audiocursus bestaat.

De Assimil methode

Bedacht door wie en wanneer

Assimil is een Frans bedrijf, opgericht door schrijver en polyglot Alphonse Chérel in 1929. Assimil maakt en publiceert cursussen voor vreemde talen en het begon met het eerste boek Anglais sans Peine.

Kenmerken van de Assimil methode

‘Assimileren’ betekent letterlijk ‘mengen met, opgaan in een andere groep’. Dit was wel een hooggegrepen uitgangspunt is voor taalcursussen (zoals Engels). De Assimil-taalcursussen zijn zelfstudielessen die bestaan uit een lesboek Engels, audio-CD’s en een USB-stick. De cursisten werken idealiter ongeveer twintig minuten per dag.

De lessen van Assimil bestaan uit verschillende Engelse dialogen die worden beluisterd, nagesproken en gelezen. Ernaast staat de Engelse vertaling, samen met grammaticale toelichting. Om de uitspraak van het Engels te oefenen, maakt de methode gebruik van zinnen die zijn ingesproken door moedertaal (native) speakers en die de cursist herhaalt. De opbouw is van receptief naar productief: in de eerste lessen wordt nog geen taalproductie verwacht van de lerenden; dit komt pas na ruwweg vijftig lessen.

Populariteit

De cursussen van Assimil zijn vrij populair. Ze zijn betaalbaar en er is een ruim aanbod aan talen.

Voor- en nadelen van Assimil

Het pluspunt van de Assimil-methode is dat de cursist Engels in zijn of haar eigen tempo kan leren op het moment dat dit het beste uitkomt. De keerzijde hierbij is, wat voor alle taalcursussen met een computer geldt, dat de lerende aan zichzelf is overgeleverd. Er is geen trainer Engels beschikbaar om de lerende te begeleiden of te motiveren.